Choroba naszego dziecka życiową lekcją

Roberto D'Angelo i Francesca Fedeli sądzili, że ich syn Mario jest zdrowy aż do 10 dnia po narodzinach. Wtedy odkryli, że miał okołoporodowy udar. Mario, mający problemy z poruszaniem lewą stroną ciała, wywołał u rodziców falę trudnych pytań: Czy będzie „normalny”? Czy będzie mógł żyć pełnią życia? Wzruszająca historia o rodzicach stawiających czoła lękowi oraz o tym, jak sobie z nim poradzili.

Francesca Fedeli: Ciao.

To jest Mario, nasz syn.

Urodził się 2,5 roku temu.

Miałam trudną ciążę,

bo musiałam leżeć przez 8 miesięcy.

Wszystko wydawało się pod kontrolą.

Miał odpowiednią wagę.

Miał dobry wynik w skali Apgar.

To nas uspokoiło.

Jednak 10 dni po narodzinach

odkryliśmy, że miał udar.

Jak pewnie wiecie

udar to uszkodzenie mózgu.

Udar okołoporodowy mógł zdarzyć się

w ciągu 9 miesięcy ciąży

albo zaraz po porodzie,

ale w jego przypadku, jak widzicie,

prawa półkula mózgu została uszkodzona.

Udar mógłby spowodować, że Mario

straciłby kontrolę

nad lewą stroną ciała.

Wyobraźcie sobie, że macie
komputer i drukarkę

i chcecie coś wydrukować, ale drukarka

nie ma odpowiednich sterowników.

Ten sam problem ma Mario.

Chciałby poruszyć lewą stroną ciała,

ale nie może przekazać
odpowiedniego bodźca,

by poruszyć lewą ręką i nogą.

Nasze życie musiało się zmienić.

Musieliśmy zmienić plan.

Musieliśmy zmienić wpływ, jaki jego narodziny

miały na nasze życie.

Roberto D'Angelo:
Jak możecie sobie wyobrazić,

niestety nie byliśmy na to gotowi.

Nikt nas nie nauczył, jak radzić sobie
z taką niepełnosprawnością.

Zaczęły mnożyć się pytania.

Zaczęły mnożyć się pytania.

To był naprawdę ciężki okres.

Całkiem podstawowe pytania jak:

Czemu nas to spotkało?

Co poszło nie tak?

Niektóre trudniejsze:

Jak to wpłynie na życie Mario?

Czy będzie w stanie pracować?

Czy będzie normalny?

To moje pierwsze dziecko, więc myślałem,

czemu on nie będzie lepszy od nas?

Bardzo ciężko jest przyznać,

ale po kilku miesiącach zrozumieliśmy,

że czujemy się jak nieudacznicy.

Jedyny produkt naszego życia

okazał się porażką.

To nie była porażka w nas samych,

ale miała wpłynąć na jego całe życie.

Załamaliśmy się.

Naprawdę się załamaliśmy, ale ostatecznie

zaczęliśmy na niego patrzeć

i stwierdziliśmy, że trzeba zareagować.

Jak mówiła Francesca, zmieniliśmy życie.

Rozpoczęliśmy fizjoterapię, rehabilitację.

Jedną ze ścieżek rehabilitacji

są eksperymentalne neurony lustrzane.

Całymi miesiącami robiliśmy to z Mario.

Braliśmy przedmiot i pokazywaliśmy,

jak go chwycić.

Teoria neuronów lustrzanych mówi,

że patrząc na mnie, aktywujecie w mózgu

dokładnie te same neurony,

jakbyście sami wykonywali te czynności.

Jest to przełomowy pomysł
w dziedzinie rehabilitacji.

Pewnego dnia odkryliśmy, że Mario

nie patrzy na nasze dłonie.

Patrzył na nas.

Byliśmy jego lustrem.

Problem w tym,

że byliśmy w depresji.

Patrzyliśmy na niego jak na problem,

a nie jak na syna, z pozytywnej strony.

Ten dzień zmienił nasz punkt widzenia.

Zdaliśmy sobie sprawę, że musimy stać się

lepszym lustrem dla Mario.

Wyszliśmy od naszych mocnych stron

i jego mocnych stron.

Przestaliśmy uważać go za problem,

a zaczęliśmy uważać za okazję do rozwoju.

To była prawdziwa zmiana z naszej strony,

powiedzieliśmy:

"Jakie mocne strony możemy dać Mario?''.

Zaczęliśmy od naszych pasji.

Ja i żona

różnimy się trochę od siebie,

ale mamy też wiele wspólnych cech.

Kochamy podróżować, kochamy muzykę,

lubimy być w takich miejscach, jak to,

i zaczęliśmy zabierać Mario ze sobą,

żeby pokazać mu najlepsze rzeczy.

To jest krótki film z zeszłego tygodnia.

Nie twierdzę...

(Brawa)

Nie twierdzę, że to cud. Nie o to chodzi,

bo jesteśmy dopiero na początku.

Chcemy się podzielić najważniejszą lekcją,

jaką przekazał nam Mario.

Zastanów się nad posiadanymi talentami,

a nie tylko nad brakami.

Braki potraktuj jako okazję do działania.

Tym chcemy się z wami podzielić.

Właśnie dlatego tu jesteśmy.

Mario!

Właśnie dlatego...

(Brawa)

Właśnie dlatego postanowiliśmy dać mu

najlepsze lustro na świecie.

Dziękujemy wam wszystkim.

FF: Dziękuję.
RD: Dziękuję. Do zobaczenia.

(Brawa)

FF: Dziękuję. (Brawa)