Tek başıma direndiğim o gün

Fotoğrafçı Boniface Mwangi memleketi Kenya'da yolsuzluğa karşı çıkmak istedi. Böylece bir plan yaptı: O ve bazı arkadaşları halk mitinginde göğüs gerip müdahale edebilirlerdi. Ama o an geldiğinde... tek başına direndi. Sonrasında gerçekleşenlerin ise ona gerçekte kim olduğunu gösterdiğini söylüyor.Ona göre "Hayatınızdaki en güçlü iki gün; doğduğunuz ve bunun nedenini keşfettiğimiz günlerdir." . Grafiksel imgeler.

Memlekette bana söz kesen,

fitneci, sinir bozucu,

asi, eylemci,

halkın sesi derler.

Ama her zaman böyle değildim.

Küçüklüğümde bir takma adım vardı.

Bana kafasız, saf çocuk anlamına gelen;

hanım evladı diye seslenirlerdi.

Diğer tüm insanlar gibi, beladan kaçınırdım.

Küçükken bana sessiz olmayı öğrettiler.

Tartışma, sana söylenileni yap.

Pazar okulunda bana karşı gelmemeyi, tartışmamayı,

haklı olsam bile öteki yanağımı uzatmayı öğrettiler.

Bu, o zamanki politik havadan dolayı pekişmişti.

(Kahkahalar)

Kenya, zenginliğin kanıtlanana kadar

suçlu sayıldığın bir ülkedir.

(Kahkahalar)

Kenya'da ki fakirlerin onları koruması

gereken polis tarafından

vurularak öldürülmesi,
suçlular tarafından öldürülmesinden

beş kat daha olasıdır.

Bu, o zamanki politik havadan dolayı pekişmişti.

Diktatör bir başkanımız vardı; Moi.

Ülkeyi demir yumrukla yönetirdi.

Yetkisini sorgulamaya cüret eden herkes

tutuklandı, işkence gördü,
hapse atıldı ve hatta öldürüldü.

Bu insanlara akıllı korkaklar olup,

beladan uzak durmalarının
öğretilmesi demekti.

Korkak olmak bir hakaret değildi.

Korkak olmak bir övgüydü.

Bize önceden korkakların eve,

annelerine geri döndüğünü söylerlerdi.

Bu demek ki beladan
uzak durursan, canlı kalırsın.

Önceden bu nasihati sorgulardım.

Sekiz yıl önce Kenya'da bir seçim oldu ve

sonuçlar oldukça tartışmalıydı.

Bu seçimlerin ardından
olan şey korkunç bir şiddet,

tecavüzler ve binden fazla insanın ölümüydü.

Benim işim şiddeti belgelemekti.

Bir fotoğrafçı olarak,
binlerce kare yakaladım.

İki ay sonra,

iki politikacı biraraya gelip
birer fincan çay içtiler,

bir barış anlaşması imzaladılar
ve ülke yoluna devam etti.

Bundan çok rahatsız oldum çünkü
o şiddeti kendi gözlerimle görmüştüm.

Ölümleri gördüm.
Yerinden edilenleri gördüm.

Tecavüze uğrayan kadınlarla karşılaştım
ve bu beni rahatsız etti.

Ama ülkede bunlarla ilgili
hiçbir zaman konuşulmadı.

Rol kestik.
Hepimiz akıllı korkaklar olduk.

Beladan uzak durmaya ve bunlarla ilgili
konuşmamaya karar verdik.

On ay sonra işimi bıraktım,

buna daha fazla
katlanamayacağımı söyledim.

İstifa ettikten sonra milletin durumunu,

ülkedeki şiddeti konuşmak için

arkadaşlarımı örgütlemeye karar verdim.

Böylece 1 Haziran 2009,
sözde stadyuma gidip

başkanın ilgisini çekmeye çalışacaktık.

O gün milli bayram,

bütün ülkede yayınlanıyor.

Ben stadyuma geldim.

Arkadaşlarım gelmedi.

Kendimi yapayalnız buldum

ve ne yapacağımı bilemedim.

Korkmuştum,

ama o gün çok iyi biliyordum ki

bir seçim yapmak zorundaydım.

Herkes gibi bir korkak olarak mı yaşayacak

yoksa direnecek miydim?

Başkan konuşmak için kalktığında,

kendimi ayakta ona bağırırken buldum.

Ona seçim öncesi şiddet
mağdurlarını hatırlamasını ve

yozlaşmaya son vermesini
söylerken buldum kendimi.

Bir anda polisler

aç aslanlar gibi üstüme atladı.

Ağzımı tutup

beni stadyumdan dışarı sürüklediler.

Orada beni bir temiz
dövdüler ve hapise tıktılar.

O geceyi soğuk betonda
düşünerek geçirdim.

Bu şekilde hissetmeme sebep olan neydi?

Ailem ve arkadaşlarım,

yaptıklarım sebebiyle çıldırmış
olduğumu düşünüyorlardı.

Çektiğim görüntüler
hayatımı altüst etmişti.

Çektiklerim birçok Kenyalı için
sadece rakamlardan ibaretti.

Çoğu şiddeti göremedi.

Onlar için hikayeydi.

Bende ülke çapındaki şiddeti göstermek ve

insanların bunun hakkında
konuşmasını sağlamak için

gerçek bir sokak
sergisi yapmaya karar verdim.

Ülkeyi gezip bu görüntüleri gösterdik.

Bu, benim olanlar hakkında konuşmaya

ve daha fazla sessiz
kalmamaya karar verdiğim,

beni eylemci yaşam tarzına yönelten bir yolculuktu.

Seyahat ettik, sokaktaki sergi alanlarımız

ülkedeki durumla,
yozlaşmayla, kötü yönetimle

ilgili politik duvar yazılarıyla doldu.

Sembolik cenaze törenleri yaptık.

Politikacıların hırsını
temsilen Kenya meclisine

canlı domuzlar gönderdik.

Bu Uganda'da ve diğer ülkelerde de yapıldı.

En güçlü yanı da bu görüntülerin
basın tarafından seçilip

ülke ve kıta çapında
sesini duyurması oldu.

7 sene önce tek başıma direndiğim yerde,

şimdi benimle direnen birçok
insanın olduğu bir topluluğa adim.

Bu şeyler hakkında konuşmak için
ayağa kalktığımda yalnız değilim artık.

Değişiklik getirmeyi isteyen,
ülkemiz için muhteris olan

gençlerin oluşturduğu
bir topluluğa aidim.

Artık korkmuyorlar, artık akıllı korkaklar değiller.

İşte benim hikayem buydu.

Stadyumdaki o gün,

akıllı bir korkak olarak ayağa kalktım.

Tek bir hareketle, akıllı bir korkak
olarak yaşadığım 24 yıla veda ettim.

Hayatınızda iki en güçlü gün vardır:

Doğduğunuz gün ve
bunun nedenini keşfettiğiniz gün.

O gün stadyumda ayağa kalkıp
başkana bağırdığımda

gerçekten neden doğduğumu keşfettim.

Artık adaletsizlik karşısında
sessiz olmayacaktım.

Siz neden doğduğunuzu biliyor musunuz?

Teşekkürler.

(Alkışlar)

Tom Rielly:Çok ilginç bir hikaye.

Size hızlıca birkaç soru sormak istiyorum.

Pekala PAWA254:

Genç insanların gelip, bu eylemlerden
birkaçını gerçekleştirmek için

dijital medyadan yararlanacakları

bir stüdyo kurdunuz.

Nedir bu PAWA'nın olayı ?

Boniface Mwangi: Filmcilerden, grafiti

sanatçılarından,müzisyenlerden
oluşan bir topluluğumuz var

ve ülkede bir olay olduğunda

biraraya gelip beyin fırtınası yapıp

olayın sorumluluğunu üzerimize alıyoruz.

En güçlü aracımız ise sanat.

Çünkü insanların hayatlarında
çok meşgul oldukları,

çok meşgul bir hayatta yaşıyoruz

ve insanların okumaya vakitleri yok.

Biz de eylemciliğimizi ve
iletimizi sanatla sarmalıyoruz.

Müzikle, grafitiyle, sanatla yaptığımız şey bu.

Bir şey daha söyleyebilir miyim?

TR: Evet, tabii ki. (Alkışlar)

BM:Tutuklanmış, dayak yemiş,

tehdit edilmiş olmama rağmen;

gerçekten inandığım şeyi savunup

kendi sesimi keşfettiğim an,

artık korkmuyordum.

Önceden bana hanım evladı diyorlardı,
ama artık değilim.

Çünkü gerçekte kim olduğumu keşfettim
bu yüzden yapmak istediğim de bu

ve bunu yapmanın güzel bir yanı var.

Bunu yapıyor olmam gerektiğini
biliyor olmaktan daha güçlü bir şey yok.

Çünkü korkmuyorsun,
hayatını yaşamaya devam ediyorsun

Teşekkürler.

(Alkışlar)