A nosa historia de violación e reconciliación.

En 1996, Thordis Elva compartiu un romance adolescente con Tom Stranger, un estudante de intercambio de Australia. Despois dun baile de instituto, Tom violou a Thordis, tralo que os seus camiños se separaron durante anos. Nesta extraordinaria Charla, Elva e Stranger navegan a través de anos de vergoña e silencio, e invítannos a conversar sobre o tema global e omnipresente da violencia sexual dun xeito novo e honesto. Para un coloquio cos conferenciantes, visitade go.ted.com/thordisandtom.

[Esta charla contén linguaxe gráfica e
descricións de violencia sexual.

Recoméndase a discreción do espectador]

Tom Stranger: en 1996,
cando tiña 18 años,

tiven a oportunidade de ouro de entrar
nun programa de intercambio internacional.

Ironicamente, son un australiano que
prefire climas fríos e xélidos,

así que estaba emocionado e ao mesmo tempo
triste cando tomei un avión a Islandia,

xusto despois de me despedir dos
meus pais e irmáns.

Fun benvido na casa dunha marabillosa
familia islandesa

que me levou de excursión

e me axudou a comprender a melódica
lingua islandesa.

Tiven que afacerme un pouco ao período
inicial de morriña.

Facía snowboard despois da escola,

e dormía moito.

Dúas horas de química nunha lingua que
aínda non entendes completamente

pode ser un bo sedante.

(Risas)

O profesor recomendoume facer a proba
para a obra de teatro da escola,

para que así fose un pouco máis activo
socialmente.

Resultou que finalmente non
formei parte da obra,

mais a través dela coñecín a Thordis.

Compartimos un fermoso romance
adolescente,

e quedabamos á hora da comida
só para collernos das mans

e camiñar polo vello centro de Reykjavík.

Eu coñecín a súa encantadora familia,
e ela coñeceu os meus amigos.

Levabamos saíndo por algo máis
dun mes

cando se celebrou o baile de Nadal.

Thordis Elva: tiña 16 e estaba
namorada por primeira vez.

Ir xuntos ao baile de Nadal

era a confirmación pública da nosa
relación,

e sentinme coma a moza con
máis sorte do mundo.

Non era xa unha nena, senón
unha muller.

Emocionada na miña nova e descuberta
madurez,

pensei que sería natural probar
ron por primeira vez aquela noite.

Foi unha mala idea.

Púxenme moi mal,

vagando entre a consciencia e a
inconsciencia

entre espasmos e convulsións, vomitando.

Os gardas de seguridade quixeron
pedirme unha ambulancia,

mais Tom actuou como o meu cabaleiro
de brillante armadura,

e díxolles que me levaría el a casa.

Foi coma un conto,

os seus fortes brazos rodeándome,

deitándome na seguridade da miña cama.

Porén a gratitude que lle profesaba
rapidamente tornouse en horror

cando procedeu a quitarme
a roupa e poñerse sobre min.

De súpeto sentín a cabeza
despexada,

mais o meu corpo estaba aínda
moi débil para opoñerse,

e a dor era insoportable.

Pensei que ía rachar en dúas.

Para me manter lúcida,

contei en silencio os segundos no
meu espertador.

E desde esa noite,

souben que hai 7,200
segundos en dúas horas.

A pesar de coxear durante días e
chorar por semanas,

este incidente non encaixaba na idea de
violación que eu observara na televisión.

Tom non era un lunático armado;

era o meu noivo.

E non ocorrera nunha sórdida canella,

sucedeu na miña propia cama.

Para cando puiden recoñecer que fora
violada

el xa completara o programa de
intercambio

e regresara a Australia.

Así que me dixen que non tiña sentido
abordar o sucedido.

E ademais,

tivo que ser pola miña culpa, de
algún xeito.

Crecín nun mundo no que
se lles ensina ás nenas

que son violadas por un motivo.

A súa saia era moi curta,

sorría moito,

o seu alento cheiraba a alcohol.

E eu era culpable de todas aquelas cousas,

de xeito que era eu quen debía sentir
vergoña.

Tardei anos en comprender

que só unha cousa puido ter evitado
que fose violada aquela noite,

e non foi a miña saia,

nin o meu sorriso,

non foi a miña infantil confianza.

O único que puido evitar que fose
violada aquela noite

foi o home que me violou --

se se detivese.

TS: teño poucos recordos do día seguinte:

os efectos secundarios do alcohol,

un certo baleiro
que tratei de sufocar.

Nada máis.

Porén non me presentei na
porta de Thordis.

É importante agora establecer

que eu non vira as miñas accións
como o que realmente eran.

A palabra "violación" non apareceu
na miña mente como debería,

e non estaba a me crucificar polos
recordos da noite anterior.

Non era tanto un rexeitamento consciente,

senón máis coma que calquera recoñecemento
da realidade estaba prohibido.

A miña definición das miñas accións
desmentía calquera aceptación

do inmenso trauma que lle causei
a Thordis.

Sendo sincero,

repudiei por enteiro a acción
nos días posteriores

e cando estaba a cometela.

Rexeitei a realidade ao convencerme
de que era sexo, non unha violación.

E esta é unha mentira da cal sinto
unha enorme culpa.

Rompín con Thordis un
par de días despois,

e logo vina unhas cantas veces

durante o resto do meu
ano en Islandia,

sentindo cada unha desas veces
unha intensa punzada de aflición.

No fondo, sabía que fixera algo
inmensamente mal.

Mais sen planealo,
afoguei eses recordos,

e logo ateilles unha pedra.

O que lle seguiu foi un período
de nove anos

mellor chamado como
"Negación e Fuxida".

Cando tiven a oportunidade de identificar
o verdadeiro dano que causara,

non fun quen de soportar o suficiente
como para facelo.

Xa fora por distracción,

uso de substancias,

búsqueda de emocións fortes

ou o escrupuloso control da
miña voz interior,

rexeitei ficar parado e en silencio.

E con este ruído,

Tamén recorrín a outras facetas
da miña vida

para así construír unha imaxe
de quen era.

Era un surfista,

un estudante de ciencias sociais,

un bo amigo,

un fillo e irmán querido,

un guía de actividades ao
aire libre,

e, finalmente, un traballador xuvenil.

Aferreime á idea de que eu
non era unha mala persoa.

Non pensei que levara isto no
sangue.

Pensei que eu era distinto.

Na educación que recibín,

a miña gran familia e modelos a seguir,

a xente próxima a min, eran sinceros
e amables

no respecto que mostraban
cara ás mulleres.

Levoume tempo sosterlle a mirada
a este oscuro recuncho meu,

e facerlle preguntas.

TE: Nove anos despois do baile
de Nadal,

eu tiña 25 anos,

e dirixíame directa cara a
un colapso nervioso.

A miña autoestima estaba soterrada baixo
unha capa de silencio

que me illaba de todo aquilo
que me importaba,

e eu estaba consumida por unha ira e
un odio que non me pertencían

e que pagaba conmigo mesma.

Un día, saín pola porta
entre bágoas

tras unha discusión
cunha persoa querida,

e entrei nunha cafetería,

onde lle pedín un bolígrafo
a unha camareira.

Sempre levaba unha
libreta comigo,

alegando que era para anotar ideas
en momentos de inspiración,

mais a verdade era que eu necesitaba
estar en constante movemento,

porque en momentos de calma,

atopábame de novo contando
eses segundos.

Porén, aquel día contemplei
abraiada como as palabras fluían do meu

bolígrafo formando a carta máis
importante que xamais escribira,

dirixida a Tom.

Xunto cunha narración da violencia
á que me someteu,

as palabras, "Quero atopar perdón"

miráronme,

sorprendendo a ninguén máis
que a min mesma.

Agora ben, no fondo, eu dérame conta de
que este era a miña forma de saír do

sufrimento, porque independentemente de se
el merecía ou non o meu perdón,

eu merecía paz.

A miña era de vergoña rematara.

Antes de enviar a carta,

prepareime para todo tipo
de respostas negativas,

ou para o que consideraba máis esperable:
ningunha resposta en absoluto.

O único resultado para o que non
me preparei

foi o que obtiven entón --

unha confesión escrita de Tom,
cargada de sincero arrepentemento.

E resultou que el tamén estivera
aprisionado polo silencio.

E isto marcou o inicio dunha
correspondencia de oito anos

que Deus sabe nunca foi sinxela,

mais si honesta.

Eu libereime das cargas que inxustamente
levaba ás costas,

e el, en resposta, fíxose cargo do que
fixera con sinceridade.

Os nosos intercambios escritos
convertéronse nunha plataforma

na que analizar as consecuencias
daquela noite,

e foron de todo, desde incriblemente
dolorosos

ata curar por medio das palabras.

E, con todo, para min non supuxo
un punto e final.

Quizais porque o formato email
non o sentía suficientemente íntimo,

quizais porque é sinxelo ser valente

cando estas agochado tras unha pantalla
de ordenador na otra punta do planeta.

Mais comezáramos un diálogo

que sentín que era necesario explorar
ata o fondo.

Así que, despois de oito anos de
correspondencia,

e case 16 anos despois daquela
terrible noite,

armeime de valor e
propuxen unha loucura:

que nos coñecésemos en persoa

e afrontásemos o noso pasado dunha vez
por todas.

TS: Islandia e Australia están
xeograficamente así.

No medio das dúas está Sudáfrica.

Escollimos a cidade de Cape Town,

e alí estivemos durante unha semana.

A propia cidade resultou ser un poderoso
ambiente

para a reconciliación e o perdón.

En ningún outro lugar a curación
e o achegamento púxose

máis a proba que en Sudáfrica.

Como nación, Sudáfrica tratou de asentarse
na verdade do seu pasado

e de escoitar os detalles
da súa historia.

Saber isto só fixo máis intenso o efecto
que Cape Town tivera sobre nós.

Durante toda esa semana,

contamos ao outro literalmente a
historia das nosas vidas,

de inicio a fin.

E isto trataba sobre a análise
da nosa propia historia.

Seguimos unha estricta política
de honestidade,

O que trouxo consigo unha
certa exposición,

e unha aberta vulnerabilidade.

Houbo confesións viscerais,

e momentos nos que foi posible
comprender

a experiencia da outra persoa.

Os sísmicos efectos da violencia sexual
faláronse e sentíronse,

cara a cara.

Noutras ocasións, sen embargo,

atopamos unha gran claridade,

e incluso algunha risa totalmente
inesperada mais liberadora.

Cando chegou o momento,

fixemos o mellor para escoitar
ao outro con atención.

E as nosas realidades individuais
transmitíronse tan honestamente

que non fixeron máis que
aliviar.

TE: A ansia de vinganza é un sentimento
moi humano --

instintivo, incluso.

E o único que quixen durante anos

foi ferir a Tom tan profundamente
coma el fixera comigo.

Se non tivese atopado un camiño para
saír do odio e a ira,

non estou segura de se estaría
aquí hoxe.

O que non quere dicir que non
tivese as miñas dúbidas.

Cando o avión chegou a aquela
pista de aterraxe en Cape Town,

lembro que pensei,

"Por que non conseguín simplemente un
psicólogo e unha botella de vodka,

como faría unha persoa normal?"

(Risas)

Ás veces, a nosa procura de
entendemento en Cape Town

parecía misión imposible,

e o único que quería era desistir

e voltar á casa co meu querido
marido, Vidir,

e o noso fillo.

Mais a pesar das nosas dificultades,

esta viaxe resultou nun
sentimento

de triunfo da luz sobre a oscuridade,

de que algo construtivo se podía
levantar a partir das ruínas.

Lín nalgures que un debe tratar de ser

a persoa que necesitaba cando era xove.

E cando era unha adolescente,

necesitaría ter sabido que a culpa
non era miña,

que hai esperanza tras unha violación,

que incluso podes atopar felicidade,

como a que comparto
hoxe co meu home.

E por iso, desde a miña chegada de Cape
Town comecei a escribir sen parar,

resultando isto nun libro escrito
conxuntamente con Tom,

que esperamos poida ser de axuda
para persoas de cada un dos extremos

da escala perpetrador-supervivente.

Se nada máis,

é unha historia que necesitaríamos ter
escoitado de novos.

Dada a natureza da nosa historia,

sei cales son as palabras que
inevitablemente a acompañan --

vítima, violador --

e as etiquetas son un xeito de
organizar conceptos,

mais tamén poden resultar
nunha deshumanización.

Unha vez que alguén é
considerado vítima,

é moito máis sinxelo catalogalo
como alguén ferido,

aldraxado,

inferior a.

E do mesmo xeito, unha vez que alguén
é catalogado como violador,

é moito máis sinxelo
chamalo monstro --

inhumano.

Mais como seremos capaces de entender
que é o que produce a violencia

nas sociedades humanas

se nos negamos recoñecer a humanidade
de quen a infrinxen?

E como --

(Aplausos)

E como podemos axudar ás vítimas se
facemos que se sintan inferirores?

Como podemos falar de solucións a
unha das maiores ameazas

contra as vidas de mulleres e nenos
no mundo,

se mesmo as palabras que
empregamos son parte do problema?

TS: Polo que aprendín,

as miñas accións daquela noite de
1996 foron egocéntricas

Sentinme merecedor do corpo de Thordis.

Tiven unha gran cantidade de influencias
sociais positivas

e exemplos de comportamento
igualitario arredor meu.

Mais naquela ocasión,

elexín facer uso das negativas.

Aquelas polas que vemos as
mulleres coma menos valoradas,

e aos homes como os que
teñen dereito sobre os seus corpos.

Sen embargo, as influencias das que
falo son externas a min.

E naquela habitación era eu quen
estaba a tomar decisións,

ninguén máis.

Cando posuímos algo

e realmente aceptamos a
nosa culpabilidade,

penso que pode suceder algo soprendente.

É o que eu chamo paradoxo de propiedade.

Pensaba que cedería baixo o
peso da responsabilidade.

Pensaba que o meu certificado de
humanidade se quemaría.

No seu lugar, ofrecéuseme o me
facer cargo do que fixera,

e deime conta de que aquilo non formaba
parte de todo o que eu era.

Dito doutro xeito,

algo que fixeches non ten por que
definir completamente quen es.

O ruído da miña cabeza calmouse.

A indulxente autocompaixón estaba
famenta de osíxeno,

e foi subsituída polo aire
limpo da aceptación --

a aceptación de que ferín a esta
marabillosa persoa ó meu carón;

a aceptación de que pertenzo a un gran e
alarmantemente grupo de homes

que exerceron violencia sexual
contra as súas parellas.

Non subestimedes o poder das palabras.

Dicirlle a Thordis que a violei cambiou
o acordo que tiña conmigo mesmo,

así coma o que tiña con ela.

E máis importante,

a culpa transferida de Thordis a min.

Moi a miúdo,

a responsabilidade atribúeselles ás
superviventes femininas de violencia

sexual, e non aos homes que a perpetran.

Moi frecuentemente,

a negación e a fuxida deixan a ambas
partes moi lonxe da verdade.

Sen dúbida agora hai
unha conversa pública,

e como moita xente,

estamos animados de que
haxa menos reparos

con respecto a esta difícil
mais importante discusión.

Eu sinto a verdadeira responsabilidade
de sumar as nosas voces a isto.

TE: O que fixemos non foi unha fórmula
que estamos a prescribir para os demais.

Ninguén ten o dereito de dicirlles aos
demais como manexar a súa máis

fonda dor ou o seu maior erro.

Romper o silencio nunca é sinxelo,

e dependendo de onde esteas
no mundo,

pode incluso ser mortal
falar sobre a violación.

Son consciente de que incluso o
evento máis traumático da miña vida

segue sendo un testemuño
do meu privilexio,

porque podo falar sobre isto
sen ser excluída,

ou incluso asasinada.

Porén co privilexio de ter unha voz

vén a responsabilidade de empregala.

É o mínimo que lles debo ás miñas
compañeiras superviventes que non poden.

A historia que acabamos de transmitir
é única,

e non obstante é moi común xa que a violencia
sexual é unha pandemia mundial.

Aínda que non ten por que ser así.

Unha das cousas que atopei útil no meu
propio camiño á curación

foi educarme sobre a violencia sexual.

Como resultado, estiven
lendo, escribindo

e falando sobre este tema por
máis dunha década,

indo a conferencias en todo o mundo.

E na miña experiencia,

os participantes destas conferencias son
case exclusivamente mulleres.

Mais é o momento de deixar de tratar a
violencia sexual como un tema de mulleres.

(Aplausos)

A maioría da violencia sexual hacia
mulleres e homes

é levada a cabo por homes.

Non obstante, as súas voces están sumamente
subrepresentadas nesta discusión.

Mais é necesario que todos esteamos aquí.

Imaxinade todo o sufrimento que
poderiamos aliviar

se nos atrevésemos a enfrontar
isto xuntos.

Grazas.

(Aplausos)