Είναι η Κίνα και οι ΗΠΑ καταδικασμένες να συγκρουστούν;

Ο πρώην πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Κέβιν Ρουντ, μελετά την Κίνα εδώ και πολλά χρόνια, από μια μοναδική πλεονεκτική θέση για να παρακολουθεί την άνοδο της εξουσίας της τις περασμένες δεκαετίες. Αναρωτιέται αν η αυξανόμενη φιλοδοξία της Κίνας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε διαμάχη με άλλες μεγάλες δυνάμεις και προτείνει μια άλλη πτυχή.

Χαίρετε, είμαι ο Κέβιν.

Είμαι απ' την Αυστραλία
και βρίσκομαι εδώ για να βοηθήσω.

(Γέλια)

Απόψε, ήθελα να σας πω
την ιστορία δύο πόλεων.

Μία εξ' αυτών είναι η Ουάσιγκτον
και η άλλη το Πεκίνο.

Επειδή ο τρόπος που οι δύο πρωτεύουσες
διαμορφώνουν το μέλλον τους,

και τόσο το μέλλον των ΗΠΑ
όσο και το μέλλον της Κίνας,

δεν επηρεάζει μόνο αυτές τις δύο χώρες,

αλλά κι όλους εμάς

με τρόπους, που ίσως δεν έχουμε σκεφτεί:

τον αέρα που αναπνέουμε, το πόσιμο νερό,

τα ψάρια που τρώμε,
την ποιότητα των ωκεανών μας,

τις γλώσσες που μιλάμε στο μέλλον,

τις δουλειές που έχουμε,
τα πολιτικά συστήματα που επιλέγουμε

και φυσικά το μεγάλο ερώτημα
του πολέμου και της ειρήνης.

Βλέπετε αυτόν τον τύπο; Είναι Γάλλος.

Ονομάζεται Ναπολέων.

Μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν

έκανε αυτή την περίεργη πρόβλεψη:

«Η Κίνα είναι ένα λιοντάρι
που κοιμάται κι όταν ξυπνήσει,

ο κόσμος θα τρομάξει».

Ο Ναπολέων έκανε κάποια λάθη:

αλλά σ' αυτό είχε απόλυτο δίκιο.

Επειδή η Κίνα σήμερα
όχι μόνο έχει ξυπνήσει,

αλλά έχει σηκωθεί και περπατάει

και το ερώτημα για εμάς
είναι πού θα φτάσει η Κίνα

και πώς θα χειριστούμε
αυτόν το γίγαντα του 21ου αιώνα;

Αν δείτε τα νούμερα
θα έρθετε αντιμέτωποι με κάτι μεγάλο.

Προβλέπουν ότι η Κίνα θα γίνει

με οποιαδήποτε μέτρηση
- ΣΔΙΤ, συναλλαγματικές ισοτιμίες -

η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου
σε βάθος δεκαετίας.

Είναι ήδη το μεγαλύτερο εμπορικό έθνος,

ο μεγαλύτερος εξαγωγέας,
ο μεγαλύτερος κατασκευαστής,

και έχει τη μεγαλύτερη
εκπομπή άνθρακα στον κόσμο.

Η Αμερική έρχεται δεύτερη.

Οπότε, αν η Κίνα όντως γίνει
η μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως,

σκεφτείτε αυτό:

θα είναι η πρώτη φορά

από τότε που αυτός ο τύπος
βρισκόταν στο θρόνο της Αγγλίας,

ο Γεώργιος ο Τρίτος, όχι και τόσο
καλός φίλος του Ναπολέοντα,

που η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο

θα είναι μια χώρα που δεν μιλά Αγγλικά,
που δεν ανήκει στη Δύση,

που δεν είναι δημοκρατικά φιλελεύθερη.

Αν δεν πιστεύετε ότι θα επηρεάσει

τον τρόπο που θα λειτουργεί
ο κόσμος στο μέλλον,

τότε, προσωπικά, πιστεύω
ότι κάτι δεν έχετε σκεφτεί σωστά

και δεν υπονοώ τίποτε άλλο.

Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι

πώς αντιλαμβανόμαστε
αυτή την τεράστια αλλαγή,

που θεωρείται η μεγαλύτερη αλλαγή
στο πρώτο μισό του 21ου αιώνα;

Θα μας επηρεάσει με πολλούς τρόπους.

Θα μπει στην ουσία του.

Συμβαίνει ήσυχα.
Συμβαίνει επίμονα.

Περνά απαρατήρητο κατά κάποιον τρόπο,

ενώ όλοι είμαστε απασχολημένοι

με ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία
και στη Μέση Ανατολή,

με ό,τι συμβαίνει με το Ισλαμικό Κράτος
του Ιράκ και του Λεβάντε,

με ό,τι συμβαίνει με το μέλλον
στις οικονομίες μας.

Είναι αργή και ήρεμη επανάσταση.

Η μεγάλη αλλαγή φέρνει μαζί της
και μια μεγάλη πρόκληση,

και η πρόκληση είναι η εξής:

μπορούν αυτές οι δύο μεγάλες χώρες,

η Κίνα και οι ΗΠΑ,

η Κίνα,

το Μέσο Βασίλειο,

και οι ΗΠΑ,

Měiguó --

που παρεμπιπτόντως στα Κινέζικα
σημαίνει «η όμορφη χώρα».

Σκεφτείτε πως αυτό είναι το όνομα
που έχει δώσει η Κίνα σ' αυτή τη χώρα

για περισσότερα από 100 χρόνια.

Αν αυτές οι δύο χώρες,
αυτοί οι σπουδαίοι πολιτισμοί

μπορούν πράγματι να οικοδομήσουν
κοινό μέλλον για τις ίδιες και τον κόσμο;

Μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα μέλλον
ειρηνικό και αμοιβαία ευημερές

ή είμαστε μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση
για πόλεμο και ειρήνη;

Έχω 15 λεπτά για να αναλύσω
το σενάριο πόλεμος ή ειρήνη,

δηλαδή λίγο λιγότερο χρόνο
από όσο είχε αυτός ο τύπος

για να γράψει το βιβλίο
που λέγεται «Πόλεμος και Ειρήνη».

Με ρωτούν γιατί ένα παιδί
που μεγάλωσε στην Αυστραλία

ενδιαφέρθηκε να μάθει Κινέζικα;

Υπάρχουν δύο λόγοι.

Ορίστε ο πρώτος.

Εδώ είναι η Μπέτσι, η αγελάδα.

Η Μπέτσι ήταν σε ένα κοπάδι
βοοειδών γαλακτοπαραγωγής

σε μια φάρμα που μεγάλωσα στην Αυστραλία.

Βλέπετε αυτά τα χέρια;
Δεν κάνουν για φάρμα.

Οπότε, ανακάλυψα πολύ νωρίς
ότι η δουλειά στη φάρμα δεν ήταν για μένα

και η Κίνα ήταν πιο ασφαλής επιλογή

για να αποφύγω μια αγροτική καριέρα
στην Αυστραλία.

Και ο δεύτερος λόγος.

Αυτή είναι η μαμά μου.

Έχει κανείς σας ποτέ ακούσει
όσα του έλεγε η μαμά του να κάνει;

Έχει κανείς σας κάνει ό,τι του έλεγε;

Σπάνια το έκανα,

αλλά αυτό που μου έλεγε η μαμά μου

ήταν ότι μια μέρα μου έδωσε μια εφημερίδα

και ο τίτλος έλεγε ότι ερχόταν
μια τεράστια αλλαγή.

Η αλλαγή ήταν ότι η Κίνα μπήκε
στα Ηνωμένα Έθνη.

Το 1971 ήμουν μόλις 14 ετών
και μου έδειξε αυτόν τον τίτλο.

Μου είπε: «Δες το και βάλτο
καλά στο μυαλό σου

επειδή αυτό θα επηρεάσει το μέλλον σου».

Οπότε, μιας και ήμουν
πολύ καλός στην ιστορία

αποφάσισα ότι το καλύτερο για εμένα
ήταν να φύγω και να μάθω Κινέζικα.

Το ωραίο με τα Κινέζικα

είναι ότι ο δάσκαλός σου
σού δίνει νέο όνομα.

Εμένα με ονόμασαν Kè,

που σημαίνει νίκη ή κατάκτηση,

και Wén, που είναι ο χαρακτήρας
για τη λογοτεχνία ή τις τέχνες.

Kè Wén, Κατακτητής των Κλασικών.

Ονομάζεται κανείς σας «Κέβιν»;

Είναι μεγάλη πρόοδος να είσαι Κέβιν
και να σε λένε Κατακτητή των Κλασικών.

(Γέλια)

Με λένε Κέβιν, όλη μου τη ζωή.

Σας λένε Κέβιν όλη σας τη ζωή;

Θα προτιμούσατε να σας αποκαλούν
Κατακτητή των Κλασικών;

Οπότε έφυγα και βρήκα δουλειά
στην Αυστραλιανή Υπηρεσία Εξωτερικών,

αλλά εδώ είναι που η υπερηφάνεια,
και πριν απ' αυτή έρχεται η πτώση.

Βρίσκομαι λοιπόν στην πρεσβεία στο Πεκίνο,

πηγαίνοντας στο Μέγαρο του Λαού
με τον πρεσβευτή μας,

ο οποίος μου ζήτησε να κάνω τη διερμηνεία

στην πρώτη του συνάντηση
στο Μέγαρο του Λαού.

Να' μαι, λοιπόν.

Αν έχετε βρεθεί σε συνάντηση με Κινέζους,
είναι σαν ένα μεγάλο πέταλο αλόγου.

Στο πάνω μέρος βρίσκονται
οι ισχυροί αξιωματούχοι

και στο κάτω μέρος οι λιγότερο ισχυροί,
οι χαμηλόβαθμοι όπως εγώ.

Έτσι ο πρέσβης ξεκίνησε
με αυτή την άκομψη φράση.

Είπε: «Η Κίνα και η Αυστραλία

προς το παρόν απολαμβάνουν
μια σχέση πρωτοφανούς εγγύτητας».

Και σκέφτηκα:

«Μοιάζει άχαρο και περίεργο.
Θα το βελτιώσω».

Σημείωση: Μην το κάνετε ποτέ.

Έπρεπε να γίνει λίγο πιο κομψό
και λίγο πιο κλασικό,

οπότε το άλλαξα ως εξής.

[Στα Κινέζικα]

Υπήρχε παύση στην άλλη μεριά της αίθουσας.

Μπορούσατε να δείτε τους ισχυρούς
στο πάνω μέρος του πετάλου,

εμφανώς να έχουν χάσει το χρώμα τους,

και οι μικρότεροι στην άλλη πλευρά
να γελούν ασταμάτητα.

Επειδή όταν άλλαξα τη φράση:

«Η Αυστραλία και η Κίνα απολαμβάνουν
μια σχέση πρωτοφανούς εγγύτητας»

ήταν σαν να είπα ότι η Αυστραλία
και η Κίνα έχουν έναν τέλειο οργασμό.

(Γέλια)

Ήταν η τελευταία φορά
που μου ζητήθηκε να κάνω διερμηνεία.

Αλλά σ' αυτήν τη μικρή ιστορία
υπάρχει ένα δίδαγμα:

ενώ θεωρείτε πως γνωρίζετε κάτι

γι' αυτόν τον περίεργο πολιτισμό
με τα 5.000 χρόνια συνεχούς ιστορίας,

υπάρχει πάντα κάτι καινούργιο να μάθετε.

Η ιστορία είναι εναντίον μας

αναφορικά με τις ΗΠΑ και την Κίνα
και το κοινό τους μέλλον.

Αυτός ο τύπος εδώ;
Δεν είναι Κινέζος, ούτε Αμερικανός.

Είναι Έλληνας. Ονομάζεται Θουκυδίδης.

Έγραψε την ιστορία
των Πελοποννησιακών Πολέμων.

Έκανε μια περίεργη παρατήρηση
σχετικά με την Αθήνα και τη Σπάρτη.

«Η άνοδος της Αθήνας
και ο φόβος που αυτή προκάλεσε στη Σπάρτη

έκαναν τον πόλεμο αναπόφευκτο».

Γι' αυτό έχουν γραφτεί τόσα
για τη γνωστή Παγίδα του Θουκυδίδη.

Αυτός εδώ, δεν είναι Αμερικανός,
ούτε Έλληνας, αλλά Κινέζος.

Ονομάζεται Σουν Τσου
κι έγραψε την «Τέχνη του Πολέμου»

και η δήλωσή του από κάτω λέει:

«Κάνε επίθεση όταν είναι απροετοίμαστοι
κι εμφανίσου όταν δεν σε περιμένουν».

Μέχρι στιγμής τα πράγματα δεν είναι καλά
ούτε για την Κίνα ούτε για τις ΗΠΑ.

Αυτός εδώ είναι Αμερικανός.
Είναι ο Γκράχαμ Άλισον.

Είναι καθηγητής στη Σχολή Κένεντι
στη Βοστόνη.

Εργάζεται σε ένα έργο
το οποίο είναι το εξής:

Η Παγίδα του Θουκυδίδη
για τον αναπόφευκτο πόλεμο

ανάμεσα σε αναπτυσσόμενες
και εδραιωμένες μεγάλες δυνάμεις

έχει εφαρμογή στο μέλλον
των σχέσεων Κίνας και ΗΠΑ;

Είναι βασικό ερώτημα.

Ο Γκράχαμ διερεύνησε 15 περιπτώσεις
στην ιστορία από το 1500

για να ορίσει τα προηγούμενα.

Και οι 11 από τις 15, επιτρέψτε μου να πω,
κατέληξαν σε καταστροφικό πόλεμο.

Ίσως πείτε: «Μα, Κέβιν,
ή Κατακτητή των Κλασικών,

αυτό έγινε στο παρελθόν.

Ζούμε στον κόσμο της αλληλεξάρτησης
και της παγκοσμιοποίησης.

Δεν θα ξανασυμβεί».

Μαντέψτε τι!

Οι οικονομικοί ιστορικοί μας λένε
ότι στην ουσία

η χρονιά που φθάσαμε το υψηλότερο σημείο

οικονομικής ολοκλήρωσης
και παγκοσμιοποίησης

ήταν το 1914,
λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο,

μια θλιβερή στιγμή της ιστορίας.

Αν λοιπόν εξετάσουμε
το μεγάλο αυτό ερώτημα

του πώς σκέφτεται και νιώθει η Κίνα

και πώς τοποθετείται
απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες,

και το αντίστροφο,

πώς φτάνουμε στο αρχικό ερώτημα

του πώς δύο χώρες και πολιτισμοί
μπορούν να συνεργαστούν;

Ας ξεκινήσω πρώτα

με τις απόψεις της Κίνας για τις ΗΠΑ
και τον δυτικό κόσμο.

Πρώτον: Η Κίνα νιώθει σαν να ταπεινώνεται
στα χέρια των δυτικών εδώ και εκατό χρόνια

με απαρχή τους Πολέμους του Οπίου.

Μετά απ' αυτό, οι δυτικές δυνάμεις
διέλυσαν την Κίνα σε μικρά κομμάτια

και μέχρι τη δεκαετία του '20 και του '30
στη Σαγκάη υπήρχαν πινακίδες σαν κι αυτή.

[«Δεν επιτρέπονται σκύλοι και Κινέζοι»]

Πώς θα νιώθατε αν ήσασταν Κινέζοι,
μέσα στη χώρα σας,

και βλέπατε αυτή την πινακίδα;

Η Κίνα επίσης πιστεύει και νιώθει
πως τα γεγονότα του 1919

στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι,

όταν η Γερμανία επέστρεψε τις αποικίες
σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο,

τι έγιναν οι γερμανικές αποικίες
στην Κίνα;

Βασικά δόθηκαν στην Ιαπωνία.

Όταν κατόπιν η Ιαπωνία
εισέβαλε στην Κίνα το 1930

ο κόσμος έκανε ότι δεν βλέπει
και αδιαφόρησε για το μέλλον της Κίνας.

Επιπλέον, οι Κινέζοι πιστεύουν
μέχρι και σήμερα

ότι οι ΗΠΑ και η Δύση

δεν αποδέχονται τη νομιμότητα
του πολιτικού τους συστήματος

επειδή διαφέρει τόσο από το δικό μας,
από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες,

και πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ μέχρι και σήμερα

προσπαθούν να υπονομεύσουν
το πολιτικό τους σύστημα.

Η Κίνα θεωρεί επίσης ότι περιορίζεται

από συμμάχους
και στρατηγικούς συνεργάτες των ΗΠΑ

γύρω από τα σύνορά της.

Και πέρα απ' όλα αυτά
οι Κινέζοι έχουν την αίσθηση

στο βάθος της καρδιάς τους και μέσα τους

ότι όλοι εμείς στη Δύση
παραείμαστε θρασείς.

Αυτό σημαίνει, ότι δεν βλέπουμε
τα προβλήματα στο δικό μας σύστημα,

στις πολιτικές και τις οικονομίες μας,

αλλά αβασάνιστα κατηγορούμε
όλους τους άλλους

και πιστεύουν ότι εμείς στη Δύση
είμαστε τεράστιοι υποκριτές.

Στις διεθνείς σχέσεις, φυσικά,
δεν ακούγεται μόνο η μία άποψη.

Υπάρχει κι άλλη χώρα, οι ΗΠΑ.

Πώς ανταποκρίνεται σε όλα αυτά;

Οι ΗΠΑ έχουν απάντηση για όλα αυτά.

Στο ερώτημα αν οι ΗΠΑ
περιορίζουν την Κίνα, απαντούν:

«Όχι, δείτε τη Σοβιετική Ένωση.
Εκεί υπήρχε περιορισμός».

Αντ' αυτού, αυτό που έχουμε κάνει
στις ΗΠΑ και τη Δύση

είναι να καλωσορίσουμε την Κίνα
τόσο στην παγκόσμια οικονομία

όσο και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

Οι ΗΠΑ και η Δύση λένε ότι η Κίνα κλέβει

στο ζήτημα των δικαιωμάτων
πνευματικής ιδιοκτησίας,

και μέσω επιθέσεων στο διαδίκτυο
στις ΗΠΑ και σε διεθνείς εταιρείες.

Επιπλέον, οι ΗΠΑ λένε

ότι το κινεζικό πολιτικό σύστημα
είναι βασικά λανθασμένο

επειδή αποκλίνει τόσο πολύ
από τα ανθρώπινα δικαιώματα,

τη δημοκρατία και το γράμμα του νόμου
που έχουμε στις ΗΠΑ και στη Δύση.

Κι επιπλέον, τι λένε οι ΗΠΑ;

Ότι φοβούνται
πως μόλις η Κίνα αποκτήσει δύναμη,

θα εγκαθιδρύσει μια σφαίρα επιρροής
στη νοτιοανατολική και την ανατολική Ασία

θα αποπέμψει τις ΗΠΑ,

και με τον καιρό,
όταν θα είναι αρκετά ισχυρή,

θα προσπαθήσει μονομερώς να αλλάξει
τους κανόνες της παγκόσμιας τάξης.

Εκτός από όλα αυτά,

όλα είναι μια χαρά στη σχέση ΗΠΑ-Κίνας.

Δεν υπάρχουν προβλήματα εκεί.

Η πρόκληση ωστόσο δίνει
σε αυτά τα βαθιά ριζωμένα αισθήματα,

σε αυτά τα βαθιά συναισθήματα
και τρόπους σκέψης,

αυτό που οι Κινέζοι αποκαλούν «Sīwéi»,
τρόπους σκέψης,

πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε
μια βάση κοινού μέλλοντος ανάμεσά τους;

Λέω απλώς το εξής:

Μπορούμε να το κάνουμε

με βάση τον εποικοδομητικό ρεαλισμό
για έναν κοινό σκοπό.

Τι εννοώ μ' αυτό;

Να είμαστε ρεαλιστές
για πράγματα που διαφωνούμε

και να έχουμε μια προσέγγιση

που θα αποτρέπει τις διαφορές αυτές
να οδηγήσουν σε πόλεμο ή διαμάχη

μέχρι να αποκτήσουμε
τη διπλωματία για να τις λύσουμε.

Να είμαστε εποικοδομητικοί σε διμερείς
περιφερειακές και διεθνείς δεσμεύσεις

μεταξύ των δύο,

που θα έχει αποτέλεσμα
για όλη την ανθρωπότητα.

Να δημιουργήσουμε έναν οργανισμό
ικανό να συνεργαστεί με την Ασία,

μια κοινότητα Ασίας-Ειρηνικού.

Και να δράσουμε παγκοσμίως,

όπως ξεκινήσατε να κάνετε
στα τέλη του περασμένου έτους

με τη διαμαρτυρία για την κλιματική αλλαγή

με χέρια ενωμένα αντί για χωριστά.

Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν
αν υπάρχει κοινός μηχανισμός

και πολιτική θέληση για την επίτευξή τους.

Όλα αυτά είναι επιτεύξιμα.

Το ερώτημα είναι,
είναι επιτεύξιμα από μόνα τους;

Αυτό μας προστάζει να κάνουμε
η λογική μας αλλά η καρδιά μας;

Έχω σχετική εμπειρία στην πατρίδα μου,
για το πώς φέρνεις κοντά δύο λαούς

που, για να πούμε την αλήθεια,
δεν είχαν τόσο πολλά κοινά στο παρελθόν.

Ήταν τότε που απολογήθηκα
στους αυτόχθονες της Αυστραλίας.

Ήταν μέρα κρίσης
για την αυστραλιανή κυβέρνηση,

το κοινοβούλιο και τον λαό της Αυστραλίας.

Μετά από 200 χρόνια εκμετάλλευσης
των πρώτων Αυστραλών

ήταν ώρα οι λευκοί να ζητήσουμε συγγνώμη.

Το πιο σημαντικό -

(Χειροκρότημα)

Το πιο σημαντικό που θυμάμαι
είναι να κοιτάζω αυτά τα άτομα,

όλους τους Αβορίγινες της Αυστραλίας

που είχαν έρθει για να ακούσουν
την απολογία.

Ήταν περίεργο να βλέπεις, για παράδειγμα,

ηλικιωμένες να μου διηγούνται
ιστορίες από όταν ήταν πέντε ετών

και τις είχαν κυριολεκτικά
αρπάξει από τους γονείς τους,

όπως αυτή η κυρία εδώ.

Ήταν περίεργο για μένα
να μπορώ να αγκαλιάζω

και να φιλώ ηλικιωμένους Αβορίγινες
καθώς έμπαιναν στο κοινοβούλιο,

και μία γυναίκα μου είπε

ότι ήταν η πρώτη φορά
που τη φιλούσε ένας λευκός,

και ήταν πάνω από 70.

Απίστευτη ιστορία.

Μετά θυμήθηκα μια οικογένεια που μου είπε:

«Ήρθαμε από μακριά,
από τον βορρά μέχρι την Καμπέρα,

για να το ζήσουμε αυτό,
διασχίσαμε τη χώρα.

Στην επιστροφή σταματήσαμε
σε μια καφετέρια για ένα μίλκσεϊκ».

Μπήκαν στο καφέ ήσυχα,
ψάχνοντας, επιφυλακτικά,

λίγο ανήσυχοι.

Πιστεύω ότι καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Την ημέρα μετά τη συγγνώμη, τι συνέβη;

Όλοι στο καφέ, όλοι οι λευκοί
σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκρότησαν.

Κάτι είχε συμβεί στις καρδιές
των ανθρώπων στην Αυστραλία.

Οι λευκοί, τα αδέλφια μας οι Αβορίγινες,

και εμείς δεν έχουμε λύσει ακόμη
μαζί αυτά τα προβλήματα,

αλλά έγινε μια νέα αρχή,

επειδή δεν χρησιμοποιήσαμε
μόνο τη λογική αλλά και την καρδιά μας.

Οπότε πού καταλήγουμε
σχετικά με το ερώτημα

που έχουμε θέσει απόψε,

ποιο είναι το μέλλον στη σχέση ΗΠΑ-Κίνας;

Η λογική λέει ότι υπάρχει
μελλοντική πορεία.

Η λογική λέει ότι υπάρχει
πολιτικό πλαίσιο και κοινή αναφορά,

υπάρχει ένας μηχανισμός μέσω διαβούλευσης

για να τα κάνουμε αυτά
και να τα βελτιώσουμε.

Αλλά η καρδιά πρέπει να βρει έναν τρόπο
να επινοήσει ξανά τις δυνατότητες

της σχέσης Αμερικής-Κίνας,

και τις δυνατότητες μελλοντικής εμπλοκής
της Κίνας στον κόσμο.

Μερικές φορές πρέπει απλώς να έχουμε πίστη

χωρίς να ξέρουμε πού ακριβώς οδεύουμε.

Στην Κίνα, πλέον μιλούν
για το Κινεζικό Όνειρο.

Στην Αμερική, όλοι γνωρίζουμε
το «Αμερικανικό Όνειρο».

Έφτασε νομίζω η στιγμή,

που μπορούμε να σκεφτούμε επίσης
κάτι που ίσως μπορούμε να πούμε

όνειρο για όλη την ανθρωπότητα.

Επειδή αν το κάνουμε

ίσως αλλάξουμε τον τρόπο
που σκεφτόμαστε ο ένας για τον άλλο.

[Στα Κινέζικα]

Αυτή είναι η πρόκλησή μου για την Αμερική.
Αυτή είναι η πρόκλησή μου για την Κίνα.

Αυτή είναι η πρόκλησή μου για όλους μας,

αλλά πιστεύω πως όπου υπάρχει θέληση
και όπου υπάρχει φαντασία

μπορούμε να τη μετατρέψουμε σε ένα μέλλον
βασισμένο στην ειρήνη και την ευημερία

και να μην επαναλάβουμε ξανά
τις τραγωδίες του πολέμου.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Κρις Άντερσον: Ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό.
Ευχαριστούμε πολύ.

Φαίνεται ότι εσύ ο ίδιος
έπαιξες ρόλο σ' αυτή τη γεφύρωση.

Κατά κάποιον τρόπο,
μιλάς εκ μέρους και των δύο.

Κέβιν Ρουντ: Εμείς οι Αυστραλοί,
είμαστε πολύ καλοί στην οργάνωση ποτών,

άρα τους μαζεύεις όλους σε μία αίθουσα
τους προτείνεις το ένα και το άλλο

και μετά φέρνεις τα ποτά.

Όμως, όλοι εμείς που είμαστε φίλοι

των δύο σπουδαίων χωρών,
της Αμερικής και της Κίνας

μπορείτε να κάνετε κάτι.

Μπορείτε να συνεισφέρετε πρακτικά

και όλοι όσοι είστε εδώ απόψε

όποτε συναντήσετε κάποιον από την Κίνα
καθίστε και συζητήστε μαζί του.

Δείτε τι μπορείτε να μάθετε
για τον τόπο τους και τη σκέψη τους

και η πρόκληση για τους Κινέζους,

που θα δουν κάποια στιγμή
αυτή την Ομιλία TED,

είναι να κάνουν το ίδιο.

Ακόμη και δύο που προσπαθούν να αλλάξουν
τον κόσμο, μπορούν να κάνουν κάτι.

Όσοι είμαστε ενδιάμεσα,
μπορούμε να συνεισφέρουμε λίγο.

ΚΑ: Κέβιν, καλή δύναμη, φίλε μου.
Σ' ευχαριστώ.

ΚΡ: Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ όλους.

(Χειροκρότημα)