Improv Everywhere ile oyun| Charlie Todd | TEDxBloomington

Charlie Todd alışılmadık eğlenceli ve beklenmedik halk gösterileri yapıyor: Yetmiş senkronize dansçı vitrinlerin camlarında, New York Halk Kütüphanesinde koşuşturan "hayalet avcıları" ve yıllık pantolonsuz metro yolculuğu. TEDxBloomington'da grubunu, Improv Everywhere'i (Doğaçlama Her Yerde) gösterip, bu sahneleri kullanarak insanları bir araya getiriyor.

Improv Everywhere'i (Doğaçlama Her Yerde)
yaklaşık 10 yıl önce

New York’ta taşındığımda, oyunculuk ve
komediye olan ilgimden dolayı başlattım.

Şehirde yeniydim ve hiçbir sahneyi
kullanamadım ve bu nedeniyle

kendi sahnelerimi açık alanlarda
oluşturmaya karar verdim.

Birinci projem, birazdan izleyeceğimiz,
ilkini gerçekleştirdiğimiz

Pantolonsuz Metro Yolculuğuydu.

Bunu 2002 yılının Ocak
ayında yaptık.

Videonun yıldızı bu kadın.

Filme alındığını bilmiyor.

Gizli bir kamera ile çekim yapıldı.

Bu New York’taki 6. hat treni

ve bu da hattaki ilk durak.

Bu iki Danimarkalı kişi

gelip gizli kameranın
yanına oturdular.

Sağda kahverengi paltolu olan da benim.

Dışarıda hava 30 derece civarında.

Bir şapka ve bir kaşkol giyiyorum.

Kadın hemen burada beni farkedecek.

(Kahkahalar)

Şimdi göreceğiniz gibi
pantolon giymiyorum.

(Kahkahalar)

Bu noktada--

bu noktada beni fark etti.

Ama, New York’ta her trende
bu tür tuhaf kişilikler vardır.

Alışılmadık bir tip.

Kadın kitabı okumaya geri dönüyor,
ne yazık ki kitabın ismi “Tecavüz”.

(Kahkahalar)

Alışılmadık şeyi fark etti

ancak normal davranışlarını sürdürdü.

Bu arada, 6 arkadaşım daha

iç çamaşırlarıyla binmek için

sonraki 6 durakta bekliyor.

Hepsi birer birer bu
kompartımana binecek.

Birbirimizi hiç tanımıyor
gibi hareket edeceğiz.

Kötü bir yanlışlık yapıp bu soğuk ocak
gününde pantolonumuzu

giymeyi unutmuşuz gibi davranacağız.

(Kahkahalar)

Bu noktada

kadın tecavüz isimli kitabi
kaldırmaya karar verdi.

(Kahkahalar)

Etrafında olup bitenlerle biraz daha
fazla ilgilenmeye başladı.

Bu arada kameranın solundaki iki
Danimarkalı kahkahalarla gülüyor.

Şimdiye kadar gördükleri en komik şey
olduğunu düşünüyorlar.

Bayanın onlarla göz temasına dikkat edin.

(Kahkahalar)

Videodaki bu ana bayıldım.

Bu yaptığımızı kadınla
paylaşmadan önce

ona biraz korkutmuş

ya da utandırmış olabilir.

Paylaştıktan sonra

bu komikliğe o da güldü.

Tren şimdi

6. hattaki üçüncü durağa giriyor.

(Kahkahalar)

Videonun tamamını göstermeyeceğim ama

bu böyle dört durak daha devam ediyor.

Toplam yedi kişi iç çamaşırlarıyla
trene binecek.

Sekizinci durakta bir kız elinde
eşya torbası ile gelecek

ve bir dolara satılık pantolonları
olduğunu söyleyecek.

Trende pil ya da sakız
satışı yapıldığı şekilde.

Hepimiz birer pantolon alıp giydik

ve “Teşekkür ederim. Bugün tamda
ihtiyacım olan şeydi.” dedik.

Sonra da ne yaptığımızı
söylemeden trenden inip

farklı yönlere dağıldık.

(Alkışlar)

Teşekkür ederim.

Bu videodan bir görüntü,

ve kadının tepkilerine bayıldım.

Bir gün sonra bu videoyu izlediğimde

bu yaptığımızı devam
ettirmeye karar verdim.

Imrpov Everywhere'in
önemli bir yanı da

halka açık yerlerde
yaptığımız gösteriler

diğer insanlar için de olumlu
bir deneyim oluşturması.

Bu bir şaka ama diğer insanlara
anlatacakları iyi hikaye oluşturuyor.

Gelen tepkiler;

ikinci bir Pantolonsuz
şakayı yapmama yol açtı.

Bunu her yıl yapmaya devam ettik.

Bu ocak ayında 10. Pantolonsuz Metro
Yolculuğu şakasını yaptık

ve farklı kesimlerden 3.500 kişi

iç çamaşırlarıyla New York’ta--

neredeyse her tren hattında
metro yolculuğu yaptı.

Dünyanın farklı 50 şehrinde de

katılımcılar oldu.

(Kahkahalar)

Upright Citizens Brigade Theater’da
doğaçlama dersleri almaya başladığımda

diğer yaratıcı insanlar, komedyenler ve
performans sanatçıları ile tanıştım

ve türden gösteriler yapmak
isteyen bir çok

insanın mail adreslerini
topladım.

Böylece daha geniş kapsamlı
projeler yapabilecektim.

Bir gün Union Square’de yürürken

2005 te inşa edilmiş

bu binayı gördüm.

Pencerenin birinde dans
eden bir kız vardı.

Biraz garipti,

Çünkü dışarı karanlık ama içeriyi arka
taraftan aydınlatan bir ışık vardı.

Tam bir sahne olmuştu.

Bunu niçin yaptığını
anlayamamıştım.

15 saniye sonra arkadaşı gözüktü

-gösterinin arkasında saklanmıştı-

gülüşüp kucaklaştılar ve
sonrasında sıvıştılar.

Buna cesaretinin olup olmadığını
anlamaya yönelikmiş gibi duruyordu.

Bu bana ilham verdi.

Binanın ön yüzüne baktım
-70 pencere vardı-

ve yapmam gerektiğini anladım.
(Kahkahalar)

Bu projeyi Daha Fazla Bak dedik.
Siyah giyinmiş 70 oyuncu ayarladık.

Bu tamamen izinsizdi.

Mağazalara geleceğimizi haber vermedik.

Ben parkta durup işaretleri verdim.

İlk işarette, dört adım büyüklüğündeki
harfleri kaldırıp

projenin adı olan “Daha Fazla Bak” ı

yazdılar.

İkinci işarette, hep birlikte zıpladılar.

Göreceğiniz üzere, tam burada başlıyor.

(Kahkahalar)

Sonra dans ettik. Herkesi dans etti.

Devamında sadece bir kişi dans etti
ve geri kalan

diğerleri onu işaret etti.

(Kahkahalar)

Sonra yeni bir işaret daha verdim

ve bu işaretle diğer bir oyuncu
Forever 21 yazısının altında

dans etti.

Başka bir sürü şey daha yaptık.

Oyuncuları zıplattık,

yerlere yuvarladık.

Ben bir tişörtle kendimi belli
etmeden durdum

ve elimi bir çöp kutusuna
koyup kaldırarak

işaretleri verdim.

Union Square Parkı olduğundan, hemen
yanında metro durağı vardı

sonunda yüzlerce insan

durup baktı

ve ne yaptığımızı seyretti.

Daha güzel bir fotoğrafı var.

Söz konusu gösteriye

bir anlık rastlantı

ilham verdi.

Size göstereceğim bir sonraki proje

tanımadığım biri tarafından
maille gönderildi.

Teksas’tan bir lise öğrencisi
2006 yılında bana

“Mümkün olduğu kadar çok insanı
toplayıp polo yaka mavi tişört

ve haki renkli pantolon giyinmiş halde
Best Buy mağazalarına gönder ve

bir şey yapmadan orada dursunlar.”
diye yazdı.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Bu okul öğrencisine hemen cevap yazıp

“Evet haklısın,

bu hafta sonu bunu yapacağım.
Teşekkür ederim.” dedim.

İşte video.

Yine 2005 yılı.

Burası New York’taki Best Buy mağazası.

80 katılımcı sağladık ve hepsi birer birer

içeri girdi.

Katılanlar arasında sekiz yaşında,
on yaşında kız çocukları

ve hatta 65 yaşında

bir adam vardı.

Farklı bir insan topluluğu.

Katılımcılara “Çalışmayın.
Gerçekten çalışmayın.

Alışveriş yapmayın.

Ürünlere bakmayın, sadece takılın.” dedim.

Şimdi çalışanları görüyorsunuz,

tişörtlerinde sarı kartlar olanlar.

Kartsız olanların hepsi bizim
katılımcılarımız.

(Kahkahalar)

Alt kademe çalışanları bunun komik
olduğunu düşündü.

Aslında, onlardan bazıları dinlenme
odalarından kameralarını

alıp bizlerle resim çektirdi.

Çalışanların bir çoğu müşterileri için
ağır televizyon ünitelerini

taşımamız için bize takıldılar.

Diğer taraftan, yöneticiler
ve güvenlik görevlileri

bunu komik bulmadı.

Görüntüde görebilirsiniz.

Sarı ya da siyah renkli
tişörtler giyiyorlar.

İçeri gireli yaklaşık 10
dakika olmuştu ki

yöneticiler 911 aramaya karar verdi.

(Kahkahalar)

Sağa sola koşturup

herkese polisler geliyor, dikkat polisler
geliyor diye söylemeye başladı.

Bu görüntüde, hemen şurada
polisleri görüyorsunuz.

Siyah giyimli bir polisi görüyorsunuz,
gizli kamerayla çekildi.

En sonunda polisler Best Buy
mağazasının yöneticilerine

mavi renk tişört ve haki renk pantolon

giymenin yasa dışı olmadığını söyledi.

(Kahkahalar)

(Alkış)

Teşekkür ederim.

(Alkış)

Orada 20 dakika kaldık ve
mutlu bir şekilde ayrıldık.

Yöneticilerin yapmaya çalıştığı tek şey

kameralarımızın bulmaktı.

Çantalarında gizli kamera bulunan
biri iki katılımcıyı yakaladılar.

Ancak, gizli kamera taşıyan
birini bulamadılar.

Boş bir kasetle Best Buy mağazasının

kamera satılan bölümüne gidip,

kaseti kameralardan birine yerleştirdi

ve sanki alışveriş yapıyormuş
gibi davrandı.

Kendi teknolojilerini onlara karşı
kullanma fikrine bayıldım.

(Kahkahalar)

Sanırım en iyi projelerimiz
belirli bir nedenden dolayı

bölgeye özel yaptıklarımızdan oluşuyor.

Bir sabah metroda giderken

53. Sokak durağında
aktarma yapmam gerekti.

Orada şu iki büyük yürüyen
merdivenler vardı.

Sabahın köründe orada olmak çok
bunaltıcıydı ve çok kalabalıktı.

Buranın bir sabah vakti mümkün
olduğunca neşe verici bir yer

olması için bir oyun hazırlamaya
karar verdim.

Bu 2009’un kışının

bir sabahında saat 8:30 da.

Kalabalığın olduğu saatler.

Dışarıda hava çok soğuk.

İnsanlar Queens’ten geliyor,

E hattından 6.hat trenine aktarma
yapmış halde.

Bu büyük yürüyen merdivenlerle

işlerine doğru gidecekler.

[Rob sizden]

[çak bi beşlik]

[istiyor!]

(Kahkahalar)

[Hazır olun]

(Kahkahalar)

[Rob]

(Alkış)

Teşekkür ederim.

Bunu daha iyi gösteren bir fotoğraf var.

2.000 tane çak bir beşlik yaptı ve her

seferinde, öncesinde ve
sonrasında ellerini yıkadı

ve hasta olmadı.

Bunu da izin almadan yaptık.

Gerçi kimsenin de umurunda olmadı.

Bunca yıl içinde

Improv Everywhere'e en sık eleştiriyi

“Bu insanların çok boş vakitleri var.”
şeklinde

Youtube’a isimsiz olarak bırakılan
yorumlarda gördüm.

Bilirsiniz, herkes yaptıklarınızı
beğenecek diye bir şey yok.

Bu internet yorumlarına teşekkür edip,
üzerinde durmadım.

Fakat bu beni çok rahatsız etti.

Çünkü bizim de çok zamanımız yok.

Imrpov Everywhere'e katılanların

New York’ta yaşayan diğer insanlar
kadar boş vakti var

ancak, bunu daha farklı bir şekilde

kullanmayı tercih ediyor.

Bilirsiniz her cumartesi ve pazar

binlerce insan

maç seyretmek için stadyumlara dolar.

Şimdiye kadar futbol maçlarına bakıp

“Stadyumdaki bu insanların ne
çok vakti var.” dediğini görmedim.

Tabi ki onların da
fazla boş vakti yok.

Stadyumda futbol maçı
seyretmek bir hafta sonu

akşamını geçirmenin güzel bir şekli.

Fakat, Grand Central Terminali'nde

200 kişiyle birlikte bir öğle
sonrasında donmak

ya da hayalet avcıları gibi giyinip

New York Halk Kütüphanesi'nde
etrafta koşturmak ta

bir hafta sonunu geçirmenin güzel bir
yoludur diye düşünüyorum.

(Kahkahalar)

Ya da 3.000 kişinin aynı anda
bir parkta MP3 dinleyip

sessizce dans etmesi,

bir manavda bir müzikalin parçası gibi

şarkı söylemesi,

ya da normal kıyafetleriyle Coney
Adasında okyanusa dalması.

Bilirsiniz çocuklara oyun
oynamaları öğretilir.

Ama niye oynamaları gerektiği söylenmez.

Sadece, oyunun iyi şey
olduğu kabul edilir.

Ben de Improv Everywhere'in böyle
bir şey olduğunu düşünüyorum.

Bunun bir nedeni yok,
olması da gerekmiyor.

Bir nedene ihtiyacımız yok.

Eğlence için olması

komik bir fikir gibi durması

insanların görmekten hoşlanması

ve eğlenceli zaman geçirilmesi yeterlidir.

Birer yetişkin olarak, oyun
oynamanın doğru ya da yanlış

bir yolunun olmadığını
öğrenmeye ihtiyacımız var.

Çok teşekkür ederim.

(Alkış)