De stem van immigranten versterken de democratie

Vertegenwoordiging is belangrijk in de politiek. Daarom moeten we volgens Sayu Bhojwani leiders verkiezen die de diversiteit van het land weerspiegelen en het multicultureel weefsel ervan omarmen. Aan de hand van haar eigen immigratieverhaal onthult ze hoe haar liefde en toewijding aan haar land haar drijfkracht zijn voor politieke verandering. "We hebben gevochten om hier te mogen zijn", zegt ze, en ze roept immigranten op tot actie: "Het is ook ons land."

Goedenavond.

Mijn reis naar dit podium

begon toen ik in Amerika aankwam.

Ik was toen 17 jaar.

Ik ben één van de 84 miljoen Amerikanen

die hier geïmmigreerd zijn,

of kinderen zijn van migranten.

Wanneer we hier aankomen,
hebben we elk onze dromen.

Maar deze dromen moeten vaak
herschreven worden.

Ze moeten altijd bijgesteld worden.

Ik was één van de gelukkigen.

Ik stelde mijn droom bij
en koos voor het werk dat ik vandaag doe.

Ik leid migranten op voor een job
in de openbare sector

en ik leid een beweging
voor een inclusieve democratie.

Maar dat verliep niet altijd
van een leien dakje.

Amerika heeft me niet zomaar
in haar armen gesloten en verwelkomd.

Dat is nog steeds niet gebeurd.

Onderweg heb ik enkele lessen geleerd

die ik nu met jullie wil delen,

want ik denk dat we samen

de Amerikaanse democratie

kunnen verbeteren en versterken.

Ik ben geboren in India,

de grootste democratie ter wereld.

Toen ik vier jaar oud was,

verhuisde mijn familie naar Belize,

misschien wel de kleinste
democratie ter wereld.

En toen ik 17 jaar oud was,

verhuisde ik naar Amerika,

de mooiste democratie ter wereld.

Ik kwam hiernaartoe
om Engelse literatuur te studeren.

Als kind zat ik al
met mijn neus in de boeken

en ik besloot dat ik daarvan
mijn beroep wilde maken.

Maar toen ik afgestudeerd was
aan de universiteit

en ik mijn diploma op zak had,

zwierf ik van de ene
onmogelijke baan naar de andere.

Misschien was het wel
mijn optimisme over Amerika

waardoor ik even tijd nodig had
voordat ik begreep

dat sommige dingen niet zouden veranderen.

Ik dacht dat de deur wagenwijd openstond,

maar in feite stond ze
slechts op een kier.

De deur naar Amerika

ging pas open als je
de juiste familienaam had

of de juiste huidskleur

of de juiste connecties.

Maar je krijgt de deur op je neus

als je de verkeerde religie hebt,

de verkeerde migrantenstatus

of de verkeerde huidskleur.

Dat kon ik niet aanvaarden.

Dus begon ik 'n carrière
als sociaal ondernemer.

Ik begon een organisatie
voor jongeren zoals ikzelf

-- ik was toen nog veel jonger --

voor jongeren afkomstig
van het Indisch subcontinent.

Ik nam het op voor migranten
uit Zuid-Azië en andere landen.

Ik ging lobbyen bij Senaatsleden
over politieke kwesties.

Op de dag van de verkiezingen
was ik vrijwilliger bij de exitpolls.

Maar ik kon niet gaan stemmen
of me verkiesbaar stellen.

Dus toen in 2000 aangekondigd werd

dat de kosten voor het aanvragen
van het burgerschap zouden verhoogd worden

van 95 naar 225 dollar,

besloot ik om het burgerschap
aan te vragen voor het te duur werd.

Ik vulde de aanvraag in

en beantwoorde vragen over mijn
huidige en vroegere opvattingen.

Eens de aanvraag verstuurd was,

werden er vingerafdrukken afgenomen.

Daarna moest ik een test afleggen

en eindeloos aanschuiven in de rij.

Het was in feite een extreme doorlichting.

En dan, in december 2000,

stond ik samen met honderden
andere migranten

in een zaal in Brooklyn

waar we trouw zweerden

aan een land dat we al lang
als ons thuis beschouwden.

Mijn reis van uitwisselingsstudent tot
Amerikaans staatsburger duurde 16 jaar.

Relatief kort, als je het vergelijkt
met verhalen van andere migranten.

Vlak nadat ik de formele stap
had ondernomen

om Amerikaan te worden,

veranderden de aanslagen van 11 september

de toekomst voor migranten
voor de volgende decennia.

New York, mijn stad,

probeerde er weer bovenop te geraken.

En tegelijkertijd

werden er verkiezingen gehouden.

Er gebeurden twee dingen

terwijl we het verlies in New York
probeerden te boven te komen.

Michael Bloomberg werd verkozen
tot burgemeester van New York.

En de volksraadpleging
gaf ook z'n goedkeuring

voor de oprichting van een kantoor
voor migrantenzaken in New York.

Vijf maanden na de verkiezingen

duidde de nieuwe burgemeester mij aan

als eerste Commissaris
voor Immigrantenzaken

bij deze nieuwe instelling.

Ik wil dat even plaatsen.

Ik was 'n jonge immigrante uit Belize.

In Amerika sukkelde ik
van de ene in de andere baan.

Daarna richtte ik een bedrijfje op
in mijn gemeente,

in de kelder van een kerkje,
ergens in Queens.

Mijn buurt was geschokt
door de aanvallen van 11 september.

Mijn familieleden en jonge mensen
waarmee ik samenwerkte,

werden lastig gevallen

op school, op het werk
en op de luchthaven.

Nu wou ik hun belangen verdedigen

namens de overheid.

Het was de perfecte job voor me.

Ik heb twee dingen geleerd
als Commissaris.

Ten eerste, goedbedoelende New Yorkers

die openbare functies bekleden
in het bestuur van New York,

hebben er geen benul van
hoe bang immigranten zijn

voor de rechtshandhaving.

De meesten onder ons
kennen niet eens het verschil

tussen een sheriff,
de lokale politie en de FBI.

En wanneer we iemand in uniform zien

die door onze buurt loopt,

zijn de meesten onder ons
nieuwsgierig, of zelfs bezorgd.

Als je een ouders bent zonder papieren

neem je iedere dag afscheid
van je kinderen,

als je ze afzet aan de schoolpoort
voor je gaat werken,

niet wetend hoe groot de kans is

dat je hen nog terugziet
aan het eind van de dag.

Een razzia op de werkvloer

of een toevallige aanvaring met de politie

kunnen je leven voor altijd veranderen.

Ten tweede leerde ik
dat wanneer mensen zoals ik,

die die angst begrijpen,

die 'n nieuwe taal hebben geleerd,
en nieuwe systemen hebben ontdekt...

Als mensen zoals wij ook worden gehoord,

kunnen we de belangen verdedigen
van de gemeenschap als niemand anders.

Ik begreep wat dat angstgevoel betekende.

Mijn familieleden hadden het ondervonden.

Jongeren waarmee ik werkte,
werden lastiggevallen.

Niet enkel door klasgenoten,

maar ook door hun leerkrachten.

Mijn man, toen nog mijn vriend,

zou twee keer nadenken voor hij 'n rugzak
gebruikte of een baard liet staan,

want hij moest veel reizen.

In 2001 heb ik ontdekt
dat mijn stem wel degelijk belangrijk is,

maar dat mijn gezichtpunt er ook toe doet.

Het zijn deze dingen --

de stem van de immigrant
en z'n gezichtpunt --

die volgens mij onze democratie
sterker kunnen maken.

We hebben de macht

om de uitkomst
van de verkiezen te bepalen,

om nieuwe onderwerpen te lanceren
in het politieke debat.

Om het gezicht van het vale, muffe,
mannelijke leiderschap te veranderen,

dat we vandaag in ons land hebben.

Hoe moeten we dat doen?

Laten we het eerst hebben over onze stem.

Het verbaast jullie vast niet

dat de meerderheid
van de Amerikaanse kiezers blank is.

Het verbaast jullie misschien wel

dat één op drie kiezers
Afro-Amerikaans, latino of Aziaat is.

Maar het zit zo...

Het doet er niet toe wie mag stemmen,
maar wel wie effectief gaat stemmen.

In 2012 ging de helft van de latino's
en Aziatische Amerikanen

niet stemmen.

Deze stemmen doen ertoe,
en niet enkel in presidentsverkiezingen,

ook in lokale en regionale verkiezingen.

In 2015 stelde Lan Diep,

de oudste zoon van Vietnamese
politieke vluchtelingen,

zich verkiesbaar
voor de gemeenteraad van San Jose.

Hij verloor toen
met dertien stemmen achterstand.

Dit jaar besloot hij weer mee te doen.

Hij stelde zich weer verkiesbaar
voor hetzelfde ambt.

Deze keer won hij,
met twaalf stemmen voorsprong.

Iedere stem doet ertoe.

Mensen als Lan kunnen
het beleid mee vormgeven.

Ze maken echt een verschil.

We hebben die stemmen nodig.

We hebben ze nodig

omdat het Amerikaanse bestuur

de Amerikaanse burgers niet weerspiegelt.

Er zijn meer dan 500 000 lokale
besturen in Amerika.

Minder dan twee percent daarvan
wordt geleid door Aziaten of latino's,

de twee grootste
immigrantengroepen in ons land.

In de stad Yakima, in Washington,

is 49 percent van de bevolking latino.

Tot dit jaar heeft er nog nooit
een latino gezeteld in het bestuur.

In 2016 werden er drie latina's verkozen
in het stadsbestuur van Yakima.

Eén daarvan is Carmen Méndez.

Ze is de eerste generatie
die naar de universiteit kon.

Ze is opgegroeid in Colima, in Mexico,

en ook in Yakima, in Washington.

Ze is een alleenstaande,
geëngageerde moeder.

Haar stem in het stadsbestuur van Yakima

neemt het op voor de latinogemeenschap

en alle inwoners van Yakima.

Ze is een rolmodel voor haar dochter

en andere latina's.

De derde onontgonnen bron
in de Amerikaanse democratie

is het perspectief dat immigranten geven.

We hebben gestreden om hier te mogen zijn.

We zijn hier voor de economische
en educatieve kansen.

We zijn hier voor de politieke
en religieuze vrijheid.

We zijn hier op zoek naar liefde.

Dat engagement,

die toewijding aan Amerika

brengen we ook in
bij de openbare diensten.

Mensen als Athena Salman,

die net de vorige week
de voorverkiezingen gewonnen heeft

in de Kamer van Arizona.

Athena's vader groeide op op de West Bank,

verhuisde naar Chicago,

en ontmoette daar haar moeder.

Haar moeder is deels Italiaans,

deels Mexicaans en deels Duits.

Ze verhuisden naar Arizona
en begonnen een nieuw leven.

Als Athena het tot het parlement schopt,

zal ze pleiten voor zaken
als onderwijssubsidies,

die families zoals die van haar
'n voorsprong kunnen geven,

zodat ze de financiële stabiliteit
kunnen bereiken

waar we allemaal naar streven.

De stemmen en gezichtspunten
van de immigranten

zijn dingen die we zullen moeten inweven
in de Amerikaanse democratie.

Niet alleen ik, maar ook jullie.

En het zal niet makkelijk zijn.

We weten nooit

wat een nieuwe factor
in de formule voor gevolgen heeft.

Dat is soms beangstigend.

Jullie zijn bang dat ik jullie plaats
aan de onderhandelingstafel zal afnemen.

En ik ben bang dat ik nooit
een plaats aan die tafel zal krijgen.

En we zijn allemaal bang

dat we het land kunnen verliezen
dat we kennen en liefhebben.

Ik ben bang dat jullie
het van me zouden afnemen

en jullie zijn bang dat ik
alles van jullie zou afpakken.

Het is 'n moeilijk
verkiezingsjaar geweest.

Het doet ons eraan herinneren dat mensen
met 'n migratieverleden zoals het mijne

het land uitgezet kunnen worden.

Maar ik heb gestreden
om in dit land te mogen zijn.

En dat doe ik nog iedere dag.

Mijn optimisme is niet klein te krijgen,

want ik weet dat er miljoenen
immigranten zijn, net als ik...

Voor me, achter me, en overal om me heen.

Het is ook ons land.

Dank je.

(Applaus)