Rreziku i heshtjes

''Ne kalojmë shumë kohë duke dëgjuar gjëra që njerëzit thonë por ne shumë rrallë i kushtojmë vëmendje gjërave që ata nuk i thonë,'' tha poeti Slam dhe mësimdhënësi Clint Smith. Një pjesë e shkurtër dhe e fuqishme nga zemra, për të marrë guximin të flasim kundër injorancës dhe padrejtësisë.

Dr. Martin Luther King, i riu.,

në një fjalim më 1968 ai reflekton
mbi Lëvizjen për të Drejtat Civile,

citon, '' Në fund,

nuk do i kujtojmë fjalët e armiqve tanë

por qetësinë e miqve tanë.''

Si mësues, e kam kuptuar këtë mesazh.

Çdo ditë, rreth nesh,

shohim konsekuenca të qetësisë

të cilat manifestohen
në formë të diskriminimit,

dhunë, gjenocid dhe luftë.

Në klasë, i sfidoj studentët e mi

të eksplorojnë qetësinë në jetën e tyre

përmes poezisë.

Punojmë për t'i plotësuar këto boshllëqe,

për ti njohur ato, për ti emëruar ato,

për të kuptuar se ato
nuk kanë pse të jenë të turpshme.

Në përpjekje për të formuar
një kulturë në klasë

ku studentët ndihen mirë
për të ndarë intimitetin

të qetësisë së tyre,

I kam postuar në tabelë
katër parimet themelore

përballë klasës,

Secili student i shikon
në fillim të vitit shkollor:

lexoni në mënyrë kritike,
shkruani me vetëdije,

flisni qartë, tregoni të vërtetën.

Kam menduar shumë rreth temës së fundit,

tregoni të vërtetën.

Dhe e kuptova se

nëse do u kërkoj studentëve të flasin,

duhet të tregoja të vërtetën time

dhe të jem i sinqertë me ta për kohën

kur dështova të e bëjë.

Ju tregova atyre që të rritesh,

si një fëmijë në një familje katolike
në New Orleans,

gjatë kreshmës më është thënë

se gjëja më e rëndësishme
që dikush mund të e bëjë

të heqësh dorë,

të sakrifikosh diçka që të pëlqen

për t'ia dëshmuar Zotit
se po e kupton shenjtërinë e tij.

Hoqa dorë nga pijet, McDonald-si,
patatet e fërguara,

puthjet franceze, dhe gjithçka tjetër.

Por një vit, hoqa dorë nga të folurit.

Gjëja më me vlerë që mund të sakrifikoj

është zëri im, por nuk e pata kuptuar

që kam hequr dorë kohë më parë.

Kam dhënë shumë nga jeta ime

duke thënë gjërat që të tjerët
kanë dashur t'i dëgjojnë

për kundër gjërave që duheshin,

I tregova vetës që nuk kam nevojë
të bëhem ndërgjegja e askujt

ende nuk e kam kuptuar kush jam,

nganjëherë nuk kam thënë asgje,

kam heshtur kur më kanë injoruar,

pa dijenine se vlefshmëria
nuk ka nevojë për fjalë

të miratoje ekzistencën e saj.

Kur Kristiani është rrahur
për shkak se është gej

i kam futur duart në xhep

kam ecur me kokën ulur
sikur mos të e kisha parë.

Nuk kam hapur gojën për javë të tëra

sepse nuk fola kur

burri i pastrehë në qoshe

më shikoi mua duke kërkuar

aprovim se ai vlenë.

Isha më shumë i shqetësuar
për telefonin tim

sesa për të.

Gruaja në galën e mbledhjeve të fondeve

më tha ''Jam krenare me ty''

është e vështirë, të mësosh
këta fëmijë të gjorë dhe të pamençur,''

Nuk fola, sepse studentëve
iu duheshin parate e saj

më shumë se dinjitet.

Ne kalojmë më shumë kohë

duke dëgjuar çfarë njerëzit thonë

sesa atë që ata nuk e thonë.

Heshtja është frikë.

Sikur i ndjen

të metat e tua në gjuhë.

Është ajri që del nga krahërori

sepse është i pasigurt në mushkëritë tua.

Heshtja është gjenociti i Ruandës.
Heshtja është Katrina.

Është ajo që dëgjoni kur nuk
ka mbetur çfarë të flitet.

Është zhurma pasi fjalët janë thënë.

Është e këndshme. Është e ngurtë.
Është privilegj. Është dhimbje.

Nuk ka kohë për të zgjedhur beteja

betejat ju kanë zgjedhur juve.

Nuk do hesht kur jam i pavendosur.

Do i tregoj Kristianit se është luan,

shembull i guximit dhe madhështisë.

Do pyes burrin e pastrehë si quhet,

si kalon ditën, sepse nganjëherë

çfarë duan njerëzit është të jenë njerëz.

Do i them asaj gruas se studentët
e mi mund të flasin

për transcendentalizmin sikur mbiemri
i tyre është Thoreau,

Vetëm pse e ke shikuar
një episodë të ''The Wire''

nuk do të thotë se dini gjithçka
për fëmijët e mi.

Këtë vit,

në vend që të heqim dorë nga diçka,

Do jetoj çdo ditë sikur të ishte mikrofoni

në gjuhën time,

të cilën mund ta ndali.

Kujt i duhet ndihma

kur ke zërin tënd?

Faleminderit.

(Duartrokitje)