O perigo do silencio

"Pasamos tanto tempo escoitando as cousas que di a xente que case nunca atendemos ás que non din", afirma o poeta de slam e mestre Clint Smith. Un breve mais potente discurso, como saído da alma, sobre como sacar a coraxe para nos pronunciar contra a ignorancia e as inxustizas.

O doutor Martin Luther King Jr.,

no discurso de 1968 no cal reflexiona
sobre o Movemento polos Dereitos Civís,

afirma, "Á fin,

lembraremos non as palabras
dos nosos enemigos

senón o silencio dos nosos amigos".

Como mestre, interiorizei esta mensaxe.

Todos os días, ó noso redor

vemos que as consecuencias do silencio

se manifestan en forma de discriminación,

violencia, xenocidio e guerra.

Nas aulas, reto ós meus alumnos

a que exploren os silencios
nas súas propias vidas

a través da poesía.

Traballamos xuntos para cubrir eses ocos,

para recoñecelos, para nomealos,

para comprender que non teñen
que ser fonte de vergoña.

Nun esforzo por crear
unha cultura nas aulas

onde os alumnos se sintan seguros
de compartir a intimidade

do seu propio silencio,

puxen 4 principios chave no encerado

que hai na fronte da aula,

onde todos os alumnos firman
ó comezar o curso:

le con crítica, escribe con conciencia,

fala claramente, conta a túa verdade.

E vexo que penso moito
no derradeiro punto,

conta a túa verdade.

E doume de conta de que

se lles pedira ós meus alumnos
que se pronunciasen

eu mesmo tería que contar a miña verdade

e ser sincero con eles
sobre os momentos

nos que non o fixen.

Por iso lles digo que ao medrar,

como fillo dunha familia católica
en Nova Orleans,

aprendes na Coresma

que o mellor que podemos facer

é renunciar a algo,

sacrificar algo que normalmente te permites

para demostrarlle a Deus que
comprendes a súa santidade.

Renunciei ós refrescos, a McDdonald's,
ás patacas fritidas,

ós bicos con lingua, e todo o
que vai con eles.

Mais un ano, renunciei a falar.

Deime de conta de que o máis
valioso que podía sacrificar

era a miña propia voz, mais
foi coma se non me percatara

de que xa había tempo
que renunciara a iso.

Estiven tantos anos da miña vida

dicíndolle á xente o que querían oír

en vez do que precisaban oír,

que me convencín de que o meu
non era ser a conciencia de ninguén

porque aínda tiña pendente
atopar a miña propia conciencia,

por iso ás veces non dicía nada,

calmando a ignorancia co meu silencio,

sen saber que a aprobación
non precisa de palabras

para avalar a súa existencia.

Cando Christian recibiu
unha tunda por ser gai,

metín a man no peto

e camiñei coa cabeza baixa
coma se non fora consciente.

Non usei o meu armario da escola
en semanas porque o cadeado

lembrábame o que eu tiña na boca

cando o sen teito da esquina

me mirou cos ollos ben abertos en busca

da confirmación de que merecía ser visto.

Preocupábame máis enredar
co meu móbil da mazá

que darlle unha a el para comer.

Cando a muller da gala para recadar fondos

me dixo "Estou orgullosa de ti.

Ten que ser complicado ensinar
a eses rapaces pobres, ignorantes",

mordín o labio porque pensei
que precisabamos dos seus cartos

máis do que os meus alumnos
precisaban de dignidade.

Pasamos tanto tempo

escoitando as cousas que di a xente

que case nunca atendemos ás que non din.

O silencio é o residuo do medo.

É notar como os teus defectos

che cortan a lingua.

É o aire saíndo do teu peito

porque non se sente
seguro nos pulmóns.

O silencio é o xenocidio de Ruanda.
O silencio é o Katrina.

É o que se escoita cando non quedan
suficientes bolsas de cadáveres.

É o son da forca cando se amarra.

É carbonizar. Son as cadeas.
É privilexio. É dor.

Non hai tempo para escoller loitas

cando estas xa te elixiron a ti.

Non permitirei que o silencio
envolva a miña indecisión.

Direille a Christian que é un león,

un santuario de coraxe e excelencia.

Preguntareille polo seu nome
a ese home sen teito

e como lle foi o dia, porque ás veces

todo o que a xente desexa ser é humana.

Direille a esa muller que
os meus alumnos poden falar

do trascendentalismo coma se fosen Thoreau,

e só porque viras un episodio de "The Wire"

non quere dicir que saibas algo
dos meus rapaces.

Por iso este ano,

en vez de renunciar a algo,

vivirei cada día coma se
tivera un micrófono

debaixo da lingua,

nun escenario no fondo
da miña inhibición.

Porque, quen precisa dunha tarima

cando o que se necesita é a voz?

Grazas.

(Aplauso)