O doutor Martin Luther King Jr., no discurso de 1968 no cal reflexiona sobre o Movemento polos Dereitos Civís, afirma, "Á fin, lembraremos non as palabras dos nosos enemigos senón o silencio dos nosos amigos". Como mestre, interiorizei esta mensaxe. Todos os días, ó noso redor vemos que as consecuencias do silencio se manifestan en forma de discriminación, violencia, xenocidio e guerra. Nas aulas, reto ós meus alumnos a que exploren os silencios nas súas propias vidas a través da poesía. Traballamos xuntos para cubrir eses ocos, para recoñecelos, para nomealos, para comprender que non teñen que ser fonte de vergoña. Nun esforzo por crear unha cultura nas aulas onde os alumnos se sintan seguros de compartir a intimidade do seu propio silencio, puxen 4 principios chave no encerado que hai na fronte da aula, onde todos os alumnos firman ó comezar o curso: le con crítica, escribe con conciencia, fala claramente, conta a túa verdade. E vexo que penso moito no derradeiro punto, conta a túa verdade. E doume de conta de que se lles pedira ós meus alumnos que se pronunciasen eu mesmo tería que contar a miña verdade e ser sincero con eles sobre os momentos nos que non o fixen. Por iso lles digo que ao medrar, como fillo dunha familia católica en Nova Orleans, aprendes na Coresma que o mellor que podemos facer é renunciar a algo, sacrificar algo que normalmente te permites para demostrarlle a Deus que comprendes a súa santidade. Renunciei ós refrescos, a McDdonald's, ás patacas fritidas, ós bicos con lingua, e todo o que vai con eles. Mais un ano, renunciei a falar. Deime de conta de que o máis valioso que podía sacrificar era a miña propia voz, mais foi coma se non me percatara de que xa había tempo que renunciara a iso. Estiven tantos anos da miña vida dicíndolle á xente o que querían oír en vez do que precisaban oír, que me convencín de que o meu non era ser a conciencia de ninguén porque aínda tiña pendente atopar a miña propia conciencia, por iso ás veces non dicía nada, calmando a ignorancia co meu silencio, sen saber que a aprobación non precisa de palabras para avalar a súa existencia. Cando Christian recibiu unha tunda por ser gai, metín a man no peto e camiñei coa cabeza baixa coma se non fora consciente. Non usei o meu armario da escola en semanas porque o cadeado lembrábame o que eu tiña na boca cando o sen teito da esquina me mirou cos ollos ben abertos en busca da confirmación de que merecía ser visto. Preocupábame máis enredar co meu móbil da mazá que darlle unha a el para comer. Cando a muller da gala para recadar fondos me dixo "Estou orgullosa de ti. Ten que ser complicado ensinar a eses rapaces pobres, ignorantes", mordín o labio porque pensei que precisabamos dos seus cartos máis do que os meus alumnos precisaban de dignidade. Pasamos tanto tempo escoitando as cousas que di a xente que case nunca atendemos ás que non din. O silencio é o residuo do medo. É notar como os teus defectos che cortan a lingua. É o aire saíndo do teu peito porque non se sente seguro nos pulmóns. O silencio é o xenocidio de Ruanda. O silencio é o Katrina. É o que se escoita cando non quedan suficientes bolsas de cadáveres. É o son da forca cando se amarra. É carbonizar. Son as cadeas. É privilexio. É dor. Non hai tempo para escoller loitas cando estas xa te elixiron a ti. Non permitirei que o silencio envolva a miña indecisión. Direille a Christian que é un león, un santuario de coraxe e excelencia. Preguntareille polo seu nome a ese home sen teito e como lle foi o dia, porque ás veces todo o que a xente desexa ser é humana. Direille a esa muller que os meus alumnos poden falar do trascendentalismo coma se fosen Thoreau, e só porque viras un episodio de "The Wire" non quere dicir que saibas algo dos meus rapaces. Por iso este ano, en vez de renunciar a algo, vivirei cada día coma se tivera un micrófono debaixo da lingua, nun escenario no fondo da miña inhibición. Porque, quen precisa dunha tarima cando o que se necesita é a voz? Grazas. (Aplauso)