Stay Human - The Reading Movie (2013)

Stay Human - The Reading Movie (2013)

22 days of bombing. More than 1200 civilians killed, 400 children. This movie features the complete reading of Vittorio Arrigoni's daily diary, the witness of a massacre in progress during the military operation called Cast Lead, unleashed by the Israeli government against the Gaza Strip's civilians between the end of 2008 and the beginning of 2009.
_______________________________________________

Film by Fulvio Renzi
Directed by Luca Incorvaia
Full reading of the book "Gaza - Stay Human" written by Vittorio Arrigoni

With: Alberto Arce | Huwaida Arraf | Massimo Arrigoni | Mohamed Bakri | Ronnie Barkan | Egidia Beretta Arrigoni | Hilarion Capucci | Noam Chomsky | Maria Elena Delia | Norman Finkelstein | Don Andrea Gallo | Stéphane Hessel | Mairead Corrigan Maguire | Luisa Morgantini | Akiva Orr | Moni Ovadia | Ilan Pappé | Roger Waters | Rabbi David Weiss

Co-produced with over 1700 people's support
Shooted in Italy, North America, Israel, Palestine, England, Ireland, France, Germany, Czech Republic
Between April 2011 and October 2012

Original Motion Picture Soundtrack
Music by Fulvio Renzi
With: Paki Zennaro | Vincenzo Zitello | Gilad Atzmon | Fakhraddin Gafarov | Marco Messina | Emanuele Wiltsch Barberio | David Boato | Adriano Clera | Romina Salvadori | Gionata Mirai | Yuriko Mikami

www.stayhuman.tv
www.thereadingmovie.tv
www.restiamoumani.com

Beste kameraden, ons motto "Blijf menselijk" is nu ook een boek.

Vind hier het verhaal over een 3 weken durend bloedbad

Geschreven naar mijn beste vermogen

vaker wel dan niet onder erbarmelijke omstandigheden

vaak alles bij elkaar krabbelend over deze vuurzee om me heen in een gescheurd schrift.

hurkend in een ambulance, gillend over straat

Of krampachtig tikkend op het toetsenbord van elke computer die ik maar kon vinden.....

vaak in een gebouw dat trilde als een gek gemaakt slingergewicht als explosies rondom ons heen afgingen.

Ik moet u waarschuwen dat dit boek doorbladeren gevaarlijk zou kunnen zijn.

Dit zijn schadelijke, met bloed bevlekte pagina's

doordrenkt met witte fosfor, en scherp als granaatscherven.

Indien U dit leest binnen de rust van uw slaapkamer, zullen uw muren schudden van onze angstkreten.

Ik ben bezorgd vanwege de muren om Uw hart heen, die nog niet geluidssdicht zijn.

Bewaar dit boek op een veilige plek, binnen het bereik van jongeren

Zodat ze onmiddellijk leren over een wereld die niet ver weg is.

waar onverschilligheid en racisme hun leeftijdsgenoten in kleine stukjes scheurt alsof het slechts lappen poppen zijn

Op deze manier kunnen zij van jongs af aan worden ingeënt tegen racisme , tegen de epidemie van geweld gericht tegen degenen die "anders" zijn.

of tegen neutraliteit wanneer ze geconfronteerd worden met onrecht. Voor morgen, om menselijk te blijven.

Ik vertrouw jou, die mij vertrouwt,

niet voor degenen die stierven maar voor de dodelijk gewonden van deze massaslachting.

Om een knuffel zo groot als de Middellandse Zee die ons verbindt, te delen.

Blijf menselijk.

Geef nooit op, je Vik

27 December 2008

Guernica in Gaza

Mijn appartement in Gaza kijkt uit op de zee,

een panoramisch uitzicht dat altijd wonderen heeft gedaan voor mijn humeur, dat vaak op de proef wordt gesteld door alle ellende die een leven onder belegering met zich meebrengt.

Dat was het geval vanochtend voordat buiten, onder mijn raam, de hel losbrak.

We werden wakker door het geluid van vallende bommen, een paar honderd meter van mijn huis vandaan.

Enkele van mijn vrienden hebben het niet overleefd.

Tot nu toe is het dodental 210, maar het zal zeker dramatisch gaan stijgen. Het bloedvergieten is ongekend.

De haven tegenover mijn appartement is met de grond gelijk gemaakt, het politiebureau is verpulverd.

Ik heb gehoord dat de westerse media alert zijn en de persberichten napapegaaien

die worden uitgegeven door het Israëlische leger,

volgens wie de aanvallen alleen gericht zijn op terroristische nesten van Hamas, uitgevoerd met chirurgische precisie.

In feite, bij een bezoek aan Al-Shifa, het belangrijkste ziekenhuis van de stad en kijkend naar de chaotische rijen van lichamen die zijn neergelegd op de binnenplaats,

zagen we voornamelijk burgers, wachtend op medische behandeling, willekeurig liggend tussen andere lichamen, die lagen te wachten op hun begrafenis.

Kun je je Gaza voorstellen? Ieder huis leunt tegen het andere, ieder gebouw komt boven het volgende uit.

Gaza is de plaats met de hoogste bevolkingsdichtheid ter wereld

hetgeen betekent dat, wanneer je vanaf een hoogte van 10.000 meter bombardeert,je onvermijdelijk veel burgers afslacht.

Je weet wat je doet, je bent schuldig, het is niet “per ongeluk”, en zeker geen geval van bijkomende schade.

Bij het beschieten van het politiebureau in Al-Abbas

werd ook de nabijgelegen basisschool beschadigd door een explosie.

De schooldag was net afgelopen en de kinderen waren al op straat.

De meeste van hun fladderende hemelsblauwe schortjes waren bespat met bloed.

Toen de Dair Al-Balah politieschool gebombardeerd werd,

werden ook enkele doden en gewonden gemeld op de dichtstbijzijnde markt, de centrale markt van Gaza.

We hebben lichamen gezien van mensen en dieren, wier bloed vermengd in straaltjes naar beneden druppelde over de asfaltwegen.

Een ‘Guernica’ getransfigureerd naar de realiteit.

In de diverse ziekenhuizen die ik bezocht, zag ik veel lichamen in uniform - ik kende veel van die jongens

Ik begroette hen elke dag als ik hen op straat tegenkwam op weg naar de haven of s‘avonds op weg naar het café.

Ik kende een aantal van hen bij naam. Een naam, een geschiedenis, een verminkte familie.

De meesten waren jong, rond de 18 of 20 jaar,

meestal zonder politieke voorkeur, ze hadden noch partij gekozen voor Fatah noch voor Hamas

ze hadden zich gewoon aangemeld bij de politie zodra ze de universiteit hadden afgerond

om een zekere baan te hebben in Gaza

aangezien de criminele belegering van Israël er de oorzaak van is dat meer dan 60% van de bevolking werkloos is.

Ik ben niet geïnteresseerd in propaganda,

ik laat mijn ogen het werk doen, mijn oren blijven afgestemd op het geluid van gillende sirenes en het rommelende geluid van explosieven.

Ik heb geen terroristen gezien onder de slachtoffers van vandaag, alleen burgers en politieagenten.

Gisteravond nog stak ik de draak met een paar van hen vanwege de manier waarop ze gekleed waren tegen de kou

Ik wil dat de waarheid verlossing brengt voor deze doden.

Zij hebben nooit een schot gelost tegen Israël, noch zouden ze dat ooit hebben gedaan

het stond niet in hun functieomschrijving om dat te doen. Ze traden op als verkeersagenten, zorgden voor interne veiligheid.

De haven is sowieso vrij ver van de Israëlische grens.

Ik bezit een videocamera, maar vandaag heb ik ontdekt wat een vreselijke cameraman ik ben.

Ik kan het niet opbrengen om verminkte lichamen te filmen en gezichten, die gedrenkt zijn in tranen. Ik kan het gewoon niet.

Ik begin zelf te huilen.

De andere vrijwilligers van de Internationale Solidariteits Beweging (ISM) en ik gingen naar het Al-Shifa ziekenhuis om bloed te geven.

Daar kregen we een telefoontje dat ons op de hoogte stelde dat Sara, een dierbare vriendin,

door een granaatscherf was gedood dichtbij haar huis in het Jabalia vluchtelingenkamp.

Zij was een lieve persoonlijkheid, een zonnige ziel, en ze was naar buiten gegaan om brood te kopen voor haar familie.

Ze laat 13 kinderen achter.

Zojuist kreeg ik een telefoontje van Tawfiq, uit Cyprus.

Tawfiq is één van de Palestijnse studenten die het geluk hadden om het enorme gevangeniskamp van Gaza te kunnen verlaten

op één van onze Free Gaza Movement boten om ergens anders opnieuw te beginnen.

Hij vroeg me of ik zijn oom had bezocht en of ik hem de groeten had gedaan namens hem, zoals ik eerder had beloofd.

Aarzelend verontschuldigde ik me, daar ik niet de tijd had gevonden om dit te doen.

Te laat - zijn oom werd begraven onder het puin in het havengebied, samen met veel anderen.

Israël kondigt het vreselijke dreigement aan dat dit slechts de eerste dag is van een bommencampagne die meer dan 2 weken zou kunnen gaan duren.

Ze willen een woestijn creëren en het dan vrede noemen.

Het stilzwijgen van de ‘beschaafde’ wereld is oorverdovender dan de explosies die de stad bedekken

met een sluier van dood en terreur.

Blijf menselijk

29 December 2008

Langzaam sterven terwijl ik tevergeefs luister

Een bijtende geur van zwavel

vult de lucht, terwijl de hemel door elkaar wordt geschud door aardschokkende donders.

Mijn oren zijn nu doof voor de explosies en mijn ogen hebben geen tranen meer bij het zien van alle dode lichamen.

Ik stond voor Al-Shifa, het belangrijkste ziekenhuis van Gaza,

toen we Israëls laatste, verschrikkelijke bedreiging ontvingen: ze zijn van plan om de vleugel die in aanbouw is, te bombarderen.

Dit zou niet de eerste keer zijn aangezien het Wea'm ziekenhuis gisteren werd gebombardeerd,

samen met een geneesmiddelenmagazijn in Rafah, de Islamitische universiteit

en verschillende moskeeën verspreid over de Gazastrook. Om het maar niet te hebben over de vele andere burgerdoelen.

Blijkbaar niet meer in staat om 'zinnige' doelen te vinden, brengen de luchtmacht en de marine nu hun tijd door met het beschieten van

gebedshuizen, scholen en ziekenhuizen.

9/11 speelt zich hier in de buurt elk uur af, elke minuut,

en morgen is er altijd weer een nieuwe dag om te rouwen en weer diezelfde wanhoop.

Je ziet de helikopters en vliegtuigen voortdurend boven je hoofd,

je ziet een flits, maar je bent er al geweest en het is te laat om te vluchten

Er zijn geen bunkers om te schuilen tegen de bommen in de Gazastrook en geen plek is echt veilig.

Ik krijg geen contact met mijn vrienden in Rafah, zelfs niet degenen die ten noorden van Gazastad wonen,

hopelijk omdat de telefoonlijnen overbelast zijn. Hopelijk.

Ik heb 60 uur niet geslapen, en hetzelfde geld voor elke Gazaan.

Gisteren bracht ik samen met drie andere ISM-leden de nacht door in het AL-Awda ziekenhuis in het Jabalia vluchtelingenkamp.

We zaten angstig te wachten op de gevreesde grondaanval, die niet kwam.

Maar de Israëlische tanks staan opgesteld langs de grenzen van de Gazastrook

terwijl ik dit schrijf, als een begrafenisstoet vinden ze al knarsend hun weg.

Om 23.30 uur viel er een bom, ongeveer 800 meter van het ziekenhuis,

de schokgolf blies meerdere ramen kapot die de gewonden verwondden.

Een ambulance reed met spoed naar de plek waar een moskee beschoten was, die gelukkig leeg was op dat moment.

Maar ongelukkig genoeg (hoewel het eigenlijk niets te maken heeft met geluk,

eerder met de bewuste criminele en terroriserende wil om burgers af te slachten,

raakte de Israëlische bom ook het gebouw naast de moskee, dat eveneens werd verwoest.

We keken toe hoe de kleine lichamen van zes kleine zusjes uit het puin werden getrokken-

vijf dood, één in een levensbedreigende toestand. Ze legden de meisjes op het zwartgeblakerde asfalt,

ze zagen eruit als gebroken poppen, weggegooid omdat ze niet meer bruikbaar waren.

Dit was geen vergissing maar een opzettelijke en cynische gruweldaad.

We hebben nu een dodental van 320, meer dan duizend gewonden en, volgens een arts in het Al-Shifa,

zijn 60% van hen voorbestemd om in de komende uren of dagen te sterven na een verlengde lijdensweg.

Er zijn veel vermisten.

De laatste twee dagen zijn wanhopige vrouwen op zoek naar hun echtgenoten

of kinderen in de ziekenhuizen, vaak tevergeefs.

Het lijkenhuis is een macaber schouwspel.

Een verpleegster vertelde me dat, na uren zoeken tussen lichaamsdelen in de koeling, een Palestijnse vrouw

de geamputeerde hand van haar man herkende. Dit was alles wat was overgebleven van hem,

samen met de trouwring aan haar vinger, een restant van de eeuwige liefde die ze aan elkaar hadden gezworen.

In een huis dat vroeger bewoond werd door twee families, bleef weinig over van de lichamen.

Men liet de familieleden de helft van een bovenlichaam en drie benen zien.

Op dit moment verlaat één van onze Free Gaza Movement boten de haven van Larnaca op Cyprus.

Ik sprak met mijn vrienden aan boord. Ze hebben op een heldhaftige manier geneesmiddelen verzameld en stevig op de boot vastgemaakt.

Morgen om 08.00 uur zou de boot de haven van Gaza moeten bereiken.

Laten we hopen dat de haven er dan nog is na een nacht van non-stop beschietingen.

Ik zal de hele nacht met hen in contact blijven.

Alsjeblieft, iemand, stop deze nachtmerrie.

Met de keuze om stil te blijven steun je de massaslachting die zich ontvouwt.

Schreeuw je verontwaardiging uit in iedere hoofdstad van de ‘beschaafde wereld’......

in iedere stad, op elk plein, bedek onze schreeuwen van pijn en verschrikking.

Een stukje menselijkheid sterft, terwijl we jammerlijk wachten op een reactie.

Blijf menselijk.

30 December 2008

De Engeltjesfabrieken

Jabilia, Beit Hanun, Rafah, en Gaza City zijn de mijlpalen van de reis in mijn persoonlijke landkaart van de hel.

Wat de persberichten van de Israëlische legertop ook zeggen,

nagepapegaaid in heel Europa en de Verenigde Staten door de desinformatie-experts:

ik ben de laatste paar dagen ooggetuige geweest van het bombarderen van scholen, moskeeën,

universiteiten, ziekenhuizen, markten en veel, veel civiele gebouwen.

De medische directeur van het Al-Shifa ziekenhuis heeft bevestigd

dat hij berichten ontvangen heeft van het IDF, het Israëlische leger,

die hem opdragen om het ziekenhuis te evacueren, zo niet dan zullen ze zich geconfronteerd zien met een regen vanprojectielen. Maar ze laten zich niet intimideren door het leger.

Ik zou moeten slapen in de haven (hoewel we onze ogen minstens vier dagen niet hebben gesloten in Gaza),

maar we worden s ‘nachts voortdurend gebombardeerd.

Je hoort niet langer de sirenes van de racende ambulances,

simpelweg omdat er geen levende ziel meer is in de haven of de omgeving ervan. Iedereen is dood

en het voelt alsof je een begraafplaats betreedt na een aardbeving.

De situatie lijkt op een onnatuurlijke ramp, een door haat aangewakkerde en cynische ontreddering

die wordt geslingerd naar de bevolking van Gaza zoals gesmolten lood, menselijke lichamen uit elkaar scheurend.

In tegenstelling tot alle voorspellingen verenigt het alle Palestijnen, bijeen gebracht door hun collectieve weerstandsvermogen bij een gruwelijke slachtpartij.

Dit zijn mensen die elkaar misschien tot voor kort niet eens zouden hebben begroet,

puur vanwege het feit dat ze tot tegengestelde politieke partijen behoren.

Maar als het uit de hemel bommen regent van 10.000 meter hoogte

kun je er zeker van zijn dat die geen onderscheid maken tussen Hamas of Fatah vlaggen die uit het raam hangen.

Er bestaat niet zoiets als een chirurgisch precieze militaire operatie.

Toen de luchtmacht en de marine hun bombardementen begonnen, werden de enige chirurgische operaties uitgevoerd

door de artsen, die zonder aarzelen tot pulp gereduceerde ledematen amputeerden,

zelfs wanneer die armen en benen misschien gespaard hadden kunnen worden.

Er is geen tijd, je moet rennen en de tijd die je gebruikt om een ernstig gewond ledemaat te behandelen,

kan de dood betekenen voor de volgende gewonde patiënt in de rij, wachtend op een transfusie of erger.

In het Al-Shifa ziekenhuis zijn 600 opgenomen patiënten er ernstig aan toe, met slechts 29 apparaten voor beademing beschikbaar.

Ze hebben tekort aan alles, speciaal aan ervaren personeel.

Uitgeput als we waren (niet zozeer door de slapeloze nachten......

......als door de apathie en de medeplichtigheid van de westerse regeringen met de misdaden van Israël),

besloten we gisteravond dat het tijd was voor één van onze Free Gaza Movement boten om de haven van Larnaca op Cyprus te verlaten,

om meer medische staf en drie ton geneesmiddelen over te varen.

Ik wachtte tevergeefs op hen - ze zouden de boot vanochtend om 8.00 uur hebben moeten aanmeren.

In plaats daarvan werden ze op een afstand van 90 zeemijlen van Gaza onderschept door 11 Israëlische oorlogsschepen,

die probeerden hen tot zinken te brengen in volle internationale wateren.

Ze werden driemaal geramd,

hetgeen een motorstoring en een lek in de romp veroorzaakte.

Door puur geluk zijn de bemanning en de passagiers allemaal nog in leven

en zijn ze erin geslaagd om de boot aan te meren in de haven van Tiro, in het zuiden van Libanon.

Ik voel me toenemend gefrustreerd door de oorverdovende stilte van de 'beschaafde' wereld.

Mijn metgezellen zullen binnenkort een tweede poging ondernemen.

Ze hebben in feite de geneesmiddelen van onze beschadigde boot, de Dignity (Waardigheid) gelost

en hebben een andere boot geladen die klaarligt voor vertrek, regelrecht naar Gaza.

Veel journalisten die me interviewen, vragen me naar de humanitaire situatie van de Palestijnen in Gaza,

alsof het probleem alleen maar draait om voedsel, water, elektriciteit en brandstoftekorten,

in plaats van over het feit wie dit eigenlijk veroorzaakt

Bij het Al-Awda ziekenhuis in Jabalia heb ik niet alleen ambulances gezien die lichamen van doden en gewonden vervoerden,

maar ook houten karren, getrokken door dieren.

Tanks, gevechtsvliegtuigen, drones, Apache-helikopters - het sterkste leger van de wereld

valt mensen aan die ezels gebruiken als hun belangrijkste transportmiddel, zoals in de tijd van Jezus Christus.

Volgens Al-Mizan, een mensenrechten centrum

zijn er, terwijl we praten, 55 kinderen in bombardementen terecht gekomen:

20 zijn stervende en 40 zijn ernstig gewond.

Israël heeft de Palestijnse ziekenhuizen en mortuaria veranderd in engeltjesfabrieken,

zonder te beseffen hoeveel haat ze teweeg brengen in Palestina en in de rest van de wereld.

De engeltjesfabrieken produceren ook vanavond aan de lopende band engeltjes met een snelheid van een non-stop productielijn:

dat weet ik door het gerommel van de explosies buiten mijn raam.

Die kleine uiteengereten en geamputeerde lichamen, die levens die zijn uitgeblust voordat ze de kans hadden om te bloeien,

zullen een terugkerende nachtmerrie blijven voor de rest van mijn leven.

Als ik nog de kracht kan vinden om hierover te praten,

is het alleen omdat ik gerechtigheid wil voor degenen die niet langer een stem hebben, degenen die nooit een zweem van een stem gehad hebben

en misschien ten bate van degenen die nooit oren hebben gehad.

Blijf menselijk.

1 Januari 2009

De Onnatuurlijke Catastrofe

Het nieuwe jaar begon met dezelfde voortekenen van somberheid en dood als het oude,de vernietigende kracht vertienvoudigd toegenomen.

Ik heb nog nooit zoveel bommen zien vallen rondom mijn appartement voor de haven.

Een explosie op slechts 100 meter afstand schudde ons zeven verdiepingen tellende gebouw,

waardoor het heen en weer bewoog als een gek gemaakte slinger.

Eén moment, terwijl de ruiten explodeerden, vreesden we dat het zou omvallen.

Het was een moment van grote paniek waarin ik bad en me vastklampte aan de onwaarschijnlijke illusie dat ons gebouw was geconstrueerd

volgens richtlijnen die aardbevingproef waren,

hoewel Gaza is gelegen op een strook land waar nooit aardbevingen voorkomen.

Aardbevingen zijn hier van een onnatuurlijke soort en ze worden ‘Israël’ genoemd.

Ik ga verder met mijn wanhopige zoektocht naar vrienden die hun telefoon niet meer opnemen.

Ik hoorde dat Ahmed thuis was,

in één van de weinige huizen die nog overeind staan in het centrum van de Tal El-Hawa wijk in Gazastad

en nu omgeven

door een postapocalyptisch scenario, dat precies lijkt op de sjiitische wijk in Beiroet

nadat de bommen die met de grond gelijk hadden gemaakt in 2006.

Deze bommen zijn geproduceerd in hetzelfde werelddeel als degenen die nu op onze hoofden vallen.

Ahmed is oké

en zo ook zijn familie,

hoewel zijn moeder afgelopen zaterdag ternauwernood aan de dood ontsnapte.

Ze geeft les aan de VN Balqees school.

Die dag bleef ze wat langer in de klas dan anders,

hetgeen haar leven gered heeft.

Veel van haar studenten, die bij de bushalte stonden,

werden begraven onder het puin dat veroorzaakt werd door een explosie.

Er viel een bom op Ahmeds auto,

een pistachegroene bestelauto,

dezelfde auto waarmee hij de avond ervoor door de stad had gezworven, op zoek naar brood

in een stad waar meel wordt verkocht voor de prijs van goud.

Rafiq kreeg ik uiteindelijk aan de telefoon.

Zijn holle stem leek op te rijzen uit een diepe put,

een put van wanhoop en verdriet

nadat hij net had gehoord dat drie van zijn beste vrienden waren omgekomen tijdens de aanval op de haven.

In één van de laatste cafés in Gaza die nog steeds open zijn

en waar nog cafeïne en een internetverbinding is,

liet ik mijn vrienden met een wrange lach een nieuwsartikel op mijn laptop zien,

waarin gesproken werd over ‘één slachtoffer en 382 gewonden’.

Dit was geen schatting van de slachtoffers, veroorzaakt door de Qassam 'raketten' die gisteren naar Israël werden afgeschoten

en waardoor gelukkig niemand gewond raakte,

maar de nasleep van het 'bloedbad' dat ons Oud- en Nieuwjaarsvuurwerk in Italië had veroorzaakt.

Ik vertelde mijn vrienden dat Hamas nog steeds nat achter de oren is

als ze denken dat ze kunnen concurreren met Israël met dat zelfgemaakte speelgoed van hen.

Ze zouden eens wat lessen in Napels moeten nemen om te leren hoe je echt dodelijke raketten kunt produceren.

Als pacifist en niet-gewelddadig persoon verafschuw ik elke vorm van Palestijnse aanvallen tegen Israël,

maar hier zijn we doodziek van het horen van dat vermoeide oude adagium

dat deze massamoord op burgers

het antwoord van Israël was op de Palestijnse lancering van hun bescheiden, zelfgemaakte 'raketten’.

Om precies te zijn: vanaf 2002 tot de dag van vandaag

hebben de Qassam raketten tegen Israël 18 doden veroorzaakt,

terwijl we alleen al afgelopen zaterdag binnen een paar uur tijd

meer dan 250 burgerdoden hebben geteld in de ziekenhuizen.

In het café doe ik wat onderzoek naar het door de Europese Unie voorgestelde voorstel voor een wapenstilstand,verworpen door Israel

die duidelijk nog in het bezit is van enorme voorraden oorlogstuig, die nog moeten worden gebruikt vanuit hun wapenarsenaal.

Ze schudden allemaal grimmig hun hoofd.

Was er ooit een echte wapenstilstand

voordat deze felle aanval op een ongewapend volk begon?

Alleen al in november doodde het Israëlische leger ongeveer 17 Palestijnen

(in totaal 43 vanaf het begin van de 'wapenstilstand).

En zelfs daarvoor veroorzaakte de misdadige belegering van Gaza

meer dan 200 doden onder de Palestijnse zieken.

Zieken, van wie de papieren in orde waren en die wachtten op behandeling in buitenlandse ziekenhuizen,

maar verhinderd werden om ergens heen te gaan door de afgesloten grenzen.

De criminele belegering van Israël heeft een al wankele economie vernietigd,

een werkloosheidscijfer van meer dan 60% veroorzakend,

waardoor 80% van de Palestijnse gezinnen gedwongen moet leven van humanitaire hulp.

Deze hulp sijpelt met enorme moeilijkheden door het ijzeren gordijn dat Israël heeft opgetrokken

om de grootste openluchtgevangenis ter wereld: Gaza.

We werden al spoedig gedwongen om het café te evacueren en snel ook.

Het dreigende telefoontje was binnengekomen: het café zou binnen een paar minuten worden gebombardeerd.

Gisteren in het Jabalia vluchtelingenkamp

gooiden F16’s enkele bommen op een ambulance

De arts Ihab El-Madhoun

en zijn vertrouwde verpleegkundige Mohamed Abu Hasira kwamen beiden om.

Daarom zijn wij, de ISM-vrijwilligers, vandaag

op een persconferentie verschenen

voor de camera’s van de meest populaire Palestijnse televisiezenders.

We hebben Israël op de hoogte gesteld

dat wij op de ambulances zullen springen,

hopende dat onze aanwezigheid als buitenlanders kan fungeren als een licht afschrikwekkend middel

tegen deze onmenselijke en bloedige misdaden.

Soms worden onze gesprekken behoorlijk somber:

het is zeer waarschijnlijk dat sommigen van ons aan het eind van deze massale, bloedstollende aanval,

naar buiten zullen moeten gaan en een definitieve optelsom moeten maken van het dramatische aantal doden en vermisten

We proberen er op dit moment niet over na te denken.

Blijf menselijk.

3 Januari 2009

De geesten eisen rechtvaardigheid

Terwijl ik dit typ, zijn Israëlische tanks zojuist de Gazastrook binnengekomen.

De dag is begonnen op dezelfde manier als de vorige geëindigd is,

de aarde schuddend onder onze voeten,

de hemel en de zee zweren eindeloos samen boven onze hoofden,

het lot bepalend van anderhalf miljoen mensen,

die van een tragedie van leven onder belegering zijn gegaan naar de catastrofe

van een gerichte aanval op burgers.

Mijn horizon is verwoest door de vlammen,

er rommelen de hele ochtend kanonschoten vanuit zee en de bommen regenen vanuit de hemel.

Dezelfde vissersboten, die we een paar dagen geleden vergezelden naar open zee,

een stuk voorbij de door Israël opgelegde zes zeemijlen via hun illegale en misdadige belegering,

zijn nu gereduceerd tot verkoolde wrakken.

Als de brandweermannen zouden proberen om het vuur te blussen,

zouden ze onmiddellijk het doel worden van de F16 machinegeweren -

dit gebeurde gisteren al.

Als, na toch nog een aanval,

de precieze schatting van de doden bekend is (als dit ooit mogelijk zal zijn),

zal de stad herbouwd moeten worden bovenop een woestijn van puin.

De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken, Tzipi Livni,

is de wereld aan het uitleggen dat “er geen humanitaire noodsituatie in Gaza is”.

Laat het duidelijk zijn, ontkenning is niet alleen voorbehouden

aan figuren als Mahmoud Ahmadinejad, de Iraanse president.

Over één ding zijn de Palestijnen het eens met Tzipi Livni

(zoals Joseph, een ambulancechauffeur, die haar “een ex-seriemoordenaar van de Mossad” noemt):

inderdaad komt er meer voedsel binnen via de grensovergangen,

simpelweg omdat er in december

zo goed als niets via het door Israël aangebrachte prikkeldraad binnenkwam.

Maar wat is het nut van het serveren van vers gebakken brood op een begraafplaats?

De eerste prioriteit zou het onmiddellijke stoppen van de bombardementen moeten zijn,

alvorens voorraden te brengen naar de overlevenden.

Lijken eten niet,

ze kunnen alleen gebruikt worden als compost voor de grond

en op het moment is Gaza nog nooit zo vruchtbaar geweest door ontbindende lichamen.

Aan de andere kant zouden de van ingewanden ontdane lichamen van de kinderen in de mortuaria

het schuldgevoel moeten verhogen van de onverschillige toeschouwers,

die iets hadden kunnen doen.

De beelden van een glimlachende Barack Obama, de Amerikaanse president, die aan het golven is

werden getoond op de Arabische satelliet tv-kanalen

alsof hij de lijkwade van rouw minacht, die dit land bedekt,

niemand hier heeft ook de illusie dat de kleur van iemands huid

wonderen zal verrichten om Amerika’s buitenlandse politiek radicaal te veranderen.

Gisteren heeft Israël de Erez doorgang geopend

om alle buitenlanders, die nog steeds in Gaza verblijven, te evacueren.

Wij als buitenlandse vrijwilligers van het ISM

zijn de enigen die zijn gebleven.

Vandaag hebben we ons via een persconferentie tot de Israëlische regering gericht

om de motieven uit te leggen die ons verplichten om te blijven.

We waren vol walging over de grensdoorgangen die geopend werden voor het evacueren van buitenlanders,

de enige mogelijke getuigen van deze massamoord,

terwijl ze potdicht blijven

voor de golf aan internationale artsen en verpleegkundigen

die binnen willen komen om hun heroïsche Palestijnse collega’s wat verlichting te brengen.

Wij gaan nergens heen

omdat we geloven dat onze aanwezigheid noodzakelijk is

voor het vastleggen van ooggetuigenverslagen van de misdaden tegen een ongewapende burgerbevolking.

van uur tot uur, minuut tot minuut

We hebben nu 445 doden,

meer dan 2.300 gewonden en veel, veel meer vermisten.

Terwijl ik dit opschrijf, zijn 63 minderjarigen uit elkaar gerukt door bommen.

Op dit moment heeft Israël drie slachtoffers geteld.

We zijn niet gevlucht,

zoals onze ambassades ons geadviseerd hebben,

want we zijn ons ervan bewust dat onze bijdrage als menselijk schild op de ambulances om eerste hulp te geven

doorslaggevend zou kunnen zijn bij het redden van levens.

Gisteren werd opnieuw een ambulance geraakt in Gazastad.

De dag ervoor zijn twee artsen in het vluchtelingenkamp Jabalia

omgekomen toen ze werden geraakt door een schot vanuit een helikopter.

Persoonlijk ben ik hier niet om het goede voorbeeld te geven,

maar omdat mijn vrienden me smeekten om hen niet te verlaten,

mijn nog levende vrienden zowel als de doden,

die mijn slapeloze nachten bevolken als geesten.

Hun doorschijnende gezichten glimlachen nog steeds naar me.

19:33 uur:

het Rode Halve Maan ziekenhuis in Jabalia.

Terwijl ik via de telefoon contact had met een demonstrerende menigte in Milaan,

vielen er twee bommen voor het ziekenhuis.

De ramen aan de voorkant werden versplinterd

en door puur toeval werden de ambulances niet beschadigd.

De beschietingen zijn de laatste paar uren toegenomen en krachtiger geworden.

Dichtbij is zojuist de Ibrahim Maqadme moskee

verpulverd onder de bommen:

het is de tiende moskee binnen een week.

Elf slachtoffers tot nu toe en ongeveer 50 gewonden.

Een oudere Palestijnse dame, die ik vanmiddag op straat tegenkwam,

vroeg me of Israël nog steeds dacht dat het in de middeleeuwen verkeert in plaats van in 2009,

gezien de manier waarop ze moskeeën raken met zoveel precisie.

Het is alsof ze zich concentreren op een persoonlijke heilige oorlog tegen alle Islamitische gebedshuizen in Gaza.

De zoveelste stortbui van bommen heeft Jabalia getroffen en toen kwamen de tanks binnen.

Zij, die de grenzen hebben gepijnigd met hun knarsende geluid,

komen nu Noordwest Gaza binnen en maken daar de huizen met de grond gelijk, meter na meter.

Ze begraven het verleden en de toekomst, hele families en een hele bevolking,

rechteloos weggejaagd uit hun eigen land,

een volk dat geen enkele vorm van onderdak heeft kunnen vinden, behalve een paar hutten in vluchtelingenkampen.

We haastten ons naar Jabalia, nadat afgelopen vrijdagavond opnieuw een verschrikkelijk dreigement uit de hemel neerstroomde.

Honderden pamfletten werden uit de vliegtuigen gegooid

die bevel gaven tot de algemene evacuatie van het vluchtelingenkamp.

Deze dreiging is helaas concreet geworden.

De meest gelukkigen hebben kans gezien om meteen te ontsnappen met het meenemen van een paar bezittingen

een tv, een Dvd-speler

en een paar herinneringen vanuit het leven dat ooit bestond in Palestina,

een land dat men ongeveer 60 jaar geleden verloor.

De grote meerderheid kon nergens heen

Zij zullen worden geconfronteerd met tanks die het gemunt hebben op hun levens,

met het enige wapen dat de Palestijnen nog overhebben,

de waardigheid om met opgeheven hoofd te sterven.

Mijn metgezellen en ik zijn ons bewust van de enorme risico’s die we tegen zullen komen

vanavond meer dan anders.

Maar we voelen ons meer op ons gemak middenin deze Gaza-hel

dan wanneer we zouden ontspannen in een metropolisch paradijs in Europa of Amerika,

waar mensen Nieuwjaar vieren

en zich niet echt bewust zijn van hun medeplichtigheid

aan de slachting van deze onschuldige burgers.

Blijf menselijk.

5 Januari 2009

Artsen met vleugels: Arafa Abed Al-Dayem R.I.P.

“Aan de onschuldige bevolking van Gaza, onze oorlog is niet tegen jullie maar tegen Hamas.

Als zij niet stoppen met het schieten van raketten naar ons, zijn jullie in gevaar.”

Het is een kopie van een opname die je kunt horen wanneer je nu de telefoon beantwoordt in Gaza.

Het Israëlische leger heeft de illusie dat

Palestijnen geen ogen en oren hebben.

Geen ogen om te zien dat de bommen bijna alleen maar burgerdoelen raken

zoals moskeeën

(15, de laatste was de Omar Bin Abd Al-Azeez in Beit Hanoun),

scholen, universiteiten, markten en ziekenhuizen.

Geen oren die de schreeuwen van pijn en angst van de kinderen horen,

onschuldige slachtoffers

en toch - tegelijkertijd – de vooraf vastgestelde doelen van elk bombardement.

Volgens de ziekenhuisverslagen zijn er nu, terwijl ik dit schrijf,

120 kinderen geraakt door bommen,

548 doden in totaal tot nu toe

en daarnaast 2.700 gewonden en veel, veel meer vermisten.

Twee dagen geleden werd het geen nacht in het Rode Halve Maan ziekenhuis in het vluchtelingenkamp Jabalia.

Apache-helikopters hingen voortdurend boven onze hoofden en beschenen ons met lichtgevende apparatuur,

zodat we het verschil tussen dag en nacht niet meer konden onderscheiden.

Het herhaalde kanonvuur vanuit een tank op minder dan een kilometer van het ziekenhuis

veroorzaakte flinke barsten in de muren van het gebouw,

maar het bleef min of meer overeind staan tot vanochtend.

Op het naburige veld werden ongeveer 10 witte fosforbommen gedropt,

vergezeld door exploderend mitrailleurvuur rondom.

Voor de artsen van het Rode Halve Maan ziekenhuis was dit duidelijk een bericht van het Israëlische leger

dat bevel gaf tot onmiddellijke evacuatie

of geconfronteerd worden met vernietiging.

We verhuisden de gewonden naar andere ziekenhuizen

en de operatieve ambulancebasis is nu op de Al-Nady straat.

Het medische personeel zit op de stoep te wachten op de oproepen

die elkaar in razend tempo opvolgen.

Voor de eerste keer sinds de Israëlische aanval begon,

heb ik feitelijk lichamen gezien van leden van het Palestijnse verzet.

Een handjevol individuen naast de honderden burgerslachtoffers,

waarvan, sinds de grondaanvallen zijn begonnen, de aantallen exponentieel zijn gestegen.

Na de beschieting van de Jabalia moskee,

waarbij 11 mensen omkwamen en ongeveer 50 gewond raakten, hetgeen allemaal plaatsvond terwijl de tanks binnenkwamen,

de hele zaterdag meerijdend met de ambulances,

realiseerden we ons hoe schrikbarend krachtig de houwitsers waren die werden afgeschoten door de Israëlische tanks,

alsof het de afgelopen dagen had ontbroken aan vernietigende kracht.

In Beit Hanoun

zat een familie samen voor een houtkachel in hun huis

toen dit getroffen werd door zo’n moordend kanonschot.

We droegen 15 gewonden weg,

van wie er vier in een hopeloze conditie waren.

later,

tegen 03.30 uur,

reageerden we op een noodoproep

maar we kwamen te laat.

Bij hun voordeur stonden drie vrouwen in tranen,

die ons een 4-jarig meisje overhandigden, gewikkeld in een wit laken,

haar lijkwade - ze was toen al steenkoud.

Een andere familie was vol geraakt, deze keer door de luchtmacht in Jabalia

met twee volwassenen gewond door granaatscherven.

Hun twee kinderen waren slechts licht gewond,

maar aan hun geschreeuw was duidelijk te horen dat ze getraumatiseerd waren,

iets wat ze hun hele leven met zich zouden meedragen,

een wond die veel dieper was dan een snee in de wang.

Hoewel niemand er ooit aan denkt om ze te benoemen,

zijn er duizenden kinderen die lijden aan ernstige psychische aandoeningen

veroorzaakt door de terreur van de voortdurende bombardementen

of, nog erger, door de aanblik van hun ouders of broertjes en zusjes die uit elkaar zijn gereten door de explosies.

De misdaden die momenteel aan de handen van Israël kleven,

gaan ver over de grenzen van je voorstellingsvermogen.

De soldaten beletten ons daadwerkelijk om de overlevenden te hulp te schieten

bij deze immense onnatuurlijke ramp.

Als de gewonden dichtbij de pantservoertuigen liggen waardoor ze net zijn aangevallen,

worden wij in onze Rode Halve Maan ambulances niet in de buurt toegelaten

aangezien de soldaten willekeurig op ons schieten.

Voordat we kunnen rennen om hopelijk een leven te redden,

moeten we worden begeleid door tenminste één Rode Kruis ambulance

dankzij een overeenkomst van het Rode Kruis met een hogere commandant van het Israëlische leger.

Probeer je eens voor te stellen hoe lang een dergelijke procedure zou duren

dit is een doodvonnis

voor al degenen die wachten op transfusies of andere dringende zorg.

Dit geldt nog meer als je in aanmerking neemt dat het Rode Kruis zijn eigen gewonden te verzorgen heeft,

waardoor het voor hen onmogelijk is om al onze oproepen te beantwoorden.

Dus moeten wij parkeren in een 'beschermde' omgeving, een eufemisme in Gaza,

en wachten tot mensen ons hun stervende familieleden brengen, hen vaak te voet dragend.

Dat gebeurde om ongeveer 05.30 uur vanochtend.

Wij stopten de ambulance met de motor draaiend, op het midden van een kruispunt

terwijl we via de telefoon aan enkele familieleden van patiënten, die naar ons op weg waren, vertelden waar we waren.

Na 10 zenuwslopende minuten,

toen we al hadden besloten om het gebied te verlaten

om op een andere oproep te reageren, zagen we hen de hoek om komen,

ons langzaam naderend, een kar getrokken door een muilezel waar enkele mensen op lagen.

Het bleek een echtpaar met hun twee kinderen te zijn.

De best mogelijke illustratie van deze niet-oorlog. Dit is geen echte oorlog.

Er zijn geen twee legers die het uitvechten aan een front,

maar een volk dat een belegering moet ondergaan door een luchtmacht, een zeemacht

en één van de machtigste grondtroepen ter wereld, zeker het meest technologisch geavanceerde als het aankomt op militair materieel.

Hier zijn ze, een miserabel strookje grond aanvallend

van 360 vierkante meter,

een plek waar de inwoners nog steeds gebruik maken van muilezels om zich te verplaatsen,

met een samenraapsel aan verzet wier enige werkelijke kracht bestaat uit hun bereidheid tot martelaarschap.

Toen die door muilezels getrokken kar voldoende dichtbij kwam,

gingen we naar hen toe en we keken met afschuw naar de macabere lading.

Er lag een kind met open gekraakte schedel,

zijn oogballen hingen letterlijk uit de oogkassen,

slingerend tegen zijn gezicht, als de uiteinden van krabbenpoten. Toen we hem optilden, ademde hij nog

Zijn kleine broertje had een opengerukte borst

en je kon zijn witte ribben duidelijk zien door de flarden van zijn gescheurde vlees.

Zijn moeder drukte haar handen op die van ingewanden ontdane borst,

alsof ze probeerde te herstellen wat door de vrucht van haar liefde was gecreëerd

en wat door de anonieme haat van een soldaat, die bevelen opvolgde

voor altijd vernietigd was.

Gewoon een andere misdaad die ik wil melden

en onze diepe persoonlijke rouw.

Het Israëlische leger gaat door met het richten op ambulances.

Na de slachting van de arts en zijn verpleegkundige in Jabalia vier dagen geleden,

was het nieuwe slachtoffer vandaag een vriend van ons: de 35-jarige Arafa Abed Al-Dayem,

vader van vier kinderen.

Gisterochtend om ongeveer 08.30 uur kregen we een telefoontje uit Gaza stad.

Twee burgers waren getroffen door mitrailleurvuur van een tank

Eén van onze Rode Halve Maan ambulances haastte zich erheen om te helpen.

Arafa en één van de verplegers tilden de twee gewonden in de ambulance

en terwijl ze de ambulancedeuren sloten,

werden ze getroffen door een houwitser uit een tank.

Het schot onthoofdde één van de gewonden en doodde ook onze vriend.

Nader, de verpleegkundige die hem vergezelde, wist te overleven

hoewel hij nu patiënt is in hetzelfde ziekenhuis waar hij werkt.

Arafa, een onderwijzer aan een basisschool, was een vrijwillige paramedicus tijdens noodgevallen.

We werden overgoten met bommen en toch hadden we niet het hart om Arafa tijdens zo’n gevaarlijke situatie op te roepen.

. Hij kwam uit eigen beweging, werkend in het volle besef van de risico’s die dat inhield,

overtuigd als hij was dat, naast zijn familie,

er andere mensen waren die bescherming en hulp nodig hadden.

We missen zijn grappen,

zijn onweerstaanbare en aanstekelijke gevoel voor humor

een balsem voor de ziel in onze somberste momenten.

Iemand moet deze slachting stoppen.

De laatste paar dagen heb ik dingen gezien, lawaai gehoord

en de meest smerige geuren geroken waar ik nooit de moed voor zal vinden om over te praten

mocht ik ooit kinderen krijgen.

Is daarbuiten iemand?

De troosteloosheid van het gevoel geïsoleerd en verlaten te zijn, staat gelijk aan uitzicht op een buurt in Gaza na een zware luchtaanval.

Zaterdagavond

had ik via de telefoon contact met de protesterende menigte in Milaan

en ik gaf mijn mobiele telefoon aan de heroïsche artsen en verpleegkundigen waar ik op dat moment mee werkte.

Enkele momenten keken ze gerustgesteld.

Demonstraties over de hele wereld zijn een teken dat je nog in iemand kan geloven,

maar deze demonstraties zijn nog niet groot genoeg om de nodige druk uit te oefenen op de westerse regeringen,

die Israël in een hoek zouden moeten drijven

en hen verantwoordelijk moeten stellen voor hun oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid.

Veel angstige zwangere vrouwen bevallen nu veel te vroeg.

Ik was persoonlijk aanwezig bij drie van hen toen ze met spoed naar de verloskamer werden gebracht.

Eén van hen, Samira die zeven maanden zwanger was,

is bevallen van een mooie, kleine baby genaamd Ahmed.

Haastend naar het Al-Awda ziekenhuis met haar in de ambulance

en de scenario’s van dood en vernietiging achter ons latend in onze achteruitkijkspiegel,

(de plekken waar we een moment daarvoor dode lichamen hadden opgehaald)

dacht ik even dat dit nieuwe leven, op het punt van ontspringen,

een voorbode zou kunnen zijn voor toekomstige hoop en vrede.

Maar de illusie smolt weg toen het eerste projectiel naast de ambulance viel

vanuit het centrum van Jabalia

Deze dappere moeders baren helaas wezens

die niets anders meekrijgen dan het militaire groen van tanks en jeeps

en de knipperende flitsen die voorafgaan aan een explosie.

Tot wat voor volwassenen zullen ze opgroeien?

Blijf menselijk.

6 Januari 2009

AL-Nakba

Ze trekken voorbij in angst, hun ogen omhoog gericht,

zich overgevend aan de lucht van waaruit terreur en dood op hen blijft regenen,

ze hebben angst voor de aarde die trilt bij elke stap die ze nemen,

waar kraters zich openen waar eens hun huizen,

scholen, universiteiten, markten en ziekenhuizen waren.

Ik heb rijen wanhopige Palestijnen gezien

die evacueren uit Jabalia, Beit Hanoun en alle andere vluchtelingenkampen in Gaza,

samendringend in de VN-scholen zoals de overlevenden van een aardbeving

of de slachtoffers van een tsunami,

zich een weg banend door de Gazastrook en z’n burgerbevolking,

zonder medelijden of het naleven van mensenrechten en de Geneefse Conventies

Vooral ook zonder ook maar enige westerse regering die een vinger uitsteekt om deze massaslachting te stoppen,

of die medische hulp stuurt, of die de volkerenmoord stopt, waar Israël z’n handen op dit moment aan bevuilt.

De willekeurige aanvallen tegen de ziekenhuizen en hun staf gaan door.

Nadat ik gisteren het Al-Awda ziekenhuis in Jabalia verliet, kreeg ik een telefoontje van Alberto,

een Spaanse collega die ook met het ISM werkt.

Er was een bom gegooid

en Abu Mohammed, een verpleegkundige, was ernstig gewond geraakt aan zijn hoofd.

Een paar ogenblikken daarvoor stonden we voor een café

en luisterde ik naar de verhalen over de heroïsche daden van de communistische Abu Mohammed’s helden,

de leiders van het Volksfront (van Palestina): George Habbash, Abu Ali Mustafa en Ahmed Al Sadat

Zijn ogen lichtten op toen ik hem vertelde

dat mijn eerste begrip over Palestina en de immense tragedie aan mij doorgegeven was door mijn ouders,

die beiden overtuigde communisten waren.

Hij vroeg me wie de ware revolutionairen waren van de linkse partijen in Italië

en ik antwoordde “Antonia Gramsci”.

Met betrekking tot degenen van nu zei ik hem dat ik daarover wilde nadenken en het hem de volgende dag zou vertellen.

Maar Abu Mohammed ligt nu in coma in hetzelfde ziekenhuis waar hij werkt.

Hij heeft zichzelf mijn teleurstellende antwoord bespaard.

Tegen middernacht kreeg ik een ander telefoontje, deze keer van Eva

- het gebouw waarin ze zich bevond, werd aangevallen.

Ik ken dat gebouw goed: het is in het centrum van Gazastad.

Ik heb er ooit de nacht doorgebracht samen met een paar Palestijnse fotojournalisten,

wiens taak het is om via beelden en woorden iets vast te leggen

van de onnatuurlijke ramp die we de laatste tien dagen meemaken.

Reuters, Fox News, Russia Today en vele andere plaatselijke en buitenlandse nieuwsagentschappen

werden onder vuur genomen door 7 projectielen die werden afgevuurd vanuit een Israëlische helikopter.

Ze zagen kans om iedereen op tijd te evacueren voordat iemand ernstig gewond zou raken

- al die cameramannen, fotografen, verslaggevers - allemaal Palestijns,

ervan uitgaande dat Israël geen enkele buitenlandse journalist toelaat in Gaza.

Er zijn geen ‘strategische’ doelen bij dat gebouw,

noch enig verzet dat vecht tegen de dodelijke Israëlische gepantserde voertuigen

die zich nu een eind verderop richting het noorden bevinden.

Het is duidelijk, iemand in Tel Aviv verdraagt het niet om al die beelden te zien

van burgerslachtingen die de briefings van de Israëlische officieren tegenspreken, terwijl men de ingehuurde journalisten hun aperitiefjes aanbiedt.

Deze persconferenties overtuigen de wereld

dat de bombardementen alleen gericht zijn op Hamas terroristen

en niet die gruwelijk verminkte kinderen die we elke dag uit het puin trekken.

In Zeitoun, ongeveer 10 kilometer van Jabalia,

stortte een gebombardeerd gebouw op een familie, 10 doden achterlatend.

De ambulances moesten enkele uren wachten voordat ze de plek konden bereiken

aangezien de militairen bleven doorgaan met op ons te schieten.

Ze schieten op ambulances en bombarderen ziekenhuizen.

Een paar dagen geleden, toen ik live werd geïnterviewd door een bekend Milanees radiostation,

werd me door een Israëlische ‘pascifist’ duidelijk uitgelegd

dat dit een oorlog was waar beide partijen alle wapens gebruikten die tot hun beschikking stonden.

Daarop nodigde ik Israël uit om één van hun vele atoombommen, die ze stiekem weggemoffeld hebben

en waarmee ze alle verdragen tegen de verspreiding van kernwapens tarten, boven op ons te laten vallen.

Waarom niet gewoon deze beslissende bom van hen laten vallen

en een eind te maken aan de onmenselijke lijdensweg van duizenden lichamen, die aan flarden liggen op de overvolle ziekenhuisafdelingen die ik bezoek?

Gisteren heb ik een paar zwart-wit foto’s gemaakt van een konvooi van ezelskarren,

ongeloofwaardig volgeladen met kinderen die witte lappen heen en weer zwaaiden naar de lucht,

hun gezichten bleek en angstig

Toen ik vandaag naar deze kiekjes van vluchtende vluchtelingen keek, liepen de rillingen over mijn rug

Als je ze bovenop de foto’s zou leggen van de Nakba van 1948, de Palestijnse Catastrofe,

dan zouden ze het perfecte spiegelbeeld zijn.

De laffe passiviteit van zelfbenoemde democratische staten en regeringen

zijn verantwoordelijk voor een nieuwe ramp in volle gang,

een nieuwe Nakba, een gloednieuwe etnische zuivering die de Palestijnse bevolking op dit moment overkomt.

Tot enkele momenten geleden telden we 650 doden, inclusief 153 vermoorde kinderen

in aanvulling op 3.000 gewonden en ontelbare vermisten.

Het aantal burgerdoden in Israël is gelukkig bij vier gebleven.

Maar na vanmiddag vereist het dodental aan Palestijnse zijde dringend een nieuwe telling,

aangezien het Israëlische leger is begonnen met het aanvallen van de VN-scholen,

dezelfde scholen die een schuilplaats boden aan de duizenden die geëvacueerd zijn na de dreiging van een aanval.

Ze hebben hen verjaagd uit de vluchtelingenkampen, de dorpen, alleen maar om hen allemaal samen te brengen op één plek,

een makkelijker doel.

Vandaag werden drie scholen aangevallen, de laatste in Al-Fakhura, in Jabalia,

die met een knal in het midden werd geraakt. Meer dan 40 doden:

in een hartslag werden mannen, vrouwen, ouderen en kinderen weggevaagd,

die geloofden dat ze veilig waren binnen de blauwgetinte muren met een logo van de Verenigde Naties.

De mensen die schuilen in de andere 20 VN-scholen beven nu van angst.

Er is nergens een uitweg uit de Gazastrook.

Dit is niet Libanon, waar de burgers uit de zuidelijke dorpen, waar Israël z’n bommen op richtte,

konden vluchten richting het noorden of naar Syrië of Jordanië.

Van een enorme openluchtgevangenis is de Gazastrook een dodelijke val geworden.

We kijken elkaar verbijsterd aan...

en we vragen ons af of de VN-Veiligheidsraad eindelijk deze aanvallen

unaniem zal veroordelen

nadat er op hun eigen scholen is geschoten.

Iemand daarbuiten heeft echt besloten

om deze plek te veranderen in een woestijn en het dan vrede te noemen.

Ons wacht nu een lange nacht op de ambulances, ook al is de komst van de dageraad niets anders dan een illusie geworden hier.

De telefoonmasten in de Gazastrook zijn vernietigd en we vertrouwen er niet meer op voor het gebruik van onze mobiele telefoons.

Ik hoop dat ik op een dag alle vrienden zal kunnen zien die ik nu niet kan bellen, maar ik heb geen illusies.

Zonder uitzondering is iedereen in Gaza een wandelend doelwit.

Het Italiaanse consulaat heeft zojuist contact met me opgenomen om me te vertellen dat ze morgen een Italiaanse zullen evacueren,

een oudere non die de laatste 20 jaar dichtbij de Katholieke kerk in Gaza heeft gewoond

en die min of meer geadopteerd was door de Palestijnen van Gaza.

De consul drong er vriendelijk bij me op aan om deze laatste kans aan te grijpen

en samen met de non uit deze hel te ontsnappen.

Ik bedankte hem voor het aanbod en vertelde hem dat ik hier niet wegga-ik kan het gewoon niet.

Omwille van de verliezen die we hebben geleden

zijn we nu allemaal Palestijns, waar we hiervoor Italiaans, Spaans, Brits of Australisch waren.

Als we ons slechts één minuur per dag zo voelden

zoals we ons allemaal Joods voelden tijdens de Holocaust,

dan denk ik dat dit hele bloedbad ons bespaard zou zijn gebleven.

Blijf menselijk.

7 Januari 2009

Katapulten versus Witte Fosforbommen

“Neem wat jonge poesjes, een paar zachte kleine huiskatjes in een doos”,

zei Jamal, een chirurg uit Al-Shifa, het belangrijkste ziekenhuis in Gaza,

terwijl een verpleegkundige inderdaad een paar met bloed bespatte kartonnen dozen voor ons neerzette.

“Sluit ze af en spring er dan op met je hele gewicht en al je kracht

totdat je hun kleine botjes voelt kraken en je hun laatste gedempte miauw hoort.”

Ik staarde vol verbazing naar de dozen en de dokter ging door:

“Probeer je voor te stellen wat er zou gebeuren als zulke beelden zouden rondgaan.

De terechte woede van de publieke opinie,

de klachten van de dierenbeschermingsorganisaties.....”

De arts ging in deze geest door met praten

en ik kon mijn ogen niet afhouden van de dozen op de grond.

“Israël heeft honderden burgers in de val gezet in een school, net als in een doos,

waaronder veel kinderen, en ze vervolgens verpletterd met de kracht van hun bommen.

Wat waren de reacties van de wereld?

Bijna niets

We zouden beter af zijn geweest als we dieren waren geweest in plaats van Palestijnen,

we zouden betere bescherming hebben gehad.”

Op dit punt aangekomen buigt de arts naar één van de dozen en neemt het deksel er voor mijn ogen af.

In de doos bevinden zich de geamputeerde ledematen, benen en armen, sommige vanaf de knie naar beneden,

anderen met het hele dijbeen er nog aan vast, van slachtoffers die gewond zijn geraakt in de Al-Fakhura VN-scholen in Jabalia,

resulterend in meer dan 50 slachtoffers.

Ik deed net alsof ik een dringend telefoontje moest aannemen, en ik nam afscheid van Jamal,

maar eigenlijk rende ik naar het toilet om over te geven.

Even daarvoor had ik een gesprek gehad met Dokter Abdel, een oogarts

over de geruchten dat het Israëlische leger ons had overgoten

met onconventionele wapens, verboden door de Geneefse Conventie,

zoals clusterbommen en witte fosfor.

Precies dezelfde als die het Israëlische leger gebruikte tijdens de laatste oorlog in Libanon

en zoals de Amerikaanse strijdkrachten in Falluja, in strijd met de internationale normen.

Aan de voorkant van het Al-Awda ziekenhuis waren we getuige en filmden we het gebruik van witte fosforbommen

op ongeveer 500 meter afstand van waar we stonden,

te ver weg om er absoluut zeker van te zijn dat er geen burgers waren onder de Israëlische Apaches,

maar tegelijkertijd zo verschrikkelijk dichtbij.

Het Verdrag van Genève van 1980

verbiedt het gebruik van witte fosfor als oorlogswapen in civiele gebieden,

het mag alleen gebruikt worden als rookgordijn of om bij te lichten.

Er bestaat geen twijfel dat het gebruik van dit wapen in Gaza

een strook land waar het hoogste bevolkingspercentage ter wereld geconcentreerd is,

op zich al een misdaad is.

Dokter Abdel vertelde me dat men in het Al-Shifa ziekenhuis

geen medische en militaire deskundigheid heeft

om met zekerheid te zeggen of de wonden die ze onderzochten op bepaalde lichamen inderdaad waren veroorzaakt door illegale wapens.

Maar hij verzekerde me dat hij, na 20 jaar dit werk te hebben gedaan,

op zijn afdeling nog nooit slachtoffers had gezien zoals degenen die nu binnengebracht werden.

Hij vertelde me over de kwetsuren aan de schedel,

de breuken in het aangezicht, de kaak, de jukbeenderen, de traanbuisjes, de neus en het gehemelte,

allemaal aanwijzingen van een stoot met een immense kracht tegen het gezicht van het slachtoffer.

Onverklaarbaar vindt hij het totale ontbreken van oogballen,

die normaliter ergens in de schedel een spoor zouden moeten achterlaten, zelfs bij zo’n hevige schok.

In plaats daarvan zien we lichamen van Palestijnen zonder ogen binnenkomen in de ziekenhuizen

alsof iemand ze chirurgisch heeft verwijderd alvorens ze aan de lijkschouwer over te dragen.

Israël heeft ons laten weten dat het, gul als het is, ons een drie uur durende dagelijkse wapenstilstand verleent,

van 13.00 tot 16.00 uur.

Deze uitspraken van de Israëlische militaire leiding worden door de mensen van Gaza ontvangen

met hetzelfde vertrouwen als de verklaringen van de Hamasleiders dat ze net een bloedbad onder vijandelijke soldaten hebben veroorzaakt.

Om even duidelijk te zijn over dit punt, de ergste vijand van Tel Aviv is precies dezelfde als degene die vecht onder de Davidster.

Gisteren heeft een oorlogsschip voor de kust van de haven van Gaza

een grote groep vermeende guerrillastrijders van het Palestijnse verzet gespot.

Ze bewogen als een front rond Jabalia.

Ze beschoten hen met hun kanonnen.

Maar naar later bleek, waren het hun eigen collega-soldaten en de schietpartij resulteerde in drie doden

en ongeveer 20 gewonden.

Niemand hier gelooft in de door Israël uitgeroepen wapenstilstand

en inderdaad werd Rafah vandaag om 14.00 uur aangevallen door Israëlische helikopters.

Er was ook nog een ander kinderbloedbad in Jabalia:

drie kleine zusjes van twee, vier en zes jaar

van de Abed Rabbu familie werden afgeslacht.

Slechts een half uur eerder in Jabalia werden er weer ambulances van het Rode Halve Maan ziekenhuis aangevallen.

Eva en Alberto, mijn ISM-metgezellen waren aan boord van die ambulances en slaagden erin om alles te filmen,

en deze foto’s en video’s door te geven aan alle belangrijke media.

Hassan’s knie is kapotgeschoten, net na het rouwen om de dood van zijn vriend Araf,

een paramedicus die twee dagen geleden werd gedood toen hij hulp ging verlenen aan enkele gewonden in Gazastad.

Ze waren gestopt om het lichaam van een man op te halen, die gestorven was op het midden van de weg,

toen ze werden belaagd met ongeveer 10 schoten van een Israëlische sluipschutter.

Eén kogel raakte Hassan in de knie en de ambulance zat vol met kogelgaten.

Op weg naar het Al-Quds ziekenhuis,

reed ik mee met een van de meest onverschrokken taxichauffeurs die er nog over zijn,

zigzaggend om de bommen te vermijden.

Op de hoek van een straat zag ik een groep vieze straatjongens in gescheurde kleren,

die er precies uitzagen zoals de 'sciuscià' kinderen uit de Italiaanse naoorlogse periode.

Ze slingerden stenen naar de hemel met katapulten,

naar een afgelegen en onbereikbare vijand, spelend met hun levens.

Dit is een krankzinnige metafoor, die zou kunnen dienen als een momentopname van de absurditeit van deze plaats op dit moment.

Blijf menselijk.

8 Januari 2009

‘Ik zal mijn land niet verlaten!’

Mijn tandpasta, tandenborstel, scheerspullen en scheerschuim.

De kleren die ik draag, het hoestmiddel dat ik gebruik om van een aanhoudende hoest af te komen,

de sigaretten die ik voor Ahmed kocht en wat tabak voor mijn waterpijp.

Mijn mobiele telefoon, de laptop waarop ik dwangmatig ooggetuigenverslagen tik over de hel om me heen.

Alles wat nodig is voor een bescheiden, maar toch waardig bestaan in Gaza komt uit Egypte

en arriveert in de winkels door de tunnels.

Dit zijn precies dezelfde tunnels die de Israëlische F16’s aanhoudend zwaar gebombardeerd hebben gedurende de laatste 12 uur,

daarbij duizenden huizen dichtbij de grens in Rafah vernietigend.

Een paar maanden geleden heb ik drie slechte tanden laten repareren

en aan het eind van de behandeling vroeg ik mijn Palestijnse tandarts waar al zijn tandheelkundige apparatuur vandaan kwam

- de verdoving, de spuiten, de keramische inlays en alle andere instrumenten.

Met een heimelijke blik op zijn gezicht maakte hij een zeker gebaar met zijn handen: van onder de grond.

Er bestaat geen twijfel dat de explosieven en wapens ook via de tunnels onder Rafah werden gesmokkeld,

precies dezelfde die door het verzet worden gebruikt om te proberen de angstaanjagende opmars van de Israëlische tanks te stoppen.

Maar het is bijna niets vergeleken met de tonnen aan consumptiegoederen die het uitgehongerde Gaza binnenstromen

gedurende deze criminele belegering.

Het is gemakkelijk om foto’s op het web te vinden die laten zien hoe zelfs vee door de tunnels binnenkomt vanuit Egypte.

Verdoofde, vastgebonden geiten en koeien worden neergelaten in een Egyptische put

en komen aan deze kant weer naar boven om melk, kaas en vlees te verschaffen.

Zelfs de belangrijkste ziekenhuizen in de Gazastrook bevoorraden zich heimelijk aan de grens.

De tunnels waren de enige manier voor de Palestijnen om de belegering te overleven.

Lang voordat de huidige bombardementen begonnen was deze belegering al de oorzaak van 60% werkloosheid,

waardoor 80% van de gezinnen moest leven van humanitaire aalmoezen.

Onze ISM-collega's in Rafah beschrijven de zoveelste massale uittocht waarvan ze getuige zijn geweest:

konvooien van wanhopige vluchtelingen die hun huizen verlaten om naar Egypte te vertrekken, karren getrokken door muilezels of een mengelmoes van andere voertuigen.

Een dejà-vu scenario. In de afgelopen dagen regende het pamfletten vanuit de vliegtuigen, de Palestijnen intimiderend om te evacueren.

Aangezien Israël zich altijd aan zijn dreigende beloften houdt, regent het nu bommen vanuit de vliegtuigen.

De nieuwe daklozen van vandaag zullen de nacht doorbrengen bij hun familie, vrienden of kennissen in Gaza.

Na het bloedbad van gisteren in Jabalia, durft niemand meer te schuilen in de scholen van de Verenigde Naties.

Een aanzienlijk aantal mensen zijn echter nergens heen gegaan, omdat ze geen veilige plek hebben om heen te gaan.

Zij zullen de nacht biddend tot God doorbrengen opdat ze zullen worden gespaard,

omdat niemand op aarde wat voor belangstelling dan ook in hun bestaan lijkt te hebben.

Het dodental is op dit moment 768 Palestijnen, met 3.129 gewonden en 219 dode kinderen.

De telling van de burgerslachtoffers aan Israëlische zijde is gelukkig nog steeds maar vier.

In Zeitoun, een wijk ten oosten van Gazastad, konden de ambulances van het Rode Kruis

zich pas na verscheidene uren naar het toneel van een bloedbad haasten

met toestemming van de Israëlische legerleiding.

Toen ze daar eindelijk aankwamen, vonden ze 17 doden en 10 gewonden,

die allen behoorden tot de familie Al-Samouni.

Het was een perfecte executie:

in de kleine lichamen van de kinderen konden

kogelgaten worden opgemerkt in plaats van wonden door granaatscherven.

De laatste twee nachten was het in de ziekenhuizen in Gazastad stiller dan gewoonlijk,

we hielpen tientallen gewonden in plaats van honderden.

Het was duidelijk dat het Israëlische leger na het bloedbad in de Al-Fakhura school

het dagbudget aan burgerslachtoffers had overtroffen,

als offer aan haar bloeddorstige regering met het oog op de aanstaande verkiezingen.

We hebben echter het gevoel dat de mortuaria vanavond weer tot barstens toe gevuld zullen zijn.

Met gillende sirenes blijven we zwangere vrouwen naar het ziekenhuis vervoeren vanwege vroeggeboortes.

Het is alsof de natuur het overlevingsinstinct

veroorzaakt waardoor deze dappere moeders vooruitlopen op de uitgerekende datum van hun baby’s,

die het groeiende aantal van de doden moeten goedmaken.

De eerste kreten van de nieuwgeborenen kunnen, als ze overleven,

voor een kort moment het gerommel van de bommen overstemmen.

Leila, een ISM-collega heeft de kinderen van onze buren gevraagd om hun indrukken te beschrijven van de afschuwelijke tragedie die we ondergaan.

Hier zijn enkele fragmenten van wat zij hebben opgeschreven, de verschrikkingen van de oorlog gezien door de zuivere en onschuldige

blik van Gaza's kinderen:

Suzanne, 15 jaar:

“Het leven in Gaza is erg moeilijk. Eigenlijk kunnen we niet alles beschrijven.

We kunnen niet slapen, we kunnen we niet naar school en studeren.

We hebben een heleboel gevoelens, soms voelen we ons bang ...

en ongerust, omdat de vliegtuigen en de schepen ons vierentwintig uur per dag raken.

Soms vervelen we ons want er is overdag en ’s nachts geen elektriciteit, er is slechts vier uur stroom......

en dan kijken we naar het nieuws op tv.

En we zien gewonde en dode kinderen en vrouwen. Dus leven we onder belegering en oorlog.”

Fatma, 13 jaar:

"Het was de moeilijkste week in ons leven.

De eerste dag waren we op school bezig met het eindexamen na het eerste trimester

...toen de explosies begonnen en veel scholieren werden gedood en gewond raakten,

....de anderen verloren zeker een familielid of een buur.

Er is geen elektriciteit, geen eten, geen brood.

Wat kunnen we doen? De Israëli’s doen het!

Alle mensen in de wereld vierden Nieuwjaar; wij vieren het ook, maar op een andere manier.”

Sara, 11 jaar:

“Gaza leeft onder belegering, als een grote gevangenis: geen water, geen elektriciteit.

Mensen voelen zich bang, ze slapen ’s nachts niet en elke dag worden er meer mensen gedood.

Tot nu toe zijn er meer dan 700 doden en meer dan 3.000 gewonden.

En scholieren hadden hun eindexamens over het eerste trimester, dus viel Israël het ministerie van Onderwijs, en vele andere ministeries aan.

Elke dag vragen mensen: “Wanneer zal het eindigen?”

en ze wachten op meer schepen met activisten zoals Vittorio en Leila.”

Darween, 8 jaar:

'Ik ben een Palestijnse jongen: ik zal mijn land niet verlaten,

dus ik zal veel voordelen hebben omdat ik mijn land niet zal verlaten

en ik hoor geluid van raketten, dus ik zal mijn land niet verlaten.”

Myriam is vier.

Haar broers en zussen vroegen haar: “Wat voel je als je de raketten hoort?”

” En ze zei: “Ik ben bang!”

voordat ze dekking zocht achter de benen van haar vader.

Gaza heeft zich triest in duisternis gehuld de laatste 10 dagen.

Ik kan mijn computer en telefoon alleen in de ziekenhuizen opladen.

We kijken tv met de artsen en paramedici, terwijl we wachten op een nood oproep.

We luisteren naar het gerommel in de verte en na een paar minuten rapporteren de Arabische satellietnetwerken

precies waar de explosies plaatsvonden.

We kijken vaak naar onszelf terwijl we lichamen uit het puin trekken, alsof het al niet genoeg was om het allemaal met eigen ogen te hebben gezien.

Gisteravond schakelde ik met de afstandsbediening over naar een Israëlisch kanaal.

Ze lieten een traditioneel muziekfestival zien, compleet met schaars geklede showgirls en vuurwerk op het einde.

We schakelden terug naar onze verschrikking, niet op het beeldscherm, maar in de ambulances.

Israël heeft het volste recht om te lachen en te zingen, zelfs terwijl ze hun buren aan het afslachten zijn.

Palestijnen vragen alleen maar om een ander soort dood te mogen sterven,

laten we zeggen, van ouderdom.

Blijf menselijk.

9 Januari 2009

De moord op Hippocrates

In Gaza zette een vuurpeloton

Hippocrates tegen een muur, richtte en vuurde.

De absurde verklaringen van een woordvoerder van de Israëlische geheime dienst,

op grond waarvan het leger groen licht had gekregen om op ambulances te schieten

omdat ze terroristen zouden vervoeren,

is een illustratie van de waarde die het huidige Israël toekent aan een menselijk leven

- te weten de levens van hun vijanden.

Het is de moeite waard om nog eens te kijken

wat de eed van Hippocrates zegt,

die door elke arts wordt gezworen

voordat hij begint aan de uitoefening van zijn beroep.

De volgende passages zijn vooral opmerkelijk:

“Ik beloof plechtig om mijn leven in dienst te stellen van de mensheid.

Ik zal mijn beroep uitoefenen volgens mijn geweten en met waardigheid.

Ik zal elke patiënt genezen met dezelfde ijver en toewijding.

Ik zal overwegingen van godsdienst, nationaliteit, ras,

politieke partij of sociale status niet toelaten om tussen mijn plicht en mijn patiënt in te komen staan”.

Negen artsen en vrijwillige verpleegkundigen zijn gedood sinds het begin van de bombardementen

en ongeveer 10 ambulances werden beschoten door Israëlische artillerie.

De overlevenden zijn doodsbang,

maar weigeren om een stap terug te doen.

De karmozijnrode flitsen van de ambulances

zijn de enige uitbarstingen van licht in de donkere straten van Gaza

naast de flitsen die aan explosies voorafgaan.

Het laatste verslag met betrekking tot deze misdaden is afkomstig van Pierre Wettach, hoofd van het Rode Kruis in Gaza.

Zijn ambulances hadden toegang tot de plaats van een bloedbad in Zeitoun (ten oosten van Gazastad),

‘slechts’ 24 uur na een Israëlische aanval.

De reddingswerkers verklaren dat zij

geconfronteerd werden met een bloedstollend scenario.

“In één van de huizen werden vier kleine kinderen gevonden in de buurt van het lichaam van hun overleden moeder.

Ze waren te zwak om op hun benen te staan.

Ook vonden we een volwassen man, die eveneens te zwak was om rechtop te staan.

Er werden ongeveer 20 lichamen gevonden die op matrassen lagen”.

De getuigen van deze zoveelste massamoord beschrijven hoe de Israëlische soldaten

na aankomst in de wijk

de vele leden van de familie Al-Samouni in een gebouw verzamelden

en vervolgens overgingen tot het herhaaldelijk bombarderen van dit gebouw.

Mijn ISM metgezellen en ik hebben dagenlang onder vele aanvallen rondgereden in de ambulances van de Rode Halve Maan

geleden onder veel aanvallen,

Onze plicht als ambulancewerkers is het redden van gewonden, niet het vervoeren van guerrillastrijders.

Wanneer we op straat iemand vinden die ligt te baden in zijn eigen bloed,

hebben we geen tijd om diens papieren te controleren of te vragen of ze Hamas of Fatah steunen.

De meeste van de ernstig gewonden kunnen niet praten, net zomin als de doden.

Een paar dagen geleden,

tijdens het ophalen van een zwaargewonde patiënt

probeerde een andere man met lichte verwondingen op de ambulance te springen.

We duwden hem eruit

om duidelijk te maken, aan wie ons dan ook in de gaten zou houden van bovenaf,

dat we niet als taxi dienen om leden van het verzet rond te rijden.

Gisteravond werd de 17-jarige Miriam het Al-Quds ziekenhuis binnengebracht

terwijl zij bezig was te bevallen.

Haar vader en schoonzusje, allebei dood, waren die ochtend het ziekenhuis binnengebracht,

allebei slachtoffer van de willekeurige bombardementen.

Miriam beviel die nacht van een prachtige baby,

zich niet bewust van het feit

terwijl zij in de verloskamer lag,

haar jonge echtgenoot in het lijkenhuis een verdieping beneden haar was aangekomen.

Uiteindelijk

beginnen zelfs de Verenigde Naties in te zien

dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten hier in Gaza.

We zijn allemaal wandelende doelwitten voor de sluipschutters.

Het dodental staat nu op 789,

er zijn 3.300 gewonden

(waarvan 410 in kritieke toestand),

230 gedode kinderen en talloze vermisten.

Het dodental aan Israëlische zijde

is gelukkig bij vier gebleven.

John Ging, directeur van UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees)

Veldoperaties in Gaza, heeft gerelateerd aan de aankondiging van de VN dat zij hun humanitaire activiteiten

activiteiten in de Gazastrook zullen opschorten.

Ik liep Ging tegen het lijf bij het Ramattan persbureau

en zag hem zijn vinger met minachting voor Israël opsteken voor de camera's.

. De VN stopt met haar werk in Gaza nadat twee van hun veldmedewerkers gisteren werden gedood,

ironisch genoeg tijdens de drie uur durende wapenstilstand die Israël had aangekondigd en waaraan het zich, zoals gebruikelijk, had verzuimd te houden.

“De burgers in Gaza hebben 3 uur per dag tot hun beschikking om te overleven,

de Israëlische soldaten hebben de overige 21 uur

om te proberen hen uit te roeien”,

”, hoorde ik Ging, twee stappen van mij verwijderd, verkondigen.

Yasmine, de vrouw van één van de vele journalisten die in de rij staan te wachten bij het Erez checkpoint, schreef me vanuit Jeruzalem

Israël zal deze journalisten geen pas verlenen om binnen te komen en de immense onnatuurlijke ramp te filmen of te beschrijven

Ze zei:

"Eergisteren ging ik Gaza van buitenaf bekijken.

Journalisten van over de hele wereld staan allemaal op elkaar gepakt op een kleine zandheuvel

enkele kilometers van de grens.

Er waren ontelbare camera's op ons gericht.

Vliegtuigen cirkelen over onze hoofden - je kunt ze horen, maar je kunt ze niet zien.

Ze zijn als hallucinaties,

als iets dat zich in je hoofd bevindt, tot je de zwarte rook omhoog ziet komen aan de horizon in Gaza.

De heuvel is ook een toeristische plek geworden voor Israëli's in het gebied.

Met hun grote verrekijkers en camera's

komen ze de bombardementen ‘live’ bekijken”.

Terwijl ik dit stuk correspondentie in razend tempo schrijf,

is er een bom gegooid op het gebouw naast degene waarin ik me bevind.

De ruiten trillen, mijn oren doen pijn,

ik kijk uit het raam en zie dat het gebouw, waarin zich de grote Arabische mediabureaus bevinden, is getroffen.

Het is één van de hoogste gebouwen van Gazastad,

het Al-Jawhara gebouw.

Op het dak is permanent een cameraploeg gestationeerd

en ik kan nu zien hoe ze allemaal met hun armen zwaaien...

en om hulp roepen terwijl ze bedekt worden met een zwarte rookwolk.

Paramedici en journalisten, de meest heldhaftige beroepen in deze hoek van de wereld.

Gisteren bezocht ik Tamim in het Al-Shifa ziekenhuis

- hij is een journalist die een luchtaanval overleefde.

Hij legde uit hoe hij denkt dat Israël dezelfde,

identieke terroristische technieken gebruikt als Al-Qaeda:

een gebouw bombarderen

en dan wachten tot journalisten en ambulances zich naar die plek haasten

om vervolgens nog een bom te gooien

om deze laatsten ook af te maken.

Naar zijn mening is dat de reden

waarom er zoveel slachtoffers zijn gevallen onder journalisten en paramedici.

Toen hij dit zei, knikten de verpleegkundigen rond zijn bed instemmend.

Glimlachend toonde Tamim me de twee stompjes van zijn benen.

Hij was blij dat hij er nog was om het na te kunnen vertellen,

terwijl zijn collega Mohammed

was gestorven met een camera in zijn hand omdat de tweede explosie dodelijk was gebleken.

Intussen informeerde ik naar de bom die net op het gebouw ernaast was gegooid,

waardoor twee Palestijnse journalisten

één van de Libische tv en de ander van Dubai Television, gewond waren geraakt.

Dit is een brute nieuwe geheugensteun dat deze massamoord op geen enkele wijze mag worden beschreven of vastgelegd.

Ik mag hopen

dat niemand van de Israëlische militaire leiders

Il Manifesto leest

of gewoon mijn blog bezoekt.

Blijf menselijk.

10 januari 2009

Totale Vernietiging: Werk in Uitvoering

Sommige Palestijnse families hebben ons enkele folders overhandigd die de laatste paar dagen uit de lucht waren gevallen

in plaats van de gebruikelijke bommen, met dank aan de Israëlische luchtmacht.

De eerste folder, vertaald uit het Arabisch, luidt:

"Aan alle mensen die in deze regio wonen.

Ten gevolge van de terroristische daden waarmee de terroristen uit uw regio Israël aanvallen,

is het Israëlische leger gedwongen om onmiddellijk actie te ondernemen in uw gebied.

Wij dringen er daarom bij u op aan om voor uw eigen veiligheid het gebied onmiddellijk te evacueren.

Het Israëlische leger."

Kortom, de Israëli's plakken een 'werk in uitvoering'-sticker op elke deur

voordat ze hele wijken met de grond gelijk maken

en hoop op leven in het heden of in de toekomst voor altijd krachtig vernietigen.

Degenen die nergens heen kunnen vluchten, zijn blijkbaar veroordeeld om onder tonnen puin begraven te worden.

Korte tijd geleden hadden ze ons gewaarschuwd dat ze van plan waren om meer folders te gooien

met de dreiging dat een “derde fase van ‘de oorlog tegen terreur’ van start zou gaan”.

Israëlische militaire bevelhebbers zijn inderdaad beleefd,

ze vragen de bevolking van Gaza om mee te werken voordat ze hen als insecten verpletteren.

Als de folders niet overtuigend genoeg zijn,

is het aan de luchtmacht om zachtjes op de daken van Gaza’s huizen te kloppen.

Het is een gloednieuwe tactiek - er worden iets minder krachtige bommen gegooid,

maar krachtig genoeg om de daken van de huizen te scheuren, de bewoners 'zachtjes' overtuigend om te evacueren.

Na twee of drie minuten komen de vliegtuigen weer voorbij en blijft er niets van de gebouwen over.

Waar zouden de evacués heen moeten gaan?

Er zijn in de hele Gazastrook geen veilige schuilplaatsen

en persoonlijk vrees ik meer voor mijn leven wanneer ik langs een moskee of een school loop

dan wanneer ik voor één van de overheidsgebouwen sta, die nog steeds ongeschonden overeind staan.

Gisteravond, op 20 meter van mijn huis,

vernietigden Israëlische straaljagers de brandweerkazerne.

Vanochtend ontdekte ik een aantal kraters van enkele meters diep in de straat die parallel loopt aan de haven,

alsof het meteoren had geregend vanuit de hemel, zoals vaak te zien in sciencefiction films.

Het verschil hier is dat de speciale effecten verdomd pijnlijk zijn.

Wanneer je een bezoek brengt aan het Al-Shifa ziekenhuis, vol gewonde patiënten die op behandeling wachten,

kun je een arts tegenkomen die er niet erg Arabisch uitziet.

Mads Gilbert is een Noorse arts van de NGO Norwac.

Gilbert, een anesthesist, bevestigt ons vermoeden met betrekking tot het gebruik van verboden wapens door Israël op de burgers van Gaza:

“Veel gewonden komen hier met extreme amputaties, met beide benen gereduceerd tot pulp,

naar ik vermoed een effect van Dime wapens”.

De Dime Bom is een innovatief explosief,

gemaakt om specifieke doelen te raken en zoveel mogelijk schade te veroorzaken.

Dit vindt plaats terwijl Navi Pillay, de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de VN,

meldt dat "extreem ernstige schendingen plaatsvinden die mogelijk oorlogsmisdaden zijn”.

Het laatste voorbeeld van een dergelijk misdrijf vond een paar uur geleden plaats ten oosten van Jabalia,

waar een familie, die op het punt stond hun huis te evacueren,

bezig was met het inslaan van wat voedsel bij een kleine winkel.

Toen er onmiddellijk werd gebombardeerd, werden acht mensen gedood en raakten alle leden van de Abed Rabbu familie en ook twee andere personen ernstig gewond.

Mensen met wie ik op straat spreek, hebben de indruk dat Israël z’n tijd afwacht,

zelfs terwijl de bommen non-stop gedropt worden en de grondartillerie langzaam optrekt.

De soldaten hebben geen problemen met het inslaan van 'K-rantsoenen', de individuele militaire voedselrantsoenen,

in tegenstelling tot veel mensen in Gaza die geen brood meer kunnen krijgen.

De bakkers, die geen meel meer hebben, nemen hun toevlucht tot het mengen met diermeel waarmee broodjes gemaakt kunnen worden.

Het brood is een week oud, groen van de schimmel.

Je bakt het boven een klein houtvuur

en ik kan je verzekeren dat het zelfs dan niet echt een delicatesse is.

Over het hele netnerk is Israël tientallen korte films aan het uploaden met beelden

waaruit zou blijken hoe nauwkeurig de bomaanslagen tegen de 'terroristen' zijn,

of tegen veronderstelde vijandelijke opslagplaatsen van wapens en explosieven.

Het duizelingwekkende aantal burgerslachtoffers is genoeg om deze video's in diskrediet te brengen.

Ik vraag me af hoe Israël zichzelf beschaafd en democratisch kan noemen

als zijn leger, in de poging om een vijand te verdrijven en te doden,

niet zal aarzelen om een compleet, overvol gebouw te vernietigen, waarbij tientallen onschuldige slachtoffers levend worden begraven.

Het is alsof het Italiaanse leger jaagt op een gevaarlijke maffiacrimineel

en begint met een zwaar bombardement op het centrum van Palermo.

Terwijl ik dit opschrijf, zijn er 821 Palestijnen dood,

93 vrouwen en 235 kinderen.

Twaalf paramedici werden gedood bij de vervulling van hun taak en drie journalisten stierven tijdens hun werkzaamheden. Er zijn zo’n 3.350 gewonden,

waarvan meer dan de helft jonger is dan 18 jaar.

Volgens het Al-Mezan Centrum voor Mensenrechten in Jabalia, dat bekendstaat om zijn betrouwbaarheid,

vormen ze 85% van de Palestijnse burgerslachtoffers die zijn afgeslacht in de afgelopen twee weken.

Het dodental aan Israëlische zijde is gelukkig bij vier gebleven.

Als de Verenigde Naties de Palestijnse bevolking niet kunnen beschermen

tegen de massale Israëlische schendingen van hun eigen internationale humanitaire verplichtingen,

zullen mijn vrienden van het Free Gaza Movement het proberen, klaar om over een paar dagen naar Gaza te varen.

Onder hen bevinden zich artsen, verpleegkundigen en mensenrechtenactivisten,

die het als hun persoonlijke morele plicht beschouwen om te doen wat menselijkerwijs mogelijk is om een zekere mate van bescherming te bieden.

Ze probeerden al om hier te komen op 31 december, aan boord van de Dignity.

Maar de Israëlische marine ramde onze boot in internationale wateren

en probeerde die tot zinken te brengen, waarna ze vervolgens spraken van 'een ongeluk'.

Ik zal tussen de ruïnes van wat over is van de haven wachten op mijn vrienden met hun lading aan humanitaire hulp.

Het is te hopen dat er deze keer geen 'ongelukken' zullen gebeuren voor de kust.

De tweede door ons vertaalde folder, die vanuit de vliegtuigen is gegooid, is een schreeuw:

"Burgers van Gaza, neem uw verantwoording voor uw lot!

In Gaza vormen de terroristen en degenen die raketten tegen Israël lanceren een bedreiging voor jullie levens

en dat van jullie gezinnen.

Als u uw familie en broeders in Gaza wilt helpen,

is alles wat u hoeft te doen het onderstaande nummer bellen en ons informatie verstrekken

over de verblijfplaats van degenen die verantwoordelijk zijn voor het lanceren van raketten.

De terroristische militie heeft u gemaakt tot de eerste slachtoffers van hun daden.

Het vermijden van meer wreedheden is nu uw verantwoordelijkheid!

Aarzel niet! Volledige discretie is gegarandeerd.

U kunt ons bereiken op het volgende nummer: ...

Anders kunt u ons schrijven via het volgende e-mailadres

en ons alle informatie geven die u hebt over terroristische activiteiten: ..."

Velen schrijven mij vanuit Italië, vol frustratie over het niet in staat zijn om iets te doen tegen de volkerenmoord die momenteel plaatsvindt. Ik verzoek u dringend om verder te gaan met het tonen van uw verontwaardiging

en het ondersteunen van de mensenrechten.

Als u vijf minuten over heeft en een telefoonkaart,

kunnen de gegevens uit deze laatste folder van pas komen met betrekking tot het uiten van uw minachting

voor degenen die cynisch gokken met de levens van anderhalf miljoen mensen via de lucht, zee en land.

Nooit kon een telefoonkaart beter besteed worden.

Die 235 afgeslachte kinderen vragen erom.

Blijf menselijk.

13 januari 2009

Gieren en Premiejagers

We proberen nog steeds om reddingsroutes via zee te creëren

om een doorbraak te maken naar dit gekwelde land, nu in beslag en gevangen genomen,

elke centimeter verkracht en gereduceerd tot een begraafplaats voor lichamen aan wie een vredige rust wordt geweigerd.

Sinds een paar dagen nu

zijn zelfs begrafenissen doelwit van de Israëlische luchtmacht geworden,

alsof vermoorde Palestijnen in de dood ook nog bijkomende straf verdienen.

Als er één humanitaire passage is, die worstelt om een weg te vinden

en hulp te bieden aan een volk dat aan het eind van zijn latijn is,

dan is dat wel de Spirit of Humanity,

één van onze Free Gaza Movement boten, die probeert om er voor hen te zijn.

Het voer vandaag uit van Larnaca op Cyprus

en zal tonnen aan geneesmiddelen naar de haven van Gaza brengen,

in aanvulling op ongeveer 40 artsen, verpleegkundigen, journalisten,

Europese parlementariërs en mensenrechtenactivisten, die in totaal 17 verschillende landen vertegenwoordigen.

Mensen zoals ik,

die net als velen hun verontwaardiging uiten,

zijn klaar om hun leven te riskeren

in plaats van passief in hun woonkamer te ontspannen

en naar nieuwsuitzendingen te kijken,

die slechts een fractie onthullen van de impact van het bloedbad dat hier wordt aangericht.

Op 28 december

probeerden mijn vrienden dit met de Dignity,

maar ze werden aangevallen door de Israëlische marine, die hen tot zinken probeerde te brengen.

Ze moesten een SOS uitsturen en vluchtten naar Libanon

met een motorstoring en een lek in de romp van het schip.

Bij die gelegenheid was het slechts puur toeval dat niemand ernstig gewond raakte,

dus we hopen

dat morgen zowel de mensenrechten als de levens van de activisten zullen worden gespaard.

Er gebeuren afschuwelijke rampen in deze wereld zoals aardbevingen en orkanen,

onvermijdelijke natuurverschijnselen.

Maar Gaza ondergaat een onnatuurlijke humanitaire ramp

die in stand wordt gehouden door Israël,

een volk beschadigend dat al lang tot bittere armoede en onderwerping is gebracht.

Gazanen zijn een wanhopig volk zonder brood of melk om hun kinderen te voeden.

Ze hebben geen tranen meer als ze rouwen,

alsof ook hun ogen op een strikt opgelegd dieet zijn.

De wereld kan niet voorbijgaan aan deze tragedie en,

als ze dat blijven doen, dan willen wij daar geen deel van uitmaken.

Elke dag roepen we iemand boven ons aan om deze volkerenmoord te stoppen,

maar voor morgen

vragen we slechts dat onze kleine boot kan aanmeren in Gaza

met zijn lading van compassie en mededogen.

Mogen de Palestijnen dezelfde rechten krijgen die Israëli’s

of enig ander volk op de wereld ook genieten.

De zee kan een anker zijn van hoop,

hoop of een scenario van verwoesting. Volgens het persagentschap Ma'an, met Reuters

in navolging van deze verklaring

staan de Verenigde Staten op het punt om 300 ton aan wapens naar Israël te sturen

via vrachtschepen vanuit Griekenland.

Wapens en enorme hoeveelheden explosieven en zekeringen,

alles wat nodig is

om duizenden huizen met de grond gelijk te maken.

Er zijn al 120.000 daklozen verplaatst van Gaza naar Jabalia.

Maar de meesten, waaronder veel van mijn vrienden,

hebben geen geld en kunnen nergens heen vluchten.

Journalisten, artsen en begrafenisondernemers

zijn nu sinds 16 dagen non-stop de drukste beroepsgroepen in Gaza.

De cirkelende gieren, die volgen in het kielzog van de bommenwerpers, wakkeren meer haat aan bij de Palestijnen,

met name bij degenen die op de plek zitten die vroeger behoorde aan de overleden en betreurde Yasser Arafat

(1929-2004), de voormalige voorzitter van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie.

Ze popelen nu om naar voren te komen en de leiding over de torenhoge as van Gaza over te nemen.

Het dodental staat nu op 923,

met 4.150 gewonden,

inclusief 255 op een verschrikkelijke manier afgeslachte Palestijnse kinderen.

Het aantal doden aan Israëlische zijde is gelukkig bij vier gebleven.

Het gerucht gaat dat Ehud Olmert, de premier van Israël, zijn achterban heeft verteld

dat het halen van een dodental van 1.000 burgers de limiet zou aangeven waarop deze brute aanval en kindermoord zou worden gestopt.

Het is een beetje te vergelijken met wat er gebeurt op de Vucciria markten in Palermo,

waar in vieren gedeelde runderen worden opgehangen om voor iedereen zichtbaar leeg te bloeden

en waar je kunt afdingen op het vlees - zoveel per kilo.

Hier in de Gazastrook vergeten weinig Palestijnen nu af te stemmen op Ismail Haniyeh's optredens op televisie.

Je kunt niet spreken van een wapenstilstand zonder tegelijkertijd een einde aan de belegering tot stand te brengen.

Voortzetting van de belegering van Gaza, dat nu gereduceerd is tot een puinhoop,

en daarbij geen provisie en medicijnen toelaten

en voorkomen dat zieken en gewonden weg kunnen,

staat gelijk aan het veroordelen van deze mensen tot een nog langere lijdensweg.

Dit waren in het kort de woorden van de leider van Hamas,

gesproken vanuit een ondergrondse bunker die zich God weet waar bevindt. Deze woorden vinden weerklank in de publieke opinie in Gaza.

Het was de toespraak van een leider die had kunnen vluchten en elders zijn toevlucht had kunnen nemen.

Hij besloot daarentegen om, net als iedereen, te riskeren dat er een bom op zijn hoofd gegooid zou worden.

Tijdens het typen van dit stukje werd ik zojuist onderbroken

door het gebruikelijke intimiderende telefoontje

met de melding dat wij het gebouw moesten evacueren vanwege een bombardement.

Ik ben momenteel in het gebouw waar de belangrijkste internationale persagentschappen werken

waaronder, naast anderen, Al-Jazeera, Ramattan en Reuters.

We werden gedwongen om onze pc’s van het elektriciteitsnet los te koppelen, naar beneden te rennen en een menigte te vormen op straat,

waar we onze ogen strak op de hemel gericht hielden, proberend om uit te vinden

vanuit welke richting de destructieve donder dit keer zou inslaan.

Vanavond zullen er geen camera's of journalisten zijn om het bloedbad onder de burgerbevolking te documenteren,

terwijl we vermoeden dat er meer onschuldige slachtoffers in Gaza zullen vallen dan normaal.

Nog steeds op straat staand, keek ik naar Alberto en knipoogde naar hem.

Hij kwam dichterbij en op fluistertoon vroeg ik hem

of hij dacht dat het aannemelijk was dat het dreigende telefoontje vooral voor ons tweeën bestemd was geweest

na de ontdekking van de Amerikaanse website

die ons als doelen had uitgekozen:

ALARLMEER HET IDF OVER ISM DOEL

Nummer dat u kunt bellen als u locaties kunt aanwijzen van Hamas met hun ISM-leden.

Vanuit de VS kunt u bellen naar:

...011-972-2-5839749.

Vanuit andere landen vervalt 011.

Help ons met het neutraliseren van de ISM,

dat sinds het begin van de oorlog definitief deel uitmaakt van Hamas.

# 1 ISM-DOEL VOOR DE ISRAËLISCHE LUCHTMACHT EN DE IDF GRONDTROEPEN:

VITTORIO ARRIGONI (ZIE FOTO HIERONDER) IS MOMENTEEL IN GAZA EN WERKT SAMEN MET HAMAS

Dit is gekopieerd van 'stoptheism.com'.

Neem niet de moeite om deze website te bezoeken

of een link te maken vanaf je eigen websites.

Het is een sociologische kwestie om voor studiedoeleinden door te geven aan toekomstige generaties.

Bij nadere analyse van het heden

zal de toekomst z’n oordeel vellen zonder medelijden:

hoe haat boven alle gevoelens uitsteeg.

Wrok tegen alles wat anders is, zou hele legers kunnen voeden

en het gevoel kunnen bewerkstelligen dat mensenmassa’s bij elkaar brengt

Er is geen noodzaak voor mijn vijanden

en degenen die mijn martelaarschap wensen om dat nummer te bellen.

Het Israëlische leger weet precies waar ze me vanavond kunnen vinden -

op de Al-Quds ziekenhuisambulances in Gazastad.

Blijf menselijk.

Blijf menselijk.

14 januari 2009

De kinderen van een mindere God. Ze gaan door met boeten voor de wrok die wordt doorgegeven van de ene generatie op de andere,

zonder er zelf schuld aan te hebben.

De soldaten die de Davidster dragen, voelen zich volkomen op hun gemak in hun rol als hedendaagse Herodes,

met 253 afgeslachte Palestijnse kinderen tot nu toe.

Een eindeloze verschrikking,

waarvoor geen soldaat, geen Israëlische legerofficier,

noch de Israëlische regering ooit zal worden gewezen op zijn verantwoordelijkheden als oorlogsmisdadiger.

Als deze onschuldige slachtoffers een paar uur worden gespaard,

geldt dat niet persé ook voor de gebouwen en binnenplaatsen die de achtergrond vormen voor hun spelletjes,

dromen en ambities, hun fantasieën over opgroeien.

De plekken die de leegte vullen, die is achtergelaten door hun overleden vaders en moeders,

dat wil zeggen weeshuizen, zijn een favoriete broedplaats geworden voor een speciaal soort Israëlische mechanische vogel.

Daar gaan de gevechtsvliegtuigen heen en leggen hun bommen.

Mijn collega ISM-vrijwilligers in Rafah hebben mij het volgende geschreven:

Op zondag 11 januari, om ongeveer 03:00 uur ’s ochtends

bombardeerden de F16's het weeshuis van de Dar al-Fadila Associatie,

waarin zich een school, een universiteit, een computercentrum

en een moskee bevonden, in Taha Hussein Street in de wijk Kherbat al-Adas, Noordoostelijk van Rafah.

Delen van de gebouwen werden zwaar beschadigd.

De school stond 500 weeskinderen bij.

Deze zeer persoonlijke Israëlische jihad tegen heilige Islamitische plaatsen langs de Gazastrook

is nog in volle gang, gezegend door het ontbreken van iets dat ook maar lijkt op een protest van de internationale gemeenschap.

Inclusief de Kherbat al-Adas Moskee,

zijn 20 Islamitische gebedshuizen met de grond gelijk gemaakt tot nu toe.

Gelukkig heeft er geen Qassam ‘raket' vooralsnog zelfs maar geschuurd langs de muren van een synagoge.

Anders hadden we de rechtmatige kreten van minachting uit alle hoeken van de wereld zeker gehoord.

God moet vast belasting betalen voor het ontvangen van gebeden van de Palestijnen.

Van de bijna 950 slachtoffers zijn 85% burgers.

De helse Israëlische doodsmachine trekt langzaam op en neemt de hele Gazastrook over,

huizen, scholen, universiteiten en ziekenhuizen neerhalend

zonder enig tastbaar teken van wil van de internationale gemeenschap om deze acties te boycotten.

Nu is het onze beurt,

als gewone burgers zonder staatsburgerschap

maar niet zonder het gevoel te behoren tot de enige volksgemeenschap,

de Menselijke familie,

om te proberen deze helse machine tegen te houden.

Kortgeleden ontmoette ik Doctor Haidar Eid, een professor aan de Al-Quds Universiteit in Gazastad.

Een links intellectueel type, hard als een spijker en tegelijkertijd goedgehumeurd, gepassioneerd en gul,

een soort mens dat in Italië tegenwoordig volledig is uitgestorven.

En als ze nog te vinden zijn, is hun type waarschijnlijk opgesloten in een kelder, ver weg van het collectieve geheugen.

Het is onmogelijk om dit type aan te passen aan de tweeledige

trend waarbij postfascisten en postsocialisten arm in arm lopen,

in koor hun refrein opzeggend om elke door Israël uitgevoerde massamoord te verdedigen.

Haidar is toevallig ook een woordvoerder van PACBI

(de Palestijnse Campagne voor de Academische en Culturele Boycot van Israël)

en BNC (Nationaal Comité Boycot, Desinvestering en Sancties Campagne)

en met hem besprak ik de boycot.

Geschiedenis is een leraar, maar heeft geen studenten.

Nelson Mandela of Mahatma Gandhi zijn op dit moment niet in staat om corrigerende lessen te geven.

Gelukkig kan de geschiedenisles, die wordt aangeboden aan de hand van het voorbeeld van Zuid-Afrika, ons de weg wijzen naar het forceren van het racistische en kolonialistische Israël

tot een compromis.

Afzien van boycot van het apartheidsregime was destijds een beetje alsof je medeplichtig was aan dit regime.

Wat zou er vandaag de dag anders zijn?

Net zoals ik, denkt de overgrote meerderheid van de Palestijnen niet dat het antwoord op de Israëlische bezetting en de voortdurende slachting

moet bestaan uit zelfmoordaanslagen, 'kamikazes' en 'raketten' tegen Sderot.

Boycotten is vreedzaam en geweldloos,

het meest menselijk aanvaardbare antwoord op een conflict dat zo verdorven is dat het elk gebaar verandert in iets onmenselijks.

Het is het beste wapen in ons arsenaal van geweldloosheid,

zoals Naomi Klein ons herinnert in de Londense Guardian.

Haidar ziet zelfs kans om het van de zonnige kant te bekijken, ondanks de bloedige put waarin we wegzinken.

Net zoals de wereld tot het besef kwam dat het tijd was om “Genoeg!” te zeggen na het bloedbad van Sharpeville op 21 maart 1960,

toen drie zwarte burgers aan stukken werden gescheurd volgens de wil van een barbaars regime in Zuid-Afrika,

zou het onvergelijkbare bloedbad van 1.000 Palestijnse burgers leven kunnen blazen in een net zo sterke activistencampagne

om Israëlische misdaden te straffen.

Haidar ondersteunt ook het idee van Israël en Palestina als een zelfstandige,

seculiere, democratische, en interreligieuze staat:

hij ziet geen andere pragmatische uitweg voor het conflict.

Meer persoonlijk spreekt hij met mij over de Nakba, waarvan hij enkele jaren gespaard bleef,

alsof het tot leven was gebracht door de verhalen die hij kende uit de overlevering van zijn familie.

Als het kind van een ramp die al gebeurd is, spreekt hij zonder over zijn woorden te struikelen.

De Nakba is aan hem doorgegeven als een nachtmerrie

die in het collectieve onderbewustzijn van duizenden Palestijnen zit.

Die nachtmerrie is op 27 december opnieuw tot leven gekomen, kloppend op de daken.

Sindsdien is hij nog steeds niet klaar met het bezorgen van slapeloze nachten.

Haidar moedigt me aan dit alles te vertellen, dus ik noteer in mijn notitieboek zijn smeekbede

om niets meer te kopen waar ‘made in Israël’ op staat.

Je kunt Israëlische producten in de schappen herkennen aan hun barcodes,

waarvan de eerste drie nummers 729 zijn.

Voor het verkrijgen van een complete lijst van producten kun je naar www.boycottisraeligoods.org gaan.

Zorg dat je een lijst krijgt en plak die op de deur van je koelkast totdat je weer boodschappen gaat doen.

“Zelfs wanneer je een glas water koopt dat geïmporteerd is uit Israël,

financier je mogelijk kogels die zich in de organen van één van onze kinderen zouden kunnen boren”, zei Haidar.

De boycotbeweging, die in 2005 begon in Palestina,

neemt nu gigantische stappen vooruit en wordt verspreid onder miljoenen consumenten over de hele wereld.

De Venezuolaanse president Hugo Chavez, die de Israëlische ambassadeur uitwees

en alle betrekkingen afbrak met de staat die ons momenteel wurgt,

is een voorbeeld dat al onze politici zouden moeten nastreven.

De Zuidafrikaanse leiders van de strijd tegen de apartheid, Nelson Mandela, Ronnie Kasrils en Desmond Tutu

hebben verklaard dat de Israëlische onderdrukking van Palestina veel erger is dan de onderdrukking van de zwarten ooit was.

Stemmen die zeker meer gezaghebbend zijn dan die van de Italiaanse politici Frattini en Fassino.

Sommige Israëlische Joden hebben zich bij de boycotcampagne aangesloten,

ongeveer 500 tot nu toe, onder wie Ilan Pappé en Neta Golan,

de afstammeling van overlevenden van de Holocaust, die protesteert, 'Nooit meer!'.

Ook de Israëlische dichter Aharon Shabtai spoort ons aan om te handelen:

"Mijn hoop rust op de steun van Europa,

in de hoop dat de afstammelingen van Voltaire en Rousseau Israël zouden kunnen helpen,

want Israël zal de bezetting niet beëindigen tot Europa “Genoeg!” zegt.

Alleen druk van beschaafde en democratische landen kan de situatie veranderen en ons vrede brengen.

De huidige situatie, waarbij het leger de leiding heeft,

kan van binnenuit niet worden veranderd.

Vanwege de waarden die het vertegenwoordigt, moet Europa weigeren te blijven samenwerken met Israël.

‘729’ moet daarom onze Shoah worden:

nooit meer!"

Blijf menselijk.

15 januari 2009

Jabalia's Helse Cirkels

Dante Alighieri kon zich nooit zulke helse cirkels hebben voorgesteld als de afdelingen van de verdoemden in Jabalia's ziekenhuizen.

De wetten van de goddelijke gerechtigheid zijn hier op hun kop gezet:

hoe onschuldiger het slachtoffer, hoe kleiner de kans dat het martelaarschap door beschietingen hem zal worden bespaard.

In de ziekenhuizen Kamal Odwan en Al-Auda zijn de keramische tegels in de EHBO-eenheden altijd schoon.

De schoonmakers zijn voortdurend bezig om het bloed weg te vegen dat rijkelijk druipt

van de brancards die constant afgeslachte lichamen binnenbrengen.

Iyad Mutawwaq liep op straat toen een bom een gebouw niet ver van hem vandaan openscheurde.

Hij en andere voorbijgangers renden erheen om te helpen

toen een tweede bom op hetzelfde gebouw werd gegooid.

Deze doodde een vader van negen kinderen, twee broers

en een andere voorbijganger die zich had gehaast om te helpen.

Ditzelfde verhaal kan tien of honderd keer worden verteld.

De perfecte terroristische techniek wordt onberispelijk uitgevoerd door het Israëlische leger.

Je gooit een bom, wacht op de eerste hulpverleners

en dan gooi je nog een bom op de gewonden en de mensen die zich gehaast hebben om te helpen.

In Iyad’s ogen waren dit Amerikaanse bommen, maar ze dragen ook het stempel van Hosni Mubarak, de Egyptische dictator

die hier in Gaza wedijvert met Ehud Olmert als het gaat om het aanmoedigen van wrok.

Achter het bed van Iyad ligt een oudere man met zijn beide armen in het gips naar het plafond te staren.

Ik heb gehoord dat hij alles kwijt is, zijn gezin en zijn huis.

Khaled staart naar de scheuren in het gipsen plafond, waarvan stukken naar beneden vallen,

alsof hij op zoek is naar een verklaring voor de pure vernietiging van zijn bestaan.

Hij werkte 25 jaar in Israël, voor de eerste Intifada.

Als erkenning hiervoor heeft Tel Aviv hem zelfs geen pensioen gegeven,

alleen een serie land- en luchtraketten op zijn huis.

Hij heeft over zijn hele lichaam wonden ten gevolge van granaatscherven.

Ik vraag hem waar hij heen zal gaan als hij uit het ziekenhuis wordt ontslagen.

Hij zegt dat hij zich bij zijn familie zal voegen, buiten op straat.

Net als Khaled weten veel gezinnen niet waar te schuilen

De meest gelukkigen wordt gastvrijheid aangeboden door familieleden en kennissen,

maar kun je het een leven noemen als 100 mensen op elkaar gepropt wonen in twee appartementen met elk drie kamers?

Op het huis van Ahmed Jaber werden twee bommen gegooid en hoewel zijn familie aanvankelijk gevlucht was,

waren een aantal van hen de derde keer niet zo gelukkig. De derde explosie

begroef zeven van zijn familieleden onder het puin,

waaronder twee kinderen van acht en negen jaar - plus de kinderen van zijn buurman.

Hij zegt: “Ze veroorzaken een sprong terug in de tijd, terug naar 1948.

Dit is hun straf voor onze gehechtheid aan ons land.

Ze kunnen mijn armen en benen van mijn lichaam scheuren, maar ik zal mijn land niet verlaten.”

Een arts neemt me apart en vertelt me dat Ahmed’s 7 jaar oude dochtertje, of wat er nog van haar over is, net is binnengebracht

in een kleine kartonnen doos.

Ze hebben het hart niet om het hem te vertellen en zijn toch al precaire gezondheidstoestand nog slechter te maken.

Avonds nemen ze ook de telefoon van Iyad weg om te voorkomen dat hij nog meer slecht nieuws zal ontvangen.

Een tank heeft het huis van zijn zus geraakt en haar in dat proces onthoofd.

Uiteindelijk heeft onze boot van het Free Gaza Movement nooit de haven van Gaza bereikt.

Ongeveer 100 mijl vanaf hun bestemming werden ze in internationale wateren onderschept

door vier Israëlische oorlogsschepen,

klaar om het vuur te openen en de lading van artsen, verpleegkundigen en mensenrechtenactivisten te doden.

Niemand moet het lef hebben om de slachting van burgers tegen te houden, die nu sinds drie weken in volle gang is.

Ten oosten van Jabalia, voor de grens,

spreken ooggetuigen van talrijke ontbindende lichamen in de straten.

Hun rottende vlees wordt verslonden door honden.

Er zijn ook honderden mensen die nergens heen kunnen, velen van hen zijn gewond.

De ambulances kunnen gewoon nergens in de buurt komen, met overal schietgrage scherpschutters.

Palestijnen zijn ziek van het wegkwijnen te midden van deze algemene onverschilligheid

en velen beschuldigen het internationale Rode Kruis en de VN er zelfs van niet genoeg te doen,

waaronder het niet voldoen aan hun plichten, het riskeren van hun levens om honderden te redden.

Wij van het ISM zullen ons dus voorzien van een paar brancards en te voet verder gaan naar de plaatsen

waar menselijkheid alle grenzen heeft overschreden, zichzelf verduisterend in dat proces.

De kolonisten, zittend met hun dikke konten in de ongemoeide lounges van de luie stoelenpolitiek,

spreken voortdurend over militaire strategieën tegen Hamas.

Ondertussen worden wij hier letterlijk afgeslacht.

Ze bombarderen ziekenhuizen

en toch zijn er een aantal die nog steeds opkomen voor het recht van Israël op zelfverdediging.

In elk zelfbenoemd beschaafd land

is zelfverdediging evenredig aan de aanval.

In de afgelopen 20 dagen hebben we 1.075 dode Palestijnen geteld, waarvan 85% burgers,

en meer dan 5000 gewonden van wie de helft jonger is dan 18 jaar.

303 kinderen werden gruwelijk afgeslacht.

Gelukkig waren er nog steeds maar vier slachtoffers aan Israëlische zijde.

Dit staat gelijk aan de stelling dat voor Israël

het afslachten van minstens 250 Palestijnen een gerechtvaardigd bloedbad is om elk civiel slachtoffer aan Israëlische zijde te wreken.

Hoe is het mogelijk dat deze scheve reactie niet wordt teruggevoerd

naar de donkerste periodes in de geschiedenis van enkele moderne Europese landen?

Laten we meteen tot de kern komen: spreken we serieus over zelfverdediging?

Journalisten die het refrein steunen dat Hamas de volledige verantwoordelijkheid draagt voor deze volkerenmoord,

alsmede voor het verbreken van de wapenstilstand tussen Israël en Palestina,

wil ik graag herinneren aan het standpunt van de VN over de kwestie.

Professor Richard Falk, een speciaal rapporteur voor de mensenrechten van de VN,

heeft duidelijk zijn mening geuit:

het was in feite Israël dat de wapenstilstand in november verbrak

door 17 Palestijnen letterlijk uit te roeien.

In diezelfde maand waren er geen verslagen over Israëlische slachtoffers,

noch in oktober en noch in de voorgaande twee maanden.

Hier werden we onlangs ook aan herinnerd door Nobelprijswinnaar en ex-president van de VS, Jimmy Carter.

Het is werkelijk een schande dat een journalist als Marco Travaglio,

die onze bewondering verdiende als trotse verdediger van de persvrijheid,

nu pronkt met een IDF-helm

en de massa's via televisie vermaakt,

terwijl hij zichzelf amuseert met het tijdverdrijf dat het meest in de mode is op dit moment:

schieten op kleine kinderen in Gaza.

Terwijl ik woest op mijn toetsenbord tik in het kantoor van het Ramattan persagentschap,

dragen alle Palestijnse journalisten om me heen kogelvrije vesten en helmen.

Ze zijn niet rechtstreeks van een tank gekomen,

ze hebben de hele tijd gewoon achter hun computers gezeten.

Twee verdiepingen hierboven werden onlangs de kantoren van Reuters getroffen door een raket,

die twee journalisten ernstig verwondde.

Bijna alle verdiepingen in het gebouw zijn op dit moment leeg en alleen de meest heroïsche journalisten zijn er nog steeds.

Het verhaal van deze hel moet op een of andere manier verteld blijven worden.

En toch had het Israëlische leger Reuters eerder deze week verzekerd dat het niet nodig zou zijn om te evacueren,

omdat ze veilig zouden zijn als ze in hun kantoren bleven.

Vanochtend veroorzaakte de bomaanslag op het gebouw van de Verenigde Naties ook veel slachtoffers,

gebouwd met onder andere geld van de Italiaanse regering.

Silvio Berlusconi, waar ben je?

Er waren veel doden en gewonden.

John Ging, directeur van UNRWA Veldoperaties in Gaza,

sprak openlijk over witte fosforbommen.

In de wijk Tal El-Hawa in Gazastad staat momenteel een hele vleugel van het Al-Quds ziekenhuis in brand.

Binnen, naast 40 artsen en verpleegkundigen en 100 patiënten,

zit Leila, een ISM collega, opgesloten.

Ze beschreef de laatste dramatische uren aan ons door de telefoon.

Voor het ziekenhuis staat een tank gestationeerd. Overal zijn sluipschutters, klaar om te schieten op alles.

Overal is vernietiging.

's Nachts, vanuit hun ramen, konden ze een gebouw zien dat in vlammen opging nadat het beschoten was.

Ze hoorden de kreten van hele families met kinderen,

smekend om hulp.

Ze waren onmachtig om te helpen,

toekijkend hoe mensen werden verzwolgen door vlammen, de straat op rennend

en tot as wordend.

De hel heeft van plaats gewisseld en is naar het centrum van Gaza gekomen

en wij zijn de verdoemden,

daartoe aangewezen door een onmenselijke haat.

Blijf menselijk.

16 Januari 2009

Aardrijkskunde op z’n kop gezet

Er is een verhaal van een bejaarde Palestijn die zijn huis verlaat op zoek naar zijn volgende maaltijd

tijdens één van de zeldzame wapenstilstanden.

Maar dan is hij niet in staat om de weg terug naar huis te vinden.

Beschietingen en bombardementen hebben het stadsbeeld van Gaza radicaal veranderd

en de sociale structuur daarbij vervormd.

Honderden gezinnen zijn gedwongen om naar verschillende bestemmingen over de hele Gazastrook te vluchten

en honderden Gazanen die voorheen naast elkaar leefden,

hebben nu zelfs geen contact meer met elkaar.

Om de wijk Tal El-Hawa in het zuidoosten van Gazastad te bereiken,

moet je over een maanlandschap lopen.

Een spoor van kraters en puinheuvels achterlatend ,

hebben de Israëlische tanks zich gisteren teruggetrokken na een belegering van 48 uur.

In dit desolate scenario is de slepende, verderfelijke en onmiskenbare stank van de dood altijd aanwezig.

Worstelend langs de overblijfselen van wat eens complete gebouwen en huizen waren en karkassen van uitgebrande auto's en ambulances,

ging ik op zoek naar Ahmed's huis.

Het was geen gemakkelijke taak door de radicale transformatie die hele wijken hadden ondergaan

met de grond gelijk gemaakt en tot as verbrand onder de handen van het Israëlische leger.

Ik herinnerde me dat Ahmed aan het einde van een onverharde weg woonde, onmogelijk te herkennen

terwijl ik me al worstelend een weg zocht over een grote oppervlakte van puin

die was opgekauwd en uitgespuugd door de tanks.

Aan de hand van een satellietfoto van Gaza aan het einde van deze massale genocidenaanval

zou het moeilijk zijn om iedereen ervan te overtuigen dat de stad op de foto dezelfde was als een afbeelding van slechts 20 dagen eerder.

Ik kon mijn armen weer om Ahmed heen slaan

- het was alsof we elkaar jaren niet gezien hadden

na een lange, verre reis.

Helaas bood onze reis aan het einde van de avond geen nieuwe dageraad,

behalve die van haat door de oproep tot actie voor dit bloedbad door generaals en hun troepen.

Mijn vriend liet me de plek zien waar gedurende twee dagen een Israëlische tank had gestaan,

recht voor zijn tuin.

Al die tijd had zijn hele familie ineengedoken in het trappenhuis gezeten,

doodsbang dat een granaat vanuit de tank hen elk moment zou wegvagen.

Alleen gisteravond durfde Ahmed, tegen de orders van zijn ongeruste vader in

en zichzelf over de vloer slepend, vanuit het raam te kijken naar het helse scenario rondom.

Hij zag de tank op ongeveer 30 meter afstand bewegen,

door de luiken van een supermarkt breken en daar een gat in maken.

Hij zag soldaten uit de gepantserde tank komen,

die vrolijk naar binnen liepen om 'boodschappen te doen'.

“Ze vulden de tank met zoveel spullen dat ze moeite hadden om er weer in te klimmen”.

Hij beschreef het jubelende lachen en de spottende liedjes,

die een soundtrack toevoegden aan de explosies gedurende de nacht:

“Ali, Mohammed, dit is een boodschap voor uw Allah Akbar!”

Het verzet, dat er enkele dagen hardnekkig in was geslaagd om de opmars van de Israëlische tanks te beperken,

brandde binnen een paar uur op

Kalasjnikovs kunnen een verzinkte pantsertank alleen een paar uur kietelen,

terwijl de granaten van houwitsers een huis van muur tot muur kunnen opblazen.

De woonwijk Abraj,

die voornamelijk bewoond werd door families van het onderwijzend personeel van de Al-Aqsa Universiteit, die grotendeels sympathiseren met Fatah,

herbergt zeker geen 'Hamas-terroristen'.

Net zoals ik me daar bewust van ben, weet ik zeker dat dit ook algemeen bekend is in Tel Aviv.

Dat leek echter niets uit te maken want de wijk was evengoed gereduceerd tot een puinhoop.

Naast de verkruimelde gebouwen staat het Al-Quds ziekenhuis, sinds gisteren in brand.

Mijn ISM-metgezellen hebben het ziekenhuispersoneel geholpen

bij het evacueren van de 300 gewonden naar het andere ziekenhuis in Gazastad, Al-Shifa.

Het duurde vele uren, vooral omdat het verplaatsen van ernstig gewonde patiënten

het gebruik vereist van specialistische ambulances, die de Palestijnen niet hebben.

Terwijl we wachtten op de laatste evacués met Dr. Dagfinn Bjorklind van de Noorse NGO Norwac,

stelden we een aantal vragen aan de verpleegkundigen die de Al-Quds brand hadden overleefd.

Het waren bloedstollende verhalen, die de ooggetuigenverslagen van mijn ISM-vrienden ondersteunden.

Op een afstand van ongeveer 200 meter van het ziekenhuis lagen ongeveer 30 lichamen,

waaronder die van veel vrouwen en kinderen van wie velen nog in leven waren.

Ze konden niet worden gered aangezien de sluipschutters op de daken schoten op alles wat bewoog.

Deze bloedende lichamen op straat waren de overblijfselen van burgers die waren ontsnapt uit hun eigen huizen toen die in brand waren gevlogen nadat ze waren beschoten.

De Israëlische sluipschutters hadden niet geaarzeld om deze mensen neer te schieten, één voor één,

met inbegrip van de kinderen, zodra ze hen in het vizier van hun geweren hadden gekregen.

Ik moet bekennen dat mijn motto 'blijf menselijk'

de laatste paar dagen behoorlijk op de proef is gesteld, maar het is toch intact gebleven.

Het is overeind gebleven, zoals de trots en de gehechtheid van iemand aan diens geboorteland,

uitgedrukt in identiteit en het recht op zelfbestuur, het voor de mensen in Gaza mogelijk heeft gemaakt om door te gaan.

Van de hoogleraren van de universiteit tot de mensen die je op straat tegenkomt, artsen en verpleegkundigen,

journalisten, vissers, boeren,

mannen, vrouwen en tieners, degenen die alles hebben verloren en degenen die niets te verliezen hadden:

ze zullen allemaal hun laatste adem gebruiken om zeggen: 'insha'Allah', omwille

van de oprechte overtuiging dat hun wortels zo diep zitten

dat geen vijandelijke bulldozer ze eruit kan scheuren.

Terwijl ik dit schrijf, toont een tv-scherm niet ver weg de beelden van de binnenkant van het Al-Shifa ziekenhuis.

Mannen bedekken hun betraande gezichten alsof ze een vloed van wanhoop willen inhouden.

In Shija'iya, ten oosten van Gazastad, heeft een schot uit een tank net zeven personen gedood en 25 personen verwond.

De slachtoffers waren allemaal aanwezig op de herdenking van een begrafenis van een familielid dat de vorige dag was gedood.

Gisteren verontschuldigde de Israëlische minister van Defensie Ehud Barak zich tegenover VN Secretaris-Generaal Ban Ki-Moon

voor het artillerievuur tegen het VN-agentschap

voor Palestijnse vluchtelingen in Gazastad,

dat gebouwd is met geld van de Italiaanse regering. (Berlusconi, waar ben je?)

"Het was een grote fout", zei Barak.

Er was geen spoor van verontschuldiging aan de families van de 357 Palestijnse kinderen die tot nu toe gedood zijn.

Dat was duidelijk geen fout.

Ik luisterde naar het verhaal van een Rode Kruis paramedicus over de aankomst van het Rode Kruis op de plek van een bloedbad in Zeitoun.

Een zichtbaar ondervoed kind hurkte bij het lichaam van zijn moeder,

dat al in gevorderde staat van ontbinding verkeerde.

Hij had vier dagen voor het lichaam gezorgd, alsof ze nog leefde.

Hij had het bloed op haar gezicht gedroogd

en zichzelf door het puin van wat hun huis was geweest gesleept

om haar water, brood en tomaten te brengen, die hij zorgvuldig naast haar hoofd had gelegd.

Hij dacht dat ze alleen maar sliep.

De Israëlische sluipschutters hadden het Rode Kruis verhinderd om snel hulp te bieden

en ze hadden de plaats van het bloedbad pas een aantal dagen later kunnen bereiken.

Blijf menselijk.

17 Januari 2009

Liefde onder de Bommen

De liefde bedrijven onder de bommen. Ik herinner me een vriend uit Nablus, die me eens vertelde

hoe moeilijk het was om tijdens de bezetting een moment van intimiteit met zijn vrouw te vinden.

Op een avond, terwijl ze in een tedere omhelzing lagen, boorde een kogel zich in het hoofdeinde van hun bed,

op enkele centimeters afstand van hun hoofden.

Liefkozen is deze dagen onder de bommen in Gaza uit den boze

en de echtelijke toekomst van jonge Palestijnse koppels wordt een hele uitdaging.

Velen hebben hun huizen verloren en leven gedwongen opeengepakt in de UNRWA-scholen,

of gepropt in een klein appartement met maar liefst 20 personen.

. “Het is zaterdagavond en de jonge stelletjes in Tel Aviv gaan uit en hebben plezier in de clubs of op het strand.

Hier kunnen we ondertussen niet eens de liefde bedrijven in ons eigen bed”,

zegt Wissam, die in november getrouwd is.

“We hebben wel stroboscooplichten”,

zegt hij, wijzend naar een opeenvolging van flitsen in het zuiden, het bewijs dat de bombardementen in volle gang zijn.

Jonge mannen zoals Wissam, die zelf 19 jaar oud is, worden heel vroeg vader en zijn al grootvader als ze op middelbare leeftijd zijn,

in het besef dat - aangezien ze in Palestina zijn - dit de enige vorm van overleven is die zij hebben.

Terwijl er van buitenaf wordt gesproken over een wapenstilstand, geaccepteerd door Hamas maar, zoals gebruikelijk, verworpen door Israël,

is er de laatste twee dagen sprake van een escalatie van bombardementen

met daaropvolgend een flink aantal burgerdoden

– gisteren nog 60.

Ongeveer 10 personen werden gedood buiten bij een moskee tijdens het gebed.

Wat de Palestijnen ’t meest zorgen baart, is de roep om een wapenstilstand

zonder heropening van de grensovergangen op hetzelfde moment.

. Nog voordat materialen voor de wederopbouw worden binnengelaten,

is voedselvoorziening dringend nodig

en degenen die ernstig gewond zijn moeten naar buiten worden gebracht.

De ziekenhuizen zijn overvol met gewonden.

In de hele Gazastrook is slechts een capaciteit van 1.500 bedden,

maar het aantal gewonden is momenteel rond 5.320.

Daarnaast staat de Palestijnse publieke opinie wantrouwig ten opzichte van Egypte als gekozen bemiddelaar voor de gesprekken

omdat het Egyptische leiderschap notoir kruiperig is ten opzichte van Israël.

. “Waarom is er geen Europees land om te bemiddelen?

De rol van Duitsland, een echt neutraal land,

was doorslaggevend in de oplossing van het conflict tussen Israël en Hezbollah”,

zegt een zwaarmoedige Hamza, professor aan de universiteit.

Vanochtend nog werd een VN-school in Beit Lahiya,

in het noorden van de Gazastrook, zwaar getroffen door Israëlische tanks.

Er waren 14 gewonden en twee broertjes, Bilal en Mohammed Al-Ashqar, vijf en zeven jaar, werden gedood.

Hun moeder overleefde, maar verloor beide benen.

Samen met 42.000 anderen

hadden ze onderdak gezocht in de school nadat Israël had bevolen om hun huizen te evacueren.

Ze geloofden daar veilig te zijn, net als de 43 vluchtelingen

die 6 januari werden uitgeroeid tijdens het bloedbad in een UNRWA-school in Jabalia.

“Deze twee kinderen waren zonder twijfel onschuldig,

net zoals er geen twijfel bestaat dat ze nu dood zijn”,

zei John Ging, de directeur van UNRWA Veldoperaties in Gaza,

die onvermoeibaar, hoewel zonder resultaat, doorgaat met het rapporteren van de oorlogsmisdaden die door het Israëlische leger worden begaan.

De Israëlische generaals zijn echter nog steeds bezig met het voorbereiden van de 'missie volbracht'-speech die zij van plan zijn te houden voor de wereld.

Ik ging terug naar wat er over is van Tal El-Hawa Ziekenhuis,

het deel dat nog overeind staat nadat het gebouw in brand werd gestoken door de Israëli's.

Het is nu weer in gebruik genomen als EHBO-eenheid en logistieke basis voor ambulances.

Ze blijven slachtoffers onder het puin vandaan halen, die daar dagenlang opgesloten hebben gezeten rond de ernstig beschadigde gebouwen.

Het Al-Shifa ziekenhuis vangt een kind op dat Suhaib Suliman heet,

de enige overlevende van een familie van 25 personen, die allen dood zijn.

Een jong meisje, Hadil Samony, verloor 11 familieleden.

Ze zal niemand hebben die voor haar kan zorgen nadat ze uit het ziekenhuis ontslagen is.

Neem me niet kwalijk, maar kan iemand uitleggen wat voor soort missie dit is?

Het gaat rechtstreeks van collectieve bestraffing tot massaslachting.

Op zijn blog vat een gefrustreerde Arabische man onder de naam Raja Chemayel het allemaal als volgt samen:

“Neem een strook land van ongeveer 40 km. lang en 5 kilometer breed.

Noem het Gaza.

Prop er vervolgens 1,4 miljoen bewoners in.

Omring het daarna door de zee in het westen, Egypte met Mubarak in het zuiden, Israël in het noorden,

en noem het 'Het land van terroristen'.

Verklaar het dan de oorlog en val het binnen met 232 tanks,

, 687 gepantserde voertuigen,

43 luchthavens voor straaljagers,

105 oorlogshelikopters,

221 eenheden grondartillerie,

349 mortieren, 3 spionagesatellieten,

64 informanten, 12 spionnen en 8000 aanvalstroepen.

Noem dit alles dan ‘verdediging van Israël'.

Stop dan even een minuut en zeg

dat je zult 'voorkomen dat de burgerbevolking geraakt wordt'

en noemt jezelf de enige democratie in actie.

Hoe je het ook bekijkt, alleen een wonder kan voorkomen dat je die burgers raakt,

of het is gewoon een leugen. Maar nogmaals, noem het gewoon 'verdediging van Israël'.

Nu komt de vraag:

wat zou er gebeuren als de indringer een leugenaar bleek te zijn?

Wat zou er gebeuren met die ongewapende burgers?

Hoe zou, gezien de situatie, zelfs Moeder Theresa

of Mickey Mouse kunnen vermijden dat je met zoveel vuurkracht al die burgers raakt ...?

Noem het wat je wilt,

maar Israël wist donders goed dat die ongewapende mensen er waren.

Israël heeft ze daar zelf vastgezet.

Dus, ga je gang en noem het volkerenmoord.Dat is veel geloofwaardiger.”

Afgezien van een paar op brutale wijze vermoorde leiders

heeft Hamas geen last van deze aanval

en heeft zeker niet aan populariteit verloren.

In tegendeel: ze hebben aan populariteit gewonnen.

Zo nu en dan zou het verstandig zijn om in gedachten te houden dat Hamas niet een stelletje terroristen is, noch een politieke partij,

maar een beweging,

en als zodanig zijn ze onmogelijk te neutraliseren met een zwerm clusterbommen.

Als ik Palestijnen naar hun mening vraag over de werkelijke agenda achter deze brute slachting,

zeggen velen dat het alles te maken heeft met de Israëlische verkiezingen in februari.

Ze maakten succesvolle propaganda, een stem per keer.

Het is altijd zo geweest aan de vooravond van de verkiezingen.

Een maand geleden nog werd voorspeld dat Benjamin Netanyahu zeker de winnaar zou zijn,

maar nu is de verwachting dat hij zal verliezen in de competitie tegen de bloeddorstige visie van Ehud Olmert en Tzipi Livni.

Avigdor Lieberman is de leider van Yisrael Beitenu, een groeiende politieke kracht, die 11 zetels heeft gewonnen na de verkiezingen van 2006,

maar de opiniepeilingen laten zien dat ze in populariteit aan het winnen zijn, zelfs met uitspraken als de volgende:

“Gaza moet van de kaart worden gewist met een nucleaire bom,

op de manier waarop de Amerikanen het met Hiroshima en Nagasaki hebben gedaan”.

De Israëlische schrijver Abraham Yehoshua verklaarde gisteren aan Haaretz::

“We doden vandaag hun kinderen om er veel meer voor morgen te redden”.

Ik ben nu bang dat zijn ‘Reis naar het einde van het Millennium’

is terechtgekomen aan boord van een tank voor een ziekenhuis dat in vlammen staat.

Voltaire nodigde ons uit om alle meningen te respecteren.

Ik stel voor om te stoppen met het zaaien van zaden met haat,

die te besprenkelen met bloed en te voeden met wrok.

Blijf menselijk.

19 januari 2009

De Levenden en de Doden

In Gaza hebben alleen de doden het einde van de oorlog gezien.

Voor de levenden kan geen wapenstilstand de dagelijkse strijd van een voortdurende zoektocht om te overleven goedmaken.

Ze hebben geen stromend water, gas, elektriciteit

en geen brood en melk om hun kinderen te voeden.

Duizenden mensen hebben hun huizen verloren.

Humanitaire hulp sijpelt mondjesmaat via de passen als een druppelend infuus

en je krijgt het gevoel dat de welwillendheid

van de medeplichtigen van de moordenaars slechts tijdelijk is.

Morgen zal Ban Ki-Moon, secretaris-generaal van de VN, naar Gaza reizen

en we zijn er vrijwel zeker van dat John Ging, directeur van UNRWA Veldoperaties in Gaza, hem veel te vertellen zal hebben

nadat Israël twee VN-scholen bombardeerde,

vier van hun medewerkers vermoordde

en het UNRWA-centrum in Gazastad bombardeerde en vernietigde,

tonnen aan medicijnen en voedselvoorraden, bestemd voor de burgerbevolking,

terugbrengend tot as.

Gaza's puinbergen blijven lichamen terugspuwen naar de oppervlakte.

Gisteren in Jabalia, Tal El-Hawa in Gaza-stad en Zeitoun, hebben paramedici van Rode Halve Maan,

met wat hulp van de ISM-vrijwilligers,

in totaal 95 lichamen uit de ruïnes getrokken,

waarvan vele in een verregaande staat van ontbinding zijn.

Lopend door de straten van de stad

en niet langer voortdurend bang door de gedachte aan een bom die me met chirurgische precisie zou kunnen onthoofden,

huiver ik nog steeds bij het zien van zwerfhonden die zich in een kring verzameld hebben,

me voorstelled wat zich voor mijn ogen zou kunnen openbaren

als hun maaltijd.

Opgelucht uitziende mannen hangen weer rond in hun moskeeën en cafés,

maar hun houding van geveinsde normaliteit is gemakkelijk te doorzien.

Velen van hen hebben een familielid verloren of geen plek meer om te wonen

Ze doen alsof ze terugkeren naar hun dagelijkse routine om het moreel van hun vrouwen en kinderen hoog te houden –

op de één of andere manier moet zelfs met deze catastrofe worden omgegaan.

Vanochtend reden we met een aantal ambulances naar de meest verwoeste wijken in de stad,

Tal el-Hawa en Zeitoun.

Met vragenlijsten gingen we van deur tot deur om een overzicht samen te stellen van de omvang van de schade aan de gebouwen

en noteerden de meest dringende behoeften van de families:

medicijnen voor ouderen en zieken en rijst, olie en bloem -

essentiële basisbehoeften - om zich mee te kunnen voeden.

Alles wat we tot nu toe hebben kunnen geven, zijn meters nylon

om te gebruiken in plaats van hun verbrijzelde ruiten teneinde de kou buiten te houden.

ISM-collega's in Rafah vertelden me

dat de gemeente een paar duizend dollar heeft gegeven -

slechts centen - aan families van wie de huizen compleet met de grond gelijk zijn gemaakt door de bommen,

precies dezelfde bommen die, volgens Israël, slechts gegooid waren om de tunnels vernietigen.

Na het einde van het conflict met Libanon

heeft Hezbollah miljoenen dollars in cheques gedoneerd om dakloze Libanese burgers te ondersteunen.

In Gaza, onder embargo en belegerd,

is Hamas nauwelijks in staat om zijn volk te steunen

met wat 'nauwelijks genoeg zou zijn om een stal voor het vee te herbouwen',

zegt Khaled, een boer uit Rafah.

Aangezien de wapenstilstand eenzijdig is, heeft Israël eenzijdig beslist om deze niet te respecteren.

Khan Yunos, een Palestijnse jongen, werd gisteren gedood en een ander raakte gewond.

Ten oosten van Gazastad,

hebben helikopters een woonwijk besproeid met witte fosfor.

Hetzelfde gebeurde in Jabalia.

In Khan Younis hebben de oorlogsschepen vandaag met hun kanonnen een open vlakte beschoten,

gelukkig zonder dat iemand gewond raakte.

Maar, terwijl ik schrijf, bereikt me nieuws over optrekkende tanks.

We zijn ons niet bewust van enige Palestijnse raket die zou zijn afgevuurd gedurende de laatste 24 uur.

Internationale journalisten schreeuwen langs de hele Gazastrook om nieuws.

Ze konden pas vandaag binnenkomen. Israël verschafte hen pas een toegangspas nu het bloedbad in afbouw is.

Staande bij het zwartgeblakerde geraamte van wat over is van het Al-Quds ziekenhuis in Gazastad

vraagt een verbaasde BBC-verslaggever me hoe het leger

het gebouw mogelijk kan hebben aangezien voor een terroristennest.—

Ik zei:

“Om dezelfde reden dat wegrennende kinderen uit brandende gebouwen

in zicht komen van sluipschutters op de daken,

die dan niet aarzelen om hen te doden,

hun grijze massa verspreidend over de straat”.

De journalist fronste zijn voorhoofd verder.

Het enorme verschil tussen ons ooggetuigen en de slachtoffers van het bloedbad

en degenen die er via onze verhalen over gehoord hebben, wordt nu verder benadrukt.

Vanuit Rome heb ik vernomen dat de EU van plan is

om de fondsen te bevriezen die zijn toegewezen voor de wederopbouw van Gaza

zolang het nog door Hamas geregeerd wordt.

/Zinspeelde hij./

De Europese Commissaris voor Buitenlandse Betrekkingen, Benita Ferrero-Waldner, heeft haar punt hierover duidelijk gemaakt:

"De steun voor de wederopbouw van de Gazastrook", stelde de Europese diplomaat,

"zal alleen aankomen als de Palestijnse president Abu Mazen

zijn gezag over het gebied opnieuw zal herstellen”.

Voor de Palestijnen in Gaza is dit een uitdrukkelijke uitnodiging van buitenaf om deel te nemen aan een burgeroorlog

of een staatsgreep.

Het staat gelijk aan legitimering van de massamoord op 410 kinderen,

die stierven omdat hun ouders een democratisch

en vrij gekozen Hamas ondersteunen.

"De EU is ijverig in het navolgen van de criminele politiek van collectieve straffen, opgelegd door Israël.

Waarom worden de hulpfondsen niet aan de VN toevertrouwd?

Of aan één of andere regeringsorganisatie?

De Verenigde Staten zijn vrij om een oorlogsstoker zoals Bush te kiezen,

Israël kan leiders te kiezen met bloed aan hun handen zoals Sharon en Netanyahu,

maar wij, het volk van gaza,

zijn niet vrij om Hamas te kiezen?"

stelt Mohamed, een mensenrechtenactivist,

die zelf nooit op de Islamitische beweging heeft gestemd.

Ik had geen argumenten om hem tegen te spreken.

Levende Palestijnen leren van hun doden;

ze leren te leven terwijl ze doodgaan, vanaf hun jongste leeftijd.

Wapenstilstand na wapenstilstand is de algemene gewaarwording hier die van een macabere pauze

tijdens welke de doden worden geteld tussen het ene bloedbad en het volgende

en vrede is nog nooit zo ongrijpbaar geweest.

Scheurend door Gazastad aan boord van een ambulance met voor één keer de sirene uitgeschakeld,

is de oorlog nog overal,

tussen de ruïnes van een stad waarvan de glimlach geplunderd is en die nu slechts bevolkt wordt door bange blikken,

ogen die voortdurend de lucht afzoeken naar de vliegtuigen die nog steeds eindeloos over hun hoofden vliegen.

In een huis dat we bezochten met een aantal paramedici,

zag ik een paar pasteltekeningen op de vloer.

Ze waren duidelijk gemaakt door een kind, dat ze had achtergelaten na het evacueren van de woning in razende haast.

Ik pakte er één op

- tanks, helicopters en een lichaam in stukken.

In het midden van de tekening was een kind met een steen erin geslaagd de hoogte van de zon te bereiken

en was bezig één van de vliegende doodsmachines te beschadigen.

Er wordt gezegd dat in een kindertekening de zon

het verlangen vertegenwoordigt om te zijn, te bestaan.

De zon die ik zag, huilde tranen van bloed, gekleurd in rood pastel.

Is een eenzijdige wapenstilstand genoeg om zulke trauma’s te genezen?

Blijf menselijk.

20 januari 2009

Sporen van Dood

“Als de gegevens van de massale vernietiging van Gaza bekend worden,

zal mijn enige reden om naar Amsterdam te reizen

zijn het verschijnen voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag”.

Deze woorden werden door de krant ‘Haaretz’ toegeschreven

aan een Israëlische minister, die liever anoniem wil blijven.

Overal ter wereld willen verontwaardigde mensenrechtenorganisaties en burgers

het Israëlische leger en de regering voor de rechter gesleept zien worden,

hopend dat ze schuldig worden bevonden aan de oorlogsmisdaden waarmee ze hun handen hebben bebloed tijdens de 22-daagse slachting in Gaza.

Tijdens hun publieke optredens uiten het leger en de regeringsleiders zich niet al te verdeeld.

Ze beweren harde bewijzen te hebben dat de plekken, die ze gebombardeerd hebben,

allemaal bases waren die door Hamas-terroristen werden gebruikt.

Laat ik duidelijk zijn:

we hebben het over meer dan 20.000 huizen die zijn beschadigd door de beschietingen,

inclusief 1.300 menselijke slachtoffers.

Om deze vermeende,

cruciaal strategische vluchtoorden van het islamitische terrorisme te checken,

ging ik naar één van de zwaarst gebombardeerde gebieden, Jabal Al-Dardour in de noordelijke Gazastrook.

Tientallen gebouwen waren met de grond gelijkgemaakt.

De mammoetgrote, gepantserde bulldozers zijn op maat gebouwd door Caterpillar (boycotten!)

om Palestijnse huizen met de grond gelijk te maken

en worden gebruikt om de legertanks een handje te helpen bij hun vernietigende werk.

Ik zag daar mannen en vrouwen graaien in het puin op zoek naar spullen, zoals een kledingstuk,

een paar bestofte schooltassen of portretfoto's van gezinnen in gebarsten lijsten.

Ik heb nooit een vernietigd wapenarsenaal gezien,

alleen gebouwen waarvan de daken van de muren waren gerukt, zodat je zicht hebt op wat ooit een woonkamer was, de overblijfselen van een slaapkamer,

of een keuken die gereduceerd is tot as.

Abu Omar, een moleculair bioloog,

heeft me uitgenodigd om te komen kijken wat er over is van zijn appartement.

Zijn buurman Osama, een kinderarts,

liet me ook zijn huis zien, gereduceerd tot een vergiet.

De stuwende kracht van de raketten

deed brokstukken van de sinaasappelboomgaard in de buurt op het gebouw spatten.

Het sap van sinaasappelen, vermengd met geronnen bloed, spetterde over de hele vloer,

zodat die er uitzag als het doek van een naïeve schilder.

Een oudere man, zijn hoofd gewikkeld in een kafiyeh,

benadert ons en vraagt Natalie, onze Libanese ISM-collega, waar ze vandaan komt.

Zwaaiend met zijn wandelstok in de lucht,

alsof hij een wijde boog tekent over het verwoeste landschap vóór ons,

zegt hij,

“Beirut en Gaza, hetzelfde schilderij, dezelfde kunstenaar”.

Zelfs Osama’s duiventil werd niet gespaard van de beschietingen.

Zijn vogels liggen op de grond, alsof ze verslagen zijn door een hemel die te zwaar was voor hun vleugels,

zo zwaar als 'gegoten lood'.

"Ze probeerden de Palestijnse luchtmacht verslaan,

of misschien dachten ze dat deze vogels zendingen zouden afleveren voor Hamas",

zei ik tegen de kinderarts, een treurige glimlach bij hem teweeg brengend.

Terwijl we in onze aftandse taxi rondreden,

kruiste onze weg zich met die van VN secretaris-generaal Ban Ki-Moon.

Een lange rij gloednieuwe SUV's, allemaal met getinte ramen en VN-logo's,

schoot door Gaza alsof de aarde beefde onder hun banden.

Dat was overigens tot een paar dagen geleden het geval.

Slenterend door de onmogelijke puzzel van Jabal Al-Dardour's ruïnes,

hoorde ik iemand mijn naam roepen. Toen ik over mijn schouder keek, zag ik Abu Ashrafa.

Ik bezocht de begrafenis van zijn zoon toen hij gedood was door een bom vorig jaar november,

een maand waarin - volgens Israël en de Westerse media - een wapenstilstand was afgeroepen.

Abu Ashrafa had net een ander familielid verloren en zijn huis was tot op de funderingen met de grond gelijk gemaakt.

“Ze hebben geen enkel stuk vee, geen rots of olijfboom laten staan - ze zijn niet menselijk”,

zei hij terwijl hij me naar zijn olijfboomgaard bracht.

Veel bomen - de eeuwen oude - zijn omgetrokken door Israëlische bulldozers.

Het is alsof ze probeerden ‘goed’ te maken dat ze niet in staat waren om levens weg te vagen die onmogelijk kunnen worden ontworteld van hun oorsprong,

hun identiteit en hun brandende verlangen naar rechtvaardigheid, waardoor ze alle vernietiging overleven.

Een stukje verderop benaderde een man van middelbare leeftijd me

met de vraag of ik dacht dat alle Palestijnen Hamas guerrillastrijders waren.

Vanuit een raam in zijn beschadigde huis wapperde een gele Fatah vlag.

“Onze Kalashnikov is ons vertrouwen en onze eer,

wij zullen ons land met hand en tand verdedigen op dezelfde manier waarop je je dochter zou verdedigen tegen verkrachting”,

vertelde deze Fatah aanhanger me.

Als het doel van Israël was om de Gazastrook te isoleren en te ontdoen van Hamas

door een volk, dat al verdeeld was door interne kritiek, verder te verdelen

dan heeft Israël precies het tegenovergestelde bereikt van wat het beoogde.

Het bombardement heeft Gaza deels zijn nationale identiteit teruggegeven.

De lakmoesproef van deze nieuwe situatie

wordt weergegeven door de muqawama, het Palestijnse verzet,

heldhaftig in zijn poging om het oprukkende Israëlische leger te stoppen.

De golvende baarden van de Izz al-Din al-Qassam Moslim Brigades, de strijdvleugel van Hamas,

hebben zij-aan-zij gevochten met de schelmachtige, sportieve sikjes van de marxistische guerrillastrijders van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina

en naast Fatah's Al-Aqsa Martelaren Brigades.

Alleen de tijd zal leren of deze herontdekte eenheid tussen de milities

een weerspiegeling is van eenheid binnen de burgerlijke en politieke samenleving.

Toen we het maanbeschenen Jabal Al-Dardour achter ons lieten, ontdaan van haar gebouwen,

stopten we bij een fronsend kind dat op een stapel puin zat,

of wat er over was van de binnenplaats van zijn huis.

We vroegen hem wat er door zijn hoofd ging.

In zijn eenvoudige woorden leek hij te willen zeggen dat Hamas en diens verzet

verantwoordelijk waren voor deze ramp.

Dus nam Fida, onze ISM-collega, hem op een moederlijke manier bij zich

en vertelde hem in het kort over hun geschiedenis.

Ze vertelde over soldaten die Rafah in 2004 binnen marcheerden

en hele wijken met de grond gelijk maakten,

precies zoals hier en nu was gebeurd.

Destijds was er geen Hamas en de Fatah-leider, Yasser Arafat, was de zogenoemde terrorist, de vijand nummer één

die onttroond moest worden en weggevaagd uit Palestina.

Maar in plaats van een gerichte aanval op het hoofdkwartier van Fatah, sloegen ook toen de Israëlische troepen lukraak toe en doodden tientallen burgers,

daarbij ook het huis van Fida met de grond gelijk makend.

Onderweg terug naar Gazastad,

dook de auto waarin we reden in een gat in het beton, dat was ontstaan door de krakende wielen van de tanks.

De taxichauffeur draaide zich om en zei:

“De dood was hier en heeft haar voetsporen nagelaten”.

Ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat de littekens van dit land genezen.

Blijf menselijk.

22 januari 2009

Wat haar Tranen hebben Gezien

Ik stapte over de drempel van mijn huis in Almina, tegenover de haven van Gazastad, na enkele dagen afwezigheid.

Alles was precies zoals ik het had achtergelaten.

- de benzinetank had nog steeds anorexia (hem voeden is te duur)

en de stroom was afgesneden door de tang van een volkomen vreemdeling.

Het aangename panorama dat zich ooit voor mijn raam had bevonden, was veranderd

en verhief mijn gedachten niet meer boven de ellende van leven onder belegering.

In tegendeel, het wrijft nu zout in de wond, een trauma dat niet zal genezen met zijn herinneringen aan een bloedbad.

Twintig meter van mijn voordeur, waar eens de brandweerkazerne stond, gaapt nu een enorme krater

waar kinderen in rondprutsen, als om de gruwel ervan te verdrijven voor hun ouders.

De middagoproep tot gebed heeft niet meer dezelfde geruststellende kwaliteit van de zang van de muezzin waaraan ik gewend was geraakt.

Ik vraag me af waar hij is heengegaan en of hij erin geslaagd is te overleven bovenop één van de weinige minaretten die nog intact zijn gelaten.

De laatste keer dat ik naar hem luisterde, moest deze anonieme muezzin zijn plechtig gezongen oproep tot gebed onderbreken

vanwege een hoest op de borst.

Het is een aandoening waar ik zelf ook last van heb

want de gassen ten gevolge van de bombardementen in Gaza hebben niemand gespaard.

Ik vond een briefje onder het raam op mijn kleine Franse balkon,

alsof het daar was neergelegd door een vriend.

De straat en de tuin waren bezaaid met deze folders, ze waren gegooid vanuit Israëlische vliegtuigen,

de Palestijnen waarschuwend om alert te blijven en zich bewust te zijn dat de muren oren en ogen hadden.

“Bij de minst bedreigende actie tegen Israël zullen we terugkomen om de Gazastrook opnieuw binnen te vallen.

Wat je de afgelopen dagen hebt gezien, is niets vergeleken met wat je te wachten staat”.

Sommige kinderen hadden de folders van straat opgepakt en er papieren vliegtuigjes van gevouwen,

schijnbaar om het bericht terug te sturen naar waar het vandaan gekomen was.

Via de telefoon vertelde Ahmed me over een nieuw kinderspel.

Tot een paar dagen geleden vermaakten ze zich met het opnieuw aansteken van de branden door gewoon te schoppen tegen de stukken van witte fosforbommen

die overal over de Gazastrook verspreid liggen.

Het puin, dat door deze bommen werd achtergelaten, heeft langdurig ontvlambare eigenschappen.

Zelfs enkele dagen na hun ontploffing kunnen ze, als ze worden opgepakt, nog vlam vatten als ze geschud worden.

De paramedici van het Al-Quds ziekenhuis vertellen hoe ze het hebben opgegeven om te proberen de branden te blussen

die veroorzaakt worden door deze illegale bommen

- hun vlammen leken gevoed te worden door het water dat erop gegooid werd.

"De gevolgen van al deze sh*t, die over ons heen is gegooid in de laatste drie weken,

zal opnieuw opduiken in de nabije toekomst, met nieuwe gevallen van kanker en misvormde baby's",

vertelde Munir, een dokter in het Al-Shifa ziekenhuis, me.

Zelfs de buren van Gaza lijken zich zorgen te maken over dit massale gebruik van wapens die verboden zijn middels alle internationale verdragen.

In Sderot en ook in Ashkelon hebben Israëlische burgers formeel opheldering aan hun regering gevraagd

over de wapens die zijn gebruikt om ons te pijnigen.

Het is duidelijk dat verarmd uranium en witte fosfor, op een dergelijke misdadige wijze verspreid over het hele kleine stukje land dat Gaza is,

geen onderscheid zal maken tussen Joden en Moslims als het gaat om het veroorzaken van genetische ziekten.

De wapenstilstand had nu moeten beginnen,

maar vandaag werd ik in wakker door het oorverdovende gerommel van kanonschoten van de oorlogsschepen,

precies zoals enkele dagen geleden.

Enkele dappere Palestijnse vissers hadden gewaagd om de haven uit te varen met visnetten aan boord van hun kleine boten.

De Israëlische marine dwong hen terug.

Tegenwoordig bestaat de enige eetbare vis die in Gaza te vinden is

uit de Egyptische blikjes tonijn die maanden geleden door de tunnels kwamen.

Ten oosten van Gazastad zijn twee kinderen opgeblazen door het spelen met een niet ontploft projectiel.

De getuigen die we hoorden, spraken over actieve mijnen voor de ruïnes van de huizen in Tal El-Hawa.

Enkele explosievenopruimingsexperts, gestuurd door Hamas, maakten ze onschadelijk en,

te oordelen naar de zorg waarmee ze op een off-road voertuig werden geladen,

denk ik dat de Izz al-Din al-Qassam Brigades die dodelijke boodschap binnenkort misschien rechtstreeks terug zullen sturen naar de rechtmatige eigenaren.

Kijkend vanaf het dak van Naeema leek de Israëlisch-Palestijnse grens nooit zo makkelijk te vinden.

Aan de ene kant liggen de groene heuvels die voortdurend bewaterd worden door de Israëlische kibboetsbewoners.

Aan de andere kant zie je de verdorde dorst van een land dat beroofd is van zijn waterbronnen en kuddes.

Naeema wilde me alles vertellen over haar laatste paar dagen

- een voelbaar, hoorbaar en ruikbaar verslag van het bloedbad,

aangezien de jonge Naeema blind is.

Slechts enkele minuten voordat ze de plaats bestormden, gaven de soldaten haar dorpsgenoten dreigend opdracht om hun huizen te evacueren.

De mannen zetten de jongere kinderen op hun schouders en renden weg, samen met hun vrouwen.

Naeema koos om te blijven om hun ontsnapping niet te vertragen.

Ze zocht haar toevlucht in haar eigen huis, denkend dat ze veilig zou zijn,

en bood onderdak aan haar buren, die nergens anders heen konden:

drie vrouwen, een oudere dame en een verlamde oude man.

Toen kwamen de tanks en bulldozers, dood en vernietiging verspreidend,

hectare na hectare verslindend, totdat ze voor Naeema's huis stopten.

Staande op een kleine heuvel, is het gebouw dat Naeema bewoont, het hoogste punt in het dorp

en de Israëlische soldaten, die vonden dat het strategisch gelegen was,

lieten zichzelf binnen en bezetten het twee weken lang.

“Ze kwamen binnen en richtten hun wapens op ons

en duwden ons in een kleine kamer, waar ze ons 11 dagen opgesloten hielden”, zei Naeema.

“Gedurende die hele periode brachten ze ons slechts twee keer water om te drinken

en ons eten bestond uit restjes van het soldatenvoedsel.

Ze lieten ons niet naar het toilet gaan, dus moesten we onszelf ontlasten in een hoek van de kamer.

Ze stonden ons niet toe met elkaar te praten en kwamen binnen en sloegen ons

's nachts, als we bijeengekropen in een kring, probeerden wat kracht uit gebed te halen.

Soms kwamen ze binnen en intimideerden ons door hun wapens tegen onze nek te duwen, ze eisten dat we onze vermeende steun voor Hamas toegaven,

ons beledigdend als we dat niet deden.

Aan het eind van de elfde dag van de gevangenname,

kwam eindelijk het internationale Rode Kruis en verloste de zes gevangenen van hun cipiers.

“Ze stonden ons niet toe om iets mee te nemen, zelfs niet mijn zonnebril”,

vertelde Naeema, haar verhaal beëindigend en toevoegend dat, toen zij en haar buren terugkeerden naar hun huizen,

ze de diefstal door de soldaten ontdekten.

Ze hadden al hun gouden spulletjes en verborgen spaargeld meegenomen, nadat ze hun weinige bezittingen hadden vernield:

twee tv-toestellen, een radio, een koelkast en de zonnepanelen op de daken.

Ik zag tranen in de ogen van deze vrouw, verborgen door haar donkere bril.

Ze leken het meest levendige dat ik ooit had gezien.

In feite was wat Naeema 'zag'

veel meer dan enige jonge vrouw van haar leeftijd ooit te zien zal krijgen

als ze de pech zou hebben om geboren te worden op deze gekwelde strook land.

Blijf menselijk.