We hebben kernenergie nodig om het klimaatprobleem op te lossen

Joe Lassiter is een diep denker die zonder omwegen praat over de ontwikkeling van schone, veilige en koolstof-neutrale productie van betrouwbare, goedkope energie. Zijn analyse van de wereldwijde energierealiteit richt een krachtige lichtbundel op het steeds gevoelige onderwerp van kernenergie, met inbegrip van nieuwe ontwerpen voor centrales die economisch kunnen concurreren met fossiele brandstoffen. We kunnen nucleaire energie veiliger en goedkoper produceren dan in het verleden, aldus Lassiter. Nu moeten we de keuze maken om er voor te gaan.

Het is gemakkelijk om te vergeten
dat vorige nacht

een miljard mensen gingen slapen
zonder toegang tot elektriciteit.

Een miljard mensen.

2,5 miljard mensen beschikken
niet over schone keukenbrandstof

of schone brandstof voor verwarming.

Dat zijn de problemen in de derde wereld.

En het is gemakkelijk voor ons
om niet te empathisch zijn

met mensen zo ver van ons bed.

Maar ook in onze eigen ontwikkelde wereld

zien we de spanning
van stagnerende economieën

die de levens van de mensen
om ons heen verstoren.

We zien het in hele delen van de economie,

waarbij de betrokken mensen
hoop voor de toekomst verliezen

en wanhopen over het heden.

We zien dat in de Brexitstemming.

We zien dat in de Sanders-Trump
campagnes in mijn eigen land.

Maar ook in landen
die pas onlangs de overstap maakten

naar de ontwikkelde wereld.

In China zien we
hoe moeilijk president Xi het heeft

nu hij zoveel mensen in de kolen
en mijnbouw moet gaan ontslaan.

Die zien geen toekomst voor zichzelf.

Wanneer we als samenleving beslissen

hoe we de problemen
van de ontwikkelde wereld

en van de ontwikkelingslanden
gaan aanpakken,

moeten we bepalen welke stappen we nemen

en hoe we de milieu-impact
van deze besluiten in goede banen leiden.

We werken al 25 jaar aan dit probleem,

sinds Rio

en het Kyoto-protocol.

Onze meest recente zet
is het Verdrag van Parijs,

en de daaruit
voortvloeiende klimaatafspraken

die worden geratificeerd
door landen over de hele wereld.

Ik denk dat we heel hoopvol kunnen zijn

dat deze overeenkomsten,
die bottom-up-overeenkomsten zijn,

waarbij landen hebben gezegd
wat ze denken dat ze kunnen doen,

echt en haalbaar zijn voor
de overgrote meerderheid van de partijen.

Het spijtige is,

dat nu we kijken
naar de onafhankelijke analyses

van wat die klimaatverdragen
waarschijnlijk gaan opleveren,

de omvang van het probleem
voor ons duidelijk wordt.

Dit is de schatting van
de Energy Information Agency in de VS

van wat er zal gebeuren
als de landen de klimaatafspraken nakomen

die in Parijs zijn gemaakt,

tussen nu en 2040.

Het toont de CO2-uitstoot
in de hele wereld

in de komende 30 jaar.

Er zijn drie dingen
die je moet bekijken en beseffen.

Eén, de CO2-uitstoot zal
naar verwachting blijven groeien

in de komende 30 jaar.

Met het oog op klimaatcontrole

moet de CO2-uitstoot letterlijk naar nul

want het is de cumulatieve uitstoot
die de planeet doet opwarmen.

Hieraan zie je dat fossiele brandstoffen
de race aan het winnen zijn.

Het tweede wat je zou moeten opvallen

is dat het grootste deel van de groei
uit de ontwikkelingslanden komt --

uit China, uit India,
uit de rest van de wereld,

waaronder Zuid-Afrika,
Indonesië en Brazilië --

nu de meeste van die landen hun volk

naar de laagste regionen
van levensstandaard tillen,

die wij in de ontwikkelde wereld
als vanzelfsprekend ervaren.

Het laatste ding
dat je zou moeten opvallen,

is dat er jaarlijks

ongeveer 10 miljard ton koolstof bijkomt
in de atmosfeer van de planeet

en zich verspreidt over zee en land.

Dat is bovenop de 550 miljard ton
die er vandaag al is.

Binnen 30 jaar

zullen we 850 miljard ton koolstof
in de lucht geloosd hebben,

wat waarschijnlijk onvermijdelijk maakt

dat de mondiale
gemiddelde oppervlaktetemperatuur

met 2-4°C gaat stijgen,

de oceaan zal verzuren

en de zeespiegel zal stijgen.

Dit wordt veroorzaakt door mensen,

door de leefwijze van de samenleving,

en het is aan ons om dat te veranderen,
niet om het te accepteren.

Maar de omvang van het probleem
is iets wat we moeten beseffen.

Verschillende naties
maken verschillende energiekeuzes

naargelang hun natuurlijke rijkdommen.

Het hangt af van hun klimaat.

Het hangt af van de ontwikkeling
die ze hebben doorgemaakt.

Het hangt af van waar
ze zich bevinden op de planeet.

Leven ze waar het meestal donker is

of wonen ze dichter bij de evenaar?

Allerlei dingen
bepalen de keuzes van landen

en ze maken elk een andere keuze.

Wat we bovenal moeten beseffen

is de keuze die China maakte.

China heeft besloten

en blijft besluiten,
om te draaien op steenkool.

De Verenigde Staten
hebben een alternatief.

Ze kunnen draaien op aardgas

door de uitvinding van fracking

en het schaliegas dat we hier hebben.

Ze bieden een alternatief.

De OESO-Europa heeft een keuze.

Het beschikt over duurzame energie,
die het kan inzetten in Duitsland

want het is rijk genoeg
om het zich veroorloven.

De Fransen en de Britten
tonen interesse in kernenergie.

Oost-Europa zet nog steeds
zwaar in op aardgas en steenkool,

en het aardgas uit Rusland,

met al zijn verwikkelingen.

China heeft veel minder keuzes

en een veel moeilijker
probleem om op te lossen.

Als je kijkt naar China
en je jezelf afvraagt

waarom steenkool zo belangrijk voor ze is,

moet je niet vergeten
wat China heeft gedaan.

China bracht mensen naar de elektriciteit,
niet elektriciteit naar de mensen.

Ze hebben het platteland
niet geëlektrificeerd.

Ze bouwden steden.

Het verstedelijkte door met goedkope
arbeidskrachten en lage energiekosten

exportindustrieën te creëren,

om zo een enorme hoeveelheid
groei te financieren.

Als we kijken naar China's weg,

dan weten we allemaal dat de welvaart
in China dramatisch is toegenomen.

In 1980 leefde 80 procent
van de Chinese bevolking

onder de extreme armoede-grens,

onder het niveau
van $1,90 per persoon per dag.

Tegen het jaar 2000 leefde slechts
20 procent van de Chinese bevolking

onder dat niveau van extreme armoede --

een opmerkelijke prestatie,

toegegeven, met beperkingen
in de burgerlijke vrijheden

die moeilijk te aanvaarden
zouden zijn in de westerse wereld.

Maar de impact van al die rijkdom

gaf mensen toegang
tot veel betere voeding.

Er kwamen waterleidingen

en riolen,

daardoor een dramatische
afname van buikloopziekten,

maar wel meer luchtvervuiling buitenshuis.

Maar in 1980 en zelfs vandaag de dag,

was luchtvervuiling binnenshuis
doodsoorzaak nummer één in China,

omdat mensen niet beschikken

over zuivere brandstoffen
om te koken en te verwarmen.

In feite wordt geschat dat nog in 2040

200 miljoen mensen in China

niet zullen beschikken
over schone brandstoffen om te koken.

Ze hebben een opmerkelijk traject te gaan.

India moet ook aan de behoeften
van haar eigen mensen voldoen,

en gaat dat doen door kolen te verbranden.

Als we kijken naar voorspellingen
van het milieu-effecten rapport

over verbranding van kolen in India,

dan zal India bijna vier keer
meer energie uit steenkool halen

dan uit hernieuwbare bronnen.

Niet omdat ze
de alternatieven niet kennen,

maar rijke landen
kunnen doen wat ze willen,

en arme landen doen wat ze moeten doen.

Wat kunnen we dus doen om de uitstoot
van koolstof op de tijd stoppen?

Wat kunnen we doen om
deze prognose te wijzigen?

Want het is een voorspelling
die we kunnen veranderen

als we de wil hebben om het te doen.

Allereerst moeten we nadenken
over de omvang van het probleem.

Tussen nu en 2040 zullen er

800 tot 1600 nieuwe steenkoolcentrales
worden gebouwd op de wereld.

Deze week worden tussen de één en drie
1-gigawatt kolencentrales

wereldwijd opgestart.

Dat gebeurt ongeacht wat we willen,

omdat de mensen die hun land regeren,

de belangen van hun burgers beoordeelden

en besloten dat het in het belang
van hun burgers was om dat te doen.

En dat gaat gebeuren,
tenzij ze een beter alternatief hebben.

En elke 100 van deze centrales

zullen tussen de één en drie procent

van het klimaatbudget
van de Aarde opgebruiken.

Dus telkens je denkt dat je iets moet doen

aan de opwarming van de aarde,

vergeet dan niet dat wekelijks

iemand een kolencentrale opstart
die 50 jaar lang in bedrijf zal blijven

en je verhindert er iets aan te doen.

We vergaten waarover
Vinod Khosla het altijd had.

Hij is van Indiase afkomst,
maar een Amerikaanse durfkapitalist.

Hij zei in de vroege jaren 2000

dat als je wilde dat China en India
afzagen van fossiele brandstoffen,

je een technologie moest creëren
die slaagde voor de 'Chindia test',

'Chindia' is een samenvoegsel
van de twee woorden.

Ze moest allereerst levensvatbaar zijn,

wat betekent dat ze het technisch gezien
in hun land konden uitvoeren,

en dat ze door de mensen
in het land zou worden aanvaard.

Ten tweede moest het
een schaalbare technologie zijn,

die dezelfde voordelen kon leveren

als fossiele brandstoffen
op hetzelfde tijdschema

zodat ze eenzelfde levenstandaard
kunnen bereiken,

die wij, nogmaals, vanzelfsprekend vinden.

Ten derde moest ze kosteneffectief worden

zonder subsidie of mandaat.

Ze moest op eigen benen kunnen staan.

Ze kon niet voor zoveel mensen
worden gehandhaafd

als die landen moesten gaan bedelen

of als een ander land zou zeggen:
"Ik drijf geen handel met jullie",

om die technologische
verschuiving te laten gebeuren.

Aan de Chindia-test

voldoet gewoonweg geen enkel alternatief.

Dat zegt de EIA-voorspelling ons.

China bouwt 800 gigawatt aan kolen,

400 gigawatt aan waterkracht,

en ongeveer 200 gigawatt nucleair

en op energie-equivalente basis,
gecorrigeerd voor onderbrekingen,

ongeveer 100 gigawatt
aan duurzame energie.

800 gigawatt aan steenkool.

Ze doen dat, de kosten beter
kennende dan enig ander land.

Ze kennen de noodzaak
beter dan enig ander land.

Maar daarnaar streven ze voor 2040

tenzij wij ze een beter alternatief geven.

Om ze een betere keuze te geven,

moet die aan de Chindia-norm voldoen.

Als je naar alle alternatieven kijkt,

zijn er eigenlijk twee
die er bijna aan voldoen voldoen.

De eerste is een nieuwe vorm
van nucleaire energie

waarover ik straks zal praten.

Een nieuwe generatie kerncentrales
staat op de tekentafels

rondom de wereld,

en de mensen die ze ontwikkelen zeggen:

we kunnen ze in 2025 demonstreren

en in 2030 opschalen,

als je ons toestemming geeft.

Het tweede alternatief
dat er op tijd zou kunnen zijn,

is zonne-energie op bruikbare schaal
ondersteund met aardgas,

dat we vandaag al kunnen gebruiken,

in tegenstelling tot de batterijen
die nog in ontwikkeling zijn.

Wat houdt die nieuwe kernenergie tegen?

Verouderde regelgeving
en mentaliteit van gisteren.

We hebben geen gebruik gemaakt

van ons nieuwste wetenschappelijke
denken over radiologische gezondheid,

om te bepalen hoe te
communiceren met het publiek

en hoe nieuwe kernreactoren te testen.

We hebben nieuwe wetenschappelijke kennis
die we moeten gebruiken

om te verbeteren hoe we
de nucleaire industrie reguleren.

Het tweede punt is dat we
nog zitten met een mentaliteit

die zegt dat het 25 jaar duurt
en 2 tot 5 miljard dollar kost

om een kerncentrale te ontwikkelen.

Dat komt door de historische,
militaire mentaliteit

vanwaar de kernenergie kwam.

Deze nieuwe nucleaire ondernemingen zeggen

dat ze energie kunnen leveren
voor 5 cent per kilowattuur.

En ze kunnen
100 gigawatt per jaar leveren.

Ze kunnen het demonstreren in 2025

en op schaal leveren in 2030.

Als we ze de kans geven.

Op dit moment wachten we
in principe op een wonder.

Wat we nodig hebben is een keuze.

Als het niet veilig of goedkoop kan,

moet het niet worden toegepast.

Ik vraag jullie niet
om een idee te propageren,

maar schrijf je leiders,

schrijf de leider van de ngo's
die je ondersteunt,

en vertel ze om de keuze
aan jullie te laten,

niet aan het verleden.

Veel dank.

(Applaus)