როგორ კლავენ სკოლები შემოქმედებას

სერ კენ რობინსონმა წამოაყენა ხალისიანი და შემდზვრელი არგუმენტი ისეთი განათლების სისტემის შექმნისთვის, რომელიც ეხმარება (ხელის შეშლის ნაცვლად) შემოქმედებას

დილა მშვიდობის.
როგორ ბრძანდებით?

(სიცილი)

დიდებული კონფერენცია იყო არა?

უზარმაზარი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე
ამ ყველაფერმა

ისე, მეც დაგტოვებთ ეხლა.

(სიცილი)

სამი თემა ტრიალებდა
კონფერენციის განმავლობაში,

იმასთან დაკავშირებული
რაზეც მინდა რომ გელაპარაკოთ.

პირველი არის ადამიანური შემოქმედებითობის
არაჩვეულებრივი მაგალითი

ყველა პრეზენტაციაში რაც კი აქამდე გვქონდა

და ყველა აქ მყოფ ადამიანში.
უბრალოდ, უდიდესი სხვადასხვაობა

და სპექტრი ამ შემოქმედების.მეორე არის ის რომ

ჩვენ ეხლა ვართ ისეთ ადგილას, რომ წარმოდგენა არ გვაქვს თუ რა მოხდება,

მომავლის მხრივ. წარმოდგენა არ გვაქვს

როგორ გათამაშდება ეს ყველაფერი.

პირადათ მე დაინტერესუბული ვარ განათლებით --

სხვათს შორის, ვამჩნევ რომ ყველას აქვს გარკვეული ინტერესი განატლებაში

თქვენ არა?მე ეს ძალზედ საინტერესოდ მიმაჩნია.

თუ სადმე ვახშამზე, ან საღამოზე ხართ და იტყვით რომ

განათლების სფეროში მუშაობთ --

ისე, არც ისე ხშირად ხარ ადამიანი სოციალურ საღამოებზე, აშკარად, თუ მუშაოფ განათლების სფეროში

(სიცილი) არავინ გპატიჟებს.

და კვლავ მოსვლასაც არავინ გთხოვს. ჩემდა გასაკვირათ.

მაგრამ თუ ხართ სადმე ასეთ გარემოში, და უთხარით ვინმეს,

ხომ იცით, ვინმე გკიტხავთ, "რას საქმიანობთ?"

და თქვენ პასუხობთ - განათლების სფეროში,

და ხედავთ როგორ უფითრდება სახე. ფიქრობენ,

"ღმერთო ჩემო," ხომ იცით, "რატომ მე? კვირაში ერთი საღამო საზოგადოებაში"(სიცილი)

მაგრამ, თუ შეეკითხეთ მათი განათლების შესახებ,

მიგაკრავენ კედელზე. რადგან ეს ერთ-ერთი ისეთი რამ არის

რაც ღრმადაა გამჯდარი ხალხში, არ ვარ მართალი?

როგორც რელიგია, და ფული, და ასე შემდეგ.

მე უაღრესად დიდი ინტერესი მაქვს განათლების სფეროთი, და ჩემის აზრით ჩვენ ყვალს გვაქვს.

უაღრესად დიდი ინტერესი დაბანდებული განათლებაში,

ნაწილობრივ იმიტომ რომ, განათლებაა რამაც უნდა

წაგვიყვანოს იმ მომავლისკენ რომელის ჯერ მიუწვდომელია.

თუ კარგად დაფიქრდებით, ბავშვები ვინც წელს იწყებენ სკოლაში სცავლას

პენსიაზე გავლენ 2065 წელს. არავის აქვს წარმოდგენა --

მიუხედავად მთელი, ბოლო ოთხი დღის განმავლობაში, პარადზე გამოტანილი ექსპერტიზისა --

თუ როგორი იქნება მსოფლიო

ხუთი წლის შემდეგ. მიუხედავად ამისა ჩვენ განკუთვნილნი ვართ

მათ განსანატლებლად იმ მსოფლიოსთვის. ასე რომ წარმოუდგენლობა, ჩემის აზრით,

არის ექსტრაორდინალური

და მესამე ნაწილი ამ ყველაფრის არის ის რომ

ჩვენ ყველა ვთანხმდებით, მიუხედავად, იმაზე რომ

ბავშვებს აქვთ ექსტრაორდინალური ნიჭი და უნარი --

მათი უნარი სიახლის დანერგვის. მაგალითად. გუშინ საღამოს, სირენა იყო საოცრება,

არა? უბრალოდ დანახვა თუ რა შეუძლია მას.

და იგი არის განსაკუთრებული, მაგრამ მემგონი არც ისე დზალიან, ასე ვთქვათ,

განსაკუთრებული მთელს ბავშვობაში

ჩვენ რასაც ვხედავთ არის პიროვნება ექსტრაორდინალური თავდადებით

ვინც იპოვნა თავისი ტალანტი. და ჩემი არგუმენტი არის ის

რომ ყოველ ბავშვს აქვს უშველებელი ტალანტი.

და ჩვენ, საკმაოდ დაუნდობლად, ვფლანგავთ მათ ტალანტებს.

ამიტომაც მინდა ვილაპარაკო განათლებაზე და

მინდა ასევე ვილაპარაკო შემოქმედებაზე. ჩემი დავა არის ის რომ

შემოქმედება ამჟამად არის იმდენად მნიშვნელოვანი როგორც წერა-კითხვა

და ჩვენ ორივეს თანაბარი სტატუსი უნდა მივანიჭოთ.

(აპლოდისმენტები) მადლობთ. სულ ეს იყო, სხვათა შორის.

ძალიან დიდ მადლობა.(სიცილი) მაშასადამე, 15 წუტი დამრჩა.

ესეიგი, მე ვარ დაბადებული -- არა.(სიცილი)

ჩინებული ამბავი მოვისმინე ახლახან -- და ძალზედ მიყვარს მისი მოყოლა --

ერთი პატარა გოგ, ხატვის გაკვეთილზე. ექვსი ცლის

და იჯდა კლასის ბოლოს, ხატავდა,

და მასწავლებელმა თქვა რომ ეს პატარა გოგო იშვიათად თუ

აქცევდა კლასებს ყურადღებას, და ამ ხატვის გაკვეთილზე პირიქით.

მასწავლებელი მოიხიბლა და მიუახლოვდა მას

და შეეკითხა, "რას ხატავ?"

და გოგონამ უპასუხა, "მე ვხატავ ღმერთის სურათს."

და მასწავლებელმა უთხრა, "კი მაგრამ არავინ იცის ღმერტი როგორ გამოიყურება."

და გოგნამ უპასუხა, "ცოტა ხანში ეცოდინებათ."

(სიცილი)

ჩემი ბიჭი ოთხი წლის რომ იყო ინგლისში --

მართალი რო გითხრათ, ყველგან ოთხი წლის იყო (სიცილი)

ძაან მკაცრად თუ განვიხილეთ, სადაც არ წავედით, ყველგან ოთხის იყო იმ წელს.

იგი მონაწილეობას იღებდა ქრისტეშობის სპექტაკლში

ამბავი ხომ გახსოვთ? არა, ძაან დიდი იყო.

დიდი და ცნობილი ამბავია. მელ გიბსონმა გააკეთა გაგრძელობა

შეიძლება ნანახი გქონდეთ: "ქრისტეშობა ორი."-- მაგრამ ჟეიმსი თამაშობდა იოსებს,

რის შესახებაც ჩვენ ძალზედ მოხიბლულნი ვიყავით.

ჩვენ ეს ერთ-ერთ წამყვან როლად მიგვჩნდა.

იქაურობა გავავსეთ ეგენტებით, მაიკებში:

"ჟეიმს რობინსონი არის იოსები !" (სიცილი)

მას არ მოუწია ლაპარაკი მაგრამ, ხომ იცით ის ნაწილი

სამი მეფე რომ შემოდის საჩუქრებით,

მათ მოაქვთ ოქრო, საკმეველი და მური(სურნელება)

ეს მართლა მოხდა. ჩვენ ვზივართ ვუყურეფთ

და მემგონი ოდნავ ოდნავ შეცვალეს თანმიმდევრობა,

იმტომ რომ ჩვენ დაველაპარაკეთ იმ პატარა ბიჭს სპექტაკლის შემდეგ და ვკითხეთ,

"კმაყოფილი იყავი შენი ნათქვამით?" და მან გვიპასუხა, "დიახ, რატო, რა არსწორი იყო?"

მათ უბრალოდ შეცვალედ განრიგი,

ერთი სიტყვით, სამი ბიჭი გამოვიდა

ოთხი-წლისები, თავზე მოხვეული პირსახოცებით,

დააწყვეს ეს ყუთეი ძირს,

და პირველმა ბიჭმა თქვა, "მე მოგიტანეთ ოქრო."

და მეორემ თქვა, "მე მოგიტანეთ მური."

და მესამემ თქვა, "ეს ფრენკმა გამომატანა." (სიცილი)

ამათ საერთო ის აქვთ რომ ბავშვები რისკებზე მიდიან ძალიან ადვილათ.

თუ არ იციან რამე, მაინც ეცდებიან, და იტყვიან რამეს.

არ ვარ მართალი? მათ არ ეშინიათ რომ იყვნენ არასწორი.

ეხლა, მე არ მინდა რო განვაცხადო რომ შემოქმედება და შეცდომის დაშვება ერთი და იგივეა.

მაგრამ ჩვენ ზუსტად ვიცით ის რომ

თუ არ ხარ მზად შეცდომის დასაშვებათ,

ვერასოდეს შექმნი რამე ორიგინალურს.

თუ არ ხარ მზად რომ იყო არასწორი. და ზრდასრული ასაკის მიხწევისას,

ბავშვების უმრავლესობა კარგავს ამ უნარს.

მათ შეცდომების დაშვების შიში აქვთ.

და ჩვენ კომპანიებსაც ასე ვმართავთ, სხვათა შორის.

ჩვენ დაღს ვადებთ შეცდომებს. და ჩვენ ვმართავთ

ნაციონალურ განათლების სისტემებს სადაც

შეცდომის დაშვება არის ყველაზე უარესი რამ.

და შედეგი არის ის რომ ჩვენი განათლება ხალხს ართმევს

მათ შემოქმედ უნარ-ჩვევებს. პიკასომ ერთხელ თქვა:

მან თქვა რომ ყველა ბავშვი იადება არტისტად.

პრობლემაა რო დარჩე არტისტი როცა იზრდები. მე ამის მთელი გულით მწამს.

ჩვენ რო ვიზრდებით, კი არ ვიძენთ

არამედ ვკარგავთ ჩვენ შემოქმედ ნიჭს. უფრო სწორად განათლების გზით ვკარგავთ.

და რატომ ხდება ეს?

მე ვცხოვრობდი სტრატფორდ-ონ-ავონ-ში, და ხუთი წლის ცინ

დაახლოებით, გადმოვედით სტრატფორდიდან ლოს ანჯელესში.

ასე რომ შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ თუ რა შეუმჩნეველი ცვლილება იყო.

(სიცილი) უფრო კონკრეტულად,

ჩვენ ვცხოვრობდით ადგილას სახელად სნიტერფილდ,

ცოტაოდენ სტრატფორდის გარეთ, და ესაა

შეკსპირის მამის დაბადების ადგილი. უცნაური ფიქრი არ გაგიჩნდათ? მე გამიჩნდა.

არასდროს წარმოიდგენ რომ შეკსპირს ყავდა მამა, არა?

კიი? რადგან ძნელი წარმოსადგენია

შეკსპირი ბავშვობაშო, არა?

შექსპირი შვიდი ცლის ასაკში? მე არასდროს წარმომიდგენია, არადა იგი იყო

შვიდის ერთ დროს, იგი იყო

ვიღაცის ინგლისურის გაკვეთილზე, არა? რამდენად გამაღიზიანებელი იქნებოდა?

(სიცილი) "უფრო უნდა ეცადო." დასაძინებლად რო გაუშვებდა მამამისი, ხომ წარმოგიდგენიათ,

შექსპირს, "წადი დაიძინე, ეხლავე,"

უილიამ შექსპირს, "და დაანებე თავი მაგ ფანქარს.

და მორჩი ეგრე ლაპარაკს. აბნევ ყველას."

(სიცილი)

მოკლეთ, გადავედით შტრატფორდიდან ლოს ანჯელესში,

და ერთი-ორი სიტყვა მინდა ვთქვა ამ გადაადგილების შესახებ.

ჩემ ბიჭს არ უნდოდა წამოსვლა.

ორი შვილი მყავს. ბიჭი ოცდაერთისაა, და გოგო თექვსმეტის.

მას არ უნდოდა წამოსვლა ლოს ანჯელესში. კი მოსწონდა აქაურობა,

მაგრამ შეყვარებული ყავდა ინგლისში. იგი იყო მისი ცხოვრების დიდი სიყვარული, სარა.

ერთმანეთს იცნობდნენ ერთი თვე.

არ გაგიკვირდეთ, და მეოთხე აღსანიშნავი თარიღი ჰქონდათ წამოსვლის წინ.

იმიტომ რომ ერთი თვე დიდი დროა მაგ ასაკში.

ერთი სიტყვით, ძაან ნაწყენი იყო თვითმფრინავში.

და თქვა, " ვეღარასდროს ვნახავ სარასნაირ გოგოს."

და ჩვენ დზალზედ გვესიამოვნა ეს ნათქვამი, ფაქტობრივად,

რადგან ის გოგო იყო ჩვენი ქვეყნიდან წასვლის მიზეზი.

(სიცილი)

მაგრამ, რაღაც აზრი გიჩნდება ამერიკაში გადმოსვლისას

და როდესაც მოგზაურობთ მსოფლიოში:

ყველა განათლების სისტემას მსოფლიოში აქვს ერთნაირი საგნების ჰიერარქია.

თითოეულ მათგანს. სადაც არ უნდა წახვიდეთ.

იფიქრებდით რომ სხვაგვარად იქნებოდა, მაგრამ ასეა.

უმაღლესია მათემატიკა და უცხო ენები, umaglesia matematika da enebi,

შემდეგ ჰუმანიტარული საგნები, და ფსკერზე არის ხელოვნება.

ყველგან დედამიწაზე.

და თითქმის ყველა სისტემაში ასევე,

ჰიერარქიაა ხელოვნების საგნებში.

ხატვას და მუსიკას ძირითადად აქვთ უფრო მაღალი სტატუსი სკოლებში

ვიდრე თეატრს და ცეკვას. პლანეტაზე არ არსებოფს განათლების სისტემა

რომელიც ბავშვებს ცეკვას ასცავლის ყოველ დღე

როგორც ჩვენ ვასწავლით მათემატიკას.რატომ?

რატომაც არა? ეს ჩემის აზრითchemis ძალზედ მნისჰვნელოვანია.

მემგონი მათემატიკა მნიშვნელოვანია, მაგრამ ასევე არის ცეკვა.

ბავშვები მუდამ ცეკვავენ თუ ნებას დართავტ, ჩვენ ყველანიც ასევე.

ჩვენ ყველას გვაქვს ტანები, არა? რამე შეხვედრა გამოვტოვე?

(სიცილი) მართლა, რა ხდება და

ბავშვები რო იზრდებიან, ჩვენ ვიწყებთ მათ განათლებას

წელს ზევით. და შემდეგ, კონცენტრირებას ვახდენთ მათ თავებზე.

და ცოტატი ერთ მხარეს.

თუ მოინახულეთ განათლების სისტემა, და ხარ სხვა პლანეტიდან,

და იკითხე "რისთვისაა, საჯარო განათლება?"

მემგონი იძულებული იქნებით რომ დაასკვნათ -- თუ შეხედავთ ნაყოფს,

ვინც მართლა წარმატებას ახწევს ამ გზით,

ვინც ყველაფერს სწორად აკეთებს ამ მხრივ

ვინ მიიღო ყველაზე მეტი ქულები, ვინ არიან მოგებულები --

მემგონი უნდა დაასკვნა რომ საჯარო განათლების მტელი მიზანი

მთელს მსოფლიოში

არის უნივერსიტეტის პროფესორების შექმნა. არა?

ეგენი არიან ხალხი ვინც გამოდიან მწვერვალზე.

და მე ვიყავი ერთ-ერთი მათგანი. (სიცილი)

და მე ძალიან მომწონს უნივერსიტეტის პროფესორები,მაგრამ იცით რა,

ჩვენ ისინი არ უნდა გვეგონონ მთელი ადამიანური მიხწევების აპოთეოზი.

ისინი უბრალოდ სიცოცხლის ფორმა არიან,

ერთ-ერთი სიცოცხლის ფორმა. მაგრამ ისინი საკმაოდ ცნობისმოყვარეობის გამომწვევნი არიან,

და მე ამას ვამბოფ სიყვარულით.

რაღაც ძალზედ საინტერესონი არიან პროფესორები ჩემს გამოცდილებაში --

ყველა არა, მაგრამ ტიპიურად -- ისინი ცხოვრობენ თავიანთ თავებში.

ცხოვრობენ იქ ზევით,და ოდნავ ერთ მხარეს.

გეგონებათ რომ უტანოები არიან, ხომ იცით,ძალიან პირდაპირი გაგებით.

ისინი თავიანთ ტანებს უყურებენ

როგორც გადაადგილების მეთოდს თავიანთი თავებისთვის, არა?

(სიცილი) ეს არის გზა თავიანთი თავების შეხვედრებზე მიტანის.

თუ გაინტერესებს ნამდვილი ტანს-გერე გამოცდილება,

სხვათა შორის, მოხვდით სადმე კონფერენციაზე

უფროსი აკადემოკოსების,

და შეიხედეთ დისკოტეკაზე ბოლო საღამოს.

(სიცილი) და ნახავთ, ზრდასრულ მამაკაცებს და ქალბატონებს

რომლებიც უკონტროლოდ იკრუნჩხებიან, რითმის გარეშე,

ელოდებიან როდის დამთავრდება ეს ყველაფერი, რომ წავიდნენ სახლში და თემა დაწერონ ამის შესახებ.

ამჟამად ჩვენი განათლების სისტემა არის დაფუძნებული აკადემიური უნარის იდეაზე.

და მიზეზია ამისთვის.

მთელი სისტემა იყო მოგონილი -- მსოფლიოში, არ იყო

საჯარო განათლების სისტემა, რეალურად, მეცხრამეტე საუკუნემდე.

ყველა მათგანი შეიქმნა

რათა დაეკმაყოფილებინა ინდუსტრიალიზაციის მოთცოვნები.

ასე რომ ჰიერარქია არის დაყრდნობილი ორ იდეაზე.

ნომერი ერთი, ყველაზე გამოსადეგარი საგნები მუშაობისთვის

არიან კენწეროზე. ასე რომ თქვენ ალბათ გულკეთილად იყავით მიმართული

შორს ისეთი საგნებისგან რომლებიც თქვენ მოგწონდათ სკოლაში,

იმ საფუძველზე რომ თქვენ

ვერასოდეს იშოვით სამსახურს მაგის კეთებით, ხომ მართალი ვარ?

არ გინდა მუსიკა. მუსიკოსი ხომ არ გამოხვალ;

არ გინდა ხატვა, მხატვარი ხომ არ იქნები.

გულკეთილი რჩევა -- აწმყოში, ღრმად მცდარი. მთელი მსოფლიო

არის შთანთქმული რევოლუციის მიერ.

და მეორე არის აკადემიური უნარი, რომელიც დომინირებს

ჩვენ შეხედულებას გონებამახვილების შესახებ,

რადგან უნივერსიტეტბმა შექმნეს სისტემა სახად.

თუ დაფიქრდით, მთელი საჯარო განათლების სისტემა

მსოფლიოში არის გაჭიანურებული პროცესი

უნივერსიტეტში ჩაბარების.

და ამ ყველაფრის შედეგი ისაა რომ ბევრი ძაან ნიჭიერი,

ბრწყინვალე, შემოქმედი ადამიანებიო ფიქრობენ რომ ისინი უვარგისები არიან

იმიტომ რომ ის საგანი რაშიც ისინი წარმატებულნი იყვნენ სკოლაში

არ იყო დაფასებული, მეტიც კი, ითვლებოდა ცუდ ტონად.

და ჩემის აზრით ჩვენ საშუალება არ გვაქვს რომ ესე გავაგრძელოთ.

შემდეგ ოცდაათი წლის განმავლობაში, UNESCO-ს თანახმად,

უფრო მეტი ადამიანი დაამთავრებს უნივერსიტეტს

განათლების სისტემის გზით, ვიდრე ისტორიის დასაწყისიდან დღემდე.

მეტი ხალხი, და კომბინაცია

იმ ყველაფრისა რაზეც აქამდე ვილაპარაკეთ --

ტექნოლოგია და მისი ტრანსფორმირებელი ეფექტი მუშაობაზე, და დემოგრაფიაზე

და უზარმაზარი აფეთქება მოსახლეობის რაოდენობის.

უცაბედად, დიპლომებს ფასი დაეკარგათ, არ არის ეს მართალი?

მე რომ ვიყავი სტუდენტი, დიპლომი თუ გქონდა, სამსახურიც გქონდა.

თუ არ გქონდა სამსახური, ეგ იმიტომ რომ არ გინდოდა მუშაობა.

და მე არ მინდოდა, გულახდილად რომ გითხრათ.(სიცილი)

მაგრამ დღეს-დღეობით საკმაოდ ხშირათ, ახალგაზრდები დიპლომებით

ბრუნდებიან სახლში და აგძელებენ კომპიუტერულ თამაშებს,

იმიტომ რომ სამსახურები დღეს რომ უმაღლესის დიპლომს ითხოვენ, ადრე სკოლის დიპლომი იყო საკმარისი,

და ადამიანს გჭირდება დოქტორის ხარისხი სადაც ადრე ნაკლები იყო საჭირო.

ეს არის აკადემიური ინფლაციის პროცესი.

და ეს იმის მაჩვენებელია რომ მთელი განათლების სტრუქტურა

მიცას გვაქცლის ფეხებს ქვეშ. ჩვენ მოგვიწევს რადიკალურად შეცვლა

ჩვენი წარმოდგენა ჭკუა-გონების შესახებ.

ჩვენ ვიცით სამი რამ გონებამახვილობის შესახებ.

პირველი, მრავალფეროვნება. ჩვენ ვფიქროთ მსოფლიოზე იმდენნაირად

რამდენნაირადაც ჩვენ მას განვიცდით. ჩვენ ვფიქრობთ ვიზუალურად,

ჩვენ ვფიქრობთ ხმის თვალსარისით, ჩვენ ვფიქრობთ დინამიურად.

ჩვენ ვფიქრობთ აბსტრაქტულ ტერმინებში, ვფიქრობთ მოძრაობაში.

მეორე, გონებამახვილება არის დინამიური.

თუ შეხედავ ადამიანის ტვინის ურთიერთმოქმედებას, როგორხ მოვისმინეთ

გუშინ რომდენიმე პრეზენტაციაში,

გონებამახვილება არის ჩინებულად ინტერაქტიული.

ტვინი არაა დაყოფილი განყოფილებებად.

ფაქტობრივად, შემოქმედება -- რასაც მე განვსაზღვრავ როგორც

ფასეულობის მქონე, ორიგინალური იდეების ქონის პროცესს --

რომლებიც მეტწილად მოდიან ურთიერთმოქმედების

და ნივთების სხვადასხვა დისციპლინარული გზებით დანახვის წყალობით.

ტვინი არის განზრახული -- სხვათა შორის,

ტვინის ორი ნაცილს ერთმანეთთან აკავშირებს ნერვების მილისებრი გროვა

რომელსაც ქვია კორპუს კალლოსუმ.და ეს გროვა გაცილებით უფრო დიდია ქალბატონებში.

რო გავაგრძელო ელენეს გუშინდელი თემა, ჩემის აზრით

ესაა ალბათ მიზეზი იმის რომ ქალები გაცილებით უკეთესად უმკლავდებიან რამოდენიმე საქმეს ერთდროულად

იმტომ რომ ეგრეა, არა?

კვლევების ძალზედ დიდ რაოდენობაა ამის შესახებ, მაგრამ მე ეს საკუთარი ცხოვრებიდან ვიცი.

ჩემი მეუღლე თუ საჭმელს აკეთებს სახლში --

რაც, საბედნიეროდ არც თუ ისე ხშირად ხდება.(სიცილი)

მაგრამ ხომ იცით, აკეთებს -- არა, ნუ იგი ბრწყინვალეა რამეში --

მაგრამ თუ საჭმელს ამზადებს, ხომ იცით,

ხალხთან დიალოგი აქვს ტელეფონზე,

ბავშვებს ელაპარაკება, ჭერს ღებავს,

გულის ოპერაციას აწარმოებს აქეთ მხარეს.

მე თუ ვამზადეფ საჭმელს, კარები დახურულია, ბავშვები გარეთ არიან,

ტელეფონი გათიშულია, ცოლი თუ შემოვა მე ვღიზიანდები.

ვამბოფ, " ტერრი, ძალიან გთხოვ, ხომ ხედავ კვერცხის შეცვას ვცდილოფ, მაცალე." (სიცილი)

შხვათა შორის, ხომ გახსოვთ ეს ძველი ფილოსოფიური შეკითხვა,

ხე თუ წაიქცა ტყეში და ხმა ვერავინ გაიგო,

მოხდა თუ არა? გახსოვთ ეს ძველი გამოცანა?

ახლახან ვნახე წარწერა მაისურზე, "თუ კაცი თავის აზრს გამოთქვამს

ტყეში, და არც ერთ ქალს არ ესმის მისი,

მაინც არასწორია მისი აზრი?" (სიცილი)

და მესამე რამ გონეამახვილების შესახებ არის,

ის განსხვავებულია. მე ამჟამად ვმუშაობ ახალ წიგნზე

რომელსაც ქვია "Epiphany," რომელიც დაფუძნებულია ინტერვიუების სერიაზე

ინტერვიუების სერიებზე ხალხთან, იმის შესახებ თუ როგორ აღმოაჩინეს

თავიანთი ნიჭი. მოხიბლული ვარ იმით თუ როგორ მიახწია ხალხმა ასეთ დონეს.

ეს ყველაფერი დაიწყო ერთო დიალოგის შემდეგ

რომელიც მქონდა ერთ შესანიშნავ ქალბატონთან ვის შესახებაც ბევრ ადამიანს

არაფერი სმენია, მისი სახელია ჯილიან ლინნი,

გსმენიათ მის შესახებ? რამოდენიმე თქვენთაგანს სმენია. იგი არის ქორეოგრაფი

და ყველა იცნობს მის ნამუშევარს.

"Cats," და "Phantom of the Opera" მისი გაკეთებულია.

საოცარი ადამიანია. მე ვიყავი სამეფო ბალეტის საბჭოში, ინგლისში,

როგორც მატყობთ.

ერთი სიტყვით, მე და ჯილიანმა ვისადილეთ ერთად ერთ მშვენიერ დღეს და მე შევეკითხე,

"ჯულიან, როგორ გახდი მოცეკვავე?" და მან მიპასუხა

რომ ეს საკმაოდ საინტერესო იყო, როდესაც სკოლაში სწავლობდა,

ძალიან წყალწაღებული იყო. სკოლამ, ოცდაათიან წლებში,

მისწერა მის მშობლებს რომ, "ჩვენ ვფიქრობთ

რომ ჯილიანს აქვს სწავლის მოშლილობა." მას არ შეეძლო კონცენტრირება,

მოუსვენარი ბავშვი იყო. მემგონი დღეს იტყოდნენ

რომ მას ყურადღების დეფიციტი აქვს. როგორ ფიქრობთ? მაგრამ ეს იყო ათას ცხრაას ოცდაათიანი წლები,

და ყურადღების დეფიციტი არ იყო მოგონილი ჯერ-ჯერობით.

ის ჯერ არ იყო არსეული დაავადება.(სიცილი)

ხალხმა არ იცოდა რომ მათ შეეძლოთ ამის ქონა.

მოკლედ, იგი წავიდა სპეციალისტთან გასასინჯად. ასე რომ, არის ამ მუხით მორთულ ოთახში

და არის იქ დედამისთან ერთად,

და მიიყვანეს და დასვეს სკამზე ოთახის ბოლოს,

და იჯდა ხელებ დაწყობილი ოცი წუთის განმავლობაში სანამ

ეს მამაკაცი ელაპარაკებოდა დედამისს ყველა იმ

პრობლემის შესახებ ჯილიანი რასაც განიცდიდა სკოლაში. და ამ ყველაფრის ბოლოს --

რადგან იგი აწუხებდა ხალხს,

მისი საშინაო დავალება მუდამ გვიან იყო, და ასე შემდეგ,

რვა წლის ბავშვი -- ბოლოში, ექიმი მივიდა და მიუჯდა

ჯილიანს გვერდით და უთხრა, "ჯილიან,

მოვუსმინე ყველაფერს რაც დედაშენმა მომიყვა

და უნდა დაველაპარაკო მას ცალკე გვეძე ოთახში."

მან თქვა, " მოიცადე აქ, და ჩვენ მალე დავბრუნდებით, დიდ ხანს არ გავატანთ."

გავიდნენ და დატოვეს მარტო.

მაგრამ ოთახიდან გასვლისას, ექიმმა ჩართო რადიო

რომელიც იქვე მაგიდაზე იდგა. და რო გავიდნენ

ოთახიდან, ექიმმა უთხრა დედამისს,

"უბრალოდ დადექით აქ და უყურეთ მას." და როგორც კი გავიდნენ ოთახიდან,

მან თქვა რომ, მაშინვე ფეხზე წამოხტა, და დაიწყო მუსიკასთან ერთად მოძრაობა

და მათაც უყურეს რამოდენიმე წუთი

ექიმი შეუბრუნდა დედამისს და უთხრა,

"ქალბატონი ლუნნ, ჯულიანი არ არის ავად, იგი მოცეკვავეა.

წაიყვანეთ საცეკვაო აკადემიაში."

მე შევეკითხე, "და მერე რა მოხდა?"

მან მიპასუხა, " წამიყვანა, და არ შემიძლია აგიღწერო თუ რა მომაჯადოებელი იყო.

შევედით ამ ოთახში რომელიც სავსე იყო

ჩემნაირი ხალხით. ხალხით ვისაც არ შეეძლოთ წყნარად ჯდომა.

ხალხი ვისაც სჭირდებოდათ მოძრაობა საფიქრალად." ვისაც უნდა ემოძრავათ რო ეფიქრათ.

ისინი ცეკვავდნენ ბალეტს, ტაპს, ჯაზს,

ისინი ცეკვავდნენ ახალ და თანამედროვე სტილებს.

საბოლოოდ იგი გადავიდა სამეფო ბალეტის სკოლაში,

გახდა სოლისტი,ჰქონდა საოცარი კარიერა

სამეფო ალეტში. ბოლო-ბოლო დაამთავრა

სამეფო ალეტის სკოლა და

დააარსა საკუთარი კომპანია, ჯილიან ლინ საცეკვაო კომპანია,

შეხვდა ანდრე ლოიდ ვებერს. მან შექმნა

ბევრი ყველაზე წარმატებული მუსიკალური თეატრის

წარმოება ისტორიაში, მილიონობიტ ხალხ ანიჭენს სიამოვნებას,

და მილიონერია. ვინმე სხვას

შეიძლება იგი დაესვა წამლებზე და ეთქვა

რომ დაწყნარებულიყო.

ეხლა, მე ვფიქრობ --(აპლოდისმენტები) მე რასაც ვფიქრობ მარტივდება აქამდე:

ალ გორმა ილაპარაკა გუშინ საღამოს

ეკოლოგიაზე, და რევოლუციაზე რომელიც დაიწყო რეიჩელ კარსონმა.

მე მწამს რომ ჩვენი ერთადერთი იმედი მომავლისთვის

არის ადამიანური ეკოლოგიის კონცეფციის ათვისება,

რომელშიც ჩვენ დავიცყებთ შეცვლას ჩვენი გაგების

ადამიანური უნარის სიმდიდრის მიმართ.

ჩვენი განათლების სისტემა ძირს უთხრის ჩვენ გონებას ისევე როგორც

ჩვენ ვთხრით დედამიწას: კონკრეტული საქონლის ძიებაში.

და მომავლისთვის, ჩვენ ეს არ დაგვეხმარება.

ჩვენ უნდა შევიცვალოთ ჩვენი აზროვნება ფუნდამენტალურ პრინციპებზე

რომლებზე დაყრდნობითაც ჩვენ ვზრდით ჩვენ შვილებს. სადღაც ვნახე

ერთი არაჩვეულებრივი ციტატა ჯონას სალკის მიერ, ვინც თქვა, " თუ ყველა მწერი

გაქრა დედამიწის ზურგიდან,

ორმოცდაათი წლის განმავლობაში, ყველანაირი სიცოცხლე დედამიწაზე შეწყდება.

მაგრამ თუ ყველა ადამიანი გაქრა დედამიწის ზურგიდან,

ორმოცდაათ წელიწადში ყველა სხვა სიცოცხლის ფორმა აყვავდება."

და ის მართალია.

TED-ი ზეიმობს იმ საჩუქარს რაც არის ადამიანის ფანტაზია.

ჩვენ ეხლა ფრთხილად უნდა ვიყოთ და ვიხმაროთ ეს საჩუქარი

ბრძნულად, რახან ავიცილოთ თავიდან რამოდენიმე სცენარი

სცენარი რომლებზეც ჩვენ ვილაპარაკეთ. და ერთადერთი გზა

ამის გასაკეთებლად არის ჩვენი შემოქმედებითი ტევადობის დანახვა

იმ სიმდიდრეთ რაც ის არის, და ჩვენი ბავშვების დანახვა

იმ იმედათ რომლებიც ისინი არიან. და ჩვენი ამოცანაა

რომ განვანათლოდ მათი მთლიანი არსება, რათა მათ შეძლოთ რომ გაბედულად შეეგებნონ მომავალს

სხვათა შორის -- ჩვენ ვერ დავინახავთ ამ მომავალს,

მაგრამ ისინი დაინახავენ. და ჩვენი სამსახურია რომ დავეხმაროთ

მათ რომ მისგან რაიმე შექმნან. ძალიან დიდი მადლობა.