Como o autismo me permitiu ser eu mesma

Rosie King, de 16 anos, di que "á xente ponlle tanto medo a variedade que intentan meter todo no mesmo saco cunha etiqueta moi específica". Audaz, impetuosa e autista Rosie quere saber por qué lle preocupa a todo o mundo ser normal. Dálles un toque de atención a tódolos nenos, pais, profesores ou persoas para que celebren a individualidade. É unha proba do potencial da diversidade humana.

Non lle contei isto a moita xente

pero na miña cabeza teño

centos de mundos secretos

todos ó mesmo tempo.

Tamén son autista.

A xente tende a diagnosticar autismo

como un exame tipo test
con respostas moi específicas.

En realidade, hai moitas variacións.

Por exemplo, o meu irmán

ten autismo severo.

Non pode falar en absoluto,

Pero a min encántame falar.

A xente soe asociar autismo

con que che gusten as mates
e as ciencias e xa,

pero coñezo moitos autistas

que gozan sendo creativos.

Iso é un estereotipo,

e coma todos os estereotipos

case sempre ou sempre son mentira.

Por exemplo, moita xente pensa

en autismo e venlle Rain Man á cabeza.

É unha crenza común

que tódolos autistas son Dustin Hoffman,

e iso non é verdade.

Isto non pasa só cos autistas.

Pasa tamén co colectivo LGBTQ,

coas mulleres, xente de cor.

Á xente dálle tanto medo a variedade

que tentan meter a todo o mundo
no mesmo saco

cunhas etiquetas moi específicas.

Isto é algo que de feito

pasoume a min na vida real:

Busquei "os autistas son..." en Google

e apareceron certas suxestións

tras o que acababa de escribir.

Busquei "os autistas son..." e

o primeiro resultado era "demos".

Iso é o primeiro que a xente pensa

cando pensa en autismo.

Sábeno.

(Risas)

Unha das cousas que podo facer
porque son autista

—é mais unha capacidade
que unha discapacidade—

é ter unha imaxinación moi intensa.

Deixádeme explicarvos.

É coma se camiñase
en dous mundos ó mesmo tempo.

No mundo real, no que todos vivimos

e noutro mundo na miña mente,

e este na miña mente
ás veces é moito mais real

que o mundo real.

É moi doado para min
deixar voar a miña mente

porque non intento meterme
nunha caixiña pequena.

Esta é unha das mellores cousas
de ser autista.

Non temos a necesidade de encaixar.

Encontras o que queres facer,

encontras a maneira, e falo.

Se intentase meterme no saco,

non estaría aquí, non daría conseguido

a metade das cousas que teño.

Hai problemas, claro.

Existen problemas cando es autista,

e problemas cando tes imaxinación de máis.

A escola pode ser un problema, en xeral,

e ter que explicarlle ao mestre

tódolos días

que a súa clase é aburrida

e estás buscando refuxio en segredo

nun teu mundo interior
no que non estás nesa clase,

engádelle outro problema á túa lista.

(Risa)

E cando a imaxinación se apodera de min,

o meu corpo cobra unha nova vida.

Cando algo do meu mundo interior
é moi emocionante

preciso correr.

Teño que moverme dun lado a outro

ou mesmo berrar.

Isto dáme moita enerxía,

e preciso unha saída a toda esta enerxía.

Sempre fixen isto dende cativa,

dende que era unha neniña.

Meus pais pensaron que era bonito
así que non falaban do conto,

pero cando entrei na escola

xa non pensaron que era tan bonito.

Podo ser desas persoas
que a xente non quere como amiga,

a nena que berra na clase de álxebra.

E isto normalmente non pasa nestes tempos,

pero hai xente que non quere
ser amiga da nena autista.

Hai xente que non quere tratar

con ninguén que non poida

estar no saco do "normal".

Pero paréceme ben,

porque isto separa o gran da palla,

e podo encontrar xente auténtica e pura

da que facerme amiga.

Pero se o pensas, que é normal?

Que significa?

Imaxina que ese fose o mellor
piropo que che digan.

"Vaia, es moi normal."

(Risas)

Pero piropos son,

"es extraordinario"

ou "es do que non hai",

"es marabilloso"

Se a xente quere ser estas cousas,

por que hai tanta xente
que morre por ser normal?

Por que se desfán da súa propia luz
para poder encaixar nun molde?

Á xente ponlle tanto medo a variedade
que intentan e obrigan a todos,

incluso á xente que non quere ou non pode,
a ser normal.

Hai campamentos para persoas LGBTQ

e para persoas autistas.
Para facelos "normais".

E que isto exista nesta época
é polo menos aterrador.

A pesar disto, non cambiaría o meu autismo
nin a miña imaxinación por nada.

Grazas a ser autista

presentei documentais na BBC,

estou a escribir un libro,

e a facer isto, o que é fantástico.

E unha das mellores cousas

que dei conseguido

foi encontrar maneiras de comunicarme

cos meus irmanciños (el e ela)

que non poden falar.

Con frecuencia a xente anula
aqueles que non poden falar,

o cal é unha parvada porque
os meus irmáns

son os mellores irmáns que alguén
podería desexar.

Son os mellores e quérolles moito.

Impórtanme máis que nada no mundo.

Vouvos deixar cunha pregunta:

Se non podemos entrar na mente da xente,

autista ou non,

en vez castigar o que sae fóra do normal,

por que non celebramos a singularidade

e nos apoiamos cada vez que alguén
dea rédea solta á súa imaxinación?

Grazas.

(Aplausos)