Mücadelenize Güvenin | Zain Asher | TEDxEuston

Bu konuşma, bağımsız TED Konferansları kapsamında, lokal bir TEDx organizasyonunda yapılmıştır.

Zain Asher Londra'da doğmu ve büyümüş. Oxford Üniversitesi'nden mezun olmuş. CNN'de iş dünyası ve kişisel finans muhabirliği yapıyor, para ve ekonomi hakkındaki en son haberlerin yer aldığı platformlarda bulunuyor. Bu ilham verici konuşmasında, hayata ne kadar verirseniz o kadar aldığınıza ve istediğiniz şeyi başkalarıyla rekabet etmeden kendi kendinizin yaratacağına neden inandığını anlatıyor.

Herkese merhaba.

Adım Zain Asher,
CNN International'da sunuculuk yapıyorum.

Hayalimdeki işi yaptığımı
sizlere söylemekten müthiş gururluyum.

Her gün yataktan kalkıp
heyecanla işime gidiyorum.

Hayatım hep böyle olmadı tabii,

bununla ilgili olarak
sizlerle paylaşmak istediklerim var,

umarım bazılarınıza yol gösterir,
hatta motive edip ilham olur.

Şimdi CNN International'da sunucuyum

fakat dört, dört buçuk yıl önce

resepsiyonist olarak çalışıyordum.

Bunu sizlerle paylaşmamın nedeni,
başarının asla düz bir çizgi

takip etmediğini söylemek için.

Bu yolda her zaman tümsekler
karşınıza çıkacaktır.

Hayatımda çok uzun bir süre

sıkı çalışmanın başarıya giden
yol olduğuna inandım.

Şöyle derdim "Biliyor musun ?
Çok çalışırsan

tabii ki başarılı olursun."

Fakat şu anda farkediyorum ki,
hikayede çok daha fazlası var.

Çok çalışan sayısız insan var,

hala istedikleri işlerde çalışmayan.

Olğanüstü yetenekli birçok insan var

hatta doğru insanları tanıyorlar,
iyi eğitimliler fakat

hala istedikleri yerde değiller.

Peki, çok çalışmak değilse eğer başarıyı

belirleyen şey neydi ?

Bu soruyu cevaplamaya çalışırken

sizlerle kendi hayatımdan
kesitler paylaşacağım.

Londra'da doğdum ve büyüdüm.

Ailem ve ben köken olarak
Nijerya'dan geliyoruz.

Hayatımın en kötü ve en zor günü

3 Eylül 1988'di.

Beş yaşlarındaydım.

Annemle birlikte Londra'daki
evimizin mutfağındaydık.

Nijerya'da bir düğünden henüz dönmüştük.

Babam ve ağabeyim hala Nijerya'dalardı,

düğünden birkaç gün sonra baba-oğul

birlikte seyahat edeceklerdi.

3 Eylül 1988 günü eve geleceklerdi.

Biz de onları havaalanından alacaktık.

Bekledik, bekledik, bekledik..

Herhalde uçağı kaçırdılar diye düşündük.

Beklemeye devam ettik.
Hiçbir haber yoktu.

Daha sonra, aynı gün içinde

anneme Nijerya'daki bir aile dostumuzdan
telefon geldi,

ve hattın diğer ucundaki ses şöyle dedi,

"Kocan ve oğlun bir araba
kazası geçirdi.

Bir tanesi öldü ama hangisi
olduğunu bilmiyoruz."

Araba kazası Nijerya'da olmuştu

ve arabada beş kişiydiler.

Arabanın arkasında oturan bir kişi hariç
herkes kaza anında öldü,

babam ve ağabeyim de arkadalardı.

Daha sonra öğrendik ki ölen babamdı.

Annem o zaman hamileydi.

Tabii ki mahvoldu çünkü

annemle babam birbirlerine
gerçekten aşıklardı.

Dolayısıyla tek ebeveynli
bir ailede büyüdüm.

Annem beni bir süre Nijerya'da yaşamam
için anneannemin yanına gönderdi.

Dödüğüm zaman, hayatta başarılı

olmak için çok çeşitli insanla
temas edebilmek gerektiğine

karar verdi.

Beni çok çeşitli okullara gönderdi.

Nijerya'da okudum.

Londra'nın güneyinde fakir bir
mahalledeki devlet okuluna gittim,

sonra özel bir okula gittim daha
sonra da yatılı bir okula.

Bu tamamen kasıtlı yapılmıştı.

Çünkü annem, hayatta kalmak için
her türlü insanla

ilişki kurabilmeyi bilmek
gerektiğine inanıyordu.

Onaltı yaşıma geldiğimde,
çok sıkı bir Nijeryalı anneye sahiptim.

fakat onaltı yaşındayken Oxford'a
gitmemi istedi.

Sonra oturdu ve düşündü,
"OK. Çocuğumun Oxford'a

gitmesini nasıl garanti edebilirim?
Bunun için ne yapmalıyım ?"

Birkaç gün düşündü bu konuda,
ve sonra bir teklifle geldi,

onsekiz ay boyunca

bana televizyon izlemeyi
yasaklayacaktı.

(Kahkahalar)

Sadece BBC ve CNN International
izlememe izin vardı.

Eğer herhangi birşey izlemek istersem,
özel olarak izin almam gerekiyordu.

Bu televizyon yasağı, telefon, internet
ve müzik yasağını da kapsamaya başladı.

Ders çalışmak dışında yapacak
birşey kalmamıştı.

Sonra annem bana dedi ki,
"Eğer benim evimde yaşıyorsan,

tekrar televizyon izlemenin tek yolu

Oxford'a girmekten geçer."

(Kahkahalar)

Şu anda gülüyorum çünkü çok komik.

Ve biliyor musunuz işe yaradı.

Çok sıkı çalıştım, tüm notlarım A idi
ve Oxford'a gittim.

Genelde baktığımızda çok da
kolay bir çocukluk yaşamadım.

Tek ebeveynle büyüdüm,
fazla paramız yoktu.

Devamlı okul değiştiriyordum,

ve bu sebeple çok zor
arkadaş ediniyordum.

Çok kolay bir çocukluk değildi evet,
ama her dakikasını sevdim

çünkü beni gerçek hayata hazırladı.

Bahsettiğim gibi,
özellikle Oxford'a gittikten sonra

New York, Kolombiya'da yüksek
lisansımı yaptım.

Bu noktaya gelene kadar sıkı

çalışmanın başarının anahtarı
olduğuna inandım.

Şimdi farkediyorum ki olay
bu kadar değil.

Hikayenin daha önemli
kısmını ise şimdi paylaşacağım.

İlk inandığım şey şu;
mücadelenize güvenin.

Bu çok fazla duyduğum bir söz;
"Mücadelenize güvenin."

Anlamı ise,
hayatta karşılaşacağınız

her zorluğa rağmen,

sonucun iyi olacağına dair
inancınızı koruyun.

Bahsettiğim, dört,
dört buçuk yıl önce

resepsiyonist olarak çalışıyordum,

California'da bir üretim firmasında.

Resepsiyonisttim ve
şirket içinde bir yükselme

istiyordum.

Fakat ne kadar da çabalasam
terfi alamıyordum.

Ne kadar uzun saatler çalışsam da
veya haftasonları gelsem de,

patronumun beni farkedip
terfi ettireceğini umuyordum,

bu hiçbir zaman gerçekleşmedi.

Ve benim istediğim pozisyon için

dışardan adaylara bakmaya
başlamışlardı bile.

Benzer şeyler yaşamış
olanlarınız bilir nasıl hissettiğimi.

Resepsiyonist olduğumdan dolayı,
görevim mülakat için gelenlere

su servis etmekti.

(Kahkahalar)
Evet, hiç kolay değildi.

Ben de bu durumla ilgili
kendimden çok hoşnut değildim.

Biraz içime döndüm ve
kendime sordum,

"Gerçekten ne yapmak istiyorsun?

Bu sana kasten yapılmadı.
Ne yapmak istiyorsun ?"

Ben her zaman canlı yayın
muhabirliğine tutkun olmuşumdur.

New York'ta bir televizyon
kanalını aradım,

lokal bir haber kanalını,

ve sordum "Sizinle çalışmak için
ne yapmalıyım?"

Ne yazık ki, hiç tecrübem yoktu.

İki ya da üç yıl tecribeli bir
muhabir arıyorlardı ve

benim tek tecrübem telefonları

cevaplayıp faks çekmekti.

Tüm bildiğim bunlardı.

Peşpeşe bana hayır dediler tabii ki.

Bir de üstüne Amerika'da yaşayıp

İngiliz aksanına sahiptim,
bu durum lokal bir haber

kanalında çalışmamı çok
zorlaştırıyordu.

Ulusal haberlerde çok daha kolaydı,

lokal haberlerde ise doğal olarak
daha zordu.

Ve tabii hayır dediler,

fakat ben hayırı bir cevap
olarak kabul etmemeye karar verdim.

İşyerime hasta olduğumu söyledim,

oda arkadaşıma, ev arkadaşıma
birkaç yüz dolar ödedim,

onlarda Los Angeles'ta kendimi
filme çekmeme yardımcı oldular,

bir çeşit oyuncu gibi muhabirlik oynadım
içerde ve dışarda muhabirlik çalıştım.

İçerde ve dışarda yaptıkları
herşeye çalıştım,

sonra birkaç bölümü bir araya getirdim

çeşitli muhabirleri çalışırken
öğrendiğim

üzerine ses eklenmiş
parçalardı bu bölümler.

Ve bana bir şans vermeleri umuduyla
haber kanalına gönderdim.

Maalesef, bu gibi kanallar

binlerce başvuru binlerce kayıt alıyorlar.

Dolayısıyla bana geri dönmeleri
birkaç ayı aldı.

Bu arada, ekonomik kriz
patladı ve işimi kaybettim.

Ne bir işim ne de param vardı artık.

New York'a taşınmaya karar verdim,

bir kanalın en azından bana
olumlu döneceğini umarak.

Bir sürü mesajlaşma ve tırmalama
sonucunda

bana geri dönüş yaptılar.

Mülakata çağırdılar,

ve hiç tecrübem olmamasına
rağmen bu kaydı

hazırlamış olmamdan çok etkilendiler,
neler yapabileceğimi gördüler,

ve hemen işe alındım.

(Alkışlar)
Teşekkürler

İşte bu yüzden
"Mücadelenize güvenin" diyorum.

İkinci inandığım şey ise,
bu tamamen beklenmeyen birşey,

dürüstçe söyleyeyim, rekabete
inanmıyorum.

Kurumlar size hayatta
başarılı olmak, ilerlemek

için rekabetçi olmanızı, başarıya
doğru hareket etmenizi ve

birbirinizle rekabet etmenizi söyler.

Ben istediğim için rekabet
etmeye inanmıyorum.

Ben, istediğimi yaratmaya inanıyorum.

Abraham Lincoln'ün de ddiği gibi,
geleceği tahmin etmenin en iyi yolu

onu yaratmaktır.

Daha başarılı olmam için,

birilerinden herhangi birşeyi
almam gerektiğine inanmıyorum.

Tabii ki kendi benzerlerinize
bakmanın faydaları olacaktır,

özellikle ilham açısından.

Fakat rekabetçi bir
ruha sahip olmak,

tek kişinin olacağına inanmak,

kendinizi diğer insanlarla devamlı
olarak karşılaştırmak

sizi geri tutan korku ve endişeleri

dışarı çıkaracaktır.

CNN'de başka bir pozisyon için
mülakat yaparken

anahaber işi,

aynı görev için rekabet ettiğim
bir kızın yanına oturdum,

işlerin iyi gitmemesini dilemekten öte

onunla saatlerce oturdum ve kıza
yardım ettim,

kendini nasıl geliştireceğini gösterdim,

ve o da tıpkı benim gibi işi aldı.

Ekran denemesi için ilk ben girdim,

çıkınca ona tüm soruları ve
ona göre hazırlanmasını söyledim.

Ben rekabete değil,
istediğimi yaratmaya inanıyorum.

Zaten yaratılmış birşey için
rekabet etmeye inanmıyorum.

Üçüncü inandığım şey ise, vermek;

çünkü hayatım boyunca gördüm ki

verdikçe daha fazla alıyorsunuz.

Bu dersi Kat Cole isimli
bir hanımdan öğrendim,

kendisiyle CNN'de bir röportaj yaptım.

Bir kurumda CEO kendisi

ve mesleğe Hooters'ta
garsonluk yaparak başlamış.

Şimdi, bilmiyorum-

(Kahlahalar) Gülüyorsunuz ama
Hooters'i bildiğinizi sanmıyorum,

İngiltere'de Hooters var mı
bilmiyorum,

Amerika'da bir restoran zinciri,

garson kızlar yarı çıplak.

O böyle başlamış çalışmaya.

Dönüşüm konusunda meraklandım,

öyle bir ortamdan sonra-
özellikle de fakir bir ailede büyümüş

annesi her hafta yiyecek için
on dolar birktirirmiş,

ve şimdi CEO olmuş.

Özellikle maddi olarak neler yaşadığını
merak ettim.

Parası olmamanın ne demek olduğunu
bilmediğini söyledi,

çok iyi kazanmasına rağmen,

çünkü bugün hala parasının büyük
bölümünü dağıtıyor,

çünkü o, ne kadar çok verirse o kadar
çok alacağını biliyor.

Bu beni çok etkiledi,

CNN'de birçok CEO ile röportaj yaptım

birçok teknoloji insanıyla görüştüm,

bazıları milyonlarca dolar kazanmışlardı.

Genelde söyledikler şey,

"Eğer başarılı olmak istiyorsan,
çevren olmalı, markan olmalı,

rakiplerini iyi bilmelisin."

Başka güzel tavsiyelerde de bulundu,

ama esas hikayenin özü

ne kadarçok verirsen o kdar
çok alacağındı.

Size diyebilim ki, bunu denedim

almak amacıyla vermeye inanmıyorum,

fakat çok haklı, verdikçe alıyorsunuz.

Son olarak söyleyeceğim şey ise,

çok çalışmakla ilgili değil.

Bunu duyduğumda, çok klişe gelmişti

büyürken çok duymuştum,

o da "Başarı, fırsatın siz hazır
olduğunuzda gelmesidir."

O kadar çok duydum ki,
artık klişe geliyordu bana

ve dikkat bile etmiyordum bu konuya.

Şimdi farkediyorum ki çok doğru.
Size bir örnek vereyim.

New York'ta lokal haberlerdeyken

uluslararsı haber tarafına
geçmeyi çok istiyordum.

Gençkızlığımdan beri CNN'de
çalışmayı hep istedim.

Farklı muhabirleri incelerken farkettim ki

bir özelliğimin olması gerekiyor,

bir çeşit uzmanlık,

diğerlerindan daha iyi yaptığım birşey.

Bu herhangi bir şey olabilir, spor
muhabirliğinden

siyaset muhabirliğine veya
iş dünyası muhabirliğine.

Ben iş dünyasını seviyordum.

Lokal haberlerde çalışırken

kendi kendime iş dünyası haberleri
çalışmaya başladım,

herhangi bir fırsat olduğundan değil,

ya da bir mülakata falan hazırlandığımdan,

sadece bir gün o fırsatın bana
geleceğine inandığımdan

hazır olmalıydım.

Her haftasonu kütüphaneye gittim,

bir haftasonu hisse senetlerini çalıştım,

diğer hafta bonoları,
sonra türev piyasalarını

sonra birleşme ve satınalmaları,
hep kendi kendime.

New York Madison 33 numaradaki
kütüphaneciler

artık beni çok iyi tanıdılar
çünkü çoğunlukla

orayı en son terkeden bendim.

Bunu birkaç yıl boyunca yapınca

sonunda bir fırsat oldu ve CNN'de bir
yöneticiyle tanıştım

ve ona hangi bölümlerde çalıştığını sordum.

İş dünyası haberlerini yönettiğini ve
muhabir aradığını söyledi.

Bana iki hafta süre verdi,

ekran testi ve finansal haber testi için.

Kendince suçluluk hissetti,

iki hafta gibi az bir süre verdiği için

fakat ben yıllardır hazırlanıyordum.

Bu da benim ağabeyimden
öğrendiğim bir hayat dersi.

Bazılarınız bana onunla ilgili geldiler,

ağabeyim oyuncu,

geçen yıl vizyona giren bir filmde oynadı,

ismi "Twelve Years a Slave"
("12 yıllık Esaret").

En iyi erkek oyuncu dalında
Oscar adayı

bu dersi ondan öğrendim.

Müthiş bir hazırlanıcıdır kendisi.

13 yaşındayken kendini odaya kilitler

duvarlara Shakespeare yazardı,

oyunlara çalışır ezberlerdi,
Measure for Measure,

Twelfth Night, Richard III

gibi oyunlara, seçmeler olduğundan değil

bir gün seçme olursa

hazır olmak için.

Kaç kere yaptğının önemi yok;

bir daha bir daha bir daha yaptı
ve becerdi.

Bir sürü insan mülakat için aranmayı
bekler

ondan sonra hazırlanır

ya da oyuncu seçmesi bekler

sonra prova yapar.

Benim ağabeyim bana öce hazırlanmayı
öğretti.

Toparlarsam, mücadelenize güvenin,

ne kadar zorluk da yaşasanız

bu sizin faydanıza olacaktır.

Rekabete inanmıyorum,

Vermeye inanıyorum,
fıratın bir gün karşınıza

geleceğine inanaya ve bilmeye.

Sadece hazır olmalısınız.

Teşekkürler.

(Alkışlar)