Benim oğlum Columbine katliamcısıydı. Bu benim hikayem.

Sue Klebold, Columbine Lisesi'ndeki katliamı yapan 2 nişancıdan biri olan, 12 öğrenci ve 1 öğretmeni öldüren Dylan Klebold'un annesidir. Sue yıllarını aile hayatının detaylarına dalarak , oğlunun şiddetini nasıl engelleyebilirdi diye düşünmekle geçiriyor. Bu zor ve sarsıcı konuşmada, Klebold akıl sağlığı ve şiddetin bir yerde kesiştiğini keşfediyor, ailelere ve profesyonelleri, intihar ve cinayetin arasındaki bağlantıyı incelemelerini destekliyor.

Oğlumun sesini son duyuşum,

okula gitmek için

ön kapıdan çıkarkendi.

Karanlıkta tek bir kelime söyledi:

"Hoşçakal."

Tarih 20 Nisan 1999 idi.

Sabahın ilerleyen saatlerinde,
Columbine Lisesinde,

oğlum Dylan ve arkadaşı Eric
intihar etmeden önce,

12 öğrenci ve 1 öğretmeni öldürdüler

ve 20'den fazla insanı yaraladılar.

13 masum insan öldürülmüştü,

sevdiklerini keder ve
travma içinde bırakarak.

Diğerleri kalıcı özür ve şekil
bozukluğu ile sonuçlanan

hasarlar aldı.

Ama trajedinin büyüklüğü sadece

ölü ve yaralıların sayısıyla ölçülemez.

Okulda olanların,

kurtarmaya yardım edenlerin
ya da temizleyenlerin

yaşadığı psikolojik hasar ölçülemez.

Columbine'deki trajedinin büyüklüğünü
belirlemenin hiç bir yolu yok,

özellikle, kendi katliamlarını

yapacak nişancılar için bir kılavuz
olabildiğinde.

Columbine bir gelgit dalgasıydı,

ve çarpma gerçekleşince

halkın ve toplumun olayın
etkisini anlaması

yıllar aldı.

Oğlumun mirasını kabul
etmek yıllarımı aldı.

Hayatının sonunu belirleyen
acımasız davranışı,

bana onun tanıdığım kişiden tamamen
farklı biri olduğunu gösterdi.

Sonraları, insanlar sordu,

''Nasıl bilemedin?''

''Nasıl bir annesin sen?''

Aynı soruları ben de kendime
soruyorum.

Vurulmalardan önce, kendimi
iyi bir anne sanıyordum.

Çocuklarımın, sempatik,

sağlıklı ve sorumlu yetişkinler
olmalarına yardım etmek

hayatımın en önemli rolüydü.

Ancak trajedi beni, bir ebeveyn olarak
başarısız olduğuma ikna etti

ve bugün beni buraya getiren şey
kısmen bu başarısızlık duygusu.

Babası bir yana,

Dylan'ı tanıyan ve en çok seven
tek kişi bendim.

Eğer biri neler olacağını bilebilseydi,

o ben olmalıydım, değil mi?

Ancak, bilemedim.

Bugün, öldüren ve yaralayan birinin

annesi olmanın nasıl bir şey olduğunu
paylaşmak için buradayım.

Bu trajediden sonra, yıllarca,
geçmişi detaylıca düşündüm,

bir ebeveyn olarak nerede başarısız
olduğumu anlamaya çalıştım.

Ancak basit cevaplar yok.

Size herhangi bir çözüm sunamam.

Tüm yapabileceğim

öğrendiğim şeyleri paylaşmak.

Katliamdan önce beni tanımayan
insanlarla konuştuğumda,

üç zorlukla başa çıkmam gerekiyor.

Birincisi, bunun gibi bir odaya girdiğimde

içeride oğlumun yaptıkları yüzünden
bir kayıp yaşayan birinin

olup olmadığını bilmiyorum.

Bunu kendisi yapmak için burada olmayan
bir aile üyemin neden olduğu acıyı,

itiraf etme ihtiyacı hissediyorum.

Bu yüzden öncelikle, eğer oğlum size
acı verdiyse,

bütün kalbimle özür dilerim.

Baş etmem gereken ikinci zorluk ise,

oğlumun ölümünden bir intihar
olarak bahsettiğimde,

anlayış ve hatta merhamet istemeliyim.

Ölümünden iki yıl önce,

bir not defterinde bir sayfaya

kendini kestiğini yazmıştı.

Acı içinde olduğunu

ve hayatını sonlandırmak için
silah almak istediğini söylüyordu.

Bunların hiçbirinden ölümünden
aylar sonraya kadar haberim olmadı.

Onun ölümünden bir intihar olarak
bahsettiğimde,

hayatının sonunda sergilediği korkunçluğu
önemsizleştirmeye çalışmıyorum.

Onun intihar düşüncesinin nasıl

adam öldürmeye sebep olduğunu

anlamaya çalışıyorum.

Pek çok okumadan
ve uzmanla konuşmadan sonra,

onun katliama başvurma sebebinin,
öldürme isteğinden değil,

ölme arzusundan kaynaklandığına

inanmaya başladım.

Oğlumun cinayeti ve intiharı hakkında
konuştuğumda karşılaştığım üçüncü zorluk,

akıl sağlığı hakkında konuşmam ya da --

- affedersiniz -

akıl sağlığı hakkında konuşmam,

aslında beyin sağlığı demeyi tercih
ediyorum, çünkü daha somut.

Ve aynı zamanda, şiddet hakkında
konuşuyorum.

Son yapmak istediğim ise,
zihinsel hastalıklar etrafında var olan

yanlış anlamalar için katkıda bulunmak.

Akıl hastalığı olanların yalnızca
küçük bir kısmı

başka insanlara karşı şiddetlidir,

fakat bunlardan intihar yoluyla ölenlerin,

%75, belki %90'ından fazlasının

bir çeşit teşhis edilebilir bir
akıl hastalığı var.

Hepinizin çok iyi bildiği gibi,

akıl sağlığı sistemimiz, herkese
yardım etmek için donatılmamış

ve yıkıcı düşünceleri olan herkes

özel bir tanı için

kritere uymaz.

Devam eden korku, öfke ya da ümitsizlik

duyguları olan hastaların çoğu

asla değerlendirilmez veya
tedavi edilmezler.

Yalnızca bir davranışsal krize girerlerse,
dikkatimizi çekerler.

Eğer tahminler doğruysa,

intiharların yüzde ikisi

başka bir kişinin öldürülmesini de
içeriyor.

İntihar oranları artarsa
ki bazı kitlelerde artmakta,

cinayet içeren intiharlar da artacak.

Dylan'ın aklında ölümünden önce
neler olduğunu anlamak istedim.

Bu yüzden, yakınları intihara teşebbüs
etmiş kimselerden cevaplar aradım.

Araştırmalar yaptım ve her fırsatta
bağış toplama kampanyalarında

gönüllü oldum.

İntihar teşebbüs edip kurtulan

kişilerle konuştum.

En faydalı sohbetlerimden biri,

ofisimde başkasıyla konuşurken

kulak misafiri olan

bir iş arkadaşımla olan
konuşmaydı.

Dylan bu kadar korkunç bir şey yaptıysa

beni sevmiş olamaz dediğimi duymuş.

Sonra, beni yalnız bulduğunda,

kulak misafiri olduğu için özür dilediğini

fakat yanıldığımı söyledi.

O, üç küçük çocukla

bekar ve genç bir anne iken,

bunalıma girmiş ve güvende olması için
hastaneye yatırılmış.

O dönemlerde, eğer ölürse,

çocuklarının daha iyi durumda
olacaklarına eminmiş.

Bu yüzden, hayatını sonlandırmak için
bir plan yapmış.

Anne sevgisinin dünyadaki
en güçlü bağ olduğuna

ve çocuklarını dünyadaki her şeyden
daha çok sevdiğine beni ikna etti,

fakat hastalığı yüzünden,

çocuklarının onsuz
daha iyi olacağına emindi.

Onun söylediklerinden ve
diğerlerinden öğrendiğim;

intihar yoluyla ölmek için
sözde kararlar vermiyor ya da

seçimler yapmıyoruz,

tıpkı hangi arabayı kullanacağımız

ya da cumartesi gecesi nereye
gideceğimiz gibi.

Biri, yoğun olarak intihar durumundaysa,

dördüncü derece acil sağlık
hizmeti alacak durumdadır.

Düşünceleri bozulur ve öz yönetim
araçlarına erişimlerini kaybederler.

Plan yapabilseler ve mantıklı hareket
edebilseler bile,

gerçeklik algıları, gerçekleri yorumlayan

ıstırapları tarafından saptırılır.

Bazıları bu durumlarını saklamakta
çok iyi olabilir

ve genellikle bunu yapmak için
iyi nedenleri var.

Çoğumuzun belli dönemlerde,
intihar düşünceleri vardır,

fakat, sürekli intihar düşüncesi ve

intihar yöntemleri planlama

patolojik belirtilerdir

ve pek çok hastalık gibi

sağlık durumu tespit edilmeli ve
tedavi yapılmalı,

bir hayat kaybedilmeden önce.

Fakat, oğlumun ölümü sadece
bir intihar değildi.

Toplu bir katliamı içeriyordu.

Ben onun intihar düşüncesinin nasıl
cinayet halini aldığını bilmek istedim.

Fakat araştırmalar az ve
basit cevaplar yok.

Evet, muhtemelen devamlı bir
depresyondaydı.

Mükemmeliyetçi ve kendine yeten
bir kişiliği vardı

ve bu onun diğerlerinden yardım talebinde
bulunma ihtimalini azalttı.

Okulda küçük düşürülmüş, alçaltılmış ve
öfkeli hissetmesine neden olan

tetikleyici olaylar yaşamıştı.

Bir çocukla karmaşık
bir arkadaşlığı vardı.

Çocuk, oğlumla öfke ve yabancılaşma
duygularını paylaşıyordu

ve ciddi olarak aklen dengesiz,

yönlendirici ve adam
öldürmeye meyilliydi.

Ve üstelik, hayatının aşırı hassas ve

kırılgan döneminde,

Dylan silaha erişim yolunu buldu,

evimizde asla silah olmadığı halde.

17 yaşında bir çocuk için yasal olarak
ya da yasa dışı silah satın almak,

- benim bilgim ya da iznim olmadan -
dehşete düşürecek kadar kolaydı.

Ve her nasılsa, 17 yıl ve pek çok
okul katliamından sonra

hala dehşete düşürecek kadar kolay.

Dylan'ın o gün yaptığı şey, kalbimi kırdı

ve bir travmanın çok sık yaptığı gibi,

bedenime ve zihnime büyük zararlar verdi.

Katliamdan iki yıl sonra,
meme kanseri oldum

ve bundan iki yıl sonra,
akıl sağlığı sorunlarım başladı.

Dinmek bilmeyen acım yetmezmiş gibi,

Dylan'ın öldürdüğü birisinin ailesiyle

karşılaşmaktan

veya basın ya da öfkeli
bir vatandaş tarafından

sıkıştırılmaktan ödüm kopuyordu.

Haberleri açıp dinlemekten,

korkunç ebeveyn ya da iğrenç insan diye
seslenildiğimi duymaktan korkuyordum.

Panik ataklar geçirmeye başladım.

İlk kriz katliamdan dört yıl sonra başladı.

Atak anında, yazılı ifade vermeye ve
kurbanların aileleriyle

yüz yüze tanışmaya gitmek için
hazırlanıyordum.

İkinci kriz katliamdan 6 yıl sonra oldu.

İlk defa bir konferansta cinayetler
ve intihar hakkında

konuşmak için hazırlanıyordum.

İki kriz de birkaç hafta sürdü.

Ataklar her yerde oluyordu:

hırdavatçıda, ofisimde

ve hatta yatakta kitap okurken.

Zihnim birdenbire dönüp duran
korku döngüsüne kilitlenirdi

ve kendimi sakinleştirmek

ve bir çözüm yolu bulmak için
ne kadar uğraşsam da

yapamadım.

Sanki beynim beni öldürmeye çalışıyordu.

Ve sonra, korkmaktan korkmak

tüm düşüncelerimi tüketti.

O an, hatalı işleyen bir zihne sahip
olmanın neler hissettirdiğini

ilk öğrendiğim andı.

Ve gerçekten zihin sağlığı savunucusu
olduğum zamandı.

Terapi, ilaç tedavisi ve kişisel bakımla,

hayat, zamanla mevcut şartlar altında

normal olarak düşünülebilecek
şeye döndü.

Geriye dönüp neler olduğuna baktığımda,

oğlumun sarmalının işlev
bozukluğuna dönmesinin,

muhtemelen yaklaşık iki yıllık bir
dönemde olduğunu görebiliyordum,

yardım alabilmesi için bol bir zaman,

şayet, birisi onun yardıma ihtiyacı
olduğunu ve ne yapılması gerektiğini

bilmiş olsaydı.

Birisi bana ne zaman:

"Sen nasıl bilemedin?" diye sorsa,

mideme yumruk yemiş gibi hissediyorum.

Bu soru itham taşıyor ve suçluluk
duygumu kamçılıyor.

Ne kadar çok terapi almış olursam olayım,

asla tamamen kökünü kurutamayacağım.

Ancak öğrendiğim bir şey var:

sevgi, intihara meyilli birini,

kendini yaralamasını engellemek için

yeterli olsaydı,

intiharlar çok nadir olurdu.

Ancak, sevgi yeterli değil

ve intihar yaygın bir şey.

10 ila 34 yaş arası insanlarda

ikinci en önemli ölüm sebebi.

ve Amerikan gençliğinin yüzde 15'i

geçen yıl, intihar planı

yaptıklarını bildirdi.

Öğrendim ki, her ne kadar yapabileceğimize
inanmak istesek bile,

sevdiklerimizin düşündüğü
ve hissettiği her şeyi

bilemeyiz ve kontrol edemeyiz

ve bir şekilde farklı olduğumuza olan
dik başlı inancımız,

sevdiklerimizin kendilerini
veya bir başkasını asla

incitmeyi düşünmeyeceklerine inanmamız

gözümüzün önündeki şeyi

görmemize engel olabilir.

Ve eğer en kötü senaryo gerçekleşirse,

kendimizi, doğru soruları bilmediğimiz,

veya doğru soruları sormadığımız

veya doğru tedaviyi bulmadığımız için
bağışlamayı öğrenmek zorundayız.

Sevdiğimiz birilerinin,

söylediklerinin veya
davranışlarının aksine

acı çekebiliyor olduklarını

daima farz etmeliyiz.

Tüm benliğimizle

yargılamadan

ve çözüm sunmadan dinlemeliyiz.

Hayatımın kalan kısmında, bu trajediyle

ve bu trajedilerle

yaşayacağımı biliyorum.

Pek çoklarının zihninde,
kaybettiğim şeyin

diğer ailelerin kaybettikleri ile
karşılaştırılamayacağını biliyorum.

Çabamın, diğerlerininkini daha
kolaylaştırmayacağını biliyorum.

Benim acıya bile hakkım olmadığını
düşünenlerin olduğunu da biliyorum,

ama sadece kalıcı cezalı bir hayata.

Sonunda bildiğim şey şu noktaya geldi:

trajik gerçek şu ki, aramızdaki
en açıkgöz ve sorumlu olanlarımız bile

yardım edemeyebilir,

ancak sevginin hatırına,

bilinemeyeni bilmek için

denemeyi asla bırakmamalıyız.

Teşekkürler.

(Alkışlar)