Hayalini kurmaya cesaret edemediğimiz hayal

Hayalleriniz nelerdir? Daha da iyisi, yıkılmış hayalleriniz nelerdir? Dan Pallotta, teknolojimizin gelişiminde olduğumuz kadar insanlığımızın gelişiminde heyecanlı, meraklı ve bilimsel olduğumuz bir zamanın hayalini kurmaktadır. "En çok korktuğumuz şey, gerçek potansiyelimizi karşılayacak fırsattan mahrum edileceğimizdir," diyor Pallotta. "Basit bir şekilde, o derin, varoluşsal korkuyu birbirimizde fark edebildiğimiz -- ve cesurca birbirimizi sevdiğimiz bir dünyada yaşadığımızı düşünün, çünkü biliyoruz ki insan olmak o korku ile yaşamaktır."

Ne zaman hayaller hakkında düşünsem,

çoğunuzun yaptığı gibi

aklıma bu fotoğraf gelir.

Neil Armstrong'un ay kapsülünden inip

Ay'ın yüzeyine adım atışını izlediğimde,
sekiz yaşındaydım.

Daha önce onun gibi bir şey görmemiştim

ve o zamandan beri de görmedim.

Ay'a tek ve basit bir sebepten gittik:

John Kennedy, bizi bir
zaman sınırına bağlamıştı.

Zaman sınırının yokluğunda,

hâlâ hayalini kuruyor olurduk.

Leonard Bernstein, büyük başarı için
iki şeyin gerekli olduğunu söyledi:

Bir plan ve yetersiz zaman.

(Kahkahalar)

Zaman sınırları ve bağlılıklar,

Apollo'nun muhteşem ve
kaybolmakta olan öğretileridir.

"Aya roket fırlatma" kelimelerine
anlamını veren kavramlardır.

Dünyamız, Apollo boyutunda
hayalleri başarabilecek,

cüretkâr zaman sınırları vermeye
istekli liderlere

yeniden muhtaç durumda.

Hayaller hakkında düşündüğümde,

LA ve Stonewall'deki eşcinselleri
ve gerçekten tehklikeli olduğu zamanlarda

her şeylerini riske atıp

toplum önüne çıkan
milyonlarca insanı düşünürüm

ve Beyaz Saray'ın gökkuşağı renkleriyle
aydınlanan bu fotoğrafını,

evet --

(Alkışlar) --

Amerika'nın gey ve lezbiyen
vatandaşlarının

evlenme hakkını kutlayışını.

18 yaşında ve gey olduğumun farkına
varmaya başladığım zamanlarda

ve bu yüzden ülkemden ve hayallerimden

uzaklaştığım zamanlarda,

en gerçek dışı rüyalarımda bile
hayalini kuramayacağım bir resimdir.

Ailemin asla sahip olabileceğimi

düşünemediğim bu fotoğrafını düşünürüm --

(Alkışlar) --

ve çocuklarımızın ellerinde tutuğu
Yüce Divan kararı hakkındaki

yayınlanabileceğini hiçbir zaman
hayal edemediğim bu başlığı.

Eşcinsellerin ve astronotların
cesaretlerine daha çok ihtiyacımız var.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Ama birden fazla boyutta düşünme

ihtiyacımız hakkında konuşmak istiyorum.

Çünkü Apollo hakkında 8 yaşındayken
bilmediğim bir şey vardı

ve gökkuşağı renkleri üzerinde
örgütlenme ile ilgili bir şey vardı.

Orijinal Mercury, Gemini ve Apollo
programlarına katılan 30 astronotun

sadece yedisinin evliliği
ayakta kalabildi.

Astronotların ayda sektikleri
meşhur görüntüler

dünyadaki alkolizm ve
depresyonu gizliyordu.

Trappist keşişi Thomas Merton,

Apollo döneminde şunu sordu,

"Aya yelken açarak ne kazanabiliriz ki,

bizi bizden ayıran uçurumu aşamazsak?"

Evlenme hakkıyla ne kazanabiliriz ki,

çoğu zaman bizi sevgimizden koparan

duygusal mesafeleri ve
huysuzluğu aşamazsak?

Sadece evlilikte de değil.

En kırıcı, yıkıcı,

trajik iç çatışmaları LGBT'de, AIDS'te,

göğüs kanserinde
ve kâr amacı olmayan eylemlerde gördüm,

hepsi de sevgi adınaydı.

Thomas Merton ayrıca azizler arası
çatışmalar hakkında şöyle yazmıştı:

"Çağdaş şiddetin, idealist insanın kolayca

yenik düştüğü yaygın bir hâli vardır:

Eylemcilik ve mesai.

Eylemciliğimizin taşkınlığı, barış
için yaptıklarımızı etkisizleştiriyor.

Kendi içimizdeki barış
kabiliyetimizi yok ediyor."

Çoğunlukla hayallerimiz,
belirsiz bir gelecekte bölümlere ayrılmış

saplantılara dönüşüyor.

Bu, şu anda hayatlarımız için
hazır olma kabiliyetimizi yok ediyor.

Gelecekteki veya başka bir ülkedeki

insanlık için daha iyi bir
hayat hayalleri,

bizi, tam bu an yanı başımızdaki

güzel insanlardan yabancılaştırıyor.

Gelişimin bir bedeli diyoruz
kendi kendimize.

Aya gidebilirsiniz

ya da aile hayatınızda denge olabilir.

Aynı anda bu boyutların ikisinde de
hayal kurmayı idrak edemiyoruz.

Konu duygusal hayatımıza gelince

çıtayı dengeliden daha yükseğe
çıkarmıyoruz.

Bu yüzden birbirimizle
konuşma teknolojimiz

dikey bir yol aldı.

Birbirimizi dinleme ve anlama yeteneğimiz

hiçbir yol alamadı.

Bilgiye ulaşımımız tavan yapmış durumda,

neşeye ulaşımımız ise yerlerde.

Ama bu fikir, şimdiki zamanımız ile
geleceğimizin aynı anda var olamaması,

eyleme geçme potansiyelimizi
gerçekleştirmek için

derin var olma potansiyelimizi
teslim etmek zorunda olmamız,

bir devre üstündeki transistörlerin
ikişer ikişer katlanabildiği,

fakat şefkat, insaniyet, sükûnet
ve sevgi kapasitemizin

bir şekilde sınırlı olması,

hatalı ve boğucu bir seçim.

Şimdi, size basit bir şekilde

ilham vermeyen daha fazla
iş-hayat dengesi fikri sunmuyorum.

Bunu yaparken aklım hep başka
yerde olursa, evde çocuklarımla

daha fazla vakit geçirmemin
bana ne faydası olur?

Farkındalıktan da bahsetmiyorum.

Farkındalık, birdenbire verimliliği
arttırmak için bir araca dönüşüyor.

(Kahkahalar)

Değil mi?

Aynen teknolojide ve endüstride
yaptığımız gibi,

var olduğumuz boyutta da

cesurca hayal etmekten bahsediyorum.

Karşılıklı ağlayabilmemizi sağlayan
korkusuz güvenilirlikten,

maskelerimizi çıkartmamızı ve
gerçek olmamızı sağlayan

kahramanca tevazudan bahsediyorum.

Birbirimizle olamamak,
bizim yeteneksizliğimiz.

Kongresel çıkmazlardan tutun
ekonomik zalimliğe kadar

her şeyden önce çılgınca çözmeye
çalıştığımız bu problemlere yol açan

karşılıklı ağlama korkumuz.

(Alkışlar)

Jonas Salk'un B Çağı diye adlandırdığı
şeyden bahsediyorum,

teknolojimizin gelişiminde olduğumuz kadar
insanlığımızın gelişiminde,

heyecanlı, meraklı ve bilimsel olduğumuz

yeni bir çağdan bahsediyorum.

Sırf tam olarak anlayamıyoruz diye

bu fırsattan kaçınmamalıyız.

Uzayı anlayamadığımız zamanlar vardı.

Ya da teknolojiye ve eylemciliğe
daha alışkınız diye.

Konfor alanında sıkışıp kalmanın
tam izahı budur.

Artık hayal edilemez teknolojik başarıları
düşünebilmekte çok rahatız.

2016'da, hayal gücümüzün kendi
adil payı için haykırdığı,

kendimiz olmamız gereken boyuttur.

Hepimiz hayal kurmak için buradayız.

Ama belki de bu konuda dürüst olursak

hepimiz kendi hayalimizi kovalıyoruz.

Bilirsiniz, hayalime kimin yardım
edebileceğini bulmak için

isim kartlarına bakmak, bazen birbirimizin
insanlığının direkt içinden bakmak gibi.

Şu an seninle uğraşamam.
Dünyayı kurtarmak için bir fikrim var.

Değil mi?

(Kahkahalar)

Yıllar önce bir zamanlar,
cesur sivillerin katılımı için

uzun seyahatler düzenleyen
çok güzel bir şirketim vardı.

Şöyle bir mantramız vardı:

"İnsan. Nezaket. İkisi de olun."

İnsanları, nezaket ile vahşice deneyler
yapmaları için cesaretlendiriyorduk.

Mesela, "Git herkese çadırlarını
kurmada yardımcı ol."

Fazlasıyla çadır vardı.

(Kahkahalar)

"Git herkese buz parmak ısmarla."

"Yemek sırasının uzayacağını
bilmene rağmen,

git insanların inik lastiklerinin
tamirine yardım et"

İnsanlar bu konuda sözümüzü

o kadar iyi dinlediler ki,
AIDS yolcuğunda lastiğiniz inerse,

tamir etmekte çok zorluk çekerdiniz,
çünkü etrafınızda yardım eli uzatan

çok fazla insan olurdu.

Birkaç günlüğüne, öyle bir dünya
yaratmıştık ki,

on binlerce insan

gerçek dünyanın hep
bu şekilde olabilmesini istemişti.

Peki ya bu tarz yeni dünya yaratmada
önümüzdeki birkaç gün

boyunca deneyler yapsak?

Birinin yanına gidip "Ne iş yapıyorsun?"
diye sormak yerine,

"Ne tür hayallerin var?"

ya da "Kırık hayallerin var mı?"
diye sorsak.

TED'in açılımını bilirsiniz,
"Birbirinizin Hayallerine Eğilimli olun."

(Alkışlar)

Belki de "Ayık kalmak istiyorum"

ya da "Çocuğumla bir ağaç evi
inşa etmek istiyorum."

Herkesin tanışmak istediği insanın
yanına gitmek yerine,

yalnız olan insanın yanına gidin

ve onlara bir fincan kahve içmek
isterler mi diye sorun.

Sanırım en çok korktuğumuz şey,

gerçek potansiyelimizi yerine getirme
fırsatımızdan mahrum bırakılacağımız,

hayal kurmak için doğup

ama hiçbir şansımız olmadan
ölebileceğimizdir.

Bir dünya hayal edin,

aramızdaki o derin, varoluşsal korkuyu
kolayca tanıyabildiğimiz

ve birbirimizi korkmadan sevebildiğimiz,
çünkü insan olmanın

o korkuyla yaşamak olduğunu
bildiğimiz bir dünya.

Artık birden fazla boyutta aynı anda
hayal kurmamızın vakti geldi

ve bir yerde bu yapabileceğimiz,
yapacağımız

ve yapmamız gereken muhteşem
şeylerin hepsini aşıyor

ve geriye olabileceğimiz akılalmaz
şeyleri bırakıyor.

Artık o boyuta ayak basmanın zamanı geldi

ve orada da hayallerimiz olduğu
gerçeğiyle yüzleşmeliyiz.

Eğer Ay hayal kurabilseydi,

o hayal bizim için kurduğu hayal olurdu.

Sizinle olmak büyük bir onurdu.

Çok teşekkür ediyorum.

(Alkışlar)