Το όνειρο που δεν τολμήσαμε να ονειρευτούμε

Ποια είναι τα όνειρά σας; Ή ακόμα καλύτερα, ποια είναι τα όνειρά σας που δεν πραγματοποιήθηκαν; Ο Νταν Παλότα ονειρεύεται μια εποχή όπου θα είμαστε το ίδιο ενθουσιασμένοι, περίεργοι και επιστημονικοί για την εξέλιξη της ανθρωπιάς μας, όσο είμαστε για την εξέλιξη της τεχνολογίας μας. «Αυτό που φοβόμαστε περισσότερο είναι ότι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να εκπληρώσουμε τις πραγματικές δυνατότητές μας», λέει ο Παλότα. «Φανταστείτε να ζούμε σ' έναν κόσμο όπου απλά θα αναγνωρίζουμε τον βαθύ, υπαρξιακό φόβο ο ένας του άλλου και θα αγαπιόμαστε θαρραλέα, επειδή θα ξέρουμε ότι το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να συμβιώνεις με αυτόν τον φόβο».

Όταν σκέφτομαι για τα όνειρα,

όπως πολλοί από εσάς,

σκέφτομαι αυτή την εικόνα.

Ήμουν οκτώ όταν είδα τον Νιλ Άρμστρονγκ

να κατεβαίνει από τη σεληνάκατο
στην επιφάνεια της Σελήνης.

Δεν είχα δει κάτι ανάλογο στο παρελθόν,

και από τότε δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο.

Πήγαμε στη Σελήνη για έναν απλό λόγο:

Ο Τζον Κένεντι μας είχε δεσμεύσει
με μια προθεσμία.

Και χωρίς αυτή την προθεσμία,

ακόμα θα το ονειρευόμασταν.

Ο Λέοναρντ Μπέρνσταϊν είχε πει

ότι δύο είναι οι προϋποθέσεις
για ένα μεγάλο επίτευγμα:

ένα σχέδιο και λιγοστός χρόνος.

(Γέλια)

Οι προθεσμίες και οι δεσμεύσεις

είναι τα μεγάλα μαθήματα του Απόλλων
που σταδιακά χάνονται.

Και είναι αυτά που δίνουν νόημα
στη λέξη «εκτόξευση».

Και ο κόσμος έχει απελπιστικά ανάγκη
από πολιτικούς ηγέτες,

πρόθυμους να ορίσουν ξανά
τολμηρές προθεσμίες

για την επίτευξη τολμηρών ονείρων
στην κλίμακα του Απόλλων.

Όταν σκέφτομαι τα όνειρα,

σκέφτομαι τις ντραγκ κουίνς
του Λος Άντζελες και του Στόουνγουολ

και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους
που διακινδύνεψαν τα πάντα

για να εκδηλωθούν τότε που αυτό
ήταν πραγματικά επικίνδυνο.

Και αυτή την εικόνα του Λευκού Οίκου
με τα χρώματα του ουράνιου τόξου,

ναι-

(Χειροκρότημα)

για τον εορτασμό του δικαιώματος στον γάμο
των ομοφυλόφιλων της Αμερικής.

Είναι μια εικόνα που δεν θα φανταζόμουν
ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα

όταν ήμουν 18,

και συνειδητοποίησα
ότι ήμουν ομοφυλόφιλος,

και λόγω αυτού ένιωθα αποξενωμένος
από τη χώρα μου και τα όνειρά μου.

Σκέφτομαι αυτή την εικόνα
της οικογένειάς μου

που δεν είχα ποτέ ονειρευτεί ότι θα έχω -

(Χειροκρότημα)

και τα παιδιά μας να κρατούν
αυτό το πρωτοσέλιδο,

που ποτέ δεν είχα ονειρευτεί
πως θα μπορούσε να είχε τυπωθεί,

για την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Χρειαζόμαστε περισσότερο από το θάρρος
των ντραγκ κουίνς και των αστροναυτών.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Όμως θέλω να μιλήσω για την ανάγκη μας

να ονειρευόμαστε
σε περισσότερες από μία διάσταση,

επειδή υπήρχε κάτι για το Απόλλων
που δεν ήξερα όταν ήμουν οκτώ,

και κάτι για την αναδιοργάνωση
των χρωμάτων του ουράνιου τόξου.

Από τους 30 αστροναύτες
των πρώτων αποστολών

Μέρκιουρι, Τζέμινι και Απόλλων,

μόνο οι γάμοι των επτά
απ' αυτούς επιβίωσαν.

Αυτές οι εικόνες των αστροναυτών
να χοροπηδούν στην Σελήνη,

επισκιάζουν τον αλκοολισμό
και την κατάθλιψη στη Γη.

Ο Τόμας Μέρτον, ο μοναχός
του Τάγματος της Σιωπής,

ρώτησε την εποχή του Απόλλων,

«Τι θα κερδίσουμε πηγαίνοντας στη Σελήνη

αν δεν μπορούμε να διασχίσουμε την άβυσσο

που μας χωρίζει από τον εαυτό μας;»

Και τι μπορούμε να κερδίσουμε
από το δικαίωμα να παντρευόμαστε

αν δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε
την πικρία και την συναισθηματική απόσταση

που τόσο συχνά μας χωρίζει
από την αγάπη μας;

Και όχι μόνο στον γάμο.

Έχω δει να γίνονται
οι πιο βλαβερές, καταστροφικές,

τραγικές διαμάχες,

για τη ΛΟΑΤ και για το AIDS,

για τον καρκίνο του μαστού
και για τον μη κερδοσκοπικό ακτιβισμό,

όλα στο όνομα της αγάπης.

Ο Τόμας Μέρτον επίσης έγραψε
για πολέμους ανάμεσα σε αγίους

και ότι, «υπάρχει μια διάχυτη
μορφή σύγχρονης βίας

στην οποία ο ιδεαλιστής
υποκύπτει πιο εύκολα:

ο ακτιβισμός και η υπερκόπωση.

Η μανία του ακτιβισμού μας
εξουδετερώνει το έργο μας για την ειρήνη.

Καταστρέφει την εσωτερική μας
ικανότητα για ειρήνη».

Πολύ συχνά, τα όνειρά μας γίνονται
αυτές οι στεγανοποιημένες εμμονές

για κάποιο μέλλον,

και καταστρέφουν την ικανότητά μας

να είμαστε παρόντες στις τωρινές μας ζωές.

Τα όνειρά μας για μια καλύτερη ζωή
μιας μελλοντικής ανθρωπότητας

ή κάποιας άλλης ανθρωπότητας
σε μια άλλη χώρα,

μας αποξενώνουν από τα όμορφα
ανθρώπινα όντα που βρίσκονται δίπλα μας,

αυτήν ακριβώς τη στιγμή.

Λέμε ότι αυτό είναι το τίμημα της προόδου.

Μπορείς να πας στη Σελήνη

ή μπορείς να έχεις σταθερότητα
στην οικογενειακή σου ζωή.

Και δεν μπορούμε να ονειρευτούμε
σε δύο διαστάσεις την ίδια στιγμή.

Και δεν θέτουμε τον πήχη πιο ψηλά
από τη σταθερότητα

όσον αφορά στη συναισθηματική μας ζωή.

Γι' αυτό η τεχνολογία μας
για να μιλάμε ο ένας με τον άλλο

έχει εξελιχθεί πολύ,

και η ικανότητά μας να ακούμε
και να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο

δεν έχει πάει πουθενά.

Η πρόσβασή μας σε πληροφορίες
έχει εκτοξευτεί,

η πρόσβασή μας στη χαρά
είναι καθηλωμένη στο έδαφος.

Αλλά αυτή η ιδέα,

ότι το παρόν μας και το μέλλον μας
αλληλοαποκλείονται,

ότι προκειμένου να μπορούμε να «κάνουμε»

πρέπει να εγκαταλείψουμε
την τεράστια δυνατότητά μας να «είμαστε»,

ότι οι αριθμοί των τρανζίστορ
ενός κυκλώματος

μπορούν να υπερδιπλασιαστούν,

αλλά η ικανότητά μας για συμπόνια,
ανθρωπιά, γαλήνη και αγάπη

είναι κάπως περιορισμένες,

είναι μια εσφαλμένη και ασφυκτική επιλογή.

Δεν προτείνω απλά
τη χωρίς καμία έμπνευσή ιδέα

της καλύτερης ισορροπίας
μεταξύ εργασίας και ζωής.

Τι θα ωφελήσει να έχω
περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου,

αν το μυαλό μου βρίσκεται
διαρκώς κάπου αλλού;

Δεν μιλάω καν
για το να έχει κανείς επίγνωση.

Ξαφνικά, η επίγνωση έχει γίνει εργαλείο
για την αύξηση της παραγωγικότητας.

(Γέλια)

Σωστά;

Μιλάω για το να ονειρευόμαστε

στη διάσταση της ύπαρξής μας

με την ίδια τόλμη που δείχνουμε
για τις βιομηχανίες και την τεχνολογία.

Μιλάω για μια τολμηρή αυθεντικότητα

που θα μας επιτρέψει να κλαίμε μαζί.

Μια ηρωική ταπεινότητα

που θα μας επιτρέψει να βγάλουμε
τις μάσκες και να είμαστε αληθινοί.

Είναι η ανικανότητά μας
να είμαστε ο ένας με τον άλλον,

ο φόβος μας να κλάψουμε μαζί,

που γεννάει τόσα από τα προβλήματα
που μανιωδώς προσπαθούμε να λύσουμε,

από το δυσκίνητο Κογκρέσο,
μέχρι την οικονομική απανθρωπιά.

(Χειροκρότημα)

Μιλάω γι' αυτό που ο Τζόνας Σoλκ
αποκάλεσε Β' Εποχή.

Μια νέα εποχή στην οποία
θα είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι,

περίεργοι και επιστημονικοί
για ν' αναπτύξουμε την ανθρωπιά μας

όσο θα είμαστε
και για την ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την ευκαιρία

μόνο και μόνο επειδή
δεν την κατανοούμε πραγματικά.

Υπήρχε μια εποχή όπου
δεν κατανοούσαμε το διάστημα.

Ή επειδή έχουμε συνηθίσει περισσότερο
την τεχνολογία και τον ακτιβισμό.

Αυτός είναι ο ορισμός του να έχεις
παγιδευτεί σε μια ζώνη άνεσης.

Τώρα αισθανόμαστε πολύ άνετα

να φανταζόμαστε
απίθανα τεχνολογικά επιτεύγματα.

Το 2016, είναι η διάσταση
της ίδιας μας της ύπαρξης

που φωνάζει για το δίκαιο μερίδιό της
στην φαντασία μας.

Όλοι είμαστε εδώ για να ονειρευτούμε,

αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς,

ο καθένας κυνηγάει το δικό του όνειρο.

Ξέρετε, κοιτάμε τα ταμπελάκια
με τα ονόματα

για να δούμε ποιος θα μπορούσε
να βοηθήσει το όνειρό μας,

προσπερνώντας μερικές φορές
την ανθρωπιά του άλλου.

Δεν μπορώ ν' ασχοληθώ μαζί σου τώρα.
Έχω μια ιδέα για το πώς να σώσω τον κόσμο.

Σωστά;

(Γέλια)

Πριν από χρόνια, μια φορά κι έναν καιρό,
είχα μια ωραία εταιρία

που οργάνωνε μεγάλα ταξίδια

ηρωικής ενασχόλησης με τα κοινά.

Και είχαμε αυτό το μάντρα:

«Ανθρώπινος. Καλοσυνάτος.
Να είσαι και τα δύο».

Ενθαρρύναμε τους ανθρώπους

να πειραματιστούν όσο πιο πολύ γίνεται
με την καλοσύνη.

Για παράδειγμα: «Πήγαινε και βοήθησε
όλους να στήσουν την σκηνή τους».

Και είχαμε πολλές σκηνές.

(Γέλια)

«Πήγαινε και αγόρασε σε όλους παγωτό».

«Βοήθησέ τους να φτιάξουν
το σκασμένο τους λάστιχο

κι ας καθυστερήσεις για το φαγητό».

Και οι άνθρωποι πραγματικά
μας άκουγαν τόσο πολύ,

που αν σ' έπιανε λάστιχο στο ταξίδι,

δυσκολευόσουν να τ' αλλάξεις

επειδή τόσα πολλά άτομα
σε ρωτούσαν αν χρειάζεσαι βοήθεια.

Για μερικές μέρες,
για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους,

δημιουργήσαμε αυτούς τους κόσμους

που όλοι έλεγαν πως εύχονταν
να ήταν πάντα έτσι ο κόσμος.

Τι θα γινόταν αν πειραματιζόμασταν

και δημιουργούσαμε έναν τέτοιο
κόσμο καλοσύνης για τις επόμενες μέρες;

Και αντί να ρωτήσουμε κάποιον,
«Με τι ασχολείσαι;»

να τον ρωτήσουμε,
«Λοιπόν, ποια είναι τα όνειρά σου;»

ή, «Ποια όνειρά σου
δεν πραγματοποιήθηκαν;»

Ξέρετε, ΤED μπορεί να σημαίνει
πως νοιάζομαι για τα όνειρα του άλλου.

(Χειροκρότημα)

Μπορεί να σημαίνει,
«Δεν θέλω να πια να πίνω».

ή, «Θέλω να χτίσω ένα δεντρόσπιτο
με το παιδί μου».

Αντί να πηγαίνουμε σ' εκείνον
που όλοι θέλουν να γνωρίσουν,

να πηγαίνουμε σ' εκείνον
που είναι μόνος του

και να τον ρωτήσουμε αν θέλει
να πιει έναν καφέ μαζί μας.

Νομίζω πως αυτό που φοβόμαστε περισσότερο

είναι πως δεν θα έχουμε την ευκαιρία

να υλοποιήσουμε
τις πραγματικές μας ικανότητες.

Ότι έχουμε γεννηθεί για να ονειρευόμαστε

και μπορεί να πεθάνουμε
χωρίς να έχουμε ποτέ αυτή την ευκαιρία.

Φανταστείτε να ζείτε σ' έναν κόσμο

όπου θα αναγνωρίζουμε ο ένας στον άλλο
τον βαθύ, υπαρξιακό μας φόβο,

και θα αγαπάμε θαρραλέα o ένας τον άλλο

επειδή θα ξέρουμε πως να είσαι άνθρωπος

σημαίνει να ζεις με αυτόν τον φόβο.

Ήρθε η ώρα να ονειρευτούμε
ταυτόχρονα, σε πολλές διαστάσεις,

και κάπου εκεί,
πέρα απ' όλα τα θαυμαστά πράγματα

που μπορούμε και θέλουμε
και πρέπει να κάνουμε,

υπάρχει ένα μέρος με καθετί απίθανο
που θα μπορούσαμε να είμαστε.

Ήρθε η ώρα να κατακτήσουμε
αυτή τη διάσταση

και ν' αναγνωρίσουμε το γεγονός
ότι κι εκεί έχουμε όνειρα.

Αν μπορούσε η Σελήνη να ονειρευτεί,

νομίζω ότι αυτό θα ονειρευόταν για εμάς.

Είναι τιμή μου να βρίσκομαι μαζί σας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.