Hyeonseo Lee: Kuzey Kore'den kaçışım

Kuzey Kore'de yetişmiş bir cocuk olarak, Hyeonseo Lee ülkesinin dünya üzerindeki en iyi ülke oldugunu düşünmekteydi. 90 yılların kıtlık döneminde merak etmeye baslamıştı. 14 yasında ülkeden kaçtı, ve Cin'de bir mülteci olarak gizli bir hayata basladı. Onunki umudun ve hayatta kalmanın kişisel üzücü bir hikayesiydi... ve hatta sınır cok uzaktayken bile sürekli tehlikelerle karşılaşanların güçlü hatırlatıcısı..

Ben küçükken

ülkemin en iyi yer olduğunu düşünmüştüm.

Ve "kıskanacak bir şey yok" adli şarkıyı söyleyerek büyüdüm.

Gururluydum.

Okulda, Kim ll -Sung 'un tarihini

çalışarak çok fazla zaman harcadık.

Fakat dış dünya hakkında çok fazla şey hiçbir zaman öğrenmedik.

Amerika, Güney Kore ve Japonya düşmanları hariç.

Dış dünyayı sık sık merak etmeme rağmen

bütün hayatımı Kuzey Kore' de geçireceğimi sanmıştım.

Her şey aniden değişinceye kadar.

İlk halka açık infazı gördüğümde 7 yaşındaydım.

Fakat Kuzey Kore'deki hayatımın normal olduğunu sanmıştım.

Ailem fakir değildi

ve ben hiç kıtlık yaşamamıştım.

Fakat bir gün 1995' te, annem eve iş arkadaşının

kız kardeşinden bir mektup getirdi.

Ve şöyle diyordu; "bunu okuduğunuzda

'ailenizden beş kişi artık bu dünyada olmayacak.

Çünkü biz geçen 2 haftadan beridir bir şey yemedik.

Biz yerde birlikte yatıyoruz

ve vücudumuz o kadar zayıf ki ölmeye hazırız'

Çok şok olmuştum.

Ülkemdeki insanların

açlık çektiğini ilk kez duymuştum.

Bir müddet sonra tren istasyonundan geçerken

hafızamdan silemeyeceğim

çok kötü bir şeyler gördüm.

Cansız bir kadın kollarında

bir deri bir kemik kalmış çocuğuyla yerde yatıyordu.

Ve sadece aciz bir şekilde annesinin yüzüne bakıyordu

Hiç kimse onlara yardım etmiyordu.

Çünkü herkes kendi hayatlarına ve ailelerine odaklanmıştı.-

1990'ların ortalarında çok büyük bir kıtlık Kuzey Kore'yi vurmuştu.

Ve sonuç olarak 1 milyondan fazla Kuzey Koreli

kıtlık süresince açlıktan öldü ve bir çoğuda

ot, böcek ve ağaç kabuklarını yiyerek hayatını sürdürdüler.

Elektrik kesintisi gittikçe sıklaşmaya başladı

bu yüzden de etrafımdaki her şey geceleri karanlıktı.

Evimin karşısındaki ırmaktan görünen

Çin'deki deniz ışıklar hariç.

Her zaman neden onların ışıkları var bizim yok diye merak ederdim.

Bu komşularımıza nazaran Kuzey Kore'yi geceleri gösteren

bir uydu resmiydi.

Bu Amork nehri

Kuzey Kore ve Çin arasında

bir sınırdır.

Gördüğünüz gibi nehir bazı belli noktalarda dardır

Kuzey Koreliler'in gizlice karşıya geçmesine izin verir,

fakat pek çoğu ölür.

Bazen cansız vücutları nehrin üzerinde yüzerken görürdüm.

Kuzey Kore'yi nasıl terk etme konusundaki detaylara anlam veremezdim.

Fakat sadece şunu söyleyebilirim ki bu çok kötü kıtlık sürecinde

akrabalarımdan uzakta Çin'de yaşamaya gönderildim.

Fakat sadece

kısa bir süreliğine ailemden ayrı kalabileceğimi düşünmüştüm.

Birlikte yaşamanın14 yıl olacağını

asla hayal etmemiştim.

Çin'de ailesiz genç bir kız olarak yaşamak çok zordu.

Kuzey Koreli bir mülteci olarak

yaşamın neye benzeyeceği konusunda hiç bir fikrim yoktu

Fakat yaşamanın sadece zor olduğunu değil

aynı zamanda tehlikeli olduğunu da öğrendim.

Çünkü Kuzey Koreli mülteciler Çin'de yasa dışı göçmenler olarak

düşünülür.

Bu yüzden sürekli kimliğim açığa çıkacak

korkusuyla yaşıyordum

ve bu korkunç kaderle

Kuzey Kore'ye geri gönderilebilirdim.

Çin polisi tarafından yakalandım zaman

bir gün bu korkunç kabusum gerçeğe döndü

ve sorgulama için karakola getirildim.

Birileri beni Kuzey Koreli olmakla suçluyordu

bundan dolayı da Çince bilgimi test edip

bir sürü sorular sordular.

Çok korkmuştum,

kalbimin birden patlayacağını düşündüm.

Eğer yolunda gitmeyen bir şeyler olursa hapse atılacaktım

ve ülkeme geri gönderilecektim.

O an hayatımın bittiğini sandım.

Fakat duygularımı kontrol etmeyi başardım

ve tüm soruları yanıtladım.

Beni sorgulamaları bittikten sonra

başka bir görevli

"bu sahte bir belgedir" dedi.

"O Kuzey Koreli değildir "

ve gitmeme izin verdiler. Bu bir mucizeydi.

Bazı Kuzey Koreliler Çin'de sığınak arıyorlardı-

yabancı konsolosluklarda.

Fakat çoğu Çin polisi tarafından yakalanmıştı

ve ülkelerine geri gönderilmişti.

O kızlar çok şanslıydı.

Yakalanmalarına rağmen

ağır bir uluslararası baskıdan sonra

nihayetinde serbest bırakılmışlardı.

Bu Kuzey Koreliler o kadar şansli değildiler.

Her yıl Çin'de sayısız Kuzey Koreli yakalanıyordu

ve Kuzey Kore'ye geri gönderiliyorlardı.

Orada da işkence görebiliyor, hapse atılabiliyor ya da

halka açık infaza maruz kalabiliyorlardı.

Ben kaçtığım için gerçekten çok şanslıydım.

Fakat bir çok Kuzey Koreli bu kadar şanslı değildi.

Kuzey Koreliler'in kimliklerini saklamak zorunda olmaları

ve hayatta kalmak için bu kadar uğraş vermeleri çok korkunç bir şeydi.

Yeni bir dil öğrendikten ve yeni bir işe sahip olduktan sonra bile

tüm dünyaları aniden alt üst olabilirdi.

10 yıl kimliğimi sakladıktan sonra

Güney Kore'ye gitme riskini alma

ve tekrardan yeni bir hayata başlama nedenim budur.

Güney Kore'de yaşamak, yerleşmek

umduğumdan çok daha zordu.

İngilizce Güney Kore'de çok önemliydi

ve bu yüzden 3. dilimi öğrenmek zorundaydım.

Ayrıca, Kuzey Kore ve Güney Kore arasında

büyük bir boşluk olduğunu fark ettim.

Hepimiz Koreli idik, fakat

67 yıllık bölünmeden dolayı

içten içe farklılaşmıştık.

Hatta ben bir kimlik krizi yaşadım.

Kuzey Koreli mi yoksa Güney Koreli miyim?

Nereliyim? Kimim?

Gururla benim diyebileceğim

bir ülke yoktu.

Güney Kore'deki hayata alışmak kolay olamamasına rağmen

bir plan yaptım.

Üniversite giriş sınavına çalışmaya başladım.

Yeni hayatıma alışmaya başlamışken

şok edici bir telefon aldım.

Kuzey Kore hükumeti

aileme gönderdiğim paraya el koymuştu.

Ve ceza olarak da ailem

zorla

kırsal bölgedeki boş bir yere sürülmüşlerdi.

Oradan hemen çıkmaları gerekliydi.

Bu yüzde onları nasıl kaçırabileceğimi planlamaya başladım.

Kuzey Koreliler özgürlük yolunda çok büyük mesafeler

katetmek zorundaydılar.

Kuzey Kore ve Güney Kore arasındaki sınırı geçmek

neredeyse imkansızdı.

Ve işin garip tarafı Çin'e gitmek için bir bilet aldım

ve Kuzey Kore sınırına doğru yol aldım.

Ailem Çince konuşamadığı için

onlara rehberlik etmek zorundaydım.

Bir şekilde Çin'de 2000 milden fazla mesafeden sonra

Güney Doğu Asya'ya doğru gittim.

Yolculuğumuz otobüsle 1 hafta sürdü

ve neredeyse birkaç defa yakalanıyorduk.

Bir keresinde otobüsümüz durduruldu

zırhlı bir Çin polisi bindi.

Herkesin kimliğini aldı

ve onlara sorular sormaya başladı.

Ailem Çince anlamadığı için

ailemin tutuklanacağını sanmıştım.

Polis aileme yaklaştığında

hemen ayağa kalktım

bunlar sağır ve dilsizler

ve bu yüzden ben bunlara eşlik ediyorum dedim.

Şüpheli bir şekilde bana baktı.

Fakat neyse ki bana inandı.

Laos sınırına doğru tüm yol boyunca bunu yaptık.

Fakat hemen hemen bütün paramı sınır görevlilerine rüşvet vererek

harcamak zorunda kalmıştım.

Fakat sınırı geçtikten sonra bile

yasa dışı sınır geçişinden dolayı

ailem tutuklanıp hapse atılmıştı.

Para cezasını ve rüşveti ödedikten sonra

1 ay içerisinde ailem serbest bırakıldı.

Fakat kısa bir süre sonra, Laos'un başkentinde ailem

tekrar tutuklanıp hapse atıldı.

Bu hayatımdaki en kötü şeylerden biriydi.

Ailemin özgürlüğü için her şeyi yaptım,

çok yaklaşmıştık,

ama ailem Güney Kore konsolosluğunun biraz uzağında

hapse atılmıştı.

Yeniden göçmen bürosu

ve karakol arasında

umutsuzca ailemin serbest bırakılması için çabalayarak gittim geldim.

Fakat rüşvet verecek ve para cezasını

ödeyecek yeterince param yoktu.

Bütün umudumu kaybetmiştim.

İşte o an bir adamın bana seslendiğini duydum

"Sorun nedir"

Tamamen bir yabancının

ilgi göstermesine çok şaşırmıştım.

Bozuk İngilizcem ve sözlük yardımıyla

tereddüt etmeden durumu açıkladım,

ve adam para çekme makinesine gitti.

Ailem ve diğer iki Kuzey Koreli'nin serbest kalması

için geri kalan bütün parayı ödedi.

Bütün kalbimle ona teşekkür ettim ve sordum

"Neden bana yardım ediyorsun? "

"Sana yardım etmiyorum"

"Kuzey Koreli insanlara yardım ediyorum" dedi.

İşte o anın hayatımın sembolik ani olduğunu fark ettim.

Bu yabancı kibar adam benim

ve bütün Kuzey Koreli insanlar için en çok ihtiyacımızın olduğu andaki umudu simgelemişti.

Ve bana yabancıların kibarlığını

ve uluslararası toplumun desteğini gösterdi.

Kuzey Koreliler için umudun ışığı olmuştur.

Sonunda uzun bir yolculuktan sonra

ben ve ailem Güney Kore'de tekrar bir araya gelmiştik.

Fakat özgürlük bu savaşın sadece yarısıdır.

Çoğu Kuzey Koreli ailelerinden ayrılmışlardı

ve yeni bir ülkeye vardıklarında

hayatlarına parasız ya da çok az parayla başlayacaklar.

Bu yüzden uluslararası toplumdan

eğitim , İngilizce dil eğitimi, iş eğitimi ve dahası için

yardım alabilirdik.

Ayrıca Kuzey Kore ve dış dünyadaki

insanlar arasında bir köprü

görevi görebiliriz.

Çünkü çoğumuz hala

aile üyelerimizle iletişim halindeyiz

ve Kuzey Koreyi değiştirmek için yardım olarak

onlara bilgi ve para gönderiyoruz.

Bu kadar yardım ve ilham aldığım

için çok şanslıydım.

Bu yüzden de uluslararası destekle Kuzey Koreliler'e

başarma şansı amacını

vermek istiyorum.

Kendimden eminim ki dünyanın her yerinde

TED de dahil olmak üzere gittikçe artan başarılı

Kuzey Koreliler göreceksiniz.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)