Rita Pierson: Her çocuğun bir kahramana ihtiyacı vardır

Rita Pierson, 40 yıllık bir öğretmen, bir meslektaşının "Öğrencileri sevmem için bana para ödemiyorlar." dediğini duydu. Onun cevabı: "Çocuklar sevmedikleri insanlardan bir şey öğrenemezler." Eğitimcilere, öğrencilerine inanmaları ve onlarla gerçek, insani ve kişisel bir düzeyde bağ kurmaları için ilham verici bir çağrı.

Bütün hayatımı ya okulda,

okul yolunda, ya da birileriyle okulda

okulda olanlar hakkında konuşurken geçirdim.

Hem annem hem de babam eğitimciydi,

anne tarafından dedem ve anneannem eğitimciydi

ve son 40 yıldır da aynı şeyi yapıyorum.

Ve, bunca yıldır eğitim reformlarına bir çok farklı açıdan

bakma fırsatı bulduğumu herhalde

söylememe gerek yok.

Bazı reformlar iyiydi.

Bazıları o kadar da iyi olmadı.

Ve çocukların neden okulu bıraktığını biliyoruz.

Çocukların neden öğrenmediklerini biliyoruz.

Neden ya yoksulluk, devamsızlık

ya da akranların negatif etkisi. Nedenin ne olduğunu biliyoruz.

Ama hiç bahsetmediğimiz, ya da çok az bahsettiğimiz

mesele insani bağlara,

ilişkilere verilen değer ve

önem.

James Comer diyor ki; hiç bir dikkate değer öğrenme

dikkate değer bir yakınlık olmadan oluşamaz.

George Washington Carver diyor ki; bütün öğrenme

ilişkileri anlamaktır.

Bu salondaki herkes bir öğretmenden

ya da bir yetişkinden etkilendi.

Yıllardır öğretmenlik yapan insanları gözlemledim.

En iyilerine şahit oldum ve çok kötüleri de gördüm.

Bir meslektaşım bir defasında şunu söyledi,

"Bana çocukları sevmem için para vermiyorlar.

Bana ders anlatmam için para veriyorlar.

Çocuklar bunu öğrenmeliler.

Ben öğretmeliyim. Onlar öğrenmeliler. Dava kapanmıştır."

Ben de ona dedim ki:

"Bilirsin, çocuklar sevmedikleri insanlardan bir şey öğrenmezler."

(Kahkaha) (Alkış)

Dedi ki, "Bunlar fasafiso."

Ben de dedim ki, "Eh peki, senen uzun ve çetin

geçecek tatlım."

Söylememe gerek bile yoktu. Bazıları

bir ilişki kurmanın içinden ya geldiğini ya da gelmediğini

düşünürler.

Bence Stephen Covey haklıydı.

İlk önce anlaşılmaya değil anlamaya çalışmak,

özür dilemek gibi

küçük basit şeyler ilave etmeniz

gerektiğini söyledi.

Bunu hiç düşünmüş müydünüz?

Bir çocuktan özür dileyin, şoka girerler.

Bir keresinde oran-orantı öğretiyordum.

Matematikle aram pek iyi değildir, ama üzerinde çalışıyordum.

Ve geri dönüp öğretmen notlarına bakınca

Bütün dersin yanlış olduğunu düşündüm. (Kahkaha)

Sonra ertesi gün derse gittim ve dedim ki,

"Bakın çocuklar, özür dilemem gerekiyor.

Bütün dersin yanlış öğretmişim. Özür dilerim."

Onlar da, "Önemli değil Bayan Pierson.

Çok heyecanlıydınız, biz de size bir şey söylemedik."

(Kahkaha) (Alkış)

Akademik olarak öyle zayıf, öyle yetersiz

sınıflarım oldu ki kendimi tutamayıp ağladım.

Merak ederdim, dokuz ay içinde bu grubu

oldukları yerden alıp

olmaları gereken yere nasıl götüreceğim?

Çok çetindi. Dehşet zordu.

Bir çocuğun öz saygısını ve akademik

başarısını aynı anda nasıl artırabilirim?

Bir sene aklıma çok parlak bir fikir geldi.

Bütün öğrencilerime,

"Benim sınıfımda olmak için seçildiniz

çünkü ben en iyi öğretmenim

ve siz de en iyi öğrencilersiniz,

hepimizi bir araya koydular

böylece diğer herkese nasıl olduğunu gösterebiliriz." dedim.

Öğrencilerden biri sordu, "Gerçekten mi?"

(Kahkaha)

Ben de "Gerçekten. Diğer sınıflara bu işin nasıl olduğunu

göstermeliyiz, böylece koridorlarda yürürken

insanlar bizi fark edecek, bu yüzden gürültü yapamazsınız.

Sadece kasıla kasıla yürüyeceksiniz."

Ve onlara şu sözü söylemelerini söyledim: "Ben birisiyim.

Geldiğimde birisiydim.

Buradan giderken daha iyi biri olacağım.

Ben güçlüyüm ve kuvvetliyim.

Burada aldığım eğitimi hak ediyorum.

Yapacak işlerim var, etkilemem gereken insanlar

ve gitmem gereken yerler var."

Onlar da "Eveet!" dediler.

Eğer yeterince söylersen

kelimeler senin bir parçan olmaya başlıyor.

Ve böylece - (Alkış)

Bir test yaptım, 20 soruluk.

Bir öğrenci 18'ini yanlış yaptı.

Sınav kağıdına "+2" yazdım ve büyük bir gülen surat koydum.

Öğrenci, "Bayan Pierson, bu F (zayıf) mı?"

"Evet." dedim.

"O zaman neden gülen surat koydunuz?"

"Çünkü şanslı günündesin.

İki doğrun var. Hepsini yanlış yapmamışsın." dedim.

"Tekrar gözden geçirirsek

daha iyisini yapmaz mısın?"

"Evet efendim, daha iyisini yapabilirim." dedi.

Gördünüz mü, "-18" bütün yaşam enerjinizi emiyor.

"+2" "O kadar da kötü değil." diyor.

(Kahkaha) (Alkış)

Yıllar boyunca annemin teneffüste

kontrol yaptığını, öğleden sonra

veli ziyaretlerine gittiğini,

masasının çekmecesine koyacak tarak, fırça ve yemek yemesi

gereken öğrenciler için fıstık ezmesi, kraker

ve çok iyi kokmayan öğrenciler için el bezi ve sabun satın aldığını gördüm.

Bilirsiniz, kötü kokan çocuklara öğretmenlik yapmak zordur.

Ve çocuklar acımasız olabilirler.

Bu yüzden bunları masasında bulundururdu.

Yıllar sonra, emekli olduktan sonra,

o öğrencilerden bazılarının gelip

"Biliyor musunuz Bayan Walker,

hayatımı değiştirdiniz." dediğini gördüm.

Bana emek harcadınız.

En dipteyken, öyle olmadığımı bilirken bile,

önemli biriymişim gibi hissettirdiniz.

Ve şimdi ne olduğumu görmenizi istiyorum."

Ve annem iki yıl önce 92 yaşında öldüğünde,

cenazesinde o kadar çok eski öğrencisi vardı ki,

vefat ettiği için değil, geride asla kaybolmayacak

bir bağ bıraktığı için

gözlerim yaşardı.

Daha çok yakınlık kurabilir miyiz? Kesinlikle.

Bütün çocuklarınızı sevecek misiniz? Elbette hayır.

Ve bilirsiniz ki en çetin öğrenciler hiç gelmemezlik yapmazlar.

(Kahkaha)

Asla. Hepsini sevmeyeceksiniz

ve zor öğrenciler bir sebepten orada olacaklar.

Bu bağdır. Bu yakınlıktır.

Ve önemli olan, hiçbirini sevmeseniz de,

onlar bunu asla ve asla bilmeyecekler.

Yani öğretmenler harika aktör ve aktrisler oluyor

ve istemesek de derse geliyoruz,

mantıksız olsa da idareyi dinliyoruz

ve yine de öğretiyoruz.

Yine de öğretiyoruz, çünkü bizim görevimiz bu.

Öğretme ve öğrenme eğlenceli olmalı.

Eğer risk almaktan korkmayan,

düşünmekten korkmayan ve bir kahramanı olan

çocuklarımız olsaydı,

dünyamız ne kadar güçlü olurdu?

Her çocuk bir kahraman hak eder;

onlardan hiç ümidini kesmeyecek,

yakınlığın değerini anlayan ve olabileceklerinin

en iyisi olacaklarına inanan bir yetişkin.

Bu iş zor mu? Hem de nasıl. Tanrım, hem de nasıl.

Ama imkansız değil.

Bunu başarabiliriz. Biz eğitimcileriz.

Fark yaratmak için dünyaya geldik.

Çok teşekkür ederim.

(Alkış)