Babam, vücuduna hapsolmuş ama özgürce süzülüyor

2011 yılında, Ronnie Cahana şiddetli bir inme geçirdi ve locked-in sendromuna yakalandı, gözleri hariç tamamen felçli haldeydi. Bu durum normal bir insanın ruh halini çökertebilecekken, Cahana bu "gevezeliğe ara verme" sürecinde huzur buldu ve "bedenine ve yaşamına yeniden bağlandı". Bu kasvetli, duygusal konuşmada, kızı Kitra, babasının bu manevi deneyimini, görünen çaresiz haline rağmen etrafındakilere rehberlik edişinin belgelerini paylaşıyor.

Her gece şehrin üstünde
yükselen bir adam biliyorum.

Rüyalarında, ayak parmakları yeri öperek

dönüyor ve dönüyordu.

Her şey hareket eder ona göre

kendisi gibi felçli bir vücut bile.

Bu adam benim babam.

Üç yıl önce, babamın beyin sapında

şiddetli bir felç

geçirdiğini öğrendiğimde,

Montreal nöroloji enstitüsünde

yoğun bakım ünitesindeki
odasına girdim

ve onu oksijen cihazına bağlanmış

ölü gibi yatarken buldum.

Felç vücudunu yavaşça kapatmşıtı,

ayak parmaklarından başlayarak,
bacaklarına

gövdesine, el parmaklarına ve kollarına.

Nefes alma yetisini keserek

boynuna kadar çıkmış

ve tam gözlerinin altında durmuştu.

Bilincini hiç kaybetmedi.

Onun yerine, vücudu kendini kapatırken

o seyretti,

bir uzuvdan diğerine,

bir kastan diğerine.

O yoğun bakım odasında,
babamın bedenine doğru yürüdüm

ve titreyen bir ses ve gözyaşlarıyla

alfabeyi saymaya başladım.

A, B, C, D, E, F, G,

H, I, J, K.

K harfinde, gözlerini kırptı.

Tekrar başladım.

A, B, C, D, E, F, G,

H, I.

İ harfinde tekrar gözlerini kırptı,

sonra T, sonra R ve A:

Kitra.

"Kitra, güzelim, sakın ağlama.

Bu bir kutsama."

Ortada herhangi bir ses yoktu ama babam

ismimi o kadar güçlü söylemişti ki.

Felçten sadece 72 saat sonra,

durumunu tamamiyle

kabullenmişti.

Olağanüstü fiziksel durumuna rağmen

o tamamen benimle beraberdi,

yol gösteriyor, büyütüyor

ve daha önce hiç olmadığı kadar

babalık yapıyordu.

Locked-in sendromu

çoğu insanın en kötü kabusudur.

Fransızcada, bazen buna

"maladie de l'emmuré vivant." denir.

Harfi harfine, "canlı canlı kapana
kısılma hastalığı" manasına gelir.

Bir çok insan, belki hepsi için

felç tarifi imkansız bir dehşettir,

fakat babamın deneyimi

vücudundaki her sistemi kaybetmek

kapana kısılma deneyimi değildi,

daha çok derinlerdeki
bir şeyi ortaya çıkarmaktı,

gevezeliğe ara vermek,

zihninin derinlikleriyle yüzleşmek

ve orada,

bedenine ve yaşamına yeniden
bağlanmak idi.

Tanrıya inanan, dindar bir adam olarak

bedeni ve zihni arasında, yaşam ve
ölüm arasında gidip gelmesiyle

felç ona yeni bir farkındalık
düzeyi getirdi.

Artık tanrıya ulaşmak için cismani
dünyanın

ötesine bakmasına

gerek kalmadığını fark etti.

"Cennet bu bedenin içinde.

O bu dünyada." dedi.

İlk dört ay boyunca babamın
yanı başında uyudum,

yapabildiğim kadar sıkıntılarıyla

ilgilendim.

Yardım isteme yetisine sahip olmamanın

verdiği derin insani
psikolojik korkuyu anladım

Annem, kız kardeşlerim,
erkek kardeşim ve ben,

onu adeta bir sağlık kozasıyla
çepeçevre sardık.

Her gün saatlerce alfabeyi sıralayarak,

onun ağzı olduk

o göz kırpmalarıyla bize

vaazlar ve şiirler fısıldarken.

Onun odası, orası bizim sağlık
tapınağımız oldu.

Onun yatağının yanı başı tavsiye ve
ruhani rehberlik

arayanlar için ayrılmış bir mekan
haline geldi ve bize göre,

babam konuşabiliyordu

bir harften diğerine,

bir göz kırpıştan diğerine,

gittikçe yüceliyordu.

Hastane koğuşundaki patırtı,
dram ve ölümler

arka planda kaybolurken

bizim dünyamızdaki her şey
yavaş ve hassas hale geldi.

Size felci takip eden hafta kaydettiğimiz

ilk şeylerden birini okumak istiyorum.

Sinagog cemaatine gönderilmek üzere,

bir mektup yazdı

ve şu mısralarla bitirdi:

"Ensem patladığında,

farklı bir boyuta geçtim:

tamamlanmamış, yarı gezegen,
tek gözenekli.

Evrenler tekrar tekrar açıldı ve kapandı.

Alçaktayken büyümesi durmuş,

onlarcası var.

Geçen hafta, tamamen bitmiştim

ama babamın elini etrafımda hissettim

ve babam beni geri getirdi."

Onun sesi olmadığımız zamanlarda,

onun kolları ve bacaklarıydık.

Onları günün her saatinde,

kendi kol ve bacaklarımın şu anda
olduğu gibi

hareket etmesini isteyeceğimi bildiğim
gibi hareket ettirdim.

Sıcak ve yumuşak tutmak için her
eklemini bükerken

parmaklarını yüzümde
gezdirdiğimi hatırlıyorum.

Ona tekrar ve tekrar

hareketi gözünde canlandırmasını,

zihninden parmaklarının açılıp gerilişini

ve parmakları boyunca hareket edişini

seyretmesini söyledim.

Ve, bir gün, gözümün ucuyla,

vücudunun bir yılan
gibi titrediğini gördüm,

uzuvlarına doğru istemsiz bir

kasılma oldu.

Başta, halüsinasyon gördüğümü zannettim,

çaresizce kendiliğinden
bir hareket görmek için

o tek vücutla geçirdiğim onca zaman.

Ama o bana bir ürperti
hissettiğini söyledi,

derisinin hemen üstünden

titreşimler bir çakıp bir sönüyordu.

Takip eden hafta, oldukça
yüzeysel kas resiztansı

göstermeye başladı.

bağlantılar sağlanıyordu.

Beden yavaşça ve nazikçe
tekrar uyanıyordu,

uzuv uzuv, kas kas,

seğirti seğirti.

Bir belgesel fotoğrafçısı olarak,

yeni doğan bebeğiyle bir anne gibi

onun ilk hareketlerinin her birinin

fotoğrafını çekme ihtiyacı hissettim.

Yardım almadan çektiği ilk nefesi,

ilk defa kas direnci

gösterdiği kutlamalık anı,

onun daha ve daha fazla özgürlük
kazanmasına izin veren

yeni takılmış teknolojik
cihazları fotoğrafladım.

Onu çevreleyen ilgiyi ve sevgiyi

fotoğrafladım.

Fakat fotoğraflarım yalnızca oksijen
makinesine bağlanmış

ve hastanede yatmakta olan bir
adamın dışarıdan

gözüken hikayesini anlatıyordu.

Asıl hikayeyi tasvir edemiyordum

ve bende yeni bir görsel dil
aramaya başladım,

onun kısacık nitelikli ruhani deneyimini

göstermesini sağlayacak bir dil.

Son olarak, sizinle üzerinde çalıştığım

bir diziden, babamın deneyimlediği,

varoluşun arasındaki yavaşlığı
göstermeye çalışan

bir video paylaşmak istiyorum.

Nefes alma yetisini tekrar
kazanmaya başladığında,

onun düşüncelerini kaydetmeye başladım,

ve bu videoda duyacağınız ses

onun sesidir.

(Video) Ronnie Cahana: Bir felçlinin

bölümünü oynamak için

felçli kaldığına

inanmalısın.

Ben inanmıyorum.

Zihnimde

ve rüyalarımda

her gece

ben chagall adam şehrin

üstünde süzülüyorum

dönüyor ve dönüyorum

parmaklarım yeri öperek.

Ben hareketsiz bir adamın durumuyla

ilgili hiçbir şey bilmiyorum.

Her şey hareket eder.

Kalp atar.

Vücut kabarır.

Ağız oynar.

Asla durmayız.

Hayat inişler ve çıkışlarla doludur.

Kitra Cahana: Çoğunluğumuz için

kaslarımız biz bilincimize kavuşmadan
çok önce

seğirmeye ve hareket etmeye başlar,

fakat babam bana insani deneyimlerin

ötesinde yaşamanın, onun kendi

ayrıcalığı olduğunu söyler.

Tıpkı çok azımızın paylaşma şansı

olan şeyler gören bir astronot gibi.

O, ilk nefesini alırken ve eve
sürünerek dönmeyi

hayal ederken,

merak eder ve seyreder.

Yani hayat 57 sinde başlıyor, der.

yeni yürümeye başlayan bir
çocuk tavır yapmaz,

ama bir adam her gün dünyaya direnir.

Çok azımız benim babamınki kadar
fiziksel kısıtlamalarla

yüzleşmek zorunda kalacağız,

fakat hepimizin yaşamlarında
felç geçirdiği

zamanlar olacak.

Sık sık duvara tosladığımı biliyorum

ki bu duygunun tarifi mümkün değil,

ama babam çıkmaz yol diye bir şeyin

olmadığını iddia eder.

Onun yerine,onun için kendimi en iyi
şekilde verebilmem

ve kendisini en iyi şekilde bana
verebilmesi için

beni ortak iyileşme alanına davet ediyor.

Felç onun için bir fırsattı.

Meydanlara çıkmak için, yaşam

inancını tekrar tutuşturmak için

kendi başına yeterince uzun oturmak için

ve böylece yaratılış sürecine aşık
olmak için

bir fırsattı.

Bu gün babam artık felçli değil.

Boynunu rahatlıkla oynatıyor,

beslenme cihazını kaldırttı,

kendi akciğerleriyle nefes alıyor,

kendi sakin sesiyle yavaşça konuşuyor,

felçli vücuduna daha fazla hareket

kazandırmak için her gün çalışıyor.

Fakat bu hiç bitmeyecek.

"Bozuk bir dünyada yaşıyorum ve

yapılacak kutsal bir iş var." diyor.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)