Ρέιτσελ Μπότσμαν: Τα επιχείρηματα για συνεργατική κατανάλωση

Στο TEDxSydney, η Ρέιτσελ Μπότσμαν λέει ότι είμαστε "φτιαγμένοι για να μοιραζόμαστε" - και δείχνει πώς ιστοσελίδες όπως η Ζίπκαρ (Zipcar) και η Σουάπτρι (Swaptree) αλλάζουν τους κανόνες της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Σήμερα θα σας μιλήσω

για την άνοδο της συνεργατικής κατανάλωσης.

Θα εξηγήσω τι είναι αυτό,

και θα προσπαθήσω να σας πείσω - σε μόλις 15 λεπτά -

ότι δεν είναι μια πρόχειρη ιδέα,

ή μια βραχυπρόθεσμη τάση,

αλλά μια ισχυρή πολιτιστική και οικονομική δύναμη,

να ανακαλύψουμε εκ νέου, όχι μόνο τι καταναλώνουμε,

αλλά και το πώς καταναλώνουμε.

Τώρα, θα ξεκινήσω με ένα φαινομενικά απλό παράδειγμα.

Σηκώστε τα χέρια - πόσοι από εσάς

έχετε βιβλία, CD, DVD, ή βίντεο

κάπου μέσα στο σπίτι σας

τα οποία πιθανώς δεν θα χρησιμοποιήσετε ξανά,

αλλά και δεν μπορείτε να φέρετε τον εαυτό σας να τα πετάξει;

Δεν μπορείτε να δείτε όλα τα χέρια,

αλλά φαίνεται ότι όλοι έχετε.

Στο δικό μας ράφι στο σπίτι,

έχουμε ένα κύκλο της σειράς "24" -

τον κύκλο έξι για την ακρίβεια.

Νομίζω ότι μας το έφεραν περίπου πριν από τρία χρόνια για χριστουγεννιάτικο δώρο.

Τώρα ο σύζυγός μου, ο Κρις, και εγώ

λατρεύουμε αυτή τη σειρά.

Αλλά ας το παραδεχτούμε, όταν την έχεις δει μια φορά - ή ίσως δύο φορές -

δεν θες πραγματικά να την ξαναδείς,

γιατί ξέρω πώς ο Τζακ Μπάουερ θα νικήσει τους τρομοκράτες.

Βρίσκεται λοιπόν στα ράφια μας

παρωχημένο πλέον για εμάς,

αλλά με άμεση λανθάνουσα αξία για κάποιον άλλο.

Τώρα, πριν προχωρήσουμε, έχω να κάνω μία εξομολόγηση.

Έζησα στη Νέα Υόρκη για 10 χρόνια,

και είμαι μεγάλη οπαδός του "Sex and the City".

Τώρα, θα ήθελα πολύ να ξαναδώ την πρώτη ταινία

ως ένα είδος προθέρμανσης για τη συνέχεια που βγαίνει την επόμενη εβδομάδα.

Έτσι, πόσο εύκολα θα μπορούσα να ανταλλάξω

το ανεπιθύμητο αντίγραφο του "24"

για ένα επιθυμητό αντίγραφο του "Sex and the City";

Τώρα μπορεί να έχετε παρατηρήσει

ότι υπάρχει ένα νέος αναδυόμενος τομέας που ονομάζεται ανταλλακτικό εμπόριο.

Τώρα η πιο εύκολη αναλογία ως προς το ανταλλακτικό εμπόριο

είναι σαν μια ηλεκτρονική υπηρεσία γνωριμιών

για όλα τα ανεπιθύμητα αρχεία πολυμέσων σας.

Χρησιμοποιεί το διαδίκτυο

για να δημιουργήσει μια άπειρη αγορά

για να ταιριάξει τα υπάρχοντα του πρόσωπου Α

με τα θέλω του πρόσωπου Γ,

όποια κι αν είναι αυτά.

Τις προάλλες, πήγα σε μία από αυτές τις ιστοσελίδες,

που ονομάζεται Σουάπτρι (σσ: Swaptree).

Και εκεί υπήρχαν πάνω από 59.300 αντικείμενα

που θα μπορούσα αμέσως να ανταλλάξω

για το αντίτυπό μου του "24".

Και πράγματι,

εκεί στη Ρεσίντα της Καλιφόρνια, ήταν ο/η "ρόντορον"

που ήθελε να ανταλλάξει το

"σαν καινούριο" αντίγραφο του "Sex and the City"

για το δικό μου αντίτυπο του "24".

Έτσι με άλλα λόγια, αυτό που συμβαίνει εδώ

είναι ότι το Swaptree

λύνει το πρόβλημα της εξάρτησής μου για την Κάρι και την παρέα της,

ένα πρόβλημα που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «σύμπτωση επιθυμιών»

σε περίπου 60 δευτερόλεπτα.

Αυτό που είναι ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι θα τυπώσει μια ετικέτα αγοράς επί τόπου,

διότι γνωρίζει το βάρος του αντικειμένου.

Τώρα, υπάρχουν στρώματα τεχνολογικού θαύματος

πίσω από ιστοσελίδες όπως το Swaptree,

αλλά δεν με ενδιαφέρει αυτό,

και ούτε είναι το ανταλλακτικό εμπόριο καθεαυτό.

Το πάθος μου, και αυτό το οποίο έχω περάσει τα τελευταία χρόνια

αφιερωμένη στη μελέτη του,

είναι οι συνεργατικές συμπεριφορές και η μηχανική εμπιστοσύνης

που είναι συνυφασμένες με αυτά τα συστήματα.

Αν το σκεφτείς,

θα φαινόταν σαν μια τρελή ιδέα, ακόμα και πριν από μερικά χρόνια,

ότι εγώ θα ανταλλάζω τα πράγματά μου με έναν εντελώς ξένο

το πραγματικό όνομα του οποίου δεν γνωρίζω

και χωρίς καθόλου χρήματα να αλλάζουν χέρια.

Ωστόσο, το 99 τοις εκατό των συναλλαγών στο Swaptree

πραγματοποιείται με επιτυχία.

Και το ποσοστό που λαμβάνει αρνητική αξιολόγηση,

είναι για σχετικά ασήμαντους λόγους,

όπως ότι το αντικείμενο δεν έφτασε στην ώρα του.

Οπότε τι συμβαίνει εδώ;

Μια εξαιρετικά ισχυρή δυναμική

που έχει τεράστιες εμπορικές και πολιτιστικές επιπτώσεις

βρίσκεται σε δράση.

Δηλαδή, ότι η τεχνολογία

είναι που επιτρέπει

την εμπιστοσύνη μεταξύ αγνώστων.

Τώρα ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό,

όπου μπορούμε να μιμηθούμε τους δεσμούς

που κάποτε υπήρχαν πρόσωπο με πρόσωπο,

αλλά σε κλίμακα και με τρόπους

που ποτέ πριν δεν ήταν δυνατό.

Έτσι, αυτό που πραγματικά συμβαίνει

είναι ότι τα κοινωνικά δίκτυα και οι τεχνολογίες πραγματικού χρόνου,

μας πηγαίνουν πίσω.

Παζαρεύουμε, εμπορευόμαστε,

ανταλλάσουμε, μοιραζόμαστε,

αλλά είναι όλα ανανεωμένα,

σε μια δυναμική και ελκυστική μορφή.

Αυτό που βρίσκω συναρπαστικό

είναι ότι στην πραγματικότητα έχουμε συνδέσει τον κόσμο μας για να μοιραζόμαστε,

είτε αυτό είναι η γειτονιά μας, το σχολείο μας,

το γραφείο μας, ή το δίκτυό μας στο Facebook.

Και αυτό δημιουργεί μια οικονομία

όπου το δικό μου είναι δικό σου.

Από το πανίσχυρο eBay,

τον παππού των αγορών ανταλλαγής,

σε εταιρείες κοινής χρήσης ιδιωτικών αυτοκινήτων, όπως η GoGet,

όπου πληρώνετε μια μηνιαία χρέωση για ενοικίαση αυτοκινήτων με την ώρα,

στις κοινωνικές πλατφόρμες δανεισμού, όπως το Zopa,

που θα πάρει τον καθένα σε αυτό το ακροατήριο

με $100 να δανείσει,

και θα τον ταιριάξει με ένα δανειζόμενο οπουδήποτε στον κόσμο,

μοιραζόμαστε και συνεργαζόμαστε ξανά

με τρόπους που πιστεύω

ότι είναι πιο χιπ και απ' τους χίπις.

Το ονομάζω η βασική δύναμη της συλλογικής κατανάλωσης.

Τώρα, πριν αναλύσω τα διάφορα συστήματα

συνεργατικής κατανάλωσης,

θα ήθελα να προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα

που δικαιωματικά τίθεται σε κάθε συγγραφέα,

το οποίο είναι από πού ήρθε αυτή η ιδέα.

Τώρα, θα ήθελα να πω ότι ξύπνησα ένα πρωί

και είπα, "Θα γράψω για τη συνεργατική κατανάλωση."

Αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένας περίπλοκος ιστός

φαινομενικά αποσυνδεδεμένων ιδεών.

Μέσα στο επόμενο λεπτό,

θα δείτε κάτι σαν εννοιολογική επίδειξη πυροτεχνημάτων

όλων των κουκίδων μέσα στο κεφάλι μου.

Το πρώτο πράγμα που άρχισα να παρατηρώ:

πόσες μεγάλες ιδέες αναδύονταν -

από τη σοφία του πλήθους ως τους έξυπνους όχλους -

γύρω από το πόσο γελοία εύκολο

είναι να σχηματιστούν ομάδες για ένα σκοπό.

Και συνδεδεμένα με αυτή τη μανία του πλήθους

ήταν παραδείγματα σε όλο τον κόσμο -

από την εκλογή ενός προέδρου

στη γνωστή Βικιπαίδεια, και ό,τι υπάρχει ανάμεσα -

για το τι θα μπορούσε να επιτύχει η δύναμη των αριθμών.

Τώρα, ξέρετε πως είναι όταν μαθαίνεις μια καινούρια λέξη,

και αρχίζεις να τη βλέπεις παντού;

Αυτό συνέβη και σε μένα

όταν παρατήρησα ότι εξελισσόμαστε

από παθητικοί καταναλωτές

σε δημιουργούς,

σε εξαιρετικά ισχυρούς συνεργάτες.

Αυτό που συμβαίνει

είναι ότι το διαδίκτυο εξάλειφει τον μεσάζοντα,

έτσι ώστε ο καθένας από τον σχεδιαστή κοντομάνικων

ως την πλέκτρια

να μπορεί να ζήσει πουλώντας σε δίκτυα ομοτίμων.

Και η πανταχού παρούσα δύναμη

αυτής της επανάστασης ομοτίμων

σημαίνει ότι το μοίρασμα συμβαίνει με απίστευτο ρυθμό.

Θέλω να πω, ότι είναι εκπληκτικό να σκεφτεί κανείς

ότι, σε κάθε λεπτό της ομιλίας,

25 ώρες

βίντεο θα ανέβει στο YouTube.

Τώρα, αυτό που βρίσκω συναρπαστικό σε αυτά τα παραδείγματα

είναι το πώς πραγματικά αξιοποιούν

τα πρωτεύοντα ένστικτά μας.

Θέλω να πω, είμαστε μαϊμούδες,

και γεννήθηκαμε και μεγαλώσαμε για να μοιραζόμαστε και να συνεργάζομαστε.

Και το κάναμε για χιλιάδες χρόνια,

είτε όταν κυνηγούσαμε σε ομάδες,

ή ασχολούμασταν με τη γεωργία σε συνεταιρισμούς,

πριν έρθει αυτό το μεγάλο σύστημα του υπερ-καταναλωτισμού

και χτίσουμε περιφράξεις

και δημιουργήσουμε ο καθένας το μικρό του φέουδο.

Όμως τα πράγματα αλλάζουν,

και ένας από τους λόγους

ειναι οι ψηφιακοΊ ιθαγενεΊς, ή γενιά-Υ.

Μεγαλώνουν μοιραζόμενοι -

αρχεία, ηλεκρονικά παιχνίδια, γνώση.

Είναι δεύτερη φύση γι 'αυτούς.

Γι 'αυτό εμείς, της νέας χιλιετίας - Εγώ είμαι απλώς "της νέας χιλιετίας" -

είμαστε σαν τους οπλίτες,

που μετακινούμαστε από την κουλτούρα του "εγώ", στην κουλτούρα του "εμείς".

Συμβαίνει έτσι γρήγορα

λόγω της κινητής συνεργασίας.

Τώρα ζούμε σε μια "συνδεδεμένη" εποχή

όπου μπορούμε να εντοπίσουμε τον καθένα, οποτεδήποτε, σε πραγματικό χρόνο,

από μια μικρή συσκευή στα χέρια μας.

Όλα αυτά περνούσαν από το κεφάλι μου

προς τα τέλη του 2008,

όταν, βεβαίως, συνέβη το μεγάλο οικονομικό κραχ.

Ο Τόμας Φρίντμαν είναι ένας από τους αγαπημένους μου αρθρογράφους των Τάιμς της Νέας Υόρκης,

και καυστικά σχολίασε

ότι το 2008 είναι όταν χτύπησαμε έναν τοίχο,

όταν η μητέρα φύση και η αγορά

είπαν: «Τέλος».

Τώρα πλεον λογικά γνωρίζουμε

ότι μια οικονομία που βασίζεται στην υπερ-κατανάλωση

είναι ένα αεροπλανακι, μια πυραμιδα από τραπουλόχαρτα.

Ωστόσο, είναι δύσκολο για εμάς να γνωρίζουμε ατομικά τι να κάνουμε.

Έτσι, όλα αυτά είναι πολύ κουτσομπολιό στο Twitter, σωστά;

Υπήρχε πολύς θόρυβος και πολυπλοκότητα στο κεφάλι μου,

μέχρι πραγματικά κατάλαβα ότι συνέβαινε

λόγω τεσσάρων βασικών παραγόντων.

Πρώτον, μια ανανεωμένη πίστη στη σημασία της κοινότητας,

και ο επαναπροσδιορισμός του τι πραγματικά σημαίνει φίλος και γείτονας.

Ένας χείμαρρος των ομότιμων κοινωνικών δικτύων

και τεχνολογίες πραγματικού χρόνου,

αλλάζουν θεμελιωδώς τον τρόπο που συμπεριφέρομαστε.

Τρίτον, επείγουσες, άλυτες περιβαλλοντικές ανησυχίες.

Και τέταρτον, μια παγκόσμια ύφεση

που έχει συγκλονίσει θεμελιωδώς

καταναλωτικές συμπεριφορές.

Αυτοι οι τέσσερις παραγόντες

συγχωνεύονται

και τροφοδοτούν μια στροφή -

μακριά από τον 20ο αιώνα,

που ορίζεται από υπερκαταναλωτισμό,

προς τον 21ο αιώνα,

που ορίζεται από συνεργατική κατανάλωση.

Γενικά πιστεύω ότι είμαστε σε ένα σημείο καμπής,

όπου οι συνεργατικές συμπεριφορές -

μέσω ιστοσελίδων όπως το Flickr και το Twitter

οι οποίες γίνονται δεύτερη φύση στο διαδίκτυο -

εφαρμόζονται και εκτός διαδικτύου σε τομείς της καθημερινής μας ζωής.

Από πρωίνες μετακινήσεις μέχρι τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζεται η μόδα

μέχρι τον τρόπο που καλλιεργούμε τρόφιμα,

καταναλώνουμε και συνεργαζόμαστε ξανά.

Έτσι, ο συνεργάτης μου, Ρου Ρότζερς, και εγώ

συγκεντρώσαμε πραγματικά χιλιάδες παραδείγματα

συνεργατικής κατανάλωσης απ' όλο τον κόσμο.

Και παρόλο που ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό

σε κλίμακα, διάρκεια και σκοπό,

όταν τα αναλύσαμε,

συνειδητοποιήσαμε ότι θα μπορούσαν να οργανωθούν σε τρία σαφή συστήματα.

Το πρώτο είναι οι αγορές αναδιανομής.

Αγορές αναδιανομής - όπως ακριβώς το Σουάπτρι -

είναι όταν παίρνεις ένα μεταχειρισμένο αντικείμενο

και το μετακινείς από εκεί που δεν είναι αναγκαίο,

κάπου ή σε κάποιον, όπου είναι.

Όλο και περισσότερο θεωρείται ως το πέμπτο στοιχείο στο σχήμα

"μειώνω, επαναχρησιμοποιώ, ανακυκλώνω, επισκευάζω

και αναδιανέμω" -

επειδή μεγαλώνει τον κύκλο ζωής ενός προϊόντος

και κατά συνέπεια μειώνει τα απορρίματα.

Το δεύτερο είναι ο συνεργατικός τρόπος ζωής.

Αυτό είναι η κοινή χρήση πόρων

και πραγμάτων όπως χρήματα, δεξιότητες και χρόνο.

Βάζω στοίχημα ότι σε μερικά χρόνια,

φράσεις όπως συν-εργασία

και κάουτς σέρφινγκ και τράπεζες χρόνου

πρόκειται να γίνουν μέρος της καθημερινής μας γλώσσας.

Ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα των συνεργατικών τρόπων ζωής

ονομάζεται Λάντσέρ (σσ: Landshare).

Είναι ένα σύστημα στο Ηνωμένο Βασίλειο

που ταιριάζει τον κ. Τζόουνς,

με το λίγο κενό χώρο στον κήπο του,

με την κα Σμιθ, που θέλει να καλλιεργήσει.

Μαζί καλλιεργούν τα δικά τους τρόφιμα.

Είναι μια από εκείνες τις ιδέες που είναι τόσο απλή, αλλά λαμπρή,

και αναρωτιέσαι γιατί δεν το σκέφτηκε κανείς μέχρι τώρα.

Τώρα, το τρίτο σύστημα

είναι συστήματα υπηρεσιών προϊόντων.

Πληρώνεις για το όφελος του προϊόντος -

αυτό που κάνει για σένα -

χωρίς να χρειάζεται να κατέχεις το ίδιο το προϊόν.

Η ιδέα αυτή είναι ιδιαίτερα ισχυρή

για πράγματα που έχουν

μεγάλο χρόνο αδράνειας.

Και αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε, από τα αντικείμενα για το μωρό

σε μόδες σε -

Πόσοι από εσάς έχετε ηλεκτρικό τρυπάνι;

Έχετε δικό σας ηλεκτρικο τρυπάνι; Μάλιστα.

Αυτό το τρυπάνι θα χρησιμοποιηθεί για περίπου 12 με 13 λεπτά

σε όλη τη διάρκεια ζωής του.

(Γέλια)

Είναι λίγο γελοίο, σωστά;

Γιατί αυτό που χρειάζεστε είναι η τρύπα, όχι το τρυπάνι.

(Γέλια)

(Χειροκροτήματα)

Γιατί λοιπόν δεν νοικιάζετε το τρυπάνι,

ή, ακόμη καλύτερα, μπορείτε να νοικιάσετε το δικό σας τρυπάνι σε άλλους ανθρώπους

και να βγάλετε και χρήματα από αυτό;

Αυτά τα τρία συστήματα έρχονται μαζί,

επιτρέποντας στους ανθρώπους να μοιράζονται πόρους

χωρίς να θυσιάζουν τον τρόπο ζωής τους,

ή προσφιλείς προσωπικές ελευθερίες τους.

Δε ζητώ από τους ανθρώπους

να μοιράζονται όμορφα τα παιχνίδια τους.

Γι 'αυτό θέλω να σας δώσω ένα παράδειγμα

για το πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η συνεργατική κατανάλωση

στο να αλλάζει συμπεριφορές.

Το μέσο αυτοκίνητο κοστίζει

8.000 δολάρια το χρόνο για συντήρηση.

Ωστόσο, το αυτοκίνητο βρίσκεται σε αδράνεια

για 23 ώρες την ημέρα.

Οπότε, αν σκεφτεί κανείς τα δύο αυτά δεδομένα,

αρχίζει να βγάζει λιγότερο νόημα

να έχεις ένα εντελώς δικό σου.

Και εδώ είναι που έρχονται οι εταιρείες

κοινης χρήσης αυτοκινήτου, όπως η Ζίπκαρ (σσ: Zipcar) και η ΓκόουΓκετ (σσ: GoGet)

Το 2009,

η Ζίπκαρ πήρε 250 συμμετέχοντες

από 13 πόλεις -

οι οποίοι κατά δική τους ομολογία, ή εξαρτημένοι από τα οχήματά τους

και αρχάριοι στην κοινοχρησία αυτοκινήτου -

και τους έπεισε να παραδώσουν τα κλειδιά τους για ένα μήνα.

Αντ 'αυτού, αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να περπατήσουν,

να πάνε με ποδήλατο, με το τραίνο,

ή με άλλες μορφές μαζικής μεταφοράς.

Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη Ζ'ιπκαρ

μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο.

Τα αποτελέσματα αυτού του πειράματος μετά από μόλις ένα μήνα

ήταν εκπληκτικά.

Είναι απίστευτο το γεγονός ότι χάθηκαν 187 κιλά

μόνο από την επιπλέον άσκηση.

Αλλά το αγαπημένο μου στατιστικό στοιχείο

είναι ότι 100

από τους 250 συμμετέχοντες

δεν ήθελαν τα κλειδιά τους πίσω.

Με άλλα λόγια, οι εξαρτημένοι από το αυτοκίνητο

είχαν χάσει την ανάγκη τους να το κατέχουν.

Τώρα, συστήματα παροχής υπηρεσιών προϊόντων υπάρχουν εδώ και χρόνια.

Αρκεί κανείς να σκεφτεί τις βιβλιοθήκες και τα πλυντήρια.

Αλλά νομίζω ότι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή,

γιατί η τεχνολογία κάνει αυτό το μοίρασμα

στρωτό και διασκεδαστικό.

Υπάρχει μια πολύ ωραία πρόταση που γράφτηκε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης

που λέει, "Το μοίρασμα είναι για την ιδιοκτησία

ό,τι είναι το iPod για την κασσέτα,

ό,τι η ηλιακή ενέργεια είναι για το ανθρακωρυχείο."

Πιστεύω, επίσης, ότι στη γενιά μας,

η σχέση μας με την ικανοποίηση αυτού που θέλουμε

είναι πολύ λιγότερο απτή

από κάθε άλλη προηγούμενη γενιά.

Δεν θέλω το DVD, θέλω την ταινία που είναι μέσα.

Δεν θέλω ένα μεγάλο αυτόματο τηλεφωνητή,

θέλω το μήνυμα που σώζει.

Δεν θέλω το CD, θέλω τη μουσική του.

Με άλλα λόγια, δεν θέλω πράγματα,

θέλω τις ανάγκες ή τις εμπειρίες που ικανοποιούν.

Αυτό τροφοδοτεί μια μαζική στροφή

από εκεί που η χρήση καταπατά την κατοχή -

ή όπως το θέτει ο Κέβιν Κέλι, εκδότης του περιοδικού Γουάιρντ (σσ: Wired),

"εκεί που η πρόσβαση είναι καλύτερη από την ιδιοκτησία."

Τώρα, όπως τα υπάρχοντά μας

εξανεμίζονται σ'ενα σύννεφο,

μια θολή γραμμή εμφανίζεται

μεταξύ του τι είναι δικό μου, τι είναι δικό σου,

και τι είναι δικό μας.

Θέλω να σας δώσω ένα παράδειγμα

που δείχνει το πόσο γρήγορα συμβαίνει αυτή η εξέλιξη.

Αυτό αντιπροσωπεύει ένα χρονικό διάστημα οκτώ ετών.

Έχουμε περάσει από την παραδοσιακή ιδιοκτησία αυτοκινήτου

σε εταιρείες από κοινού χρήσης αυτοκινήτου - όπως η Ζίπκαρ και η ΓκόουΓκετ -

σε πλατφόρμες που ταιριάζουν διαδρομές

με την τελευταία είσοδο, η οποία είναι η συνεργατική ενοικίαση αυτοκινήτου,

όπου μπορείτε πραγματικά να κερδίσετε χρήματα

νοικιάζοντας το αυτοκίνητο που κάθεται σε αδράνεια για 23 ώρες την ημέρα

στο γείτονά σας.

Τώρα όλα αυτά τα συστήματα

απαιτούν κάποιο βαθμό εμπιστοσύνης,

και ο ακρογωνιαίος λίθος για να δουλέψουν

είναι η φήμη.

Τώρα, στο παλιό σύστημα των καταναλωτών,

η φήμη μας δεν είχε μεγάλη σημασία,

γιατί η πιστωτική μας ιστορία ήταν πολύ πιο σημαντική

από κάθε κριτική συνεργατών μας.

Αλλά τώρα με το διαδίκτυο, αφήνουμε ένα ίχνος.

Με κάθε αποστολέα spam που αναφέρουμε,

με κάθε ιδέα που αναρτούμε, κάθε σχόλιο που μοιραζόμαστε,

σηματοδότουμε πόσο καλά συνεργαζόμαστε,

και κατά πόσον είμαστε ή δεν είμαστε αξιόπιστοι.

Ας πάμε πίσω στο πρώτο παράδειγμά μου,

το Σουάπτρι

Βλέπω ότι ο/η "ρόντορον"

έχει συμπληρώσει 553 ανταλλαγές,

με ποσοστό επιτυχίας εκατό τοις εκατό.

Με άλλα λόγια, μπορώ να τον ή την εμπιστευτώ.

Τώρα να μου το θυμάστε,

είναι θέμα χρόνου

πριν να μπορούμε να κάνουμε μια αναζήτηση όπως στο Google

και να δούμε μια αθροιστική εικόνα

του "κεφαλαίου της φήμης μας."

Και αυτό το "κεφάλαιο φήμης"

θα καθορίζει την πρόσβασή μας σε συνεργατικές καταναλώσεις.

Είναι ένα νέο κοινωνικό νόμισμα, ούτως ειπείν,

που θα μπορούσε να γίνει τόσο ισχυρό όσο και η αξιολόγηση της πιστοληπτικής μας ικανότητας.

Τώρα, ως τελευταία σκέψη,

πιστεύω ότι είμαστε πραγματικά σε μια περίοδο

όπου ξυπνάμε

από αυτό το τεράστιο μεθύσι

της κενότητας και της σπατάλης,

και κάνουμε ένα άλμα

για να δημιουργήσουμε ένα πιο βιώσιμο σύστημα

κατασκευάσμενο για να εξυπηρετήσει την έμφυτη ανάγκη μας

για κοινωνική και ατομική ταυτότητα.

Πιστεύω ότι θα πρέπει να αναφέρεται

ως μια επανάσταση, να το πω έτσι -

όταν η κοινωνία, αντιμέτωπη με μεγάλες προκλήσεις,

έκανε μια ριζοσπαστική αλλαγή,

από τη μεμονωμένη απόκτηση και δαπάνη

προς μια εκ νέου ανακάλυψη του συλλογικού συμφέροντος.

Και εμένα η αποστολή μου είναι να κάνω την κοινή χρήση κουλ.

Να την κάνω δημοφιλή.

Γιατί πιστεύω πραγματικά

ότι μπορεί να διαταράξει τα παρωχημένα επιχειρηματικά μέσα,

να μας βοηθήσει να υπερπηδήσουμε

τις σπάταλες μορφές της υπερ-κατανάλωσης

και να μας διδάξει πότε το "αρκετό" πραγματικά είναι αρκετό.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκροτήματα)