De verborgen kracht in de wereldeconomie: geld naar huis sturen

In 2013 stuurden internationale migranten 413 miljard dollar naar hun vrienden en families thuis - driemaal meer dan de totale ontwikkelingshulp wereldwijd (ongeveer 135 miljard dollar). Dit geld, deze geldzendingen, maken een groot verschil uit in het leven van de ontvangers en spelen een grote rol in de economie van veel landen. Econoom Dilip Ratha beschrijft de hulp van deze 'dollars omgeven met zorg' en analyseert hoe ze worden verstikt door praktische en wetgevende obstakels.

Ik woon in Washington, D.C.,

maar ik groeide op in Sindhekela,
een dorp in Orissa, in India.

Mijn vader was ambtenaar.

Mijn moeder kon niet lezen of schrijven,

maar ze zei tegen me:

"Een koning is alleen geliefd
in zijn eigen koninkrijk.

Een dichter wordt overal gerespecteerd."

Dus ik wilde een dichter worden
toen ik opgroeide.

Maar ik kon bijna
niet gaan verderstuderen

tot een tante financiële hulp bood.

Ik studeerde in Sambalpur,
de grootste stad in de regio.

waar ik, op de universiteit,
voor het eerst een televisie zag.

Ik droomde ervan
om naar de VS te gaan

om verder te studeren.

Toen de kans zich voordeed,

stak ik twee oceanen over,

met geleend geld voor mijn ticket

en een briefje van $ 20 op zak.

In de VS werkte ik in
een onderzoekscentrum, deeltijds,

terwijl ik doctoreerde in economie.

En met het beetje dat ik verdiende,

financierde ik mezelf
en ik stuurde geld naar huis;

naar mijn broer en mijn vader.

Mijn verhaal is niet uniek.

Er zijn miljoenen migranten elk jaar.

Met hulp van hun familie,
steken ze oceanen over,

doorkruisen ze woestijnen, steken ze
rivieren over, steken ze bergen over.

Ze wagen hun leven om
een droom waar te maken.

En die droom is enkel om ergens

een goede baan te hebben
zodat ze geld naar huis kunnen sturen

om de familie te helpen

die hen voordien heeft geholpen.

Er zijn 232 miljoen internationale
migranten in de wereld.

Mensen die in een ander land leven
dan hun land van geboorte.

Als er een land zou zijn met enkel
internationale migranten

zou groter zijn, qua bevolkingsaantal,
dan Brazilië.

Dat zou groter zijn, qua economie

dan Frankrijk.

Zo'n 180 miljoen van hen,
uit arme landen,

stuurt geregeld geld naar hun thuis.

Die bedragen noemt men geldzendingen.

Hier is een feit dat jullie zal verbazen:

413 miljard dollar

was het bedrag
aan geldzendingen vorig jaar

door migranten naar ontwikkelingslanden.

Migranten uit ontwikkelingslanden,

geld verzonden naar ontwikkelingslanden -

413 miljard dollar.

Dat is een opmerkelijk bedrag

want dat is driemaal zo veel

als het totale bedrag
aan ontwikkelingshulp.

En toch, wij allen,

mijn collega's in Washington,

we debatteren eindeloos

over ontwikkelingshulp,

terwijl we geldzendingen
afdoen als kleingeld.

Inderdaad: mensen zenden gemiddeld
slechts 200 dollar per maand.

Maar als dat maand na maand
herhaald wordt

door miljoenen mensen,

vormen die bedragen hele
geldstromen aan vreemde valuta.

Bijvoorbeeld: India

ontving vorig jaar 72 miljard dollar.

Meer dan zijn IT-export.

Egypte.

In Egypte is de geldstroom driemaal groter

dan de inkomsten van het Suez-kanaal.

In Tadzjikistan zijn geldstromen
42 procent van het bbp.

En in armere landen, kleinere landen,
kwetsbaardere landen,

conflictgebieden zijn geldzendingen
een levensader,

zoals in Somalië of Haiti.

Geen wonder dat deze stromen een enorme

impact hebben op economieën
en op arme mensen.

In tegenstelling tot
particuliere investeringen,

vloeien geldzendingen niet terug

bij de eerste tekenen van
problemen in het land.

Ze fungeren als een verzekering.

Wanneer de familie in moeilijkheden zit,

in ontbering of zware tijden,
neemt de geldstroom toe.

Ze fungeren als een verzekering.
Migranten sturen dan meer geld.

In tegenstelling tot ontwikkelingshulp
die door officiële instanties moet,

door overheden,

bereiken geldzendingen direct de armen,

de familie,

en vaak met zakelijk advies.

In Nepal bijvoorbeeld,

bedroeg het aandeel armen

42 procent in 1995.

Dat is het aandeel armen in de bevolking.

Tegen 2005, een decennium jaar later,

in een tijd van politieke crisis,
economische crisis.

zakte het aandeel armen tot 31 procent.

Die daling van de armoede,
het meeste ervan,

ongeveer de helft ervan,

wordt toegeschreven
aan geldzendingen

uit India, een ander arm land.

In El Salvador

is de schooluitval bij kinderen

lager in families die
geldzendingen krijgen.

In Mexico en Sri Lanka,

is het geboortegewicht van kinderen hoger

in families die geld ontvangen.

Geldzendingen zijn dollars
omgeven met bezorgdheid.

Migranten sturen geld naar huis voor eten,

om noodzakelijke dingen te kopen,
om huizen te bouwen.

om onderwijs te financieren,

voor ouderenzorg, voor zakelijke
investeringen, voor vrienden en familie.

Migranten sturen zelfs meer geld

voor speciale omstandigheden,
zoals operaties

of een huwelijk.

Migranten sturen ook geld,
misschien veel te vaak,

voor onverwachte begrafenissen,

die ze niet kunnen bijwonen.

Hoewel het dus veel goed doet,

zijn er beperkingen

aan deze geldstromen.

Deze 400 miljard aan geldzendingen.

De belangrijkste is

de exorbitante kost om geld op te sturen.

Geldtransferbedrijven stellen hun tarieven

om de armen uit te melken.

Zij zeggen: "Tot 500 dollar

kan je versturen voor
een vaste kost van 30 dollar."

Als je arm bent en je hebt maar
200 dollar om te sturen,

dan moet je die 30 dollar toeslag betalen.

Wereldwijd is de gemiddelde kost

om geld te sturen 8 procent.

Dus als je 100 dollar verstuurt,

ontvangt de familie daar

slechts 92 dollar.

Om geld naar Afrika te sturen,

is de kost nog hoger:

12 procent.

Om geld binnen Afrika te versturen,

is de kost nóg hoger:

meer dan 20 procent,

als je bijvoorbeeld geld stuurt
van Benin naar Nigeria.

En dan is er nog Venezuela,

waar je, door de wisselkoerscontrole,

100 dollar verzendt

en geluk hebt als de familie

zelfs maar 10 dollar ontvangt.

Natuurlijk stuurt er niemand geld
naar Venezuela

via de officiële kanalen.

Het gaat allemaal in reiskoffers.

Waar de kosten hoog zijn,

duikt het geld ondergronds.

Maar wat erger is:

veel ontwikkelingslanden hebben

een algemeen verbod op het verzenden
van geld naar het buitenland.

Veel rijke landen hebben ook

een verbod op geldzendingen
naar specifieke landen.

Dus zijn er dan geen opties?

Geen betere, goedkopere manieren
om geld te versturen?

Jawel.

M-Pesa in Kenia laat mensen toe
om geld te sturen en te ontvangen

voor een vaste prijs van slechts
60 cent per transactie.

U.S. Fed startte een programma in Mexico

om transactiebureaus toe te laten

geld te sturen naar Mexico

voor een vaste prijs van slechts 67 cent
per transactie.

En toch kunnen deze snellere,
goedkopere, betere opties

niet internationaal toegepast worden

vanwege de schrik voor het
witwassen van geld,

ook al is er weinig data

die een connectie aantoont,
een significante connectie

tussen het witwassen van geld
en deze kleine geldzendingen.

Veel internationale banken zijn

terughoudend om rekeningen te hebben

van geldtransferbedrijven, zeker

van degene die Somalië bedienen.

Somalië, een land waar het

gemiddeld inkomen per hoofd
slechts 250 dollar is per jaar.

250 dollar per jaar.

Maandelijkse geldzendingen naar Somalië

zijn gemiddeld groter dan dat bedrag.

Geldzendingen zijn het
levenssap van Somalië.

En toch is dit een voorbeeld waarin

de rechterhand veel hulp geeft

terwijl de linkerhand
het levenssap afknijpt

van die economie, door regels.

En dan zijn er nog de arme mensen
uit dorpen, zoals ik.

In de dorpen is de enige plaats

waar je geld kan krijgen, het postkantoor.

De meeste overheden in de wereld staan

hun postkantoren toe

om exclusieve contracten te hebben
met geldtransferbedrijven.

Dus als ik geld moet sturen
naar mijn vader in het dorp,

moet ik geld sturen

via dat specifieke geldtransferbedrijf,

ook al kost het veel.

Ik heb geen goedkopere opties.

Dit moet stoppen.

Dus, wat kunnen
internationale organisaties

en sociale ondernemers doen
om de kost te drukken

om geld naar huis te sturen?

Ten eerste: versoepel de wetgeving op
kleine geldzendingen onder 1.000 dollar.

Overheden moeten erkennen

dat kleine zendingen geen geld witwassen.

Ten tweede: overheden zouden exclusieve
contracten moeten verbieden

tussen hun postkantoren en
de geldtransferbedrijven.

Eigenlijk tussen het postkantoor

en elk nationaal banksysteem dat

een groot netwerk heeft
dat de armen bedient.

In feite moeten ze
concurrentie aanmoedigen,

de contracten openbreken

zodat we de kosten kunnen drukken,
zoals we deden -

zoals zij deden in de telecommunicatie.

U heeft gezien wat er daar gebeurd is.

Ten derde: grote non-profit
liefdadigheidsinstellingen

zouden een geldtransferplatform
moeten creëren

op een non-profit-basis.

Een non-profit geldtransferplatform
om de geldtransferbedrijven te helpen

zodat zij geld kunnen versturen
aan een lage kost

terwijl ze voldoen aan alle complexe
regelgeving wereldwijd.

De ontwikkelingsgemeenschap

moet proberen de kosten te verlagen

naar één procent in plaats
van de huidige 8 procent.

Als we de kosten reduceren tot één procent

dan zou dat een besparing zijn
van 30 miljard dollar per jaar.

30 miljard dollar, dat is meer

dan de totale jaarlijkse bilaterale
hulp voor Afrika.

Dat is meer dan, of bijna gelijk aan

de totale officiële
ontwikkelingshulp van de VS,

de grootste schenker op de planeet.

Eigenlijk zou de besparing groter zijn

dan 30 miljard, want geldzendingen

worden ook gebruikt voor hulp,
handel en investeringen.

Een andere grote belemmering

voor de stroom aan geldzendingen
die de familie bereikt,

is de grote en exorbitante
en illegale rekruteringskost:

toeslagen die migrantenarbeiders betalen,

aan de wervingsagenten
die een baan voor hen vonden.

Ik was in Dubai, een paar jaar geleden.

Ik bezocht een kamp voor arbeiders.

Het was 8 uur 's avonds,
donker, heet, vochtig.

Arbeiders kwamen terug

van hun afmattende werkdag,

en ik sloeg een praatje

met een Bengaalse bouwvakker.

Hij was bezorgd dat hij geld
opstuurde, naar huis...

Hij stuurde toen al een paar
maanden geld naar huis,

en het geld ging vooral

naar de rekruteerder, de wervingsagent

die hem die job bezorgd had.

En in mijn hoofd, zag ik

de echtgenote wachten

op de maandelijkse overschrijving.

Het geld komt aan.

Ze neemt het geld en geeft

het aan de wervingsagent,

terwijl de kinderen toekijken.

Dit moet stoppen.

Het zijn niet enkel

bouwvakkers uit Bangladesh,
het zijn alle arbeiders.

Er zijn miljoenen migrantenarbeiders
die lijden door dit probleem.

Een bouwvakker uit Bangladesh

betaalt gemiddeld 4.000 dollar
aan wervingstoeslagen

voor een job die hem slechts 2.000 dollar
per jaar oplevert aan inkomen.

Dat betekent dat hij voor
die 2 of 3 jaar van zijn leven,

eigenlijk geld opstuurt,
om de werving te betalen.

De familie krijgt er niets van.

Het is niet enkel Dubai,

het is de donkere onderbuik

van elke grote stad ter wereld.

Het zijn niet enkel Bengaalse bouwvakkers,

het zijn arbeiders uit de hele wereld.

Het zijn niet enkel mannen.

Vrouwen zijn extra kwetsbaar

voor malafide rekrutering.

Een van de meest opwindende

en nieuwe zaken op
gebied van geldverzendingen

is de mobilisatie, door innovatie,

van spaargeld binnen de diaspora.

Migranten sturen geld naar huis,

maar ze sparen ook een grote
som geld waar ze wonen.

Jaarlijks sparen migranten ongeveer

500 miljard dollar.

Het meeste van dat geld staat vast

in bankdeposito's met nul procent interest.

Als een land 3 procent zou aanbieden

of 4 procent interest, en ze zouden zeggen

dat het geld wordt gebruikt
om scholen te bouwen,

wegen, vliegvelden of treininfrastructuur

in het land van herkomst,

dan zouden veel migranten
geïnteresseerd zijn

om hun geld af te staan.

Want het heeft niet enkel financieel nut,

het geeft ze ook een kans

om betrokken te blijven bij
de ontwikkeling van hun land.

Geldtransferkanalen kunnen gebruikt worden

om deze obligaties aan
migranten te verkopen,

want als ze maandelijks komen
om geld te versturen,

dan kan je het aan hen verkopen.

Je kan hetzelfde doen om donaties
uit de diaspora te verzamelen.

Ik zou graag investeren

in een hogesnelheidslijn in India

en ik zou graag bijdragen aan de pogingen

om malaria tegen te gaan in mijn dorp.

Geldzendingen zijn een geweldige manier

om welvaart te delen tussen plaatsen,

op een doelbewuste manier, die hulp geeft

aan zij die daar het
meeste nood aan hebben.

Geldzendingen geven mensen kansen.

We moeten al het mogelijke doen
om geldzendingen

en rekrutering

veiliger en goedkoper te maken.

En het kan.

Wat betreft mezelf: ik ben nu al
twee decennia weg uit India.

Mijn vrouw is een Venezolaanse.

Mijn kinderen zijn Amerikanen.

Steeds meer voel ik mij een wereldburger.

En toch word ik nostalgisch

over mijn geboorteland.

Ik wil in India zijn
en in de VS tegelijk.

Mijn ouders zijn er niet meer.

Mijn broers en zussen
hebben hun weg gemaakt.

Er is geen echte reden voor mij
om geld naar huis te sturen.

Maar toch, van tijd tot tijd,

stuur ik geld op naar vrienden,

naar familieleden, naar het dorp,

om daar te zijn, betrokken te blijven.

Dat is een deel van mijn identiteit.

En ik tracht nog steeds
om een dichter te worden

voor de hardwerkende migranten

en hun pogingen om uit
de armoedecirkel te breken.

Dankuwel.

(Applaus)