Ο καθένας γύρω σας έχει μια ιστορία που πρέπει να ακουστεί

Ο Ντέιβιντ Άισεϊ άνοιξε τον πρώτο θάλαμο του Στόρικορπς το 2003 στον σταθμό Γκραντ Σέντραλ της Νέας Υόρκης, με την πρόθεση να δημιουργήσει ένα ήσυχο μέρος όπου ένα άτομο θα μπορούσε να τιμήσει κάποιον άλλο που ήταν σημαντικός για εκείνον, ακούγοντας την ιστορία του. Από τότε το Στόρικορπς εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη συλλογή καταγραφής ανθρωπίνων φωνών.
Η ευχή του στη βράβευσή του στο TED: το ηλεκτρονικό αρχείο της συλλογικής σοφίας της ανθρωπότητας να γίνει μεγαλύτερο. Ακούστε το όραμά του να κάνει το Στόρικορπς παγκόσμιο και πώς εσείς μπορείτε να συμμετάσχετε παίρνοντας συνέντευξη από κάποιον άλλο με την εφαρμογή του Στόρικορπς.

Απόψε, θα προσπαθήσω
να στηρίξω την υπόθεση

ότι προσκαλώντας ένα αγαπημένο πρόσωπο,
έναν φίλο ή ακόμη κι έναν ξένο,

για την ηχογράφηση
μιας ουσιώδους συνέντευξης,

μπορεί να καταλήξει σε μια
από τις πιο σημαντικές στιγμές

της ζωής αυτού του ατόμου

και της δικής σας.

Όταν ήμουν 22 ετών, ήμουν τυχερός
γιατί ανακάλυψα το σκοπό της ζωής μου,

να φτιάχνω ραδιοφωνικές ιστορίες.

Την ίδια εποχή σχεδόν,

ανακάλυψα ότι ο πατέρας μου,
με τον οποίο είχα πολύ στενή σχέση,

ήταν ομοφυλόφιλος.

Αιφνιδιάστηκα τελείως.

Ήμασταν μια δεμένη οικογένεια
και αυτό με συγκλόνισε.

Κάποια στιγμή, σε μια
από τις τεταμένες συζητήσεις μας,

ο πατέρας μου ανέφερε
τις εξεγέρσεις στο Στόουνγουολ.

Μου είπε ότι μια νύχτα του 1969,

ομάδα νεαρών μαύρων και λατινοαμερικανών
τραβεστί συγκρούστηκε με την αστυνομία

σε ένα γκέι μπαρ στο Μανχάταν,
το Στόουνγουολ Ιν,

και πώς αυτό πυροδότησε το σύγχρονο κίνημα
για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Ήταν μια καταπληκτική ιστορία
και μου κίνησε το ενδιαφέρον.

Έτσι αποφάσισα να πάρω το μαγνητόφωνό μου

και να μάθω περισσότερα.

Με τη βοήθεια ενός νεαρού αρχειοφύλακα
που ονομαζόταν Μάικλ Σέρκερ,

εντοπίσαμε όσα άτομα μπορέσαμε να βρούμε

που βρίσκονταν στο Στόουνγουολ Ιν
εκείνο το βράδυ.

Ηχογραφώντας αυτές τις συνεντεύξεις,
είδα ότι το μικρόφωνο μου έδωσε την άδεια

να πάω σε μέρη
που αλλιώς δεν θα είχα πάει ποτέ

και να μιλήσω σε ανθρώπους
που μπορεί να μην είχα μιλήσει ποτέ.

Είχα το προνόμιο να γνωρίσω
κάποιους από τους πιο καταπληκτικούς,

μαχητικούς και θαρραλέους ανθρώπους
που γνώρισα ποτέ.

Ήταν η πρώτη φορά
που η ιστορία του Στόουνγουελ

ειπώθηκε σε εθνικό δίκτυο.

Αφιέρωσα το πρόγραμμα στον πατέρα μου.

Άλλαξε τη σχέση μου μαζί του,

και άλλαξε τη ζωή μου.

Τα επόμενα 15 χρόνια
έκανα πολλά ραδιοφωνικά ντοκιμαντέρ

προσπαθώντας να στρέψω
τους προβολείς πάνω σε ανθρώπους

που σπάνια ακούγονταν στα ΜΜΕ.

Ξανά και ξανά, έβλεπα πώς
το να τους πάρεις συνέντευξη

σήμαινε τόσα πολλά
για τους ανθρώπους,

ιδιαίτερα για όσους τους είχαν πει
ότι οι ιστορίες τους δεν ήταν σημαντικές.

Μπορούσα κυριολεκτικά να δω
να ορθώνουν το ανάστημά τους

όταν άρχιζαν να μιλάνε στο μικρόφωνο.

Το 1998 έκανα ένα ντοκιμαντέρ
για τα τελευταία φτηνά ξενοδοχεία

στη περιοχή Μπάουερι του Μανχάταν.

Άνθρωποι διέμεναν για δεκαετίες
σ' αυτά τα φτηνά ξενοδοχεία.

Ζούσαν σε δωμάτια στο μέγεθος κελιού,

περιφραγμένα με συρματόπλεγμα,

ώστε να μη μπορείς να πηδήξεις
από το ένα δωμάτιο στο άλλο.

Αργότερα, έγραψα ένα βιβλίο για εκείνους
με τον φωτογράφο Χάρβεϊ Γουάνγκ.

Θυμάμαι να μπαίνω σε ένα ξενοδοχείο
με την πρώτη έκδοση του βιβλίου

και να δείχνω σε έναν
από τους άντρες τη σελίδα του.

Καθόταν και το κοιτούσε ήσυχος,

μετά άρπαξε το βιβλίο από τα χέρια μου

κι άρχισε να τρέχει
στον μακρύ στενό διάδρομο,

κρατώντας το πάνω από το κεφάλι του,

φωνάζοντας, «Υπάρχω! Υπάρχω!»

(Χειροκρότημα)

Με πολλούς τρόπους το «Υπάρχω»
ήταν η αφετηρία για το Στόρικορπς,

αυτή την τρελή ιδέα που είχα
πριν από 12 χρόνια.

Η ιδέα ήταν να φέρω
τα πάνω-κάτω στα ντοκιμαντέρ.

Παραδοσιακά, οι εκπομπές ντοκιμαντέρ

ήταν μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις
που αφορούσαν στην τέχνη

τη διασκέδαση ή την εκπαίδευση

που τις έβλεπαν
ή τις άκουγαν πολλοί άνθρωποι.

Αλλά εγώ ήθελα να δοκιμάσω κάτι,

όπου η ίδια η συνέντευξη
θα ήταν το επίκεντρο της εργασίας,

και να δω αν θα μπορούσαμε
να δώσουμε σε πάρα πολλούς ανθρώπους

την ευκαιρία να ακουστούν
με αυτόν τον τρόπο.

Έτσι, πριν από 11 χρόνια
στον σταθμό Γκραντ Σέντραλ,

στήσαμε έναν θάλαμο
όπου ο καθένας μπορούσε να έρθει

για να τιμήσει κάποιον άλλο,
παίρνοντάς του συνέντευξη για τη ζωή του.

Έρχεσαι στο θάλαμο
και ένας από τους βοηθούς σε βάζει μέσα.

Κάθεσαι απέναντι, ας πούμε,
από τον παππού σου

για περίπου μια ώρα,
τον ακούς και του μιλάς.

Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται,
«Αν ήταν αυτή η τελευταία μας συζήτηση,

τι θα ήθελα να ρωτήσω και να πω

σε αυτό το άτομο
που σημαίνει τόσα πολλά για μένα;»

Μετά τη συνάντηση φεύγετε
με ένα αντίγραφο της συνέντευξης

και ένα άλλο αντίγραφο πάει
στο Αμερικάνικο Λαογραφικό Κέντρο,

στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου,

ώστε τα δισέγγονα των δισέγγονων σας

να μπορέσουν κάποτε
να γνωρίσουν τον παππού σας

μέσα από τη φωνή του και την ιστορία του.

Ανοίξαμε αυτόν τον θάλαμο σε ένα
από τα πιο πολυσύχναστα μέρη στον κόσμο

και καλέσαμε τους ανθρώπους
να κάνουν μια πολύ προσωπική συζήτηση

με κάποιον άλλο άνθρωπο.

Δεν είχα ιδέα αν θα είχε αποτέλεσμα
αλλά είχε ήδη από την αρχή.

Οι άνθρωποι χειρίζονταν αυτή την εμπειρία
με πολύ μεγάλο σεβασμό

κι έγιναν εκπληκτικές
συζητήσεις εκεί μέσα.

Θα σας παίξω ένα εικονογραφημένο απόσπασμα
από συνέντευξη που καταγράφηκε

στον αρχικό θάλαμο του Γκραντ Σέντραλ.

Αυτός είναι ο 12χρονος Τζόσουα Λίτμαν

που παίρνει συνέντευξη
από τη μητέρα του τη Σάρα.

Ο Τζος πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ.

Όπως ίσως γνωρίζετε,
τα παιδιά με το σύνδρομο Άσπεργκερ

είναι εξαιρετικά ευφυή
αλλά δυσκολεύονται κοινωνικά.

Συνήθως έχουν εμμονές
και ο Τζος έχει με τα ζώα.

Αυτός είναι ο Τζος
που μιλάει με τη μητέρα του τη Σάρα

στο σταθμό Γκραντ Σέντραλ
πριν από εννέα χρόνια.

(Βίντεο)

Τζος Λίτμαν: Από το ένα έως το δέκα,

νομίζεις ότι η ζωή σου
θα ήταν διαφορετική χωρίς τα ζώα;

Σάρα Λίτμαν: Νομίζω ότι θα ήταν
ένα οκτώ χωρίς τα ζώα

επειδή προσφέρουν τόση χαρά στη ζωή.

ΤΛ: Πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς αυτά;

ΣΛ: Θα μπορούσα να ζήσω
χωρίς τις κατσαρίδες και τα φίδια.

ΤΛ: Δεν έχω θέμα με τα φίδια
φτάνει να μην είναι δηλητηριώδη

ή να μην σε σφίγγουν.

ΣΛ: Ναι, δεν τρελαίνομαι για τα φίδια.

ΤΛ: Όμως μας αρέσει
να μισούμε τις κατσαρίδες.

ΣΛ: Ναι, πράγματι.

ΤΛ: Σκέφτηκες ποτέ ότι κάνοντας παιδί
δεν θα μπορούσες να τα βγάλεις πέρα;

ΣΛ: Θυμάμαι όταν ήσουν μωρό,
είχες έναν πολύ άσχημο κολικό

και έκλαιγες συνέχεια.

ΤΛ: Τι είναι ο κολικός;

ΣΛ: Είναι όταν σε πονάει το στομάχι σου
και ουρλιάζεις για ώρες.

ΤΛ: Πιο δυνατά και από την Έιμι;

ΣΛ: Φώναζες πολύ δυνατά
αλλά η φωνή της Έιμι ήταν διαπεραστική.

ΤΛ: Όλοι συμπαθούν την Έιμι περισσότερο,
σαν να είναι ο τέλειος μικρός άγγελος.

ΣΛ: Καταλαβαίνω γιατί νομίζεις
ότι στους άλλους αρέσει η Έιμι πιο πολύ,

και δεν λέω ότι αυτό οφείλεται
στο ότι έχεις σύνδρομο Άσπεργκερ,

αλλά είναι πιο εύκολο στην Έιμι
να είναι φιλική,

ενώ για σένα νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο,

αλλά όσοι μπαίνουν στον κόπο
να σε γνωρίσουν, σε αγαπάνε τόσο πολύ!

ΤΛ: Όπως ο Μπεν, ο Έρικ ή ο Κάρλος;
ΣΛ: Ναι.

ΤΛ: Δηλαδή έχω λιγότερους φίλους,
αλλά καλύτερης ποιότητας; (Γέλια)

ΣΛ: Δεν κρίνω την ποιότητα αλλά νομίζω...

ΤΛ: Αρχικά η Έιμι συμπαθούσε την Κλόντια
αλλά μετά τη μισούσε.

Μια την αγαπούσε και μια τη μισούσε.

ΣΛ: Έτσι κάνουν τα κορίτσια, αγάπη μου,
αλλά έχεις λίγους και καλούς φίλους

και αυτό είναι που μετράει στη ζωή σου.

ΤΛ: Τελικά έγινα ο γιος
που ήθελες όταν γεννήθηκα;

Έγινα αυτό που προσδοκούσες;

ΣΛ: Ξεπέρασες τις προσδοκίες μου,
γλυκέ μου,

επειδή, φυσικά κανείς φαντάζεται
πώς θα είναι το παιδί του όταν μεγαλώσει,

αλλά με έκανες να εξελιχθώ
τόσο πολύ ως γονιός, επειδή, νομίζεις...

ΤΛ: Ε, καλά! Εγώ σε έκανα γονιό.

ΣΛ: Εσύ με έκανες γονιό. Καλά τα λες.
(Γέλια)

Αλλά και επειδή σκέφτεσαι διαφορετικά

από ότι σου λένε τα βιβλία για γονείς.

Με σένα έπρεπε να μάθω
να σκέφτομαι διαφορετικά

και αυτό με έκανε πιο δημιουργική
και ως γονιό και ως άνθρωπο

και θα σε ευχαριστώ πάντα γι' αυτό.

ΤΛ: Αυτό βοήθησε όταν γεννήθηκε η Έιμι;

ΣΛ: Και αυτό βοήθησε όταν γεννήθηκε η Έιμι

αλλά είσαι τόσο απίστευτα
σημαντικός για μένα

και είμαι τόσο τυχερή που είσαι γιος μου.
(Χειροκρότημα)

Ντέιβιντ Ιζέϊ: Όταν παίχτηκε
αυτή η ιστορία στο ραδιόφωνο,

ο Τζος έλαβε εκατοντάδες γράμματα

που έλεγαν πόσο καταπληκτικός είναι.

Η μητέρα του τα έδεσε και τα έκανε βιβλίο

κι όταν κάποιος
πείραζε τον Τζος στο σχολείο,

διάβαζαν μαζί τα γράμματα.

Ήθελα απλώς να ευχαριστήσω
που δύο από τους ήρωές μου

είναι μαζί μας απόψε.

Η Σάρα Λίτμαν και ο γιος της ο Τζος,

που τώρα φοιτά μετ' επαίνου
στο πανεπιστήμιο.

(Χειροκρότημα)

Ξέρετε, πολλοί άνθρωποι
λένε ότι κλαίνε

όταν ακούνε τις ιστορίες
του Στόρικορπς,

και όχι επειδή είναι λυπηρές,
οι περισσότερες δεν είναι,

είναι, νομίζω, επειδή ακούτε
κάτι αυθεντικό και αγνό

σε μια εποχή,
όπου μερικές φορές είναι δύσκολο

να διακρίνει κανείς
τι είναι αληθινό και τι διαφήμιση.

Είναι ένα είδος τηλεοπτικού αντι-ριάλιτι.

Κανείς δεν έρχεται στο Στόρικορπς
για να γίνει πλούσιος ή διάσημος.

Είναι απλώς μια πράξη
γενναιοδωρίας και αγάπης.

Πολλοί από αυτούς
είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι,

που μιλούν για ζωές που τις έζησαν
με καλοσύνη, θάρρος και αξιοπρέπεια,

και όταν ακούς τέτοιες ιστορίες,

μερικές φορές αισθάνεσαι
σαν να βρίσκεσαι σε ιερό τόπο.

Έτσι το πείραμα στο Γκραντ Σέντραλ
πήγε καλά

και το επεκτείναμε σε όλη τη χώρα.

Σήμερα περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι

και στις 50 Πολιτείες,

σε χιλιάδες πόλεις και κωμοπόλεις
σε όλη την Αμερική

έχουν ηχογραφήσει
συνεντεύξεις στο Στόρικορπς.

Είναι η μεγαλύτερη συλλογή
ανθρωπίνων φωνών που συλλέχθηκε ποτέ.

(Χειροκρότημα)

Προσλάβαμε και εκπαιδεύσαμε
εκατοντάδες βοηθούς

για να καθοδηγούν τους ανθρώπους
κατά τη διαδικασία.

Οι περισσότεροι μένουν
μαζί μας ένα ή δύο χρόνια,

ταξιδεύοντας στη χώρα,
συλλέγοντας τη σοφία της ανθρωπότητας.

Εκείνοι λένε ότι γίνονται μάρτυρες,

κι αν τους ρωτήσεις,
όλοι οι βοηθοί θα σου πουν

ότι το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθαν
από αυτές τις συνεντεύξεις,

είναι ότι οι άνθρωποι
είναι κατά βάση καλοί.

Και νομίζω ότι τα πρώτα
χρόνια του Στόρικορπς

θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί
ότι υπήρχε μεροληψία στην επιλογή,

αλλά μετά από δεκάδες
χιλιάδες συνεντεύξεις,

με κάθε είδους ανθρώπους σε όλη τη χώρα,

φτωχούς, πλούσιους, από 5 έως 105 ετών,

80 διαφορετικές γλώσσες,
από όλο το πολιτικό φάσμα,

πρέπει να σκεφτείς
ότι ίσως αυτοί οι τύποι

να έχουν πράγματι πετύχει κάτι.

Κι εγώ έμαθα τόσα πολλά
από αυτές τις συνεντεύξεις.

Έμαθα για την ποίηση,
τη σοφία και τη χάρη

που μπορεί να βρει κανείς
στα λόγια των ανθρώπων γύρω μας,

όταν μπαίνουμε στον κόπο
να τα ακούσουμε.

Όπως σε αυτή τη συνέντευξη

ενός υπαλλήλου γραφείου στοιχημάτων
στο Μπρούκλιν, ονόματι Ντάνι Περάσα,

που έφερε τη γυναίκα του την Άννι
στο Στόρικορπς

για να της μιλήσει
για την αγάπη του για κείνη.

(Ηχητικό απόσπασμα)

Ντάνι Περάσα: Βλέπεις, το θέμα είναι

ότι αισθάνομαι πάντα ένοχος
όταν σου λέω «σ' αγαπώ».

Και το λέω τόσο συχνά.

Το λέω για να σου θυμίζω
ότι όσο ατσούμπαλος κι αν είμαι,

προέρχεται από μένα.

Είναι σαν να ακούς ένα όμορφο τραγούδι

σε ένα παλιό, ξεχαρβαλωμένο ραδιόφωνο,

και είναι πολύ ευγενικό
που κρατάς το ραδιόφωνο στο σπίτι.

Άννι Περάσα: Αν δεν βρω ραβασάκι
στην κουζίνα, ανησυχώ.

Μου γράφεις κάθε πρωί.

ΝΠ: Το μόνο που θα μπορούσα να συμβεί,
είναι να μη βρίσκω το χαζοστυλό.

ΑΠ: «Στην πριγκίπισσα μου:

Ο καιρός έξω σήμερα
είναι εξαιρετικά βροχερός.

Θα σου τηλεφωνήσω στις 11:20 το πρωί».

ΝΠ: Είναι ένα ρομαντικό δελτίο καιρού.

ΑΠ: «Και σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ».

ΝΠ: Όταν είσαι ευτυχισμένος στο γάμο σου,

ό,τι κι αν συμβεί στη δουλειά
ή μέσα στη μέρα,

υπάρχει ένα καταφύγιο
όταν γυρνάς σπίτι,

γνωρίζεις ότι μπορείς
να αγκαλιάσεις κάποιον

χωρίς αυτός να σε πετάξει
κάτω και να σου πει,

«Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου!»

Να είσαι παντρεμένος
είναι σαν να έχεις έγχρωμη τηλεόραση.

Δεν θες να επιστρέψεις στην ασπρόμαυρη.

(Γέλια)

NI: Ο Ντάνι είχε ύψος περίπου 1,50 μ,

ήταν αλλήθωρος και κουτσοδόντης,

αλλά ο Ντάνι Περάσα είχε περισσότερο
ρομαντισμό στο μικρό του δαχτυλάκι,

απ' όλους τους πρωταγωνιστές
του Χόλιγουντ μαζεμένους.

Τι άλλο έμαθα;

Έμαθα για την απίστευτη ικανότητα

της ανθρώπινης ψυχής να συγχωρεί.

Έμαθα για την προσαρμοστικότητα
και έμαθα για τη δύναμη.

Όπως σε μια συνέντευξη
του Οσέι Ίσραελ και της Μαίρης Τζόνσον.

Όταν ο Οσέι ήταν έφηβος,
δολοφόνησε τον μοναχογιό της Μαίρης,

τον Λαράμιουν Μπερντ,
σε μια πάλη συμμοριών.

Δώδεκα χρόνια αργότερα,
η Μέρι πήγε στη φυλακή

για να συναντήσει τον Οσέι
και να δει ποιος ήταν ο άνθρωπος

που είχε αφαιρέσει τη ζωή του γιού της.

Σταδιακά και με αξιοσημείωτο τρόπο,
έγιναν φίλοι

και όταν τελικά αποφυλακίστηκε,

ο Οσέι μετακόμισε δίπλα στη Μαίρη.

Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα
μιας συζήτησης που είχαν

λίγο αφότου ο Οσέι αποφυλακίστηκε.

(Βίντεο)

Μαίρη Τζόνσον:
Ο βιολογικός μου γιος δεν είναι πια εδώ.

Δεν τον είδα να αποφοιτά

και τώρα πηγαίνεις εσύ στο πανεπιστήμιο.

Θα έχω την ευκαιρία
να δω εσένα να αποφοιτάς.

Δεν τον είδα να παντρεύεται.

Ελπίζω μια μέρα να μπορέσω
να το βιώσω αυτό με σένα.

Οσέι Ίσραελ: Μόνο και μόνο
να σε ακούω να λες αυτά τα πράγματα

και να είσαι στη ζωή μου όπως είσαι,
είναι το κίνητρό μου.

Μου δίνει κίνητρο να φροντίζω
να παραμένω στο σωστό δρόμο.

Εξακολουθείς να πιστεύεις σε μένα

και το γεγονός ότι το κάνεις,

παρ' όλο τον πόνο που σου προκάλεσα,

είναι καταπληκτικό.

ΜΤ: Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο
να μοιραζόμαστε την ιστορία μας,

ακόμα κι έτσι όπως καθόμαστε
τώρα εδώ και κοιταζόμαστε.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο,
οπότε σε θαυμάζω που το κάνεις.

ΟΙ: Κυρία, σε αγαπώ.

ΜΤ: Κι εγώ σ' αγαπώ, γιε μου.

(Χειροκρότημα)

ΝΙ: Μου υπενθύμισαν άπειρες φορές

το κουράγιο και την καλοσύνη του ανθρώπου

και ότι η καμπύλη της ιστορίας,
γέρνει προς τη δικαιοσύνη.

Όπως η ιστορία της Αλέξις Μαρτίνεζ,

που είχε γεννηθεί ως Άρθουρ Μαρτίνεζ,

στις εργατικές κατοικίες Χάρλοντ,
του Σικάγο.

Στη συνέντευξη μιλάει
με την κόρη της Λέσλι,

για το ότι ήταν μέλος συμμορίας
όταν ήταν νέος,

και πώς αργότερα έκανε τη μετάβαση

και έγινε η γυναίκα που πάντα
προοριζόταν να γίνει.

Αυτή είναι η Αλέξις
και η κόρη της Λέσλι.

(Ηχητικό απόσπασμα)

Αλέξις Μαρτίνεζ: Από τα πιο δύσκολα
πράγματα για μένα ήταν

ότι φοβόμουν μήπως δεν μου επιτραπεί

να είμαι στη ζωή των εγγονών μου,

κι εσύ με εξέπληξες,

εσύ και ο άντρας σου.

Ένας από αυτούς τους καρπούς
είναι η σχέση μου με τις εγγονές μου.

Καμιά φορά τσακώνονται
για το αν είμαι «αυτός» ή «αυτή».

ΛΜ: Αλλά επιτρέπεται να μιλάνε γι' αυτό.

ΑΜ: Είναι ελεύθερες να μιλήσουν γι' αυτό,
αλλά για μένα αυτό είναι θαύμα.

ΛΜ: Δεν χρειάζεται να απολογείσαι
ή να είσαι επιφυλακτική,

δεν θα σε αποκόψουμε,

και αυτό είναι κάτι
που πάντα ήθελα να ξέρεις,

ότι σε αγαπάμε.

ΑΜ: Ξέρεις, το ζω αυτό κάθε μέρα τώρα.

Περπατάω στο δρόμο σαν γυναίκα

και είμαι πραγματικά συμφιλιωμένη
με το ποια είμαι.

Μακάρι να είχα πιο απαλή φωνή,

αλλά τώρα πορεύομαι εν αγάπη,

κι έτσι προσπαθώ να ζω την κάθε μέρα.

ΝΙ: Τώρα πορεύομαι εν αγάπη...

Θα σας πω ένα μυστικό για το Στόρικορπς.

Χρειάζεται κάποιο θάρρος
για να κάνεις αυτές τις συζητήσεις.

Το Στόρικορπς απευθύνεται
στη θνητότητά μας.

Οι συμμετέχοντες ξέρουν
ότι αυτή η ηχογράφηση

θα ακουστεί αφότου έχουν φύγει.

Υπάρχει ένας γιατρός,
που ονομάζεται Άιρα Μπάιοκ,

ο οποίος εργάστηκε στενά με μας

σε συνεντεύξεις ετοιμοθάνατων ανθρώπων.

Έγραψε το βιβλίο
«Τα Τέσσερα Πιο Σημαντικά Πράγματα»

για τα τέσσερα πράγματα
που θέλει κάποιος να πει

στον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή σου

προτού κάποιος από τους δύο σας πεθάνει:

Σ' ευχαριστώ, σε αγαπώ,

συγχώρεσέ με, σε συγχωρώ.

Είναι ίσως τα πιο ισχυρά λόγια

που μπορούμε να πούμε
ο ένας στον άλλο,

και αυτό συμβαίνει συχνά
στον θάλαμο του Στόρικορπς.

Είναι μια ευκαιρία ολοκλήρωσης
της σχέσης με κάποιον που νοιάζεσαι,

χωρίς να μετανιώνεις για κάτι,
χωρίς να αφήσεις κάτι ανείπωτο.

Είναι δύσκολο και χρειάζεται θάρρος,

αλλά γι' αυτό είμαστε ζωντανοί, σωστά;

Τώρα, ως προς το βραβείο TED.

Όταν πριν από μερικούς μήνες
άκουσα από το TED και από τον Κρις

για την πιθανότητα αυτού του βραβείου,
τα είχα τελείως χαμένα.

Μου ζήτησαν να σκεφτώ
μια πολύ σύντομη ευχή για την ανθρωπότητα,

όχι παραπάνω από 50 λέξεις.

Οπότε το σκέφτηκα,
έγραψα τις 50 λέξεις μου,

και μερικές εβδομάδες αργότερα

μου τηλεφώνησε ο Κρις
και μου είπε, «Προχώρα».

Οπότε αυτή είναι η ευχή μου:

Να μας βοηθήσετε

και να πάρετε όσα εμείς μάθαμε
από το Στόρικορπς

και να τα μεταφέρετε στον κόσμο,

έτσι ώστε ο καθένας, οπουδήποτε,

να μπορέσει να ηχογραφήσει
μια ουσιαστική συνέντευξη

με κάποιον άλλον άνθρωπο,

η οποία στη συνέχεια
θα μπει στο αρχείο για την ιστορία.

Πώς θα το κάνουμε αυτό;

Με αυτό.

Κινούμαστε ταχύτατα προς ένα μέλλον

όπου ο καθένας στον κόσμο
θα έχει πρόσβαση σε ένα από αυτά,

και αυτό έχει δυνάμεις,

που δεν μπορούσα να τις φανταστώ
πριν από 11 χρόνια,

όταν ξεκίνησα το Στόρικορπς,

Έχει ένα μικρόφωνο,

μπορεί να σας πει πώς να κάνετε κάτι,

και μπορεί να στέλνει αρχεία ήχου.

Αυτά είναι τα κύρια συστατικά.

Οπότε, το πρώτο μέρος της ευχής
είναι ήδη σε εξέλιξη.

Τους τελευταίους μήνες,
η ομάδα στο Στόρικορπς

εργάζεται μανιωδώς
για να δημιουργήσει μια εφαρμογή

που θα βγάλει το Στόρικορπς
από τους θαλάμους,

έτσι ώστε να μπορεί να το βιώσει
οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε.

Θυμηθείτε, το Στόρικορπς ήταν πάντα
δύο άνθρωποι και ένας βοηθός

που βοηθούσε να ηχογραφήσουν
τη συζήτησή τους,

που διαφυλάσσεται για πάντα,

αλλά αυτή τη στιγμή θα κυκλοφορήσουμε

μια δοκιμαστική έκδοση
της εφαρμογής του Στόρικορπς.

Η εφαρμογή είναι ένας ηλεκτρονικός βοηθός

που σας καθοδηγεί στη διαδικασία
της συνέντευξης,

σας βοηθάει να διαλέξετε ερωτήσεις

και σας πληροφορεί
ως προς το πώς να ηχογραφήσετε

μια ουσιώδη συνέντευξη για το Στόρικορπς,

και έπειτα, με ένα πάτημα της οθόνης,
την ανεβάζετε στο αρχείο μας,

στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.

Η τεχνολογία είναι το εύκολο μέρος.

Η πραγματική πρόκληση εξαρτάται από εσάς:

Να πάρετε αυτό το εργαλείο
και να σκεφτείτε

πώς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε
σε όλη την Αμερική, σε όλο τον κόσμο,

έτσι ώστε αντί να ηχογραφούμε
χιλιάδες συνεντεύξεις ετησίως,

να μπορέσουμε να ηχογραφήσουμε
δεκάδες χιλιάδες

ή εκατοντάδες χιλιάδες

ή, ίσως, ακόμα περισσότερες.

Φανταστείτε, για παράδειγμα,
μια εθνική σχολική εργασία

όπου κάθε μαθητής λυκείου της χώρας
που μελετάει την Ιστορία της Αμερικής,

θα ηχογραφεί μια συνέντευξη
με κάποιον γηραιότερο

στη γιορτή των Ευχαριστιών,

ώστε μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο,
να καταγραφούν η ζωή και τα βιώματα

μια ολόκληρης γενιάς Αμερικανών.

(Χειροκρότημα)

Ή φανταστείτε, μητέρες που βρίσκονται
σε αντίπαλα στρατόπεδα μιας σύγκρουσης,

κάπου στον κόσμο,

να κάθονται και να συζητούν,
όχι για τη σύγκρουση,

αλλά για να ανακαλύψουν
ποιοι είναι σαν άνθρωποι,

και καθώς το κάνουν αυτό,
να χτίζουν δεσμούς εμπιστοσύνης.

Ή κάποτε να γίνει παράδοση
σε όλον τον κόσμο,

να τιμούν τους ανθρώπους
που κλείνουν τα 75,

με μια συνέντευξη Στόρικορπς

ή οι άνθρωποι στην κοινότητά σας,

να πηγαίνουν σε οίκους ευγηρίας,
σε νοσοκομεία, σε κέντρα αστέγων

ή ακόμα και σε φυλακές,

εξοπλισμένοι με αυτή την εφαρμογή,

για να τιμήσουν τα μέλη της κοινωνίας μας
που ακούγονται σπανίως,

και να τους ρωτήσουν ποιοι είναι
και τι έμαθαν στη ζωή τους

και πώς θα ήθελαν να τους θυμούνται.

(Χειροκρότημα)

Πριν από δέκα χρόνια ηχογράφησα
μια συνέντευξη με τον πατέρα μου

που ήταν ψυχίατρος και έγινε
γνωστός ακτιβιστής για τους γκέι.

Αυτή είναι η φωτογραφία μας
από εκείνη τη συνέντευξη.

Δεν σκέφτηκα αυτή τη συνέντευξη
μέχρι πριν από μερικά χρόνια,

όταν ο πατέρας μου, που φαίνονταν
να είναι εξαιρετικά υγιής,

και συνέχιζε να βλέπει ασθενείς
40 ώρες την εβδομάδα,

διαγνώστηκε με καρκίνο.

Πέθανε ξαφνικά,
μετά από μερικές μέρες.

Ήταν 28 Ιουνίου του 2012,

στην επέτειο της εξέγερσης
στο Στόουνγουολ.

Άκουσα εκείνη τη συνέντευξη για πρώτη φορά

στις τρεις τα ξημερώματα,
την ημέρα που πέθανε.

Έχω μικρά παιδιά στο σπίτι

και ξέρω ότι ο μόνος τρόπος
για να γνωρίσουν αυτόν τον άνθρωπο,

που ήταν μια τόσο σημαντική
φυσιογνωμία στη ζωή μου,

θα ήταν μέσα από εκείνη τη συνέντευξη.

Νόμιζα ότι δεν μπορούσα να πιστέψω
περισσότερο στο Στόρικορπς

από όσο ήδη πίστευα,

αλλά εκείνη ήταν η στιγμή
που αντιλήφθηκα πλήρως μέσα μου

τη σημασία αυτών των ηχογραφήσεων.

Καθημερινά, έρχονται άνθρωποι
και μου λένε,

«Μακάρι να είχα πάρει συνέντευξη
από τον πατέρα μου,

ή τη γιαγιά μου ή τον αδερφό μου,
αλλά πλέον είναι αργά».

Τώρα κανείς δεν χρειάζεται
να περιμένει πια.

Αυτή τη στιγμή

που τόσο μεγάλο μέρος της επικοινωνίας μας

γίνεται βιαστικά και χωρίς συνέχεια,

ελάτε μαζί μας για να δημιουργήσουμε
αυτό το ηλεκτρονικό αρχείο συζητήσεων,

που είναι παντοτινές και σημαντικές.

Βοηθήστε μας να δημιουργήσουμε
αυτό το δώρο για τα παιδιά μας,

αυτή την παρακαταθήκη
του τι είμαστε ως άνθρωποι.

Ελπίζω να μας βοηθήσετε
να πραγματοποιήσουμε αυτή την επιθυμία.

Πάρτε συνέντευξη
από μέλη της οικογένειάς σας,

από έναν φίλο σας
ή ακόμη και από κάποιον ξένο.

Μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε
ένα αρχείο της σοφίας της ανθρωπότητας,

και ίσως έτσι να μάθουμε
να ακούμε περισσότερο

και να φωνάζουμε λιγότερο.

Ίσως αυτές οι συνεντεύξεις
θα μας υπενθυμίσουν τι είναι σημαντικό.

Και μπορεί, απλά μπορεί,

να μας βοηθήσουν
να αναγνωρίσουμε την απλή αλήθεια,

ότι κάθε ζωή,
κάθε ζωή ξεχωριστά,

είναι εξίσου και απείρως σημαντική,
όπως κάθε άλλη.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)