Happy Maps

Kaart-apps helpen ons om de snelste route te vinden naar onze bestemming. Maar wat als we liever ronddwalen? Onderzoeker Daniele Quercia demonstreert 'Happy Maps' die niet enkel rekening houden met de route die je wil nemen, maar ook met hoe je jezelf onderweg wil voelen.

Ik moet iets bekennen.

Als wetenschapper en ingenieur
focuste ik jarenlang op efficiëntie.

Maar efficiëntie kan een cultus worden.

Vandaag wil ik jullie vertellen
over een reis

die me uit de cultus terugbracht
naar een veel rijkere realiteit.

Een paar jaar geleden, na mijn doctoraat
in Londen, verhuisde ik naar Boston.

Ik woonde in Boston
en werkte in Cambridge.

Ik kocht die zomer een racefiets

en fietste elke dag naar het werk.

Om de weg te vinden,
gebruikte ik mijn telefoon.

Hij stuurde me over Mass. Ave.,
Massachusetts Avenue,

de korste route
van Boston naar Cambridge.

Maar...

na een maand dagelijks fietsen
over de stervensdrukke Mass. Ave.,

nam ik op een dag een andere route.

Ik ben niet zeker waarom ik
die dag een omweg maakte.

Ik herinner me enkel
het gevoel van verrassing;

verrast een straat te vinden
zonder auto's,

in tegenstelling tot het nabije
Mass. Ave. vol met auto's.

Verrast een straat te vinden getooid
met bladeren en omringd door bomen.

Maar na het gevoel van verrassing
voelde ik schaamte.

Hoe kon ik zo blind zijn geweest?

Gedurende een hele maand

werd ik zo gegijzeld door mijn mobiele app

dat de reis naar het werk
slechts één ding werd:

de kortste route.

Op deze ene reis bestond geen enkele notie

om van de weg te genieten.

Geen plezier in contact met de natuur,

geen mogelijkheid om mensen
in de ogen te kijken.

En waarom?

Omdat ik een minuut uitspaarde
in mijn woon-werkverkeer.

Sta me toe te vragen: ben ik alleen hier?

Hoevelen onder jullie gebruikten nog nooit
een kaart-app om de weg te vinden?

De meesten van jullie wel,
zo niet allemaal.

Begrijp me niet verkeerd.
Kaart-apps zijn de beste innovators

om mensen aan te moedigen
de stad te verkennen.

Je neemt je telefoon en je weet
onmiddellijk waar je heen moet.

Maar, de app neemt aan

dat er maar een handvol mogelijke
routes zijn naar de bestemming.

Het heeft de macht om uit
die handvol routes

een definitieve route te kiezen
naar die bestemming.

Na dat besef veranderde ik.

Ik veranderde mijn onderzoek
van klassieke data-mining

naar begrijpen hoe mensen
een stad ervaren.

Ik gebruikte informaticatools

om sociale experimenten te herhalen
op schaal, op internet-schaal.

Ik werd in beslag genomen door
de schoonheid en genialiteit

van traditionele sociale experimenten

gedaan door Jane Jacobs,
Stanley Milgram, Kevin Lynch.

Het resultaat van dat onderzoek
was de creatie van nieuwe kaarten.

Kaarten waarop je niet enkel
de kortste weg vindt, de blauwe,

maar ook de meest aangename weg,

de rode.

Hoe is dat mogelijk?

Einstein zei ooit:

"Logica brengt je van A naar B.

Verbeelding brengt je overal."

Dus met een beetje verbeeldingskracht

moesten we begrijpen

welke delen van de stad
mensen mooi vinden.

Aan de universiteit van Cambridge

bedacht ik met collega's
een eenvoudig experiment.

Als ik je deze twee stadszichten laat zien

en ik vraag u welke het mooist is,

welke zou u dan kiezen?

(Gelach)

Niet verlegen zijn.

Wie zegt A? Wie zegt B?

Schitterend.

Gebaseerd op dat idee

bouwden we een crowdsourching platform

een online spel.

Spelers kregen paren stadszichten

en werden gevraagd te kiezen welke
het mooist is, het rustigst en het leukst.

Gebaseerd op duizenden stemmen

konden we uitzoeken
waar de consensus lag.

We konden bepalen welke stadszichten

mensen gelukkig maken.

Na die opdracht ging ik naar Yahoo Labs

en vormde een team met Luca en Rossano.

Samen voegden we die toplocaties in Londen

samen tot een nieuwe kaart van de stad.

Een cartografie gewogen
voor menselijke emoties.

Op deze kaart kan je niet enkel
zien wat, van A naar B,

de kortste segmenten zijn,

maar kan je ook de leuke segmenten zien

het mooie pad, het rustige pad.

Tijdens testen vonden deelnemers
het leuke, het mooie, het rustige pad

veel aangenamer dan het kortste

en dat gewoon door enkele minuten
aan de reistijd toe te voegen.

Deelnemers verbinden ook graag
herinneringen aan plaatsen.

Gedeelde herinneringen -- daar
was het oude BBC-gebouw,

en persoonlijke herinneringen
-- daar gaf ik mijn eerste kus.

Ze herinnerden zich ook hoe
sommige routes roken of klonken.

Wat als we een carteer-tool hadden

die de meest aangename routes zou geven

gebaseerd, niet enkel op esthetiek,

maar ook op geur,
geluid en herinneringen?

Daar richt ons onderzoek zich nu op.

Meer algemeen probeert mijn onderzoek

het gevaar te vermijden van het 'ene pad'.

Vermijden dat mensen
ervan beroofd worden

om de stad waarin ze leven,
volledig te ervaren.

Loop door het park,
niet over de parking,

en je hebt een heel ander pad.

Loop over een pad vol
met mensen van wie je houdt

en niet vol met auto's

en je hebt een heel ander pad.

Het is echt zo eenvoudig.

Ik wil afsluiten met deze bedenking:

herinneren jullie je 'The Truman Show'?

Het is een media-satire
waarin een echte persoon

niet weet dat hij in een
nagemaakte wereld leeft.

Misschien leven wij in een wereld
gemaakt voor efficiëntie.

Denk na over enkele
van je dagelijkse gewoontes

en net zoals Truman deed in de film,
ontsnap uit de gemaakte wereld.

Waarom?

Wel, als je denkt
dat avontuur gevaarlijk is,

probeer dan eens routine. Dat is dodelijk.

(Gelach) Dank je wel.

(Applaus).