Een betere manier om over abortus te praten

Abortus is allesbehalve zeldzaam. In Amerika bijvoorbeeld, zal een op de drie vrouwen in haar leven een abortus plegen. Toch laten de sterke emoties die het onderwerp oproept -- en de politieke retoriek erover -- weinig ruimte voor een bedachtzaam en open debat. In deze persoonlijke, doordachte talk pleit Aspen Baker ervoor om pro-life noch pro-choice te zijn, maar liever 'pro-stem' -- en ook voor de rollen die luisteren en verhalen vertellen kunnen spelen bij het bespreekbaar maken van moeilijke onderwerpen.

Het was middenin de zomer
en ver na sluitingstijd

in de bar in Berkeley
waar mijn vriendin Polly en ik

allebei werkten als barvrouwen.

Vaak dronken we na ons werk nog wat,
maar niet die avond.

"Ik ben zwanger.

Ik weet nog niet wat ik ga doen",
zei ik tegen Polly.

Zonder aarzeling antwoordde ze:
"Ik heb een abortus gehad."

Voor Polly, had nooit iemand me verteld
dat ze een abortus had gehad.

Ik was een paar maanden eerder
afgestudeerd

en ik had een nieuwe relatie
toen ik erachter kwam dat ik zwanger was.

Toen ik nadacht over de keuzes,
wist ik echt niet hoe ik moest kiezen,

welke criteria ik moest gebruiken.

Hoe wist ik nu wat de goede keuze was?

Ik maakte me zorgen dat ik later
spijt zou krijgen van een abortus.

Mijn jeugd aan de stranden
van Zuid-Californië

betekende opgroeien te midden van
de abortusstrijd in ons land.

Ik werd geboren in een woonwagen op de
derde verjaardag van 'Roe versus Wade'.

Onze gemeenschap
bestond uit surfende christenen.

Wij gaven om God,
de minder bedeelden en de oceaan.

Iedereen was pro-life.

Als kind vond ik het idee
van abortus deprimerend.

Als ik ooit zwanger zou raken,
zou ik er nooit een willen.

Toen deed ik het toch.

Het was een stap in het onbekende.

Maar Polly had me iets bijzonders gegeven:

de wetenschap dat ik niet alleen was

en het besef dat abortus iets is
waar we over kunnen praten.

Abortus is veelvoorkomend.

Volgens het Guttmacher Instituut
zal 1 op de 3 vrouwen in Amerika

in haar leven een abortus plegen.

Maar in de laatste paar decennia
heeft het debat over abortus in Amerika

weinig ruimte gelaten voor
iets anders dan pro-life of pro-choice.

Het is politiek en polariserend.

Hoewel abortus hevig bediscussieerd wordt,
is het nog steeds zeldzaam

dat we als vrouwen
of zelfs als mensen onder elkaar

praten over de abortussen die we plegen.

Er zit een gat

tussen wat er in de politiek gebeurt
en wat er in het echte leven gebeurt.

Dat gat lijkt op een slagveld.

De 'ben je voor of tegen ons'-houding
schiet wortel.

Dit geldt niet alleen voor abortus.

Er zijn zoveel belangrijke thema's
waarover we niet kunnen praten.

Het conflict verschuiven naar een manier
om erover te kunnen praten,

is mijn levenswerk.

Er zijn twee manieren
om hiermee te beginnen.

Eén manier is om goed te luisteren.

De andere manier is om verhalen te delen.

15 jaar geleden startte ik samen
met iemand de organisatie Exhale

om te luisteren naar mensen
die een abortus gehad hadden.

Als eerste openden we een telefoonlijn
waar mannen en vrouwen

emotionele steun konden krijgen.

Zonder oordelen, zonder politiek,

leek onze service in niets
op iets dat ooit bestaan had.

We hadden een nieuw kader nodig
waarin al die ervaringen pasten

die we via onze telefoonlijn hoorden.

De feministe die spijt heeft
van haar abortus.

De katholieke vrouw
die blij met de hare is.

De persoonlijke ervaringen die niet
precies in dit of dat hokje pasten.

We vonden het niet juist
om vrouwen te vragen een kant te kiezen.

We wilden laten zien dat
de hele wereld aan hun kant stond,

terwijl ze deze intense
persoonlijke ervaring doormaakten.

We vonden 'pro-stem' uit.

Naast abortus werkt pro-stem
aan moeilijke thema's

waar we al jarenlang
wereldwijd mee worstelen,

zoals immigratie, religieuze tolerantie
en geweld tegen vrouwen.

We werken ook aan persoonlijke zaken

die misschien alleen jou,
je naaste familie en vrienden aangaan.

Ongeneeslijke ziekten,
een moeder die net is overleden,

een kind met een handicap,
en ze kunnen er niet over praten.

Luisteren en verhalen vertellen zijn
dé kenmerken van pro-stem.

Luisteren en verhalen vertellen.

Dat klinkt best aardig.

Misschien wel makkelijk?
We zouden het allemaal kunnen.

Het is niet makkelijk.
Het is heel moeilijk.

Pro-stem is moeilijk, want het gaat
over iets waar iedereen over vecht

of waar niemand over wil praten.

Ik wou dat ik kon zeggen,
dat als je besluit pro-stem te worden,

je een mooie doorbraak zal zien
en tuinen vol met bloemen,

waar luisteren en verhalen vertellen
geweldige 'a-ha'-momenten creëert.

Ik wou dat ik kon zeggen dat er een
feministisch welkomstfeestje voor je komt

of dat een verloren gewaand
verbond van vrouwen klaarstaat

om je te verdedigen bij tegenslagen.

Maar het kan kwetsbaar en vermoeiend zijn
om je verhaal te vertellen,

als het lijkt alsof
niemand er iets om geeft.

En als we echt naar elkaar luisteren,

dan horen we dingen die ons dwingen
om onze eigen percepties bij te stellen.

Er is geen perfecte tijd
noch een perfecte plaats

om een moeilijk gesprek te beginnen.

Het zal nooit zo zijn dat iedereen
hetzelfde denkt, de dingen hetzelfde ziet

of hetzelfde heeft meegemaakt.

Dus laten we het hebben over luisteren
en hoe je een goede luisteraar kunt zijn.

Je kunt op veel manieren
een goede luisteraar zijn.

Een manier is om open vragen te stellen.

Je kunt jezelf
of iemand die je kent, vragen:

"Hoe voel je je?"

"Hoe was het?"

"Waar hoop je nu op?"

Een andere manier is
om reflecterende taal te gebruiken.

Als iemand over zijn
eigen persoonlijke ervaring vertelt,

gebruik dan de woorden die zij gebruiken.

Als iemand over abortus praat
en het woord 'baby' gebruikt,

dan kan jij ook 'baby' zeggen.

Als zij 'foetus' gebruiken,
dan kan jij dat ook.

Als iemand zichzelf beschrijft
als genderqueer,

dan kun jij dat ook zeggen.

Als iemand eruit ziet als man,
maar zegt dat 'ie vrouw is, is dat goed.

Noem die persoon dan een vrouw.

Als we de taal spiegelen van iemand
die zijn eigen verhaal vertelt,

laten we merken dat we interesse hebben
en willen begrijpen wie iemand is

en wat die persoon meemaakt.

Op dezelfde manier dat we hopen
dat mensen óns willen leren kennen.

Ik zal nooit die keer vergeten

dat ik bij een Exhale-bijeenkomst
naar een vrijwilliger luisterde

die vertelde over de vele telefoontjes

van christelijke vrouwen
die over God spraken.

Sommige vrijwilligers zijn gelovig,
maar deze vrijwilliger was dat niet.

Eerst vond ze het een beetje vreemd
om met mensen over God te praten.

Dus besloot ze ermee vertrouwd te raken.

Ze ging thuis voor de spiegel staan
en zei het woord 'God'.

"God."

"God."

"God."

"God."

"God."

"God."

Steeds maar weer
tot het woord niet meer vreemd voelde

als het uit haar mond kwam.

Het woord God zeggen,
maakte deze vrijwilliger geen christen,

maar het zorgde ervoor dat ze
beter ging luisteren naar christenen.

Een andere manier om pro-stem te zijn,
is om verhalen te delen.

Een risico dat je neemt als je
je verhaal deelt met iemand anders,

is dat ze in dezelfde omstandigheden

misschien een andere keuze zouden maken.

Als je bijvoorbeeld vertelt
over jouw abortus,

besef dan dat zij misschien
het kind gekregen zou hebben.

Of dat ze het ter adoptie
aangeboden zou hebben.

Ze zou het misschien aan haar ouders
en partner verteld hebben -- of niet --

of opluchting en vertrouwen voelen,
waar jij je triest en verloren voelde.

Dit is goed.

Empathie groeit wanneer we ons voorstellen
in andermans schoenen te staan.

Dit betekent niet dat
we allemaal hetzelfde besluiten.

Pro-stem streeft niet
naar consensus of naar gelijkheid.

Het creëert een cultuur en samenleving die
waardeert wat ons speciaal en uniek maakt.

Het waardeert wat ons menselijk maakt,
onze fouten en imperfecties.

Deze manier van denken helpt ons om
onze verschillen met respect te bekijken,

in plaats van met angst.

Het genereert de empathie
die we nodig hebben

om over alle manieren heen te komen
waarop we elkaar pijn doen.

Stigma, schaamte, vooroordeel,
discriminatie, onderdrukking.

Pro-stem werkt aanstekelijk
en hoe meer het gedaan wordt,

des te meer het zich verspreidt.

Vorig jaar raakte ik weer zwanger.

Deze keer keek ik uit
naar de geboorte van mijn zoon.

Er is nog nooit zo vaak aan me gevraagd
hoe ik me voelde, als toen ik zwanger was.

(Gelach)

Hoe ik ook antwoordde,
of ik me nou geweldig en opgewonden voelde

of bang en over mijn toeren,

er was altijd wel iemand die zei:
"Dat ken ik."

Het was geweldig.

Het was een welkom doch drastisch
alternatief voor wat ik ervaar

als ik praat over mijn gemengde
gevoelens over mijn abortus.

Pro-stem gaat over echte verhalen
van echte mensen

die beïnvloeden hoe abortus

en zoveel andere gepolitiseerde
en gestigmatiseerde onderwerpen

begrepen en besproken worden.

Van seksualiteit en psychische gezondheid
tot armoede en opsluiting.

In plaats van enkel 'goede'
of 'foute' keuzes te zijn,

kunnen onze ervaringen
in een spectrum bestaan.

Pro-stem richt het gesprek
op menselijke ervaringen

en maakt hulp en respect
voor iedereen mogelijk.

Dank je wel.

(Applaus)