มาร่วมกันรักษาทวีปอันบริสุทธิ์แห่งสุดท้ายกันเถอะ

2041 เป็นปีที่สำคัญยิ่งสำหรับโลกของเรา เพราะจะเป็นปีที่สิ้นสุดข้อตกลง 50 ปีในการรักษาทวีปแอนตาร์กติกาซึ่งเป็นทวีปอันบริสุทธิ์แห่งสุดท้าย ให้พ้นจากการตักตวงผลประโยชน์ นักสำรวจนามโรเบิร์ต สวอน ซึ่งเป็นคนแรกของโลกที่ได้ไปถึงทั้งขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ กำลังเดินหน้าภารกิจต่ออายุข้อตกลงอันมีค่านั้น ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจอันแรงกล้า เขาให้คำมั่นกับชาวโลกว่าจะรักษาแอนตาร์กติกาไว้เพื่อความอยู่รอดของพวกเราเอง

เรามาลงใต้กัน

พวกคุณทุกคนกำลังมุ่งหน้าลงใต้

นี่คือเส้นทางสู่ทิศใต้ ทางนี้

และถ้าคุณเดินทาง 8,000 กิโลเมตร
ไปทางด้านหลังของห้องนี้

คุณจะไปถึงทิศใต้ที่ไกลที่สุดบนโลกนี้

นั่นคือขั้วโลกใต้

ผมไม่ได้เป็นนักสำรวจ

ผมไม่ได้เป็นนักสิ่งแวดล้อม

ผมเป็นแค่ผู้รอดชีวิต

รูปถ่ายที่ผมแสดงอยู่ตอนนี้
มันอันตราย

มันคือน้ำแข็งที่กำลังละลาย
ที่ขั้วโลกใต้และขั้วโลกเหนือ

ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ

พวกเราต้องฟังข้อความที่สถานที่
เหล่านี้กำลังบอกเรา

และถ้าเราไม่รับฟัง พวกเราจะต้องเผชิญ
สถานการณ์ระดับความอยู่รอด

ณ ที่นี่ บนดาวโลก

ผมได้เผชิิญหน้ากับสถานที่เหล่านี้โดยตรง

ได้เดินข้ามมหาสมุทรน้ำแข็งที่กำลังละลาย

ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลย
ว่ามันเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงที่สุด

ที่เคยเกิดขึ้นกับผม

แอนตาร์กติกาเป็นที่ที่มีความหวัง

มันได้รับการคุ้มครองโดยสนธิสัญญา
แอนตาร์กติก ซึ่งลงนามในปี 1959

ในปี 1991 ข้อตกลงที่กินเวลา 50 ปี
ได้เริ่มต้นขึ้น

มันได้หยุดยั้งการคุกคามต่าง ๆ
ในพื้นที่แอนตาร์กติกา

แต่ข้อตกลงนี้สามารถเปลี่ยนแปลง

แก้ไข หรือแม้แต่ล้มเลิกไปได้

เมื่อถึงปี 2041

สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษครับ

ผู้คนทางเหนือสุดของโลก ที่อาร์กติก

กำลังตักตวงผลประโยชน์

จากก้อนน้ำแข็งที่กำลังละลายนี้

กำลังตักตวงทรัพยากรจากพื้นที่
ที่ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง

มาตลอด 10 20 30,000

100,000 ปี

ผู้คนเหล่านั้นจะหยุดการกระทำ

และฉุกคิดว่า "ทำไมน้ำแข็งถึงกำลังละลาย"
หรือไม่

นี่คือสถานที่อันน่าอัศจรรย์

มันคือแอนตาร์คติก และผมทำงานหนัก

มาตลอด 23 ปี ในภารกิจ

สร้างความเชื่อมั่นว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
ทางเหนือ

จะไม่เกิดขึ้นทางใต้

เรื่องราวนี้เริ่มต้นอย่างไร

เรื่องราวนี้เริ่มต้นเมื่อผมอายุ 11

สังเกตทรงผมนี่สิ ค่อนข้างแปลกใช่มั๊ย
(เสียงหัวเราะ)

เมื่ออายุได้ 11 ปีผมได้แรงบันดาลใจ
จากนักสำรวจตัวจริง

ในการมุ่งมั่นที่จะเป็นคนแรก
ที่ได้เดินเหนือขั้วโลกทั้งสอง

ผมพบว่า

การตั้งเป้าหมายจะเป็นนักสำรวจขั้วโลก

ค่อนข้างเป็นที่ฮือฮาสำหรับสาว ๆ
ในงานปาร์ตี้ของมหาวิทยาลัย

ซึ่งน่าสนใจมาก

แต่หลายปีหลังจากนั้น 7 ปีของการระดมทุน

7 ปีของการถูกพร่ำบอกให้ล้มเลิก

7 ปีของการถูกพร่ำบอกจากคน
ในครอบครัวให้ไปขอคำปรึกษา

หรือแม้แต่ได้รับการบำบัดทางจิต

แต่สุดท้ายพวกเรา 3 คน
ก็พาตัวเองไปเดินบนขั้วโลกใต้จนได้

ซึ่งเป็นการเดินทางไกลแบบไร้เครื่องสนับสุน
ที่ไม่มีมนุษย์คนใดบนโลกเคยทำได้มาก่อน

ในรูปนี้ พวกเรากำลังยืนอยู่บนอาณาเขต

ที่มีขนาดใหญ่เท่าประเทศสหรัฐอเมริกา

พวกเราอยู่กันตามลำพัง

ไม่มีวิทยุ ไม่มีการสื่อสาร ไม่มีกำลังหนุน

ใต้ฝ่าเท้าของพวกเรา คือ 90% ของน้ำแข็ง
ทั้งหมดในโลกใบนี้

70% ของน้ำจืดทั่วโลก

เรากำลังยืนทับมันอยู่

นี่คือพลังของแอนตาร์กติกา

การเดินทางครั้งนี้ เราเผชิญกับอันตรายจาก
เหวน้ำแข็ง

ความหนาวเย็นสุดขั้ว

ขนาดที่เหงื่อของเรากลายเป็นน่้ำแข็งภายใต้
เสื้อผ้า

แม้แต่ฟันของคุณก็อาจจะร้าว

ของเหลวในตาอาจกลายเป็นน้ำแข็ง

ถ้าพูดกันขำ ๆ ก็อาจจะบอกว่า มันก็เย็นดี
(เสียงหัวเราะ)

เมื่อ 70 วันอันแสนทรหดผ่านไป
พวกเราก็ได้มาถึงขั้วโลกใต้

พวกเราทำสำเร็จ

แต่บางสิ่งได้เกิดขึ้นกับผม
ระหว่างการเดินทาง 70 วันในปี 1986

มันทำให้ผมมาอยู่ที่นี่ และมันเจ็บปวด

ในช่วง 70 วันนั้น นัยตาของผมเปลี่ยนสี
จากการถูกทำลาย

ผิวหน้าของพวกเราหลุดลอก

ผิวหนังแตก และพวกเราก็สงสัยว่าเพราะอะไร

เมื่อพวกเรากลับถึงบ้าน NASA บอกเราว่า

มีการค้นพบหลุมโอโซนในชั้นบรรยากาศ

เหนือขั้วโลกใต้พอดี

ซึ่งพวกเราเดินทางใต้หลุมโอโซนนั้น
ในช่วงเวลาเดียวกันพอดี

รังสียอัตราไวโอเล็ตส่องผ่านลงมา
สะท้อนน้ำแข็งเข้ามาทำลายตาของพวกเรา

ทำลายผิวหน้าของพวกเรา

พวกผมถึงกับตะลังงัน (เสียงหัวเราะ)

เรื่องเหล่านี้ทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมา

ในปี 1989 พวกเรามุ่งหน้าไปทางเหนือ

ตลอด 60 วันที่เราเดินห่างออกจากความเจริญ
ไปเรื่อย ๆ

ข้ามมหาสมุทรที่กลายเป็นน้ำแข็ง

ซึ่งเย็นยะเยือกเช่นเคย

นี่ืคือผม เพิ่งกลับเข้ามาจากการอาบน้ำ
ณ อุณหภูมิ - 60 องศาเซลเซียส

ถ้ายังไม่มีใครบอกคุณ
ผมพูดได้เลยว่า ผมหนาวมาก (เสียงหัวเราะ)

ถ้าเห็นใครในสภาพแบบนี้
เขากำลังหนาวจับใจอยู่ แน่นอน

(เสียงปรบมือ)

ณ จุดที่ห่างไกลเขตปลอดภัยไป 1,000 กิโลเมตร

หายนะก็บังเกิด

มหาสมุทรอาร์คติกเริ่มละลายใต้ฝ่าเท้าเรา
เร็วขึ้น 4 เดือนจากสถิติในประวัติศาสตร์ที่เคยเป็นมา

และเราอยู่ห่างออกไป 1,000 กิโลเมตร
จากเขตปลอดภัย

น้ำแข็งแตกตัวรอบ ๆ พวกเรา
และผมคิดขึ้นว่า เรากำลังจะตายหรือนี่

แต่บางอย่างก็พลันแล่นขึ้นในหัวผม ณ วันนั้น

ผมระลึกได้ว่า พวกเราชาวโลก
กำลังอยู่ในสถาวะสุ่มเสี่ยงต่อความอยู่รอด

และความรู้สึกนั้นไม่เคยหายไป
ตลอด 25 ปีมานี้

ย้อนกลับไปตอนนั้น พวกเรามีทางเลือกแค่
เดินต่อไป หรือ ตาย

พวกเราไม่ได้อยู่ในเกมส์โชว์

ถ้ามีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นกับเรา
มันคือความเป็นความตาย

เพื่อนคนกล้าแอฟริกันอเมริกันของพวกเรา
ดารีล

ซึ่งเป็นคนอเมริกันคนแรก
ที่ได้เดินบนขั้วโลกเหนือ

เนื้อส้นเท้าของเขาหลุดออก
เพราะน้ำแข็งกัด

แต่เขาก็ได้มุ่งมั่นก้าวเดินต่อไป

เมื่อ 60 วันบนแผ่นน้ำแข็งผ่านไป
พวกเราก็ได้ไปยืนบนขั้วโลกเหนือ

พวกเราทำสำเร็จ

ถูกต้อง ผมกลายเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์โลก
ที่โง่พอที่จะไปถึงขั้วโลกทั้งสองได้

แต่มันก็เป็นความสำเร็จของพวกเรา

กระนั้น การเดินทางกลับบ้าน

ไม่สนุกเหมือนขาไป

ผมหมดพลัง

การที่จะประสบความสำเร็จอะไรสักอย่าง
มันยากกว่าแค่ทำให้มันเกิดขึ้นมา

ผมท้อแท้ โดดเดี่ยว และถังแตก

ไร้ความหวัง

แต่แล้วผมก็ได้รับความหวังครั้งใหญ่
จากจาร์ค คูสโต (Jacques Cousteau)

เขาให้แรงบันดาลใจกับผมในการ
เริ่มต้นภารกิจ 2041

เขาให้แนวทางที่ชัดเจนกับผมไว้ว่า

ดึงให้ผู้นำโลกมีส่วนร่วม
หารือกับภาคอุตสาหกรรมและธุรกิจ

และเหนือสิ่งอื่นใด
สร้างแรงบันดาลใจให้คนรุ่นใหม่

เพราะพวกเขาจะเลือกอนาคต
แห่งการปกป้องแอนตาร์กติกา

ในด้านการพบปะผู้นำโลก
เราได้เข้าร่วมการประชุมสุดยอดโลกทุกครั้ง

และ 3 ครั้งในนั้น เราเดินทางโดยสุดยอด
เรือยอร์ชของเราที่ชื่อ 2041

ไปริโอเดอจาเนโรสองครั้งในปี 1992 และ 2012

และอีกครั้งที่โจฮันเนสเบิร์ก

พวกเราใช้เรือยอร์ชเดินทางบนบก
เป็นระยะทางไกลที่สุด

กว่า 13,000 กิโลเมตร
ทั่วทั้งทวีปแอฟริกาตอนใต้

เพื่อสร้างแรงบันดาลใจ
ให้กับคนหนุ่มสาวนับล้าน

เกี่ยวกับภารกิจ 2041
และสิ่งแวดล้อมของพวกเขา

ตลอด 11 ปีที่ผ่านมา พวกเราได้พาคน
มากกว่า 1,000 คน

จากหลายธุรกิจ หลายอุตสาหกรรม
ทั้งชายและหญิง

รวมถึงนักเรียนจากทั่วโลก
ให้ไปเยี่ยมแอนตาร์กติกา

และตลอดภารกิจนั้น

พวกเราได้เก็บขยะโลหะกว่า
1,500 ตัน ออกมา

ทั้งหมดใช้เวลาถึง 8 ปี และผมภูมิใจมาก

เพราะเราได้นำขยะเหล่านั้น
กลับมาใช้ซ้ำอีกครั้งที่อเมริกาใต้แห่งนี้

ผมได้รับแรงบันดาลใจทุกครั้ง

ที่นำสิ่งของกลับไปให้แม่นำกลับมาใช้ซ้ำ

นี่คือท่านเอง แม่ของผม

(เสียงปรบมือ)

แม่ผมยังคงนำสิ่งของกลับมาใช้ซ้ำ

และนี่คือท่าน ขณะที่อายุ 100 ปี
น่าทึ่งใช่ไหมล่ะ

(เสียงปรบมือ)

ตอนที่ -- ผมรักแม่

(เสียงหัวเราะ)

ตอนที่แม่ผมเกิดมา

ประชากรบนโลกมีเพียง 1,800 ล้านคน

เรากำลังพูดถึงเลขหลักพันล้าน

พวกเราได้พาคนหนุ่มสาวจาก
ภาคธุรกิจและอุตสาหกรรม

จากอินเดีย จากจีน

ซึ่งเป็นประเทศที่จะกำหนดชะตาโลก
และจะมีบทบาทสำคัญ

ในการตัดสินใจปกป้องแอนตาร์กติกา

เชื่อไหมล่ะ พวกเราได้รับความสนใจ
จากสตรีชาวตะวันออกกลาง

หลายคนได้เป็นตัวแทนเยือนแอนตาร์กติกา
เป็นครั้งแรกของประเทศ

เป็นผู้คนที่น่าทึ่ง และมีแรงบันดาลใจ

การดูแลแอนตาร์กติกา

คุณต้องเริ่มจากการสร้างความมีส่วนร่วม
ระหว่างผู้คนกับสถานที่อันน่าทึ่งแห่งนี้

สร้างความสัมพันธ์ สร้างความผูกพัน

สร้างความรัก

นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง
ที่ได้มาเยือนแอนตาร์กติกา

ผมไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

ผมรู้สึกโชคดีมาก

ตลอดชีวิต ผมได้ไปเยือนมาแล้ว 35 ครั้ง

ผู้คนที่ไปเยือนร่วมกับเรา
กลับบ้านไปอย่างผู้ชนะ

ไม่ใช่เพียงสำหรับแอนตาร์กติกา

แต่สำหรับท้องถิ่นของพวกเขา
ในประเทศของพวกเขาด้วย

เอาล่ะ เรากลับไปที่เรื่องตั้งต้นของเรา
น้ำแข็งกำลังละลายที่ขั้วโลกทั้งสอง

ซึ่งไม่ใช่ข่าวดี

NASA รายงานว่าเมื่อหกเดือนก่อน

แผ่นน้ำแข็งด้านตะวันตกของแอนตาร์กติกา
กำลังแยกตัว

ก้อนน้ำแข็งที่มีอาณาเขตไพศาล

ลองเทียบดูว่าแอนตาร์กติกากว้างใหญ่เพียงไหน

อาณาเขตน้ำแข็งขนาดใหญ่ กำลังแยกตัวออก

เท่ากับขนาดของประเทศขนาดเล็ก

และ NASA คำนวณต่อว่า
ระดับน่้ำทะเลกำลังสูงขึ้น

ซึ่งจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

น้ำทะเลจะสูงขึ้น 1 เมตร
ในอีก 100 ปีข้างหน้า

เป็นระยะเวลาเดียวกันกับที่แม่ของผม
มีชีวิตอยู่บนโลก

มันจะต้องเกิดขึ้น

ผมระลึกได้ว่า การปกป้องแอนตาร์กติกา

และความอยู่รอดของพวกเราบนโลกนั้น
มีความเกี่ยวพันกัน

และนี่คือทางแก้ปัญหาอย่างง่าย ๆ

ถ้าพวกเราใช้พลังงานหมุนเวียนได้มากขึ้น

ถ้าพวกเราใช้พลังงาน
อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น

ใช้พลังงานอย่างสมดุลและสะอาดขึ้น

ก็จะไม่มีความจำเป็นทางการเงิน
ที่จะต้องไปตักตวงทรัพยากรจากแอนตาร์กติกา

จะไม่คุ้มประโยชน์ทางการเงินเลย

และถ้าเราบริหารการใช้พลังงานได้ดีขึ้น
พวกเราจะชะลอ

หรือแม้แต่หยุดยั้ง

การละลายของก้อนน้ำแข็งมหึมานี้

นี่คือความท้าทายอันยิ่งใหญ่
แล้วทำไมเราต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้

พวกเราจะต้องกลับไปอีกครั้ง

ปลายปีหน้า

กลับไปที่ขั้วโลกใต้

ที่ซึ่งพวกเราเคยเดินเท้าไปถึงมาแล้ว
เมื่อ 30 ปีก่อน

เดินย้ำรอยเท้ากว่า 1,600 กิโลเมตร

แต่ครั้งนี้ จะใช้เพียง
พลังงานหมุนเวียนเท่านั้น ในการดำรงชีพ

พวกเราจะเดินข้ามแผ่นน้ำแข็ง
ที่กำลังละลายอยู่ข้างใต้

โดยหวังว่าจะจุดประกายทางแก้ไขได้บ้าง

นี่คือลูกชายของผม บาร์นนี่

เขาจะร่วมเดินทางไปกับผมด้วย

เขาตั้งใจจะเดินเคียงบ่าเคียงไหล่
ไปกับพ่อของเขา

สิ่งที่เขาจะทำคือ แปลสารเหล่านี้

และนำส่งแรงบันดาลใจเหล่านี้
ให้ไปถึงคนหนุ่มสาวที่จะเป็นผู้นำในอนาคต

ผมภูมิใจในตัวเขาอย่างที่สุด

เยี่ยมมากลูก

สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลายครับ
ผู้อยู่รอด -- ผมโอเค --

ผู้อยู่รอดมองเห็นปัญหาและไม่บอกว่า "ช่างมัน"

ผู้อยู่รอดจะมองเห็นปัญหาและเดินหน้าแก้ไข

ก่อนที่ปัญหานั้นจะลุกลาม

พวกเรามีเวลา 27 ปีนับจากนี้
ที่จะปกป้องแอนตาร์กติกา

ที่ซึ่งพวกเราทุกคนเป็นเจ้าของ

ที่ซึ่งพวกเราทุกคนต้องรับผิดชอบ

บางทีความจริงที่ว่าไม่มีใครเป็นเจ้าของมัน
อาจเป็นเหตุให้พวกเราทำสำเร็จก็ได้

แอนตาร์กติกาคือเส้นแบ่งจริยธรรม
ที่อยู่บนกองหิมะ

และด้านหนึ่งของเส้นแบ่งนั้น
บอกให้เราต้องสู้

สู้อย่างมุ่งนั่นเพื่อดินแดนอันสวยงาม
และบริสุทธิ์ ที่เหลืออยู่เพียงแห่งเดียวบนโลกนี้

ผมรู้ว่ามันเป็นไปได้

และทุกคนจะร่วมมือกัน

ผมขอทิ้งท้ายให้กับพวกคุณด้วยคำพูดของเกอเธ่
(Goethe)

ซึ่งผมยึดถือสำหรับชีวิตของผม

"ถ้าคุณทำได้ หรือฝันว่าทำได้

จงเริ่มทำ ณ บัดนี้

เมื่อเรากล้าที่จะทำ ความกล้านั้นจะมีพลัง
ความสามารถ และปาฏิหารย์อยู่ข้างใน"

ขอให้ทุกท่านโชคดี

ขอบคุณมากครับ

(เสียงปรบมือ)