Waarom ik uit de kast moet komen

Toen fotomodel Geena Rocero voor het eerst een professionele foto van zichzelf in bikini zag, was ze door het dolle heen. "Je hebt je doel bereikt, dacht ik", zegt ze trots. Dit maak je niet dagelijks mee, maar dat komt, zoals Rocero uitlegt, omdat ze bij haar geboorte het geslacht 'jongen' kreeg toegewezen. Rocero vertelt op emotionele en persoonlijke wijze hoe actievoeren voor de transgender gemeenschap haar een heel nieuw gevoel van trots en richting geeft.

De mensen maken iets van je
wat je niet bent,

maar van binnen weet je dat wel

en je zit met deze brandende vraag:

hoe word je datgene
wat je van binnen weet?

Misschien ben ik een uitzondering,

maar ik ben niet de enige,

verre van zelfs.

Toen ik fotomodel werd,

dacht ik dat de droom uitkwam

die ik van kinds af aan had.

Mijn uiterlijk kwam eindelijk overeen
met mijn innerlijke waarheid,

met mijn innerlijke zelf.

Het was gecompliceerd.
Ik vertel er straks meer over.

Toen ik naar deze foto van mezelf keek,

dacht ik: "Geena, het is je gelukt,

je bent een succes,

je hebt je doel bereikt."

Maar afgelopen oktober

besefte ik dat ik pas
aan het begin stond.

We worden allemaal in een hokje gestopt
door onze familie,

door ons geloof,

door de maatschappij,

door het moment waarop we zijn geboren,

zelfs door ons eigen lichaam.

Sommigen hebben de moed om los te breken

van de beperkingen
die hen worden opgelegd

door hun huidskleur,

of door wat de mensen
om hen heen geloven.

Die mensen zijn altijd een bedreiging
voor de status quo,

voor datgene wat als aanvaardbaar
wordt beschouwd.

Dit is mijn verhaal.
De afgelopen negen jaar

wisten sommige buren,

sommige vrienden en collega's,
zelfs m'n impresario,

niets over m'n geschiedenis.

In de mystiek heet dit
een openbaring, geloof ik.

Dit is mijn openbaring.

Bij m'n geboorte werd bepaald
dat ik een jongetje was

op basis van het uiterlijk van
m'n genitaliën.

Ik herinner me dat,
toen ik vijf was,

ik in ons huis in de Filippijnen rondliep

met een T-shirt op m'n hoofd.

En dat m'n moeder vroeg:

"Waarom heb je altijd
een T-shirt op je hoofd?"

Waarop ik zei: "Dat is m'n haar,
ik ben een meisje."

Ik kon toen al
mijn eigen identiteit bepalen.

Geslacht wordt altijd gezien als een feit,

als iets dat onveranderlijk is.

Maar nu weten we
dat het eigenlijk flexibeler is,

ingewikkelder en geheimzinniger.

Omdat ik zo succesvol ben,
had ik nooit de moed

om m'n verhaal te vertellen,

niet omdat ik dacht
dat het verkeerd was, wat ik ben,

maar om de manier waarop de wereld
de mensen behandelt

die zich willen bevrijden.

Iedere dag opnieuw

ben ik dankbaar dat ik een vrouw ben.

M'n vader en moeder, m'n hele familie

hebben me geaccepteerd zoals ik ben.

Velen hebben minder geluk.

De Aziatische cultuur kent
een lange traditie

waarbij het mysterie van het flexibele
geslacht wordt gevierd.

We hebben een boeddhistische godin
van compassie

en een hindoe- of hijira-godin.

Toen ik acht jaar oud was

was ik eens bij een Filippijns feest

waarop dit mysterie wordt gevierd.

Ik stond voor het podium.

Opeens kwam er een prachtige vrouw
te voorschijn,

recht voor m'n neus.

Op dat moment was het me opeens duidelijk

dat ik zo'n soort vrouw wilde zijn.

Toen ik vijftien jaar was,

en nog jongenskleren droeg,

kwam ik een vrouw tegen die TL heet.

Ze organiseert schoonheidswedstrijden
voor transgenders.

Op een avond vroeg ze me:

"Waarom doe jij niet aan
de wedstrijden mee?"

Als ik meedeed, zei ze,

zou ze de registratiekosten voor haar
rekening nemen,

en ook m'n kleding.

Die avond

won ik de eerste prijs met badkleding

en met avondkleding.

En ik eindigde als tweede

van meer dan 40 kandidaten.

Dat ogenblik heeft m'n leven veranderd.

Opeens werd ik geïntroduceerd

in de wereld van schoonheidswedstrijden.

Niet veel mensen kunnen zeggen
dat hun eerste baan

'transgender schoonheidskoningin' is,

maar ik vond het best.

Tussen m'n vijftiende en zeventiende
deed ik mee

aan de meest prestigieuze wedstrijden,

maar ook aan wedstrijden die achter in
een vrachtwagen plaatsvonden,

of soms op de weg naast een rijstveld.

En als het regende,

het regent heel vaak in de Filippijnen,

vonden ze soms plaats

binnen bij iemand thuis.

Ik maakte ook de goedheid van
vreemdelingen mee,

vooral wanneer we reisden

in afgelegen provincies van
de Filippijnen.

Maar het belangrijkste is

dat ik in de transgender gemeenschap
m'n beste vrienden heb gemaakt.

In 2001

belde m'n moeder me vanuit San Francisco

en vertelde me dat m'n aanvraag voor
een 'green card' was goedgekeurd

en dat ik naar de Verenigde Staten
kon verhuizen.

Maar ik weigerde.

Ik zei tegen haar:
"Ik heb het naar mijn zin,

ik heb vrienden

ik vind het heerlijk om
schoonheidskoningin te zijn."

Twee weken later
belde ze me weer op en zei:

"Wist je dat, als je naar de Verenigde
Staten verhuist,

je je naam en de registratie van je
geslacht kunt laten veranderen?"

Meer hoefde ik niet te horen.

Ik moest ook mijn naam veranderen

en 'Geena' met twee e's schrijven.

Ze was ook bij me toen ik werd geopereerd

in Thailand. Ik was toen negentien.

In de meest afgelegen steden van Thailand

worden de meest prestigueuze,

veilige en complexe operaties uitgevoerd.

In die tijd in de Verenigde Staten

moest je je eerst laten opereren

voor je je naam en geslacht
officieel kon laten veranderen.

In 2001 ben ik
naar San Francisco verhuisd.

Ik herinner me dat ik naar m'n
Californische rijbewijs keek.

Bij 'naam' was "Geena" ingevuld

en bij geslacht 'vrouw'.

Dat was een heftig moment.

Voor sommige mensen
dient een identiteitsbewijs

om te mogen rijden,

of om alcohol te kunnen kopen,

maar voor mij was het een bewijs
om te mogen leven,

om respect voor mezelf te mogen voelen.

Opeens waren m'n angsten
vrijwel verdwenen.

Ik voelde dat ik m'n droom kon waarmaken

en naar New York kon verhuizen
om fotomodel te worden.

Velen hebben niet zoveel geluk als ik.

Ik moet denken aan een vrouw.
Ayla Nettles, heet ze.

Ze kwam uit New York,
een jonge vrouw

die de moed had om haar eigen
waarheid te leven.

Maar haat maakte een eind aan haar leven.

Voor de meeste transgender mensen

is dat de realiteit waarmee we leven.

Het zelfmoordpercentage bij ons
is negen keer hoger

dan bij de bevolking in het algemeen.

Ieder jaar op 20 november

houden we wereldwijd een wake

op Wereld Transgender Dag.

Ik sta hier op het podium

ter ere van alle mensen
die hebben gevochten,

en zijn opgekomen voor hun rechten.

Dit zijn Marsha Johnson en Sylvia Rivera.

Vandaag, op dit ogenblik

kom ik echt uit de kast.

Ik kon m'n waarheid niet langer leven.

Niet voor mezelf, niet alleen.

Ik wil m'n best doen en anderen helpen

om waarheidsgetrouw te leven,
zonder schaamte of angst.

Hier sta ik en ik stel me kwetsbaar op

zodat er op een dag
geen behoefte meer zal zijn

aan een transgender wake
op 20 november.

Dankzij de waarheid kan ik mezelf nu
accepteren zoals ik werkelijk ben.

Kunnen jullie dat ook?

Reuze bedankt.

(Applaus)

Dank u, dank u, dank u.
(Applaus)

Kathryn Schulz:
Ik heb een korte vraag.

Wat zou je willen zeggen

vooral tegen de ouders,

en in bredere zin tegen de vrienden,

tegen de familie en iedereen
die te maken krijgt

met kinderen of personen

die zich ongemakkelijk voelen

met het geslacht dat hen is toebedeeld.

Wat zou je kunnen zeggen

tegen de familie van die mensen,

zodat ze goede, zorgzame en lieve

familieleden kunnen worden?

Geena Rocero: Ik heb het enorm getroffen.

Ik krijg alle steun van m'n familie,
vooral van m'n moeder.

M'n familie alleen al

geeft me heel veel kracht.

Ik coach transgender vrouwen,

ik ben een mentor voor ze.

Soms bellen ze me op

en zeggen ze dat hun ouders
hen niet accepteren.

Dan bel ik naar m'n moeder en zeg ik:

"Kun je die vrouw opbellen?"

De ene keer werkt het,
de andere keer niet.

De identiteit die je
aan je geslacht ontleent,

is de kern van ons wezen, toch?

Bij onze geboorte krijgen we allemaal
een geslacht toegewezen.

Wat ik probeer te doen,

is bespreekbaar te maken

dat het geslacht dat je bij je geboorte
krijgt, niet altijd klopt.

Dat mensen
de ruimte zouden moeten hebben

om hun eigen identiteit te kiezen.

Dat moeten we bespreken

met ouders en met collega's.

De transgender beweging

staat in de kinderschoenen.

Vergeleken met de homobeweging

moet er nog heel wat werk worden verzet.

Er moet begrip worden gekweekt.

Er moet ruimte zijn voor nieuwsgierigheid,

voor het stellen van vragen.

Ik hoop dat jullie
m'n bondgenoten willen zijn.

KS: Dank je, het was geweldig.
GR: Bedankt.

(Applaus)