Hoe zullen mensen er over 100 jaar uitzien?

We kunnen bacteriën, planten en dieren verbeteren. Futurist Juan Enriquez stelt de vraag 'is het ethisch om het menselijk lichaam te evolueren?' in een visionaire talk die gaat van middeleeuwse protheses tot hedendaagse neuro-engineering en artificiële DNA-wetenschap.
Enriquez beschrijft hoe de ethiek geassocieerd wordt met het evolueren van mensen en stelt zich voor op welke manieren we onze eigen lichamen moeten evolueren als we ooit andere planeten dan de aarde willen verkennen en bewonen.

Hier is een belangrijke vraag:

[Is het ethisch om het menselijk
lichaam te verbeteren?]

We komen op een punt waar we alle middelen
hebben om onszelf te verbeteren.

We kunnen bacteriën
en planten verbeteren,

we kunnen dieren verbeteren.

Nu komen we op een punt
waar we de vraag moeten stellen:

is het ethisch om de mens
te verbeteren en willen we dat?

En terwijl jullie daar over nadenken,

zal ik dit plaatsen
in de context van protheses.

Protheses in het verleden,
heden en toekomst.

Dit is een ijzeren hand

die toebehoorde aan een Duitse graaf.

Hij hield van vechten
en verloor een arm in de strijd.

Geen probleem, hij maakte een harnas,

trok het aan,

een perfecte prothese.

Dit is waar het concept
'met ijzeren vuist regeren' vandaan komt.

Natuurlijk zijn protheses
steeds nuttiger geworden,

steeds moderner.

Je kan zachtgekookte eieren vasthouden.

Je hebt allerlei soorten van bediening
en nu je er over denkt,

er zijn geweldige mensen zoals Hugh Herr,

die ongelooflijk
prachtige protheses maken.

De geweldige Aimee Mullins
gaat vanavond uit en kan zeggen:

"Hoe groot wil ik vanavond zijn?"

Of hij zal zeggen:
"Wat voor klif wil ik beklimmen?"

Of: "Wil iemand een marathon lopen,
wil iemand stijldansen?"

En terwijl ze worden aangepast

is het interessant dat de protheses
ook het lichaam inkomen.

De externe protheses
zijn nu kunstknieën geworden.

Het zijn kunstheupen geworden.

En ze evolueren steeds verder,

zodat ze iets worden
dat niet enkel handig,

maar essentieel is.

Als je over een pacemaker praat
als een prothese,

dan spreek je over iets anders
dan 'Ik heb mijn been verloren',

het is 'ik sterf als ik dit niet heb'.

En op dat moment ontstaat
een symbiotische band

tussen prothese en lichaam.

De vier slimste mensen
die ik ook heb ontmoet --

Ed Boyden, Hugh Herr,
Joe Jacobson, Bob Lander --

werken aan een centrum
voor extreme bionica.

Interessant aan wat je hier ziet is

dat deze protheses
in het bot geïntegreerd worden.

Ze worden in de huid geïntegreerd.

Ze worden in de spieren geïntegreerd.

En wat Ed ook doet,

is nadenken over hoe je
een verbinding kunt leggen,

met behulp van licht
of andere mechanismen,

tussen het brein en deze protheses.

Als je dat kan doen,

kan je fundamentele aspecten
van de mensheid beginnen te veranderen.

Je reactiesnelheid hangt af
van de diameter van een zenuw.

Als je externe
of prothetische zenuwen hebt,

bijvoorbeeld met licht
of vloeibaar metaal,

dan kan je de diameter vergroten

en zou je die theoretisch gezien
kunnen vergroten tot het punt

dat als je de mondingsvlam kan zien,
je een kogel kan ontwijken.

Dat is de grootteorde
van veranderingen waarover we spreken.

Dit is een vierde niveau van protheses.

Dit zijn de Phonak gehoorapparaten,

Ze zijn zo interessant
omdat ze de drempel overschrijden

tussen protheses
gemaakt voor een 'invalide'

en iets dat een 'normaal' iemand

eigenlijk ook wel zou willen hebben,

want wat deze prothese doet
is heel interessant.

Het helpt je niet enkel te horen,

je kan het gehoor richten
zodat je het gesprek ginds kan horen.

Je kan supergehoor hebben.

Je kan 360-gradengehoor hebben.
Je kan witte ruis hebben.

Je kan dingen opnemen en,
oh ja, er zit ook een telefoon in.

Dus het werkt als gehoorapparaat
en als telefoon.

En op dat moment zou iemand
vrijwillig een prothese willen dragen.

Deze duizenden losjes gekoppelde stukjes

vallen allemaal samen.

Het wordt tijd dat we ons afvragen

hoe we de mens willen ontwikkelen
in de komende eeuwen?

Voor dat antwoord gaan we te rade

bij een grote filosoof
die erg slim was voor een Yankee fan.

(Gelach)

Yogi Berra zei vaak dat het moeilijk is
om voorspellingen doen,

zeker over de toekomst.

(Gelach)

In plaats van een voorspelling
over de toekomst te doen,

moeten we kijken wat er nu gebeurt
met mensen zoals Tony Atala,

die een dertigtal organen herontwerpt.

Misschien is de ultieme prothese
niet iets externs van titanium,

maar is de ultieme prothese
je eigen gencode gebruiken

om lichaamsdelen te maken.

Want dat is doeltreffender
dan eender welke prothese.

Laten we het werk van Craig Venter
en Ham Smith bekijken.

Een van de dingen waar we aan werken,

is uitzoeken hoe we cellen
kunnen herprogrammeren.

Als herprogrammeren mogelijk is,

dan kan je de cellen
in die organen veranderen.

Als je de cellen in die organen
kan veranderen,

dan kan je die organen
meer stralingsbestendig maken;

of zorg je dat ze meer zuurstof opnemen;

of kan je ze efficiënter maken

in het wegfilteren
van stoffen uit je lichaam.

De laatste weken komt George Church
vaak voor in het nieuws,

omdat hij een van deze
herprogrammeerbare cellen wil nemen

en een volledig menselijk genoom

in die cel wil steken.

Wanneer je een volledig
menselijk genoom in een cel kan steken,

moet je de vraag stellen

of je iets wil verbeteren aan het genoom?

Wil je het menselijk lichaam verbeteren?

Hoe wil je het verbeteren?

Waar loopt de ethische grens

bij het verbeteren
van een menselijk lichaam?

Plots hebben we

een multidimensionaal schaakbord

waar we virussen gebruiken
om de menselijke genetica te veranderen

door ze AIDS aan te laten vallen.

Of we kunnen met gentherapie
de gencode veranderen

om zo erfelijke aandoeningen uit te roeien

of we kunnen de omgeving aanpassen

en de genexpressie van die genen
in het epigenoom veranderen

en dat doorgeven aan volgende generaties.

Plots is het niet meer dat ene stukje,

maar zijn het de opgestapelde
kleine stukjes

waar je kleine porties van kan nemen

tot alle porties samenkomen

en je naar iets totaal anders brengen.

Veel mensen hebben schrik
voor dit soort dingen.

Het klinkt eng
en er zijn risico's aan verbonden.

Dus waarom zou je deze dingen willen?

Waarom zouden we het lichaam
echt willen veranderen

op fundamentele wijze?

Het antwoord hierop kunnen we deels vinden

bij Lord Rees,

een Britse Astronomer Royal.

Hij zei graag: "Het universum is
100 procent kwaadaardig."

Maar wat betekent dat?

Het betekent dat
als je een willekeurig lichaam neemt

en het eender waar
in het universum dropt,

het in de ruimte dropt, je sterft.

Drop het op de zon en je sterft.

Drop het op Mercurius, je sterft.

Drop het bij een supernova, je sterft.

Gelukkig maar in 80 procent
van de gevallen.

Een groot fysicus zei ooit:

er zijn kleine stroomopwaartse
biologische wervelstormen

die orde creëren
in deze stortvloed van entropie.

Terwijl het universum energie afvoert,

zijn er stroomopwaartse draaikolken
die biologische orde creëren.

Het probleem met wervelstormen

is dat ze soms verdwijnen.

Ze verschuiven,
verplaatsen zich in stromen.

Daarom is het dat
als een stroom zich verplaatst,

als de aarde een sneeuwbal wordt,
als de aarde heel heet wordt,

als een asteroïde de aarde raakt,
als er supervulkanen zijn,

als er zonnevlammen zijn,

als er gebeurtenissen
op uitstervingsniveau plaatsvinden,

zoals de volgende verkiezingen

(Gelach)

dan heb je plots periodieke uitsterving.

Trouwens, dat is al
vijf keer gebeurd op aarde

en daarom is het heel waarschijnlijk

dat de menselijke soort
op aarde op een dag uitsterft.

Niet volgende week,

noch volgende maand,

misschien in november,
of misschien 10.000 jaar daarna.

Denk eens over de gevolgen hiervan.

Als je gelooft dat extincties
veelvoorkomend en natuurlijk zijn

en normaal en zich periodiek voordoen,

dan wordt het een morele plicht
onze soort te diversifiëren.

Het wordt een morele plicht,

omdat het heel moeilijk wordt
om op Mars te leven

als we het menselijk lichaam
niet fundamenteel wijzigen.

Juist?

Jij komt van één cel,

mama en papa komen samen
en maken één cel

die resulteert in 10 biljoen cellen.

We weten niet of, als de zwaartekracht
substantieel verandert,

hetzelfde zal gebeuren
om je lichaam te creëren.

We weten

dat als we onze lichamen zoals ze nu zijn,
blootstellen aan veel radiatie,

dan sterven we.

Als je erover nadenkt, moeten er dus
veel dingen herontworpen worden

om naar Mars te kunnen.

Vergeet de manen van Neptunus of Jupiter.

Om de woorden
van Nikolai Kardashev te lenen,

denk over het leven in termen van schalen.

De Type I-beschaving

is een beschaving die begint
zijn of haar uiterlijk aan te passen.

En dit doen we al duizenden jaren lang.

Je hebt buikcorrecties,
je hebt dit en je hebt dat.

Men verandert z'n uiterlijk
en ze vertellen mij

dat deze veranderingen
niet allemaal om medische redenen zijn.

(Gelach)

Lijkt me gek.

Een Type II-beschaving
is een andere beschaving.

Een Type II-beschaving verandert
fundamentele aspecten van het lichaam.

Voeg menselijk groeihormoon toe
en de persoon wordt langer,

of voeg X toe en de persoon
wordt dikker of verliest metabolisme

of doet een reeks dingen,

maar je verandert de functies
op een fundamentele manier.

Om een intrasolaire beschaving te worden,

moeten we een Type III-beschaving creëren

en die ziet er anders uit
dan wat we hier hebben.

Misschien splits je in
Deinococcus radiodurans,

zodat de cellen opnieuw kunnen splitsen
na een grote blootstelling aan straling.

Misschien adem je doordat er
zuurstof door je bloed vloeit

in plaats van door je longen.

Maar we spreken over
radicale herontwerpen.

Een van de interessante dingen
die in de laatste 10 jaar gebeurden,

is dat we een hele hoop
planeten hebben ontdekt

en sommige zijn aarde-achtig.

Het probleem is, dat als we ooit
naar deze planeten willen gaan,

dat de snelste menselijke objecten --

Juno en Voyager en die dingen --

er tienduizenden jaren over doen

om naar het dichtstbijzijnde
zonnestelsel te gaan.

Dus als je ergens anders
stranden wil verkennen

of een zonsondergang
met twee zonnen wil zien,

dan hebben we het over iets
dat helemaal anders is,

want dan moet je de tijdschaal
en het lichaam van mensen veranderen

op een manier
die helemaal onherkenbaar is.

En dat is Type IV-beschaving.

We kunnen ons niet voorstellen
hoe dit eruit zou kunnen zien,

maar we krijgen af en toe een glimp

van de instrumenten die ons
zelfs zo ver kunnen brengen.

Laat me twee voorbeelden te geven.

Dit is de geweldige Floyd Romesberg,

en een van de dingen
waar Floyd mee bezig is,

is spelen met de basischemie
van het leven.

Al het leven op deze planeet is gemaakt
in ACTGs, de vier letters van DNA.

Alle bacteriën, planten,
dieren, mensen, koeien,

alles.

Floyd heeft twee
van de basenparen gewisseld,

dus het is ATXY.

Daarmee heb je dan een parallel systeem
om leven te creëren,

om baby's te maken,
te reproduceren, te ontwikkelen,

dat niet rijmt
met de meeste dingen op aarde

of misschien zelfs met niets op aarde.

Misschien maak je planten immuun
tegen alle bacteriën.

Misschien maak je planten immuun
tegen alle virussen.

Maar waarom is dit interessant?

Het betekent dat we
geen unieke oplossing zijn.

Het betekent dat je alternerende
verbindingen kan maken voor ons

die aanpasbaar kunnen zijn
aan een sterk verschillende planeet,

wat leven en erfelijkheid kan creëren.

Het tweede experiment,

of de andere implicatie
van dit experiment,

is dat ieder van jullie, al het leven,
gebaseerd is op 20 aminozuren.

Als je geen twee aminozuren vervangt,

als je niet ATXY zegt,
als je ATCG + XY zegt,

dan ga je van 20 naar 172 bouwstenen

en plots heb je 172 aminozuren-bouwstenen

om levensvormen
in verschillende vormen te bouwen.

Het tweede experiment is echt gek.

Het wordt uitgevoerd in China.

Er is een man die honderden
muizenhoofden transplanteert.

OK?

Waarom is dit een interessant experiment?

Denk aan de eerste harttransplantaties.

Een van de dingen die ze deden,

was dat ze de vrouw of dochter
van de donor lieten binnenkomen,

zodat de getransplanteerde
de dokters kon vertellen:

"Herken je deze persoon?
Hou je van deze persoon?

Voel je iets voor deze persoon?"

We lachen er vandaag mee.

We lachen, want wij weten
dat het hart een spier is,

maar gedurende honderdduizenden jaren,
of tienduizenden jaren:

"Ik gaf haar mijn hart.
Ze stal mijn hart. Ze brak mijn hart."

We dachten dat het een emotie was

en we dachten dat emoties met het hart
werden getransplanteerd. Nee.

Dus hoe zit het met het brein?

Er zijn twee mogelijke uitkomsten.

Als je een muis bekomt

die functioneel is,

dan kan je kijken

of het nieuwe brein een propere lei is.

En ja, dat heeft gevolgen.

Tweede optie:

de nieuwe muis herkent Minnie Mouse.

De nieuwe muis herinnert
zich zijn angsten

en hoe het door het doolhof te navigeren

en als dat waar is,

dan kan je het geheugen
en bewustzijn transplanteren.

De echt interessante vraag is:

als je dit kan transplanteren,
is het enige input-output mechanisme

dan dit hier onderaan?

Of zou je bewustzijn in iets anders
kunnen transplanteren

dat helemaal anders is,

dat in de ruimte kan overleven,

dat tienduizenden jaren kan overleven,

dat een compleet herontworpen lichaam is

dat gedurende heel lange tijd
bij bewustzijn kan zijn?

Laten we terugkomen op de eerste vraag:

waarom zou je dat willen doen?

Wel, ik zeg je waarom.

Omdat het de ultieme selfie is.

(Gelach)

Dit is zes miljard mijlen
hiervandaan genomen

en dat is de aarde.

En dat zijn wij allemaal.

Als dat kleine ding verdwijnt,
verdwijnen we allemaal.

De reden om het menselijk
lichaam te veranderen,

is omdat je uiteindelijk
een foto wilt die zegt:

dat zij wij, en dat zijn wij,

en dat zijn wij,

want zo overleeft de mensheid
uitsterven op lange termijn.

Daarom is het onethisch
het menselijk lichaam niet te verbeteren,

ook al kan het eng zijn,
ook al kan het uitdagend zijn,

maar het stelt ons in staat
te onderzoeken, te leven

en naar plaatsen te gaan waar we
vandaag niet eens van kunnen dromen,

maar misschien onze
achter-achter-achter-kleinkinderen wel.

Hartelijk dank.

(Applause)