Πρέπει να κοιτάμε αλλού στο σύμπαν; - Αομάουα Σιλντς

Δείτε ολόκληρο το μάθημα: http://ed.ted.com/lessons/should-we-be-looking-for-life-elsewhere-in-the-universe-aomawa-shields

Δεδομένου ότι ο αριθμός των «δυνητικά κατοικήσιμων» πλανητών που οι αστρονόμοι βρίσκουν συνεχίζει να αυξάνεται, φαίνεται ότι είμαστε όλο και πιο κοντά στην απάντηση της ερώτησης, «Είμαστε μόνοι στο σύμπαν;» Αλλά θα πρέπει να πρέπει να ψάχνουμε για ζωή αλλού; Αν βρίσκαμε ζωή σε έναν από αυτούς τους κόσμους, θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με κάποιους που μπορεί να ζουν εκεί; Είναι αυτό φρόνιμο; H Αομάουα Σιλντς περιηγείται τα σκοτεινά νερά της περιέργειας.

Μάθημα από την Αομάουα Σιλντς, γραφικά από το Boniato Studio.

Οι αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει
χιλιάδες πλανήτες

σε τροχιά γύρω από άλλα αστέρια
εκτός από τον Ήλιο.

Υπάρχουν σε διάφορα μεγέθη

σε διαφορετικές τροχιακές
αποστάσεις από τα αστέρια τους.

Οι εγγύτεροι μας είναι
τρισεκατομμύρια μίλια μακριά

και ακόμη και οι μεγαλύτεροι
είναι ακαθόριστες μουτζούρες

ακόμη και για τα πιο ισχυρά τηλεσκόπια.

Αλλά αν κάποιος πλανήτης
έχει περίπου το μέγεθος της Γης

και δεν περιφέρεται πολύ κοντά
ή πολύ μακρυά από το αστέρι του,

θα μπορούσε να είναι στερεός
και τόσο ζεστός ώστε να έχει ωκεανούς

και ίσως ζωή.

Οι αστρονόμοι που ανακαλύπτουν αυτούς
τους υποθετικά βιώσιμους πλανήτες

ανοίγουν τα μάτια τους διάπλατα.

Μπορεί ίσως ένας τέτοιος μακρινός κόσμος
να έχει τους δομικούς λίθους της ζωής;

Ή ακόμη κι έναν ζωντανό πολιτισμό;

Το ερώτημα «Είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν»
είναι έτοιμο να απαντηθεί;

Αλλά περιμένετε.

Μήπως θα έπρεπε
να αναρωτηθούμε κάτι άλλο πριν;

Πρέπει άραγε να βρούμε
αν είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν;

Αν βρούμε τα αποτυπώματα
της ζωής στην ατμόσφαιρα

σε κάποιον από τους μικρούς,
μακρινούς κόσμους,

πρέπει άραγε να προσπαθήσουμε
να επικοινωνήσουμε με όποιους ζουν εκεί;

Είναι αυτό φρόνιμο;

Τρεις δεκαετίες πριν, η NASA
αποφάσισε πως η απάντηση είναι «ναι».

Οι Βόγιατζερ 1 και 2 εκτοξεύθηκαν το 1977

για να εξερευνήσουν τους γιγάντιους
πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος

Κάθε διαστημοσκάφος μετέφερε
ένα χρυσό φωνογραφικό δίσκο,

ένα είδος χρονοκάψουλας
που περιείχε στοιχεία και μηνύματα

με στόχο να μεταφέρει την ιστορία
του ανθρώπινου πολιτισμού.

Το περιεχόμενο των επίχρυσων χάλκινων
δίσκων επιλέχθηκε από μία επιτροπή

υπό την προεδρία του αμερικανού
αστρονόμου Καρλ Σαγκάν.

Περιελάμβανε πάνω από 100 εικόνες

και μια ποικιλία ήχων του φυσικού κόσμου:

θαλάσσια κύματα,

κεραυνούς,

τον ήχο των πουλιών και των φαλαινών.

Οι δίσκοι περιείχαν επίσης μουσική
από διάφορες εποχές και κουλτούρες,

χαιρετισμούς σε 55 γλώσσες,

και μηνύματα από τον πρόεδρο των ΗΠΑ,

και τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ.

Περιείχαν επίσης και ένα χάρτη.

Κάθε χρυσός δίσκος υποδεικνύει
τη θέση του ηλιακού μας συστήματος

σε σχέση με δεκατέσσερα πάλσαρ.

Οι ακριβείς, μοναδικές
συχνότητες τους υποδείχθηκαν

ώστε ευφυείς εξωγήινες μορφές ζωής

να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν
για να βρουν τη Γη.

Πολλά χρόνια αργότερα,
ο καταξιωμένος επιστήμονας Στήβεν Χόκινγκ

δήλωσε ότι ήταν λάθος
να δώσουμε στους εξωγήινους

ένα οδικό χάρτη για το πλανήτη μας

Ο Χόκινγκ θεωρεί ότι κάθε εξωγήινη ζωή

δεν είναι περιπλοκότερη από τα μικρόβια,

αλλά προειδοποίησε ότι αν ένα προηγμένο
εξωγήινο είδος επισκεφθεί τη Γη,

θα είναι όσο καταστροφικό
όσο και η άφιξη του Χριστόφορου Κολόμβου

για τους γηγενείς Αμερικανούς.

Στο μεταξύ οι χρυσοί δίσκοι
συνεχίζουν το ταξίδι τους.

Το 1990 και οι δυο Βόγιατζερ
πέρασαν την τροχιά του Πλούτωνα.

Το Βόγιατζερ 1 εισήλθε
στο διαστρικό χώρο το 2012,

και θα φθάσει στο κοντινότερο
ηλιακό σύστημα σε 40.000 χρόνια.

Αν κάποιο από τα διαστημόπλοια
ανακαλυφθεί από εξωγήινη ζωή,

υπάρχει πιθανότητα να αποκρυπτογραφήσουν
τα στοιχεία από το χρυσό δίσκο

και μια μέρα να φθάσουν στον πλανήτη μας.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σωστό

αν ο πολιτισμός τους είναι
τεχνολογικά πιο προηγμένος.

Αυτή μορφή ζωής μπορεί να είναι φιλική,

όπως ελπίζουμε
ότι θα είναι και ο άνθρωπος,

αν κάποια στιγμή έχει τη δυνατότητα
για διαστρικά ταξίδια.

Ή θα μπορούσε να είναι εχθρική.

Ψάχνοντας για πλανήτες
που μπορεί να έχουν ζωή

είναι σαν να ψάχνουμε στην άβυσσο.

Είναι απίθανο να έχουμε σαφή γνώση
του εξελικτικού σταδίου,

της αντιληπτικότητας,

του χαρακτήρα,

ή των προθέσεων της πρώτης
μορφής ζωής που ανακαλύπτουμε.

Δηλαδή είναι ρίσκο να κοιτάμε προς τα έξω.

Διακινδυνεύουμε τον τρόπο ζωής μας.

Αλλά ίσως είναι μεγαλύτερο
το ρίσκο αν δεν κοιτάμε,

να απαρνηθούμε το πνεύμα των πρωτοπόρων
που βοήθησαν να διαμορφωθεί το είδος μας.

Γεννηθήκαμε περίεργοι
για τον κόσμο και το σύμπαν.

Η ικανοποίηση αυτής της περιέργειας είναι
ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου.

Ίσως υπάρχει χώρος για να ωθήσουμε
τα όρια της επιστήμης

με τη προϋπόθεση
ότι θα κουβαλάμε μαζί μας με θέρμη

ένα ακόμη από τα καλύτερα
χαρακτηριστικά της ανθρωπότητας:

την ελπίδα.