Het gevaar van verbergen wie je bent

Morgana Bailey heeft haar ware ik 16 jaar lang verborgen gehouden. In een dappere talk spreekt ze drie woorden uit die voor veel mensen niet zo spectaculair lijken, maar die een verlammend effect op haar hadden. Waarom zegt ze deze woorden nu? Omdat ze er achter gekomen is dat haar stilte persoonlijke, professionele en maatschappelijke gevolgen met zich meebrengt. Voor een publiek van collega's praat ze over wat het betekent om angst te hebben voor hoe anderen haar bestempelen en hoe dit invloed heeft op hoe we onszelf zien.

Toen ik jong was, was ik
een trotse non-conformist,

in de conservatieve staat
waar ik woon, Kansas.

Ik deed niet mee met de menigte.

Ik was niet bang om rare
kledingstukken of kapsels te dragen.

Ik was openhartig en heel erg sociaal.

Zelfs deze foto's van mijn semester
in Londen van 16 jaar geleden

laten zien dat het me niet kon schelen
als men me vreemd of anders vond.

(Gelach)

In dat jaar in Londen,
16 jaar geleden,

leerde ik iets unieks over mezelf

en dat veranderde alles.

Ik werd het tegenovergestelde
van degene die ik ooit dacht te zijn.

Ik bleef op mijn kamer in plaats van
onder de mensen te komen.

Ik stopte met mijn clubs
en leiderschapsactiviteiten.

Ik wilde niet langer
opvallen in de menigte.

Ik zei tegen mezelf dat dit kwam
omdat ik volwassen werd

en niet omdat ik opeens op
zoek was naar goedkeuring.

Ik dacht altijd dat ik nooit
goedkeuring nodig had.

Ik was tenslotte een beetje
onconventioneel.

Maar nu weet ik

dat het moment waarop ik me realiseerde
dat er iets aan mij anders was

precies het moment was waarop ik me begon
aan te passen en mezelf ging verbergen.

Verbergen is een progressieve gewoonte

en wanneer je ermee begint,

wordt het steeds moeilijker om naar buiten
te treden en jezelf te laten horen.

In feite, zelfs in het heden,

toen ik besprak wat
de inhoud van deze talk zou zijn,

bedacht ik een ander verhaal

en verborg ik de waarheid
over mijn TED-talk.

Het is dus toepasselijk en beangstigend

dat ik 16 jaar later weer
terug in deze stad ben

en dit podium heb uitgekozen om eindelijk
te stoppen met mezelf te verbergen.

Wat heb ik 16 jaar lang geheim gehouden?

Ik ben lesbisch.

(Applaus)

Bedankt.

Ik heb veel moeite gehad
om die woorden te zeggen,

omdat ik niet wilde dat ze
me zouden definiëren.

Elke keer als ik uit de kast wilde komen,

dacht ik na en bepaalde ik dat
ik gewoon Morgana wil zijn,

alleen maar Morgana,

niet 'mijn lesbische vriendin Morgana,'
of 'mijn homoseksuele collega Morgana'.

Gewoon Morgana.

Degenen van jullie die
uit grote steden komen,

zien dit misschien niet
als een groot item.

Het lijkt misschien vreemd
dat ik de waarheid heb onderdrukt

en zo lang verborgen heb gehouden.

Ik was echter verlamd door de angst
om niet geaccepteerd te worden.

Ik ben natuurlijk niet de enige.

Een studie van Deloitte uit 2013 toonde
dat een verrassend groot aantal mensen

bepaalde aspecten van
hun identiteit verbergen.

Van alle werknemers die ondervraagd zijn,

zei 61 procent dat ze een bepaald aspect
van hun gedrag of uiterlijk veranderden

om op het werk er bij te kunnen horen.

Van alle homoseksuele, lesbische
en biseksuele werknemers

gaf 83 procent toe dat dat ze bepaalde
aspecten aan zichzelf veranderden

zodat ze niet 'te homoseksueel'
leken op hun werk.

De studie wees ook uit
dat zelfs bij bedrijven

met een diversiteitsbeleid
en inclusieprogramma's

de werknemers moeite hebben
zichzelf te zijn op het werk,

omdat ze denken dat het cruciaal
is dat ze erbij horen

zodat hun carrière op de lange
termijn vooruit kan gaan.

Terwijl ik verbaasd was dat
zoveel mensen net als ik

zoveel energie verspillen
door zichzelf te verbergen,

schrok ik ervan toen ik
erachter kwam dat mijn stilte

levensgevaarlijke gevolgen en een sociale
impact op lange termijn kon hebben.

Twaalf jaar

is de tijd waarmee
je levensverwachting wordt ingekort

als je homo, lesbisch of biseksueel bent
in een anti-homo gemeenschap,

ten opzichte van tolerante gemeenschappen.

Een leven dat twaalf jaar korter duurt.

Toen ik dat dit jaar las in
het tijdschrift 'The Advocate',

realiseerde ik me dat ik het me niet
langer kon veroorloven om stil te zijn.

Persoonlijke stress en sociale stigma's
zijn al een dodelijke combinatie.

De studie toonde aan dat homo's
in anti-homo gemeenschappen

een grotere kans hadden
op hartziekten, geweld en zelfmoord.

Wat ik ooit zag
als gewoon een persoonlijke kwestie

had nu een domino-effect

op de werkvloer
en in de gemeenschap

voor elk verhaal als het mijne.

Mijn keuze om mezelf te verbergen
en niet te laten zien wie ik echt was,

heeft misschien ongewild bijgedragen
aan precies deze omgeving

en deze sfeer van discriminatie.

Ik hield mezelf voor dat er geen reden
was om te zeggen dat ik lesbisch ben,

maar het idee dat mijn zwijgen
sociale gevolgen heeft,

is dit jaar echt tot me doorgedrongen
toen ik een mogelijkheid had gemist

om de sfeer van discriminatie in
mijn thuisstaat Kansas te veranderen.

In februari werd er door het huis van
afgevaardigden een wet voorgesteld

waardoor bedrijven
op basis van religieuze vrijheid

homoseksuelen
dienstverlening konden weigeren.

Een voormalige collega
en vriendin van me

heeft een vader die in Kansas in
het huis van afgevaardigden zit.

Hij stemde voor dit wetsvoorstel,

voor een wet
die bedrijven toestemming gaf

om mij niet te bedienen.

Wat vindt mijn vriendin

van lesbische, homoseksuele, biseksuele,
transseksuele en zoekende mensen?

Wat vindt haar vader van deze mensen?

Ik weet het niet, omdat ik ze nooit
eerlijk heb verteld over wie ik ben.

Dat heeft me erg geschokt.

Wat nou als ik haar jaren geleden
mijn verhaal had verteld?

Zou ze haar vader over
mijn ervaringen vertellen?

Had ik een bijdrage kunnen leveren
aan het veranderen van zijn keuze?

Dat zal ik nooit te weten komen

en dat zorgt ervoor dat ik nu
weet dat ik niets heb gedaan

om de situatie te veranderen.

Hoe ironisch is het
dat ik voor personeelszaken werk?

Een beroep gericht op het verwelkomen,

verbinden en de stimulering van
de ontwikkeling van werknemers,

een beroep dat graag wil dat
maatschappelijke diversiteit

terug te zien is op de werkvloer.

Toch heb ik niets gedaan
om die diversiteit te steunen.

Toen ik een jaar geleden
bij dit bedrijf kwam,

bedacht ik me dat dit bedrijf een
anti-discriminatiebeleid heeft

dat homo's, lesbiennes, biseksuelen
en mensen die transgender zijn, beschermt.

Hun toewijding aan diversiteit is te zien
aan hun globale inclusieprogramma's.

Als ik dit bedrijf binnenstap, dan
zou ik eindelijk uit de kast komen.

Maar dat deed ik niet.

In plaats van gebruik te
maken van deze kans,

deed ik niets.

(Applaus)

Toen ik in mijn plakboek en
dagboek van Londen keek,

het buitenlandse semester
dat ik 16 jaar geleden volgde,

vond ik dit aangepaste citaat uit
het boek 'Paradise' van Toni Morrison:

"Er zijn binnen
meer enge dingen dan buiten."

Ik schreef onderaan
een notitie aan mezelf:

"Onthoud dit."

Ik weet zeker dat ik mezelf
probeerde aan te moedigen

om Londen te gaan verkennen,

maar de boodschap die ik miste was

dat ik mezelf moest
leren kennen en accepteren.

Wat pas al deze jaren later
tot me doorgedrongen is,

is dat de grootste hordes
waar ik in mijn leven overheen moet,

mijn eigen angsten en onzekerheden zijn.

Wanneer ik de angsten
in mezelf te lijf ga,

zal ik de realiteit buiten mijzelf
kunnen veranderen.

Ik heb vandaag een keuze gemaakt

om iets van mezelf te onthullen dat ik
veel te lang geheim heb gehouden.

Ik hoop dat dit betekent
dat ik mezelf nooit meer zal verstoppen

en ik hoop, door nu uit de kast te komen,
dat ik invloed kan hebben op de cijfers

en ook anderen kan helpen om meer
zichzelf te zijn en gelukkiger te worden

in zowel hun persoonlijke
als hun professionele leven.

Dankjewel.

(Applaus)