Toen ik jong was, was ik
een trotse non-conformist,
in de conservatieve staat
waar ik woon, Kansas.
Ik deed niet mee met de menigte.
Ik was niet bang om rare
kledingstukken of kapsels te dragen.
Ik was openhartig en heel erg sociaal.
Zelfs deze foto's van mijn semester
in Londen van 16 jaar geleden
laten zien dat het me niet kon schelen
als men me vreemd of anders vond.
(Gelach)
In dat jaar in Londen,
16 jaar geleden,
leerde ik iets unieks over mezelf
en dat veranderde alles.
Ik werd het tegenovergestelde
van degene die ik ooit dacht te zijn.
Ik bleef op mijn kamer in plaats van
onder de mensen te komen.
Ik stopte met mijn clubs
en leiderschapsactiviteiten.
Ik wilde niet langer
opvallen in de menigte.
Ik zei tegen mezelf dat dit kwam
omdat ik volwassen werd
en niet omdat ik opeens op
zoek was naar goedkeuring.
Ik dacht altijd dat ik nooit
goedkeuring nodig had.
Ik was tenslotte een beetje
onconventioneel.
Maar nu weet ik
dat het moment waarop ik me realiseerde
dat er iets aan mij anders was
precies het moment was waarop ik me begon
aan te passen en mezelf ging verbergen.
Verbergen is een progressieve gewoonte
en wanneer je ermee begint,
wordt het steeds moeilijker om naar buiten
te treden en jezelf te laten horen.
In feite, zelfs in het heden,
toen ik besprak wat
de inhoud van deze talk zou zijn,
bedacht ik een ander verhaal
en verborg ik de waarheid
over mijn TED-talk.
Het is dus toepasselijk en beangstigend
dat ik 16 jaar later weer
terug in deze stad ben
en dit podium heb uitgekozen om eindelijk
te stoppen met mezelf te verbergen.
Wat heb ik 16 jaar lang geheim gehouden?
Ik ben lesbisch.
(Applaus)
Bedankt.
Ik heb veel moeite gehad
om die woorden te zeggen,
omdat ik niet wilde dat ze
me zouden definiëren.
Elke keer als ik uit de kast wilde komen,
dacht ik na en bepaalde ik dat
ik gewoon Morgana wil zijn,
alleen maar Morgana,
niet 'mijn lesbische vriendin Morgana,'
of 'mijn homoseksuele collega Morgana'.
Gewoon Morgana.
Degenen van jullie die
uit grote steden komen,
zien dit misschien niet
als een groot item.
Het lijkt misschien vreemd
dat ik de waarheid heb onderdrukt
en zo lang verborgen heb gehouden.
Ik was echter verlamd door de angst
om niet geaccepteerd te worden.
Ik ben natuurlijk niet de enige.
Een studie van Deloitte uit 2013 toonde
dat een verrassend groot aantal mensen
bepaalde aspecten van
hun identiteit verbergen.
Van alle werknemers die ondervraagd zijn,
zei 61 procent dat ze een bepaald aspect
van hun gedrag of uiterlijk veranderden
om op het werk er bij te kunnen horen.
Van alle homoseksuele, lesbische
en biseksuele werknemers
gaf 83 procent toe dat dat ze bepaalde
aspecten aan zichzelf veranderden
zodat ze niet 'te homoseksueel'
leken op hun werk.
De studie wees ook uit
dat zelfs bij bedrijven
met een diversiteitsbeleid
en inclusieprogramma's
de werknemers moeite hebben
zichzelf te zijn op het werk,
omdat ze denken dat het cruciaal
is dat ze erbij horen
zodat hun carrière op de lange
termijn vooruit kan gaan.
Terwijl ik verbaasd was dat
zoveel mensen net als ik
zoveel energie verspillen
door zichzelf te verbergen,
schrok ik ervan toen ik
erachter kwam dat mijn stilte
levensgevaarlijke gevolgen en een sociale
impact op lange termijn kon hebben.
Twaalf jaar
is de tijd waarmee
je levensverwachting wordt ingekort
als je homo, lesbisch of biseksueel bent
in een anti-homo gemeenschap,
ten opzichte van tolerante gemeenschappen.
Een leven dat twaalf jaar korter duurt.
Toen ik dat dit jaar las in
het tijdschrift 'The Advocate',
realiseerde ik me dat ik het me niet
langer kon veroorloven om stil te zijn.
Persoonlijke stress en sociale stigma's
zijn al een dodelijke combinatie.
De studie toonde aan dat homo's
in anti-homo gemeenschappen
een grotere kans hadden
op hartziekten, geweld en zelfmoord.
Wat ik ooit zag
als gewoon een persoonlijke kwestie
had nu een domino-effect
op de werkvloer
en in de gemeenschap
voor elk verhaal als het mijne.
Mijn keuze om mezelf te verbergen
en niet te laten zien wie ik echt was,
heeft misschien ongewild bijgedragen
aan precies deze omgeving
en deze sfeer van discriminatie.
Ik hield mezelf voor dat er geen reden
was om te zeggen dat ik lesbisch ben,
maar het idee dat mijn zwijgen
sociale gevolgen heeft,
is dit jaar echt tot me doorgedrongen
toen ik een mogelijkheid had gemist
om de sfeer van discriminatie in
mijn thuisstaat Kansas te veranderen.
In februari werd er door het huis van
afgevaardigden een wet voorgesteld
waardoor bedrijven
op basis van religieuze vrijheid
homoseksuelen
dienstverlening konden weigeren.
Een voormalige collega
en vriendin van me
heeft een vader die in Kansas in
het huis van afgevaardigden zit.
Hij stemde voor dit wetsvoorstel,
voor een wet
die bedrijven toestemming gaf
om mij niet te bedienen.
Wat vindt mijn vriendin
van lesbische, homoseksuele, biseksuele,
transseksuele en zoekende mensen?
Wat vindt haar vader van deze mensen?
Ik weet het niet, omdat ik ze nooit
eerlijk heb verteld over wie ik ben.
Dat heeft me erg geschokt.
Wat nou als ik haar jaren geleden
mijn verhaal had verteld?
Zou ze haar vader over
mijn ervaringen vertellen?
Had ik een bijdrage kunnen leveren
aan het veranderen van zijn keuze?
Dat zal ik nooit te weten komen
en dat zorgt ervoor dat ik nu
weet dat ik niets heb gedaan
om de situatie te veranderen.
Hoe ironisch is het
dat ik voor personeelszaken werk?
Een beroep gericht op het verwelkomen,
verbinden en de stimulering van
de ontwikkeling van werknemers,
een beroep dat graag wil dat
maatschappelijke diversiteit
terug te zien is op de werkvloer.
Toch heb ik niets gedaan
om die diversiteit te steunen.
Toen ik een jaar geleden
bij dit bedrijf kwam,
bedacht ik me dat dit bedrijf een
anti-discriminatiebeleid heeft
dat homo's, lesbiennes, biseksuelen
en mensen die transgender zijn, beschermt.
Hun toewijding aan diversiteit is te zien
aan hun globale inclusieprogramma's.
Als ik dit bedrijf binnenstap, dan
zou ik eindelijk uit de kast komen.
Maar dat deed ik niet.
In plaats van gebruik te
maken van deze kans,
deed ik niets.
(Applaus)
Toen ik in mijn plakboek en
dagboek van Londen keek,
het buitenlandse semester
dat ik 16 jaar geleden volgde,
vond ik dit aangepaste citaat uit
het boek 'Paradise' van Toni Morrison:
"Er zijn binnen
meer enge dingen dan buiten."
Ik schreef onderaan
een notitie aan mezelf:
"Onthoud dit."
Ik weet zeker dat ik mezelf
probeerde aan te moedigen
om Londen te gaan verkennen,
maar de boodschap die ik miste was
dat ik mezelf moest
leren kennen en accepteren.
Wat pas al deze jaren later
tot me doorgedrongen is,
is dat de grootste hordes
waar ik in mijn leven overheen moet,
mijn eigen angsten en onzekerheden zijn.
Wanneer ik de angsten
in mezelf te lijf ga,
zal ik de realiteit buiten mijzelf
kunnen veranderen.
Ik heb vandaag een keuze gemaakt
om iets van mezelf te onthullen dat ik
veel te lang geheim heb gehouden.
Ik hoop dat dit betekent
dat ik mezelf nooit meer zal verstoppen
en ik hoop, door nu uit de kast te komen,
dat ik invloed kan hebben op de cijfers
en ook anderen kan helpen om meer
zichzelf te zijn en gelukkiger te worden
in zowel hun persoonlijke
als hun professionele leven.
Dankjewel.
(Applaus)