Πώς αισθάνονται τα διεμφυλικά άτομα; Ένα δυνατό ποίημα

«Ήταν ένα μυστήριο της ανατομίας, μια ερώτηση εκφρασμένη αλλά αναπάντητη» μας λέει η ποιήτρια Λι Μοκόμπι, που είναι και υπότροφος του TED, σε αυτή τη συναρπαστική και ποιητική εξερεύνηση της ταυτότητας και της μετάβασης. Ένας συμπονετικός στοχασμός για τα σώματα και τις έννοιες που τους προσάπτουμε.

Την πρώτη φορά που προσευχήθηκα
ήμουν σε υαλογραφημένο καθεδρικό.

Γονάτισα επί ώρες αφότου
το εκκλησίασμα είχε σηκωθεί,

βύθισα τα δυο μου χέρια στον αγιασμό,

σχημάτισα το σταυρό στο στήθος μου,

το μικροσκοπικό μου σώμα
γερμένο σαν ερωτηματικό

πάνω στο ξύλινο στασίδι.

Ζήτησα από τον Ιησού να με διορθώσει

κι όταν δεν απάντησε

έκανα φίλη τη σιωπή ελπίζοντας
η αμαρτία μου να καεί

και ν' ανακουφίσει το στόμα μου

να λιώσει σαν τη ζάχαρη στη γλώσσα,

όμως η ντροπή παρέμεινε ως επίγευση.

Σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθώ
ξανά με την ιερότητα,

η μητέρα μου, μού μίλησε
για το θαύμα που ήμουν,

κι είπε πως μπορούσα να γίνω
ό,τι θέλω μεγαλώνοντας.

Αποφάσισα...

να γίνω αγόρι.

Ήταν χαριτωμένο.

Αγορίστικο καπέλο,
φαφούτικο χαμόγελο,

τα μαυριδερά γόνατα
η αξιοπιστία μου στην πιάτσα,

έπαιζα κρυφτό με ό,τι απέμεινε
από το στόχο μου.

Ήμουν αυτό.

Ο νικητής ενός παιχνιδιού που
τ' άλλα παιδιά δεν έπαιζαν,

ήμουν το μυστήριο μιας ανατομίας,

μια ερώτηση εκφρασμένη αλλά αναπάντητη,

ισορροπούσα μεταξύ ενός αδέξιου αγοριού
κι ενός απολογητικού κοριτσιού,

κι όταν έγινα 12, η φάση του αγοριού
δε θεωρείτο χαριτωμένη πια.

Οι νοσταλγικές θείες που πεθύμησαν να
βλέπουν τα γόνατά μου κάτω από τη φούστα,

μου θύμισαν πως η συμπεριφορά μου
δεν θα μου εξασφάλιζε σύζυγο,

πως υπάρχω για ετεροσεξουαλικούς γάμους
και για να γεννώ παιδιά.

Κατάπια τις προσβολές τους
μαζί με τις μομφές τους.

Φυσικά, δεν φανερώθηκα.

Το έκαναν τα παιδιά στο σχολείο,
χωρίς τη θέλησή μου.

Με αποκάλεσαν με ένα όνομα
που δεν αναγνώριζα,

έλεγαν «λεσβία»,

όμως ήμουν πιο πολύ αγόρι, παρά κορίτσι,
πιο πολύ Κεν, παρά Μπάρμπι.

Δεν μισούσα το κορμί μου,

το αγαπούσα αρκετά ώστε να το αφήσω.

Το αντιμετώπιζα σαν σπίτι

κι όταν το σπίτι σου καταρρέει,

δεν το εκκενώνεις,

το κάνεις τόσο άνετο,
ώστε να στεγάσει όλα τα είναι σου,

το κάνεις αρκετά όμορφο,
ώστε να φιλοξενείς επισκέπτες,

κάνεις τα σανίδια τόσο γερά,
ώστε να μπορείς να στέκεσαι πάνω τους.

Η μάνα μου φοβάται πως προσδιορίστηκα
από πράγματα που ξεθωριάζουν.

Καθώς μετρά τις ηχούς
που έμειναν πίσω από τη Μίγια Χολ,

τη Λίλα Άλκορν, τον Μπλέικ Μπρόκιντον.

Φοβάται πως θα πεθάνω χωρίς έναν ψίθυρο,

πως θα γίνω η «τι κρίμα» συζήτηση
στη στάση του λεωφορείου.

Ισχυρίζεται πως έκανα
τον εαυτό μου ένα μαυσωλείο,

πως είμαι ένα φέρετρο ανοιχτό,

οι τίτλοι των ειδήσεων
έχουν κάνει την ταυτότητά μου θέαμα.

Ο Μπρους Τζένερ είναι στα χείλη όλων
καθώς η βιαιότητα της ύπαρξης

σ' αυτό το κορμί

γίνεται ένας αστερίσκος
στο τέλος των σελίδων περί ισότητας.

Κανείς δεν μας αντιλαμβάνεται ως ανθρώπους

αφού είμαστε πιο πολύ
φαντάσματα παρά σάρκα,

αφού οι άνθρωποι τρέμουν ότι
η έκφραση του φύλου μου είναι κόλπο,

που υπάρχει για να είναι διεστραμμένο,

που τους παγιδεύει χωρίς συγκατάθεση,

που το σώμα μου είναι μια γιορτή
για τα μάτια και τα χέρια τους

κι όταν θα έχουν τραφεί
απ' την αλλοκοτιά μου

θα αναμασήσουν όλα τα μέρη
που δεν τους άρεσαν.

Θα με κλείσουν πάλι στον εαυτό μου,
θα με κρεμάσουν με τους άλλους σκελετούς.

Θα γίνω το καλύτερο αξιοθέατο.

Βλέπετε πόσο εύκολο είναι να πείσεις
τους ανθρώπους να μπουν σε φέρετρο,

να γράψεις λάθος
τ' όνομά τους στην ταφόπλακα;

Κι οι άνθρωποι ακόμη αναρωτιούνται
γιατί υπάρχουν αγόρια που σαπίζουν,

που φεύγουν μακριά
σε διαδρόμους λυκείων

που φοβούνται μη γίνουν
άλλο ένα χάσταγκ στο λεπτό

που φοβούνται πως οι συζητήσεις στην τάξη
θα μοιάζουν με την ημέρα της κρίσης

και τώρα...

το αντίθετο ρεύμα αγκαλιάζει
περισσότερα διεμφυλικά παιδιά

απ' τους γονείς.

Αναρωτιέμαι πόσος καιρός θα περάσει

πριν τα σημειώματα αυτοκτονίας των τρανς
αρχίσουν να μοιάζουν περιττά,

πριν καταλάβουμε πως τα κορμιά μας
γίνονται μαθήματα για την αμαρτία,

πολύ πριν να μάθουμε να τα αγαπάμε.

Όπως ο Θεός που δεν έσωσε
όλη την ανάσα και το έλεος,

όπως το αίμα μου δεν είναι το κρασί
που έπλυνε τα πόδια του Ιησού.

Οι προσευχές μου σφηνώνουν στον λαιμό μου.

Ίσως επιτέλους να διορθώθηκα,

ίσως δεν με νοιάζει πια,

ίσως ο Θεός άκουσε
τελικά τις προσευχές μου.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)