-
Kamusta sa inyong lahat! Ako si Markiplier at maraming salamat sa inyo sa pananatili sa tabi ko hanggang sa ika-1,000 video ko.
-
Mahirap rin na isipin kung paano tayo nakarating sa puntong ito at gusto ko sanang may magawang espesyal para sa 1,000 milyahe ng subscribers.
-
O, hindi 1,000 na subscribers, 1,000 milyaheng video. at sa tingin ko, itong videong ito ang magsasabi sa inyo kung papaano ako nakapunta dito mula Point A hanggang Point B.
-
At kung papaano niyo ako natulungang baguhin ang buhay ko. Dahil, itong mga bagay na ito ay importante para sa akin kasi nasasabi nila kung paano ako naging "Ako".
-
At talagang pinahahalagahan ko kayo sa pagsama sa akin.
-
Kaya, HETO NA TAYO!
-
Ipinanganak ako sa isang isla sa gitna ng Karagatang Pasipiko na tinatawag na O'ahu na ikatlong pinaka malaking isla ng Hawaii.
-
At tirahan sa Siyudad ng Honolulu, kung saan ipinanganak ako sa isang Base Militar.
-
Ang tatay ko ay isang "Career Army man", kasapi siya ng Militar sa loob ng 23 taon bago siya nag-retiro.
-
Habang naka-istasyon siya sa Korea ay nakilala niya ang Ina ko. Ang madalas na marinig na istorya, napag-alaman ko.
-
Ngunit ang resulta ng kanilang pakakakilala ay ako. Isang marikit na sanggol.
-
Hindi... naman talaga marikit iyan dyan dahil ang abilidad ko sa pagguhit ay hindi sapat.
-
GANOON PA MAN, hindi alintana sa lahat ng iyon ang ipinanganak ako, at ipinanganak akong astig at maskulado.
-
Isa akong napakalaking sanggol, na laging ipinapaalala sa akin ng aking Ina kapag nagkataon.
-
Ako ay 10 pounds at 3 ounces, at samakatuwid ay pinangalanan nila akong Mark.
-
Maskulado syempre, HUWAG NYO KONG PAGDUDAHAN!
-
Hindi nagtagal, matapos akong ipanganak ay nagretiro ang Tatay ko sa Militar upang magtrabaho bilang isang "Layout Artist" sa isang kumpanya ng libro.
-
Pero, napunta pa din kami sa Cincinnati, Ohio, sa lahat ng lugar.
-
Hindi naman ako sigurado dahil wala naman kaming kadugo dito.
-
Ah, lumipat kami sa isang nakakamanghang bahay na mayroong napakalaking bakuran.
-
na papunta sa isang napaka-gandang kagubatan kung saan ako at ang aking
-
kapatid ay nagpapalipas ng oras. Ibig kong sabihin, kung wala kami sa computer
-
nasa kagubatan kami ngalalaro sa may sapa, nangunguha ng mga butete, pumuputol ng baging, sumasapik rito.
-
Ibig kong sabihin, talagang nagsama kami doon sa kagubatang iyon at yun ay isa sa mga bagay na pinaka na-mi-miss ko
-
tungkol sa bahay na iyon, ngunit kapag wala kami sa kagubatan ay naglalaro kami dito sa isang mahiwagang
-
kagamitan na tinatawag na kompyuter na ipinakilala sa amin ng tatay namin sa napakamurang edad.
-
Pero, seryoso talaga, namangha ako dito sa mga panahong iyon kasi
-
hindi ko maisip na mabuhay nang wala iyon.
-
Kasi, kinuwento niya na sinauna pa yung mga kompyuter at halos pumuno ito ng mga silid
-
pero natuliro na lang ako sa kaya nitong gawin.
-
Hindi ko pa alam yung Internet noon.
-
Merong mga laro sa computer ngunit ang TUNAY na karanasan
-
na nakuha ko sa larangan ng paglalaro ay nagmula sa Super Nintendo System na natanggap ng kapatid ko noong pasko.
-
Kasi, itong bagay na ito lang ang dahilan kung bakit kami magkasundo ng kapatid ko ngayon
-
dahil naglaro kami ng sobrang daming laro gamit ito. Iyon ang kapatid ko sa kaliwa.
-
Ang pangalan niya ay Tom, at iyon ako sa kanan at kung mapapansin niyo ay mas astig pa rin ako pero
-
Astig rin naman siyang tao at hindi ko maisip kung ano ako ngayon kung wala siya.
-
Ngunit hindi lahat ng pangyayari ay masaya noon. Laging nag-aaway ang mga magulang ko.
-
at kapag sinabi kong laging nag-aaway ibig kong sabihin, laging pala-away ang Nanay ko at kinakailangan pang gumanti ng Tatay ko.
-
Um, hindi siya masaya kung nasaan siya noon at hindi namin maintindihan kung bakit pero ako at ang kapitid ko
-
ay naglaro na lamang ng mga Video Games upang hindi ito mapansin. Yung para bang hindi nalang namin pinapansin hanggang sa makakaya.
-
Pero hindi na umipekto iyon. Hindi rin naman maiiwasan iyon ngunit nag-diborsyo na din sila...
-
At malungkot din kami, pero mas malungkot kaming makita ang aming ama na bumigay.
-
Naubusan na kami ng pera, kalahati ng kita ay wala na; kaya kinailangan nang isangla yung bahay, hindi na rin kami makabili ng kasingdaming laro kumpara noon.
-
Kaya medyo nawalan din kami ng laro, pero mabuti na lang at hindi nawalay sa amin yung kompyuter
-
At yun ang nagtulak sa pagmamahal ko sa mga kompyuter at teknolohiya
-
Dapat ko ding mabanggit na isa akong batang tanga.
-
Uh, may paligsahan kaming magkapatid kung saan magpataasan kami ng talon sa hagdan
-
At tignan kung sino yung kayang bumagsak sa kutsyon sa ibaba.
-
Mananalo dapat ako, pero nabasag at nabuka ko yung bungo ko sa panghuling hakbang.
-
Mas magkakameron ito ng kahulugan mamaya, pero nabanggit ko nga, isa akong batang tanga.
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-