การขอความช่วยเหลือคือ ความเข้มแข็ง มิใช่ความอ่อนแอ
-
0:01 - 0:05เราทุกคนล้วนมีเหตุการณ์สำคัญต่าง ๆ ในชีวิต
ที่เราจดจำได้อย่างชัดเจน -
0:05 - 0:09เหตุการณ์แรกสำหรับฉัน
คือ เมื่อครั้งที่ฉันกำลังเข้าเรียนอนุบาล -
0:09 - 0:12พี่ชายของฉันเข้าโรงเรียนไปแล้ว
อย่างตื่นเต้นดีใจ ทีนี้ก็ถึงคราวของฉันบ้าง -
0:13 - 0:15แล้วฉันก็เดินลงไปที่ทางเดินนั้น
-
0:15 - 0:18ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก
เหงื่อออกจนเกือบจะเปียกไปทั้งตัว -
0:19 - 0:20และฉันก็เดินไปที่ประตู
-
0:20 - 0:23และมีคุณครูที่คอยต้อนรับ
อยู่อย่างอบอุ่น -
0:23 - 0:25และเธอก็พาฉันไปที่ห้องเรียน
-
0:25 - 0:26เธอพาไปดูช่องเก็บของเล็ก ๆ ของฉัน
-
0:27 - 0:29เราต่างจดจำช่องเก็บของเล็ก ๆ
เหล่านั้นได้ ใช่ไหมคะ -
0:29 - 0:31แล้วเราก็วางของของเราไว้ในนั้น
-
0:31 - 0:33และจากนั้นคุณครูก็พูดว่า "ไปที่วงกลมซิ
-
0:33 - 0:36ไปเล่นกับเพื่อน ๆ
จนกว่าจะถึงเวลาเรียน" -
0:36 - 0:40ฉันก็เลยไปที่นั่น
และนั่งลงอย่างกับเป็นเจ้าของที่ตรงนั้น -
0:40 - 0:41และขณะที่ฉันกำลังเล่นอยู่นั้น
-
0:41 - 0:43ทันใดนั้น เด็กผู้ชายที่อยู่ข้างฉัน
-
0:43 - 0:46เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขาสั้นสีฟ้า
-
0:46 - 0:48ฉันจำได้เหมือนเรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน
-
0:49 - 0:51จู่ ๆ เขาก็หยุดเล่นและพูดว่า
-
0:52 - 0:53"ทำไมเธอเตี้ยจัง"
-
0:54 - 0:57และฉันก็มัวแต่เล่น
ไม่ได้นึกเลยว่าเขากำลังพูดอยู่กับฉัน -
0:57 - 0:58(เสียงหัวเราะ)
-
0:58 - 1:00แล้วเขาก็พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นว่า
-
1:00 - 1:02"เฮ้ ทำไมเธอเตี้ยจัง"
-
1:03 - 1:04ฉันจึงเงยหน้าขึ้นและบอกว่า
-
1:04 - 1:08"เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน
มาเล่นกันเถอะ พวกเรามีความสุข -
1:08 - 1:09ฉันตั้งตารอที่จะเล่นอยู่นะ"
-
1:10 - 1:12แล้วเราก็เล่นกัน
และหนึ่งนาทีต่อมา -
1:12 - 1:16เด็กผู้หญิงข้างเขา
เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงสีชมพู -
1:16 - 1:18เธอยืนขึ้น เอามือไว้ที่สะโพกของเธอ
-
1:18 - 1:21และพูดว่า "ใช่แล้ว
ทำไมเธอจึงดูแปลกจัง" -
1:22 - 1:24ฉันก็บอกไปว่า "เธอพูดถึงเรืองอะไรนะ
-
1:24 - 1:28ฉันไม่แปลกอะไรนี่ ฉันไม่ได้เตี้ย
มาเถอะ มาเล่นกันเถอะนะ" -
1:29 - 1:32ครั้งนี้ ฉันมองไปรอบ ๆ วงกลม
ที่ฉันเล่นอยู่ในนั้น -
1:32 - 1:35เด็กทุกคนหยุดเล่นกันหมด
แล้วทุกคนต่างหันมาจ้องมองที่ฉัน -
1:36 - 1:38และฉันก็กำลังคิดว่า
-
1:38 - 1:41คำพูดในตอนนี้ มันน่าจะเป็นคำว่า
"โอ้พระเจ้าจอร์จ หรือ เฮ้ เกิดอะไรขึ้น" -
1:42 - 1:44(เสียงหัวเราะ)
-
1:46 - 1:47มันเพิ่งเกิดอะไรขึ้น
-
1:48 - 1:52แล้วความมั่นใจทั้งหมดที่ฉันมีในเช้าวันนั้น
-
1:52 - 1:55ก็ละลายหายไปหมดสิ้น
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเช้านั้น -
1:55 - 1:57มีคำถามต่าง ๆ ผุดขึ้นตลอดเวลา
-
1:58 - 2:00แล้วตอนสายของเช้าวันนั้น
ก่อนที่ฉันจะกลับบ้าน -
2:00 - 2:02คุณครูให้เราเข้าไปอยู่ในวงกลม
-
2:02 - 2:05และฉันพบว่าจริง ๆ แล้ว
ตัวฉันเองนั้นอยู่นอกวงกลม -
2:05 - 2:06ฉันไม่กล้าจ้องมองใครได้เลย
-
2:06 - 2:09ฉันไม่เข้าใจเลยว่ามันเพิ่งเกิดอะไรขึ้น
-
2:10 - 2:12และสองสามปีต่อมา
-
2:12 - 2:14ฉันเกลียดการออกไปในที่สาธารณะ
-
2:14 - 2:17ฉันรู้สึกถึงทุกสายตาที่จ้องมอง
ทุกเสียงหัวเราะคิกคัก -
2:17 - 2:19ทุกนิ้วที่ชี้มาทั้งหมด
-
2:19 - 2:20มันไม่ใช่แค่นิ้วมือ
-
2:20 - 2:22แต่เป็นนิ้วทุกนิ้วที่ชี้มาที่ฉัน
-
2:22 - 2:23แล้วฉันก็เกลียดมัน
-
2:23 - 2:26ฉันจะซ่อนอยู่หลังขาของพ่อแม่ฉัน
ราวกับว่าไม่มีใครเห็นมองฉันได้ -
2:27 - 2:29และด้วยความเป็นเด็ก
-
2:29 - 2:32คุณไม่เข้าใจความสงสัยของเด็กคนอื่น
-
2:32 - 2:34หรือ ความไม่รู้ของผู้ใหญ่ได้หรอก
-
2:35 - 2:39มันกลับชัดเจนมากสำหรับฉัน
ที่โลกแห่งความเป็นจริงใบนี้ไม่ได้ถูกสร้าง -
2:39 - 2:43มาเพื่อใครบางคนที่มีขนาดอย่างฉัน
ทั้งในความเป็นจริงหรือแค่การอุปมา -
2:44 - 2:50ฉะนั้น ฉันจึงไม่ได้เปิดเผยตัวตน
อย่างที่คุณอาจจะบอกได้ -
2:50 - 2:52ขณะที่คุณมองเห็นขนาดของฉัน
-
2:52 - 2:55เราต่างผ่านสิ่งที่ท้าทายมามากมาย
ในชั่วชีวิตของเรา -
2:55 - 2:58และคุณบางคนมองเห็น เหมือนอย่างที่ฉันเห็น
-
2:58 - 3:00ส่วนใหญ่คุณมองไม่เห็นกัน
-
3:00 - 3:05คุณบอกไม่ได้หรอกว่ามีใครบางคนกำลังเผชิญ
กับอาการเจ็บป่วยทางจิตอยู่ -
3:05 - 3:07หรือพวกเขากำลังมีปัญหากับการ
บ่งชี้หาลักษณะเพศของตัวเอง -
3:07 - 3:10พวกเขาอาจกำลังดูแล
คุณพ่อคุณแม่ที่อายุมาก -
3:10 - 3:12พวกเขาอาจกำลังมีปัญหาด้านการเงินอยู่
-
3:12 - 3:14คุณมองไม่เห็นถึงปัญหาแบบนั้นได้หรอก
-
3:15 - 3:16ในขณะที่ คุณมองเห็น
-
3:16 - 3:19สิ่งท้าทายหนึ่งของฉันคือ ขนาดของฉัน
-
3:19 - 3:22เห็นในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าคุณเข้าใจ
-
3:22 - 3:26ว่าที่จริงแล้วนั้น อะไรคือฉันที่แท้จริง
หรือฉันต้องฝ่าฟันกับอะไรบ้าง -
3:26 - 3:29ฉันจึงมาที่นี่เพื่อมาลบล้าง
ความเชื่อผิด ๆ นั้น -
3:29 - 3:33ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะเข้าใจสถานการณ์
ของใครบางคนได้ทุกอย่าง -
3:33 - 3:38และด้วยเหตุนี้ เราจะต้องปรับเปลี่ยน
หาวิธีการใหม่สักอย่างให้ตัวเราเอง -
3:38 - 3:42พูดง่าย ๆ ฉันไม่เคยรู้เลย
ว่าเป็นแบบคุณนั้นเป็นอย่างไร -
3:42 - 3:44และคุณอาจไม่เคยรู้เลย
ว่าเป็นแบบฉันนั้นเป็นอย่างไร -
3:44 - 3:47ฉันไม่สามารถเผชิญความกลัวของคุณ
หรือ ไล่ตามความฝันของคุณได้ -
3:47 - 3:49และคุณก็ทำอย่างนั้นเพื่อฉันไม่ได้
-
3:49 - 3:52แต่เราสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้
-
3:52 - 3:55แทนที่จะพยายาม
เดินตามรอยเท้ากันและกัน -
3:55 - 3:58เราต้องปรับหาวิธีการใหม่
ให้แก่ตัวเราเอง -
3:59 - 4:01ฉันได้เรียนรู้เมื่อตอนอายุยังน้อย
-
4:01 - 4:05ว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่าง
ที่แตกต่างจากคนส่วนใหญ่ -
4:05 - 4:09และฉันยังได้เรียนรู้อีกว่า
ฉันมีสิทธิ์เท่าเทียมกับทุกคน -
4:09 - 4:11และหนึ่งในเรื่องนั้นคือ ห้องเรียน
-
4:11 - 4:13อิอิ ฉันก็มีสิทธิ์นะ
-
4:14 - 4:17เป็นเรื่องจริงที่สำคัญ
ฉันนั้นเก่งกว่าใครในห้องเรียน -
4:17 - 4:20เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก
ฉันค้นพบเมื่อฉันโตขึ้น -
4:21 - 4:24และตระหนักว่าฉันคงทำงานที่ต้องใช้
ร่างกายไม่ได้ -
4:24 - 4:26ฉันต้องมีความรู้
-
4:26 - 4:29ดังนั้น ฉันจึงพยายามจนเรียนจบมหาวิทยาลัย
-
4:29 - 4:33แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันต้องก้าวไปข้างหน้า
ให้ไกลกว่าทุกคนอีกหนึ่งขั้นในการจ้างงาน -
4:33 - 4:36ฉันต้องมีวุฒิระดับมหาวิทยาลัยในขั้นสูง
-
4:36 - 4:38ฉันจึงมุ่งเรียนและก็ได้มันมา
-
4:38 - 4:40ทีนี้ ฉันก็พร้อมสำหรับการสัมภาษณ์งาน
-
4:40 - 4:42จำการสัมภาษณ์งานครั้งแรกของคุณกันได้ไหมคะ
ฉันจะใส่ชุดอะไรไปดีนะ -
4:42 - 4:44เขาจะถามอะไรบ้าง
-
4:44 - 4:46และจงอย่าลืมจับมือทักทาย
-
4:46 - 4:48ฉันก็เคยเป็นเหมือนพวกคุณนั่นแหละ
-
4:48 - 4:50เมื่อ 24 ชั่วโมงก่อนการสัมภาษณ์
-
4:50 - 4:52มีเพื่อนของฉันคนหนึ่ง
ที่รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้ -
4:52 - 4:57โทรมาหาและพูดว่า "มิเชล
ตึกที่เธอกำลังไปนั้นนะ มันมีขั้นบันไดนะ" -
4:57 - 4:59และเธอรู้ว่าฉันคงจะปีนข้ามมันไปไม่ได้
-
4:59 - 5:01ในทันทีนั้น เป้าหมายของฉันก็เปลี่ยนไป
-
5:01 - 5:04ในสถานการณ์แบบฉัน ฉันกังวลว่า
ฉันจะไปถึงที่นั่นได้อย่างไร -
5:05 - 5:11ฉันจึงไปถึงก่อนเวลาและพบช่องขนถ่ายสินค้า
ฉันเข้าไปและได้รับการสัมภาษณ์ที่ยอดเยี่ยม -
5:11 - 5:14พวกเขาไม่รู้หรอกว่า
ฉันผ่านอะไรมาบ้างในวันนั้นและมันก็ดีนะ -
5:14 - 5:18คุณอาจกำลังคิดว่าความท้าทายที่ยิ่งใหญ่
ที่สุดของฉันในวันนั้นคือการสัมภาษณ์ -
5:18 - 5:20หรือ การเข้าไปในตึก
-
5:20 - 5:23จริง ๆ แล้ว ความท้าทาย
ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันในวันนั้น -
5:23 - 5:25คือ การเดินผ่านที่ขนถ่ายสินค้า
โดยไม่ต้องวิ่งชนอะไรจนหกล้ม -
5:26 - 5:29ฉันรู้สึกเสี่ยงมาก
ในสถานการณ์ต่าง ๆ เช่นนั้น -
5:30 - 5:34ไม่ว่าที่สนามบิน โถงทางเดิน ที่จอดรถ
-
5:34 - 5:36ที่ขนถ่ายสินค้า
-
5:36 - 5:38ดังนั้นฉันจึงต้องระมัดระวังมาก
-
5:38 - 5:41ฉันต้องเตรียมตัวป้องกันและปรับตัวให้ได้
-
5:41 - 5:43และเคลื่อนไหวให้เร็วเท่าที่
ฉันจะทำได้ในบางครั้ง -
5:45 - 5:47แล้วฉันก็ได้งาน
-
5:47 - 5:50และในตำแหน่งของฉัน
ฉันต้องเดินทางบ้าง -
5:50 - 5:53และการเดินทางเป็นความท้าทายหนึ่ง
ของเราทุกคนในปัจจุบันนี้ -
5:53 - 5:58และคุณอาจจะต้องไปที่สนามบิน
ต้องผ่านระบบรักษาความปลอดภัยเพื่อไปเข้าเกท -
5:58 - 6:01ฉันจะได้ที่นั่งริมทางเดินหรือริมหน้าต่าง
ฉันได้อัพเกรดที่นั่งไหม -
6:02 - 6:04สำหรับฉัน ประการแรก
ฉันไม่ต้องผ่านอะไรทั้งนั้น -
6:04 - 6:06(เสียงหัวเราะ)
-
6:06 - 6:08และฉันไม่ได้ผ่านการตรวจ TSA ด้วยซ้ำไป
-
6:08 - 6:11เพราะฉันมีประสบการณ์
การตรวจโดยใช้มือค้นตามตัว -
6:12 - 6:13ฉันไม่ขอออกความเห็นในเรื่องนั้น
-
6:13 - 6:15จากนั้น ฉันก็หาทางเพื่อไปที่เกทด้วยตัวเอง
-
6:15 - 6:19และอย่างที่พ่อแม่ของฉันเคยบอกไว้ว่า
ฉันเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ของความช่างพูด -
6:19 - 6:24ฉันคุยกับเจ้าหน้าที่เกท แล้วฉันก็บอกว่า
"เออนี่ รถสกู้ตเตอร์ของฉันหนักมากเลยนะ -
6:24 - 6:25ฉันมีเซลล์แบตเตอร์รี่แห้ง
-
6:25 - 6:28และฉันก็ขับมันลงไป
ยังประตูเครื่องได้เลยซินะ" -
6:29 - 6:32เช่นกันเมื่อวันก่อนหน้านี้ ฉันได้โทร
ไปที่เมื่องที่ฉันกำลังเดินทางไป -
6:32 - 6:37เพื่อหาว่าที่ไหนมีให้เช่ารถสกู๊ตเตอร์บ้าง
หากรถของฉันเกิดพังในระหว่างนั้น -
6:38 - 6:40ฉะนั้นประสบการณ์ของฉัน
มันมีข้อแตกต่างอยู่บ้าง -
6:40 - 6:42เมื่อฉันขึ้นไปบนเครื่องบิน
-
6:42 - 6:46ฉันใช้พรสววรค์ความช่างพูดนี้เพื่อขอให้
ผู้หญิงยกกระเป๋าให้และพวกเขาก็ช่วยอย่างดี -
6:47 - 6:49ฉันพยายามไม่กินหรือดื่มอะไรบนเครื่อง
-
6:49 - 6:51เพราะว่าฉันไม่ต้องการ
จะลุกขึ้นและเดินไปไหนบนเครื่อง -
6:51 - 6:53แต่ธรรมชาติก็เรียกร้องตามเวลาของมัน
-
6:53 - 6:56และไม่นานมานี้เอง
มันเคาะเรียกและฉันก็ตอบรับมัน -
6:56 - 6:58ดังนั้น ฉันจึงเดินขึ้นไปที่ด้านหน้า
ของเครื่องบิน -
6:58 - 7:00และพูดจ้อกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน
-
7:00 - 7:03แล้วบอกว่า "คุณเฝ้าประตูไว้หน่อยได้ไหมค่ะ
ฉันล็อกประตูไม่ถึง" -
7:05 - 7:08ดังนั้น ฉันอยู่ในนั้นเพื่อทำธุระของฉัน
และประตูก็เปิด ๆ ปิด ๆ อยู่อย่างนั้น -
7:08 - 7:10และมีสุภาพบุรุษคนหนึ่งที่ตรงนั้น
-
7:11 - 7:13เขามีสีหน้าหวาดกลัว
-
7:13 - 7:15ฉันแน่ใจว่าฉันคงทำหน้าตาแบบเดียวกัน
-
7:16 - 7:20เมื่อฉันออกมา ฉันสังเกตว่า
เขานั่งอยู่เยื้องตรงข้ามกับฉันพอดี -
7:22 - 7:24และเขารู้สึกกระดากอายมาก
-
7:25 - 7:28เมื่อเดินไปถึงเขา ฉันก็เดินไปอย่างเงียบ ๆ
-
7:28 - 7:30"คุณจะจดจำเรื่องราวแบบนี้
ได้มากอย่างที่ฉันจำไหม" -
7:30 - 7:33(เสียงหัวเราะ)
-
7:36 - 7:38และเขาก็ลุกไป "ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ"
-
7:38 - 7:40(เสียงหัวเราะ)
-
7:40 - 7:43ตอนนี้ เขาคงไม่เอาเรื่องนี้มาพูด
ในที่สาธารณะเหมือนอย่างฉันหรอกนะ -
7:43 - 7:45(เสียงหัวเราะ)
-
7:45 - 7:48แต่แล้ว ตลอดเวลาที่เหลืออยู่บนเครื่อง
เราได้พูดคุยกัน -
7:48 - 7:52เราได้ทำความรู้จักกัน
ทั้งเรื่องครอบครัว กีฬา งาน -
7:52 - 7:53และเมื่อเครื่องแล่นลง เขาก็พูดว่า
-
7:53 - 7:56"มิเชล ผมสังเกตว่า
มีคนยกกระเป๋าคุณขึ้นไป -
7:56 - 7:57ให้ผมเอาลงมาให้คุณนะ"
-
7:57 - 7:59และฉันก็ตอบว่า "แน่นอน ขอบคุณค่ะ"
-
7:59 - 8:02แล้วเราก็ต่างอวยพรให้กันและกัน
-
8:02 - 8:03และสิ่งสำคัญที่สุดในวันนั้น
-
8:04 - 8:07คือว่า เขาไม่ได้จากไป
ด้วยความรู้สึกกระดากอายนั้น -
8:07 - 8:10ความรู้สึกที่เป็นประสบการณ์ของความอึดอัดใจ
-
8:10 - 8:12เขาจะไม่ลืมมัน และฉันก็จะไม่ลืมเช่นกัน
-
8:12 - 8:14แต่ฉันคิดว่าเขาจะจดจำเรื่องราวได้มากขึ้น
-
8:14 - 8:17ทั้งบทสนทนาและมุมมองของเราที่แตกต่างกัน
-
8:18 - 8:20เมื่อคุณเดินทางไปต่างประเทศ
-
8:20 - 8:23แน่นอนว่า มันเป็นยิ่งกว่าความท้าทาย
-
8:23 - 8:26เมื่อสองสามปีก่อน ฉันอยู่ที่เมืองซานซิบาร์
-
8:26 - 8:27และฉันมาพร้อมกับรถเข็น
-
8:27 - 8:28และลองคิดดู
-
8:29 - 8:34ผู้หญิงเตี้ย ผิวขาว ผมบลอนด์บนรถเข็น
-
8:34 - 8:36เรื่องนี้มันอาจจะไม่เกิดขึ้นทุก ๆ วัน
-
8:37 - 8:41ฉันออกไปพร้อมกับพรสวรรค์ของความช่างเจรจา
ของฉันนี้ ฉันเริ่มคุยกับเจ้าหน้าที่ -
8:41 - 8:44ฉันพูดคุยกับเขาอย่างเป็นมิตร
เกี่ยวกับวัฒนธรรมของเขาและเรื่องต่าง ๆ -
8:44 - 8:47และสังเกตว่ามันไม่มีสะพานเทียบเครื่องบิน
-
8:47 - 8:49ฉะนั้น ฉันได้พูดทำนองว่า
-
8:49 - 8:51"คุณไม่เพียงแต่ช่วยยกรถเข็นให้ฉัน
-
8:51 - 8:54คุณยังช่วยเหลือฉัน
ให้ลุกขึ้นเดินในก้าวต่อไป" -
8:54 - 8:58เราจึงใช้เวลาร่วมกันเป็นชั่วโมง
ในขณะที่กำลังรอขึ้นเครื่องบิน -
8:58 - 9:00และมันเป็นชั่วโมงที่สำคัญมาก
-
9:00 - 9:03มุมมองของเราเปลี่ยนไป
สำหรับเราทั้งสองคนในวันนั้น -
9:03 - 9:05เมื่อฉันขึ้นไปบนเครื่องบิน
-
9:05 - 9:08เขาตบหลังฉันเบา ๆ
และอวยพรให้ฉันโชคดี -
9:08 - 9:10และฉันรู้สึกขอบคุณเขามาก
-
9:10 - 9:14และอีกครั้ง ฉันคิดว่าเขาจะจดจำ
ประสบการณ์นี้ได้มากกว่า -
9:14 - 9:18การได้เจอกันในครั้งแรก
ซึ่งมันอาจจะมีการลังเลอยู่บ้างเล็กน้อย -
9:19 - 9:22และอย่างที่คุณเห็น
ฉันได้รับความช่วยเหลือมากมาย -
9:22 - 9:24ฉันคงไม่อยู่ ณ ที่นี้ในวันนี้
-
9:24 - 9:28หากไม่ใช่เพราะครอบครัวของฉัน
เพื่อน ๆ ของฉัน ผู้ร่วมงานของฉัน -
9:28 - 9:30และผู้คนแปลกหน้าอีกมากมาย
-
9:30 - 9:33ที่คอยช่วยเหลือฉันในทุก ๆ วันของชีวิตฉัน
-
9:34 - 9:38และมันสำคัญที่ว่า
เราทุกคนต่างมีระบบให้ความช่วยเหลือ -
9:38 - 9:40การขอความช่วยเหลือคือ ความเข้มแข็ง
-
9:41 - 9:42ไม่ใช่ความอ่อนแอ
-
9:42 - 9:43(เสียงปรบมือ)
-
9:49 - 9:52เราทุกคนต่างต้องการความช่วยเหลือทั้งชีวิต
-
9:52 - 9:54แต่มันก็สำคัญเช่นกัน
-
9:54 - 9:58ที่ว่าเราต่างก็เป็นส่วนหนึ่ง
ของระบบความช่วยเหลือผู้คน -
9:58 - 10:01เราต้องปรับวิธีการนั้นเป็นการให้คืน
-
10:01 - 10:05เราทุกคนต่างมีบทบาทสำคัญอย่างเห็นได้ชัด
ในความสำเร็จของเราเอง -
10:06 - 10:09แต่ให้คิดถึงบทบาทสำคัญที่เราจะช่วยสร้าง
ความสำเร็จให้แก่ผู้อื่นด้วย -
10:09 - 10:13เหมือนที่ผู้คนทำให้ฉัน
ในทุก ๆ วัน -
10:14 - 10:18มันสำคัญอย่างมาก
ที่เราได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน -
10:18 - 10:23เพราะว่าสังคมคือ การวางตำแหน่งผู้คน
ลงในระบบไซโลที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ -
10:24 - 10:27ตามพื้นฐานของความมีอคติและอุดมการณ์ต่าง ๆ
-
10:28 - 10:30และเราต้องมองผ่านลักษณะภายนอกนั้นไป
-
10:31 - 10:33และให้เผชิญหน้ากับความจริง
-
10:33 - 10:36ที่ว่าไม่มีใครสักคนเป็นอย่างที่คุณเห็น
-
10:36 - 10:38สำหรับเราแล้วมีมากกว่านั้น
-
10:38 - 10:42และเรากำลังเผชิญกับสิ่งต่าง ๆ
ที่คุณมองไม่เห็น -
10:43 - 10:46ฉะนั้น การมีชีวิตอยู่โดยปราศจากการตัดสิน
-
10:46 - 10:51ช่วยให้เราทุกคนได้แบ่งปัน
ประสบการณ์เหล่านั้นด้วยกัน -
10:51 - 10:54และมีมุมมองที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
-
10:54 - 10:57เหมือนอย่างเช่นสองคนนั้น
ที่ฉันได้กล่าวถึงไปก่อนหน้านี้ -
10:59 - 11:02ดังนั้น โปรดจำไว้ว่ามีรองเท้าเพียงคู่เดียว
-
11:02 - 11:04ที่ให้คุณเดินต่อไปได้อย่างแท้จริง
คือ รองเท้าคุณเอง -
11:05 - 11:07ฉันก็ไม่สามารถใส่ของคุณได้
-
11:07 - 11:10ฉันรู้ คุณใส่รองเท้าขนาดเบอร์ 1
ของฉันไม่ได้หรอก -
11:10 - 11:11(เสียงหัวเราะ)
-
11:11 - 11:13แต่คุณจะลองดูก็ได้นะ
-
11:14 - 11:16ทว่า เราทำบางอย่างได้ดีกว่าการลองเช่นนั้น
-
11:17 - 11:21ด้วยความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน
ความกล้าหาญและความเข้าใจ -
11:21 - 11:23เราสามารถเดินเคียงข้างกัน
-
11:24 - 11:26และสนับสนุนซึ่งกันและกัน
-
11:26 - 11:28และช่วยกันคิดว่าสังคมจะเปลี่ยนไปเช่นไร
-
11:28 - 11:30หากเราทุกคนทำเช่นนั้น
-
11:30 - 11:33แทนที่จะมาตัดสิน
จากสิ่งที่คุณเห็นเพียงเท่านั้น -
11:34 - 11:35ขอบคุณค่ะ
-
11:35 - 11:41(เสียงปรบมือ)
-
11:41 - 11:42ขอบคุณค่ะ
- Title:
- การขอความช่วยเหลือคือ ความเข้มแข็ง มิใช่ความอ่อนแอ
- Speaker:
- มิเชล แอล ซัลลิแวน (Michele L. Sullivan)
- Description:
-
เราทุกคนต้องเผชิญกับความท้าทายต่าง ๆ -- บางอย่างเป็นสิ่งที่คุณมองเห็น แต่ส่วนมากคุณมองไม่เห็น มิเชล แอล ซัลลิแวน (Michele L. Sullivan) กล่าว ในทอล์คนี้เป็นมุมมองที่ซัลลิแวน มาร่วมแบ่งปันเรื่องราวอันเต็มไปด้วยปัญญาและภูมิปัญญาที่ช่วยเตือนเราว่า เราทุกคนนั้นต่างเป็นส่วนหนึ่งของระบบของการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน "รองเท้าคู่เดียวที่คุณสามารถสวมใส่เพื่อเดินต่อได้ คือ รองเท้าของคุณเอง" เธอกล่าว "ความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน ความกล้าหาญ และความเข้าใจ สิ่งเหล่านี้จะช่วยให้เราเดินไปด้วยกัน คอยอยู่เคียงข้างกันและกัน"
- Video Language:
- English
- Team:
- closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 11:55
Unnawut Leepaisalsuwanna approved Thai subtitles for Asking for help is a strength, not a weakness | ||
Unnawut Leepaisalsuwanna edited Thai subtitles for Asking for help is a strength, not a weakness | ||
Rawee Ma accepted Thai subtitles for Asking for help is a strength, not a weakness | ||
Rawee Ma edited Thai subtitles for Asking for help is a strength, not a weakness | ||
Napakcha P. Dutta edited Thai subtitles for Asking for help is a strength, not a weakness | ||
Napakcha P. Dutta edited Thai subtitles for Asking for help is a strength, not a weakness | ||
Napakcha P. Dutta edited Thai subtitles for Asking for help is a strength, not a weakness | ||
Napakcha P. Dutta edited Thai subtitles for Asking for help is a strength, not a weakness |