0:00:00.560,0:00:04.976
เราทุกคนล้วนมีเหตุการณ์สำคัญต่าง ๆ ในชีวิต[br]ที่เราจดจำได้อย่างชัดเจน

0:00:05.000,0:00:08.616
เหตุการณ์แรกสำหรับฉัน[br]คือ เมื่อครั้งที่ฉันกำลังเข้าเรียนอนุบาล

0:00:08.640,0:00:12.080
พี่ชายของฉันเข้าโรงเรียนไปแล้ว[br]อย่างตื่นเต้นดีใจ ทีนี้ก็ถึงคราวของฉันบ้าง

0:00:13.000,0:00:15.256
แล้วฉันก็เดินลงไปที่ทางเดินนั้น

0:00:15.280,0:00:17.760
ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก[br]เหงื่อออกจนเกือบจะเปียกไปทั้งตัว

0:00:18.520,0:00:20.096
และฉันก็เดินไปที่ประตู

0:00:20.120,0:00:22.736
และมีคุณครูที่คอยต้อนรับ[br]อยู่อย่างอบอุ่น

0:00:22.760,0:00:24.896
และเธอก็พาฉันไปที่ห้องเรียน

0:00:24.920,0:00:26.496
เธอพาไปดูช่องเก็บของเล็ก ๆ ของฉัน

0:00:26.520,0:00:29.136
เราต่างจดจำช่องเก็บของเล็ก ๆ[br]เหล่านั้นได้ ใช่ไหมคะ

0:00:29.160,0:00:30.600
แล้วเราก็วางของของเราไว้ในนั้น

0:00:31.240,0:00:33.216
และจากนั้นคุณครูก็พูดว่า "ไปที่วงกลมซิ

0:00:33.240,0:00:35.520
ไปเล่นกับเพื่อน ๆ[br]จนกว่าจะถึงเวลาเรียน"

0:00:36.160,0:00:39.616
ฉันก็เลยไปที่นั่น[br]และนั่งลงอย่างกับเป็นเจ้าของที่ตรงนั้น

0:00:39.640,0:00:41.056
และขณะที่ฉันกำลังเล่นอยู่นั้น

0:00:41.080,0:00:42.985
ทันใดนั้น เด็กผู้ชายที่อยู่ข้างฉัน

0:00:43.009,0:00:46.056
เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขาสั้นสีฟ้า

0:00:46.080,0:00:47.800
ฉันจำได้เหมือนเรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน

0:00:48.840,0:00:51.496
จู่ ๆ เขาก็หยุดเล่นและพูดว่า

0:00:51.520,0:00:53.120
"ทำไมเธอเตี้ยจัง"

0:00:53.920,0:00:56.816
และฉันก็มัวแต่เล่น[br]ไม่ได้นึกเลยว่าเขากำลังพูดอยู่กับฉัน

0:00:56.840,0:00:57.856
(เสียงหัวเราะ)

0:00:57.880,0:00:59.696
แล้วเขาก็พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นว่า

0:00:59.720,0:01:02.000
"เฮ้ ทำไมเธอเตี้ยจัง"

0:01:02.600,0:01:04.016
ฉันจึงเงยหน้าขึ้นและบอกว่า

0:01:04.040,0:01:07.736
"เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน[br]มาเล่นกันเถอะ พวกเรามีความสุข

0:01:07.760,0:01:09.120
ฉันตั้งตารอที่จะเล่นอยู่นะ"

0:01:09.920,0:01:12.096
แล้วเราก็เล่นกัน[br]และหนึ่งนาทีต่อมา

0:01:12.120,0:01:15.776
เด็กผู้หญิงข้างเขา[br]เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงสีชมพู

0:01:15.800,0:01:17.536
เธอยืนขึ้น เอามือไว้ที่สะโพกของเธอ

0:01:17.560,0:01:20.600
และพูดว่า "ใช่แล้ว[br]ทำไมเธอจึงดูแปลกจัง"

0:01:21.560,0:01:24.456
ฉันก็บอกไปว่า "เธอพูดถึงเรืองอะไรนะ

0:01:24.480,0:01:27.840
ฉันไม่แปลกอะไรนี่ ฉันไม่ได้เตี้ย[br]มาเถอะ มาเล่นกันเถอะนะ"

0:01:28.520,0:01:32.016
ครั้งนี้ ฉันมองไปรอบ ๆ วงกลม[br]ที่ฉันเล่นอยู่ในนั้น

0:01:32.040,0:01:35.400
เด็กทุกคนหยุดเล่นกันหมด[br]แล้วทุกคนต่างหันมาจ้องมองที่ฉัน

0:01:36.120,0:01:37.696
และฉันก็กำลังคิดว่า

0:01:37.720,0:01:41.496
คำพูดในตอนนี้ มันน่าจะเป็นคำว่า [br]"โอ้พระเจ้าจอร์จ หรือ เฮ้ เกิดอะไรขึ้น"

0:01:41.520,0:01:44.160
(เสียงหัวเราะ)

0:01:45.880,0:01:47.080
มันเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

0:01:48.240,0:01:51.856
แล้วความมั่นใจทั้งหมดที่ฉันมีในเช้าวันนั้น

0:01:51.880,0:01:55.216
ก็ละลายหายไปหมดสิ้น[br]กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเช้านั้น

0:01:55.240,0:01:56.920
มีคำถามต่าง ๆ ผุดขึ้นตลอดเวลา

0:01:57.640,0:02:00.176
แล้วตอนสายของเช้าวันนั้น[br]ก่อนที่ฉันจะกลับบ้าน

0:02:00.200,0:02:02.136
คุณครูให้เราเข้าไปอยู่ในวงกลม

0:02:02.160,0:02:04.856
และฉันพบว่าจริง ๆ แล้ว[br]ตัวฉันเองนั้นอยู่นอกวงกลม

0:02:04.880,0:02:06.216
ฉันไม่กล้าจ้องมองใครได้เลย

0:02:06.240,0:02:08.880
ฉันไม่เข้าใจเลยว่ามันเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

0:02:10.039,0:02:11.936
และสองสามปีต่อมา

0:02:11.960,0:02:14.056
ฉันเกลียดการออกไปในที่สาธารณะ

0:02:14.080,0:02:16.976
ฉันรู้สึกถึงทุกสายตาที่จ้องมอง[br]ทุกเสียงหัวเราะคิกคัก

0:02:17.000,0:02:18.656
ทุกนิ้วที่ชี้มาทั้งหมด

0:02:18.680,0:02:20.096
มันไม่ใช่แค่นิ้วมือ

0:02:20.120,0:02:22.056
แต่เป็นนิ้วทุกนิ้วที่ชี้มาที่ฉัน

0:02:22.080,0:02:23.336
แล้วฉันก็เกลียดมัน

0:02:23.360,0:02:26.280
ฉันจะซ่อนอยู่หลังขาของพ่อแม่ฉัน[br]ราวกับว่าไม่มีใครเห็นมองฉันได้

0:02:27.200,0:02:28.576
และด้วยความเป็นเด็ก

0:02:28.600,0:02:31.936
คุณไม่เข้าใจความสงสัยของเด็กคนอื่น

0:02:31.960,0:02:33.720
หรือ ความไม่รู้ของผู้ใหญ่ได้หรอก

0:02:34.680,0:02:39.016
มันกลับชัดเจนมากสำหรับฉัน[br]ที่โลกแห่งความเป็นจริงใบนี้ไม่ได้ถูกสร้าง

0:02:39.040,0:02:43.040
มาเพื่อใครบางคนที่มีขนาดอย่างฉัน[br]ทั้งในความเป็นจริงหรือแค่การอุปมา

0:02:44.200,0:02:49.776
ฉะนั้น ฉันจึงไม่ได้เปิดเผยตัวตน[br]อย่างที่คุณอาจจะบอกได้

0:02:49.800,0:02:51.536
ขณะที่คุณมองเห็นขนาดของฉัน

0:02:51.560,0:02:55.056
เราต่างผ่านสิ่งที่ท้าทายมามากมาย[br]ในชั่วชีวิตของเรา

0:02:55.080,0:02:58.056
และคุณบางคนมองเห็น เหมือนอย่างที่ฉันเห็น

0:02:58.080,0:02:59.656
ส่วนใหญ่คุณมองไม่เห็นกัน

0:02:59.680,0:03:04.656
คุณบอกไม่ได้หรอกว่ามีใครบางคนกำลังเผชิญ[br]กับอาการเจ็บป่วยทางจิตอยู่

0:03:04.680,0:03:07.256
หรือพวกเขากำลังมีปัญหากับการ[br]บ่งชี้หาลักษณะเพศของตัวเอง

0:03:07.280,0:03:09.816
พวกเขาอาจกำลังดูแล[br]คุณพ่อคุณแม่ที่อายุมาก

0:03:09.840,0:03:11.576
พวกเขาอาจกำลังมีปัญหาด้านการเงินอยู่

0:03:11.600,0:03:13.520
คุณมองไม่เห็นถึงปัญหาแบบนั้นได้หรอก

0:03:14.560,0:03:16.376
ในขณะที่ คุณมองเห็น

0:03:16.400,0:03:19.216
สิ่งท้าทายหนึ่งของฉันคือ ขนาดของฉัน

0:03:19.240,0:03:21.576
เห็นในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าคุณเข้าใจ

0:03:21.600,0:03:26.416
ว่าที่จริงแล้วนั้น อะไรคือฉันที่แท้จริง[br]หรือฉันต้องฝ่าฟันกับอะไรบ้าง

0:03:26.440,0:03:28.896
ฉันจึงมาที่นี่เพื่อมาลบล้าง[br]ความเชื่อผิด ๆ นั้น

0:03:28.920,0:03:33.056
ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะเข้าใจสถานการณ์[br]ของใครบางคนได้ทุกอย่าง

0:03:33.080,0:03:37.696
และด้วยเหตุนี้ เราจะต้องปรับเปลี่ยน[br]หาวิธีการใหม่สักอย่างให้ตัวเราเอง

0:03:37.720,0:03:41.616
พูดง่าย ๆ ฉันไม่เคยรู้เลย[br]ว่าเป็นแบบคุณนั้นเป็นอย่างไร

0:03:41.640,0:03:44.456
และคุณอาจไม่เคยรู้เลย[br]ว่าเป็นแบบฉันนั้นเป็นอย่างไร

0:03:44.480,0:03:47.256
ฉันไม่สามารถเผชิญความกลัวของคุณ[br]หรือ ไล่ตามความฝันของคุณได้

0:03:47.280,0:03:49.136
และคุณก็ทำอย่างนั้นเพื่อฉันไม่ได้

0:03:49.160,0:03:51.680
แต่เราสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้

0:03:52.360,0:03:54.976
แทนที่จะพยายาม[br]เดินตามรอยเท้ากันและกัน

0:03:55.000,0:03:58.240
เราต้องปรับหาวิธีการใหม่[br]ให้แก่ตัวเราเอง

0:03:59.440,0:04:01.296
ฉันได้เรียนรู้เมื่อตอนอายุยังน้อย

0:04:01.320,0:04:05.176
ว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่าง[br]ที่แตกต่างจากคนส่วนใหญ่

0:04:05.200,0:04:08.656
และฉันยังได้เรียนรู้อีกว่า[br]ฉันมีสิทธิ์เท่าเทียมกับทุกคน

0:04:08.680,0:04:10.816
และหนึ่งในเรื่องนั้นคือ ห้องเรียน

0:04:10.840,0:04:12.800
อิอิ ฉันก็มีสิทธิ์นะ

0:04:13.960,0:04:16.896
เป็นเรื่องจริงที่สำคัญ[br]ฉันนั้นเก่งกว่าใครในห้องเรียน

0:04:16.920,0:04:20.495
เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก[br]ฉันค้นพบเมื่อฉันโตขึ้น

0:04:20.519,0:04:23.816
และตระหนักว่าฉันคงทำงานที่ต้องใช้[br]ร่างกายไม่ได้

0:04:23.840,0:04:25.680
ฉันต้องมีความรู้

0:04:26.240,0:04:29.176
ดังนั้น ฉันจึงพยายามจนเรียนจบมหาวิทยาลัย

0:04:29.200,0:04:32.976
แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันต้องก้าวไปข้างหน้า[br]ให้ไกลกว่าทุกคนอีกหนึ่งขั้นในการจ้างงาน

0:04:33.000,0:04:36.216
ฉันต้องมีวุฒิระดับมหาวิทยาลัยในขั้นสูง

0:04:36.240,0:04:37.656
ฉันจึงมุ่งเรียนและก็ได้มันมา

0:04:37.680,0:04:39.576
ทีนี้ ฉันก็พร้อมสำหรับการสัมภาษณ์งาน

0:04:39.600,0:04:42.456
จำการสัมภาษณ์งานครั้งแรกของคุณกันได้ไหมคะ[br]ฉันจะใส่ชุดอะไรไปดีนะ

0:04:42.480,0:04:43.696
เขาจะถามอะไรบ้าง

0:04:43.720,0:04:45.520
และจงอย่าลืมจับมือทักทาย

0:04:46.040,0:04:47.776
ฉันก็เคยเป็นเหมือนพวกคุณนั่นแหละ

0:04:47.800,0:04:49.816
เมื่อ 24 ชั่วโมงก่อนการสัมภาษณ์

0:04:49.840,0:04:52.376
มีเพื่อนของฉันคนหนึ่ง[br]ที่รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้

0:04:52.400,0:04:56.696
โทรมาหาและพูดว่า "มิเชล[br]ตึกที่เธอกำลังไปนั้นนะ มันมีขั้นบันไดนะ"

0:04:56.720,0:04:58.896
และเธอรู้ว่าฉันคงจะปีนข้ามมันไปไม่ได้

0:04:58.920,0:05:00.776
ในทันทีนั้น เป้าหมายของฉันก็เปลี่ยนไป

0:05:00.800,0:05:04.240
ในสถานการณ์แบบฉัน ฉันกังวลว่า[br]ฉันจะไปถึงที่นั่นได้อย่างไร

0:05:05.120,0:05:10.576
ฉันจึงไปถึงก่อนเวลาและพบช่องขนถ่ายสินค้า[br]ฉันเข้าไปและได้รับการสัมภาษณ์ที่ยอดเยี่ยม

0:05:10.600,0:05:13.560
พวกเขาไม่รู้หรอกว่า[br]ฉันผ่านอะไรมาบ้างในวันนั้นและมันก็ดีนะ

0:05:14.480,0:05:17.976
คุณอาจกำลังคิดว่าความท้าทายที่ยิ่งใหญ่[br]ที่สุดของฉันในวันนั้นคือการสัมภาษณ์

0:05:18.000,0:05:19.896
หรือ การเข้าไปในตึก

0:05:19.920,0:05:22.536
จริง ๆ แล้ว ความท้าทาย[br]ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันในวันนั้น

0:05:22.560,0:05:25.465
คือ การเดินผ่านที่ขนถ่ายสินค้า[br]โดยไม่ต้องวิ่งชนอะไรจนหกล้ม

0:05:26.200,0:05:29.160
ฉันรู้สึกเสี่ยงมาก[br]ในสถานการณ์ต่าง ๆ เช่นนั้น

0:05:30.000,0:05:34.296
ไม่ว่าที่สนามบิน โถงทางเดิน ที่จอดรถ

0:05:34.320,0:05:35.520
ที่ขนถ่ายสินค้า

0:05:36.080,0:05:38.096
ดังนั้นฉันจึงต้องระมัดระวังมาก

0:05:38.120,0:05:41.056
ฉันต้องเตรียมตัวป้องกันและปรับตัวให้ได้

0:05:41.080,0:05:43.400
และเคลื่อนไหวให้เร็วเท่าที่[br]ฉันจะทำได้ในบางครั้ง

0:05:44.680,0:05:46.696
แล้วฉันก็ได้งาน

0:05:46.720,0:05:49.776
และในตำแหน่งของฉัน[br]ฉันต้องเดินทางบ้าง

0:05:49.800,0:05:52.680
และการเดินทางเป็นความท้าทายหนึ่ง[br]ของเราทุกคนในปัจจุบันนี้

0:05:53.280,0:05:57.616
และคุณอาจจะต้องไปที่สนามบิน [br]ต้องผ่านระบบรักษาความปลอดภัยเพื่อไปเข้าเกท

0:05:57.640,0:06:01.320
ฉันจะได้ที่นั่งริมทางเดินหรือริมหน้าต่าง[br]ฉันได้อัพเกรดที่นั่งไหม

0:06:02.080,0:06:04.376
สำหรับฉัน ประการแรก[br]ฉันไม่ต้องผ่านอะไรทั้งนั้น

0:06:04.400,0:06:05.576
(เสียงหัวเราะ)

0:06:05.600,0:06:07.656
และฉันไม่ได้ผ่านการตรวจ TSA ด้วยซ้ำไป

0:06:07.680,0:06:10.520
เพราะฉันมีประสบการณ์[br]การตรวจโดยใช้มือค้นตามตัว

0:06:11.560,0:06:13.336
ฉันไม่ขอออกความเห็นในเรื่องนั้น

0:06:13.360,0:06:15.336
จากนั้น ฉันก็หาทางเพื่อไปที่เกทด้วยตัวเอง

0:06:15.360,0:06:19.136
และอย่างที่พ่อแม่ของฉันเคยบอกไว้ว่า[br]ฉันเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ของความช่างพูด

0:06:19.160,0:06:23.776
ฉันคุยกับเจ้าหน้าที่เกท แล้วฉันก็บอกว่า[br]"เออนี่ รถสกู้ตเตอร์ของฉันหนักมากเลยนะ

0:06:23.800,0:06:25.416
ฉันมีเซลล์แบตเตอร์รี่แห้ง

0:06:25.440,0:06:27.840
และฉันก็ขับมันลงไป[br]ยังประตูเครื่องได้เลยซินะ"

0:06:28.640,0:06:32.016
เช่นกันเมื่อวันก่อนหน้านี้ ฉันได้โทร[br]ไปที่เมื่องที่ฉันกำลังเดินทางไป

0:06:32.040,0:06:37.200
เพื่อหาว่าที่ไหนมีให้เช่ารถสกู๊ตเตอร์บ้าง[br]หากรถของฉันเกิดพังในระหว่างนั้น

0:06:37.680,0:06:39.840
ฉะนั้นประสบการณ์ของฉัน[br]มันมีข้อแตกต่างอยู่บ้าง

0:06:40.480,0:06:41.736
เมื่อฉันขึ้นไปบนเครื่องบิน

0:06:41.760,0:06:46.200
ฉันใช้พรสววรค์ความช่างพูดนี้เพื่อขอให้[br]ผู้หญิงยกกระเป๋าให้และพวกเขาก็ช่วยอย่างดี

0:06:46.800,0:06:48.536
ฉันพยายามไม่กินหรือดื่มอะไรบนเครื่อง

0:06:48.560,0:06:51.456
เพราะว่าฉันไม่ต้องการ[br]จะลุกขึ้นและเดินไปไหนบนเครื่อง

0:06:51.480,0:06:53.056
แต่ธรรมชาติก็เรียกร้องตามเวลาของมัน

0:06:53.080,0:06:55.656
และไม่นานมานี้เอง[br]มันเคาะเรียกและฉันก็ตอบรับมัน

0:06:55.680,0:06:58.056
ดังนั้น ฉันจึงเดินขึ้นไปที่ด้านหน้า[br]ของเครื่องบิน

0:06:58.080,0:07:00.096
และพูดจ้อกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน

0:07:00.120,0:07:03.440
แล้วบอกว่า "คุณเฝ้าประตูไว้หน่อยได้ไหมค่ะ[br]ฉันล็อกประตูไม่ถึง"

0:07:04.640,0:07:08.416
ดังนั้น ฉันอยู่ในนั้นเพื่อทำธุระของฉัน[br]และประตูก็เปิด ๆ ปิด ๆ อยู่อย่างนั้น

0:07:08.440,0:07:10.000
และมีสุภาพบุรุษคนหนึ่งที่ตรงนั้น

0:07:10.880,0:07:13.416
เขามีสีหน้าหวาดกลัว

0:07:13.440,0:07:14.821
ฉันแน่ใจว่าฉันคงทำหน้าตาแบบเดียวกัน

0:07:15.880,0:07:20.200
เมื่อฉันออกมา ฉันสังเกตว่า[br]เขานั่งอยู่เยื้องตรงข้ามกับฉันพอดี

0:07:21.520,0:07:24.400
และเขารู้สึกกระดากอายมาก

0:07:25.120,0:07:27.816
เมื่อเดินไปถึงเขา ฉันก็เดินไปอย่างเงียบ ๆ

0:07:27.840,0:07:30.136
"คุณจะจดจำเรื่องราวแบบนี้[br]ได้มากอย่างที่ฉันจำไหม"

0:07:30.160,0:07:32.840
(เสียงหัวเราะ)

0:07:36.120,0:07:38.096
และเขาก็ลุกไป "ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ"

0:07:38.120,0:07:39.776
(เสียงหัวเราะ)

0:07:39.800,0:07:43.096
ตอนนี้ เขาคงไม่เอาเรื่องนี้มาพูด[br]ในที่สาธารณะเหมือนอย่างฉันหรอกนะ

0:07:43.120,0:07:44.936
(เสียงหัวเราะ)

0:07:44.960,0:07:47.736
แต่แล้ว ตลอดเวลาที่เหลืออยู่บนเครื่อง[br]เราได้พูดคุยกัน

0:07:47.760,0:07:51.656
เราได้ทำความรู้จักกัน[br]ทั้งเรื่องครอบครัว กีฬา งาน

0:07:51.680,0:07:53.376
และเมื่อเครื่องแล่นลง เขาก็พูดว่า

0:07:53.400,0:07:55.576
"มิเชล ผมสังเกตว่า[br]มีคนยกกระเป๋าคุณขึ้นไป

0:07:55.600,0:07:56.816
ให้ผมเอาลงมาให้คุณนะ"

0:07:56.840,0:07:58.520
และฉันก็ตอบว่า "แน่นอน ขอบคุณค่ะ"

0:07:59.440,0:08:01.576
แล้วเราก็ต่างอวยพรให้กันและกัน

0:08:01.600,0:08:03.496
และสิ่งสำคัญที่สุดในวันนั้น

0:08:03.520,0:08:07.296
คือว่า เขาไม่ได้จากไป[br]ด้วยความรู้สึกกระดากอายนั้น

0:08:07.320,0:08:09.736
ความรู้สึกที่เป็นประสบการณ์ของความอึดอัดใจ

0:08:09.760,0:08:12.176
เขาจะไม่ลืมมัน และฉันก็จะไม่ลืมเช่นกัน

0:08:12.200,0:08:14.456
แต่ฉันคิดว่าเขาจะจดจำเรื่องราวได้มากขึ้น

0:08:14.480,0:08:17.200
ทั้งบทสนทนาและมุมมองของเราที่แตกต่างกัน

0:08:18.240,0:08:20.216
เมื่อคุณเดินทางไปต่างประเทศ

0:08:20.240,0:08:22.816
แน่นอนว่า มันเป็นยิ่งกว่าความท้าทาย

0:08:22.840,0:08:25.576
เมื่อสองสามปีก่อน ฉันอยู่ที่เมืองซานซิบาร์

0:08:25.600,0:08:27.216
และฉันมาพร้อมกับรถเข็น

0:08:27.240,0:08:28.440
และลองคิดดู

0:08:29.440,0:08:33.895
ผู้หญิงเตี้ย ผิวขาว ผมบลอนด์บนรถเข็น

0:08:33.919,0:08:35.880
เรื่องนี้มันอาจจะไม่เกิดขึ้นทุก ๆ วัน

0:08:37.360,0:08:40.936
ฉันออกไปพร้อมกับพรสวรรค์ของความช่างเจรจา[br]ของฉันนี้ ฉันเริ่มคุยกับเจ้าหน้าที่

0:08:40.960,0:08:44.376
ฉันพูดคุยกับเขาอย่างเป็นมิตร[br]เกี่ยวกับวัฒนธรรมของเขาและเรื่องต่าง ๆ

0:08:44.400,0:08:47.216
และสังเกตว่ามันไม่มีสะพานเทียบเครื่องบิน

0:08:47.240,0:08:49.176
ฉะนั้น ฉันได้พูดทำนองว่า

0:08:49.200,0:08:51.256
"คุณไม่เพียงแต่ช่วยยกรถเข็นให้ฉัน

0:08:51.280,0:08:53.520
คุณยังช่วยเหลือฉัน[br]ให้ลุกขึ้นเดินในก้าวต่อไป"

0:08:53.920,0:08:57.776
เราจึงใช้เวลาร่วมกันเป็นชั่วโมง[br]ในขณะที่กำลังรอขึ้นเครื่องบิน

0:08:57.800,0:08:59.656
และมันเป็นชั่วโมงที่สำคัญมาก

0:08:59.680,0:09:03.136
มุมมองของเราเปลี่ยนไป[br]สำหรับเราทั้งสองคนในวันนั้น

0:09:03.160,0:09:04.576
เมื่อฉันขึ้นไปบนเครื่องบิน

0:09:04.600,0:09:07.536
เขาตบหลังฉันเบา ๆ[br]และอวยพรให้ฉันโชคดี

0:09:07.560,0:09:09.776
และฉันรู้สึกขอบคุณเขามาก

0:09:09.800,0:09:14.256
และอีกครั้ง ฉันคิดว่าเขาจะจดจำ[br]ประสบการณ์นี้ได้มากกว่า

0:09:14.280,0:09:17.840
การได้เจอกันในครั้งแรก[br]ซึ่งมันอาจจะมีการลังเลอยู่บ้างเล็กน้อย

0:09:19.440,0:09:21.856
และอย่างที่คุณเห็น[br]ฉันได้รับความช่วยเหลือมากมาย

0:09:21.880,0:09:23.816
ฉันคงไม่อยู่ ณ ที่นี้ในวันนี้

0:09:23.840,0:09:28.176
หากไม่ใช่เพราะครอบครัวของฉัน[br]เพื่อน ๆ ของฉัน ผู้ร่วมงานของฉัน

0:09:28.200,0:09:29.896
และผู้คนแปลกหน้าอีกมากมาย

0:09:29.920,0:09:33.200
ที่คอยช่วยเหลือฉันในทุก ๆ วันของชีวิตฉัน

0:09:34.040,0:09:37.856
และมันสำคัญที่ว่า[br]เราทุกคนต่างมีระบบให้ความช่วยเหลือ

0:09:37.880,0:09:40.496
การขอความช่วยเหลือคือ ความเข้มแข็ง

0:09:40.520,0:09:41.736
ไม่ใช่ความอ่อนแอ

0:09:41.760,0:09:43.320
(เสียงปรบมือ)

0:09:48.880,0:09:51.776
เราทุกคนต่างต้องการความช่วยเหลือทั้งชีวิต

0:09:51.800,0:09:54.216
แต่มันก็สำคัญเช่นกัน

0:09:54.240,0:09:57.656
ที่ว่าเราต่างก็เป็นส่วนหนึ่ง[br]ของระบบความช่วยเหลือผู้คน

0:09:57.680,0:10:00.856
เราต้องปรับวิธีการนั้นเป็นการให้คืน

0:10:00.880,0:10:04.760
เราทุกคนต่างมีบทบาทสำคัญอย่างเห็นได้ชัด[br]ในความสำเร็จของเราเอง

0:10:05.600,0:10:09.176
แต่ให้คิดถึงบทบาทสำคัญที่เราจะช่วยสร้าง[br]ความสำเร็จให้แก่ผู้อื่นด้วย

0:10:09.200,0:10:12.880
เหมือนที่ผู้คนทำให้ฉัน[br]ในทุก ๆ วัน

0:10:14.000,0:10:17.536
มันสำคัญอย่างมาก[br]ที่เราได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

0:10:17.560,0:10:22.880
เพราะว่าสังคมคือ การวางตำแหน่งผู้คน[br]ลงในระบบไซโลที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ

0:10:24.040,0:10:26.560
ตามพื้นฐานของความมีอคติและอุดมการณ์ต่าง ๆ

0:10:27.600,0:10:30.120
และเราต้องมองผ่านลักษณะภายนอกนั้นไป

0:10:31.080,0:10:33.216
และให้เผชิญหน้ากับความจริง

0:10:33.240,0:10:36.096
ที่ว่าไม่มีใครสักคนเป็นอย่างที่คุณเห็น

0:10:36.120,0:10:38.216
สำหรับเราแล้วมีมากกว่านั้น

0:10:38.240,0:10:41.520
และเรากำลังเผชิญกับสิ่งต่าง ๆ[br]ที่คุณมองไม่เห็น

0:10:43.240,0:10:46.216
ฉะนั้น การมีชีวิตอยู่โดยปราศจากการตัดสิน

0:10:46.240,0:10:50.576
ช่วยให้เราทุกคนได้แบ่งปัน[br]ประสบการณ์เหล่านั้นด้วยกัน

0:10:50.600,0:10:53.656
และมีมุมมองที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

0:10:53.680,0:10:57.360
เหมือนอย่างเช่นสองคนนั้น[br]ที่ฉันได้กล่าวถึงไปก่อนหน้านี้

0:10:59.280,0:11:01.576
ดังนั้น โปรดจำไว้ว่ามีรองเท้าเพียงคู่เดียว

0:11:01.600,0:11:04.080
ที่ให้คุณเดินต่อไปได้อย่างแท้จริง[br]คือ รองเท้าคุณเอง

0:11:04.840,0:11:06.680
ฉันก็ไม่สามารถใส่ของคุณได้

0:11:07.280,0:11:10.256
ฉันรู้ คุณใส่รองเท้าขนาดเบอร์ 1[br]ของฉันไม่ได้หรอก

0:11:10.280,0:11:11.376
(เสียงหัวเราะ)

0:11:11.400,0:11:12.600
แต่คุณจะลองดูก็ได้นะ

0:11:14.080,0:11:16.440
ทว่า เราทำบางอย่างได้ดีกว่าการลองเช่นนั้น

0:11:16.920,0:11:20.776
ด้วยความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน[br]ความกล้าหาญและความเข้าใจ

0:11:20.800,0:11:23.496
เราสามารถเดินเคียงข้างกัน

0:11:23.520,0:11:25.576
และสนับสนุนซึ่งกันและกัน

0:11:25.600,0:11:28.256
และช่วยกันคิดว่าสังคมจะเปลี่ยนไปเช่นไร

0:11:28.280,0:11:29.936
หากเราทุกคนทำเช่นนั้น

0:11:29.960,0:11:33.400
แทนที่จะมาตัดสิน[br]จากสิ่งที่คุณเห็นเพียงเท่านั้น

0:11:33.960,0:11:35.176
ขอบคุณค่ะ

0:11:35.200,0:11:40.880
(เสียงปรบมือ)

0:11:40.920,0:11:42.280
ขอบคุณค่ะ