Return to Video

การขอความช่วยเหลือคือ ความเข้มแข็ง มิใช่ความอ่อนแอ

  • 0:01 - 0:05
    เราทุกคนล้วนมีเหตุการณ์สำคัญต่าง ๆ ในชีวิต
    ที่เราจดจำได้อย่างชัดเจน
  • 0:05 - 0:09
    เหตุการณ์แรกสำหรับฉัน
    คือ เมื่อครั้งที่ฉันกำลังเข้าเรียนอนุบาล
  • 0:09 - 0:12
    พี่ชายของฉันเข้าโรงเรียนไปแล้ว
    อย่างตื่นเต้นดีใจ ทีนี้ก็ถึงคราวของฉันบ้าง
  • 0:13 - 0:15
    แล้วฉันก็เดินลงไปที่ทางเดินนั้น
  • 0:15 - 0:18
    ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก
    เหงื่อออกจนเกือบจะเปียกไปทั้งตัว
  • 0:19 - 0:20
    และฉันก็เดินไปที่ประตู
  • 0:20 - 0:23
    และมีคุณครูที่คอยต้อนรับ
    อยู่อย่างอบอุ่น
  • 0:23 - 0:25
    และเธอก็พาฉันไปที่ห้องเรียน
  • 0:25 - 0:26
    เธอพาไปดูช่องเก็บของเล็ก ๆ ของฉัน
  • 0:27 - 0:29
    เราต่างจดจำช่องเก็บของเล็ก ๆ
    เหล่านั้นได้ ใช่ไหมคะ
  • 0:29 - 0:31
    แล้วเราก็วางของของเราไว้ในนั้น
  • 0:31 - 0:33
    และจากนั้นคุณครูก็พูดว่า "ไปที่วงกลมซิ
  • 0:33 - 0:36
    ไปเล่นกับเพื่อน ๆ
    จนกว่าจะถึงเวลาเรียน"
  • 0:36 - 0:40
    ฉันก็เลยไปที่นั่น
    และนั่งลงอย่างกับเป็นเจ้าของที่ตรงนั้น
  • 0:40 - 0:41
    และขณะที่ฉันกำลังเล่นอยู่นั้น
  • 0:41 - 0:43
    ทันใดนั้น เด็กผู้ชายที่อยู่ข้างฉัน
  • 0:43 - 0:46
    เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขาสั้นสีฟ้า
  • 0:46 - 0:48
    ฉันจำได้เหมือนเรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน
  • 0:49 - 0:51
    จู่ ๆ เขาก็หยุดเล่นและพูดว่า
  • 0:52 - 0:53
    "ทำไมเธอเตี้ยจัง"
  • 0:54 - 0:57
    และฉันก็มัวแต่เล่น
    ไม่ได้นึกเลยว่าเขากำลังพูดอยู่กับฉัน
  • 0:57 - 0:58
    (เสียงหัวเราะ)
  • 0:58 - 1:00
    แล้วเขาก็พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นว่า
  • 1:00 - 1:02
    "เฮ้ ทำไมเธอเตี้ยจัง"
  • 1:03 - 1:04
    ฉันจึงเงยหน้าขึ้นและบอกว่า
  • 1:04 - 1:08
    "เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน
    มาเล่นกันเถอะ พวกเรามีความสุข
  • 1:08 - 1:09
    ฉันตั้งตารอที่จะเล่นอยู่นะ"
  • 1:10 - 1:12
    แล้วเราก็เล่นกัน
    และหนึ่งนาทีต่อมา
  • 1:12 - 1:16
    เด็กผู้หญิงข้างเขา
    เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงสีชมพู
  • 1:16 - 1:18
    เธอยืนขึ้น เอามือไว้ที่สะโพกของเธอ
  • 1:18 - 1:21
    และพูดว่า "ใช่แล้ว
    ทำไมเธอจึงดูแปลกจัง"
  • 1:22 - 1:24
    ฉันก็บอกไปว่า "เธอพูดถึงเรืองอะไรนะ
  • 1:24 - 1:28
    ฉันไม่แปลกอะไรนี่ ฉันไม่ได้เตี้ย
    มาเถอะ มาเล่นกันเถอะนะ"
  • 1:29 - 1:32
    ครั้งนี้ ฉันมองไปรอบ ๆ วงกลม
    ที่ฉันเล่นอยู่ในนั้น
  • 1:32 - 1:35
    เด็กทุกคนหยุดเล่นกันหมด
    แล้วทุกคนต่างหันมาจ้องมองที่ฉัน
  • 1:36 - 1:38
    และฉันก็กำลังคิดว่า
  • 1:38 - 1:41
    คำพูดในตอนนี้ มันน่าจะเป็นคำว่า
    "โอ้พระเจ้าจอร์จ หรือ เฮ้ เกิดอะไรขึ้น"
  • 1:42 - 1:44
    (เสียงหัวเราะ)
  • 1:46 - 1:47
    มันเพิ่งเกิดอะไรขึ้น
  • 1:48 - 1:52
    แล้วความมั่นใจทั้งหมดที่ฉันมีในเช้าวันนั้น
  • 1:52 - 1:55
    ก็ละลายหายไปหมดสิ้น
    กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเช้านั้น
  • 1:55 - 1:57
    มีคำถามต่าง ๆ ผุดขึ้นตลอดเวลา
  • 1:58 - 2:00
    แล้วตอนสายของเช้าวันนั้น
    ก่อนที่ฉันจะกลับบ้าน
  • 2:00 - 2:02
    คุณครูให้เราเข้าไปอยู่ในวงกลม
  • 2:02 - 2:05
    และฉันพบว่าจริง ๆ แล้ว
    ตัวฉันเองนั้นอยู่นอกวงกลม
  • 2:05 - 2:06
    ฉันไม่กล้าจ้องมองใครได้เลย
  • 2:06 - 2:09
    ฉันไม่เข้าใจเลยว่ามันเพิ่งเกิดอะไรขึ้น
  • 2:10 - 2:12
    และสองสามปีต่อมา
  • 2:12 - 2:14
    ฉันเกลียดการออกไปในที่สาธารณะ
  • 2:14 - 2:17
    ฉันรู้สึกถึงทุกสายตาที่จ้องมอง
    ทุกเสียงหัวเราะคิกคัก
  • 2:17 - 2:19
    ทุกนิ้วที่ชี้มาทั้งหมด
  • 2:19 - 2:20
    มันไม่ใช่แค่นิ้วมือ
  • 2:20 - 2:22
    แต่เป็นนิ้วทุกนิ้วที่ชี้มาที่ฉัน
  • 2:22 - 2:23
    แล้วฉันก็เกลียดมัน
  • 2:23 - 2:26
    ฉันจะซ่อนอยู่หลังขาของพ่อแม่ฉัน
    ราวกับว่าไม่มีใครเห็นมองฉันได้
  • 2:27 - 2:29
    และด้วยความเป็นเด็ก
  • 2:29 - 2:32
    คุณไม่เข้าใจความสงสัยของเด็กคนอื่น
  • 2:32 - 2:34
    หรือ ความไม่รู้ของผู้ใหญ่ได้หรอก
  • 2:35 - 2:39
    มันกลับชัดเจนมากสำหรับฉัน
    ที่โลกแห่งความเป็นจริงใบนี้ไม่ได้ถูกสร้าง
  • 2:39 - 2:43
    มาเพื่อใครบางคนที่มีขนาดอย่างฉัน
    ทั้งในความเป็นจริงหรือแค่การอุปมา
  • 2:44 - 2:50
    ฉะนั้น ฉันจึงไม่ได้เปิดเผยตัวตน
    อย่างที่คุณอาจจะบอกได้
  • 2:50 - 2:52
    ขณะที่คุณมองเห็นขนาดของฉัน
  • 2:52 - 2:55
    เราต่างผ่านสิ่งที่ท้าทายมามากมาย
    ในชั่วชีวิตของเรา
  • 2:55 - 2:58
    และคุณบางคนมองเห็น เหมือนอย่างที่ฉันเห็น
  • 2:58 - 3:00
    ส่วนใหญ่คุณมองไม่เห็นกัน
  • 3:00 - 3:05
    คุณบอกไม่ได้หรอกว่ามีใครบางคนกำลังเผชิญ
    กับอาการเจ็บป่วยทางจิตอยู่
  • 3:05 - 3:07
    หรือพวกเขากำลังมีปัญหากับการ
    บ่งชี้หาลักษณะเพศของตัวเอง
  • 3:07 - 3:10
    พวกเขาอาจกำลังดูแล
    คุณพ่อคุณแม่ที่อายุมาก
  • 3:10 - 3:12
    พวกเขาอาจกำลังมีปัญหาด้านการเงินอยู่
  • 3:12 - 3:14
    คุณมองไม่เห็นถึงปัญหาแบบนั้นได้หรอก
  • 3:15 - 3:16
    ในขณะที่ คุณมองเห็น
  • 3:16 - 3:19
    สิ่งท้าทายหนึ่งของฉันคือ ขนาดของฉัน
  • 3:19 - 3:22
    เห็นในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าคุณเข้าใจ
  • 3:22 - 3:26
    ว่าที่จริงแล้วนั้น อะไรคือฉันที่แท้จริง
    หรือฉันต้องฝ่าฟันกับอะไรบ้าง
  • 3:26 - 3:29
    ฉันจึงมาที่นี่เพื่อมาลบล้าง
    ความเชื่อผิด ๆ นั้น
  • 3:29 - 3:33
    ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะเข้าใจสถานการณ์
    ของใครบางคนได้ทุกอย่าง
  • 3:33 - 3:38
    และด้วยเหตุนี้ เราจะต้องปรับเปลี่ยน
    หาวิธีการใหม่สักอย่างให้ตัวเราเอง
  • 3:38 - 3:42
    พูดง่าย ๆ ฉันไม่เคยรู้เลย
    ว่าเป็นแบบคุณนั้นเป็นอย่างไร
  • 3:42 - 3:44
    และคุณอาจไม่เคยรู้เลย
    ว่าเป็นแบบฉันนั้นเป็นอย่างไร
  • 3:44 - 3:47
    ฉันไม่สามารถเผชิญความกลัวของคุณ
    หรือ ไล่ตามความฝันของคุณได้
  • 3:47 - 3:49
    และคุณก็ทำอย่างนั้นเพื่อฉันไม่ได้
  • 3:49 - 3:52
    แต่เราสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้
  • 3:52 - 3:55
    แทนที่จะพยายาม
    เดินตามรอยเท้ากันและกัน
  • 3:55 - 3:58
    เราต้องปรับหาวิธีการใหม่
    ให้แก่ตัวเราเอง
  • 3:59 - 4:01
    ฉันได้เรียนรู้เมื่อตอนอายุยังน้อย
  • 4:01 - 4:05
    ว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่าง
    ที่แตกต่างจากคนส่วนใหญ่
  • 4:05 - 4:09
    และฉันยังได้เรียนรู้อีกว่า
    ฉันมีสิทธิ์เท่าเทียมกับทุกคน
  • 4:09 - 4:11
    และหนึ่งในเรื่องนั้นคือ ห้องเรียน
  • 4:11 - 4:13
    อิอิ ฉันก็มีสิทธิ์นะ
  • 4:14 - 4:17
    เป็นเรื่องจริงที่สำคัญ
    ฉันนั้นเก่งกว่าใครในห้องเรียน
  • 4:17 - 4:20
    เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก
    ฉันค้นพบเมื่อฉันโตขึ้น
  • 4:21 - 4:24
    และตระหนักว่าฉันคงทำงานที่ต้องใช้
    ร่างกายไม่ได้
  • 4:24 - 4:26
    ฉันต้องมีความรู้
  • 4:26 - 4:29
    ดังนั้น ฉันจึงพยายามจนเรียนจบมหาวิทยาลัย
  • 4:29 - 4:33
    แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันต้องก้าวไปข้างหน้า
    ให้ไกลกว่าทุกคนอีกหนึ่งขั้นในการจ้างงาน
  • 4:33 - 4:36
    ฉันต้องมีวุฒิระดับมหาวิทยาลัยในขั้นสูง
  • 4:36 - 4:38
    ฉันจึงมุ่งเรียนและก็ได้มันมา
  • 4:38 - 4:40
    ทีนี้ ฉันก็พร้อมสำหรับการสัมภาษณ์งาน
  • 4:40 - 4:42
    จำการสัมภาษณ์งานครั้งแรกของคุณกันได้ไหมคะ
    ฉันจะใส่ชุดอะไรไปดีนะ
  • 4:42 - 4:44
    เขาจะถามอะไรบ้าง
  • 4:44 - 4:46
    และจงอย่าลืมจับมือทักทาย
  • 4:46 - 4:48
    ฉันก็เคยเป็นเหมือนพวกคุณนั่นแหละ
  • 4:48 - 4:50
    เมื่อ 24 ชั่วโมงก่อนการสัมภาษณ์
  • 4:50 - 4:52
    มีเพื่อนของฉันคนหนึ่ง
    ที่รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้
  • 4:52 - 4:57
    โทรมาหาและพูดว่า "มิเชล
    ตึกที่เธอกำลังไปนั้นนะ มันมีขั้นบันไดนะ"
  • 4:57 - 4:59
    และเธอรู้ว่าฉันคงจะปีนข้ามมันไปไม่ได้
  • 4:59 - 5:01
    ในทันทีนั้น เป้าหมายของฉันก็เปลี่ยนไป
  • 5:01 - 5:04
    ในสถานการณ์แบบฉัน ฉันกังวลว่า
    ฉันจะไปถึงที่นั่นได้อย่างไร
  • 5:05 - 5:11
    ฉันจึงไปถึงก่อนเวลาและพบช่องขนถ่ายสินค้า
    ฉันเข้าไปและได้รับการสัมภาษณ์ที่ยอดเยี่ยม
  • 5:11 - 5:14
    พวกเขาไม่รู้หรอกว่า
    ฉันผ่านอะไรมาบ้างในวันนั้นและมันก็ดีนะ
  • 5:14 - 5:18
    คุณอาจกำลังคิดว่าความท้าทายที่ยิ่งใหญ่
    ที่สุดของฉันในวันนั้นคือการสัมภาษณ์
  • 5:18 - 5:20
    หรือ การเข้าไปในตึก
  • 5:20 - 5:23
    จริง ๆ แล้ว ความท้าทาย
    ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันในวันนั้น
  • 5:23 - 5:25
    คือ การเดินผ่านที่ขนถ่ายสินค้า
    โดยไม่ต้องวิ่งชนอะไรจนหกล้ม
  • 5:26 - 5:29
    ฉันรู้สึกเสี่ยงมาก
    ในสถานการณ์ต่าง ๆ เช่นนั้น
  • 5:30 - 5:34
    ไม่ว่าที่สนามบิน โถงทางเดิน ที่จอดรถ
  • 5:34 - 5:36
    ที่ขนถ่ายสินค้า
  • 5:36 - 5:38
    ดังนั้นฉันจึงต้องระมัดระวังมาก
  • 5:38 - 5:41
    ฉันต้องเตรียมตัวป้องกันและปรับตัวให้ได้
  • 5:41 - 5:43
    และเคลื่อนไหวให้เร็วเท่าที่
    ฉันจะทำได้ในบางครั้ง
  • 5:45 - 5:47
    แล้วฉันก็ได้งาน
  • 5:47 - 5:50
    และในตำแหน่งของฉัน
    ฉันต้องเดินทางบ้าง
  • 5:50 - 5:53
    และการเดินทางเป็นความท้าทายหนึ่ง
    ของเราทุกคนในปัจจุบันนี้
  • 5:53 - 5:58
    และคุณอาจจะต้องไปที่สนามบิน
    ต้องผ่านระบบรักษาความปลอดภัยเพื่อไปเข้าเกท
  • 5:58 - 6:01
    ฉันจะได้ที่นั่งริมทางเดินหรือริมหน้าต่าง
    ฉันได้อัพเกรดที่นั่งไหม
  • 6:02 - 6:04
    สำหรับฉัน ประการแรก
    ฉันไม่ต้องผ่านอะไรทั้งนั้น
  • 6:04 - 6:06
    (เสียงหัวเราะ)
  • 6:06 - 6:08
    และฉันไม่ได้ผ่านการตรวจ TSA ด้วยซ้ำไป
  • 6:08 - 6:11
    เพราะฉันมีประสบการณ์
    การตรวจโดยใช้มือค้นตามตัว
  • 6:12 - 6:13
    ฉันไม่ขอออกความเห็นในเรื่องนั้น
  • 6:13 - 6:15
    จากนั้น ฉันก็หาทางเพื่อไปที่เกทด้วยตัวเอง
  • 6:15 - 6:19
    และอย่างที่พ่อแม่ของฉันเคยบอกไว้ว่า
    ฉันเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ของความช่างพูด
  • 6:19 - 6:24
    ฉันคุยกับเจ้าหน้าที่เกท แล้วฉันก็บอกว่า
    "เออนี่ รถสกู้ตเตอร์ของฉันหนักมากเลยนะ
  • 6:24 - 6:25
    ฉันมีเซลล์แบตเตอร์รี่แห้ง
  • 6:25 - 6:28
    และฉันก็ขับมันลงไป
    ยังประตูเครื่องได้เลยซินะ"
  • 6:29 - 6:32
    เช่นกันเมื่อวันก่อนหน้านี้ ฉันได้โทร
    ไปที่เมื่องที่ฉันกำลังเดินทางไป
  • 6:32 - 6:37
    เพื่อหาว่าที่ไหนมีให้เช่ารถสกู๊ตเตอร์บ้าง
    หากรถของฉันเกิดพังในระหว่างนั้น
  • 6:38 - 6:40
    ฉะนั้นประสบการณ์ของฉัน
    มันมีข้อแตกต่างอยู่บ้าง
  • 6:40 - 6:42
    เมื่อฉันขึ้นไปบนเครื่องบิน
  • 6:42 - 6:46
    ฉันใช้พรสววรค์ความช่างพูดนี้เพื่อขอให้
    ผู้หญิงยกกระเป๋าให้และพวกเขาก็ช่วยอย่างดี
  • 6:47 - 6:49
    ฉันพยายามไม่กินหรือดื่มอะไรบนเครื่อง
  • 6:49 - 6:51
    เพราะว่าฉันไม่ต้องการ
    จะลุกขึ้นและเดินไปไหนบนเครื่อง
  • 6:51 - 6:53
    แต่ธรรมชาติก็เรียกร้องตามเวลาของมัน
  • 6:53 - 6:56
    และไม่นานมานี้เอง
    มันเคาะเรียกและฉันก็ตอบรับมัน
  • 6:56 - 6:58
    ดังนั้น ฉันจึงเดินขึ้นไปที่ด้านหน้า
    ของเครื่องบิน
  • 6:58 - 7:00
    และพูดจ้อกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน
  • 7:00 - 7:03
    แล้วบอกว่า "คุณเฝ้าประตูไว้หน่อยได้ไหมค่ะ
    ฉันล็อกประตูไม่ถึง"
  • 7:05 - 7:08
    ดังนั้น ฉันอยู่ในนั้นเพื่อทำธุระของฉัน
    และประตูก็เปิด ๆ ปิด ๆ อยู่อย่างนั้น
  • 7:08 - 7:10
    และมีสุภาพบุรุษคนหนึ่งที่ตรงนั้น
  • 7:11 - 7:13
    เขามีสีหน้าหวาดกลัว
  • 7:13 - 7:15
    ฉันแน่ใจว่าฉันคงทำหน้าตาแบบเดียวกัน
  • 7:16 - 7:20
    เมื่อฉันออกมา ฉันสังเกตว่า
    เขานั่งอยู่เยื้องตรงข้ามกับฉันพอดี
  • 7:22 - 7:24
    และเขารู้สึกกระดากอายมาก
  • 7:25 - 7:28
    เมื่อเดินไปถึงเขา ฉันก็เดินไปอย่างเงียบ ๆ
  • 7:28 - 7:30
    "คุณจะจดจำเรื่องราวแบบนี้
    ได้มากอย่างที่ฉันจำไหม"
  • 7:30 - 7:33
    (เสียงหัวเราะ)
  • 7:36 - 7:38
    และเขาก็ลุกไป "ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ"
  • 7:38 - 7:40
    (เสียงหัวเราะ)
  • 7:40 - 7:43
    ตอนนี้ เขาคงไม่เอาเรื่องนี้มาพูด
    ในที่สาธารณะเหมือนอย่างฉันหรอกนะ
  • 7:43 - 7:45
    (เสียงหัวเราะ)
  • 7:45 - 7:48
    แต่แล้ว ตลอดเวลาที่เหลืออยู่บนเครื่อง
    เราได้พูดคุยกัน
  • 7:48 - 7:52
    เราได้ทำความรู้จักกัน
    ทั้งเรื่องครอบครัว กีฬา งาน
  • 7:52 - 7:53
    และเมื่อเครื่องแล่นลง เขาก็พูดว่า
  • 7:53 - 7:56
    "มิเชล ผมสังเกตว่า
    มีคนยกกระเป๋าคุณขึ้นไป
  • 7:56 - 7:57
    ให้ผมเอาลงมาให้คุณนะ"
  • 7:57 - 7:59
    และฉันก็ตอบว่า "แน่นอน ขอบคุณค่ะ"
  • 7:59 - 8:02
    แล้วเราก็ต่างอวยพรให้กันและกัน
  • 8:02 - 8:03
    และสิ่งสำคัญที่สุดในวันนั้น
  • 8:04 - 8:07
    คือว่า เขาไม่ได้จากไป
    ด้วยความรู้สึกกระดากอายนั้น
  • 8:07 - 8:10
    ความรู้สึกที่เป็นประสบการณ์ของความอึดอัดใจ
  • 8:10 - 8:12
    เขาจะไม่ลืมมัน และฉันก็จะไม่ลืมเช่นกัน
  • 8:12 - 8:14
    แต่ฉันคิดว่าเขาจะจดจำเรื่องราวได้มากขึ้น
  • 8:14 - 8:17
    ทั้งบทสนทนาและมุมมองของเราที่แตกต่างกัน
  • 8:18 - 8:20
    เมื่อคุณเดินทางไปต่างประเทศ
  • 8:20 - 8:23
    แน่นอนว่า มันเป็นยิ่งกว่าความท้าทาย
  • 8:23 - 8:26
    เมื่อสองสามปีก่อน ฉันอยู่ที่เมืองซานซิบาร์
  • 8:26 - 8:27
    และฉันมาพร้อมกับรถเข็น
  • 8:27 - 8:28
    และลองคิดดู
  • 8:29 - 8:34
    ผู้หญิงเตี้ย ผิวขาว ผมบลอนด์บนรถเข็น
  • 8:34 - 8:36
    เรื่องนี้มันอาจจะไม่เกิดขึ้นทุก ๆ วัน
  • 8:37 - 8:41
    ฉันออกไปพร้อมกับพรสวรรค์ของความช่างเจรจา
    ของฉันนี้ ฉันเริ่มคุยกับเจ้าหน้าที่
  • 8:41 - 8:44
    ฉันพูดคุยกับเขาอย่างเป็นมิตร
    เกี่ยวกับวัฒนธรรมของเขาและเรื่องต่าง ๆ
  • 8:44 - 8:47
    และสังเกตว่ามันไม่มีสะพานเทียบเครื่องบิน
  • 8:47 - 8:49
    ฉะนั้น ฉันได้พูดทำนองว่า
  • 8:49 - 8:51
    "คุณไม่เพียงแต่ช่วยยกรถเข็นให้ฉัน
  • 8:51 - 8:54
    คุณยังช่วยเหลือฉัน
    ให้ลุกขึ้นเดินในก้าวต่อไป"
  • 8:54 - 8:58
    เราจึงใช้เวลาร่วมกันเป็นชั่วโมง
    ในขณะที่กำลังรอขึ้นเครื่องบิน
  • 8:58 - 9:00
    และมันเป็นชั่วโมงที่สำคัญมาก
  • 9:00 - 9:03
    มุมมองของเราเปลี่ยนไป
    สำหรับเราทั้งสองคนในวันนั้น
  • 9:03 - 9:05
    เมื่อฉันขึ้นไปบนเครื่องบิน
  • 9:05 - 9:08
    เขาตบหลังฉันเบา ๆ
    และอวยพรให้ฉันโชคดี
  • 9:08 - 9:10
    และฉันรู้สึกขอบคุณเขามาก
  • 9:10 - 9:14
    และอีกครั้ง ฉันคิดว่าเขาจะจดจำ
    ประสบการณ์นี้ได้มากกว่า
  • 9:14 - 9:18
    การได้เจอกันในครั้งแรก
    ซึ่งมันอาจจะมีการลังเลอยู่บ้างเล็กน้อย
  • 9:19 - 9:22
    และอย่างที่คุณเห็น
    ฉันได้รับความช่วยเหลือมากมาย
  • 9:22 - 9:24
    ฉันคงไม่อยู่ ณ ที่นี้ในวันนี้
  • 9:24 - 9:28
    หากไม่ใช่เพราะครอบครัวของฉัน
    เพื่อน ๆ ของฉัน ผู้ร่วมงานของฉัน
  • 9:28 - 9:30
    และผู้คนแปลกหน้าอีกมากมาย
  • 9:30 - 9:33
    ที่คอยช่วยเหลือฉันในทุก ๆ วันของชีวิตฉัน
  • 9:34 - 9:38
    และมันสำคัญที่ว่า
    เราทุกคนต่างมีระบบให้ความช่วยเหลือ
  • 9:38 - 9:40
    การขอความช่วยเหลือคือ ความเข้มแข็ง
  • 9:41 - 9:42
    ไม่ใช่ความอ่อนแอ
  • 9:42 - 9:43
    (เสียงปรบมือ)
  • 9:49 - 9:52
    เราทุกคนต่างต้องการความช่วยเหลือทั้งชีวิต
  • 9:52 - 9:54
    แต่มันก็สำคัญเช่นกัน
  • 9:54 - 9:58
    ที่ว่าเราต่างก็เป็นส่วนหนึ่ง
    ของระบบความช่วยเหลือผู้คน
  • 9:58 - 10:01
    เราต้องปรับวิธีการนั้นเป็นการให้คืน
  • 10:01 - 10:05
    เราทุกคนต่างมีบทบาทสำคัญอย่างเห็นได้ชัด
    ในความสำเร็จของเราเอง
  • 10:06 - 10:09
    แต่ให้คิดถึงบทบาทสำคัญที่เราจะช่วยสร้าง
    ความสำเร็จให้แก่ผู้อื่นด้วย
  • 10:09 - 10:13
    เหมือนที่ผู้คนทำให้ฉัน
    ในทุก ๆ วัน
  • 10:14 - 10:18
    มันสำคัญอย่างมาก
    ที่เราได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
  • 10:18 - 10:23
    เพราะว่าสังคมคือ การวางตำแหน่งผู้คน
    ลงในระบบไซโลที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ
  • 10:24 - 10:27
    ตามพื้นฐานของความมีอคติและอุดมการณ์ต่าง ๆ
  • 10:28 - 10:30
    และเราต้องมองผ่านลักษณะภายนอกนั้นไป
  • 10:31 - 10:33
    และให้เผชิญหน้ากับความจริง
  • 10:33 - 10:36
    ที่ว่าไม่มีใครสักคนเป็นอย่างที่คุณเห็น
  • 10:36 - 10:38
    สำหรับเราแล้วมีมากกว่านั้น
  • 10:38 - 10:42
    และเรากำลังเผชิญกับสิ่งต่าง ๆ
    ที่คุณมองไม่เห็น
  • 10:43 - 10:46
    ฉะนั้น การมีชีวิตอยู่โดยปราศจากการตัดสิน
  • 10:46 - 10:51
    ช่วยให้เราทุกคนได้แบ่งปัน
    ประสบการณ์เหล่านั้นด้วยกัน
  • 10:51 - 10:54
    และมีมุมมองที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
  • 10:54 - 10:57
    เหมือนอย่างเช่นสองคนนั้น
    ที่ฉันได้กล่าวถึงไปก่อนหน้านี้
  • 10:59 - 11:02
    ดังนั้น โปรดจำไว้ว่ามีรองเท้าเพียงคู่เดียว
  • 11:02 - 11:04
    ที่ให้คุณเดินต่อไปได้อย่างแท้จริง
    คือ รองเท้าคุณเอง
  • 11:05 - 11:07
    ฉันก็ไม่สามารถใส่ของคุณได้
  • 11:07 - 11:10
    ฉันรู้ คุณใส่รองเท้าขนาดเบอร์ 1
    ของฉันไม่ได้หรอก
  • 11:10 - 11:11
    (เสียงหัวเราะ)
  • 11:11 - 11:13
    แต่คุณจะลองดูก็ได้นะ
  • 11:14 - 11:16
    ทว่า เราทำบางอย่างได้ดีกว่าการลองเช่นนั้น
  • 11:17 - 11:21
    ด้วยความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน
    ความกล้าหาญและความเข้าใจ
  • 11:21 - 11:23
    เราสามารถเดินเคียงข้างกัน
  • 11:24 - 11:26
    และสนับสนุนซึ่งกันและกัน
  • 11:26 - 11:28
    และช่วยกันคิดว่าสังคมจะเปลี่ยนไปเช่นไร
  • 11:28 - 11:30
    หากเราทุกคนทำเช่นนั้น
  • 11:30 - 11:33
    แทนที่จะมาตัดสิน
    จากสิ่งที่คุณเห็นเพียงเท่านั้น
  • 11:34 - 11:35
    ขอบคุณค่ะ
  • 11:35 - 11:41
    (เสียงปรบมือ)
  • 11:41 - 11:42
    ขอบคุณค่ะ
Title:
การขอความช่วยเหลือคือ ความเข้มแข็ง มิใช่ความอ่อนแอ
Speaker:
มิเชล แอล ซัลลิแวน (Michele L. Sullivan)
Description:

เราทุกคนต้องเผชิญกับความท้าทายต่าง ๆ -- บางอย่างเป็นสิ่งที่คุณมองเห็น แต่ส่วนมากคุณมองไม่เห็น มิเชล แอล ซัลลิแวน (Michele L. Sullivan) กล่าว ในทอล์คนี้เป็นมุมมองที่ซัลลิแวน มาร่วมแบ่งปันเรื่องราวอันเต็มไปด้วยปัญญาและภูมิปัญญาที่ช่วยเตือนเราว่า เราทุกคนนั้นต่างเป็นส่วนหนึ่งของระบบของการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน "รองเท้าคู่เดียวที่คุณสามารถสวมใส่เพื่อเดินต่อได้ คือ รองเท้าของคุณเอง" เธอกล่าว "ความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน ความกล้าหาญ และความเข้าใจ สิ่งเหล่านี้จะช่วยให้เราเดินไปด้วยกัน คอยอยู่เคียงข้างกันและกัน"
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
11:55

Thai subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.