Return to Video

Om hulp vragen is een sterkte, geen zwakte

  • 0:01 - 0:05
    We hebben allemaal mijlpalen in ons leven
    die we ons levendig herinneren.
  • 0:05 - 0:09
    Mijn eerste was wanneer
    ik startte op de kleuterschool.
  • 0:09 - 0:12
    Mijn grote broer zat al op school
    en -- joepie! -- nu was het mijn beurt.
  • 0:13 - 0:15
    En ik draafde door de gang.
  • 0:15 - 0:18
    Ik was zo opgewonden
    dat ik bijna in mijn broek plaste.
  • 0:19 - 0:20
    En ik stapte door de deur
  • 0:20 - 0:23
    en daar was de juf met een warm welkom.
  • 0:23 - 0:25
    Ze nam me mee het klaslokaal in,
  • 0:25 - 0:26
    toonde me mijn kleine vakje --
  • 0:27 - 0:29
    iedereen herinnert zich
    die kleine vakjes nog wel, toch? --
  • 0:29 - 0:31
    en we staken er onze spullen in.
  • 0:31 - 0:33
    En toen zei ze: "Ga maar naar de kring
  • 0:33 - 0:36
    en speel met de kinderen
    tot de les begint."
  • 0:36 - 0:40
    Dus ging ik ernaartoe
    en plofte neer alsof ik de baas was.
  • 0:40 - 0:41
    Ik ben aan het spelen
  • 0:41 - 0:43
    als de jongen naast me --
  • 0:43 - 0:46
    hij droeg een wit t-shirt
    en een blauwe short,
  • 0:46 - 0:48
    het is alsof het gisteren was --
  • 0:49 - 0:51
    opeens stopte met spelen en zei:
  • 0:52 - 0:53
    "Waarom ben jij zo klein?"
  • 0:54 - 0:57
    Ik bleef gewoon spelen.
    Ik dacht niet dat hij het tegen mij zei.
  • 0:57 - 0:58
    (Gelach)
  • 0:58 - 1:00
    En toen zei hij, harder deze keer:
  • 1:00 - 1:02
    "Hé, waarom ben jij zo klein?"
  • 1:03 - 1:04
    Dus ik keek naar hem en zei:
  • 1:04 - 1:08
    "Waar heb je het over?
    Laten we gewoon spelen en blij zijn.
  • 1:08 - 1:09
    Ik heb hier op gewacht."
  • 1:10 - 1:12
    Dus we speelden
    en ongeveer een minuut later
  • 1:12 - 1:16
    stond het meisje in het witte t-shirt
    en de roze rok naast hem op,
  • 1:16 - 1:19
    zette haar handen in haar zij en zei:
  • 1:19 - 1:21
    "Ja, waarom zie je er zo anders uit?"
  • 1:22 - 1:24
    En ik zei: "Waar heb je het over?
  • 1:24 - 1:28
    Ik zie er niet anders uit. Ik ben
    niet klein. Kom op, we gaan spelen."
  • 1:29 - 1:32
    Op dat moment keek ik de kring rond
  • 1:32 - 1:35
    en alle kinderen waren gestopt
    met spelen en keken naar mij.
  • 1:36 - 1:38
    En ik dacht --
  • 1:38 - 1:41
    tegenwoordig zouden
    we zeggen: "Krijg nou wat!"
  • 1:42 - 1:44
    (Gelach)
  • 1:46 - 1:47
    Wat gebeurde er zonet?
  • 1:48 - 1:52
    Dus alle zelfvertrouwen
    waarmee ik die ochtend arriveerde,
  • 1:52 - 1:55
    verdween in de loop van de ochtend,
  • 1:55 - 1:57
    terwijl de vragen bleven komen.
  • 1:58 - 2:00
    En aan het einde van de ochtend,
    voor ik naar huis ging,
  • 2:00 - 2:02
    zette de juf ons in een kring,
  • 2:02 - 2:05
    maar voelde ik me eigenlijk
    buiten de kring geplaatst.
  • 2:05 - 2:06
    Ik kon niemand aankijken.
  • 2:06 - 2:09
    Ik kon niet begrijpen
    wat er net gebeurd was.
  • 2:10 - 2:12
    De jaren erna
  • 2:12 - 2:14
    vond ik het vreselijk
    om naar buiten te gaan.
  • 2:14 - 2:17
    Ik voelde elke blik, elke giechel,
  • 2:17 - 2:19
    elke wijzende vinger,
  • 2:19 - 2:20
    niet de vinger,
  • 2:20 - 2:22
    maar elke wijzende vinger
  • 2:22 - 2:23
    en ik haatte het.
  • 2:23 - 2:26
    Ik verborg me achter m'n ouders hun benen,
    zodat ze me niet zagen.
  • 2:27 - 2:29
    En als kind
  • 2:29 - 2:32
    begrijp je de nieuwsgierigheid
    van een ander kind niet,
  • 2:32 - 2:34
    noch de onwetendheid van volwassenen.
  • 2:35 - 2:39
    Het werd duidelijk voor me
    dat de echte wereld niet gemaakt was
  • 2:39 - 2:43
    voor iemand van mijn grootte,
    letterlijk en figuurlijk.
  • 2:44 - 2:50
    Dus ik heb geen anonimiteit,
    zoals je wel kan zien,
  • 2:50 - 2:52
    en terwijl je mijn lengte kunt zien,
  • 2:52 - 2:55
    krijgen we tijdens ons leven
    allemaal te maken met problemen.
  • 2:55 - 2:58
    Sommige kan je zien, zoals bij mij.
  • 2:58 - 3:00
    De meeste kan je niet zien.
  • 3:00 - 3:05
    Je kan niet zien of iemand
    gebukt gaat onder een mentale ziekte,
  • 3:05 - 3:07
    of dat ze worstelen met hun geslacht,
  • 3:07 - 3:10
    of voor een bejaarde ouder zorgen,
  • 3:10 - 3:12
    of financiële problemen hebben.
  • 3:12 - 3:14
    Je kan deze dingen niet zien.
  • 3:15 - 3:16
    Dus ook al kan je zien
  • 3:16 - 3:19
    dat mijn lengte
    een van mijn ongemakken is,
  • 3:19 - 3:22
    het zien betekent niet
    dat je echt begrijpt
  • 3:22 - 3:26
    hoe het echt is om in mijn schoenen
    te staan, of wat ik meemaak.
  • 3:26 - 3:29
    Dus ben ik hier
    om een mythe te doorprikken.
  • 3:29 - 3:33
    Ik geloof niet dat je
    in andermans schoenen kunt lopen
  • 3:33 - 3:38
    en daarom moeten we een nieuwe manier
    bedenken om onszelf nuttig te maken.
  • 3:38 - 3:42
    Kort gezegd, ik zal nooit weten
    hoe het is om jou te zijn
  • 3:42 - 3:44
    en jij zult nooit weten
    hoe het is om mij te zijn.
  • 3:44 - 3:47
    Ik kan jouw angsten niet voelen
    of jouw dromen najagen
  • 3:47 - 3:49
    en jij kan dat niet voor mij,
  • 3:49 - 3:52
    maar we kunnen elkaar steunen.
  • 3:52 - 3:55
    In plaats van in elkaars schoenen
    proberen te lopen,
  • 3:55 - 3:58
    moeten we een nieuwe manier
    bedenken om onszelf nuttig te maken.
  • 3:59 - 4:01
    Ik leerde op jonge leeftijd
  • 4:01 - 4:05
    dat ik sommige dingen
    anders moest doen dan de meeste mensen,
  • 4:05 - 4:09
    maar ik leerde ook dat er dingen waren
    waarin ik op gelijke voet was.
  • 4:09 - 4:11
    En een daarvan was in de klas.
  • 4:11 - 4:13
    He, he, he. Ik was gelijkwaardig.
  • 4:14 - 4:17
    Ik stak zelfs boven
    de anderen uit in de klas.
  • 4:17 - 4:20
    Dat was enorm belangrijk,
    ontdekte ik toen ik ouder werd
  • 4:21 - 4:24
    en me realiseerde
    dat ik geen fysiek werk kon doen.
  • 4:24 - 4:26
    Ik had een opleiding nodig.
  • 4:26 - 4:29
    Dus ik haalde een universitair diploma.
  • 4:29 - 4:33
    Maar ik voelde dat wanneer ik
    de anderen een stap voor wou zijn,
  • 4:33 - 4:36
    ik een verdiepende
    universitaire graad nodig had.
  • 4:36 - 4:38
    Dus haalde ik die.
  • 4:38 - 4:40
    Nu ben ik klaar om te solliciteren.
  • 4:40 - 4:42
    Herinner je je eerste sollicitatie?
    Wat doe ik aan?
  • 4:42 - 4:44
    Welke vragen?
  • 4:44 - 4:46
    En vergeet die stevige handdruk niet.
  • 4:46 - 4:48
    Dat was voor mij ook zo.
  • 4:48 - 4:50
    Maar 24 uur voor mijn sollicitatie
  • 4:50 - 4:52
    belde een vriendin
    die ik al mijn hele leven ken
  • 4:52 - 4:57
    en ze zei: "Michele, het gebouw
    waar je heen gaat, heeft treden."
  • 4:57 - 4:59
    Zij wist dat ik geen treden kon beklimmen.
  • 4:59 - 5:01
    Dus opeens was mijn focus veranderd.
  • 5:01 - 5:04
    In mijn geval was ik bezorgd
    hoe ik er moest komen.
  • 5:05 - 5:11
    Dus ik ging iets vroeger en vond een lift,
    kwam binnen en had een geweldig gesprek.
  • 5:11 - 5:14
    Ze hadden geen idee wat er
    door mijn hoofd ging en dat is oké.
  • 5:14 - 5:18
    Je denkt nu vast dat mijn grootste
    uitdaging die dag het gesprek was,
  • 5:18 - 5:20
    of het binnenkomen in het gebouw.
  • 5:20 - 5:23
    Maar eigenlijk was
    de grootste uitdaging die dag
  • 5:23 - 5:25
    om voorbij de lift te geraken
    zonder omver te worden gelopen.
  • 5:26 - 5:29
    Ik ben heel kwetsbaar
    in bepaalde situaties,
  • 5:30 - 5:34
    zoals op vliegvelden,
    in gangen, op parkeerplaatsen
  • 5:34 - 5:36
    en op laadperronnen.
  • 5:36 - 5:38
    Ik moet dus heel voorzichtig zijn.
  • 5:38 - 5:41
    Ik moet anticiperen en flexibel zijn
  • 5:41 - 5:43
    en soms zo snel mogelijk
    bewegen als ik kan.
  • 5:45 - 5:47
    Dus ik kreeg de baan
  • 5:47 - 5:50
    en in mijn huidige rol reis ik regelmatig.
  • 5:50 - 5:53
    Reizen is ondertussen
    een uitdaging voor ons allemaal.
  • 5:53 - 5:58
    Je gaat dan naar de luchthaven, je loopt
    door de security en gaat naar de gate.
  • 5:58 - 6:01
    Heb ik mijn zitje aan het gangpad
    of het raam? Kreeg ik een upgrade?
  • 6:02 - 6:04
    Om te beginnen, loop ik nergens door.
  • 6:04 - 6:06
    (Gelach)
  • 6:06 - 6:08
    En ik loop al zeker niet door de security,
  • 6:08 - 6:11
    want ik mag een persoonlijke
    fouillering ondergaan.
  • 6:12 - 6:13
    Ik zal daar maar over zwijgen.
  • 6:13 - 6:15
    En dan ga ik naar de gate
  • 6:15 - 6:19
    en met mijn gave van het zeveren, waar ik
    volgens mijn ouders mee ben geboren,
  • 6:19 - 6:24
    praat ik tegen de persoon aan de gate en
    zeg: "Trouwens, mijn scooter weegt zoveel,
  • 6:24 - 6:25
    ik heb een drogecelbatterij
  • 6:25 - 6:28
    en ik kan er mee rijden
    tot aan het vliegtuig."
  • 6:29 - 6:32
    Ook had ik de dag voordien gebeld
    naar de stad van mijn bestemming
  • 6:32 - 6:37
    om te weten waar ik een scooter
    kon huren als de mijne stuk zou gaan.
  • 6:38 - 6:40
    Dus voor mij is het een beetje anders.
  • 6:40 - 6:42
    Wanneer ik op het vliegtuig stap,
  • 6:42 - 6:46
    gebruik ik mijn gave en vraag de dame
    mijn tas op te bergen, en dat doet ze.
  • 6:47 - 6:49
    Ik probeer niet te eten of drinken,
  • 6:49 - 6:51
    want ik wil niet opstaan
    en gaan lopen in het vliegtuig.
  • 6:51 - 6:53
    Maar de natuur beslist
  • 6:53 - 6:56
    en niet zo lang geleden
    kwam moeder natuur aankloppen.
  • 6:56 - 6:58
    Dus ik wandelde naar
    de voorkant van het vliegtuig,
  • 6:58 - 7:00
    zeverde met de stewardess
  • 7:00 - 7:03
    en zei: "Kan je de deur bewaken?
    Ik kan niet bij het slot."
  • 7:05 - 7:08
    Dus ik ben bezig, de deur vliegt open
  • 7:08 - 7:10
    en er staat een man daar
  • 7:11 - 7:13
    met een gelaatsuitdrukking
    van pure horror.
  • 7:13 - 7:15
    Zo zag ik er zeker ook uit.
  • 7:16 - 7:20
    Toen ik buiten kwam,
    zag ik dat hij recht tegenover me zat
  • 7:22 - 7:24
    en in totale verlegenheid was gebracht.
  • 7:25 - 7:28
    Dus ik wandel naar hem toe en ik zeg stil:
  • 7:28 - 7:30
    "Ga jij je dit even
    goed herinneren als ik?"
  • 7:30 - 7:33
    (Gelach)
  • 7:36 - 7:38
    En hij antwoordt: "Ik denk het."
  • 7:38 - 7:40
    (Gelach)
  • 7:40 - 7:43
    Nu ja, hij praat er waarschijnlijk
    niet openlijk over. Ik wel.
  • 7:43 - 7:45
    (Gelach)
  • 7:45 - 7:48
    Maar we praatten
    voor de rest van de vlucht
  • 7:48 - 7:52
    en leerden elkaar kennen:
    onze families, sporten, werk.
  • 7:52 - 7:53
    En toen we landden zei hij:
  • 7:53 - 7:56
    "Michele, ik merkte
    dat je tas werd weggezet.
  • 7:56 - 7:57
    Mag ik hem voor je pakken?"
  • 7:57 - 7:59
    En ik zei: "Natuurlijk, dank u."
  • 7:59 - 8:02
    We wensten elkaar het beste toe
  • 8:02 - 8:03
    en het belangrijkste die dag
  • 8:04 - 8:07
    was dat hij niet zou vertrekken
    met het gevoel van schroom,
  • 8:07 - 8:10
    die ervaring van verlegenheid.
  • 8:10 - 8:12
    Hij zal het niet vergeten en ik ook niet,
  • 8:12 - 8:14
    maar ik denk dat hij
    zich met name zal herinneren
  • 8:14 - 8:17
    hoe we spraken over onze
    verschillende perspectieven.
  • 8:18 - 8:20
    Wanneer je internationaal reist,
  • 8:20 - 8:23
    kan het zelfs nog
    uitdagender zijn in zekere zin.
  • 8:23 - 8:26
    Een paar jaar geleden was ik in Zanzibar
  • 8:26 - 8:27
    en ik kom binnen gerold,
  • 8:27 - 8:28
    denk je dit eens in.
  • 8:29 - 8:34
    Kleine, blanke, blonde vrouw
    in een rolstoel.
  • 8:34 - 8:36
    Dat komt waarschijnlijk
    niet alle dagen voor.
  • 8:37 - 8:41
    Dus ik ga erop af en begin
    mijn kletspraatje met de agent.
  • 8:41 - 8:44
    Heel vriendelijk en ik vraag
    naar hun cultuur en zo
  • 8:44 - 8:47
    en ik zag dat er geen vliegtuigslurf was.
  • 8:47 - 8:49
    Dus ik moest vertellen:
  • 8:49 - 8:51
    "Je moet niet alleen
    mijn rolstoel optillen,
  • 8:51 - 8:54
    ik kan ook hulp gebruiken
    om de trap op te gaan."
  • 8:54 - 8:58
    We spendeerden ongeveer een uur samen,
    terwijl we wachtten op de vlucht,
  • 8:58 - 9:00
    en het was een prachtig uur.
  • 9:00 - 9:03
    Onze visie veranderde
    voor ons allebei die dag.
  • 9:03 - 9:05
    En eenmaal in het vliegtuig
  • 9:05 - 9:08
    klopte hij me op de rug
    en wenste me geluk.
  • 9:08 - 9:10
    En ik bedankte hem heel erg.
  • 9:10 - 9:14
    Opnieuw, ik denk dat hij zich
    dat beter zal herinneren
  • 9:14 - 9:18
    dan wanneer ik voor het eerst
    binnenkwam en er wat aarzeling was.
  • 9:19 - 9:22
    Zoals je kan zien, krijg ik veel hulp.
  • 9:22 - 9:24
    Ik zou niet staan waar ik nu sta
  • 9:24 - 9:28
    zonder de hulp van
    familie, vrienden, collega's
  • 9:28 - 9:30
    en de vele vreemden
  • 9:30 - 9:33
    die me iedere dag opnieuw helpen.
  • 9:34 - 9:38
    Het is belangrijk dat we allemaal
    mensen hebben die ons helpen.
  • 9:38 - 9:40
    Vragen om hulp is een sterkte,
  • 9:41 - 9:42
    geen zwakte.
  • 9:42 - 9:43
    (Applaus)
  • 9:49 - 9:52
    We hebben allemaal hulp nodig
    doorheen ons leven,
  • 9:52 - 9:54
    maar het is net zo belangrijk
  • 9:54 - 9:58
    dat we ook deel uitmaken
    van het ondersteuningsnetwerk van anderen.
  • 9:58 - 10:01
    We moeten een manier aanleren
    om terug te geven.
  • 10:01 - 10:05
    We spelen natuurlijk
    een rol in ons eigen succes,
  • 10:06 - 10:09
    maar denk ook aan de rol die we
    moeten spelen in het succes van anderen,
  • 10:09 - 10:13
    net als mensen dagelijks voor mij doen.
  • 10:14 - 10:18
    Het is heel belangrijk
    dat we elkaar helpen,
  • 10:18 - 10:23
    omdat de maatschappij ons
    steeds meer indeelt in hokjes,
  • 10:24 - 10:27
    gebaseerd op vooroordelen en ideologieën.
  • 10:28 - 10:30
    We moeten voorbij het oppervlak kijken
  • 10:31 - 10:33
    en geconfronteerd worden met de waarheid
  • 10:33 - 10:36
    dat niemand van ons is wat je kan zien.
  • 10:36 - 10:38
    We zijn meer dan dat
  • 10:38 - 10:42
    en we hebben allemaal te maken
    met dingen die je niet kan zien.
  • 10:43 - 10:46
    Een leven leiden dat vrij is van oordelen
  • 10:46 - 10:51
    laat ons toe om onze
    ervaringen samen te delen
  • 10:51 - 10:54
    en een totaal andere visie te hebben,
  • 10:54 - 10:57
    net als de mensen die ik
    daarnet noemde in mijn verhalen.
  • 10:59 - 11:02
    Dus onthou, de enige schoenen
  • 11:02 - 11:04
    waar je echt in kan lopen
    zijn die van jezelf.
  • 11:05 - 11:07
    Ik kan niet in de jouwe lopen.
  • 11:07 - 11:10
    Ik weet dat je niet
    in mijn kleine maatje kan lopen --
  • 11:10 - 11:11
    (Gelach)
  • 11:11 - 11:13
    maar je kan het proberen.
  • 11:14 - 11:16
    We kunnen iets beter doen dan dat.
  • 11:17 - 11:21
    Met compassie, moed en begrip
  • 11:21 - 11:23
    kunnen we zij aan zij wandelen
  • 11:24 - 11:26
    en elkaar ondersteunen.
  • 11:26 - 11:28
    Denk aan hoe de maatschappij
    kan veranderen
  • 11:28 - 11:30
    als we dat allemaal doen,
  • 11:30 - 11:33
    in plaats van elkaar te veroordelen
    op basis van wat we kunnen zien.
  • 11:34 - 11:35
    Dank u.
  • 11:35 - 11:41
    (Applaus)
  • 11:41 - 11:42
    Dank u.
Title:
Om hulp vragen is een sterkte, geen zwakte
Speaker:
Michele L. Sullivan
Description:

"We hebben allemaal zo onze problemen -- sommige kan je zien, de meeste niet", zegt Michele L. Sullivan. In deze talk over perspectieven deelt Sullivan verhalen vol humor en wijsheid. Ze herinnert ons eraan dat we allemaal deel uitmaken van elkaars ondersteuningsnetwerk. "De enige schoenen waarin je kan wandelen zijn die van jezelf", zegt ze. "Met compassie, moed en begrip kunnen we zij aan zij wandelen."
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
11:55

Dutch subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.