Ariel Garten: Poznaj samego siebie za pomocą neuroobrazowania

Wyobraźcie sobie granie w grę kontrolowaną umysłem. Teraz wyobraźcie sobie, że ta gra także uczy was o własnym stresie, relaksacji i skupieniu. Na TEDxToronto Ariel Garten pokazuje jak spojrzenie na aktywność własnego mózgu nadaje nowe znaczenie starożytnemu powiedzeniu „poznaj samego siebie”.

Maksyma „Poznaj samego siebie”

została sformułowana w czasach starożytnej Grecji.

Niektórzy przypisują jej autorstwo Platonowi,

inni Pitagorasowi.

Tak naprawdę nie ma znaczenia, który mędrzec powiedział to pierwszy,

ponieważ jest to mądra i wciąż aktualna rada.

„Poznaj samego siebie”.

Jest zwięzłe

prawie aż do punktu w którym przestaje coś znaczyć,

ale brzmi znajomo i prawdziwie.

„Poznaj samego siebie”.

Rozumiem to ponadczasowe powiedzenie

jako stwierdzenie dotyczące problemów

lub ściślej nieporozumień świadomości.

Zawsze fascynowało mnie poznanie siebie.

Fascynacja ta doprowadziła mnie do zanurzenia się w sztuce,

studiowania neuronauki,

a potem do zostania psychoterapeutką.

Dziś łączę wszystkie swoje pasje

jako prezes firmy InteraXon,

która produkuje oprogramowanie sterowane myślą.

Moim celem, tak po prostu,

jest pomaganie ludziom w lepszym dostosowaniu się

do samych siebie.

Czerpię to z tego małego powiedzenia

„poznaj samego siebie”.

Jeśli o tym pomyśleć,

ten nakaz jest cechą

definiującą nasz gatunek.

To samoświadomość

odróżniająca Homo sapiens

od innych hominidów.

Współcześnie jesteśmy zbyt często zajęci

wpatrywaniem się w iPhone'y i iPody,

by naprawdę zatrzymać się i poznać siebie.

W zalewie wiadomości tekstowych,

maili, nieustannej zmiany kanałów informacyjnych

oraz haseł i aplikacji, przypomnień, komunikatów na Tweeterze i tagów

tracimy z oczu to, o co w tym wszystkim chodzi -

nas samych.

Przez większość czasu jesteśmy sparaliżowani

przez wszystkie sposoby na jakie możemy się prezentować światu.

Z ledwością znajdujemy czas na głęboką refleksję

nad naszym Ja.

„Zagracamy się” tym wszystkim.

Aż mamy ochotę uciec daleko,

daleko stąd do odosobnionego schronienia i zostawić to wszystko za sobą.

Więc uciekamy daleko,

na szczyt góry,

zakładając, że usadowienie się wysoko

da nam potrzebne wytchnienie

by uporządkować bałagan, codzienny chaos

i odnaleźć siebie na nowo.

Ale na tej górze,

gdzie odzyskujemy ten piękny spokój ducha,

co tak naprawdę osiągamy?

To tylko udana ucieczka.

Pomyślcie o użytym słowie: „Schronienie‟.

To termin, którego używają wojska, gdy przegrają bitwę.

Oznacza ono, że musimy się stąd wynieść.

Czy tak myślimy o nacisku ze strony świata,

że aby wejść w siebie,

trzeba najpierw uciec?

A problemem z ucieczką od codziennego życia

jest taki, że w końcu trzeba wrócić do domu.

Więc jeśli o tym pomyśleć,

to jesteśmy prawie jak turysta,

który tam siebie samego odwiedza.

Wreszcie te wakacje muszą się skończyć.

Więc moje pytanie brzmi,

czy można znaleźć sposób na poznanie siebie

bez tej ucieczki?

Czy możemy przedefiniować własną relację

ze światem technologicznym

by mieć lepsze poczucie samoświadomości,

której szukamy?

Czy możemy żyć tu i teraz w tej sieci

i wciąż podążać za starożytnym poleceniem

„Poznaj samego siebie”?

Uważam, że tak.

Jestem tu dziś, by podzielić się nowym sposobem

pracy z technologią,

by zaznajomić się z wewnętrznym Ja

jak nigdy dotąd.

Humanizacja technologii

i szerzenie odwiecznych poszukiwań

do pełniejszego poznania siebie.

Nazywa się to komputerowym kontrolowaniem myślą.

Może zauważyliście,

że mam małą elektrodę na czole.

To w rzeczywistości czujnik fal mózgowych,

który odczytuje aktywność elektryczną mojego mózgu

podczas tego wykładu.

Te fale mózgowe są analizowane i możemy je obserwować w postaci wykresu.

Pokażę wam jak to wygląda.

Ta niebieska linia to moje fale mózgowe.

To sygnał bezpośrednio nagrywany z mojego mózgu

przesyłany w czasie rzeczywistym.

Czerwone i zielone słupki pokazują częstotliwość tego samego sygnału

z niższymi częstotliwościami tu

i wyższymi tam.

Zaglądacie do mojej głowy kiedy mówię.

Te wykresy są przekonujące, falują,

ale z ludzkiej perspektywy

nie są tak naprawdę bardzo przydatne.

Dlatego spędziliśmy wiele czasu

zastanawiając się nad przydatnością tych danych

dla osób, które ich używają.

Co gdybym mogła użyć tych danych

by dowiedzieć się na ile rozluźniona jestem w każdej chwili?

Lub co jeśli mogłabym wziąć te informacje

i nadać im organiczny kształt na ekranie?

Kształt tam po prawej

stał się wskaźnikiem tego, co dzieje się w mojej głowie.

Im bardziej zrelaksowana jestem,

tym więcej energii przez niego przepłynie.

Może chciałabym też wiedzieć,

na ile jestem skoncentrowana,

mogę umieścić poziom mojej uwagi na obwodzie drukowanym po drugiej stronie.

Im bardziej skupiony jest mój mózg,

tym więcej energii będzie przepływało przez obwód.

Normalnie nie miałabym sposobu żeby się dowiedzieć jak skupiona

czy zrelaksowana jestem, w żaden namacalny sposób.

Jak wiemy, nasze odczucia odnośnie tego jak się czujemy

są niezmiernie zawodne.

Wszyscy doświadczyliśmy napięcia nawet go nie zauważając,

dopóki nie wyładowaliśmy go na kimś, kto na to nie zasługiwał,

a potem zdaliśmy sobie sprawę, że powinniśmy byli

skontrolować się trochę wcześniej.

Ta nowa świadomość

otwiera szerokie możliwości

zastosowań, które pomagają polepszyć nasze życie i nas samych.

Staramy się stworzyć technologię, która używa tego wglądu

by nasza praca stała się wydajniejsza, przerwy bardziej relaksujące

a nasze relacje głębsze i bardziej zadowalające niż kiedykolwiek.

Za chwilę podzielę się z wami niektórymi z tych wizji,

ale najpierw chcę pokazać jak do tego doszliśmy.

Tak przy okazji, nie krępujcie się sprawdzać mojej głowy.

(Śmiech)

Mój zespół w IneraXon i ja

rozwijamy już aplikacje kontrolowane myślą od prawie 10 lat.

W pierwszej fazie rozwoju

byliśmy zachwyceni wszystkimi rzeczami, które kontrolowaliśmy umysłem.

Aktywowaliśmy różne rzeczy, światło i pracę

przez samo myślenie.

Przekraczaliśmy przestrzeń

między umysłem a urządzeniem.

Stworzyliśmy masę prototypów i produktów,

które można kontrolować umysłem,

jak sprzęty domowe kontrolowane myślą

czy gry samochodowe lub wideo

albo lewitujące krzesło.

Stworzyliśmy technologię i aplikacje,

które angażowały ludzką wyobraźnię

i było to naprawdę ekscytujące.

A potem poproszono nas o zrobienie czegoś naprawdę wielkiego

na igrzyska olimpijskie.

Poproszono nas o stworzenie ogromnej instalacji

na igrzyska olimpijskie w Vancouver w 2010 r.

Została ona użyta w Vancouver,

do kontrolowania świateł na wieży C.N. Tower,

budynku parlamentu kanadyjskiego i wodospadzie Niagara,

z drugiego końca kraju,

za pośrednictwem umysłu.

Przez 17 dni na igrzyskach 7000 gości z całego świata

miało szansę indywidualnie sterować światłami

C.N. Tower, parlamentu i Niagary w czasie rzeczywistym,

za pomocą własnego umysłu, z drugiego końca kraju,

z odległości 3000 km.

Więc kontrolowanie rzeczy umysłem

jest całkiem fajne.

Ale zawsze interesowały nas wielowarstwowe poziomy ludzkich interakcji.

I tak zaczęliśmy szukać sposobu przekształcenia

aplikacji kontrolowanych myślą

w coś bardziej skomplikowanego niż tylko sterowanie.

Chodziło o responsywność.

Zdaliśmy sobie sprawę, że dysponowaliśmy systemem,

który pozwalał technologii czegoś się o tobie dowiedzieć.

Wejść jej w relację z tobą.

Stworzyliśmy responsywny pokój,

gdzie światła, muzyka i zasłony dostosowywały się do twojego stanu.

Podążały za zmianami w aktywności umysłowej.

Więc kiedy relaksowałeś się po ciężkim dniu

na kanapie w biurze,

muzyka dostrajała się do ciebie.

Kiedy czytałeś, lampka na stole świeciła jaśniej.

Kiedy zasypiałeś, system wiedział o tym

i przygaszał światło.

Wówczas zdaliśmy sobie sprawę, że jeśli technologia może coś o tobie

wiedzieć i użyć tej wiedzy by ci pomóc,

to istnieje jeszcze cenniejsze zastosowanie.

Aby można się czegoś o sobie dowiedzieć.

Możemy poznać własne strony,

które dotychczas były niewidoczne

i dostrzec rzeczy, które poprzednio były ukryte.

Pokażę wam przykład tego, o czym mówię.

Oto aplikacja,

którą stworzyłam na iPady.

Celem oryginalnej gry Zen Bound

jest obwiązanie liny wokół drewnianego kształtu.

Używa się tego z opaską na głowę.

Opaska jest bezprzewodowo połączona z iPadem lub smartfonem.

W tej opasce

są umieszczone czujniki na czole i nad uchem.

W oryginalnej wersji gry Zen Bound

gra się przez przesuwanie palców po ekranie.

Oczywiście w grze, którą stworzyliśmy

drewnianą formę kontroluje się na ekranie

za pomocą myśli.

Drewniany kształt obraca się,

gdy się na nim skupiamy.

Im bardziej się skupiamy, tym szybsze są obroty.

To jest prawdziwe.

Żadna podróbka.

Co mnie jednak naprawdę interesuje,

to to, że na końcu gry otrzymujesz statystyki i informację zwrotną

na temat tego, jak ci poszło.

Mamy wykresy i diagramy,

które mówią o tym, jak radził sobie mózg -

nie tylko jak wiele liny zużyto ani jaki jest najlepszy wynik,

ale co działo się

w Twoim umyśle.

I to jest wartościowa informacja zwrotna,

którą możemy wykorzystać by dowiedzieć się

co się w nas dzieje.

Lubię to nazywać

„intraaktywnością”.

Normalnie myślimy o interaktywnej technologii.

Normalnie myślimy o interaktywnej technologii.

Ta technologia

jest intraaktywna.

Rozumie co się w nas dzieje

i tworzy rodzaj responsywnej relacji

między nami a technologią,

abyśmy mogli wykorzystać tę informację

do rozwoju.

Można wykorzystać tę wiedzę,

by zrozumieć siebie w responsywnej pętli.

W InteraXon,

technologia intraaktywna

jest jednym z naszych ważniejszych przesłań.

Dotyczy ona naszego rozumienia świata wewnętrznie

i okazywania tego na zewnątrz

w wyżej wspomnianej pętli.

Na przykład, komputery kontrolowane myślą

mogą nauczyć dzieci z ADD

w jaki sposób poprawić koncentrację.

Dzieci z ADD mają mały odsetek fal beta w stanie skupienia

i dużą proporcję fal theta.

Można stworzyć aplikacje nagradzające stany skupienia fal mózgowych.

Można sobie wyobrazić dzieciaki grające w gry wideo za pomocą fal mózgowych,

które jednocześnie niwelują objawy ADD.

Może to być tak efektywne jak Ritalin.

Może nawet co ważniejsze,

komputery kontrolowane myślą mogą dać dziecku z ADD

wgląd we własne zmieniające się stany umysłu,

by lepiej zrozumieć siebie

i swoje potrzeby dotyczące uczenia się.

Sposób, w jaki te dzieci będą w stanie wykorzystać nową świadomość do rozwoju

odwróci wiele ze szkodliwych i rozpowszechnionych stereotypów społecznych,

z którymi borykają się osoby,

które zostały zdiagnozowane jako odmienne.

Możemy zajrzeć w nasze głowy

i wejść w kontakt z tym co dotychczas było zamknięte,

tajemnicze i oddzielające.

Technologia odczytująca fale mózgowe może nas zrozumieć, przewidywać nasze emocje

i znaleźć najlepszą odpowiedź na nasze potrzeby.

Wyobraźcie sobie tą zbiorową świadomość osób

wyliczaną i odzwierciedlaną przez całe życie.

Wyobraźcie sobie poziom zrozumienia,

który można uzyskać z tego źródła.

To byłoby jak podłączenie się do swojego własnego Google'a.

Co do Google'a,

to dziś możemy wyszukiwać i tagować obrazy

na podstawie tego, jakich myśli i uczuć doświadczyliśmy podczas ich oglądania.

Można otagować zdjęcia małych zwierzątek jako szczęśliwe,

czy jak tam wolicie,

a potem przeszukać bazę,

kierując się uczuciami

raczej niż słowami kluczowymi, które tylko je sugerują.

Lub można otagować zdjęcia na Facebooku

emocjami skojarzonymi

z tymi wspomnieniami,

po czym natychmiast nadać priorytet

wątkom, które przyciągają

naszą uwagę.

Humanizacja technologii

polega na wykorzystywaniu tego co jest naturalne w doświadczeniu człowieka z technologią

i jednoczesnym budowaniu jednolitej technologii.

Wraz z jej dostosowywaniem się do ludzkich zachowań,

pozwala nam lepiej zrozumieć to co robimy

i co ważniejsze dlaczego

tworzymy szerszy obraz

ze wszystkich ważnych szczegółów,

które składają się na to kim jesteśmy.

Ze zhumanizowaną technologią

możemy śledzić jakość cykli snu.

Kiedy spada nasza efektywność,

możemy wrócić do tych danych

i sprawdzić, jak można znaleźć efektywniejszą równowagę

między pracą i zabawą.

Czy wiecie co was męczy,

lub co dodaje energii,

co przygnębia

lub jakie rozrywki wyciągną was z tego stanu?

Wyobraźcie sobie, że macie dostęp do danych,

które pozwalają wam ocenić na skali ogólnego zadowolenia,

którzy ludzie uszczęśliwiali was w życiu najbardziej,

czy też czynności, które sprawiały wam radość.

Czy poświęcilibyście tym ludziom więcej czasu?

Rozwiedlibyście się?

Komputery kontrolowane myślą pozwalają

zbudować barwne, wielopoziomowe obrazy naszego życia.

Dzięki temu możemy poznać szczegóły swoich przeżyć psychologicznych

i po pewnym czasie stworzyć historię naszych zachowań.

Możemy zacząć dostrzegać leżące u podłoża narracje,

które nas napędzają

i mówią co się dzieje.

A z tego

możemy się nauczyć jak zmienić wątek, wynik

i charakter

naszych osobistych losów.

Dwa tysiące lat temu,

Grecy mieli potężny wgląd.

Wiedzieli, że najważniejsza część znajdzie się we właściwym miejscu,

kiedy zaczniemy żyć zgodnie z tym krótkim powiedzeniem,

kiedy nawiążemy ze sobą kontakt.

Rozumieli siłę ludzkiej narracji

i wartość jaką przywiązujemy do ludzi

jako zmiennych, ewoluujących i rozwijających się.

Ale rozumieli coś bardziej fundamentalnego -

czystą radość odkrywania,

przyjemność i fascynację, które czerpiemy ze świata

i bycia w nim sobą,

bogactwo, które czerpiemy

z widzenia, odczuwania i znania życia, które prowadzimy.

Moja mama jest artystką

i jako dziecko przyglądałam się, jak ożywiała różne rzeczy za dotknięciem pędzla.

Najpierw było puste miejsce, czyste możliwości.

A potem żyło ono

kolorowymi ideami i ekspresją.

Kiedy siedziałam po stronie sztalugi

obserwując ją, jak przekształcała płótno za płótnem,

nauczyłam się, że mogę stworzyć swój własny świat.

Dowiedziałam się, że nasz świat wewnętrzny -

nasze myśli, emocje i wyobrażenia -

nie jest ograniczony przez nasz mózg i ciało.

Jeśli możesz to wymyślić, odkryć,

to możesz to zrealizować.

Dla mnie, komputery sterowane myślą

są tak proste i potężne jak pędzel -

jeszcze jedno narzędzie do otwarcia i ożywienia

ukrytego świata wewnątrz nas.

Oczekuję czasu,

kiedy będę mogła usiąść obok was, po stronie sztalug,

i widzieć świat, który możemy stworzyć

naszymi nowymi narzędziami

i odkryciami, których możemy dokonać

o nas samych.

Dziękuję.

(Brawa)