Τα παιδιά χρειάζονται δομή

Πώς μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μια καλή αρχή; Σ' αυτήν την ειλικρινή και εγκάρδια ομιλία, ο Κόλιν Πάουελ, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ζητάει από γονείς, φίλους και συγγενείς να στηρίξουν τα παιδιά πριν ακόμα ξεκινήσουν το δημοτικό, μέσω της κοινότητας και ενός ισχυρού αισθήματος ευθύνης (Βιντεοσκοπήθηκε στο TEDxMidAtlantic).

Αυτό που θέλω να κάνω αυτό το απόγευμα

είναι λίγο διαφορετικό απ'ό,τι έχει προγραμματιστεί.

Την εξωτερική πολιτική μπορείτε να την καταλάβετε

παρακολουθώντας, ξέρω 'γω,
τη Ρέιτσελ Μάντοου ή κάποιον άλλον,

αλλά --
(Γέλια) --

θέλω να σας μιλήσω
για τους νέους και τη δομή,

τους νέους και τη δομή.

Αυτό συνέβη την προηγούμενη Τετάρτη το απόγευμα

σ' ένα σχολείο στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη,

στο Λύκειο Κρίστο Ρέι,
που διευθύνεται από Ιησουίτες.

Μιλούσα σ' αυτούς τους μαθητές,
για κοιτάξτε τους.

Βρίσκονταν γύρω μου σε τρεις κατευθύνσεις.

Θα παρατηρήσατε ότι σχεδόν όλοι
προέρχονται από μειονότητες.

Βλέπετε ότι το κτίριο είναι μάλλον λιτό.

Είναι ένα παλιό σχολικό κτίριο της Νέας Υόρκης,
τίποτα το ιδιαίτερο.

Εκεί έχουν ακόμα παλιούς μαυροπίνακες.

Σ' αυτό το σχολείο φοιτούν περίπου 300 παιδιά

και το σχολείο λειτουργεί εδώ και τέσσερα χρόνια

και σε λίγο θα αποφοιτήσει η πρώτη τους τάξη.

Θα αποφοιτήσουν 22 μαθητές

και όλοι τους θα πάνε στο κολέγιο.

Προέρχονται από σπίτια όπου υπάρχει συνήθως

μόνο ένα άτομο,

συνήθως η μητέρα ή η γιαγιά και αυτό είναι όλο,

και έρχονται εδώ για τη μόρφωσή τους

και για τη δομή τους.

Έβγαλα λοιπόν αυτή τη φωτογραφία
και την ανέβασα

στη σελίδα μου στο Facebook
την προηγούμενη βδομάδα

και κάποιος σχολίασε:

«Γιατί τον έχει βάλει να στέκεται προσοχή;»

Έπειτα είπαν: «Φαίνεται ωραίος όμως».
(Γέλια)

Φαίνεται όντως ωραίος, διότι τα παιδιά
χρειάζονται δομή

και το κόλπο μου σε όλες μου τις εμφανίσεις
σε σχολεία

είναι όταν τελειώνω τη μικρή μου ομιλία στα παιδιά,

να τα καλώ ύστερα να κάνουν ερωτήσεις

και όταν σηκώνουν το χέρι τους,
τους λέω: «Σήκω πάνω»

και τους σηκώνω και τους βάζω
να σταθούν μπροστά μου.

Τους βάζω να σταθούν προσοχή σαν στρατιώτες.

Βάλτε τα χέρια σας κάθετα στα πλευρά σας,

κοιτάξτε ίσια μπροστά, ανοίξτε τα μάτια σας

και πείτε την ερώτησή σας δυνατά
για να την ακούσουν όλοι.

Μην καμπουριάζετε, όχι κρεμασμένα παντελόνια,
τίποτα τέτοιο.

(Γέλια)

Αυτός ο νεαρός --
το επώνυμό του είναι Κρουζ --

το λάτρεψε. Το έχει βάλει στη σελίδα του
στο Facebook και εξαπλώθηκε.

(Γέλια)

Οπότε ο κόσμος νομίζει πως φέρομαι άσχημα
σ΄αυτό το παιδί.

Όχι, απλά κάνουμε λίγη πλάκα.

Και καθώς το κάνω χρόνια αυτό, ξέρω ότι

όσο πιο μικρά είναι, τόσο πιο πλάκα έχει.

Όταν έχω εξάχρονα ή επτάχρονα σε μια ομάδα,

πρέπει να βρω έναν τρόπο να τα κρατήσω ήσυχα.

Είναι σίγουρο πως θα αρχίσουν να μουρμουρίζουν.

Έτσι παίζω μαζί τους ένα μικρό παιχνίδι

πριν τα βάλω να σταθούν προσοχή.

Τους λέω: «Ακούστε. Στο στρατό,

όταν θέλουμε να κάνουμε κάποιον να προσέξει,

έχουμε μια εντολή. Ονομάζεται “Ανάπαυση”.

Σημαίνει ότι όλοι πρέπει να είναι ήσυχοι
και να προσέχουν. Να ακούνε.

Καταλάβατε;»

«Ναι, ναι, ναι». «Ας εξασκηθούμε.
Αρχίστε όλοι να μιλάτε».

Τους αφήνω να συνεχίσουν για δέκα δευτερόλεπτα και μετά λέω: «Ανάπαυση!»

«Ε!» (Γέλια)

«Μάλιστα Στρατηγέ. Μάλιστα Στρατηγέ!».

Δοκιμάστε το στα παιδιά σας.
Δείτε αν έχει αποτέλεσμα. (Γέλια)

Δε νομίζω.

Αλλά τέλος πάντων, είναι ένα παιχνίδι που παίζω,
και αυτό προέρχεται προφανώς

από τη στρατιωτική μου εμπειρία.

Διότι στο μεγαλύτερο μέρος
της ενήλικής μου ζωής

δούλεψα με νεαρά παιδιά, τους αποκαλώ
εφήβους με όπλα.

Τους φέρναμε στον στρατό

και το πρώτο πράγμα που κάναμε
ήταν να τους εισάγουμε

σ' ένα περιβάλλον δομής,
να τους βάλουμε σε βαθμίδες,

να φορέσουμε σε όλους τα ίδια ρούχα,

να κόψουμε τα μαλλιά τους
για να είναι όλοι ίδιοι,

να εξασφαλίσουμε ότι στέκονται ανά βαθμίδες.

Τους διδάσκουμε να κάνουν κλίσεις
επί δεξιά και επί αριστερά,

για να υπακούν στις οδηγίες και να ξέρουν

τις συνέπειες του να
μην υπακούσουν στις οδηγίες.

Αυτό τους προσφέρει δομή.

Τότε τους γνωρίζουμε κάποιον τον οποίο
μισούν αμέσως, τον λοχία εκπαιδευτή.

Και φυσικά τον μισούν.

Ο λοχίας εκπαιδευτής αρχίζει να τους φωνάζει

και να τους λέει κάθε λογής απαίσια πράγματα.

Όμως με την πάροδο του χρόνου συμβαίνει
το πιο απίθανο πράγμα.

Μόλις διαμορφωθεί η δομή,

μόλις αυτοί κατανοήσουν γιατί γίνεται κάτι,

μόλις καταλάβουν ότι:
«Η μαμά δεν είναι εδώ, γιε μου.

Είμαι ο χειρότερος εχθρός σου.
Είμαι και ο μπαμπάς σου και η μαμά σου.

Έτσι απλά έχουν τα πράγματα.
Το 'πιασες, μικρέ;

Ναι, και όταν θα σε ρωτάω κάτι,
υπάρχουν μόνο τρεις δυνατές απαντήσεις:

ναι κύριε, όχι κύριε, καμιά δικαιολογία κύριε.

Μην αρχίσεις να μου λες για ποιο λόγο
δεν έκανες κάτι.

Οι απαντήσεις είναι ναι κύριε, όχι κύριε,
καμιά δικαιολογία κύριε».

«Δεν ξυρίστηκες». «Μα κύριε --»

«Όχι, μην μου πεις πόσες φορές
κόπηκες το πρωί.

Σου λέω ότι δεν ξυρίστηκες».

«Καμιά δικαιολογία, κύριε».
«Μπράβο μικρέ, μαθαίνεις γρήγορα».

Αλλά δεν φαντάζεστε τι μπορείτε
να κάνετε με αυτούς

μόλις τους εισάγετε σ' αυτήν τη δομή.

Σε 18 εβδομάδες, έχουν μια δεξιότητα.
Είναι ώριμοι.

Και ξέρετε, αρχίζουν τελικά να εκτιμούν
τον λοχία εκπαιδευτή

και ποτέ δεν τον ξεχνάνε.

Τελικά τον σέβονται.

Χρειαζόμαστε περισσότερη τέτοια δομή και σεβασμό

στις ζωές των παιδιών μας.

Περνάω πολύ καιρό με ομάδες νέων,

έτσι λέω στον κόσμο: «Πότε ξεκινάει
η διαδικασία της μόρφωσης;»

Λέμε συνέχεια: «Ας φτιάξουμε τα σχολεία.

Ας βοηθήσουμε περισσότερο τους καθηγητές μας.
Ας βάλουμε περισσότερους υπολογιστές.

Ας τα συνδέσουμε όλα με το διαδίκτυο».

Αυτή δεν είναι ολόκληρη η απάντηση.
Είναι μέρος της.

Όμως η αληθινή απάντηση ξεκινάει
όταν φέρνουμε το παιδί στο σχολείο

με τη δομή στην καρδιά και την ψυχή
του παιδιού εξαρχής.

Πότε ξεκινάει η διαδικασία της μόρφωσης;
Μήπως στην πρώτη τάξη;

Όχι, όχι, ξεκινά την πρώτη φορά

που ένα παιδί στην αγκαλιά της μάνας του

κοιτάει τη μητέρα του

και λέει: «Α, αυτή πρέπει να είναι η μητέρα μου.

Είναι αυτή που με ταΐζει.

Ναι, όταν δεν αισθάνομαι πολύ καλά,

αυτή με φροντίζει.

Θα μάθω τη δική της γλώσσα».

Εκείνη τη στιγμή αποκλείουν όλες τις άλλες γλώσσες

που θα μπορούσαν να μάθουν σ' αυτή την ηλικία,

αλλά στους τρεις μήνες, αυτή είναι μοναδική.

Αν το κάνει αυτό το άτομο, είτε είναι η μητέρα

ή η γιαγιά, όποιος το κάνει,

τότε ξεκινάει η διαδικασία της μόρφωσης.

Τότε ξεκινάει η γλώσσα.

Τότε αρχίζει η αγάπη. Τότε αρχίζει η δομή.

Τότε αρχίζουμε να εντυπώνουμε στο παιδί

ότι «είσαι ξεχωριστό,

είσαι διαφορετικό από κάθε άλλο παιδί στον κόσμο.

Και θα σου διαβάσουμε».

Ένα παιδί που δεν του έχουν διαβάσει

θα διατρέξει κίνδυνο όταν πάει σχολείο.

Ένα παιδί που δεν ξέρει τα χρώματα

ή δεν ξέρει να πει την ώρα,
δεν ξέρει να δέσει κορδόνια,

δεν ξέρει να τα κάνει όλα αυτά

και δεν ξέρει να κάνει κάτι

που ως λέξη μου είχε εντυπωθεί όταν ήμουν παιδί: προσοχή.

Πρόσεξε πώς φέρεσαι! Πρόσεξε τους μεγαλύτερους! Πρόσεξε τι λες!

Έτσι μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά.

Βλέπω και τα δικά μου εγγόνια

τα οποία, προς μεγάλη απελπισία των παιδιών μου,

κάνουν ακριβώς ό,τι έκαναν οι γονείς τους. Ξέρετε γιατί; Τους εντυπώνουν χαρακτηριστικά τους.

Αυτό πρέπει να κάνετε για να προετοιμάσετε
τα παιδιά για την εκπαίδευση και το σχολείο.

Προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη

να μεταφέρω το μήνυμα

πως χρειαζόμαστε το προνήπιο, χρειαζόμαστε
το πρόγραμμα Head Start,

χρειαζόμαστε την προγεννητική φροντίδα.

Η διαδικασία της μόρφωσης ξεκινά ακόμα
και πριν τη γέννηση του παιδιού

και αν δεν το κάνετε αυτό, θα έχετε προβλήματα.

Υπάρχουν προβλήματα σε τόσες
από τις κοινότητές μας

και τόσα σχολεία όπου τα παιδιά έρχονται

στην πρώτη τάξη και τα μάτια τους βγάζουν σπίθες,

έχουν το μικρό τους σακίδιο και είναι έτοιμα να ξεκινήσουν

και τότε συνειδητοποιούν ότι δεν είναι
σαν τα άλλα πρωτάκια

που ξέρουν βιβλία, τους έχουν διαβάσει,
μπορούν να γράψουν το αλφάβητο.

Και στην τρίτη τάξη, τα παιδιά που δεν είχαν

αυτή τη δομή και την προσοχή στην αρχή

καταλαβαίνουν πως έμειναν πίσω, και τι κάνουν;

Φέρονται αντιδραστικά και κάνοντας αυτό,
μπαίνουν στο δρόμο

για τη φυλακή ή για να εγκαταλείψουν
πρόωρα το σχολείο.

Είναι προβλέψιμο.

Αν δεν είσαι στο σωστό επίπεδο ανάγνωσης
στην τρίτη τάξη,

είσαι υποψήφιος για φυλάκιση στα 18,

και έχουμε το υψηλότερο ποσοστό φυλάκισης

επειδή δεν δίνουμε στα παιδιά μας
το σωστό ξεκίνημα στη ζωή.

Το τελευταίο κεφάλαιο στο βιβλίο μου ονομάζεται

«Το δώρο μιας καλής αρχής».

Το δώρο μιας καλής αρχής. Κάθε παιδί
θα έπρεπε να έχει μια καλή αρχή στη ζωή.

Είμαι προνομιούχος που είχα αυτό το καλό ξεκίνημα.

Δεν ήμουν καλός μαθητής.

Φοιτούσα σε δημόσιο σχολείο στη Νέα Υόρκη

και δεν τα πήγαινα καθόλου καλά.

Έχω ολόκληρο τον φάκελό μου από την Επιτροπή Εκπαίδευσης της Νέας Υόρκης

από το νηπιαγωγείο ως και το κολέγιο.

Τον χρειάστηκα όταν έγραφα το πρώτο μου βιβλίο.

Ήθελα να δω αν θυμόμουν σωστά,

και, μα την πίστη μου, σωστά θυμόμουν.
(Γέλια)

Σε όλα Γ.

Τελικά τελείωσα το λύκειο,

μπήκα στο Σίτυ Κόλετζ της Νέας Υόρκης

με μέσο όρο 78,3, με τον οποίο
δεν θα έπρεπε να με έχουν δεχθεί

και ξεκίνησα στη μηχανική

και αυτό κράτησε μόνο έξι μήνες.
(Γέλια)

Έπειτα μπήκα στη γεωλογία, αυτό ήταν πιο εύκολο.

Και τότε βρήκα το ROTC.
(Σώμα Εκπαίδευσης Έφεδρων Αξιωματικών)

Βρήκα κάτι που έκανα καλά και που το αγαπούσα

και βρήκα μια ομάδα νεαρών σαν εμένα
που αισθάνονταν το ίδιο.

Έτσι ολόκληρη η ζωή μου τότε ήταν αφιερωμένη
στο ROTC και τον στρατό.

Και λέω στα παιδιά παντού, καθώς μεγαλώνετε

και αυτή η δομή διαμορφώνεται μέσα σας,

να ψάχνετε πάντα αυτό που μπορείτε
να κάνετε καλά και που αγαπάτε να το κάνετε

και όταν τα βρείτε αυτά τα δύο στοιχεία μαζί,
τότε είστε έτοιμοι.

Αυτό συμβαίνει. Και αυτό ακριβώς είχα βρει.

Οι αρχές στο CCNY είχαν αρχίσει να κουράζονται
με την παρουσία μου.

Ήμουν πλέον εκεί τέσσερα χρόνια
και πλησίαζα τα πέντε

και οι βαθμοί μου δεν ήταν ιδιαίτερα καλοί

και είχα κατά καιρούς προβλήματα με τη διοίκηση.

Έτσι είπαν: «Μα πηγαίνει τόσο καλά στο ROTC.

Δες, σ' αυτό έχει παντού Α, αλλά πουθενά αλλού».

Έτσι είπαν: «Ας πάρουμε τους βαθμούς του
στο ROTC

και ας τους βάλουμε στο συνολικό του μέσο όρο
να δούμε τι θα γίνει».

Το έκαναν και έτσι έφτασα στο 2,0/4,0
(Γέλια)

Ναι.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)

Είπαν: «Φτάνει για κυβερνητικές εργασίες.

Δώστε τον στον στρατό. Δεν θα τον ξαναδούμε.
Δεν θα τον ξαναδούμε».

Έτσι μ' έστειλαν στον στρατό

και ιδού, πολλά χρόνια αργότερα,

θεωρούμαι ένας από τους σημαντικότερους
αποφοίτους του CCNY. (Γέλια)

Οπότε λέω σε όλους τους νέους,

το θέμα δεν είναι που ξεκινάς τη ζωή,
είναι το τι κάνεις με τη ζωή

που καθορίζει που θα καταλήξεις στη ζωή σου

και είστε ευλογημένοι που ζείτε σε μια χώρα που,

ανεξάρτητα από που ξεκινάς, έχεις ευκαιρίες

εφόσον πιστεύεις στον εαυτό σου,

πιστεύεις στην κοινωνία και τη χώρα

και πιστεύεις ότι μπορείς να αυτοβελτιωθείς

και να αποκτήσεις γνώσεις καθώς προχωράς.

Αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας.

Αλλά ξεκινά με το δώρο μιας καλής αρχής.

Αν δεν δώσουμε αυτό το δώρο σε καθένα
από τα παιδιά μας,

αν δεν επενδύσουμε στη μικρότερη ηλικία,

θα έχουμε δυσκολίες.

Γι' αυτό έχουμε ποσοστό εγκατάλειψης του σχολείου ύψους περίπου 25% γενικότερα

και σχεδόν 50% του πληθυσμού των μειονοτήτων

που ζουν σε περιοχές χαμηλού εισοδήματος,

διότι δεν έχουν το δώρο μιας καλής αρχής.

Αυτό το δώρο για μένα δεν ήταν το να έχω
μια καλή οικογένεια,

μια ωραία οικογένεια,
αλλά το ότι η οικογένεια αυτή μου έλεγε:

«Για άκου, ήρθαμε σ' αυτήν τη χώρα
με βάρκες που κουβαλούσαν μπανάνες

το 1920 και το 1924.

Δουλέψαμε σαν τα σκυλιά
στη βιομηχανία ενδυμάτων κάθε μέρα.

Δεν το κάνουμε για να μπορείς εσύ
να χώσεις πράγματα στο ρουθούνι σου

ή να έχεις μπλεξίματα. Και μην σκεφτείς καν
να εγκαταλείψεις το σχολείο».

Αν γυρνούσα ποτέ σπίτι και έλεγα
σ' αυτούς τους μετανάστες

πως: «Ξέρετε, βαρέθηκα το σχολείο
και γι'αυτό το παρατάω»,

θα έλεγαν: «Εμείς σε παρατάμε.
Θα κάνουμε άλλο παιδί».

(Γέλια)

Είχαν προσδοκίες για όλα τα ξαδέλφια

και την ευρύτερη οικογένεια μεταναστών
που έμενε στο Νότιο Μπρονξ,

αλλά για εμάς είχαν
κάτι παραπάνω από προσδοκίες.

Έχωσαν μέσα στις καρδιές μας σαν μαχαίρι

μια αίσθηση ντροπής:
«Μην ντροπιάσεις αυτήν την οικογένεια».

Κάποιες φορές είχα μπελάδες

και οι γονείς μου γυρνούσαν σπίτι

και εγώ ήμουν στο δωμάτιό μου
περιμένοντας αυτό που θα συνέβαινε

και καθόμουν και μονολογούσα: «Λοιπόν, κοίτα,

πάρε τη ζώνη και χτύπα με, αλλά μην μου ξαναπείς να “μην ντροπιάζω την οικογένεια”».

Με διέλυε όταν μου το έκανε αυτό η μητέρα μου.

Έπειτα είχα ένα εκτεταμένο κοινωνικό δίκτυο.

Τα παιδιά χρειάζονται ένα δίκτυο.
Έχουν ανάγκη να μετέχουν σε μια φυλή,

μια οικογένεια, μια κοινότητα.

Στην περίπτωσή μου ήταν οι θείες που έμεναν
στις εργατικές κατοικίες.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είστε από τη Νέα Υόρκη,

αλλά υπήρχαν εκείνες οι εργατικές κατοικίες

και εκείνες οι γυναίκες κρέμονταν πάντα έξω
από ένα παράθυρο,

ακουμπώντας σ' ένα μαξιλάρι.

Ποτέ δεν έφευγαν.
(Γέλια)

Εγώ μεγάλωσα περπατώντας εκείνους τους δρόμους

και αυτές ήταν πάντα εκεί.

Ποτέ δεν πήγαιναν στο μπάνιο. Ποτέ δεν μαγείρευαν.
(Γέλια)

Ποτέ δεν έκαναν τίποτα.

Όμως μας κρατούσαν στο παιχνίδι.

Μας κρατούσαν στο παιχνίδι.

Δεν τις ενδιέφερε

αν θα γινόσουν γιατρός ή δικηγόρος ή στρατηγός,

και ποτέ δεν περίμεναν να έχουν στρατηγούς
στην οικογένεια,

εφόσον σπούδαζες και έπειτα έβρισκες δουλειά.

«Μην μας λέτε για αυτοπραγμάτωση και άλλα τέτοια.

Βρείτε δουλειά και φύγετε από το σπίτι.

Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο.

Τότε μπορείτε να μας στηρίζετε οικονομικά.
Αυτός είναι ο ρόλος σας παιδιά».

Άρα είναι απαραίτητο να επανεισάγουμε
κάπως αυτή την κουλτούρα

στις οικογένειές μας, σ' όλες τις οικογένειες.

Είναι τόσο σημαντικό ώστε όλοι εσείς εδώ σήμερα

που είστε άνθρωποι επιτυχημένοι

και είμαι σίγουρος ότι έχετε υπέροχες οικογένειες
και παιδιά και εγγόνια

δεν είστε αρκετοί. Πρέπει να κοιτάξετε προς τα έξω

και να βρείτε παιδιά σαν τον κύριο Κρουζ

που μπορούν να τα καταφέρουν
αν τους δώσετε τη δομή,

αν τους βοηθήσετε, αν γίνετε μέντοράς τους,

αν επενδύσετε σε κέντρα νεότητας,

αν συνεργαστείτε με το σχολικό σας σύστημα,

αν εξασφαλίσετε ότι είναι το καλύτερο
σχολικό σύστημα,

και όχι απλά στο σχολείο του παιδιού σας,
αλλά και στο σχολείο πέρα, στο Χάρλεμ,

όχι μόνο στα Μοντεσσοριανά σχολεία
στη Δυτική Όχθη.

Όλοι μας πρέπει να δεσμευόμαστε για κάτι τέτοιο.

Δεν επενδύουμε απλά στα παιδιά.

Επενδύουμε στο μέλλον μας.

Θα είμαστε μια χώρα πλειοψηφίας-μειονοτήτων

για άλλη μια γενιά.

Εκείνοι που τώρα αποκαλούμε μειονότητες
θα είναι η πλειοψηφία.

Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι είναι έτοιμοι
να γίνουν η πλειοψηφία.

Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι είναι έτοιμοι
να γίνουν οι ηγέτες

της σπουδαίας χώρας μας,

μιας χώρας που είναι μοναδική,

μιας χώρας που με εκπλήσσει καθημερινά,

μιας χώρας που αγαπά τις φιλονικίες.
Συνέχεια καβγαδίζουμε μεταξύ μας.

Έτσι πρέπει να λειτουργεί το σύστημα.

Είναι μια χώρα τόσων αντιθέσεων, αλλά είναι
ένα έθνος των εθνών.

Αγγίζουμε κάθε έθνος. Κάθε έθνος μας αγγίζει.

Είμαστε ένα έθνος μεταναστών.

Γι' αυτό χρειαζόμαστε ορθή μεταναστευτική πολιτική.

Είναι γελοίο να μην έχουμε μια ορθή
μεταναστευτική πολιτική

για να δεχτούμε εκείνους που θέλουν να έρθουν εδώ
και να γίνουν μέρος αυτού του σπουδαίου έθνους

ή που μπορούν να φύγουν πίσω
στην πατρίδα τους με εκπαίδευση τέτοια

ώστε να βοηθήσουν τους δικούς τους
να ξεπεράσουν τη φτώχεια.

Μια από τις ιστορίες που λατρεύω
να διηγούμαι αφορά στη χαρά μου

να πηγαίνω στη Νέα Υόρκη όπου μεγάλωσα

και να περπατάω στη Λεωφόρο Παρκ
μια υπέροχη μέρα

και να θαυμάζω τα πάντα και να βλέπω
να περνάνε άνθρωποι

από όλο τον κόσμο.

Όμως αυτό που πάντα κάνω είναι να σταματήσω
σε μια από τις γωνίες

και να αγοράσω ένα χοτ-ντογκ
από τον μετανάστη πλανόδιο.

Πρέπει να φάω οπωσδήποτε «βρώμικο».
(Γέλια)

Άσχετα από που είμαι ή τι έχω να κάνω,

αυτό το κάνω πάντα.

Το έκανα ακόμα και ως Υπουργός Εξωτερικών.

Έβγαινα από τη σουίτα μου στο Γουόλντορφ Αστόρια,

-- (Γέλια) --

περπατούσα στο δρόμο και έφτανα στη 55η Οδό

ψάχνοντας τον μετανάστη πλανόδιο
με το καρότσι του.

Εκείνες τις μέρες, είχα γύρω μου
πέντε σωματοφύλακες

και στο πλάι με συνόδευαν ταυτόχρονα
τρία περιπολικά της Νέας Υόρκης

για να σιγουρευτούν ότι δεν θα με φάει κανείς καθώς περπατούσα στη Λεωφόρο Παρκ. (Γέλια)

Ζητούσα λοιπόν ένα χοτ-ντογκ από τον τύπο

κι αυτός άρχιζε να το ετοιμάζει, και τότε
έβλεπε τριγύρω του

τους σωματοφύλακες και τα περιπολικά --

«Έχω πράσινη κάρτα! Έχω πράσινη κάρτα!»
(Γέλια)

«Εντάξει, εντάξει».

Αλλά τώρα είμαι μόνος μου.

Δεν έχω σωματοφύλακες, δεν έχω περιπολικά.
Δεν έχω τίποτα.

Αλλά πρέπει να πάρω ένα χοτ-ντογκ.

Το έκανα μόλις την προηγούμενη βδομάδα.
Ήταν βράδυ Τρίτης

στο Κολόμπους Σερκλ.

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται πολύ συχνά.

Πηγαίνω και ζητάω ένα χοτ-ντογκ

και ο τύπος το ετοιμάζει, και καθώς τελειώνει

λέει: «Σας ξέρω εσάς. Σας βλέπω στην τηλεόραση.

Ναι, είστε ο Στρατηγός Πάουελ».

«Ναι, ναι». «Ω...»

Του δίνω τα χρήματα.

«Όχι, Στρατηγέ. Δεν γίνεται να με πληρώσετε.
Έχω ήδη πληρωθεί.

Η Αμερική μ' έχει πληρώσει.
Ποτέ δεν ξεχνάω από που προέρχομαι.

Αλλά τώρα είμαι Αμερικανός.
Σας ευχαριστώ, κύριε».

Δέχομαι τη γενναιοδωρία,
συνεχίζω τον δρόμο μου

και συνειδητοποιώ, Θεέ μου,

είναι η ίδια χώρα που δέχτηκε με αυτό τον τρόπο
τους γονείς μου πριν 90 χρόνια.

Έτσι είμαστε ακόμα αυτή η μεγαλειώδης χώρα,

αλλά τροφοδοτούμαστε
από νέους ανθρώπους που έρχονται

από κάθε χώρα του κόσμου

και είναι η υποχρέωσή μας
ως συμβαλλόμενοι πολίτες

της υπέροχης αυτής χώρας μας

να διασφαλίσουμε πως κανένα παιδί
δεν θα μείνει πίσω.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)