Raghava KK: Jaki masz 200-letni plan?

Może masz plan pięcioletni, ale czy masz 200-letni? Artysta Raghava KK opisuje drogę do stworzenia własnej spuścizny, tego jak będzie pamiętany za 200 lat i... zachęca nas do tego samego.

75 lat temu

mój, wtedy jeszcze młody, dziadek

wszedł do namiotu,

w którym było kino wyglądające jak to.

w którym było kino wyglądające jak to.

I rozpaczliwie się zakochał

w kobiecie

ze srebrnego ekranu: Mae West

gwieździe lat 30.

Nie mógł o niej zapomnieć.

Kiedy wiele lat później

urodziła mu się córka,

chciał ją nazwać Mae West.

Ale wyobraźcie sobie hinduskę

o imieniu Mae West.

Nie było mowy.

Kiedy urodził się mój bliźniak Kaesava

postanowił pomajstrować

przy zapisie imienia Kesava.

Jeśli Mae West pisze się M-A-E,

dlaczego Keshava nie zapisać K-A-E?

Zmienił pisownię imienia.

Kaesavie niedawno urodził

się chłopiec, Rehan.

Zdecydował zapisać imię przez A-E, Raehan.

Zdecydował zapisać imię przez A-E, Raehan.

Mój dziadek zmarł

dawno temu, gdy byłem

mały, lecz jego miłość

do Mae West przetrwała

w pisowni, w DNA jego potomków.

To jest dopiero spuścizna! (Śmieje się)

My sami, z żoną mamy własny

My sami, z żoną mamy własny

szalony spadkowy projekt.

Co parę lat wspólnie

się sprzeczamy i kłócimy,

by stworzyć nasz własny

plan 200-letni.

Znajomi myślą, że oszaleliśmy.

Rodzice, że nam odbiło.

Oboje pochodzimy z rodzin,

które na prawdę szanują skromność i mądrość,

które na prawdę szanują skromność i mądrość,

jednak oboje lubimy

stawki większe niż życie.

Wierzę w pomysł

Raja Jogi: Bądź ziomem,

nim staniesz się ascetykiem.

To ja jako gwiazda rocka, choćby we własnym domu.

To ja jako gwiazda rocka, choćby we własnym domu.

Nieźle co?

Kiedy Netra i ja zdecydowaliśmy

10 lat temu stworzyć pierwszy plan,

10 lat temu stworzyć pierwszy plan,

chcieliśmy by skupiał się

na dalekiej przyszłości.

Co znaczy dalekiej?

Obliczyliśmy, że 200 lat to granica

naszego wpływu na świat.

naszego wpływu na świat.

Nikt, kogo spotkam w życiu

nie będzie żył ponad te 200 lat.

Stwierdziliśmy,

że to idealna granica dla naszego planu

że to idealna granica dla naszego planu

i puściliśmy wodze wyobraźni.

Nigdy nie myślałem o dziedzictwie.

Jestem artystą. Nie myślałem,

co po sobie zostawię,

dopóki nie zrobiłem rysunku o 11 września.

Miałem przez to wiele problemów.

Byłem zmartwiony.

Coś co miało być rysunkiem tygodnia,

Coś co miało być rysunkiem tygodnia,

zostało na dłużej.

Obecnie zajmuję się tworzeniem sztuki,

która przetrwa dłużej niż ja sam.

która przetrwa dłużej niż ja sam.

Zastanawiam się,
co chciałbym tymi obrazami wyrazić.

Zastanawiam się,
co chciałbym tymi obrazami wyrazić.

Rysunek o 11 września

zmartwił mnie do tego stopnia,
że zdecydowałem już więcej nie rysować.

zmartwił mnie do tego stopnia,
że zdecydowałem już więcej nie rysować.

Nie chciałem więcej
publicznie komentować rzeczywistości.

Nie chciałem więcej
publicznie komentować rzeczywistości.

Nadal oczywiście tworzyłem dzieła szczere i żywe,

Nadal oczywiście tworzyłem dzieła szczere i żywe,

bo zapomniałem

jak ludzie reagowali na moją pracę.

Czasem zapomnienie może wspomóc nasz idealizm.

Czasem zapomnienie może wspomóc nasz idealizm.

Być może utrata pamięci

jest kluczem do naszego przetrwania jako ludzi.

jest kluczem do naszego przetrwania jako ludzi.

Jedną z najważniejszych części

naszego 200-letniego planu,

to zapomnieć o samych sobie.

to zapomnieć o samych sobie.

Każdy ma tak duży bagaż uczuć

od rodziców,

od społeczeństwa,

od tylu osób. Obawy, niepewność.

Nasz 200-letni plan zawiera spis

problemów z dzieciństwa, których trzeba się pozbyć.

Każdemu problemowi

przypisujemy datę ważności.

Ostatnią datą, którą zapisałem,

była decyzja pozbycia się strachu

przed moją lewicową, feministyczną

teściową.

Dziś jest ten dzień! (Śmieje się)

Ona patrzy. (Śmiech)

Cały czas podejmuję decyzje o tym,

Cały czas podejmuję decyzje o tym,

jak chcę siebie pamiętać.

To najważniejsze decyzje,

które podejmuję.

To właśnie wyrażają moje obrazy.

To właśnie wyrażają moje obrazy.

Jak moi znajomi, mogę robić to samo

na Facebooku, Pineintereście,

Twitterze, Flickrze, YouTubie.

Znam je wszystkie.

Zacząłem składować zasoby własnej pamięci

w świecie cyfrowym.

Lecz wiąże się to z pewnym problemem.

Lecz wiąże się to z pewnym problemem.

Łatwo jest uczynić z technologii metaforę pamięci,

Łatwo jest uczynić z technologii metaforę pamięci,

jednak nasze umysły,

w przeciwieństwie do technologii

nie są bez wad.

Pamiętamy tylko to,

co chcemy. Przynajmniej ja.

Nasze umysły to tendencyjni kuratorzy

Nasze umysły to tendencyjni kuratorzy

naszej pamięci.

Jeśli technologia nie jest metaforą pamięci, to co?

Jeśli technologia nie jest metaforą pamięci, to co?

Netra i ja używamy technologii

w 200-letnim planie jako

opiekuna naszego cyfrowego spadku.

Oto zdjęcie mojej mamy,

niedawno założyła konto na Facebooku.

Wiecie, do czego zmierzam.

Wspierałem ją,

dopóki to zdjęcie pojawiło się

na moim Facebooku. (Śmiech)

Najpierw się odtagowałem,

a potem zadzwoniłem do mamy.

"Mamo, nigdy więcej nie umieścisz

"Mamo, nigdy więcej nie umieścisz

mojego zdjęcia w bikini".

Odpowiedziała: "Czemu?

Wyglądzasz tak słodko".

"Nic nie rozumiesz".

Być może jesteśmy pierwszym pokoleniem,

które rozumie koncept

cyfrowego kształtowania samych siebie.

Może jesteśmy pierwszymi,

którzy świadomie rejestrują swoje życie.

Czy akceptujemy ideę dziedzictwa czy nie,

Czy akceptujemy ideę dziedzictwa czy nie,

cały czas zostawiamy po sobie

cyfrowe ślady.

Wraz z Netrą, w ramach 200-letniego planu

chcieliśmy ukształtować to cyfrowe dziedzictwo.

chcieliśmy ukształtować to cyfrowe dziedzictwo.

Nie tylko cyfrowe.

Chcemy ukształtować dziedzictwo przeszłości

Chcemy ukształtować dziedzictwo przeszłości

i przyszłości.

Jak?

Myśląc o przyszłości
nie widzę siebie przemieszczającego się w czasie.

Myśląc o przyszłości
nie widzę siebie przemieszczającego się w czasie.

Widzę jak czas

cofa się w moim kierunku.

Wyobrażam sobie, jak zbliża się moja przyszłość.

Wyobrażam sobie, jak zbliża się moja przyszłość.

Mogę odrzucić to, czego nie chcę

i wybrać to, co chcę.

To jak gra video.

I gram w nią już znacznie lepiej.

Nawet kiedy maluję,

wyobrażam sobie siebie samego

poza obrazem,

tak, jakby już istniał

i ktoś na niego patrzył.

Widzę, czy ich porusza.

Widzę, czy ich porusza.

Czy czują go sercem,

czy tylko głową?

Pomaga mi to malować.

Kiedy przygotowuję wystawę,

myślę, co ludzie powinni z niej wynieść.

myślę, co ludzie powinni z niej wynieść.

Kiedy miałem 19 lat

chciałem zorganizować pierwszą wystawę

i chciałem by wiedział o tym

cały świat.

Nie znałem wtedy TEDa.

Zamknąłem oczy i zacząłem marzyć.

Zamknąłem oczy i zacząłem marzyć.

Widziałem wchodzących ludzi,

pięknych, ładnie ubranych,

moje obrazy w świetle.

W tej wizualizacji zobaczyłem też

bardzo znaną aktorkę otwierającą tę wystawę,

bardzo znaną aktorkę otwierającą tę wystawę,

wspierającą mnie.

Gdy się ocknąłem pomyślałem,

"Kto to był?"

Nie wiedziałem

czy to Shabana Azmi czy Rekha,

znane indyjskie aktorki,

jak dwie Meryl Streep Indii.

Następnego ranka,

napisałem do obu listy,

Shabana Azmi odpowiedziała,

przyjechała

i otworzyła moją pierwszą wystawę 12 lat temu.

Dało to niezłego kopa mojej karierze.

Dało to niezłego kopa mojej karierze.

Rozumiejąc czas w ten sposób,

możemy kształtować

nie tylko przyszłość, ale też przeszłość.

To zdjęcie mojej rodziny.

To moja żona Netra.

Współtwórczyni mojego 200-letniego planu.

Współtwórczyni mojego 200-letniego planu.

Jest nauczycielką historii w liceum.

Kocham Netrę.

Ale nie cierpię historii.

Mówię: "Kochanie, żyjesz przeszłością,

kiedy ja buduję przyszłość.

Kiedy skończę, możesz się o niej uczyć".

Kiedy skończę, możesz się o niej uczyć".

(Śmiech)

Uśmiechnęła się pobłażliwie

i za karę powiedziała:

"Mam jutro lekcję

o historii Indii.

Przyjdziesz i cię ocenię".

Pomyślałem: "O matko".

Ale poszedłem.

Zaczęła rozdając uczniom

dokumenty źródłowe z Indii,
Pakistanu i Wielkiej Brytanii.

dokumenty źródłowe z Indii,
Pakistanu i Wielkiej Brytanii.

Pomyślałem: Nieźle.

Następnie poprosiła uczniów,

by oddzielili fakty od uprzedzeń.

Znów się zdumiałem.

Powiedziała: "Wybierzcie

fakty i uprzedzenia, i stwórzcie

własną historię godności".

własną historię godności".

Historia narzędziem wyobraźni?

Zainspirowało mnie to.

Stworzyłem własną wersję historii Indii.

Stworzyłem własną wersję historii Indii.

Zawarłem w niej opowieści mojej babci.

Zawarłem w niej opowieści mojej babci.

Pracowała w centrali telefonicznej

Pracowała w centrali telefonicznej

i słyszała rozmowy

między Nehru i Edwiną Mountbatten.

Słyszała wiele rzeczy,

których słyszeć nie powinna.

których słyszeć nie powinna.

Ale zawrę to,

to moja wersja historii Indii.

I skoro tak, pomyślałem, że może

I skoro tak, pomyślałem, że może

podstawowym zadaniem naszych umysłów

podstawowym zadaniem naszych umysłów

jest dbać o naszą godność.

Niechby Facebook na to wpadł!

Niechby Facebook na to wpadł!

Netra i ja nie tworzymy

200-letniego planu dla kogoś innego,
by wprowadził go w życie za 150 lat.

200-letniego planu dla kogoś innego,
by wprowadził go w życie za 150 lat.

Wyobraźcie sobie dostać paczkę z przeszłości

Wyobraźcie sobie dostać paczkę z przeszłości

z wiadomością,

że macie spędzić nad czymś resztę życia. Nie.

że macie spędzić nad czymś resztę życia. Nie.

Piszemy to tylko po to,

by zyskać odpowiednie nastawienie.

Myślałem kiedyś, że wykształcenie

to najważniejsze narzędzie

pozwalające zostawić znaczącą spuściznę.

pozwalające zostawić znaczącą spuściznę.

Wykształcenie

uczy nas kim jesteśmy,

pozwala nam się umiejscowić w historii

pozwala nam się umiejscowić w historii

i w świecie.

Nauczyłem się, że dzięki kreatywności
mogę stać się kimś więcej

Nauczyłem się, że dzięki kreatywności
mogę stać się kimś więcej

niż dzięki samemu wykształceniu.

Wydaje mi się, że kreatywność jest

Wydaje mi się, że kreatywność jest

naszym najważniejszym narzędziem.

Stwórzmy siebie sami,

i decydujmy o własnej przyszłości.

Stawiam ... dziękuję.

Stawiam siebie w roli barda,

moja przeszłość i przyszłość to tylko opowieści

moja przeszłość i przyszłość to tylko opowieści

czekające by je opowiedzieć.

Mam nadzieję, że każdy z was napisze

Mam nadzieję, że każdy z was napisze

i podzieli się swoim własnym

200-letnim planem.

Bardzo dziękuję.

Shukran!
(Brawa)