Κάντι Τσάνγκ: Πριν πεθάνω, θέλω να...

Στην γειτονιά της στη Νέα Ορλεάνη, η καλλιτέχνης και φίλη του TED, Κάντι Τσάνγκ μετέτρεψε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι σε έναν τεράστιο μαυροπίνακα ζητώντας να συμπληρωθεί η παρακάτω φράση: ΄Πριν πεθάνω θέλω να___΄ Οι απαντήσεις των γειτόνων της -απρόβλεπτες, οξείες, αστείες-έγιναν ένας απρόβλεπτος καθρέφτης για την κοινωνία. (Ποια θα ήταν η απάντησή σας;)

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι γύρω μας

μπορούν να μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε την ζωή μας.

Δεν βρισκόμαστε με τον κάθε γείτονα μας,

έτσι πολύ σοφία δεν μεταδίδεται,

αν και μοιραζόμαστε τους ίδιους δημόσιους χώρους.

Έτσι τα τελευταία χρόνια, έψαξα τρόπους να μοιραστώ περισσότερα

με τους γείτονες μου στους δημόσιους χώρους,

χρησιμοποιώντας απλά υλικά όπως αυτοκόλλητα, στένσιλ και κιμωλίες.

Και τα έργα αυτά προήλθαν από ερωτήσεις που είχα, όπως,

πόσο πληρώνουν οι γείτονες μου για τα διαμερίσματα τους;

(Γέλια) Πως μπορούμε να δανειστούμε και να δανείσουμε περισσότερα πράγματα

χωρίς να χτυπάμε ο ένας την πόρτα του άλλου σε ακατάλληλες στιγμές;

Πως θα μπορούμε να μοιραστούμε περισσότερες από τις αναμνήσεις μας

από τα εγκαταλελειμμένα κτίρια μας,

και να αποκτήσουμε καλύτερη αντίληψη του περιβάλλοντα χώρου μας;

Και πως θα μπορούσαμε να μοιραστούμε περισσότερο την ελπίδα μας

για την πλήρωση των κενών καταστημάτων, έτσι ώστε οι κοινότητες μας

να αντικατοπτρίζουν τις σημερινές ανάγκες και τα σημερινά όνειρα μας;

Τώρα, μένω στην Νέα Ορλεάνη,

και είμαι ερωτευμένη μαζί της..

Η ψυχή μου είναι πάντα γαλήνια από τις γιγαντιαίες, ολοζώντανες, βελανιδιές,

τους λάτρεις της σκιάς, μεθυσμένους και ονειροπόλους

για εκατοντάδες χρόνια και εμπιστεύομαι μια πόλη

που πάντα αφήνει χώρο για μουσική. (Γέλια)

Αισθάνομαι ότι κάθε φορά που κάποιος φτερνίζεται,

στη Νέα Ορλεάνη γίνεται παρέλαση. (Γέλια)

Η πόλη διαθέτει ένα μέρος από την πιο όμορφη αρχιτεκτονική

στο κόσμο, αλλά παράλληλα έχει και ένα από τα υψηλότερα ποσοστά

εγκαταλελειμμένων ιδιοκτησιών στην Αμερική.

Μένω κοντά σε αυτό το σπίτι και σκεφτόμουνα πως θα μπορούσα

να το μετατρέψω σ' ένα καλύτερο χώρο για την γειτονιά μου

και επίσης σκέφτηκα κάτι

που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα.

Το 2009, έχασα κάποιον που αγαπούσα πάρα πολύ.

Το όνομα της ήταν Τζόαν και ήταν σαν μητέρα για εμένα,

και ο θάνατος της ήταν ξαφνικός και απρόσμενος.

Και σκέφτηκα πολύ για το θάνατο,

και

αυτό με έκανε να νιώσω βαθιά ευγνωμοσύνη για τον χρόνο που μου είχε δωθεί,

και

με έκανε να δω με διάυγεια ποια πράγματα έχουν σημασία,

στη ζωή μου τώρα.

Αλλά αγωνίζομαι να διατηρήσω αυτή την προοπτική στην καθημερινή μου ζωή.

Αισθάνομαι ότι είναι εύκολο να μπλεχτείς στη καθημερινή ρουτίνα,

και να ξεχάσεις τι πραγματικά έχει σημασία για 'σένα.

Έτσι με τη βοήθεια παλιών και νεότερων φίλων,

μετέτρεψα αυτή τη πλευρά του εγκαταλελειμμένου κτιρίου

σε ένα γιγαντιαίο μαυροπίνακα και την γέμισα

με την ημιτελή πρόταση:

'Πριν πεθάνω, θέλω...'

Έτσι όποιοι περνούσαν από εκεί, μπορούσαν να πάρουν ένα κομμάτι κιμωλίας,

να προβληματιστούν σχετικά με τη ζωή τους, και να μοιραστούν τις προσωπικές φιλοδοξίες τους

σε δημόσιο χώρο.

Δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτό το πείραμα,

αλλά από την επόμενη ημέρα, ο τοίχος ήταν εντελώς γεμάτος,

και συνέχιζε να συμπληρώνεται.

Και θα 'θελα να μοιραστώ κάποια πράγματα

που έγραψαν οι άνθρωποι πάνω στον τοίχο.

'Πριν πεθάνω, θέλω να δικαστώ για πειρατεία.' (Γέλια)

'Πριν πεθάνω, θέλω να καβαλήσω τις δύο πλευρές του μεσημβρινού.'

'Πριν πεθάνω, θέλω να τραγουδήσω για εκατομμύρια.'

'Πριν πεθάνω, θέλω να φυτέψω ένα δέντρο.'

'Πριν πεθάνω, θέλω να ζήσω εκτός του συστήματος.'

'Πριν πεθάνω, θέλω να την αγκαλιάσω ακόμα μία φορά.'

'Πριν πεθάνω, θέλω να γίνω, κάποιου, οι ενισχύσεις.'

'Πριν πεθάνω, θέλω να είμαι 100% ο εαυτός μου.'

Έτσι αυτός ο παραμελημένος χώρος έγινε εποικοδομητικός,

και οι ελπίδες και τα όνειρα των ανθρώπων

με έκαναν να γελάσω μέχρι δακρύων,

και με παρηγόρησαν στις δύσκολες στιγμές μου.

Πρόκειται για την αντίληψη ότι δεν είσαι μόνος.

Πρόκειται για την κατανόηση των συνανθρώπων μας

με νέους και διαφωτιστικούς τρόπους.

Πρόκειται για τη δημιουργία περιθώριου για προβληματισμό και περισυλλογή,

και υπενθύμιση του τι πραγματικά αξίζει περισσότερο για εμάς,

καθώς μεγαλώνουμε και αλλάζουμε.

Το δημιούργησα πέρυσι, και άρχισα να δέχομαι

εκατοντάδες μηνύματα από παθιασμένους ανθρώπους

που ήθελαν να δημιουργήσουν έναν τοίχο με την δική τους κοινότητα,

έτσι οι συνάδελφοι μου από το πολιτιστικό κέντρο και εγώ δημιουργήσαμε τα κατάλληλα εργαλεία, και τώρα

τοίχοι έχουν δημιουργηθεί σε πολλές χώρες στο κόσμο,

συμπεριλαμβάνοντας το Καζακστάν, τη Νότια Αφρική,

την Αυστραλία,

την Αργεντινή και άλλες.

Μαζί δείξαμε πόσο ισχυροί μπορεί να γίνουν οι δημόσιοι χώροι μας

αν μας δωθεί η ευκαιρία να έχουμε τον λόγο

και να μοιραζόμαστε περισσότερα μεταξύ μας.

Δύο από τα πολυτιμότερα πράγματα που έχουμε είναι ο χρόνος

και οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.

Στην εποχή μας των αυξημένων περισπασμών,

είναι πιο σημαντικό από ποτέ να βρούμε τρόπους να διατηρήσουμε

την προοπτική μας και να θυμόμαστε ότι η ζωή είναι σύντομη και ευαίσθητη.

Ο θάνατος είναι κάτι για το οποίο συχνά αποθαρρυνόμαστε

να μιλήσουμε ή ακόμα και να σκεφτούμε, αλλά

έχω συνειδητοποιήσει ότι να προετοιμάζεσαι για το θάνατο

είναι ένα από τα πιο ενδυναμωτικά πράγματα που μπορείς να κάνεις.

Σκεπτόμενοι το θάνατο ξεκαθαρίζει η ζωή σας.

Οι χώροι που μοιραζόμαστε μπορούν να αντικατοπτρίζουν καλύτερα αυτό που έχει σημασία για μας

σαν άτομα αλλά και σαν κοινότητα,

και με περισσότερους τρόπους για να μοιραστούμε τις ελπίδες, τους φόβους και τις ιστορίες μας,

οι άνθρωποι γύρω μας, μπορούν όχι μόνο να μας βοηθήσουν

να δημιουργήσουμε καλύτερους χώρους,αλλά μπορούν να μας βοηθήσουν να οδηγηθούμε σε μια καλύτερη ζωή.

Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)

(Χειροκρότημα)