Międzygatunkowy Internet? Koncepcja w trakcie rozważania

Małpy, delfiny i słonie to zwierzęta o dobrze rozwiniętych zdolnościach komunikacyjnych. Czy Internet mógłby się rozwinąć na tyle, by mogły z niego korzystać rozumne gatunki zwierząt? Nowy, rozwijający się pomysł, przedstawiony przez grupę znakomitych myślicieli: badaczki delfinów Diany Reiss, muzyka Petera Gabriela, wizjonera internetu rzeczy Neila Gershenfelda oraz Vinta Cerfa, jednego z założycieli Internetu.

Diana Reiss: Może wam się zdawać,

że patrzycie przez okno
na wesoło bawiącego się delfina.

Ale tak naprawdę patrzycie
przez lustro weneckie,

w którym delfin patrzy na siebie,

kręcąc się dla zabawy.

To delfin, który jest świadomy siebie.

Ma samoświadomość.

To młody osobnik o imieniu Bayley.

Zajmuję się badaniem natury

inteligencji delfinów od przeszło 30 lat.

W jaki sposób badać inteligencję zwierzęcia

tak różnego od nas?

Użyliśmy bardzo prostego
narzędzia badawczego.

Lustra. Uzyskaliśmy
dzięki niemu informacje,

pozwalające zajrzeć w głąb
zwierzęcych umysłów.

Delfiny to nie jedyne
zwierzęta, oprócz ludzi,

które rozpoznają siebie w lustrze.

Dawniej uważaliśmy, że to jedynie
ludzka umiejętność,

ale wiemy już, że małpy człekokształtne,
nasi najbliżsi krewni,

także mają tę zdolność.

Później udowodniliśmy to u delfinów,

a następnie u słoni.

Badaliśmy słonie i delfiny
w moim laboratorium.

Ostatnio udowodniliśmy tę cechę u srok.

Zbadaliśmy już Darwinowski pogląd

o ciągłości ewolucji fizycznej,

czyli ciągły proces rozwoju fizycznego.

Znacznie mniej skupiliśmy się

na rozpoznaniu tej ciągłości
w zdolnościach poznawczych,

emocjach i świadomości
siebie u zwierząt.

Zwierzęta są świadome.

Są pełne emocji, mają wiedzę.

Przez lata powstała masa
badań różnych gatunków,

które dostarczają znakomitych dowodów

na myślenie i świadomość u zwierząt.

Zwierząt, które różnią się
od nas w znacznym stopniu.

Nie jesteśmy sami.

Nie my jedni mamy te umiejętności.

Moim marzeniem jest,

by wraz ze wzrostem wiedzy

o świadomości innych zwierząt

i naszych powiązaniach
z resztą świata zwierzęcego,

ludzie zaczęli je chronić i darzyć
szacunkiem, na jaki zasługują.

ludzie zaczęli je chronić i darzyć
szacunkiem, na jaki zasługują.

To moje życzenie, którym
chciałabym się podzielić.

Mam nadzieję, że zachęcę
was do tego pomysłu.

Wróćmy teraz do delfinów,

bo pracowałam z nimi bardzo blisko

i związałam się z nimi

przez ponad 30 lat.

Są to prawdziwe osobowości.

Nie osoby, ale osobowości,

w każdym rozumieniu tego słowa.

Bardzo różnimy się od delfinów.

Mają zupełnie inną budowę ciała.

Są całkiem inne, żyją w całkowicie
odmiennym środowisku.

Nasze drogi rozdzieliły się
95 milionów lat temu,

podążaliśmy inną ścieżką ewolucji.

Spójrzcie na ich ciało.

Można śmiało powiedzieć,

że są prawdziwymi
istotami nieziemskimi.

Zastawiałam się, jak moglibyśmy
nawiązać z nimi nić porozumienia.

W latach 80. stworzyłam
podwodny panel sterujący.

Był to zrobiony na zamówienie
panel z ekranem dotykowym.

Chciałam dać delfinom
możliwość wyboru i kontroli.

Te zwierzęta mają duże mózgi,
są bardzo rozwinięte społecznie.

Pomyślałam, że jeśli damy im
możliwość wyboru i kontroli,

jeśli będą w stanie uderzyć
w symbol na panelu...

Dodam, że był on połączony
za pomocą światłowodów

Hewlett-Packard
z komputerem Apple II.

Teraz może się to wydawać prehistorią,

ale wtedy byliśmy na takim
poziomie technologicznym.

Delfiny mogły więc uderzyć
w klawisz, symbol,

słyszały w tym momencie gwizd
wygenerowany przez komputer

oraz otrzymywały
przedmiot lub zadanie.

Zobaczcie to krótkie wideo.

Oto Delphi i Pan,
zaraz zobaczycie Delphiego

uderzającego w klawisz.
Słyszy gwizd z komputera. (Gwizd)

i otrzymuje piłkę. Mogą więc
prosić o rzeczy, które chcą.

Warto zaznaczyć, że same
poznawały działanie panelu.

Nie wtrącaliśmy się do tego.

Poznawały urządzenie,
bawiły się nim.

Nauczyły się, w jaki sposób działa.

Szybko zaczęły imitować dźwięki,

które słyszały przy panelu.

Same zaczęły je imitować.

Oprócz tego, zaczęły się uczyć

powiązań pomiędzy symbolami, dźwiękami

a przedmiotami.

To, co widzieliśmy, to
zorganizowana nauka.

Wyobrażam sobie,
co moglibyśmy zrobić

za pomocą nowych technologii.

Jak moglibyśmy stworzyć
nowy kanał komunikacji

z umysłem zwierząt, za pomocą
obecnie dostępnych technologii?

Zastanawiałam się nad tym
i pewnego dnia

zadzwonił do mnie Peter.

Peter Gabriel: Żyję z tworzenia dźwięków.

Jeśli mam dobry dzień,
wychodzi z tego muzyka.

Chciałbym wam opowiedzieć

o najbardziej niesamowitym
tworzeniu muzyki w moim życiu.

Wychowałem się na farmie.
Dorastałem otoczony zwierzętami.

Spoglądałem im w oczy
i zastanawiałem się,

co takiego dzieje się
w ich głowach?

Jako dorosły, kiedy zacząłem czytać

o niesamowitych dokonaniach
Penny Patterson i Koko,

Sue Savage-Rumbaugh
i Kanzi, Panbanishy,

Irene Pepperberg, papudze Alex,

bardzo się zafascynowałem.

Niesamowite było dla mnie to,

że one zdawały się
być bardziej pojętne

w nauce naszego języka

niż my w poznawaniu ich mowy.

Pracuję z muzykami z całego świata,

często nie mówimy w żadnym
wspólnym języku,

ale siadamy przy instrumentach,

i nagle odnajdujemy sposób,
aby się porozumieć i wyrażać emocje.

Zacząłem dzwonić po ludziach,
w końcu dodzwoniłem się

do Sue Savage-Rumbaugh,

która zaprosiła mnie do siebie.

Pojechałem do niej.

Szympansy miały wcześniej
kontakt z perkusją,

zabawkami muzycznymi,
ale nie znały syntezatora.

Na początku robiły to,
co niemowlęta.

Waliły w klawisze pięściami.

Potem, poprzez Sue, poprosiłem,

aby Panbanisha spróbowała
z jednym palcem.

Sue Savage-Rumbaugh: Zagrasz
piosenkę o czesaniu się?

Chcę usłyszeć piosenkę
o czesaniu się.

Zagraj naprawdę cichą
piosenkę o czesaniu się.

PG: Czesanie było
tematem tego kawałka.

(Muzyka)

Ja stoję z tyłu, improwizując.

Tak właśnie zaczęliśmy.

Sue zachęca ją do dalszego grania.

(Muzyka)

Odkrywa nutę, która jej się podoba,

odnajduje oktawę.

Nigdy wcześniej nie grała
na syntezatorze.

Ładna triola.

SSR: Świetnie. To było bardzo ładne.

PG: Dobrze uderzała w klawisze.

(Brawa)

Tej samej nocy zaczęliśmy marzyć,

przyszło nam do głowy,
że najwspanialsze narzędzie,

stworzone przez ludzi to Internet.

Co by było, gdybyśmy w jakiś sposób

odkryli nowy kanał kontaktu,

wzrokowo-słuchowy, który sprawiłby,

że moglibyśmy porozumieć się

ze wspaniałymi, rozumnymi istotami,
z którymi dzielimy planetę.

Sue Savage-Rumbaugh
zapaliła się do tego pomysłu.

Zadzwoniła do przyjaciela,
Steve'a Woodruffa.

Zaczęliśmy zbierać różnych ludzi,

których dokonania były bliskie
temu projektowi lub inspirowały nas.

Tak dotarliśmy do Diany,

a następnie do Neila.

Neil Gershenfeld: Dzięki, Peter.
PG: Dziękuję.

(Brawa)

NG: Peter do mnie zadzwonił.

Zapomniałem się, kiedy
zobaczyłem ten filmik.

Przedstawił mi całą wizję projektu,

nie dla ludzi, ale dla zwierząt.

A potem trafiłem na historię Internetu.

Tak wyglądał Internet
na samym początku istnienia.

Można powiedzieć, że to Internet

dla białego mężczyzny
w średnim wieku.

Głównie dla białego
mężczyzny w średnim wieku

Vint Cerf: (Śmiech)

(Śmiech)

NG: Jesteśmy jednogłośni.

Kiedy po raz pierwszy
przyszedłem do TED,

gdzie poznałem Petera,
pokazałem wszystkim to.

To jest serwer internetowy za dolara.

Swego czasu był zasadniczym
elementem systemu.

Możliwość tworzenia serwera za dolara

urosła do idei, którą znamy jako
Internet Rzeczy.

Jest ona obecnie branżą
o kolosalnym znaczeniu

dla służby zdrowia czy
wydajności energetycznej.

Byliśmy zadowoleni z siebie.

Ale wtedy Peter
pokazał mi to wszystko.

Zdałem sobie sprawę,
że coś przeoczyliśmy.

Przeoczyliśmy resztę
naszej planety.

Rozpoczęliśmy więc projekt
międzygatunkowego Internetu.

Rozmawialiśmy z TED o tym,

jak sprowadzić do nich delfiny,
duże małpy oraz słonie

i zdaliśmy sobie sprawę,
że to nie zadziała.

Dlatego też przyprowadzimy je do was.

Przełączmy się na audio z tego komputera.

Prowadziliśmy konferencję
z rozumnymi zwierzętami.

Połączymy się teraz z nimi,

aby je krótko przedstawić.

Moglibyśmy teraz to uruchomić?

Na początku odwiedzimy

Orangutany w Cameron Park Zoo w Waco.

Za dnia przebywają na zewnątrz.
Teraz jest tam noc.

Możemy kontynuować?

Terri Cox:
Cześć, jestem Terri Cox.

z Cameron Park Zoo
w Waco, w Teksasie.

Są ze mną KeraJaan i Mei,

dwa orangutany z Borneo.

Za dnia przebywają na dużym, ładnym wybiegu,

a w nocy przenoszą się tutaj,

do swojego nocnego siedliska,

gdzie kontrolujemy
temperaturę i wilgoć.

Jest to bezpieczne
miejsce do spania.

Bierzemy udział w programie
ochrony małp, Apps for Apes,

Orangutan Outreach.
Używamy iPadów,

aby stymulować
i rozwijać zwierzęta,

a także zwiększać świadomość tego,

jak bardzo są one zagrożone.

A mamy z nimi aż
97% wspólnego DNA.

Są niesamowicie inteligentne,

to niesamowite,
jak wiele jest możliwości,

których dostarczają nam
technologia i Internet,

a które mogą wzbogacić ich życie,
i pozwolić nam poznać ich świat.

Jesteśmy podekscytowani możliwością

międzygatunkowego Internetu.

K.J bardzo podoba się ta konferencja.

NG: Wspaniale. Kiedy wczoraj
robiliśmy próby wystąpienia,

dobrze się bawił, obserwując słonie.

Następna grupa badawcza
to delfiny z National Aquarium.

Proszę bardzo.

Allison Ginsburg: Dobry wieczór.

Nazywam się Allison Ginsburg,

jesteśmy teraz w National Aquarium
w Baltimore.

Obok mnie są trzy z naszych ośmiu
atlantyckich delfinów butlonosych.

20-letnia Chesapeake była
pierwszym urodzonym tu delfinem.

To jej 4-letnia córka Bayley,

i jej przyrodnia siostra,
11-letnia Maya.

Obecnie w National Aquarium

poświęcamy się troskliwej
opiece nad zwierzętami,

aby je badać oraz chronić.

Delfiny są bardzo zaciekawione tym,
co dzieje się tu dziś wieczorem.

Nie są przyzwyczajone do widoku kamer

o ósmej wieczorem.

Poza tym zajmujemy się tutaj

różnymi rodzajami badań.

Jak wspomniała Diana,
nasi podopieczni

są objęci różnymi
badaniami naukowymi.

NG: To dla ciebie.

Ok, dziękuję bardzo.

Trzecia grupa badawcza, w Tajlandii,

dotyczy słoni, Think Elephants.
Proszę bardzo, Josh.

Josh Plotnik: Cześć,
jestem Josh Plotnik.

Działam w Think Elephants International.

Jesteśmy w Złotym Trójkącie w Tajlandii

razem ze słoniami z Golden Triangle
Elephant Foundation.

Jest tu 26 słoni,

nasze badania skupiają się
na ewolucji inteligencji u słoni,

ale nasza fundacja
Think Elephants skupia się

na przedstawianiu słoni w szkołach
na całym świecie

w sposób wirtualny, aby pokazać

jak niesamowite są te zwierzęta.

Jesteśmy w stanie umieścić
kamerę na samym słoniu,

dać mu coś do jedzenia

i pokazać, co takiego dzieje się
wewnątrz jego jamy ustnej.

Pokazywać na całym świecie,

jak wspaniałe są te zwierzęta.

NG: Dziękuję bardzo Josh.

Wytworzyliśmy pomiędzy nimi
niesamowite relacje

już podczas samych prób.

Możemy teraz powrócić do komputera,

zastanawialiśmy się,
jak można podłączyć

pozostałą biomasę naszej
planety do Internetu.

Udaliśmy się do najbardziej
odpowiedniej osoby,

która przyszła mi do głowy:
Vint Cerf.

Jeden z ojców Internetu. Vint?

VC: Dziękuję, Neil.

(Brawa)

Dawno temu w odległej galaktyce...
Oj, nie ten tekst.

Czterdzieści lat temu
Bob Kahn i ja

stworzyliśmy projekt Internetu.

Trzydzieści lat temu uruchomiliśmy go.

W zeszłym roku uruchomiliśmy
wersję produktową Internetu.

Używaliście wersji testowej

przez ostatnie trzydzieści lat.

Wersja produktowa stosuje 6. wersję IP.

Posiada ona 3,4*10 do potęgi 38.
unikatowych adresów internetowych.

To jedyna liczba,
jaką akceptuje Kongres.

Ale wiąże się z tym kolejna rzecz.

Kiedy razem z Bobem
stworzyliśmy ten projekt,

myśleliśmy, że tworzymy system,
który łączy ze sobą różne komputery.

Ale szybko odkryliśmy,

że system ten łączy ze sobą ludzi.

To, co dziś widzieliście,

potwierdza, że nie powinniśmy
ograniczać się z siecią

tylko do jednego gatunku.

Pozostałe inteligentne, myślące gatunki

też powinny być częścią tego systemu.

Tak system ten wygląda obecnie.

Ten obraz Internetu
wygenerował komputer,

który starał się określić,
gdzie powinien być

skierowany ruch internetowy.

Zostało to wygenerowane
przez program,

który obserwuje zdolność
przyłączeniową Internetu,

a także to, w jaki sposób różne sieci
są ze sobą połączone.

Istnieje około 400 000
połączonych ze sobą sieci,

prowadzonych przez 400 000
niezależnych operatorów.

Jedyny powód, dla którego
to wszystko działa,

to stosowanie tych samych,
standardowych protokołów TCP/IP.

Wiecie, do czego to zmierza.

Internet Rzeczy zakłada,

że wiele urządzeń i gadżetów
zależnych od działania komputerów

stanie się częścią tego systemu.

Urządzenia, których używacie
w gospodarstwie domowym,

w biurze,

w samochodzie,
które nosicie przy sobie.

Nadchodzi Internet Rzeczy.

To, co robią zebrani tu goście,
jest ważne,

szukają rozwiązania, w jaki sposób

porozumieć się z gatunkami,

które nie są takie jak my,

ale odbierają świat za pomocą
tych samych zmysłów.

Zaczynamy odkrywać,
co to znaczy

porozumiewać się z kimś,

kto nie jest drugą osobą.

Widzimy, co może z tego wynikać.

Wszelkie rodzaje rozumnych istot

mogą być ze sobą połączone
za pomocą tego systemu.

Nie mogę się doczekać, kiedy
te eksperymenty się rozwiną.

Co nastąpi potem?

Zobaczmy.

Istnieją urządzenia, które muszą
rozmawiać z innymi urządzeniami,

oraz takie, do których my także
musimy mówić. Z biegiem czasu

będziemy musieli nauczyć się,

jak komunikować się z komputerami,

i jak sprawić, by komputery
komunikowały się z nami

tak, jak jesteśmy
do tego przystosowani.

Nie za pomocą
klawiatury czy myszki,

ale za pomocą mowy i gestów,

oraz pozostałych elementów
ludzkiego języka naturalnego.

Potrzebujemy czegoś
jak robot C3PO

z "Gwiezdnych Wojen",
który byłby tłumaczem dla nas

oraz dla różnych urządzeń, które
są obecne w naszym życiu.

Obecnie działa projekt nazwany

międzyplanetarnym Internetem.

Działa pomiędzy Ziemią a Marsem,

a także na Międzynarodowej
Stacji Kosmicznej ISS.

To część obiektu, który krąży
na orbicie wokół Słońca,

znajdującej się pomiędzy
obiema planetami.

System międzyplanetarny rozwija się.

Jest jeszcze jeden projekt.

Agencji Zaawansowanych Obronnych
Projektów Badawczych,

która sponsorowała ARPANET
(prototyp Internetu),

sponsorowała Internet oraz
architekturę sieci międzyplanetarnej.

Teraz jest sponsorem projektu,
który ma stworzyć statek kosmiczny,

który za 100 lat dotrze do
najbliższej gwiazdy.

To, co odkrywamy,

przy interakcjach z innymi gatunkami,

da nam w końcu odpowiedź na pytanie,

jak moglibyśmy skontaktować się
z obcymi z innej planety.

Nie mogę się doczekać.

(Brawa)

June Cohen:
Chciałabym podziękować

za to, że cztery obecne tu osoby,

które mogłyby opowiadać
przez cztery dni,

zdołały zmieścić się w czterech minutach.

Bardzo dziękujemy.

Mam tak wiele pytań.

Najpierw parę praktycznych rzeczy,
które mogą ciekawić publiczność.

Ogłaszacie ten projekt tu, w TED...
PG: Dzisiaj.

JC: Pierwszy raz o tym mówicie.

Gdzie zamierzacie zabrać ten pomysł?

Co dalej?

PG: Chcielibyśmy
zaangażować tyle osób,

ile tylko się da,
by pomogli nam w stworzeniu

inteligentnych interfejsów,
które mogłyby to umożliwić.

NG: Jeśli chodzi
o stronę techniczną, istnieje

organizacja non-profit 501(c)(3),
cała infrastruktura sieciowa.

Wszystko to nie jest jeszcze
gotowe do uruchomienia.

Będziemy się starali to wdrażać,
więc odezwijcie się,

jeśli chcecie wiedzieć o tym więcej.

Chcemy, by działało to
podobnie jak Internet.

Sieć wszystkich sieci,

to jest główny wkład Vinta,

Otoczy wszystkie wymienione
przez nas inicjatywy,

które są wspaniałe, każda na swój sposób.
Połączy je globalnie.

JC: Rozumiem. Macie jakiś
adres internetowy?

JC: Rozumiem. Macie jakiś
adres internetowy?

NG: Wkrótce
JC: Damy wam znać.

Parę słów, aby wyjaśnić pewną kwestię.

Niektórzy mogli popatrzeć
na film, który pokazaliście

i pomyśleć - to tylko
kamerka internetowa.

Co w tym takiego specjalnego?

Powiedzcie krótko,

jak chcecie ominąć to zastrzeżenie?

NG: To jest skalowalna
infrastruktura wideo.

Nie dla garstki osób,
ale dla szerokiego grona.

To skalowalne rozwiązanie do symetrycznego
dzielenia się filmami w sieci.

Poprzez te strony można dzielić się
treścią z całym światem.

Jest tam dużo niewidocznego
dla użytkowników przetwarzania sygnałów,

nie tylko jeden punkt do wielu,
ale wiele do wielu punktów.

JC: Rozumiem, a jeżeli chodzi
o stronę praktyczną,

z jakich technologii chcecie
korzystać w pierwszej kolejności?

Wspominaliście, że panel dotykowy jest
głównym narzędziem w badaniach.

DR: Próbujemy stworzyć interaktywny
ekran dotykowy dla delfinów.

To pewien rodzaj kontynuacji
poprzednich badań,

właśnie dziś otrzymaliśmy
pierwsze pieniądze na ten cel.

To będzie nasz pierwszy projekt.

JC: Jeszcze przed wykładem.
DR: Tak.

JC: Gratulacje.

Dziękuję wam wszystkim za przybycie.

To była niezwykła przyjemność
gościć was na scenie.

DR: Dziękuję.
VC: Dziękuję.

(Brawa)