Το γράμμα αγάπης μου προς το cosplay

Ο Άνταμ Σάβατζ φτιάχνει πράγματα και κάνει πειράματα, και χρησιμοποιεί κοστούμια για να προσθέσει χιούμορ, χρώμα και σαφηνεία στις ιστορίες που λέει.
Παρουσιάζοντας τη διαχρονική του αγάπη για τις στολές - από ένα παιδικό διαστημικό κράνος κατασκευασμένο από ένα κουτί παγωτού έως μια στολή No-Face που φορούσε στην Comic-Con - ο Σάβατζ ερευνά τον κόσμο του παιχνιδιού ρόλων με μεταμφιέσεις, το cosplay, και το νόημα που δημιουργεί για την κοινότητά του. «Συνδεόμαστε με κάτι σημαντικό μέσα μας», λέει. «Οι στολές είναι το πώς αποκαλύπτουμε τον εαυτό μας ο ένας στον άλλο».

Διάβασα κάτι κάποτε και μου άρεσε,

ότι ένα από τα πράγματα που συνέβαλε
στην επιτυχία του χόμο σάπιενς

ως είδος

είναι η έλλειψη τρίχας στο σώμα --

ότι η έλλειψη τριχών, η γύμνια μας,

σε συνδυασμό με την επινόηση
του ρουχισμού,

μας παρέχει τη δυνατότητα να ελέγξουμε
τη σωματική μας θερμοκρασία,

συνεπώς να μπορούμε να επιβιώσουμε
σε όποιο κλίμα επιλέξουμε.

Και τώρα πια εξελιχθήκαμε στο σημείο
να μην μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ρούχα.

Και δεν είναι μόνο η χρησιμότητα,
τώρα πια είναι επικοινωνία.

Οτιδήποτε διαλέγουμε να φορέσουμε
είναι ένα αφήγημα,

μια ιστορία για το πού έχουμε πάει,

τι κάνουμε,

ποιοι θέλουμε να γίνουμε.

Ήμουν ένα μοναχικό παιδί.

Δεν έβρισκα εύκολα
φίλους για να κάνω παρέα,

με αποτέλεσμα να καταλήγω να παίζω μόνος.

Έφτιαχνα πολλά παιχνίδια μόνος μου.

Ξεκίνησε με παγωτό.

Στη γειτονία μου είχαμε
ένα παγωτατζίδικο Baskin-Robbins,

όπου σέρβιραν παγωτό
πίσω από τον πάγκο

σε αυτούς τους τεράστιους
20λιτρους κάδους από χαρτόνι.

Και κάποιος μου είπε
-ήμουν οκτώ χρονών-

πως όταν τελείωναν αυτοί οι κάδοι,

τους έπλεναν και τους κρατούσαν
στο πίσω μέρος,

και αν τους το ζητήσεις
θα σου δώσουν έναν.

Μου πήρε μερικές εβδομάδες
να βρω το κουράγιο,

αλλά το έκανα και μου έδωσαν.

Μου έδωσαν έναν και πήγα σπίτι
με αυτόν τον όμορφο κάδο από χαρτόνι.

Σκεφτόμουν τι μπορούσα να κάνω
με αυτό το ασυνήθιστο υλικό -

μεταλλικό δαχτυλίδι, πάνω και κάτω.

Το δούλευα στο μυαλό μου
ώσπου συνειδητοποίησα:

«Για κάτσε - το κεφάλι μου χωράει
μια χαρά εκεί μέσα».

(Γέλια)

Ναι λοιπόν, του άνοιξα μια τρύπα,

έβαλα ένα διαφανές φύλλο

και έφτιαξα ένα διαστημικό κράνος.

(Γέλια)

Χρειαζόμουν ένα μέρος
για να φορέσω αυτό το κράνος,

έτσι βρήκα ένα άδειο ψυγείο
λίγα τετράγωνα από το σπίτι μου.

Το έσπρωξα έως το σπίτι,

και στην ντουλάπα
στο δωμάτιο ξένων των γονιών μου

το έκανα διαστημόπλοιο.

Ξεκίνησα με έναν πίνακα
ελέγχου από χαρτόνι.

Έκοψα μια τρύπα για την οθόνη ραντάρ

και έβαλα έναν φακό από κάτω
για να τη φωτίσω.

Έστησα μια οθόνη, που δεν εφάρμοζε
ακριβώς στον πίσω τοίχο

-και τότε είναι που πίστεψα
πως είμαι πραγματικά έξυπνος-

χωρίς άδεια, έβαψα τον τοίχο
στο πίσω μέρος της ντουλάπας μαύρο

κι έβαλα ένα αστρικό πεδίο,

το οποίο φώτισα με χριστουγεννιάτικα
λαμπάκια που βρήκα στη σοφίτα,

και πήγα σε κάποιες διαστημικές αποστολές.

Μερικά χρόνια μετά, βγήκε
η ταινία «Τα σαγόνια του καρχαρία».

Ήμουν πολύ μικρός για να τη δω
αλλά μπλέχτηκα στον «πυρετό» της,

όπως και όλοι στην Αμερική
εκείνη την εποχή,

Ένα μαγαζί στην πόλη μου
είχε στη βιτρίνα μια στολή της ταινίας,

και η μητέρα μου πρέπει
να με άκουσε να λέω σε κάποιον

για το πόσο φανταστική
πίστευα ότι ήταν η στολή,

επειδή λίγες μέρες πριν τις Απόκριες

με τρέλανε τελείως δίνοντάς μου
αυτή τη στολή «Σαγόνια του καρχαρία».

Βεβαίως, αναγνωρίζω ότι μάλλον κλισέ

για άτομα ορισμένης ηλικίας
να παραπονιούνται

ότι τα παιδιά σήμερα δεν έχουν ιδέα
πόσο καλή είναι η ζωή τους,

αλλά επιτρέψτε μου να σας δείξω
μερικές τυχαίες βασικές στολές

που μπορείτε να αγοράσετε διαδικτυακά
για τα παιδιά σας τώρα...

...κι αυτή τη στολή «Σαγόνια του καρχαρία»

που μου αγόρασε η μητέρα μου.

(Γέλια)

Είναι ένα λεπτό πρόσωπο καρχαρία

και μια ποδιά από βινύλιο
με την αφίσα της ταινίας.

(Γέλια)

Και ξετρελάθηκα.

Μετά από μερικά χρόνια,

ο μπαμπάς μου με πήγε σε μια ταινία
που λεγόταν «Εξκάλιμπερ».

Βασικά τον κατάφερα να με πάει δύο φορές,

που είναι σημαντικό, επειδή ήταν
σκληρή ταινία, ακατάλληλη δι' ανηλίκους.

Αλλά δεν ήταν το αίμα
και τα έντερα ή τα στήθη

που με έκαναν να θέλω να την ξαναδώ.

Βοήθησαν μεν -

(Γέλια)

Ήταν η πανοπλία.

Η πανοπλία στο «Εξκάλιμπερ»
μου φάνηκε γοητευτικά όμορφη.

Κυριολεκτικά υπήρχαν ιππότες
με γυαλιστερή σαν καθρέφτη πανοπλία.

Και επιπλέον, οι ιππότες στο «Εξκάλιμπερ»
φορούσαν την πανοπλία τους παντού.

Όλη την ώρα - τη φορούν στο δείπνο,
τη φορούν στο κρεββάτι.

(Γέλια)

Έλεγα, «Διαβάζουν το μυαλό μου;

Θέλω να φοράω πανοπλία όλη την ώρα!»

(Γέλια)

Έτσι επέστρεψα στο αγαπημένο μου υλικό,

με αυτό που ξεκινάς τις κατασκευές,

χαρτόνι γκοφρέ,

κι έφτιαξα μια πανοπλία,

με όλα τα παρελκόμενα,
όπως ασπίδες λαιμού και ένα λευκό άλογο.

Τώρα που σήκωσα ψηλά τον πήχη,

να μια φωτογραφία
της πανοπλίας που έφτιαξα.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Τώρα, αυτή είναι μόνο
η πρώτη πανοπλία που έφτιαξα

εμπνευσμένος από το «Εξκάλιμπερ».

Μετά από μερικά χρόνια

έπεισα τον μπαμπά μου να αποφασίσει
να μου φτιάξει μια κανονική πανοπλία.

Μέσα σε έναν περίπου μήνα,

προχώρησα από το χαρτόνι
στο αλουμίνιο οροφής

και σε ένα από τα αγαπημένα μου
υλικά συγκόλλησης,

τα πριτσίνια.

Με προσοχή εκείνο τον μήνα

φτιάξαμε μια αρθρωτή αλουμινένια πανοπλία

με σύνθετες καμπύλες.

Ανοίξαμε τρύπες με το τρυπάνι
στο κράνος για να αναπνέω,

και τελείωσα πάνω στην ώρα για
τις Απόκριες και τη φόρεσα στο σχολείο.

Τώρα, αυτό είναι το μοναδικό
σε αυτή την ομιλία

για το οποίο δεν έχω διαφάνεια,

επειδή δεν υπάρχει καμία φωτογραφία της.

Τη φόρεσα στο σχολείο,

υπήρχε ένας φωτογράφος
για το ετήσιο λεύκωμα στους διαδρόμους,

αλλά δεν με βρήκε ποτέ, για λόγους
που θα ξεκαθαριστούν αμέσως.

Υπήρχαν πράγματα που δεν τα περίμενα

όταν φοράς μια ολόκληρη πανοπλία
από αλουμίνιο στο σχολείο.

Στα μαθηματικά τρίτης ώρας,
στεκόμουν στο πίσω μέρος της τάξης,

και στέκομαι στο πίσω μέρος της τάξης

επειδή η πανοπλία δεν με άφηνε να κάτσω.

(Γέλια)

Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα
που δεν περίμενα.

Και μετά η δασκάλα μου
με κοιτάει κάπως ανήσυχα

στα μέσα της ώρας και λέει,
«Αισθάνεσαι καλά;»

Κι εγώ σκέφτομαι, «Πλάκα κάνεις;
Αν αισθάνομαι καλά;

Φοράω μια ολόκληρη πανοπλία!
Τα περνάω τέλ---»

Και είμαι έτοιμος να της πω
πόσο τέλεια νιώθω,

όταν η τάξη άρχισε να γέρνει αριστερά

και να εξαφανίζεται
σε αυτό το μακρύ τούνελ,

και μετά ξύπνησα
στο γραφείο της νοσοκόμας.

Είχα λιποθυμήσει από θερμική εξάντληση,

επειδή φορούσα την πανοπλία.

Και όταν ξύπνησα,

δεν ντρεπόμουν επειδή είχα λιποθυμήσει
μπροστά στην τάξη μου,

αναρωτιόμουν, «Ποιος πήρε την πανοπλία;
Πού είναι η πανοπλία μου;»

Προχωράμε αρκετά χρόνια,

το Discovery Channel προσλαμβάνει
κάποιους φίλους κι εμένα

για μια εκπομπή που λέγεται «MythΒusters».

Και για 14 χρόνια

μαθαίνω στη δουλειά πώς να φτιάχνω
πειραματικές μεθοδολογίες

και πώς να λέω ιστορίες
γι' αυτές στην τηλεόραση.

Επίσης μαθαίνω από νωρίς

ότι οι στολές μπορούν να παίξουν
έναν ρόλο κλειδί σε αυτή την αφήγηση.

Χρησιμοποιώ στολές για να προσθέσω
χιούμορ, κωμωδία, χρώμα

και αφηγηματική σαφήνεια
στις ιστορίες που αφηγούμαστε.

Και μετά κάνουμε ένα επεισόδιο
που λέγεται «Καταδύσεις σε σκουπιδοτενεκέ»

και μαθαίνω λίγα παραπάνω

σχετικά με τις βαθύτερες επιδράσεις
που έχουν οι στολές σε μένα.

Σε αυτό το επεισόδιο η ερώτηση
που προσπαθούμε να απαντήσουμε είναι:

Είναι ασφαλές να πηδήξετε
σε έναν σκουπιδοτενεκέ

όσο μας έχουν κάνει
να πιστεύουμε οι ταινίες;

(Γέλια)

Το επεισόδιο θα είχε δύο διακριτά μέρη.

Στο ένα θα εκπαιδευόμασταν
από έναν κασκαντέρ

να πηδάμε από κτίρια σε έναν αερόσακο.

Και το δεύτερο ήταν
η αποφοίτηση στο πείραμα:

θα γεμίζαμε έναν σκουπιδοτενεκέ
με υλικά και θα πηδούσαμε μέσα του.

Ήθελα να διαχωρίσω οπτικά
αυτά τα δύο στοιχεία,

και σκέφτηκα,

«Στο πρώτο μέρος εκπαιδευόμαστε,
έτσι θα πρέπει να φοράμε φόρμες -

Ω! Ας βάλουμε "Εκπαιδευόμενος Κασκαντέρ"
στο πίσω μέρος της φόρμας.

Είναι για την εκπαίδευση».

Αλλά για το δεύτερο μέρος,
ήθελα κάτι πραγματικά οπτικά χτυπητό -

«Ξέρω! Θα ντυθώ σαν τον Νίο
από το "Μάτριξ"».

(Γέλια)

Έτσι πήγα στην οδό Χάιτ.

Αγόρασα ένα ζευγάρι υπέροχες
μπότες μέχρι το γόνατο με αγκράφα.

Βρήκα ένα μακρύ, ριχτό παλτό στο eBay.

Πήρα γυαλιά ηλίου, που για να τα φορέσω
έπρεπε να βάλω φακούς επαφής.

Φτάνει η μέρα του γυρίσματος
του πειράματος,

βγαίνω από το αυτοκίνητό μου
με αυτή τη στολή,

και η ομαδα μου με κοιτάει...

και αρχίζει τα πνιχτά γελάκια.

Κάνουν, «(Ήχος γέλιου)».

Κι αισθάνομαι δύο διακριτά
πράγματα εκείνη τη στιγμή.

Νιώθω τελείως ντροπή

επειδή είναι τελείως
ξεκάθαρο στο συνεργείο μου

ότι γουστάρω τρελά
που φοράω αυτή τη στολή.

(Γέλια)

Αλλά ο παραγωγός
στο κεφάλι μου μού υπενθυμίζει

ότι στη λήψη υψηλής ταχύτητας
σε αργή κίνηση,

αυτό το ριχτό παλτό θα φαίνεται
υπέροχο πίσω μου.

(Γέλια)

Πέντε χρόνια αφού
ξεκίνησε το «MythBusters»,

μας κάλεσαν να εμφανιστούμε
στην Comic-Con στο Σαν Ντιέγκο.

Ήξερα για την Comic-Con για χρόνια
και ποτέ δεν είχα τον χρόνο να πάω.

Εκεί έπαιζαν τα μεγάλα παιδιά -
ήταν η Μέκκα των στολών.

Ο κόσμος έρχεται αεροπορικώς
από όλον τον κόσμο

για να δείξει τις απίστευτες δημιουργίες
του στη σκηνή στο Σαν Ντιέγκο.

Και ήθελα να πάρω μέρος.

Αποφάσισα να φτιάξω
μια περίτεχνη στολή

που θα με κάλυπτε τελείως,

και θα περπατούσα ανώνυμα
στην Comic-Con του Σαν Ντιέγκο.

Η στολή που διάλεξα;

Ο Χέλμποϊ.

Δεν είναι αυτή η στολή μου,
είναι ο πραγματικός Χέλμποϊ.

(Γέλια)

Αλλά πέρασα μήνες

συναρμολογώντας τη στολή
όσο πιο πιστά σε αυτή της ταινίας,

από τις μπότες στη ζώνη στο παντελόνι

στο φοβερό δεξί χέρι του.

Βρήκα έναν τύπο που έφτιαξε
ένα προσθετικό κεφάλι και στήθος Χέλμποϊ

και τα φόρεσα.

Έφτιαξα μέχρι και φακούς επαφής
στους βαθμούς μου.

Το φόρεσα στην Comic-Con

και δεν μπορώ να σας πω πόση
καταραμένη ζέστη έκανε μέσα στη στολή.

(Γέλια)

Ίδρωνα! Έπρεπε να το θυμάμαι.

Ιδρώνω με τους κουβάδες
και οι φακοί πονάνε τα μάτια μου,

και τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία
επειδή είμαι τελείως ερωτευμένος.

(Γέλια)

Όχι μόνο με τη διαδικασία
να φορέσω τη στολή και να περιφέρομαι,

αλλά και με την κοινότητα
των άλλων που φορούν στολές.

Δεν λέγονται στολές στα συνέδρια αυτά,

λέγεται «cosplay»,

Φαινομενικά, το cosplay
σημαίνει άτομα που φορούν στολές

από τους αγαπημένους τους χαρακτήρες
από ταινίες, τηλεόραση και ιδίως άνιμε,

αλλά είναι πολλά παραπάνω.

Δεν είναι απλώς άτομα
που βρίσκουν μια στολή και τη φορούν -

τις τροποποιούν.

Τις φέρνουν στα μέτρα τους.

Τις αλλάζουν για να γίνουν οι χαρακτήρες

που θέλουν να είναι
σε αυτές τις παραγωγές.

Είναι πολύ έξυπνες και ιδιοφυείς.

Κυματίζουν τη σημαία του φρικιού
και είναι υπέροχο.

(Γέλια)

Αλλά πέρα από αυτό,

κάνουν πρόβα τις στολές τους.

Σε συνέδρια σαν την Comic-Con

δεν βγάζετε απλώς φωτογραφίες
των ανθρώπων που περπατούν.

Πάτε και λέτε,

«Έι, ωραία στολή!
Να σε βγάλω μια φωτογραφία;»

Και μετά τους δίνετε χρόνο να ποζάρουν.

Δούλεψαν σκληρά για την πόζα τους

για να φαίνεται η στολή τους
ωραία στις φωτογραφίες.

Και είναι υπέροχο να το παρακολουθείς.

Και το θεωρώ σημαντικό

Σε επόμενα συνέδρια,

έμαθα το αργό περπάτημα του Χιθ Λέτζερ
ως Τζόκερ από τον «Σκοτεινό Ιππότη».

Έμαθα να κάνω
το τρομακτικό Δαχτυλιδοφάντασμα

από τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών»,
και τρόμαξα και μερικά παιδιά.

Έμαθα το «χρρ χρρ χρρ» --

αυτό το γέλιο που κάνει
ο Τσουμπάκα με το κεφάλι του.

Και μετά ντύθηκα ως Απρόσωπος
από το «Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων».

Αν δεν ξέρετε το «Ταξίδι
στη Χώρα των Θαυμάτων»

και τον σκηνοθέτη του, Χαγιάο Μιγιαζάκι,
πρώτα απ' όλα, παρακαλώ.

(Γέλια)

Είναι ένα αριστούργημα,
και μία από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Είναι για ένα μικρό κορίτσι, την Τσιχίρο,
που χάνεται στον κόσμο των πνευμάτων

σε ένα εγκαταλελειμμένο
ιαπωνικό θεματικό πάρκο.

Βρίσκει πώς να φύγει από εκεί

με τη βοήθεια μερικών φίλων που κάνει -

έναν αιχμαλωτισμένο δράκο, τον Χακού,
κι έναν μοναχικό δαίμονα, τον Απρόσωπο.

Ο Απρόσωπος είναι μοναχικός
και θέλει να κάνει φίλους,

και νομίζει ότι τρόπος είναι
να τους κάνει να τον πλησιάσουν

και να βγάζει χρυσό στα χέρια του.

Αλλά αυτό δεν πάει πολύ καλά,

κι έτσι καταλήγει να αφηνιάζει

μέχρι που τον σώζει η Τσιχίρο,

τον διασώζει.

Έτσι έφτιαξα μια στολή Απρόσωπου,

και τη φόρεσα στην Comic-Con.

Και εξασκήθηκα με πολύ προσοχή
στις κινήσεις του Απρόσωπου.

Αποφάσισα να μη μιλάω καθόλου
με αυτή τη στολή.

Όταν ο κόσμος θα μου ζητούσε
να βγάλει φωτογραφία,

θα κουνούσα το κεφάλι μου

και θα στεκόμουν ντροπαλά δίπλα τους.

Θα έβγαζαν τη φωτογραφία

και κατόπιν θα έβγαζα
κρυφά από τον χιτώνα μου

ένα σοκολατένιο χρυσό νόμισμα.

Στο τέλος της φωτογραφίας,
θα τους το εμφάνιζα.

Α, α, α! -- έτσι.

Και ο κόσμος τρελαινόταν.

«Να πάρει! Χρυσός από τον Απρόσωπο!
Θεέ μου, είναι τόσο τέλειο!»

Και το νιώθω και περιφέρομαι
στο συνέδριο και είναι φανταστικά.

Και σε περίπου 15 λεπτά γίνεται κάτι.

Κάποιος αρπάζει το χέρι μου,

και βάζουν πίσω ένα νόμισμα.

Και νομίζω ότι ίσως μου δίνουν
ένα νόμισμα ως ανταπόδοση για το δώρο,

αλλά όχι, είναι ένα
από τα νομίσματα που είχα δώσει.

Δεν ξέρω γιατί.

Και συνεχίζω, βγάζω κι άλλες φωτογραφίες.

Και ξανασυμβαίνει.

Πρέπει να καταλάβετε, δεν μπορώ
να δω τίποτα μέσα από τη στολή.

Μπορώ να δω μέσα από το στόμα -

μπορώ να δω τα παπούτσια τους.

Μπορώ να ακούσω τι λένε
και μπορώ να δω τα πόδια τους.

Αλλά την τρίτη φορά που κάποιος
μου επιστρέφει ένα νόμισμα,

θέλω να μάθω τι γίνεται.

Κάνω λίγο πίσω το κεφάλι μου
για να δω καλύτερα,

και βλέπω κάποιον να απομακρύνεται
από μένα και να κάνει έτσι.

Και μετά το συνειδητοποιώ:

είναι γρουσουζιά να πάρεις
χρυσό από τον Απρόσωπο.

Στην ταινία «Ταξίδι
στη Χώρα των Θαυμάτων»,

έχουν κακή τύχη όσοι
παίρνουν χρυσό από τον Απρόσωπο.

Δεν είναι μια σχέση ηθοποιού-κοινού,
αυτό είναι το cosplay.

Είμαστε όλοι μας εκεί,

μπαίνοντας σε μια αφήγηση
που σήμαινε κάτι για μας.

Και την κάνουμε δική μας.

Συνδεόμαστε με κάτι σημαντικό μέσα μας.

Και οι στολές είναι το πώς
αποκαλύπτουμε τους εαυτούς μας

στους άλλους.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)