Η χαρά που προσφέρει το σέρφινγκ σε παγωμένα νερά.

«Οτιδήποτε αξίζει να επιδιώκουμε μας κάνει να υποφέρουμε, έστω και λίγο.» λέει ο Κρις Μπέρκαρντ, φωτογράφος σερφ, εξηγώντας την εμμονή του με τις πιο κρύες, τις πιο τρικυμιώδης και απομονωμένες παραλίες στη γη. Με εντυπωσιακές φωτογραφίες και ιστορίες για μέρη που ελάχιστοι άνθρωποι έχουν δει, πόσο μάλλον να έχουν κάνει εκεί σέρφινγκ, μας παρασύρει στην «προσωπική του εκστρατεία εναντίον του ανιαρού».

Εάν σας έλεγα πως αυτή είναι
η έκφραση της απόλυτης χαράς,

θα με θεωρούσατε τρελό;

Δεν θα σας κατηγορούσα,

γιατί όποτε κοιτάζω αυτή τη σέλφι
στην Αρκτική ανατριχιάζω λίγο.

Θέλω να σας μιλήσω για αυτή τη φωτογραφία.

Κολυμπούσα στα νησιά Λοφότεν στη Νορβηγία,

μέσα στον Αρκτικό Κύκλο,

και η θερμοκρασία του νερού
κυμαινόταν στο μηδέν.

Ο ψυχρός αέρας έδινε την αίσθηση
των μείον 23 βαθμών Κελσίου.

Ένιωθα κυριολεκτικά το αίμα
να φεύγει από τα χέρια μου,

τα πόδια και το πρόσωπό μου
για να προστατέψει τα ζωτικά μου όργανα.

Το δυνατότερο κρύο
που έχω βιώσει ποτέ μου.

Αλλά ακόμα και με πρησμένα χείλη,
βαθουλωτά μάτια και κατακόκκινα μάγουλα,

έμαθα ότι σε αυτό το μέρος
μπορώ να βρω τεράστια χαρά.

Λοιπόν, σχετικά με τον πόνο,
ο ψυχολόγος Μπροκ Μπάστιαν

μάλλον το είπε πιο σωστά όταν έγραψε:

«Ο πόνος είναι ο πιο σύντομος δρόμος
προς τη συνειδητότητα.

Μας κάνει ξαφνικά να έχουμε επίγνωση
των πάντων στο περιβάλλον.

Μας τραβάει βίαια

προς μια απόλυτη συνειδητότητα
του κόσμου όπως ο διαλογισμός».

Αν το τουρτούρισμα είναι διαλογισμός,
τότε θεωρούμαι μοναχός!

(Γέλια)

Πριν προχωρήσω στην αιτία,

θα θέλατε ποτέ να κάνετε σερφ
σε παγωμένο νερό;

Θα 'θελα να σας δώσω λίγο την αίσθηση

μιας μέρας από τη ζωή μου.

(Μουσική)

(Βίντεο) Άνδρας: Ξέρω πως ελπίζαμε
για το κατάλληλο κύμα,

αλλά δε νομίζω ότι κάποιος
πίστευε ότι θα το βρίσκαμε.

Δεν μπορώ να σταματήσω να τρέμω.

Κρυώνω τόσο πολύ!

(Μουσική)

(Χειροκρότημα)

Κρις Μπέρκαρντ: Λοιπόν,
φωτογράφος του σερφ, σωστά;

Ειλικρινά, δεν ξέρω
αν υπάρχει τέτοια δουλειά!

Οι γονείς μου σίγουρα δεν το πίστευαν

όταν στα 19 τους είπα ότι παράτησα
τη δουλειά μου για να κάνω το όνειρό μου.

Μπλε ουρανοί, ζεστές τροπικές παραλίες,
και μαύρισμα που κρατά όλο το χρόνο.

Για μένα, αυτό ήταν το ιδανικό.
Η ζωή ήταν τέλεια.

Ανυπομονούσα να τραβάω σέρφερ
σε εξωτικούς τουριστικούς προορισμούς.

Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα.

Βλέπετε, όσο περισσότερο ταξίδευα
σε αυτά τα εξωτικά μέρη,

τόσο λιγότερο με ικανοποιούσε.

Ξεκίνησα αναζητώντας περιπέτεια,
αλλά έγινε ρουτίνα.

Το wi-fi, η τηλεόραση, το εκλεκτό φαγητό
και το σταθερό σήμα κινητού,

ήταν όλα στολίδια περιοχών
με έντονο τουρισμό

εντός και εκτός νερού,

και γρήγορα άρχισα να νιώθω ασφυξία.

Άρχισα να λαχταρώ
την άγρια φύση και την ύπαιθρο.

Έτσι ξεκίνησα να βρω μέρη
που άλλοι είχαν ξεγράψει,

επειδή ήταν υπερβολικά κρύα,
απόμακρα ή επικίνδυνα για σερφ.

Η πρόκληση μού κίνησε το ενδιαφέρον.

Άρχισα μια προσωπική εκστρατεία
εναντίον του ανιαρού,

επειδή έχω καταλάβει

ότι οποιαδήποτε δουλειά

ακόμη και η φαινομενικά λαμπερή
όπως φωτογράφος του σερφ,

κινδυνεύει να γίνει μονότονη.

Έτσι ψάχνοντας να σπάσω
τη μονοτονία κατάλαβα

ότι μόνο το ένα τρίτο
των ωκεανών είναι θερμοί,

και αποτελούν μια λεπτή ζώνη
γύρω από τον ισημερινό.

Έτσι εάν ήθελα να βρω το κατάλληλο κύμα,

μάλλον θα το έβρισκα σε ψυχρή περιοχή,

όπου η θάλασσα είναι πολύ άγρια.

Εκεί ακριβώς άρχισα να ψάχνω.

Στο πρώτο μου ταξίδι στην Ισλανδία

ένιωσα ότι βρήκα ακριβώς αυτό που έψαχνα.

Έμεινα άφωνος από τη φυσική
ομορφιά του τοπίου,

αλλά κυρίως δεν μπορούσα να πιστέψω
ότι βρήκαμε το κατάλληλο κύμα

σε μια τόσο απόμακρη
και άγρια περιοχή του κόσμου.

Κάποια στιγμή, όταν φτάσαμε στην παραλία

βρήκαμε εκεί στοιβαγμένα
τεράστια κομμάτια πάγου.

Δημιουργούσαν ένα εμπόδιο
ανάμεσα σε μας και το κύμα,

και έπρεπε να ελιχθούμε
μέσα από αυτόν τον λαβύρινθο

για να πάρουμε τη σωστή θέση.

Μόλις φτάναμε στην ακτή

παραμερίζαμε κομμάτια πάγου,
προσπαθώντας να μπούμε στα κύματα.

Ήταν απίστευτη και αξέχαστη εμπειρία,

διότι σε αυτές τις σκληρές συνθήκες,

ένιωσα ότι βρήκα τυχαία
ένα από τα τελευταία ήσυχα μέρη,

όπου έβρισκα διαύγεια
και ερχόμουν σε επαφή με τη φύση,

κάτι που δεν θα έβρισκα ποτέ
σε μια πολυσύχναστη παραλία.

Είχα κολλήσει! Πώρωση! (Γέλια)

Είχα συνεχώς στον νου μου το κρύο νερό

και από τότε και μετά,

με τη δουλειά μου, εστίασα
σε σκληρά και αντίξοα περιβάλλοντα.

Πήγα σε μέρη όπως η Ρωσία,
Νορβηγία, Αλάσκα, Ισλανδία, Χιλή,

στις Φερόες και πολλά άλλα στο μεταξύ.

Ένα από τα πράγματα
που αγαπώ σε αυτά τα μέρη

είναι η πρόκληση και η ευρηματικότητα
που χρειάστηκε για να φτάσω εκεί.

Πέρασα ώρες, μέρες, εβδομάδες
ψάχνοντας στο Google Earth,

να βρω μια μακρινή παραλία
ή ύφαλο να επισκεφτούμε.

Όταν φτάναμε εκεί τα οχήματά μας
ήταν εξίσου ευρηματικά:

σκούτερ χιονιού, εξάτροχα
ρωσικά στρατιωτικά οχήματα,

και μερικές άκρως τρομακτικές
πτήσεις με ελικόπτερο.

(Γέλια)

Παρεμπιπτόντως, τα ελικόπτερα
με τρομάζουν πραγματικά.

Σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο ταξίδι με βάρκα

στην ακτή του νησιού Βανκούβερ
για ένα απόμακρο μέρος για σερφ,

καταλήξαμε να κοιτάμε
από το νερό, απελπισμένα,

καθώς αρκούδες ρήμαζαν τον καταυλισμό μας.

Πήραν μαζί τους τα τρόφιμά μας
και κομμάτια από τη σκηνή μας,

δείχνοντας, ξεκάθαρα ότι είμαστε
στον πάτο της τροφικής αλυσίδας,

και ότι το περιβάλλον αυτό τους ανήκει.

Για μένα εκείνο το ταξίδι

ήταν ενδεικτικό της αδάμαστης φύσης
που προτίμησα από τα τουριστικά μέρη.

Όμως, μόνο όταν ταξίδεψα στη Νορβηγία
-- (Γέλια) --

έμαθα πραγματικά να εκτιμώ το κρύο.

Λοιπόν, εκεί

εκδηλώνονται οι μεγαλύτερες
και σφοδρότερες καταιγίδες παγκοσμίως,

φέρνοντας τεράστια κύματα
που πέφτουν στις ακτές.

Ήμασταν σε ένα μικροσκοπικό,
απομακρυσμένο φιορδ στον Αρκτικό κύκλο.

Είχε πληθυσμό προβάτων
μεγαλύτερο από των ανθρώπων,

έτσι εάν θέλαμε βοήθεια,
θα ήταν αδύνατο να τη βρούμε.

Όταν ήμουν μέσα στο νερό
και έβγαζα φωτογραφίες τους σέρφερ,

άρχισε να χιονίζει,

και τότε η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει.

Σκέφτηκα: «Δεν υπάρχει περίπτωση
να βγεις από το νερό.

Έχεις κάνει όλο αυτό το ταξίδι
και βρήκες αυτό που ζητούσες:

Συνθήκες παγετού και τέλεια κύματα».

Παρόλο που δεν ένιωθα το δάχτυλο
για να πατήσω το κουμπί,

ήξερα ότι δεν θα έβγαινα από το νερό.

Έτσι έκανα οτιδήποτε
για να αποβάλλω το συναίσθημα.

Όμως, τότε ένιωσα

έναν άνεμο να ορμάει
από την κοιλάδα και να με σαρώνει.

Αυτό που ξεκίνησε ως ελαφρά χιονόπτωση
σύντομα έγινε η απόλυτη χιονοθύελλα.

Άρχισα να χάνω την αίσθηση του χώρου.

Δεν ήξερα εάν το ρεύμα με παρέσυρε
προς τη θάλασσα ή προς την ακτή.

Το μόνο που ξεχώριζα αμυδρά
ήταν οι φωνές των γλάρων

και ο ήχος των κυμάτων να σκάνε στην ακτή.

Η περιοχή ήταν γνωστή για τα βυθισμένα
πλοία και τα καθηλωμένα αεροπλάνα,

και ενώ επέπλεα άρχισα
να αγχώνομαι λιγάκι.

Στην πραγματικότητα
είχα φρικάρει τελείως --

(Γέλια) -- και ήμουν στα όρια υποθερμίας.

Τελικά, χρειάστηκα βοήθεια
για να βγω από το νερό.

Δεν ξέρω αν άρχιζα να παραληρώ ή όχι,

αλλά μου είπαν αργότερα

ότι χαμογελούσα όλη την ώρα.

Αυτό το ταξίδι

και μάλλον η συγκεκριμένη εμπειρία
με έκανε να νιώσω

ότι κάθε φωτογραφία ήταν πολύτιμη,

επειδή ξαφνικά εκείνη τη στιγμή
αναγκάστηκα να τη κατακτήσω.

Κατάλαβα ότι πήρα μάθημα
από όλο αυτό το κρύο.

Ότι στη ζωή δεν υπάρχουν
σύντομοι δρόμοι για τη χαρά.

Οτιδήποτε αξίζει την επιδίωξή μας
θα μας κάνει να υποφέρουμε,

έστω και λίγο.

Αυτή η ελάχιστη δοκιμασία
που βίωσα από τη φωτογραφία,

έδωσε αξία στο έργο μου κάνοντάς το
πιο σημαντικό για μένα

από το να προσπαθώ απλώς
να γεμίζω σελίδες περιοδικών.

Βλέπετε, έδινα ένα κομμάτι
από τον εαυτό μου σε αυτά τα μέρη,

και αυτό που αποκόμιζα

ήταν μια αίσθηση ικανοποίησης
που πάντα αναζητούσα.

Έτσι κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία,

εύκολα διαπιστώνω παγωμένα δάχτυλα
και στολές για σέρφινγκ,

ακόμη και ο αγώνας που χρειάστηκε
για να φτάσουμε εκεί,

αλλά πάνω απ' όλα βλέπω την απόλυτη χαρά.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)