Upływ czasu uchwycony na jednej fotografii

Fotograf Stephen Wilkes tworzy oszałamiające kompozycje krajobrazów przechodzących z dnia w noc, badając kontinuum czasoprzestrzenne w dwuwymiarowej fotografii. Wybierz się wraz z nim w podróż do emblematycznych miejsc, takich jak: most Pont de la Tournelle w Paryżu, El Capitan w Parku Narodowym Yosemite czy życiodajny wodopój w sercu Sernegeti.

Napędza mnie czysta pasja

do tworzenia fotografii
opowiadających historie.

Fotografię można opisać
jako zapis jednego momentu

zamrożonego w ułamku czasu.

Każda chwila lub zdjęcie
przedstawia konkretny fragment

naszych wspomnień przy upływającym czasie.

A gdybyśmy mogli na jednym zdjęciu
zawrzeć więcej niż jedną chwilę?

Co gdyby fotografia mogła zagiąć czas,

idealnie składając najlepsze
momenty dnia i nocy

w jedno zdjęcie?

Stworzyłem projekt "Od dnia do nocy".

Wierzę, że zmieni on sposób,

w jaki patrzymy na świat.

Wiem, że zmienił mój.

Zaczynam pracę od fotografowania
emblematycznych miejsc,

które są częścią tego,
co nazywam pamięcią zbiorową.

Fotografuję ze stałych, dogodnych pozycji,
nie ruszając się z miejsca.

Chwytam przelotne chwile ludzkości
i światła przy upływającym czasie.

Gdziekolwiek jestem,
fotografuję od 15 do 30 godzin

i robię ponad 1500 zdjęć.

Następnie wybieram
najlepszy moment dnia i nocy.

Używając czasu jako przewodnika,

płynnie mieszam te najlepsze momenty
w pojedynczą fotografię,

wizualizując świadomą podróż w czasie.

Mogę zabrać was do Paryża

dla widoku z mostu Pont de la Tournelle.

Mogę wam pokazać porannych wioślarzy

wzdłuż Sekwany.

Jednocześnie mogę pokazać

rozświetloną w nocy katedrę Notre Dame.

W międzyczasie mogę pokazać
romantyczność miasta świateł.

Zasadniczo jestem ulicznym fotografem
pracującym 15 metrów nad ziemią.

Wszystko, co widzicie na tej fotografii,

rzeczywiście miało miejsce tego dnia.

"Od dnia do nocy"
to ogólnoświatowy projekt.

Moja praca zawsze dotyczyła historii.

Fascynuje mnie pomysł
odwiedzenia miejsca takiego jak Wenecja

i zobaczenia go podczas
szczególnego wydarzenia.

Zdecydowałem, że chcę zobaczyć
Historyczną Regatę,

wydarzenie, które ma miejsce od 1498 roku.

Łódki i kostiumy wyglądają
dokładnie tak jak wtedy.

Ważne, żebyście zrozumieli,

że to nie jest timelapse.

To ja sam fotografuję
przez cały dzień i noc.

Jestem nieustępliwym kolekcjonerem
magicznych momentów,

a napędza mnie strach
przed ich przegapieniem.

Pomysł pojawił się około 1996 roku.

Magazyn "LIFE" zlecił mi
zrobienie panoramicznego zdjęcia

obsady i ekipy z filmu
"Romeo i Julia" Baza Luhrmanna.

Kiedy dotarłem na miejsce,
zauważyłem, że plac jest kwadratowy.

Jedynym sposobem, żeby uchwycić
panoramę, było zrobienie kolażu

złożonego z 250 pojedynczych zdjęć.

Miałem DiCaprio i Claire Danes
obejmujących się.

Kiedy zjechałem kamerą na prawo,

zauważyłem, że na ścianie było lustro,

w którym się odbijali.

Dla tego momentu, tego jednego obrazu,

zapytałem ich: "Pocałowalibyście się

dla tego jednego zdjęcia?".

Potem wróciłem do studia w Nowym Jorku,

skleiłem te 250 zdjęć,

spojrzałem na nie
i powiedziałem: "To jest super!

Zmieniam czas na zdjęciu".

Żyłem z tą myślą przez 13 lat,

aż technologia dorosła do moich marzeń.

To jest zdjęcie portu Santa Monica,
które robiłem od dnia do nocy.

Pokażę teraz krótki film,

który pozwoli wam zobaczyć, jak pracuję

podczas robienia zdjęć.

Na początek musicie zrozumieć,
że aby mieć widoki takie jak ten,

większość czasu spędzam wysoko nad ziemią,
zwykle na żurawiu wysięgnikowym

albo dźwigu.

To zwykły dzień,
12 do 18 godzin pracy, bez przerwy.

Próbuję uchwycić
cały roztaczający się dzień.

Wspaniałe jest to,
że uwielbiam obserwować ludzi.

Uwierzcie mi,

to jest najlepsze miejsce do tego.

Oto jak naprawdę robię zdjęcia.

Kiedy zdecyduję o widoku i miejscu,

muszę jeszcze zdecydować,
gdzie zaczyna się dzień i kończy noc.

Nazywam to wektorem czasu.

Einstein opisał czas jako tkaninę.

Pomyślcie o powierzchni trampoliny:

wykręca się i rozciąga razem z grawitacją.

Też widzę czas jako tkaninę,

którą rozpłaszczam
i kompresuję do jednej płaszczyzny.

Jednym z unikalnych aspektów
tej pracy jest to,

że na tych zdjęciach

wektor czasu się zmienia.

Czasem jest od lewej do prawej,

czasem od przodu do tyłu,
z góry lub z dołu, nawet ukośnie.

Odkrywam kontinuum czasoprzestrzenne

w dwuwymiarowej nieruchomej fotografii.

Robienie takich zdjęć

jest dosłownie jak łamigłówka,
którą w danej chwili rozwiązuję w głowie.

Buduję zdjęcie w oparciu o czas

i nazywam to ilustracją matką.

Ukończenie jej może zająć kilka miesięcy.

W tej pracy najfajniejsze jest to,

że w ogóle nie mam kontroli
nad tym, kiedy dotrę na miejsce,

czy w który dzień i kiedy zrobię zdjęcia.

Nigdy nie wiem, kto będzie na zdjęciu,

czy wyjdzie świetny wschód
czy zachód słońca - bez kontroli.

To wychodzi na koniec procesu.

Jeśli miałem naprawdę dobry dzień
i wszystko pozostało takie samo,

to decyduję, kto będzie
na zdjęciu, a kto nie.

To wszystko zależy od czasu.

Wykorzystuję najlepsze momenty,
które wybrałem po miesiącu edytowania

i płynnie je wplatam w ilustrację matkę.

Złączam ze sobą dzień i noc,

tak jak to widziałem,

tworząc unikalną harmonię pomiędzy
dwoma bardzo odrębnymi światami.

Obraz zawsze miał bardzo
ważny wpływ na moją pracę

i zawsze byłem wielkim fanem
Alberta Bierstadta,

wielkiego malarza Hudson River School.

Zainspirował on ostatnią serię,
którą zrobiłem w parkach narodowych.

To jest "Dolina Yosemite" Bierstadta.

A to zdjęcie tej doliny, które zrobiłem.

Właściwie to historia z okładki

styczniowego numeru
National Geographic z 2016 roku.

Robiłem te zdjęcia ponad 30 godzin.

Byłem dosłownie na krańcu klifu,

próbując uchwycić
ruch gwiazd i blask księżyca

oświetlający skały El Capitan.

Uchwyciłem też upływ czasu w krajobrazie.

Najlepsze jest oczywiście obserwowanie
magicznych momentów ludzkości

przy upływającym czasie,

od dnia do nocy.

Dodam,

że w kieszeni miałem
fotokopię obrazu Bierstadta.

Kiedy słońce zaczęło wschodzić nad dolinę,

zacząłem dosłownie trząść się
z podekscytowania,

bo spojrzałem na obraz i pomyślałem:

"O mój Boże, mam to samo oświetlenie
co Bierstadt 100 lat wcześniej".

"Od dnia do nocy" jest o wszystkim,

to jak połączenie wszystkiego, co kocham

za pomocą fotografii.

Jest o krajobrazach,

o fotografii ulicznej,

o kolorze, architekturze,

perspektywie, skali,
a zwłaszcza o historii.

To jedna z najbardziej
historycznych chwil,

jakie sfotografowałem.

Prezydencka inauguracja
Baracka Obamy w 2013 roku.

Jeśli spojrzymy bliżej na zdjęcie,

zobaczymy upływający czas

na tych wielkich ekranach.

Można zobaczyć Michelle
czekającą z dziećmi,

teraz prezydent wita tłum,

składa przysięgę,

a teraz przemawia do ludzi.

Stoję przed wieloma wyzwaniami,
kiedy robię zdjęcia.

Dla tej konkretnej fotografii

byłem w windzie 15 metrów nad ziemią,

niezbyt stabilnej.

Kiedy mój asystent i ja poruszaliśmy się,

zmieniała się linia horyzontu.

Przy każdym zdjęciu, które widzicie,

na tym było ich około 1800,

oboje musieliśmy przyklejać stopy taśmą

za każdym razem,
kiedy wciskałem spust migawki.

(Brawa)

Podczas swojej pracy nauczyłem się
tak wielu niezwykłych rzeczy.

Myślę, że najważniejsze to cierpliwość

i siła obserwacji.

Fotografując z góry
miasto takie jak Nowy Jork,

odkrywamy, że ludzie w samochodach,

których spotykamy każdego dnia,

nie wyglądają już
jak ludzie w samochodach.

Wyglądają jak wielkie ławice ryb,

rodzaj zachowania emergentnego.

Często opisuje się energię Nowego Jorku.

Myślę, że ta fotografia
właśnie ją uchwyciła.

Przyglądając się bliżej mojej pracy,

można zauważyć ukryte historie.

Widzimy, że Times Square jest kanionem,

jest cieniem i światłem słonecznym.

Na tej fotografii zdecydowałem
przetasować czas jak na szachownicy.

Gdziekolwiek są cienie, jest noc,

a gdziekolwiek jest słońce, jest dzień.

Czas jest rzeczą niezwykłą,

której nigdy nie potrafimy pojąć.

Ale wierzę, że w pewien wyjątkowy sposób

te fotografie zaczynają
nadawać mu jakiś wyraz.

Wyrażają nową metafizyczną
wizualną rzeczywistość.

Kiedy spędzamy 15 godzin,
patrząc na jakieś miejsce,

zaczynamy postrzegać rzeczy trochę inaczej

niż jeśli przyszlibyśmy z aparatem,

zrobili zdjęcie i odeszli.

To był idealny przykład.

Nazywam to "Sacré-Coeur Selfie".

Przez ponad 15 godzin obserwowałem,

jak ci wszyscy ludzie
nawet nie spojrzeli na Sacré-Coeur.

Bardziej byli zainteresowani
wykorzystaniem jej jako tła.

Podchodzili, robili zdjęcie

i odchodzili.

Zauważyłem, że jest to
absolutnie niezwykły przykład,

wielka rozbieżność pomiędzy tym,
co uważamy za ludzkie doświadczenie

a tym, w co ludzkie
doświadczanie się zmienia.

Udostępnianie zdjęć
nagle stało się ważniejsze

niż nasze przeżycia.

(Brawa)

Na koniec moje najnowsze zdjęcie,

które dla mnie osobiście
ma wyjątkowe znaczenie.

To jest Park Narodowy
Serengeti w Tanzanii.

Fotografia zrobiona w środku Seronery.

To nie jest rezerwat przyrody.

Znalazłem się tam dokładnie
podczas Wielkiej Migracji,

mając nadzieję na uchwycenie
najbardziej różnorodnych zwierząt.

Niestety, kiedy tam dotarliśmy,

w czasie trwania Wielkiej Migracji
była pięciotygodniowa susza.

Wszystkie zwierzęta ciągnęły do wody.

Znalazłem ten jeden wodopój

i poczułem, że jeśli wszystko
pozostanie takie samo jak jest,

miałem prawdziwą okazję
uchwycenia czegoś niezwykłego.

Spędziliśmy trzy dni badając sytuację,

ale nic mnie nie mogło przygotować na to,

co stało się podczas dnia zdjęciowego.

Fotografowałem 26 godzin,

siedząc w szczelnej kryjówce,
ponad pięć metrów nad ziemią.

To, czego doświadczyłem,
było niewyobrażalne.

Szczerze, to było jak w Biblii.

Widzieliśmy, przez 26 godzin,

wszystkie rywalizujące gatunki
dzielące się jednym źródłem - wodą.

O to samo źródło
ludzkość będzie toczyć boje

przez następne 50 lat.

Zwierzęta nigdy nawet
nie warknęły na siebie.

Wydawały się rozumieć to,
czego ludzie nie rozumieją.

To cenne źródło zwane wodą jest czymś,

czym wszyscy powinniśmy się dzielić.

Kiedy stworzyłem to zdjęcie,

uświadomiłem sobie, że "Od dnia do nocy"
jest nowym spojrzeniem,

kompresją czasu,

poszukiwaniem kontinuum
czasoprzestrzennego w fotografii.

Wraz z rozwojem technologii i fotografii,

fotografie nie będą tylko przekazywać
głębszego znaczenia czasu i pamięci,

ale będą tworzyć nową opowieść
z nieopowiedzianych historii,

tworząc ponadczasowe okno na świat.

Dziękuję.

(Brawa)