Одминувањето на времето прикажано преку една фотографија

Фотографот Стивен Вилкс создава прекрасни композиции од пејсажи во текот на преминот од ден во ноќ, истражувајќи го просторно-временскиот континиум во дводимензионална, неподвижна слика. Патувајте со него низ култни места како што се: мостот Турнел во Париз, Ел Капитан во Националниот Парк Јосемит и животворниот водопој во срцето на Серенгети, во оваа турнеја која е приказ на неговата уметност и фотографија.

Mе понесува вистинската страст

да создадам фотографии кои
раскажуваат приказни.

Фотографијата може да се опише
како запис на еден миг

застанат во дел од времето.

Секој миг или фотографија прикажува
опипливо парче

од нашите сеќавања со
одминувањето на времето.

Но, што ако можете да опфатите повеќе
од еден миг во една фотографија?

Што ако фотографијата го сруши времето,

и ги збие најубавите мигови
на денот или ноќта

незабележително во една слика?

Создадаов концепт кој се вика
„Од денот до ноќта“

верувам дека тој ќе го промени

начинот на кој гледаме светот.

Мене ми го смени.

Мојот процес почнува со фотографирање
на култни локации,

места кои јас ги нарекувам
наша колективна меморија.

Фотографирам од фиксирана, погодна точка
и никогаш не се поместувам.

Ги фаќам минливите мигови на човештвото
и светлината додека времето одминува.

Фотографирам некаде од 15-30 часа

и снимам преку 1.500 слики.

Потоа ги одбирам најдобрите
мигови на денот и ноќта.

Времето ми е водич

и незабележително ги спојувам најдобрите
мигови во една фотографија,

во визија на нашето патување низ времето.

Можам да ве одведам во Париз

да видите поглед од мостот Турнел.

Можам да ви ги покажам веслачите на Сена

во раните утрински часови.

Истовремено

можам да ви ја прикажам Нотр Дам ноќе.

Во меѓувреме, можам да ви ја покажам
романтиката во градот на светлината.

Во основа јас сум уличен фотограф
на 15 метри од земјата

и секој детаљ кој го гледате
на оваа фотографија

се случува на тој ден.

„Од денот до ноќта“ е глобален проект.

Работата отсекогаш ми била
поврзана со историја.

Ме фасцинираат концепти
како што е одењето на места како Венеција

и да го гледам
во текот на одреден настан.

Одлучив да ја погледнам
историската Регата,

настан кој се одржува од 1498 год.

Бродовите и костимите се исти како
што биле во тоа време.

Вистински значен елемент кој сакам
да ви го предочам

е дека нема временска разлика,

ова сум јас кој ги фотографира
денот и ноќта.

Неуморно собирам волшебни мигови.

Она што ме поттикнува е стравот
дека ќе изгубам еден од нив.

Целиот концепт се случи во 1996 год.

Списанието Лајф ме ангажира да направам
панорамски фотографии

од актерите на филмот
„Ромео и Јулија“ на Баз Луман.

Отидов на теренот и видов
дека е во форма на квадрат.

Можев да направам панорама само со колаж

од 250 поединечни фотографии.

Ги имав Ди Каприо и Клер Дејнс
како се прегрнуваат.

Кога го придвижив апаратот во десно,

забележав огледало на ѕидот

и го видов нивниот одраз во него.

Во тој миг, за таа единствена слика

ги прашав: „Може ли дечки да се бакнете

само за оваа слика?“

Потоа се вратив во моето студио во Њујорк

и ги споив овие 250 фотографии,

подзастанав и си реков „Фантастично.

Го менувам времето во фотографиите.“

Овој концепт го задржав 13 години

сѐ додека технологијата не го
престигна мојот сон.

Ова е слика на пристаништето Санта Моника
што ја направив за „Денот до ноќта“.

Ќе ви прикажам едно видео

и ќе ја имате идејата како изгледа
да се биде со мене

кога ги правам овие фотографии.

На почеток, треба да сфатите дека,
за да се има овој поглед,

најмногу време поминувам горе,
на дигалка со седиште

или на кран.

Ова е типичен ден од 12-18 часа,
со постојано

снимање на светот кој го откриваме.

Една од работите кои ги сакам
е да ги набљудувам луѓето.

Верувајте ми,

Ова е најдоброто место што може да се има.

Но, ова е начинот на кој ги создавам
моите фотографии.

Кога го имам погледот и локацијата,

треба да одлучам кога почнува
и кога завршува денот.

Тоа го нарекувам временски вектор.

Ајнштајн го опишува времето како ткаенина.

Помислете на површината на трамболина:

се искривува и растегнува со гравитација.

И јас го гледам времето како ткаенина,

само што јас ја земам ткаенината и ја
израмнувам, ја збивам во една рамнина.

Еден од единствените аспекти
на оваа работа е,

кога ги гледате моите слики

временскиот вектор се менува:

понекогаш одам од лево кон десно,

понекогаш напред-назад, горе-долу,
дури и дијагонално.

Го истражувам просторно-временскиот
континиум

со дводимензионални,
неподвижни фотографии.

Кога ги правам овие фотографии,

во главата како да ми поминува сложувалка
на реалниот живот.

Правам фотографии засновани на времето

И ова го нарекувам главна основа.

За да го завршиме потребни се месеци.

Забавниот дел на оваа работа е

што немам воопшто контрола кога сум горе

било кој ден кога фотографирам.

Никогаш не знам кој ќе биде
на фотографијата,

дали ќе виде изгрејсонце или залез
- немам контрола.

На крајот на процесот,

ако имам вистински убав ден
и сѐ останува исто,

тогаш одлучувам кој останува а, кој не

и сѐ се заснова на времето.

Ги земам најдобрите мигови кои
ги бирам во тек на 1 месец уредување

и тие незабележително се
спојуваат со главната основа.

Ги збивам денот и ноќта

како што ги гледам,

и создавам единствена хармонија
меѓу два спротивставени светови.

Сликарството отсекогаш имаше
силно влијание во мојата работа

и отсекогаш омилен сликар
ми бил Алберт Берштад,

од школата на реката Хадсон.

Тој ми беше инспирација за серијата
за национални паркови.

Ова е „Долината на Јосемит“ од Бернштат.

Значи, ова е фотографијата
што ја креирав за Јосемит.

Таа е всушност е тема
од напис од јануари 2016

во Национална Географија.

Фотографирав над 30 часа
за оваа фотографија.

Бев буквално на работ на една карпа,

снимајќи ги ѕвездите и Месечината
додека транзитира,

и ја осветлува Ел Капитан.

Ја сликав и транзицијата на времето
низ пределот.

Најдобриот дел ја отсликува
магијата на човештвото

со промената на времето -

од ден во ноќ.

Што се однесува до мене лично,

во џебот носев фотокопија
од слика на Берштад.

Кога сонцето почна да изгрева во долината,

буквално се тресев од возбуда

зашто гледав во сликата и реков:

„Господе, ја фатив истата светлина
како Берштад

пред 100 години.“

„Од денот до ноќта“ се однесува
на сите работи,

тоа е збир од сите нешта кои ги сакам

во врска со фотографирањето.

Се однесува на пејсажи,

на улични фотографии,

на бои, на архитектура,

перспектива, размер - и особено историја.

Ова е еден од најголемите историски мигови

кои ги фотографирав,

инаугурацијата на Барак Обама во 2013 год.

Ако внимателно ја погледнете
фотографијата,

ќе го видите времето како се менува

на оние големи телевизиски приемници.

Ќе ја видите Мишел како чека со децата,

сега претседателот се поздравува
со народот,

дава заклетва

и му се обраќа на народот.

Има многу предизвици кога
правам вакви фотографии.

Конкретно за оваа фотографија,

бев на 30м височина на подвижно скеле

- не беше многу стабилно.

Секој пат кога со мојот асистент
ја поместувавме тежината

се менуваше линијата на хоризонтот.

Секоја слика што ја гледате,

а има околу 1.800 на оваа фотографија,

двајцата моравме да ги фиксираме стапалата

на секое кликнување
на фотографскиот апарат.

(Аплауз)

Во оваа работа научив многу
извонредни нешта.

Двете најзначајни се: трпение

и моќта на набљудување.

Кога се фотографира град како Њујорк
од горе,

открив дека луѓето во автомобилите,

со кои секојдневно живеам
на извесен начин,

не изгледаат веќе како луѓе во автомобили.

Изгледаат како огромно јато риби.

Тоа е еден нов вид на однесување.

Кога луѓето ја опишуваат енергијата
на Њујорк,

мислам дека оваа фотографија
почнува да го опфаќа тоа.

Ако внимателно погледнете во моите

фотографии, ќе видите приказни во нив.

Сфаќате дека Тајмс сквер е кањон,

сенки и сончева светлина.

Решив на оваа слика да направам
временска шаховска табла.

Каде што има сенки, ноќ е,

каде што е сонцето, таму е ден.

Времето е исклучително нешто

кое никогаш не можеме да го
разбереме вистински.

Но, на единствен и посебен начин,

мислам дека овие слики почнуваат
да даваат претстава за времето.

Отелотворуваат нова метафизичка,
визуелна реалност.

Кога поминувате 15 часа гледајќи
во едно место,

ги гледате работите на поинаков начин

од обичното шетање со фото-апарат,

кога само фотографирате и заминуавате.

Овој беше одличен пример.

Го нареков Сакре Кер селфи.

Ги набљудував околу 15 часа

сите овие луѓе кои не ни
гледаа во Сакре Кер.

Повеќе ги интересираше
да ја имаат како позадина.

Се приближуваа, фотографираа

и заминуваа.

Сметам дека ова е апсолутно
извонреден пример,

моќна раздвоеност меѓу она што
мислиме дека е човечкото искуство,

наспроти она кон што еволуира
човечкото искуство.

Споделувањето наеднаш станува поважно

од самото искуство.

(Аплауз)

На крај, мојата најнова фотографија,

која има посебно значење за мене:

ова е Националниот парк
Серенгети во Тазанија.

И ова е фотографирано насред Сиеронере,

ова не е резерват.

Намерно отидов во екот
на миграција

со надеж дека ќе ги сликам
најразноврсните животни.

За жал, кога стигнавме таму,

имаше суша во екот
на миграциија

во траење од 5 недели.

Сите животни беа упатени кон водата.

Наидов на ова водопој

и мислев ако сѐ остане
како што се одвива,

ќе имам вистинска можност
да фотографирам нешто уникатно.

Поминавме 3 дена во истражување

и ништо не ме имаше подготвено

за тоа што го доживеав тој ден.

Фотографирав 15 часа

на 5м височина, во засолниште
недостапно за крокодили.

Она што го доживеав беше незамисливо.

Беше библиско, навистина.

Ги гледавме 25 часа

овие натпреварувачки видови како
споделуваат единствен извор-водата.

Истиот извор за кој човештвото војува

во последните 50 години.

Животните ниту еднаш не загрофтаа
едни на други.

Тие разбираат нешто што ние -
луѓето не разбираме.

Дека овој скапоцен извор што се вика вода

е нешто што треба зеднички да го делиме.

Кога ја создадов оваа фотографија,

сфатив дека „Од денот до ноќта“
е нов начин на гледање,

збивање на времето,

истражување на просторно-временскиот
континиум во слика.

Како што се развива технологијата
заедно со фотографијата,

фотографиите не само што ќе пренесуваат
подлабоко значење за времето и сеќавањата,

туку ќе создаваат и нови стории
од нераскажани приказни

и ќе отвораат безвременски прозорци
во нашиот свет.

Ви бгаодарам!

(Аплауз)