هویت‌های بین‌فرهنگی برعلیه بیگانه هراسی | لیدیا کامارا | TEDxValladolid

نیمی از افرادی که از جنگ می‌گریزند، از اقلیت‌ها هستند. از بین آنان، یکی از آسیب‌پذیرترین گروه‌ها در جامعه، دختران پناهنده‌ی نوجوان هستند. لیدیا کامارا در این سخنرانی تأثیرگذار به ما می‌گوید چگونه جمع یکپارچه‌ی واقعی ایجاد کنیم که علاوه بر مقابله با بیگانه هراسی، منجر به تقویت مهارت‌های ارتباطی و خلاقیت بر اساس احترام و هم‌دردی شود و حس قدرتمند تعلق ایجاد کند.
لیدیا، فعال اجتماعی و پژوهشگر زبان‌شناسی کاربردی، معتقد است آموزش و روابط بین‌فرهنگی کلید رسیدن به یکپارچگی واقعی در افرادی است که وضعیت مساعدی ندارند. این موضوع باعث شده او پروژه‌هایی برای دختران نوجوان اجرا کند. وی هم‌چنین در دانشکده فلسفه دانشگاه برلین کار می‌کند. به علاوه او دارای دکترای زبان رایانه و کارشناسی‌ارشد اختلالات ارتباطی و زبان است. تحقیقات او بر فرآیند یادگیری زبان دوم و زبان‌های بیگانه در جوامع چندزبانی در اینترنت و فضای دیجیتال، در افرادی متمرکز است که به هر دلیل، مثلاً ناتوانی، موقعیت اجتماعی، مهاجرت یا پناهندگی، توانایی ارتباطی مساعدی ندارند. لیدیا هم‌چنین عضو TED و هماهنگ کننده زبان اسپانیایی در بین سایر مترجمین است.

شاید این تصویر را که
آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان،

با پناهندهای سلفی میگیرد
به خاطر داشته باشید.

این تصویر و تصاویر مانند این

منجر به نگرانی مجلس آلمان

و بسیاری از مجالس کشورهای
اروپایی شده است

و اتحادیه اروپا را
در موقعیت سختی قرار داده است.

آلمانیها از همان ابتدا

توافقی بر سر موضوع هجوم پناهندهها

از خاورمیانه به اروپا نداشتند.

استقبالی که در ابتدا از سوی آنگلا مرکل
از این موضوع صورت گرفت، همیشه

مورد تأیید و احترام همه نبوده است.

در ابتدا، برخی از او حمایت کردند

و دیگران حمایت نکردند.

تعداد آنانی که حمایت نکردند
در حال افزایش است--

تعداد مخالفان بیشتر شده

و این به روشنی برای آنگلا مرکل
پیامدهایی خواهد داشت.

نمیخواهم وارد جزئیات
آیندهی سیاسی آنگلا مرکل شوم

اما دوست دارم اشاره کنم
که او، برای من،

یکی از شخصیتهای سیاسی است
که در حال حاضر

با وجود خطاهایش همچنان
دارای اقتدار معنوی است،

و این چیزی است که
بیشتر سیاستمداران فعلی ندارند.

این نمودار پناهندههایی را نشان میدهد

که در سال گذشته وارد آلمان شدند.

اولین گروه از سوریه است،
و بعد یک گروه از آلمان

و گروهی از افغانستان.

بر اساس گزارشی از یونیسف
که دو هفتهی پیش منتشر شد،

نیمی از افرادی که
از جنگ میگریزند

جزو اقلیتها هستند.

بحث ضدپناهندگی معروف است:

«آنان اسلام را به ما تحمیل خواهند کرد.»
«داریم به تروریستها اجازهی ورود میدهیم.»

"داریم هویت خود را گم میکنیم."

واقعیت دیگر این است که
برخی افراد

از کسانی که از جنگ گریختهاند حمایت
و با آنان ابراز همدردی میکنند

اما باید بگویم که در بین آنان نیز

محافظت در مقابل خطاهای سیاسی
راهی هست برای

اجتناب از اقدام عملی،

برای شرکت نکردن در
اقداماتی که میتواند

دست کم از شدت
این وضعیتهای شخصی جدی بکاهد.

در هر دو اظهارنظر رسمی و غیررسمی

یک نکتهی کلیدی در یکپارچگی پناهندهها
به چشم میخورد:

یادگیری آلمانی.

من اهل بارسلون
و یک زبانشناس هستم.

چهار سال پیش
به کلن آلمان نقل مکان کردم.

یادگیری یک زبان
برای من هم یک عامل کلیدی است،

برای یکپارچه شدن،

پس نهتنها برای پناهندگان،

بلکه برای همهی مهاجران،
یک عامل کلیدی است.

من دربارهی جنبههای مختلف زبان
در محیطهای چندزبانی

چندین سال است تحقیق میکنم.

دیدگاهم این است که در مورد زبان
یک نقطهی نهایی وجود ندارد

که بتوانید به آن برسید.

برای من، زبان فرآیندی است
که در طول عمر هر شخص تغییر میکند،

از طریق تجربیات شخصی که داریم.

روشن است که زبان
ابزار قدرتمندی

برای یکپارچگی
و برای ورود به یک جمع است،

اما همچنین ابزار قدرتمندی
برای طرد اجتماعی است.

مثلاً اگر
توانایی زبان شما خوب نباشد

یا لهجهی خارجی داشته باشید،
یا گویش یک منطقه خاص،

یا شاید نوعی ناتوانی

که سخن گفتن شما را
تحت تأثیر قرار میدهد،

مثل لکنت زبان،

همهی اینها مثالهایی است
که در نحوهی پذیرش

یا طرد شما در یک جامعه
مؤثر است.

استفاده از زبان و هویت ایستا نیست.

پویاست.

مثل اثر انگشت نیست،
که مادامالعمر باشد.

هویت چیزی است که

بر اساس ارزشها و عقایدی که خانواده
و دوستان به شما میدهند شکل میگیرد

و همچنین چیزی است
که واقعاً میخواهید باشید،

و چیزی که واقعاً میخواهید باشید
بستگی به انگیزهی شما دارد،

به احساس تعلق به گروههای دیگری

که حس میکنید با آنان پیوند خورده
یا شناخته میشوید

و همچنین در ارتباط با
تعاملات با گروههایی که

کاملاً با شما متفاوت هستند.

در مراکز پناهندگی در آلمان

آموزش رایگان آلمانی فراهم است

و میتوانیم فکر کنیم--
طبیعی است فکر کنیم--

که این افراد باید خوشحال باشند

چون میتوانند
این دورههای آلمانی را بگذرانند

و باید قدردان هم باشند.

اما عدم حضور دختران نوجوان،
در این گروههای زبان آلمانی،

در این فعالیتها،
کاملاً جلب توجه میکند.

به این فکر کنید:

فشار سنگینی روی این دختران است،
انواع اختلالات متعاقب تروما

ناشی از جلای وطن، به سرزمینی
که هیچکس منتظر آنان نیست.

آنان شاهد مرگ عزیزان

و سوختن یا بمباران خانههای خود بودهاند.

برخی دیگر از زنان، متأسفانه،
قربانی یا شاهد تجاوز جنسی بودهاند.

در این سفر خاص،
از افغانستان، عراق و سوریه،

به مقصد اروپا،
یا در این مورد، آلمان،

اگر بتوانید خود را به جای آنان بگذارید

آیا برای این کلاسهای آلمانی

یا هر چیز دیگر، هیچ اشتیاقی داشتید؟

اگر هم اینها کافی نباشد،
خانوادههای این دختران،

والدین، برادران و سایر بستگان

به آنان اجازه نمیدهند
در این فعالیتها شرکت کنند

چون نگران هستند
لطمهی بیشتری ببینند.

و پرسش این است که،

چه میتوان کرد
تا این دختران بتوانند

وارد این جامعه جدید شوند
با آن یکپارچه شوند؟

این پرسش ما چهار دوست بود:

ساندرا با پیراهن قرمز، من، لینا و پیتر.

همهی ما به دلایل مختلف،

در ارتباط نزدیک با نوجوانان بودیم.

پیتر و لینا دختران ۱۵ ساله داشتند.

ساندرا و لینا
با این گروه نوجوان کار میکردند.

به فکر ما رسید: چطور است
پروژهای شروع کنیم

که تنها برای دختران پناهنده،
جذاب نباشد،

بلکه دختران آلمانی را هم جذب کند؟

میتوانیم آنان را متحد کنیم؟

آیا میتوانیم فضایی ایجاد کنیم
که با هم تعامل کنند

و شاید این کمک کند
تا هویت آنان متحول شود؟

به این ترتیب، هالوفوتو متولد شد.

یک پروژه بین فرهنگی
برای دختران ۱۳ تا ۱۷ ساله.

اهداف پروژه این بود:
توسعه--

خب، اول باید فضاهایی
برای تعامل ایجاد شود

تا از طریق آن مهارتهای ارتباطی
شکل بگیرد،

و سپس خلاقیت دختران رشد کند.

فکر کردیم:

اگر هر دو را ایجاد کنیم
مطمئناً برای آنان

فرصتی برای کسب مهارتهای
بینفرهنگی خلق خواهد شد.

روشن است که یادگیری آلمانی
برای کسب مهارتهای ارتباطی

لازم بود.

راه دیگری نبود.

از یک روش ابتکاری استفاده کردیم:
تابلوهای ارتباطی فشرده.

این تابلوهای ارتباطی فشرده

ابزارهای مخصوص افرادی است
که حرف نمیزنند،

یعنی افرادی که زبان گفتاری ندارند.

این وضعیت ممکن است از بدو تولد
وجود داشته باشد،

مثل کودکان مبتلا به نوع شدید
طیف اختلالات اوتیسم،

یا مثل کودکان فلج مغزی.

این وضعیت ممکن است در بزرگسالان هم

به دنبال سکتهی مغزی یا تصادف روی دهد،

یا شاید متعاقب
یک بیماری تحلیل برنده عصبی

مانند پارکینسون.

تابلوهایی که در این پروژه به کار بردیم

شامل چند تصویر و یک لغت کلیدی است.

لغت کلیدی لغتی است که در گفتار
بیش از بقیه تکرار میشود

و این محدود به زبان آلمانی نیست،

در اسپانیایی، کاتالان، باسک،
انگلیسی و غیره هم وجود دارد.

دخترها این ابزارها را پذیرفتند،

و دادههای به دست آمده از پروژه
این را ثابت میکند،

که آن را مثبت ارزیابی کردهاند.

در هر حال،
مهمترین چیز برای آنان

یادگرفتن آلمانی نیست. برای رؤیا داشتن،
برای باانگیزه ماندن،

برای این که واقعاً مایل به شرکت
در این جامعه جدید باشند،

برای آنان مهمترین چیز
جلساتی است

که در هالوفوتو تشکیل میشود.

این جلسات بینفرهنگی است

چون مشوق تعاملات چهرهبهچهره

در بین گروههای کاملاً متفاوت
از نظر ریشه و مبدأ هستیم.

این، به عنوان مثال،
عکس یکی از جلسات است.

جلسات بین فرهنگی را
با موضوعاتی ترتیب میدادیم

که دخترها انتخاب میکردند.

موضوع این جلسه
"آرایش چهره و مو" است.

در جلسهای دیگر به یک شهربازی رفتیم

که زیپ لاین، بازی تعادلی و تونل داشت.

ایدهی ما ایجاد وحشت نبود،
بلکه غلبه بر آن بود.

دخترها با هم تلاش میکردند

و ربطی نداشت که چه کسی
بیشتر یا کمتر میترسد.

یا کدام گروه بیشتر یا کمتر میترسد.

هر شخص صرفاً
حس خود را بیان میکرد.

این را میتوانید در چهره آنان ببینید.

معلوم است چه کسی میترسد.

اهمیت این جلسه
در مقایسه با بقیه جلسات--

این جلسه هنگامی است
که آشپزی میکردند--

این است که میتوانند مفهوم آن را ببینند.

و ساختن این مفهوم

چیزی است که باعث
حس آمیختگی فرهنگی میشود،

چیزی که پیوند ایجاد میکند،

نوعی توسعهی بینفرهنگی

که فراتر از برچسبهاست.

برچسبهایی که باعث ایجاد
و تشدید تعصبها میشوند

و توجهی به غنای فرهنگی

یا معنوی افراد نمیکنند.

علاوه بر این مهارتهای ارتباطی

میخواستیم خلاقیت را نیز توسعه دهیم.

خلاقیت در هر فرد به معنی
بیان شناختی و دوستداشتن خود است.

و اگر این موارد بیان شده را با هم فعال کنیم

اولاً فضایی برای خلق چیزهایی شکل میگیرد
که قبلاً حتی قابل تصور نبود،

یعنی آمیختهای از بیانها

که میتوان در آن

شکوفایی مهارتهای بین فرهنگی را
مشاهده کرد.

به همین دلیل
این کارگاههای عکاسی برگزار شد

تا محرک خلاقیت باشد.

کارگاههای عکاسی
توسط پیتر و ساندرا برگزار شد.

آنها عکاس گروه بودند.

و این عکسهایی است

که دخترها در طول پروژه گرفتند.

گاهی ژست میگرفتند،
گاهی هم عکاسی میکردند.

خودشان تصمیم میگرفتند.

وقتی کسی به این عکسها نگاه میکند،
ممکن است بپرسد،

"آنها" کجا هستند؟ "ما" کجا هستیم؟

مرزها تا حدودی باریک شده است.

ما خود را چگونه تعریف میکنیم؟

این عکسها برای ما چنان زیبا بود

که فکر کردیم
باید نمایشگاهی برگزار کنیم.

اما نمیخواستیم هیچ نوع
نمایشگاهی داشته باشیم.

چه در یک گالری هنری و چه در موزه.

میخواستیم عکسهای خود را
در یک فضای شهری به نمایش بگذاریم،

و چشماندازی داشتیم.

نتیجه این شد:

میخواستیم دخترهای ما
در یک تراموا باشند،

تراموایی به نام میل و اشتیاق.

آرزوی ما داشتن چارچوبی بود

برای یک بیانیه سیاسی

بر علیه جنسیتگرایی
و بیگانههراسی.

این را به اعضای
سامانه نقلیه عمومی کلن نشان دادیم

و آنها بسیار هیجانزده شدند.

و در ابتدای ماه جولای سال پیش

تراموا همراه با

عکسهای دخترها به نمایش گذاشته شد.

(تشویق)

این پروژه بسیار بیشتر از
حد تصور ما موفقیت آمیز بود.

در واقع، روزنامهها از ما
به عنوان پروژهای موفق

برعلیه تمایلات بیگانههراسی یاد کردند

که متأسفانه در حال رشد است

نه تنها در آلمان، بلکه در سراسر اروپا.

به علاوه، بسیاری
از ما میپرسیدند

که آیا میتوانند
این پروژه را تکرار

و هالوفوتوی خاص خود را خلق کنند.

به همین دلیل فکر کردیم

میتوانیم اجازه بدهیم
تمام جهان از آن استفاده کند.

به همین دلیل پروژه را در
مالکیت عمومی ثبت

و بر روی این صحنه
در تدکس معرفی کردیم.

دوست دارم از همه حاضرین
که مایل به مشارکت هستند دعوت کنم

تا پروژه خود را شروع کنید.

(تشویق)

و مهم نیست ما چهار نفر
در گروه چه یاد دادهایم.

بلکه مهم این است که
از دخترها چه یاد گرفتهایم.

همهی شرکت کنندهها به ما

راههای ارتباط و تعامل را نشان دادند.

اولاً برچسبها را حذف کردند.

دوم، پیوند برقرار کردند.

این هم منجر به خلق

هویتهای بینفرهنگی متحول شده،
و قدرتمندی شد،

و این هویتهای بین فرهنگی
بر اساس اجماع نیست

بلکه بر اساس احترام متقابلی است

که در آن با یکدیگر همدردی میکنند

و خود را به جای دیگری میگذارند،

تا آن حس تعلق ایجاد شود.

و آن حس تعلق

حسی است که هنگام تعریف این داستان
از طرف شما به من دست داد،

و به خاطر آن متشکرم.

(تشویق)