Neil Pasricha: De 3 A's van fAntastisch

Neil Pasricha's blog "1000 Awesome Things" omarmt 's werelds kleinste deugden, gaande van gratis bijvullingen tot proper beddengoed. In zijn passionele lezing vanuit TEDxToronto geeft hij 3 geheimen vrij (die allemaal beginnen met een A) die leiden tot een leven dat werkelijk fAntastisch is.

Dus het fAntastische verhaal:

het begint zo'n 40 jaar geleden

toen mijn moeder en vader naar Canada kwamen.

Mijn moeder verliet Nairobi, Kenia.

Mijn vader verliet een klein dorpje net buiten Amritsar, India.

Ze kwamen hier aan op het eind van de jaren 1960.

Ze vestigden zich in een met bomen omzoomde buurt een uur ten oosten van Toronto

en begonnen een nieuw leven.

Ze bezochten voor het eerste een tandarts,

ze aten hun eerste hamburger,

en kregen hun eerste kinderen.

Mijn zus en ik

groeiden hier op

en we hadden een rustige en gelukkige kindertijd.

We hadden een sterke familieband,

goede vrienden, een rustige straat.

We vonden veel zaken vanzelfsprekend

die mijn ouders nooit vanzelfsprekend gevonden hebben

toen zij opgroeiden -

zaken zoals altijd electriciteit hebben

in onze huizen,

zaken zoals scholen in je eigen straat

en ziekenhuizen om de hoek

en ijsjes in je achtertuin.

We werden groter en ouder.

Ik ging naar het middelbaar.

Ik studeerde af.

Ik verliet het huis, ik vond werk,

ik vond een liefje, ik begon geregeld te gaan leven

en ik besef dat dit veel weg heeft van een slechte sitcom of een Cat Stevens-liedje.

(Gelach)

Maar het leven was redelijk goed.

Het leven was redelijk goed.

2006 was een fantastisch jaar.

Onder de blauwe heldere hemel in juli in de wijnregio van Ontario,

ben ik getrouwd,

omgeven door 150 familieleden en vrienden.

2007 was een fantastisch jaar.

Ik studeerde af

en trok doorheen het land met twee van mijn beste vrienden.

Hier is een foto van mijn vriend Chris en ik

aan de kust van de Grote Oceaan.

Uiteindelijk zagen we zeehonden uit het raam van onze auto,

stopten we om er vlug een foto van te nemen

en stonden er dan voor met onze gigantische hoofden.

(Gelach)

Dus je kan ze niet echt zien,

maar het was adembenemend,

geloof me maar.

(Gelach)

2008 en 2009 waren wat moeilijker.

Ik weet dat het moeilijker was voor heel wat mensen,

niet enkel voor mij.

Eerst en vooral, het nieuws was zo intens.

Het is nog altijd intens, en het was intens voordien,

maar wanneer je de krant opensloeg, de tv aanzette,

ging het over smeltende ijskappen,

oorlogen over de hele wereld,

aardbevingen, orkanen,

en een economie die zo onstabiel was,

dat ze het dan uiteindelijk toch begaf,

en zoveel van ons die onze huizen kwijtraakten,

of ons werk,

of ons pensioen,

of levensnoodzakelijkheden.

2008, 2009 waren ook intense jaren om andere redenen.

Ik had verscheidene persoonlijke problemen op dat moment.

Mijn huwelijk ging niet goed

en we groeiden steeds meer uit elkaar.

Op een dag kwam mijn vrouw thuis van haar werk

en verzamelde, door haar tranen heen, al haar moed

om een eerlijke conversatie te hebben.

Ze zei: "Ik hou niet meer van jou."

Het was een van de meest pijnlijke dingen die ik ooit gehoord had

en zeker het meest hartverscheurende ding dat ik ooit gehoord had,

tot een maand later,

toen ik iets hoorde dat nog hartverscheurender was.

Mijn vriend Chris, die ik jullie daarnet getoond heb op foto,

kampte al een tijdje met een mentale ziekte.

Voor diegenen onder jullie

wiens leven in aanraking gekomen is met mentale ziekten,

jullie weten wat voor een strijd het is.

Ik sprak met hem aan de telefoon om 22:30u

op een zondagavond.

We praatten over een tv-show die we die avond gezien hadden.

Maandagmorgen kwam ik erachter dat hij verdwenen was.

Jammer genoeg had hij zelfmoord gepleegd.

Het was een zeer moeilijke periode.

Terwijl ik omringd werd door duistere gedachten,

vond ik het zeer, zeer moeilijk

om aan iets goeds te denken.

Ik zei tegen mezelf dat ik echt een manier moest vinden

om mijn gedachten te focussen op iets positiefs.

Zo kwam ik op een avond thuis van werk,

logde in op de computer,

en begon een uiterst kleine website

met de naam 1000awesomethings.com

Ik probeerde te denken

aan alle simpele, universele en kleine deugden waar we allemaal van houden,

maar gewoon niet genoeg over praten --

zaken als obers en serveuses

die je glas bijvullen zonder vragen,

de eerste tafel zijn om opgeroepen te worden

naar het buffet op een trouw,

het dragen van warm ondergoed dat net uit de droogkast gekomen is,

of wanneer kassiers net een nieuwe kassa openen in de supermarkt

en jij de eerste bent in de rij --

zelfs al was je laatst in de andere rij, je verandert toch nog.

(Gelach)

Langzamerhand

begon ik mezelf op te vrolijken.

50.000 blogs

worden opgestart per dag.

Mijn blog was dus maar eentje uit die 50.000.

Niemand las hem eigenlijk, buiten mijn moeder.

Hoewel ik moet zeggen dat mijn cijfers de lucht in vlogen

met wel 100%

toen ze de link doorgaf aan mijn vader.

(Gelach)

Het werd spannend

toen ik tientallen hits begon te krijgen.

Het werd spannend toen het er een paar dozijn waren

en dan honderden en duizenden

en dan miljoenen.

Het begon groter en groter en groter te worden.

Toen kreeg ik een telefoontje,

en de stem aan de andere kant van de lijn zei:

"Je hebt zonet de prijs van de beste blog in de wereld gewonnen!"

Ik had zoiets van: dit is een mopje.

(Gelach)

(Aplaus)

Naar welk Afrikaans land moet ik al mijn geld overschrijven?

(Gelach)

Maar het bleek dat ik op het vliegtuig sprong

en op de rode loper liep

tussen Sarah Silverman, Jimmy Fallon en Martha Stewart.

Ik ging het podium op om een Webby award voor Beste Blog te accepteren.

De verrassing

en gewoon de verbazing over dit alles

werd enkel overschaduwd bij mijn terugkeer naar Toronto,

waar er in mijn inbox

10 literaire agenten op me stonden te wachten

om te praten over een boek over mijn ervaring.

Snel vooruit naar het volgende jaar.

Het fAntastische Boek is nu

de nummer een op de best-sellerlijst, al 20 opeenvolgende weken.

(Applaus)

Maar kijk, ik zei dat ik drie dingen wou doen vandaag.

Ik zei dat ik jullie het fAntastische verhaal wou vertellen,

ik wou met jullie de drie A's van fAntastisch delen,

en ik wou jullie iets geven om over na te denken.

Laten we beginnen met die drie A's.

De laatste jaren

heb ik niet veel tijd gehad om echt veel na te denken.

Maar de laatste tijd had ik de mogelijkheid een stap terug te zetten

en mezelf af te vragen: "Wat is het dat me de laatste jaren

geholpen heeft mijn site te laten groeien,

maar ook mezelf?"

Ik heb die zaken samengevat, voor mijzelf,

als de drie A's.

Het zijn Attitude, Aandacht

en Authenticiteit.

Ik zou graag over elke A kort even praten.

Attitude:

we krijgen allemaal tegenslagen te verwerken,

en we gaan allemaal dipjes tegenkomen.

Niemand van ons kan de toekomst voorspellen, maar we weten wel een ding

en dat is dat het niet volgens plan zal verlopen.

We zullen allemaal hoogtepunten hebben,

grootse dagen en trotse momenten,

vol glimlachen tijdens proclamaties

vader-dochter-dansmomenten tijdens een bruiloftsfeest

en gezonde baby's die krijsen in de verloskamer,

maar tussen deze hoogtepunten in

kunnen we dus ook tegenslagen te verwerken hebben.

Het is jammer en niet aangenaam om over te praten,

maar je man kan je verlaten,

je vriendin kan je bedriegen,

je hoofdpijn kan een serieuzer probleem zijn dan je dacht,

of je hond kan aangereden worden op straat.

Het is geen leuke gedachte,

maar je kinderen kunnen in bendes verstrikt geraken

of andere criminele activiteiten.

Je moeder kan kanker krijgen,

of je vader kan agressief worden.

Er zijn momenten in het leven

dat je heen en weer gegooid wordt

met steken in je buik en gaten in je hart.

Wanneer dat slecht nieuws door je heen gaat,

en wanneer de pijn echt begint door te dringen,

hoop ik echt dat

je het gevoel hebt dat je twee keuzes hebt.

Of je kan je miserabel voelen,

vol zelfmedelijden,

of je kan rouwen

en je dan richten op de toekomst

met een nieuwe, nuchtere kijk.

Een goede attitude hebben, is de tweede keuze nemen

en hoe moeilijk het ook is,

hoeveel pijn het ook doet,

kiezen om voorwaarts te gaan en verder te gaan met je leven

en met kleine stapjes vooruitgaan.

De tweede A is Aandacht.

Ik hou ervan tijd te spenderen met driejarigen.

Ik hou van de manier waarop ze de wereld zien,

omdat ze hem zien voor de eerste keer.

Ik hou ervan hoe ze kunnen staren naar een insect dat het voetpad oversteekt.

Ik hou ervan hoe ze gefascineerd staren

naar hun eerste baseballmatch

met open ogen en een handschoen in de hand,

in de ban van het gekraak van de knuppel en het geknars van de pinda's

en de geur van hotdogs.

Ik hou van de manier waarop ze uren doorbrengen met paardenbloemen te plukken in de achtertuin

en ze samen te brengen in een bloemstukje

voor het Thanksgiving-avondmaal.

Ik hou van de manier waarop ze de wereld zien

omdat ze de wereld

voor de eerste keer zien.

Aandachtig zijn

draait puur om het aanvaarden van je innerlijke driejarige.

Want jullie zijn allemaal ooit drie jarigen geweest.

Dat driejarig jongetje is nog altijd een deel van jou.

Dat driejarig meisje is nog altijd een deel van jou.

Ze zitten daar nog steeds vanbinnen.

Aandachtig zijn is enkel je herinneren

dat je alles ook voor de eerste keer

gezien hebt.

Er was dus een moment waarop het jouw eerste keer was

om enkel groene lichten tegen te komen na het werk.

Er was een eerste keer dat je voorbij de open deur van een bakkerij liep

en je de ovenlucht kon ruiken,

of de eerste keer dat je een briefje van 20 euro uit een oude zak haalde

en je zei: "Geld gevonden!"

De laaste A is authenticiteit.

Daarvoor wil ik je vlug een verhaal vertellen.

Laten we teruggaan naar 1932

toen er op een pindaboerderij in Georgia

een kleine baby geboren was met de naam Roosevelt Grier.

Roosevelt Grier, of Rosey Grier zoals men hem noemde,

groeide op tot

een footballspeler van 135 kilo, 1m95 in de NFL.

Hij is nummer 76 op de foto.

Hier wordt hij afgebeeld met het 'gevreesde kwartet'.

Er waren vier mannen in de LA RAMS in de jaren 60

waar je niet tegenover wou staan.

Het waren zware footballspelers en ze hielden van hun job,

wat schedels inbeuken inhield

en het schouders splitsen op het footballveld.

Maar Rosey Grier had ook

een andere passie.

Diep vanbinnen

hield hij van borduren. (Gelach)

Hij hield van breien.

Hij wei dat het hem tot rust bracht, hem relaxeerde,

het nam zijn vliegangst weg en hielp hem om vrouwen aan te spreken.

Dat is wat hij zei.

Hij hield er zoveel van, dat nadat hij was gestopt met de NFL,

hij clubjes begon op te zoeken.

Hij bracht zelfs een boek uit

genaamd: "Rosey Grier's borduurwerk voor mannen".

(Gelach)

(Applaus)

Het is een goede omslag.

Zoals je misschien ziet, hij is zijn eigen gezicht aan het borduren.

(Gelach)

Wat ik zo fascinerend aan dit verhaal vind,

is dat Rosey Grier

echt een authentiek persoon is.

Dat is waar authenticiteit net om draait.

Het gaat om jezelf zijn en dat ook aanvaarden.

Ik denk dat wanneer je authentiek bent,

je uiteindelijk je eigen hart volgt

en jezelf in posities plaatst

en in conversaties

waarvan je houdt en geniet.

Je ontmoet mensen waar je graag mee praat.

Je gaat naar plaatsen waar je van gedroomd hebt

Je volgt je eigen hart

en voelt de voldoening.

Dus dat zijn de drie A's

Voor mijn laatste boodschap wil ik jullie helemaal terug meenemen

tot wanneer mijn ouders naar Canada kwamen.

Ik weet niet hoe het zou voelen

om naar een nieuw land te gaan in je twintiger jaren.

Ik weet het niet, omdat ik het nooit gedaan heb.

Maar ik kan me inbeelden dat het enorm veel werk meebrengt.

Ik kan me inbeelden dat je je vrij bewust moest zijn van je omgeving

en de kleine wonderen die je begint op te merken

in je nieuwe wereld.

Ik denk dat je echt authentiek moet zijn,

en eerlijk zijn met jezelf

om door de situatie te geraken waar je in zit.

Ik zo mijn TEDTalk even willen pauzeren

voor zo'n 10 seconden

omdat je niet veel de gelegenheid krijgt in het leven om iets als dit te doen.

Mijn ouders zitten op de eerste rij.

Dus zou ik ze willen vragen, als ze het niet erg vinden, even recht te staan.

Ok zou jullie graag even willen bedanken.

(Aplaus)

Toen ik opgroeide, vertelde mijn vader graag het verhaal

van zijn eerste dag in Canada.

Het is een fantastisch verhaal, omdat

hij van het vliegtuig stapte in Toronto

en hij verwelkomd werd door een vzw

waarvan ik zeker ben dat de baas ergens in deze kamer zit.

(Gelach)

Deze vzw hield een groot verwelkomingsmaal

voor alle nieuwe immigranten naar Canada.

Mijn vader zegt dat hij uit het vliegtuig stapte en naar de lunch ging.

Er was een gigantisch aanbod.

Er was brood, er waren van die inni mini kleine augurken,

Er waren olijven en van die kleine witte uitjes.

Er waren opgerolde kalkoenschijfjes,

opgerolde hamschijfjes

en kleine kaasblokjes.

Er waren tonijn- en eierslasandwiches

en zalmslasandwiches.

Er was lasagna, stoofpot,

er waren brownies en boterkoekjes,

en er was taart, heel veel taart.

En wanneer mijn vader het verhaal vertelt, zegt hij:

"Het meest gekke was dat ik dit allemaal nog nooit gezien had, op brood na."

(Gelach)

"Ik wist niet was vlees inhield, wat voor vegetariërs was.

Ik was olijven met taart aan het eten.

(Gelach)

Ik kon gewoon niet geloven hoeveel dingen er daar te verkrijgen waren."

(Gelach)

Toen ik vijf jaar was,

nam mijn vader me mee tijdens de boodschappen.

Hij staarde altijd verwonderd

naar de kleine stickers op het fruit en de groenten.

Hij zei dan: "Kijk, kan je geloven dat ze hier mango hebben uit Mexico?

Ze hebben een appel uit Zuid-Afrika,

Kan je geloven dat ze een dadel hebben uit Marokko?"

Hij heeft dan iets van: "Weet je eigenlijk waar Marokko ligt?"

Ik zei dan "Ik ben vijf. Ik weet niet eens waar ik nu ben.

Is dit een Aldi?"

Hij zei: "Ik weet zelf niet waar Marokko is, maar laten we het uitzoeken."

We kochten de dadel en gingen naar huis.

We namen daadwerkelijk de atlas van het schap

en dan bladerden we erdoor tot we het mysterieuze land gevonden hadden.

Wanneer we het gevonden hadden, zei men vader:

"Kan je geloven dat er iemand daar in een boom klom,

deze vruchten plukte, in een vrachtwagen stak,

ze vervoerde tot aan de haven

en dan helemaal

over de Atlantische Oceaan voer

waarna het dan in een andere vrachtwagen gestopt werd

en helemaal tot een kleine supermarkt vlakbij ons huis gebracht werd

zodat ze aan ons verkocht kunnen worden aan 25 cent?"

Ik zei: "Nee dat geloof ik niet."

Hij weer: "Ik geloof het ook niet."

Zo'n zaken zijn ongelofelijk. Er zijn gewoon zoveel zaken om gelukkig over te zijn.

Wanneer ik er stil bij sta, heeft hij helemaal gelijk:

er zijn echt zoveel zaken om gelukkig om te zijn.

Wij zijn de enige soort

op de enige vruchtbare planeet

in het hele universum, voor zover we gezien hebben,

die in staat is

zoveel zaken te ervaren.

We zijn de enigen met architectuur en agricultuur.

We zijn de enigen met zowel juwelen als democratie.

We hebben vliegtuigen, autosnelwegen,

interieurdesign en horoscopen.

We hebben modemagazines en house parties.

Je kan een horrorfilm zien met monsters.

Je kan naar een concert gaan en de gitaren horen jammen.

We hebben boeken, buffetten en radiogolven,

bruiden en achtbanen.

Je kan slapen in proper beddengoed.

Je kan naar de film gaan en goede plaatsen bemachtigen.

Je kan de bakkerijgeur ruiken, rondlopen met nat haar,

kauwgombellen blazen of een klein dutje doen op het werk.

We hebben dit allemaal,

maar we hebben slechts 100 jaar om ervan te genieten.

En dat is het jammere.

De kassiers in je groentenwinkel,

de werfleider in je fabriek,

de kerel in je achteruitkijkspiegel op de autosnelweg,

de telemarketeer die je belt tijdens je avondmaal,

elke leerkracht die je al gehad hebt,

iedereen die ooit naast je wakker geworden is,

elke politicus in elk land,

elke acteur in elke film,

elke persoon in je familie, waar je ooit van gehouden hebt,

iedereen in deze zaal en jijzelf

zullen dood zijn binnen 100 jaar.

Het leven is zo leuk dat we maar zo'n kleine periode krijgen

om het te ervaren en te genieten

van al deze kleine momenten die het zo zalig maken.

En dat moment is nu

en het aantal momenten neemt af.

Die momenten blijven door je vingers glippen.

Je zal nooit zo jong zijn als je nu bent.

Dat is waarom ik geloof dat als je leven echt leven,

met een positieve attitude,

waarbij je kiest om voorwaarts te denken en te bewegen

wanneer het leven je een klap uitdeelt,

aandacht besteden aan de wereld rondom jou

en je innerlijke driejarige accepteren,

de kleine deugden in het leven zien die het leven zo zalig maken,

authentiek zijn, trouw blijven aan jezelf,

jezelf zijn en dat aanvaarden,

je hart de weg laten leiden en jezelf in situaties plaatsen die je vreugde schenken,

als je dat doet, denk ik dat je volop leeft

dat is waardevol en bevredigend

en dan denk ik dat je een leven leidt dat echt fAntastisch is.

Dankjewel.