Forca për të treguar tregimin e fshehur

Eman Mohammed është një nga pak fotoreporteret në Rripin e Gazës. Edhe pse haptazi e shmangur nga shumica e kolegëve të saj meshkuj, asaj i është dhënë qasje e pashembullt tek vendet e ndaluara për burrat. Në këtë fjalim vizual të shkurtër, ajo kritikon normat gjinore në vendin e saj duke sjellë dritë tek tregimet e fshehura.

Kur i bëra 19, fillova karrierën time

si fotoreporterja e parë femër

në Rripin e Gazës, Palestinë.

Puna ime si grua fotografe,

konsiderohej si fyerje serioze

ndaj traditave lokale

dhe krijoi njollë të përhershme

për mua dhe familjen time.

Fusha e dominuar nga meshkujt
bëri prezencën time

të padëshiruar me të gjitha
mjetet e mundshme.

Ata e bënë të qartë se një grua

nuk duhet te bëjë punën e burrave.

Foto-agjencitë në Gaza
refuzuan të më trajnojnë

për shkak të gjinisë sime.

Shenja "Jo" ishte mjaft e qartë.

Tre nga kolegët e mi

shkuan aq larg sa të më shpien në
një pjesë të hapur

nën gjuajtje nga ajri
ku zërat e eksplodimeve

ishin gjëja e vetme që mund të dëgjoja.

Pluhri fluturonte në ajër

dhe toka dridhej si luhatëse nën mua.

Unë kuptova që nuk ishim atje
për të dokumentuar ngjarjen

kur të tre u kthyen tek Jeep-i i blinduar

dhe u larguan, duke ma bërë me dorë
e duke qeshur,

duke më lënë mua pas në
zonën me sulm nga ajri.

Për një moment, u ndjeva e tmerruar,

e nënçmuar dhe më vinte keq për veten.

Veprimi i kolegëve të mi nuk ishte

kërcënimi i vetëm
për vdekje që kisha marre,

por ishte më i rrezikshmi.

Perceptimi i jetës së gruas në Gaza

është pasiv.

Deri para ca kohe, shumë grave
nuk u ishte lejuar

të punojnë ose të edukohen.

Në kohëra të një lufte të dyfishtë

duke përfshirë si kufizimet
shoqërore mbi gratë

ashtu edhe konfliktin izraelo-palestinez,

po veniteshin tregimet e errëta
dhe të ndritura të grave.

Për burrat, tregimet e grave dukeshin

të parëndësishme.

Fillova t'i kushtoj kujdes më të afërt

jetës së gruas në Gaza.

Për shkak të gjinisë sime kisha qasje

tek botët ku kolegët e mi
ishin të ndaluar.

Përtej vuajtjeve dhe luftës së dukshme,

ishte një dozë e shëndoshë

e të qeshurave dhe arritjeve.

Përball një kompleksi të
policisë në qytetin e Gazas

gjatë luftës së parë në Gaza,

një sulm ajror izraelit arriti
të shkatërrojë kompleksin

dhe të thyej hundën time.

Për një moment, gjithshka që pashë
ishte bardhësi, e bardhë e shndritshme,

si këto drita.

I thashë vetes ose jam verbuar

ose isha në parajsë.

Ndërkohë arrita të hap sytë e mi,

dokumentova këtë moment.

Mohammed Khader, nje punëtor palestinez

i cili kaloi dy dekada në Izrael,

si plan të pensionimit të tij,

vendosi të ndërtojë një shtëpi katër kate.

Vetëm nga operacioni i parë fushor
në lagjen e tij,

shtëpia e tij u palos përdhe.

Asgjë nuk mbeti veç
pëllumbave që kishte rritur

dhe një xhakuzi, një vaskë

të cilën e kishte sjelle nga Tel Avivi.

Mohammed vendosi vaskën

mbi rrënoja

dhe filloi tu bënte fëmijëve

çdo mëngjes dush në vaskë.

Puna ime nuk është që të fsheh
plagët e luftës,

por të shfaq kornizën e plotë

të tregimeve të papara
të banoreve re Gazës.

Si palestineze fotografuese femër

rrugëtimi i luftës, mbijetesës
dhe jetës së përditshme

më ka inspiruar të tejkaloj
tabunë e komunitetit

dhe të shoh një anë të ndryshme
të luftës dhe pasojave të saj.

U bëra dëshmitare me përzgjedhje:

të iki ose të hesht.

Ju falemnderit.

(Duartrokitje)