Το θάρρος να πεις μια κρυφή ιστορία

Η Εμάν Μοχάμεντ είναι μία από τις λίγες γυναίκες φωτορεπόρτερ στη Λωρίδα της Γάζας. Παρόλο που την αποφεύγουν ανοιχτά πολλοί από τους άνδρες συναδέλφους της, της δίνεται πρωτοφανής πρόσβαση σε περιοχές που είναι απαγορευμένες για τους άνδρες. Σε αυτή τη σύντομη και παραστατική ομιλία, επικρίνει τα στερεότυπα του φύλου στην κοινότητά της, ρίχνοντας φως σε ιστορίες που παρέμεναν στο σκοτάδι.

Όταν έγινα 19,
ξεκίνησα την καριέρα μου

ως η πρώτη γυναίκα φωτορεπόρτερ

στη Λωρίδα της Γάζας, στην Παλαιστίνη.

Η εργασία μου ως γυναίκα φωτογράφος

θεωρήθηκε σοβαρή προσβολή

προς τις τοπικές παραδόσεις,

και αποτέλεσε ένα διαρκές στίγμα

για μένα και την οικογένειά μου.

Ο ανδροκρατούμενος αυτός χώρος

έκανε την παρουσία μου ανεπιθύμητη
με κάθε δυνατό τρόπο.

Ξεκαθάρισαν ότι μια γυναίκα

δεν πρέπει να κάνει μια ανδρική δουλειά.

Τα φωτογραφικά πρακτορεία στη Γάζα
αρνούνταν να με εκπαιδεύσουν

εξαιτίας του φύλου μου.

Η άρνηση ήταν αρκετά σαφής.

Τρεις συνάδελφοί μου

έφτασαν να με πάνε σε περιοχή όπου
εξελισσόταν αεροπορικός βομβαρδιασμός

και ο θόρυβος από τις εκρήξεις

ήταν το μόνο πράγμα
που μπορούσα να ακούσω.

Ο αέρας ήταν γεμάτος σκόνη

και το έδαφος τρανταζόταν
κάτω από τα πόδια μου.

Κατάλαβα ότι δεν είμασταν εκεί
για να καταγράψουμε το γεγονός

μόνο όταν και οι τρεις τους
ξαναμπήκαν στο θωρακισμένο τζιπ

και απομακρύνθηκαν
κουνώντας τα χέρια και γελώντας,

εγκαταλείποντάς με
μέσα στον χώρο της αεροπορικής επιδρομής.

Για μια στιγμή,
ένιωσα τρόμο,

εξευτελισμό και λύπη
για την κατάστασή μου.

Η πράξη των συναδέλφων μου

δεν ήταν η μόνη θανάσιμη απειλή
που είχα δεχθεί,

αλλά ήταν η πιο επικίνδυνη.

Η αντίληψη για τη ζωή των γυναικών
στη Γάζα

είναι παθητική.

Μέχρι πρόσφατα, σε πολλές γυναίκες
δεν επιτρεπόταν

να εργάζονται ή να λαμβάνουν μόρφωση.

Σε καιρούς τέτοιου διπλού πολέμου,

που συμπεριλαμβάνει τους κοινωνικούς
περιορισμούς στις γυναίκες

και τις εχθροπραξίες
μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων,

οι φωτεινές και σκοτεινές ιστορίες
των γυναικών ξεθώριαζαν.

Για τους άνδρες,

οι ιστορίες των γυναικών
θεωρούνταν ασήμαντες.

Άρχισα να δίνω περισσότερη προσοχή

στις ζωές των γυναικών της Γάζας.

Εξαιτίας του φύλου μου,

είχα πρόσβαση σε κόσμους
όπου οι συνάδελφοί μου απαγορεύονταν.

Πέρα από τον προφανή πόνο και αγώνα,

υπήρχε μια υγιής δόση

γέλιου και επιτευγμάτων.

Μπροστά σε αστυνομικό κτίριο
στην Πόλη της Γάζας,

κατά τον πρώτο πόλεμο στη Γάζα,

μια Ισραηλινή αεροπορική επιδρομή
κατάφερε να καταστρέψει το κτίριο

και να σπάσει τη μύτη μου.

Για μια στιγμή τα έβλεπα όλα λευκά,
έντονα λευκά,

όπως αυτά τα φώτα.

Σκέφτηκα μέσα μου ότι
είτε τυφλώθηκα

ή ήμουν στον Παράδεισο.

Μέχρι να καταφέρω να ανοίξω τα μάτια μου,

είχα καταγράψει αυτό το στιγμιότυπο.

Ο Μοχάμεντ Χάντερ,
ένας Παλαιστίνιος εργάτης

που πέρασε δύο δεκαετίες στο Ισραήλ,

σκέφτηκε κατά τη συνταξιοδότησή του

να χτίσει ένα τετραόροφο σπίτι,

μόνο που με την πρώτη επιδρομή
στη γειτονιά του

το σπίτι ισοπεδώθηκε.

Δεν έμεινε τίποτα
εκτός από τα περιστέρια που εξέτρεφε

και ένα τζακούζι,

μια μπανιέρα που είχε πάρει
από το Τελ Αβίβ.

Ο Μοχάμεντ έβαλε την μπανιέρα

στην κορυφή του σωρού των ερειπίων

και έκανε αφρόλουτρο στα παιδιά του

κάθε πρωί.

Η δουλειά μου δεν είναι να κρύβω
τις πληγές που ανοίγει ο πόλεμος,

αλλά να δείχνω όλο το φάσμα

των άγνωστων ιστοριών
των κατοίκων της Γάζας.

Ως Παλαιστίνια γυναίκα φωτογράφος,

το χρονικό της πάλης, της επιβίωσης
και της καθημερινής ζωής

με ενέπνευσε να ξεπεράσω
τα ταμπού της κοινότητας

και να δω μια άλλη πλευρά του πολέμου
και του απόηχου που αφήνει.

Έγινα μάρτυρας με μια επιλογή:

να το βάλω στα πόδια
ή να μείνω στη θέση μου.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)